Από τον πανηγυρικό λόγο εις τον Άγιο Σπυρίδωνα τον Θαυματουργόν, του κληρικού και μεγάλου διδασκάλου του γένους Νικηφόρου Θεοτόκη,

Ενα μικρό απόσπασμα, πολύ χαρακτηριστικό, από τον Πανηγυρικό Λόγο εις τον Άγιο Σπυρίδωνα τον Θαυματουργόν, του κληρικού και μεγάλου διδασκάλου του γένους Νικηφόρου Θεοτόκη, που εκφώνησε στην εορτή του Αγίου Σπυρίδωνος στον ομώνυμο ναό του στην Κέρκυρα τα μέσα του 18ου αιώνα:

«Πέντε φορές τον κάθε χρόνον το λιτανεύομεν (το ιερόν Σκήνος) όρθιον, το
τριγυρίζομεν μέσα εις την εκκλησίαν του, το περιφέρομεν εις όλην την πόλιν, και το
κινούμεν με κάθε κίνησιν. 

Κάθε ημέραν σχεδόν ανοίγει η λάρναξ, μέσα εις την οποίαν ευρίσκεται, δια να προσκυνούσιν οι ευλαβείς προσκυνηταί. 

Ο αέρας το κτυπά, μα δεν το τρίβει, το ευλαβείται. 

Η ηλιακή ακτίνα προσβάλλει επάνω του, μα το σέβεται, δεν το διαλύει […].

 Η ευωδία όπου αναβλύζει, είναι ουράνιος, η χάρις όπου μεταδίδει είναι μεγάλη, τα θαύματα όπου καθ’ εκάστην ημέραν τερατουργεί είναι αναρίθμητα. 

Ω θαύμα μέγα και παράδοξον! 

Ω βεβαίωσις της αληθείας πραγματική!
Ω απόδειξις των ευσεβών δογμάτων, ψηλαφωμένη και ορατή!»