Η Αλήθεια έρχεται απο την Καισάρεια...

 Ayaz Ata.Ο επονομαζόμενος στους δυτικούς, Winter Father, Santa (Ni)Claus, Father Frost, Morozko για τους Σλάβους κλπ, αντιστοιχεί για τους τουρανούς στον Ayaz Ata, τον Πατέρα του Χιονιού.
Αν υποσυνείδητα, ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος εορτάζει περίπου τα ίδια πράγματα πλέον, και υιοθετεί τους ίδιους μύθους, ποιά άραγε είναι η ομορφιά και η διαφορετικότητα; Είναι ή όχι υποχρέωσή μας συνειδητά και παραδοσιακά να επιλέξουμε την επιστροφή στις εθνικές και θρησκευτικές μας ρίζες, στην ταπεινότητα και την μεγαλοψυχία παραδειγμάτων όπως ο δικός μας ο Άγιος Βασίλειος;

 Ο Αη Βασίλης όπως τον λέει ο λαός μας, αποτελεί διαχρονικό σύμβολο πνευματικού ανθρώπου, μορφωμένου και θρησκευάμενου που αγωνίστηκε ολόκληρη την (σύντομη λόγω κακουχιών) ζωή του, ενάντια σε αιρέσεις και παραθρησκείες, υπέρ των πτωχών και κατατρεγμένων, κρατώντας ενωμένους τους ανθρώπους του ποιμνίου του. Υπήρξε άνθρωπος ενάρετος που αφιέρωσε την ζωή του στις αγαθοεργίες. Ένας βαθέως θεοσεβούμενος ιεράρχης αλλά και δεινός ρήτωρ και φιλόσοφος που με το φλογερό του κήρυγμα, ενέπνευσε γενιές Χριστιανών, ενώ με τον πύρινο αλλά μεστό σοφίας λόγο του, δίνει έως σήμερα ένα διαχρονικό χριστιανικό παράδειγμα. Δικαίως ονομάστηκε Μέγας, αλλά και Πατέρας της Εκκλησίας μας.

 Ως Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, δεν έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε πνεύματα καλοταϊσμένων, χαζοχαρούμενων τύπων που φωνάζουν "χοχοχο" και μοιράζουν δωράκια απο το ανεξάντλητο κομπόδεμά τους, από ένα φιλοκαταναλωτικό "κέρας της Αμαλθείας" που κουβαλάνε στην πλάτη τους υπο τη μορφή σάκου...
 Σαν Έλληνες κι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουμε σε ανθρώπους πνευματικούς που φιλοσοφούν επιστημονικώς, παραλλήλως με την καταφατική αποδοχή του Θεϊκού Λόγου. Πιστεύουμε σε μάρτυρες της Πίστεως, σε κάτισχνους γέροντες, που δώρισαν ακόμα και την σάρκα τους στον συνάνθρωπό τους, διδάσκοντας στην πράξη την αυτοθυσία και την αθόρυβη, αόρατη, πάντα με ταπεινότητα, ελεημοσύνη.
 Κάθε τέλος του ημερολογιακού χρόνου, βάζουμε συμβολικά την βοήθειά μας σε ενα ψωμάκι και την δωρίζουμε όπως έκανε κι εκείνος: αθόρυβα, διακριτικά, χριστιανικά.
 Κόβουμε την Βασιλόπιτα που δεν έχει τίποτα το πομπώδες και το υπερβολικό. Ένας απλός, γλυκός άρτος είναι, που ενώνει και σμίγει την οικογένεια πάνω από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, και ακόμα και μέσα από την κοπή και το μοίρασμα του άρτου προκύπτει προσευχή αλλα και πρόνοια "για τον φτωχό".

 Ο δικός μας Άγιος δεν μας μαθαίνει το υστερόβουλο: "να είσαι καλό παιδί για να σου φέρει ο αγιούλης δώρο". 

Μας μαθαίνει το Χριστιανικό "αγάπα τον πλησίον σου" και το Δελφικό "Έχων, χαρίζου" με πράξεις. Γιατί έτσι θα είσαι Χριστιανός, θα είσαι Έλληνας και βεβαίως Άνθρωπος. Έτσι θα κάνεις έστω και λίγο καλύτερο τον Κόσμο, ο οποίος κατά την ετυμολογία της λέξεως πρέπει να είναι κόσμημα επί Γης.
Ενώπιον του αποστάγματος σοφίας που ενυπάρχει στην εθνική μας παράδοση, τα υλικά εφήμερα "καλούδια" που τραβάνε την προσοχή αυτές τις ημέρες, δεν είναι παρά άχρηστα, άνευ ανθρώπινης αξίας, πρόσκαιρα "καθρεφτάκια".
Η Αλήθεια έρχεται απο την Καισάρεια και οχι απο το Ροβανιέμι, ούτε απο το Κιργιστάν...Καλή Χρονιά!

Ευστάθιος Δαφνομήλης