Οι φορεσιές της Παναγίας

Νόμιζα ότι είχα δει όλα τα αξιόλογα της μεγάλης μονής της Μολδαβίας, πού με φιλοξένησε. Τον κυρίως ναό, τα παρεκ­κλήσια, τϊς εικόνες, το μουσείο, τη βιβλιο­θήκη, τα εργαστήρια, τα κελλιά, τα περι­βόλια. Άλλα ή ηγουμένη με κάλεσε να μου δείξει κάτι ακόμη. Μπήκαμε στον κυ­ρίως ναό και ανεβήκαμε μια σκαλίτσα, πού ήταν σχεδόν αόρατη, στην μια άκρη του πρόναου. «Αυτά δεν τα δείχνουμε στους τουρίστες», μου είπε ή ηγουμένη. Στό πατάρι πού φθάσαμε υπήρχαν μόνο ντουλάπες και κασέλλες. "Ανοιξε μία από αυτές. Με κατάνυξη σχεδόν έβγαλε από μέσα καλοδιπλωμένα σε άσπρα ύφασματα ένα-δύο-τρία και άλλα πολλά καλύμ­ματα. Έτσι μου φάνηκαν στο πρώτο αντί­κρυσμα. «Είναι οί φορεσιές της Παναγίας μας», είπε με συγκίνηση ή ηγουμένη. Δεν κατάλαβα. "Ανοιξε μία. Ήταν τρεϊς φαρ­διές, περίπου μισό μέτρο ή κάθε μία, λου­ρίδες κεντημένου υφάσματος. Μ' αυτά ντύνεται το μεγάλο προσκυνητάρι της Παναγίας, πού δεσπόζει μέσα σε πολλούς ναούς. Στίς πόλεις αυτά τα προσκυνητάρια είναι συνήθως ξυλόγλυπτα ή μαρμάρι­να. Στή χώρα μέσα όμως και στα μοναστή­ρια προτιμούν να τα ντύνουν. «Γυναίκα εϊναι ή Παναγία. "Αν ζοϋσε ανάμεσα μας θα πηγαίναμε δ,τι πιο όμορφο να φορέσει. Τώρα αισθανόμαστε πολλή χαρά να ντύ­νουμε το προσκυνητάρι πού κρατάει την εϊκόνα της». 

Τί να πρωτοθαυμάσεις; Υ­φάσματα, μετάξια, βελούδα, δαντέλλες, τα υλικά πού τα στόλιζαν, χρυσοκλωστές, πούλιες, χάνδρές, σιρίτια. Τα σχέδια, το ένα πιο όμορφο από το άλλο.Κάθε στολή κι άλλο χρώμα. Ανάλογα με την Εποχή του εκκλησιαστικού έτους χρησιμοποιεί­ται το καθένα. Και δεν τα φτιάχνουν μόνο οί μοναχές. Κι άλλες γυναίκες χωρικές, από τις γειτονικές πόλεις, σαν δέηση η σάν ευχαριστία, κεντούν και προσφέρουν σε ναούς παρόμοιες φορεσιές της Πανα­γίας. Τί καλύτερη έκφραση αλήθεια ολο­ζώντανου δεσμού μητέρας και θυγατέ­ρων

Μαρίας Σπυροπούλου