Από τα κατανυκτικά Απόστιχα τών Αίνων του γ’ ήχου
Πολλάκις τήν υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην τήν αμαρτίαν εκπληρών, τή μέν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τή δέ ψυχή άτοπα λογιζόμενος, αλλ’ εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, διά τής μετανοίας, καί σώσόν με.
«Ας το πάρουμε ανάποδα», αποκρίνεται:
«Οποιοσδήποτε μπορεί να σπουδάσει βυζαντινή μουσική – την έχω διδάξει σε μαθητές από άλλα δόγματα. Θα έλεγα, όμως, ότι το να βρίσκεται στο ψαλτήρι κάποιος ένθεος, δεν είναι απλώς προϋπόθεση, αλλά δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Το ψεύτικο δεν θα έχει διάρκεια. Πρέπει κανείς να ψάλλει για τον Θεό, όχι για τον κόσμο και αυτό δεν ισχύει σαν αναγκαστικός όρος.
Εγώ ψάλλω στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου. Δεν με ρώτησαν αν πιστεύω, με ρώτησαν αν ξέρω να ψάλλω. Αλλά δεν μπορεί κανείς, αν δεν πιστεύει, να στερηθεί την οικογένειά του, την καθημερινότητά του, για να είναι στην εκκλησία κάθε Κυριακή, Χριστούγεννα, Πάσχα ή Δεκαπενταύγουστο.
Θα μπορούσε κάποιος να σπουδάσει βυζαντινή μουσική, αλλά δεν θα βγάλει τον προσευχητικό της χαρακτήρα εάν δεν πιστεύει ο ίδιος.
Η καλύτερη εγγύηση για έναν ψάλτη –μπορώ να σας παραθέσω ηχητικά παραδείγματα γι’ αυτό– είναι να κλείνει τα μάτια και να προσεύχεται ή να ζει τα γεγονότα.
Το βυζαντινό μέλος, τη “μουσική των αγγέλων” όπως έλεγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, δεν μπορεί να το νιώσει ο κόσμος αν ο ψάλτης δεν είναι ειλικρινής, αν η προσέγγισή του δεν είναι και πέρα από τη μουσική».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου