Άραγε, πόσοι από μας δε θα ζήλευαν τις Μυροφόρες;

 «Έραναν τον τάφον, αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι» Ήδη από την Αποκαθήλωση και την Ταφή του Κυρίου και τον πολύ λαοφιλή Επιτάφιο Θρήνο, οι λεπτές χορδές της ψυχής των πιστών πάλλονται, καθώς στα αυτιά τους ηχούν οι ωραιότατοι ύμνοι με τους γλυκύτατους ήχους της εκκλησιαστικής μουσικής. Η Εκκλησία μας έχει αφιερώσει τη Β΄ Κυριακή από το Πάσχα στις Μυροφόρες, για να τις τιμήσει και, συγχρόνως, να ξαναζωντανέψει όσα συνέβησαν το πρωινό της Αναστάσεως στο Κενό Μνημείο.

 Από τις διηγήσεις των ευαγγελίων πληροφορούμαστε ότι, πριν καλά-καλά ξημερώσει, διάφορες ομάδες γυναικών πήγαν στον Τάφο του Χριστού, σε διαφορετικές στιγμές. Αυτές οι γυναίκες, σμίγοντας τα μύρα με τα δάκρυα, έτρεξαν να τον τιμήσουν στον Τάφο. Όμως, πόση απογοήτευση! 
«Το σώμα ουχ ευρέθη το ποθούμενον αυταίς». Αλλά, και πόση τιμή! Αξιώθηκαν να πληροφορηθούν από τον άγγελο ότι ανέστη ο Κύριος, να πουν δε στους μαθητές ότι θα τον συναντήσουν στη Γαλιλαία, όπως τους είχε πει. Κατά άλλη εκδοχή, αξιώθηκαν, με πρώτη την Παναγία, να πρωτοδούν τον Αναστημένο Κύριο!

 Είναι εντυπωσιακό ότι το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως έλαβαν πρώτες οι απλές, εν πολλοίς άγνωστες, γυναίκες: η Μητέρα Του, η Μαρία η καλούμενη Μαγδαληνή, από την οποία ο Χριστός είχε διώξει τα δαιμόνια, η Ιωάννα γυναίκα του Χουζά, η Σουσάννα και πολλές άλλες. Αυτές, από τη στιγμή που γνώρισαν τον Κύριο, έγιναν πιστές μαθήτριές Του, τον ακολουθούσαν παντού και βοηθούσαν στο έργο Του. Στις ώρες του μαρτυρικού Του θανάτου δεν τον άφησαν, όπως έκαμαν σχεδόν όλοι οι μαθητές. Ήταν εκεί, στο φρικτό Γολγοθά, συμπάσχοντας
με το Διδάσκαλό τους. Αλλά, και πεθαμένο δεν τον εγκατέλειψαν. Τον θρήνησαν και βρέθηκαν στον ενταφιασμό Του. Αυτές οι γυναίκες, που ήταν τόσο αφοσιωμένες στο Χριστό, δικαιολογημένα αξιώθηκαν να τον πρωτοδούν Αναστημένο!

Να γίνουν, έτσι, οι «ευαγγελίστριες των ευαγγελιστών» και «απόστολοι των Αποστόλων»! Όμως, πού βρήκαν το θάρρος, να πάνε αξημέρωτα στον Τάφο; Ο υμνογράφος θα μας πει: «Τά μύρα τῆς ταφῆς σου, αἱ γυναῖκες κομίσασαι, λαθραίως πρός τό μνῆμα παρεγένοντο ὄρθριαι τῶν Ἰουδαίων δειλιῶσαι τήν αὐθάδειαν, καί στρατιωτῶν προορῶσαι τήν ἀσφάλειαν· ἀλλά φύσις ἀσθενής τήν ἀνδρείαν ἐνίκησεν, ὅτι γνώμη συμπαθής, τῷ Θεῷ εὐηρέστησε» (Κάθισμα Κυριακής). Είναι προφανές ότι τις είχε ελκύσει βαθύτατα ο «θείος έρως». Η άδολη αγάπη τους προς το Διδάσκαλο τις οδήγησε στην ηρωική απόφασή τους. Και, ως φαίνεται, ήταν βούληση του Θεού να τις ανταμείψει μ’ αυτό τον τρόπο, για τη μεγάλη αφοσίωσή τους προς Αυτόν, στη σύντομη παρουσία Του στη γη.

 Άραγε, πόσοι από μας δε θα ζήλευαν τις Μυροφόρες; Και, να σκεφτεί κανείς ότι, ωθούμενες από μια απροσδιόριστη δύναμη, αγνοώντας τι είχε συμβεί, νίκησαν όλους τους φόβους, ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια, για να πάνε να εκπληρώσουν ένα καθήκον: να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Ιησού! Οι αιώνες που πέρασαν από τότε, είναι γεμάτοι από παραδείγματα ανδρών και γυναικών, που έδωσαν τα πάντα στην αγάπη του Χριστού, ακόμα και τη ζωή τους. Αμέτρητα παραδείγματα δείχνουν πως, και γυναίκες με θέληση και αποφασιστικότητα, πίστη και ιδανικά, μπορούν να γελοιοποιήσουν άδικους δυνάστες και ισχυρούς της γης! Αν, λοιπόν, και μείς συγκινούμαστε από το μεγαλείο της Λατρείας, ας μην μένουμε σ’ αυτό. Ο Χριστός περιμένει από τους φίλους Του πολύ περισσότερα.

 Και, ας μην ξεχνούμε ότι ο δρόμος προς τη δική Του συνάντηση περνάει από το δρόμο της αγάπης μας προς το συνάνθρωπο, άσχετα από καταγωγή, φύλο, εθνότητα, θρησκεία, επάγγελμα, κοινωνική τάξη, ηλικία. Πολλά μηνύματα μάς δίνει η Κυριακή των Μυροφόρων, για την προσωπικότητα, το δυναμισμό, την μέγιστη προσφορά της γυναίκας στην κοινωνία. Αλλά, και προβληματισμούς για το ρόλο της στην Εκκλησία. 

Ας προσέξουμε τα παρακάτω λόγια του Αγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας -σοφά και επίκαιρα- από την Ομιλία του στην Κυριακή των Μυροφόρων: 
 «Η αγάπη που προσφέρει η μητέρα στο παιδί της δεν μπορεί να του την προσφέρει καμία άλλη γυναίκα. Αλλοίμονο στο παιδί που το μεγαλώνει μία ξένη γυ­ναίκα και όχι η μητέρα του ή που μεγαλώνει σε κά­ποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Αλίμονο στη γυναίκα που αρνείται το παιδί της. 
 Αλλοίμονο και σ’ αυτή τη γυναίκα που παραβλέ­πει και δεν δίνει σημασία στις προτεραιότητες του φύλου της. Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύ­ριος δεν κάλεσε τις μυροφόρες γυναίκες να αναλά­βουν το έργο που προοριζόταν για τους άνδρες. Και γι’ αυτό ζητά ο Κύριος από τις γυναίκες να εκτιμούν και να σέβονται το δικό τους γυναικείο φύλο, τις ιδι­ότητες της ψυχολογικής τους σύνθεσης που τις χά­ρισε ο Θεός. Αν έχετε από τον Θεό αυτές τις ιδιό­τητες, να τις φυλάγετε με μεγάλο σεβασμό και ευχα­ριστία προς τον Κύριο». Τιμώντας τις Άγιες γυναίκες, ας ψάλομε με τον υμνογράφο: 
«Ταῖς μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνῆμα ἐπιστάς, ὁ Ἄγγελος ἐβόα· Τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, Χριστός δέ διαφθορᾶς ἐδείχθη ἀλλότριος· ἀλλά κραυγάσατε· Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος».

πηγή/αντιγραφή

Νίκος Σιγανός