ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΜΕ ΣΚΥΜΜΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ;

 ΠΗΓΗ

Η αποκάλυψη του Ανδρέου του Απόστολου είναι αυτό που χρειαζόμαστε.

…Τι είπε ο Απόστολος μόλις είδε Τον Χριστό μπροστά του;

Του λέει “Κύριε πού μένεις;” (Ιω. 1,39) 

Δεν του είπε ούτε τί διδάσκεις, ούτε ποιός είσαι. ούτε τίποτε άλλο, αλλά “πού μένεις;” και ήλθον και έμειναν παρά αυτού όλη την ημέραν (Ιω. 1,40). Δεν έκαναν επισκέψεις στο σπίτι Του, αφού ο Κύριος δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι (Λουκ. 9,58).

Αυτός ο λόγος λένε οι Πατέρες ότι υπονοεί την μύηση των Αποστόλων στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού. Οι Απόστολοι μυήθηκαν ότι όντως ο Θεός έγινε για εμάς άνθρωπος. Και έμειναν κοντά σε αυτή την θεωρία όλη την ημέρα…
Για αυτό τον λόγο πείσθηκαν απόλυτα ότι πράγματι αυτό που ζητούμε είναι ο Χριστός και τίποτε άλλο στον κόσμο.

Και όντως αδελφοί μου αυτό το οποίο ζητούμε είναι πράγματι ο Χριστός. Και σήμερα όλοι μας που ψάχνουμε σε χίλια-δυο πράγματα να βρούμε αυτό που θέλει η ψυχή μας ,που θέλουμε να ξεκουραστούμε, να αποφορτιστούμε από το άγχος και τον κόπο της ημέρας, να αποβάλουμε την αγωνία και την δυσκολία και την ανησυχία των ημερών, προσπαθούμε να γεμίσουμε την πείνα μας από τα σκουπίδια τα οποία πετούν στους χοίρους.

Η αποκάλυψη του Ανδρέου του Απόστολου είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Αυτό που ζητούμε δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο Χριστός, ο ίδιος ο Χριστός όχι κάτι άλλο.
(Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος)

πηγή

Η ψηφιδωτή απεικόνιση του Αποστόλου Ανδρέα του 11ου αιώνα

 Η ψηφιδωτή απεικόνιση του Αποστόλου Ανδρέα, 11ου αιώνα, η μοναδική μορφή που απόμεινε από την περίφημη παράσταση της ''Κοινωνίας των Αποστόλων'' που κοσμούσε κάποτε την Παλαιά Μητρόπολη των Αγίων Θεοδώρων στις Σέρρες.
Αρχαιολογικό Μουσείο Σερρών.

πηγή

Από τους παλαιότερους βυζαντινούς ναούς της Μακεδονίας αφιερωμένος στον Άγιο Ανδρέα

Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέα στην Περιστερά Θεσσαλονίκης

Είναι ένας από τους παλαιότερους και σπουδαιότερους βυζαντινούς ναούς της Μακεδονίας και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ανδρέα. Είναι το καθολικό της μονής και το μόνο που κατάφερε να σωθεί μέχρι και σήμερα. Ο ναός βρίσκεται στο χωριό Περιστερά, στις νότιες παρυφές του Χορτιάτη.

Ο ναός ανεγέρθηκε το 870-871  από τον Όσιο Ευθύμιο τον Νέο, ο οποίος συνδέεται με τη μοναστική ζωή στον Άθω και παρουσιάζεται σε έγγραφα ως βασιλική, ενώ το 964 μ. Χ. ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς την παραχώρησε στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας, όπου ήταν μετόχι της μέχρι και τον 15ο αιώνα.

Από αρχιτεκτονικής άποψης πρόκειται για έναν μοναδικό ναό, που είναι σταυροειδής τετράκογχος με 5 τρούλους, έναν επάνω από κάθε κόγχη και τον κεντρικό, εξάπλευρο, που στηρίζεται εσωτερικά σε τέσσερις κίονες. Σχετικά με την τοιχοποιία του είναι απλή, χωρίς διάκοσμο, ενώ στο εσωτερικό του σώζονται τμήματα από την αγιογράφηση των τρούλων, που έγινε το 871, παρουσιάζοντας έντονη επίδραση από την παλαιοχριστιανική παράδοση. Οι τρεις τρούλοι διακοσμούνται με ισοσκελείς σταυρούς, ενώ στον κεντρικό εικονίζεται ο Χριστός και γύρω του, στο τύμπανο, οι απόστολοι.

Το αρχαίο όνομα Ανδρέας

 

Η Μονή του Αγίου Ανδρέα στο φαράγγι του ποταμού Treska

Η Μονή του Αγίου Ανδρέα βρίσκεται στο φαράγγι του ποταμού Treska , νοτιοδυτικά των Σκοπίων.

Χτίστηκε το 1389 από τον πρίγκηπα Ανδρέα έναν από τους δύο γιούς του βασιλιά Βουκασίνου(Μρνιάβτσεβιτς)[π. 1320 - 26 Σεπτεμβρίου 1371)]

Με τις ευλογίες του Αγίου Ανδρέα να ευοδωθεί ο αγώνας Απελευθέρωσης της πολυπαθης Κύπρου...

Με τις ευλογίες του Αγίου Ανδρέα να ευοδωθεί ο αγώνας Απελευθέρωσης της πολυπαθης Πατρίδας μας και να υψωθεί η Ελληνική σημαία μας από τον Απόστολο Ανδρέα μέχρι τον Πενταδάκτυλο ,την Καρπασία την Αμμόχωστο και την Μόρφου . Γιατί εστιν Ουν Ελλάς και η Κύπρος .

πηγή

Θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη

όπως το γράφει στο ψαλτήρι ο Δαβίδ

θα λειτουργήσουμε στο μοναστήρι σου

θα σκιρτήσει στ’ ακρωτήρι σου κάθε πετραδάκι

η γιορτή θα ναι μεγάλη για τη μεγάλη σου τη χάρη,

Ανδρέα Απόστολε Πρωτόκλητε.Αμήν

π. Η. Κ.

Φώτο:Η Μονή του Αγ.Ανδρέα στην μαρτυρική Καρπασία

Ο ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ.

Τη Λ' (30) του μηνός Νοεμβρίου, τιμούμε τη μνήμη του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου ΑΝΔΡΕΟΥ του ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ. Εορτάζουν η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως τη Θρονική αυτής Εορτή, τιμώντας τον Άγιο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο ως τον Ιδρυτή της και η Πάτρα η οποία τον έχει πολιούχο.
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες που φέρουν το όνομά του.

Ο ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΕΩΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ.

Στα τέλη του έτους 1759 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σεραφείμ ο Β΄ (1757-1761), ο από Φιλιππουπόλεως, προσκάλεσε τον Ευγ. Βούλγαρι στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να του αναθέσει τη διεύθυνση της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής. Επιπλέον, τις πρώτες ημέρες της άφιξής του, τον όρισε επίσημο ομιλητή στην του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 

Το περίφημο παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα με τα ψηφιδωτά στην Ραβέννα

Το Παρεκκλήσιο του Αρχιεπισκόπου (ιταλ. Capella Archivescovile ο Capella di S. Andrea) είναι ένα παρεκκλήσιο στον πρώτο όροφο του παλατιού των επισκόπων στη Ραβέννα της Ιταλίας, το μικρότερο από τα 8 διάσημα ψηφιδωτά μνημεία της πόλης. Είναι ένα ιδιωτικό ιερό των Ορθοδόξων επισκόπων, που χρονολογείται από τα τέλη του 6ου αι. Το μικρό σταυροειδές παρεκκλήσιο είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ανδρέα,

Το ιερό είναι σταυροειδές: η ανατολική αψίδα έχει έναν σταυρό, με έναν ουρανό από λευκά και χρυσά άστρα στο βάθος. Η έμπνευση γι' αυτό πρέπει να είναι από το μαυσωλείο της Γάλλας Πλακιδίας. 

Στο ανατολικό τόξο υπάρχουν στηθάρια 6 Αποστόλων (Πέτρου, Παύλου, Φιλίππου, Ανδρέα, Ιακώβου και Ιωάννη) και του νεαρού Χριστού. 

Στην οροφή τέσσερεις Άγγελοι κρατούν το μονόγραμμα ΙΧ (Ιησούς Χριστός), ενώ μεταξύ τους υπάρχουν τα σύμβολα των Ευαγγελιστών.

Στο βόρειο τόξο έξι στηθάρια με Αγίες (Περπέτουα, Ευφημία, Καικιλία, Φελίσιτας, Δαρία) και το μονόγραμμα ΙΧ ΑΩ και στο εδώ τύμπανο η αναγεννησιακή νωπογραφία του Λόνγκι με την Αποκαθήλωση.

 Στο νότιο τόξο άλλοι 6 απόστολοι (Βαρολομαίος, Ματθαίος, Θωμάς, κ.ά.) και στο τύμπανο η Ανάσταση του Λόνγκι. 

Στο δυτικό άγιοι (Κοσμάς, Δαμιανός, Χρύσανθος, κ.ά.) και στο τύμπανο μία επιγραφή.

Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ (Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά)

 Καθ’ οδόν προς τα Ιεροσόλυμα για το τελευταίο Πάσχα του ο Χριστός, προσεγγίζοντας στην Ιεριχώ, συνάντησε ένα ζητιάνο τυφλό, ο οποίος τον ικέτευσε με μεγάλες κραυγές να τον ελεήσει. Ο Χριστός είπε να τον φέρουν μπροστά του και τον ρώτησε: Τί θέλεις να σου κάνω; Και ο τυφλός απάντησε: «Κύριε, ίνα αναβλέψω». Θέλω το φως μου (Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά).

 Ο τυφλός της Ιεριχούς είχε ξεκάθαρο αίτημα, γιατί είχε σαφή επίγνωση της κατάστασής του. Γνώριζε καλά την αδυναμία του, ότι είναι τυφλός. Βίωνε τις συνέπειες της τύφλωσης με τρόπο που δεν του άφηνε περιθώριο για ψευδαισθήσεις. Οι ανθρώπινες προσπάθειες, οι γιατροί, τα φάρμακα, κρίθηκαν όλα ανώφελα. Απογοητευμένος από κάθε ανθρώπινο μέσο, έβλεπε καθαρά τί του έλειπε, αλλά και πού θα το βρει. Η σωματική τύφλωση είχε ανοίξει μια φωτεινή ρωγμή στην ψυχή του. Κατάλαβε καλά, ότι βοήθεια θα μπορούσε να έχει μόνο από τον Θεό και όχι από τον εαυτό του ή από τους άλλους ανθρώπους. Έριξε λοιπόν την αδυναμία του μπροστά στον Θεό.

 Δεν το κατανοούμε όλοι τόσο εύκολα αυτό. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα της ψυχής μας. Εμπιστευόμαστε περισσότερο τις δυνάμεις μας. Θεωρούμε ότι βλέπουμε καλά και γνωρίζουμε να διορθώνουμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Έτσι, όταν κάποτε ο Χριστός μίλησε για τυφλούς που όμως βλέπουν και για κάποιους με ανοιχτά μάτια που δεν βλέπουν, οι «φωτισμένοι και σοφοί» Φαρισαίοι του είπαν: Μήπως και εμείς είμαστε τυφλοί; (Ιω. 9, 39-40). Οι αναγνωρισμένοι διδάσκαλοι του λαού; Οι διάδοχοι του Μωυσέως; Και θα πρέπει να γίνουμε δικοί σου μαθητές για να ανοίξουν τα μάτια μας; Αδύνατο να κατανοήσουν την αδυναμία τους. Και να πέσουν ταπεινά στα πόδια του Θεού, ζητώντας από αυτόν φωτισμό και βοήθεια. «Δεν είχαν συναίσθηση πόσο τυφλοὶ ήταν! Η τραγωδία είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την τύφλωσή μας» (Antony Bloom).

Ο Απόστολος Ανδρέας μας στην Καρπασία

 Ήταν 15 Αυγούστου 1867, όταν ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Σωφρόνιος Γ’ τελούσε τα εγκαίνια της ακριτικής Μονής Αποστόλου Ανδρέα, στο ακρωτήρι της Καρπασίας. Έκτοτε, η μεγάλη μέρα της χριστιανοσύνης στο μυαλό των Κυπρίων συνδέθηκε όχι μόνο με το όνομα της Παναγίας αλλά και του Αποστόλου. Η αντρική μονή μετά το 1974 ερημώθηκε και έκτοτε μετετράπη σε συνώνυμο της επιστροφής, μαζί με την Κερύνεια.

Το ιστορικό και η παράδοση
Αν και ελάχιστα είναι γνωστά για την ίδρυση της Μονής και τη σχέση της με τον Απόστολο Ανδρέα, λέγεται πως ο Άγιος «ξέμεινε» στην Κύπρο, γύρω στον 1ο αιώνα μ.Χ., λόγω νηνεμίας που υποχρέωσε το καράβι του να αγκυροβολήσει στην Κύπρο. Λίγες μέρες μετά, ένα άλλο καράβι έφθασε στο νησί και τότε ο Άγιος ζήτησε από τον καπετάνιο να τον πάρει μαζί του.
Εκείνος απάντησε πως «Μπορώ να σε πάω μέχρι την Πάτρα, αφού εκεί πηγαίνουμε, φτάνει να μας δείξεις που έχει λίγο νερό να πιούμε». 

Ο Απόστολος έδειξε στον καπετάνιο και τους ναύτες ένα σημείο από όπου ανάβλυζε νερό. Ωστόσο, οι άνδρες πηγαίνοντας εκεί δεν είδαν ούτε σταγόνα και εκνευρισμένοι ζήτησαν από τον Άγιο εξηγήσεις. Τότε εκείνος γονάτισε μπροστά στον βράχο κι αφού προσευχήθηκε χτύπησε με το ραβδί του τον βράχο και άρχισε να αναβλύζει νερό. Το σημείο εκείνο ονομάστηκε «το αγίασμα του Απόστολου Ανδρέα».

Ο καπετάνιος πήρε μαζί του τον Άγιο στο καράβι. Ξαφνικά, ο τυφλός γιος του καπετάνιο φώναξε «πατέρα, τα πανιά μας έχουν μία τρύπα». Το θαύμα του Αγίου ενθουσίασε τον καπετάνιο, ο οποίος επέστρεψε στην Κύπρο και έκτισε στο σημείο του αγιάσματος, ναό προς τιμήν του Αγίου.

Αρχιερατικό συλλείτουργο το 1967 στην Μονή του Αποστόλου Ανδρέα στην Καρπασία προεξάρχοντος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄

Αν και δεν διασώζονται ίχνη από αυτόν τον ναό, το 1103  υπάρχει μια πρώτη μαρτυρία για την ονομασία του λιμενίσκου που βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι, από τον Αγγλοσάξονα προσκυνητή Seawolf, ο οποίος το αποκαλεί «λιμανάκι του Αποστόλου Ανδρέα».

 Η μαρτυρία θεωρείται σημαντική, αφού συνδέει το όνομα του Αποστόλου με το ακρωτήρι της Καρπασίας από τα βυζαντινά χρόνια, ένδειξη ότι η παράδοση για τον Απόστολο Ανδρέα υπήρχε από τότε.

Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΚΑΙ ΜΙΜΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ(ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ)

 Ὁ Ἀνδρέας γεννήθηκε στὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, ἕνα ψαραδοχώρι χτισμένο στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Κατὰ τὰ παραπάνω ποὺ εἴπαμε, ὁ Πέτρος ἤτανε ἀδελφὸς τοῦ Ἀνδρέα, κ᾿ οἱ δυὸ ἤτανε γυιοὶ τοῦ γέρο Ἰωνᾶ, ψαραδόσογο. Ὁ Πέτρος ἤτανε φουριόζος καὶ ἐνθουσιαζότανε εὔκολα, ἐνῶ ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἥσυχος καὶ λιγόλογος, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος: 

«Πέτρος θερμὸς τῷ πνεύματι ἦν πάνυ καὶ εἰς κοσμικῶν χρεῶν μέριμναν ἐπιτήδειος, ὁ δὲ Ἀνδρέας πραῢς καὶ ὀλιγόλαλος».

Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο φαίνεται πὼς ὁ Ἀνδρέας ἤτανε ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἴχανε πιὸ πολὺ θάρρος μαζί του, σὰν τὸν Πέτρο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Φίλιππο. Ὡστόσο τὰ λόγια ποὺ ἔλεγε ἦταν πάντα λιγοστά. Τὴ μέρα ποὺ μαζεύθηκε πολὺς κόσμος κι᾿ ἄκουγε τὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ πεινάσανε, γύρισε ὁ Χριστὸς κ᾿ εἶπε στὸν Φίλιππο: «Ἀπὸ ποῦ θὲ ν᾿ ἀγοράσουμε ψωμιὰ γιὰ νὰ φάει ὁ κόσμος;» Κι᾿ ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε: «Διακόσια τάλληρα ψωμιὰ δὲν φτάνουνε γιὰ νὰ φάγει ὁ καθένας τους ἀπὸ μία μπουκιά». Τότε ὁ Ἀνδρέας λέγει στὸν Χριστό: «Εἶναι ἐδῶ πέρα ἕνα παιδάριο ποὺ ἔχει πέντε ψωμιὰ κριθαρένια καὶ δυὸ ψάρια» (Ἰω. στ´ 5-10).

Κι᾿ ἄλλη φορὰ πάλι, τὴ μέρα ποὺ μπῆκε ὁ Χριστὸς στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ τὰ βάγια, κάποιοι Ἕλληνες θέλανε νὰ τὸν δοῦνε, καὶ πήγανε στὸν Φίλιππο καὶ τοῦ εἴπανε: «Κύριε, θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦ». Καὶ ὁ Φίλιππος πῆγε καὶ τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, κ᾿ ὕστερα κ᾿ οἱ δυὸ μαζὶ τὸ εἴπανε στὸν Χριστό. Καὶ τότες ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. ιβ´ 23). «Ἔφταξε ἡ ὥρα γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ γυιὸς τοῦ ἀνθρώπου», δηλαδὴ μὲ τοὺς Ἕλληνες θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο. 

Λοιπόν, βλέπεις; Πάλι ὁ Ἀνδρέας τοῦ μίλησε. Συμπεραίνω πὼς οἱ Ἕλληνες πήγανε καὶ τὄπανε στὸν Φίλιππο γιατὶ θἄξερε ἑλληνικά, ἀφοῦ καὶ τὄνομά του ἤτανε ἑλληνικό, μακεδονικό. Κι᾿ αὐτὸς πάλι τὸ εἶπε στὸν Ἀνδρέα, ποὺ εἶχε κι᾿ αὐτὸς ἑλληνικὸ ὄνομα, κ᾿ ἴσως γνώριζε καὶ τὴ γλώσσα. Ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, μοναχὰ αὐτοὶ οἱ δυὸ εἴχανε ἑλληνικὰ ὀνόματα.

Η κάρα του Αγίου Ανδρέα

Αγιε, ενδοξε, και πανευφημε Αποστολε Ανδρεα Πρωτοκλητε πρεσβευε υπερ ημων και φυλαττε ημας εκ παντος κινδυνου και περιστασως.

Ο μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος προσκυνάει την κάρα του Αγίου Ανδρέα

πηγή

ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΚΑΙ Η ΓΟΜΑ

Ρώτησε το μολύβι η γόμα:

 - Πώς είσαι φίλε μου;
Το μολύβι απάντησε θυμωμένα:

 – Δεν είμαι φίλος σου, σε μισώ.
Η γόμα, έκπληκτη και λυπημένη, απάντησε:

 - Γιατί;
Το μολύβι απάντησε: 

– Γιατί σβήνεις αυτό που γράφω.

Και απάντησε:

 - Μόνο λάθη σβήνω.
- Και γιατί το κάνεις; - ρώτησε το μολύβι.
– Είμαι προφυλακτική και αυτή είναι η δουλειά μου.
– Αυτή δεν είναι δουλειά, απαντάει το μολύβι.
Η γόμα απάντησε:

 - Η δουλειά μου είναι τόσο χρήσιμη όσο η δική σου.
Το μολύβι, με σκληρό τόνο, είπε:

 - Λάθος κάνεις και είσαι αλαζόνας, γιατί αυτός που γράφει είναι καλύτερος από αυτόν που σβήνει.
Η γόμα απάντησε:

 - Το να αφαιρείς το λάθος ισοδυναμεί με το να γράφεις το σωστό.
Το μολύβι έμεινε για λίγο σιωπηλό, μετά, με πέπλο θλίψης, είπε:

 - Μα σε βλέπω να μικραίνεις κάθε μέρα.
Η γόμα απάντησε:

 – Γιατί θυσιάζω λίγο από τον εαυτό μου κάθε φορά που σβήνω ένα λάθος.
Το μολύβι, με φωνή που λυπημένη είπε: 

- Νιώθω πιο κοντός από πριν.
Η γόμα τον παρηγορούσε λέγοντας:

ΑΠ' ΤΟ ΤΕΤΡΑΚΩΜΟ ΣΤΗΝ ΑΡΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ.

  “Ένα πρωί του Σεπτέμβρη του 1933 ξεκίνησα από το χωριό μου για την Άρτα, πήγα για εισιτήριες εξετάσεις στο Γυμνάσιο. Ύστερα από λίγες μέρες με ειδοποίησαν ότι πέτυχα κι έπρεπε να ετοιμαστώ για το σχολείο. 

 Από τότε άρχισαν οι φροντίδες και τα βάσανα. Πουλήσαμε στο μουχούστι μια αγελάδα και με τα χρήματα αγόρασα τα βιβλία, ένα παντελόνι, ένα ζευγάρι παππούτσια και ένα μαθητικό καπέλο. Τακτοποιήθηκα σ’ ένα δωματιάκι κοντά στην Αγιά Σοφιά για μια σχολική χρονιά και άρχισα την φοίτησή μου με το σοβαρό πρόβλημα του φαγητού.

  Πολλές φορές το Σάββατο απόγευμα κινούσα από την Άρτα με τα παππούτσια στον τροβά κι έφτανα το βράδυ στο χωριό. Από το χωριό μου έφευγα την Κυριακή φορτωμένος τον τροβά με μια κουλούρα ψωμί μπομπότα, λίγη αρτυμή ή δυο – τρία αυγά και λίγα κρεμμύδια για να περάσω όλη τη βδομάδα. 

Το χειμώνα η βδομάδα περνούσε αρκετά καλά, από κει και πέρα τα πράγματα άλλαζαν : η μπομπότα μούχλιαζε, το ξινοτύρι γινόταν πρέντζα και χωρίς νερό, υπήρχε κίνδυνος πνιγμού.

  Πολλές φορές μαζεύαμε με άλλα παιδιά, από τα χαντάκια των Κεραματών και του Γλυκόριζου, πορτοκάλια που τα πετούσαν έξω απ’ τους μπαξέδες. Καμιά φορά που κονομούσαμε κανένα δίδραχμο, πηγαίναμε στο μαγειρείο του Κώστα Καπέ για να φάμε φασολάδα. Ήταν καλός άνθρωπος ο μακαρίτης, γνώριζε από φτώχεια και μερικές φορές δεν μας έπαιρνε λεφτά. Έτσι με δυσκολίες κι ανάγκες περνούσε η σχολική χρονιά. Το καλοκαίρι πήγαινα στο καψόξυλο ή στα καμίνια με 300 δραχμές το μήνα. Με αυτά τα χρήματα πλήρωνα τις εγγραφές των εξαμήνων.
Τα ενοίκια ήταν ακριβά. Δύσκολο να πλησιάσεις δωμάτιο κάπως άνετο για διάβασμα και ύπνο.

Με την εξομολόγηση αρχίζουμε να ΄΄ξεμπαζώνουμε΄΄.

Θεραπευτική Αγωγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας 

Όσιος Γέροντας Αναστάσιος -Μονή Κουδουμά Κρήτης

Όταν βαπτιστήκαμε λάβαμε το Άγιο Πνεύμα, και το Άγιο Χρίσμα λάβαμε ''πακέτο''όλα τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Πήγε το Φως του Αγίου Πνεύματος μέσα στην βαθεια καρδία, στόν πάτο -πάτο, μέσα εκεί έχουμε ένα Εκκλησάκι πάμφωτο...
Δεν το βλέπουμε, γιατί από τις αμαρτίες είναι τυφλός ο νους, ο οφθαλμός της ψυχής. Οι αμαρτίες είναι μπάζα, που σκεπάζουν αυτό το αναμμένο κάρβουνο που σε όλους υπάρχει, αλλά δεν φαίνεται.

Με την εξομολόγηση αρχίζουμε να ξεμπαζώνουμε. Κατεβαίνει προς την καρδιά, προς τα κάτω η Χάρις και βλέπουμε σαν από προβολέα περισσότερο τον εαυτό μας.
Μας δείχνει η Χάρις και άλλα παλαιά αμαρτήματα, που ήταν στοιβαγμένα εκεί και τα είχαμε ξεχάσει ή δεν τα είχαμε σωστά αξιολογήσει. 

Αυτή την διαδικασία δεν πρέπει να την θεωρούμε σοκαριστική.Είναι ένδειξη πνευματικής υγείας.

 Κατεβαίνει το τρυπάνι και βρίσκει και άλλα στρώματα μέχρι να φτάσουμε στον άνθρακα του βαπτίσματος.

Οι γνησίως μετανοούντες είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού.

Όποιος συγχωρεί , ό,τι αμαρτωλό κι αν έχει κάνει, θα βρει τρόπους να τον σώσει ο Θεός, ό,τι κι αν κάνει ".

 Η νηστεία ταπεινώνει το σώμα και γυμνάζει την ψυχή. Να την αγαπήσετε. Άνθρωπος που δεν θα λυπήσει την κοιλιά του, δύσκολα θα χαροποιήσει την καρδιά του! .

 Όταν δεχθείς λογισμό υπερηφάνειας και κατάκρισης, σταματά η ευχή στην καρδιά. Ζητάς συγχώρηση με καυτά δάκρυα και επανέρχεται.

 Η μεγαλύτερη νίκη είναι να κουμαντάρουμε το νου μας και τη γλώσσα μας! Δύσκολο πολύ! Εκεί βοηθά η δική μας διάθεση και η δύναμη του Θεού όταν την ζητάμε..."

 Οι γνησίως μετανοούντες είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ενώ γλυκάθηκαν στην αμαρτία, μπόρεσαν με αγώνα και την αποστράφηκαν.

Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης

Ὁ ἑνιαῖος ἀριθμός

 Ἡ μέγγενη ἄρχισε πλέον νὰ σφίγγει ἀσφυκτικά. Οἱ κάποτε ἐλεύθεροι πολίτες τῆς ἄλλοτε ἀδούλωτης Ἑλλάδας κινδυνεύουμε νὰ περιέλθουμε σὲ ἰδιότυπη σκλαβιά. Διότι ἀκούγεται ὅτι σύντομα ἕνας μοναδικὸς ἀριθμὸς θὰ συνοδεύει τὸν πολίτη ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς του μέχρι τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του. Τέλος πιὰ οἱ διάφοροι ἀριθμοί (Ταυτότητας, Διαβατηρίου, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ ἤ ὅ,τι ἄλλο). Ὅλοι αὐτοὶ θὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ τὸν ἕναν αὐτὸ μοναδικὸ ἀριθμό. Καὶ λέγεται ἐπιμόνως ὅτι αὐτὸ γίνεται γιὰ τὴν καλύτερη ἐξυπηρέτηση τοῦ πολίτη ἀπὸ τὶς ὁποιεσδήποτε ὑπηρεσίες.
Ἄν πράγματι ἡ χρήση ἑνὸς μόνο ἀριθμοῦ θὰ ἔχει εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα στὴν ἐξυπηρέτηση, εἶναι συζητήσιμο, ἀλλ’ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἄς δεχθοῦμε ὅτι εἶναι σωστό.
Ὅμως…

Μέχρις ἐδῶ ! Τὸ ὅτι κάτι εἶναι ἐξυπηρετικό, δὲν σημαίνει ὅτι ὁπωσδήποτε εἶναι καὶ καλὸ ἤ ἀκίνδυνο. Μάλιστα στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀπαιτεῖται ἰδιαίτερη προσοχή · διότι ἄν ἡ πρώτη εἰκόνα εἶναι φωτεινὴ καὶ δείχνει τὴν ἀλλαγὴ χρήσιμη, τὸ ὑπόβαθρό της φαντάζει ἰδιαίτερο σκοτεινὸ καὶ οἱ ἐπιπτώσεις του σχεδὸν ἐφιαλτικές.
Πρωτίστως, διότι ἀνὰ πάσα στιγμὴ ἀπειλεῖται κίνδυνος καταρρεύσεως τοῦ ψηφιακοῦ συστήματος· κίνδυνος καθόλου φανταστικός. Ἀφήνοντας τὰ πάμπολλα παλαιότερα παραδείγματα, ἄς θυμηθοῦμε ὅτι μόλις τὸν περασμένο Ἰούλιο ὁ πλανήτης ὅλος περιῆλθε σὲ κατάσταση σόκ, ἐξαιτίας προβληματικῆς ἀναβαθμίσεως ποὺ ἐνεργοποίησε ἡ κορυφαία στὸν κόσμο ἑταιρεία κυβερνοασφαλείας Crowdstrike (Κράουντστράικ). Νεκρώθηκαν ἀεροδρόμια, κινδύνευσαν χρηματιστήρια, ἀναστατώθηκαν οἱ ἀγορές, βυθίστηκαν σὲ χάος οἱ ἐμπορικὲς μεταφορές. Ἀδιανόητο ! Τὸ χάος τὸ προκάλεσε ἡ ἴδια ἡ ἑταιρεία ἀσφάλειας τοῦ συστήματος ! Αὔριο μιὰ ἐχθρικὴ δολιοφθορὰ ἴσως ἐπιφέρει πλήρη καταστροφή.

Ὑπάρχει ὅμως, καὶ κάτι πολὺ σοβαρότερο : Μὲ τὴ ραγδαία ψηφιακὴ ἐξάπλωση ὁ πλανήτης κινδυνεύει ὅλο καὶ περισσότερο νὰ περιέλθει κάτω ἀπὸ δικτατορικὴ ἐξουσία, ὁπότε ἡ ἐλευθερία τῶν πολιτῶν θὰ καταργηθεῖ πλήρως καὶ ἡ ἰδιωτική τους ζωὴ θὰ βρεθεῖ ὑπὸ ἀπόλυτο ἔλεγχο. Γι’ αὐτὸ πολιτικοὶ ἀναλυτές, φιλόσοφοι καὶ τεχνικοὶ ὑπολογιστικῶν συστημάτων συνιστοῦν στὶς δημοκρατικὲς χῶρες νὰ λάβουν ἐπειγόντως μέτρα γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ ἕνας τέτοιος κίνδυνος.

"Αγνή Παρθένε του Λόγου Μήτηρ ικέτευε σωθήναι ημάς".

Monastero italogreco di Cerrate (Lecce), affresco/ Τοιχογραφία στην μονή του Τσεράτε στο Λέτσε.
"Αγνή Παρθένε του Λόγου Μήτηρ ικέτευε σωθήναι ημάς".

πηγή

Δύο είδη ανθρώπων ονόμασε ο Θεός τρελούς.....

Δύο είδη ανθρώπων ονόμασε ο Θεός τρελούς: Αυτούς που λέγουν ότι δεν υπάρχει Θεός (Ψαλ. 52, 2) και τους πλουσίους, των οποίων το στομάχι έχει γίνει εξ ολοκλήρου θεός (Φιλιπ. 3,19).

Όσιος Αρσένιος Μπόκα (✞ 28 Νοεμβρίου 1989)

πηγή

Παραδόσεις, woke και αντίσταση....

Όταν πήγαινε ο μεγάλος μου γιος στο γερμανικό σχολείο κάποια Χριστούγεννα μας είπαν ότι το κάθε παιδάκι θα πει ένα ποίημα ή τραγούδι. Τα παιδιά που ήταν από άλλες χώρες μπορούσαν να πουν ενα τραγούδι από την πατρίδα τους που λένε αυτές τις μέρες. Ολα αυτά θα τα παρουσιάζαμε στη ...ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΜΠΙΣΚΟΤΩΝ!!!
«Τι είναι δηλαδή αυτό; Ρωτάω τη δασκάλα.»
«Εεε, είναι η χριστουγεννιάτικη γιορτή αλλά μας είπαν να την λέμε έτσι», μου απάντησε αναστεναζοντας η φράου Μπάρμπαρα.
«Εμας μπορεί το τραγούδι μας να είναι χριστουγεννιατικο μια και γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα;» Τη ρώτησα.
«Μα ναι, μακάρι» μου λέει. «Και μερικά άλλα παιδιά τέτοια θα πουν. Ολα τα άλλα θα μιλάνε για μπισκότα και σοκολάτες.»
Εκείνη τη χρονιά έφτιαξα το πιο παράξενο τραγούδι απο συρραφή όσων χριστουγεννιάτικων παιδικών τραγουδιών ήξερα. Πρέπει να ακούστηκαν οι λέξεις Χριστούγεννα και Χριστός 50 φορές. 
«Με τα δυο χεράκια πλάθω κουλουράκια» οι άλλοι;
«Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης» εμείς. Η δασκάλα καταχάρηκε.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τοτε. Το περιστατικό μου έφερε ξανά στη μνήμη προχτές μια φίλη, δασκάλα σε γερμανικό σχολείο που μου είπε ότι την Πέμπτη δεν μπορούμε να βρεθούμε γιατί «έχει να προετοιμαστεί για τη γιορτή του ... Ιππότη!»
«Δεν την έχω ξανακουσει» της λεω με απορία.
«Πρόκειται για εναν Ρωμαίο στρατιώτη ο οποίος...»
«Μηπως εννοείτε τον Sankt Martin;» ρωτάει ο άντρας μου που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στη Γερμανία.
«Εεε, ναι...»
«Καταλάβαμε» της είπαμε και κουναγαμε τα κεφάλια μας.

Ο Sankt Martin είναι μία από τις πιο αγαπητές μορφές της χριστιανικής

“Εκύκλωσάν με σαν κύνες πολλοί…”

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

“Ήταν το έτος 1967 τέλη Σεπτεμβρίου, που βρέθηκα στον Αχεντριά στο χωριό της μάνας μου και έφυγα για να πάω στο χωριό μας στην Εθιά, που είναι περίπου μια ώρα απόσταση με τα πόδια.
Είχε νυχτώσει πολύ, αλλά τι ώρα ακριβώς ήταν δε θυμάμαι.
Ίσως εννέα ή δέκα. Ανέβηκα απ’ την μεριά που υπάρχουν πολλά πουρνάρια και λέγεται Φαρμακαρά και βγήκα στο λάκκο του Δρυ.
Εκεί που βάδιζα, βρέθηκα περικυκλωμένος από πάρα πολλούς διαβόλους.
Ήταν τόσοι πολλοί που δεν με άφηναν να βαδίσω.
Με μεγάλη δυσκολία προχωρούσα και όσο περνούσε η ώρα γινόταν και πιο πολλοί, ήταν χιλιάδες – εκατομμύρια.
Όταν είχα φτάσει στο τέλος του μικρού οροπέδιου, στη θέση που λέγεται Αξώνι, που φαίνεται η κορφή και το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης, ήταν τόσοι πολλοί, που δεν μπορούσα να βαδίσω.
Έκανα τον σταυρό μου, έλεγα προσευχές, απολυτίκια αγίων, το “Θεοτόκε Παρθένε”, το “Αναστήτω ο Θεός”, αλλά οι διάβολοι δεν φεύγανε.
Με μεγάλο κόπο ανέβηκα από το λάκκο στο υψωματάκι που είναι απόσταση εκατό μέτρων και λέγεται Κακό Κεφάλι.
Μόλις ανέβηκα εκεί που είπαμε, και φάνηκε η Παναγία της Εθιάς, οι διάβολοι έγιναν άφαντοι.
Αφού ανάπνευσα με ανακούφιση και έκαμα τον Σταυρό μου ευχαριστώντας την Παναγία, συνέχισα το δρόμο μου με γρήγορο βήμα.
Η απόσταση είναι περίπου μισής ώρας, αλλά πιστεύω ότι την έβγαλα σε 15 λεπτά μόνο. Ποτέ δεν είχα δει τόσους πολλούς διαβόλους”, έλεγε ο Γέροντας και έκανε τον Σταυρό του.

πηγή

ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ Η ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ...

 Είναι αδιανόητο ένας ΑΛΗΘΙΝΟΣ Χριστιανός να ζητά να αποτεφρωθεί. Το σώμα του Χριστιανού είναι ιερό, είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Αποσυντίθεται όπως όρισε ο Θεός με το φυσικό τρόπο. Είναι βεβήλωση του σώματος η εκούσια αποτέφρωση! Αυτά είναι τα βασικά, τα αυτονόητα, το αλφάβητο του Χριστιανισμού. Επομένως το να πει ένας Χριστιανός: 

"Δεν με νοιάζει τι λέει ο Χριστός και η Εκκλησία Του 2000 χρόνια. Εγώ θέλω να καώ!" φανερώνει απλώς ότι :

1)ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Χριστιανός, όσο και αν αυτός δηλώνει το ανάποδο, 

2)ότι είναι ένας εγωιστής & υπερήφανος, η ύψιστη δηλ. αμαρτία, που βάζει το ΕΓΩ του πάνω από το Χριστό και το Λόγο Του, για αυτό και η Εκκλησία, φυσικότατα, δεν του κάνει χριστιανική κηδεία, αφού αρνείται τη διδασκαλία του Χριστού. 

 Προφανώς επίσης ένας ΑΛΗΘΙΝΟΣ Χριστιανός, συγγενής, δεν πρόκειται να παραστεί σε αποτέφρωση! 

Η αποτέφρωση αποδεικνύει άμεσα, πού βάζουμε το Χριστό στη ζωή μας, ακόμα και την έσχατη ώρα μας. Και εκεί ακόμη: "Θα κάνω ό,τι θέλω ΕΓΩ!!!"...(π.Ν)

Ψαλτήριο - συλλογή Ψαλμών - Κωνσταντινούπολη τέλη 13ου αιώνα

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας (BnF) ανακοίνωσε ότι επανένωσε τα δύο μέρη ενός πολύτιμου χειρογράφου στα ελληνικά του 13ου αιώνα, έπειτα από σχεδόν μισή χιλιετία όποτε και είχαν χωριστεί.
Αυτός ο επίλογος κατέστη δυνατός χάρη στο δικαίωμα προτίμησης (προαγορά) του πρώτου μέρους του χειρογράφου, το οποίο πουλήθηκε σε δημοπρασία στις 5 Οκτωβρίου από τον οίκο δημοπρασιών Giraudeau, στην κοινότητα Ζουέ-λε-Τουρ στην κεντρική Γαλλία.

Πρόκειται για ένα ψαλτήριο - συλλογή ψαλμών - που γράφηκε στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη του 13ου αιώνα.

…Ιακώβου του εκ Περσίδος ημίν αστράψαντος, δίκην αστέρος του τοις Μάγοις φανέντος...

 «Ο άγιος Ιάκωβος ήταν επί των βασιλέων Ονωρίου και Αρκαδίου, χριστιανός από γονείς χριστιανούς, κατοικούσε στην πόλη Βηθλαβά, στη χώρα των Ελουζησίων, από γένος έντιμο και λαμπρό, και ετιμάτο πολύ από τον βασιλιά Ισδιγέρδο. Γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή τον αγαπούσε πολύ ο βασιλιάς των Περσών, απομακρύνθηκε από την πίστη των Χριστιανών και ακολούθησε τον βασιλιά, οδηγούμενος έτσι στην απώλεια με την άρνηση του Χριστού. 

 Όταν όμως η μητέρα του και η σύζυγός του διέκοψαν την κοινωνία τους με αυτόν, διότι προτίμησε την αγάπη του βασιλιά από την αγάπη του Χριστού, και για την πρόσκαιρη δόξα επέλεξε την αιώνια ντροπή και κατάκριση – κάτι που του το μήνυσαν με γράμματα που του έστειλαν – πληγώθηκε στην ψυχή και απομακρύνθηκε από τη μάταια θρησκεία του βασιλιά, οπότε άρχισε να κλαίει για όσα αμάρτησε, καθώς αποστάτησε από τον Χριστό. 

 Για τον λόγο αυτό οδηγείται σε εξέταση, ενώ ο βασιλιάς δυσαρεστήθηκε πάρα πολύ από το γεγονός. Αποτέλεσμα ήταν να υποστεί πικρό θάνατο, με την κατάτμηση λίγο λίγο της αρμονίας του σώματος: των χεριών και των ποδιών και των βραχιόνων, ώστε να μείνει μόνον σ’ αυτόν το κεφάλι με την κοιλιά. Έπειτα του αφαίρεσαν και το κεφάλι με μαχαίρι».

Άγ.Ιάκωβος ο Πέρσης-Βυζαντινό Μουσείο Πάφου,12ος-13ος αιώνας

Η μητέρα και η σύζυγος του αγίου Ιακώβου έπαιξαν τον ρόλο του αλείπτη, δηλαδή του πνευματικού προπονητή του, όταν η συναισθηματική προσκόλληση του αγίου στον βασιλιά των Περσών τον απομάκρυνε από την πίστη του Χριστού. 

Όπως σημειώνει ο υμνογράφος: «Νουθεσίαν εμφρόνως δεξάμενος των οικειοτάτων σου χαίρων εχώρησας προς τους αγώνας». (Δέχτηκες τη νουθεσία των πιο οικείων προσώπων σου με φρόνηση, και με χαρά προχώρησες προς τους μαρτυρικούς αγώνες). 

Και: «πεισθείς τη καλή συζύγω…ανεδείχθης μάρτυς θαυμαστός». 

  Όπως συνέβαινε ιδίως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε και αναφάνηκε ο συγκεκριμένος αυτός θεσμός: να καθοδηγούνται από έμπειρους πνευματικούς, τους αλείπτες ονομαζομένους, οι αρνησίχριστοι, ώστε μετά από προετοιμασία να πηγαίνουν στο μαρτύριο, ομολογώντας την πίστη τους εκεί που αρνήθηκαν τον Χριστό, έτσι και με τον Ιάκωβο: χωρίς να έχουν συνείδηση επακριβώς του συγκεκριμένου ρόλου τους η μητέρα και η γυναίκα του, αυθόρμητα, έγιναν το όργανο του Θεού για να μεταστραφεί και πάλι εκείνος, και μάλιστα να φτάσει στο μαρτύριο. Και τι μαρτύριο; Τέτοιο που ο υμνογράφος μάς προτρέπει να στενάξουμε και να κλάψουμε, βλέποντας το τι πέρασε με την ομολογία του Χριστού. «Από ψυχής στενάξωμεν πάντες, δάκρυα εκχέοντες, καθορώντες πικρώς τον Μάρτυρα μελιζόμενον» (Ας στενάξουμε απ' το βάθος της ψυχής μας όλοι, χύνοντας δάκρυα, καθώς βλέπουμε με πίκρα τον μάρτυρα να κομματιάζεται).

Το τρομερό αυτό μαρτύριο όμως που υπέστη – «των δακτύλων και των χειρών, και βραχιόνων εκκοπέντων σου, ομοίως και ποδών και κνημίδων σου, μέχρι μηρών εκαρτέρησας» (έδειξες καρτερία και υπομονή, την ώρα που κόπηκαν οι βραχίονές σου, όπως και τα πόδια και οι κνημίδες σου, μέχρι τους μηρούς σου) - δηλωτικό της γνήσιας μεταστροφής και μετάνοιάς του, τον έκανε να αναφανεί ως νέο αστέρι εκ Περσίδος, καθοδηγητικό των υπολοίπων χριστιανών.

  Ο άγιος Θεοφάνης δηλαδή, ο υμνογράφος του αγίου Ιακώβου, έκθαμβος μπροστά πια στα φοβερά μαρτύριά του, τον θεωρεί ως αντίστοιχο με το αστέρι που καθοδήγησε κατά τη Γέννηση του Κυρίου τους εκ Περσίδος μάγους. 

Ο άγιος Ιάκωβος μάς φέρνει μπροστά στον Χριστό μέσω του μαρτυρίου του. Εκείνον προβάλλει το πάθος του, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως μαρτύριο «κοινωνίας των παθημάτων του Χριστού». 

«…Ιακώβου του εκ Περσίδος ημίν αστράψαντος, δίκην αστέρος του τοις Μάγοις φανέντος, και προς την αληθή επίγνωσιν καθοδηγήσαντος». Και: «Εκ Περσίδος αστέρα νεοφανή ο Χριστός ανατείλας τοις επί γης, τον θείον Ιάκωβον…δι’ αυτού τον ζόφον της πλάνης απήλασε». (Ο Χριστός ανέτειλε στους ανθρώπους τον θείο Ιάκωβο ως νεοφανή αστέρα…και δι’ αυτού έδιωξε τη σκοτεινιά της πλάνης). 

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, για να καταλάβω τι σημαίνουν εκείνο το Α και το Ω

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, για να καταλάβω πως εκείνο το Α και το Ω στην εικόνα του Ιησού, είναι η αρχή και το τέλος στη λέξη Α Γ Α Π Ω.

Κωνσταντίνος Κούρκουλας.''Στάχυα'', Τόμος Α, 

ΑΔΕΙΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ: Πορνογραφία και σχέσεις. Παρουσίαση βιβλίου

                     

Ο «Λόχος Θανάτου» των Κερκυραίων και η άγνωστη σελίδα δόξας στον πόλεμο 1940

 Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας στο ηρωικό έπος 1940, στις μάχες που δόθηκαν ανά την Ελλάδα κατά της επέλασης των Ιταλών, για τους Κερκυραίους η αντίσταση και οι αγώνες που έδωσαν, δεν ήταν μόνο ένας κοινός εθνικός στόχος, αλλά όπως τη χαρακτηρίζει  ο Κερκυραίος, Καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, Δρ. Δημήτριος Μεταλληνός. 

«Ήταν μία μοναδική ευκαιρία, ο κερκυραϊκός λαός, να εκφράσει την καταπιεσμένη μακραίωνη εθνική αγανάκτηση στο δυτικό κατέναντι, έχοντας ήδη στις σελίδες της ιστορίας του, τέσσερις και πλέον αιώνες, την πικρή εμπειρία της ενετικής κυριαρχίας, αλλά και τη νωπή ακόμη εθνική ταπείνωση από τον βομβαρδισμό και την ολιγοήμερη κατάληψη της Κέρκυρας το 1923 από τις φασιστικές δυνάμεις του ίδιου δικτάτορα Μουσολίνι». 

 Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, οι Κερκυραίοι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και μεταφέρθηκαν στην πρώτη γραμμή. Μεταξύ των εκατοντάδων Κερκυραίων, γνωστών ή αγνώστων μαχητών, ήταν και ο παππούς του καθηγητή Δημήτρη Μεταλληνού, ο έφεδρος αξιωματικός Δημήτριος Μεταλληνός. Οι αριθμητικά ελάχιστες εναπομείνασες στο νησί κερκυραϊκές στρατιωτικές δυνάμεις, συγκροτούσαν το 10ο Πεζικό Σύνταγμα, που είχε ως αποστολή του την αμυντική θωράκιση της Κέρκυρας. 

Οι λαμπρές σελίδες της ιστορίας της Κέρκυρας κατά των Ιταλών γράφτηκαν από μία σκληρή μάχη που δόθηκε από μια «χούφτα» Κερκυραίους μαχητές, μόλις δύο εβδομάδες μετά την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, από το «Λόχο Λατζίδη», ή ευρέως γνωστό ως «Λόχο Θανάτου»…

 «Στις 12 Νοεμβρίου 1940 οι ελληνικές δυνάμεις Ηπείρου ανασυντάχθηκαν με σκοπό την ανακατάληψη της Θεσπρωτίας. Η Στρατιωτική Διοίκηση Κερκύρας ανέλαβε να συγκροτήσει τις πρώτες ημέρες του πολέμου, ένα αποβατικό απόσπασμα αιφνιδιασμού, αποτελούμενο από επίλεκτους και γενναίους Κερκυραίους οπλίτες και υπαξιωματικούς, με διοικητή τον λοχαγό Δημήτριο Λαντζίδη. Η Στρατιωτική Διοίκηση Κερκύρας το χαρακτήρισε «Αποβατικό Απόσπασμα», όσοι αξιωματικοί γνώριζαν την αποστολή του το ονόμασαν «Λόχο Θανάτου», στην Κέρκυρα έγινε ευρύτερα γνωστό ως «Λόχος Λαντζίδη», ενώ ο ιστορικός ερευνητής Δρ. Νικόλαος Φακιολάς, ο οποίος είναι ο δεύτερος μετά τον ιστορικό ερευνητή Κώστα Δαφνή, που ασχολήθηκε συστηματικά με το ζήτημα, τον χαρακτηρίζει «Λόχο Ιερολοχιτών», αναφέρει ο κ Μεταλληνός. 

 Σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία, η απόρρητη στρατιωτική επιχείρηση είχε στόχο την κατάληψη του υψώματος «Βαγκαλάτι». Ύψιστη προτεραιότητα αποτελούσε ο αιφνιδιασμός του εχθρού. Οι Ιταλοί έπρεπε να θεωρήσουν, ότι είναι περικυκλωμένοι από ισχυρές ελληνικές δυνάμεις κι όχι από έναν απλό Λόχο Πεζικού.

Θάνατος καί Ἀνάστασις τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ~ Ὀδυσσέας Ἐλύτης (1969)

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κράτησε όρθιο –όχι εν αγνοία του– αυτό που ο Οδυσσέας Ελύτης κατονόμασε ως «χρυσή γραμμή ατελεύτητη», στο πεζό ποίημά του αφιερωμένο στον ίδιο τον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Δηλαδή, κράτησε και εξασφάλισε με τον ηρωικό θάνατό του την ύπαρξη και την παρουσία του Ελληνισμού – Ρωμιοσύνης στο διηνεκές. Τον πολιτισμικό εκείνο ειρμό μεταξύ της αρχαίας Ελλάδος και της ελληνιστικής περιόδου με τη βυζαντινή εποχή και με το μετέπειτα νεοελληνικό κράτο, με κυρίαρχα εθνολογικά στοιχεία την ελληνική γλώσσα και τον χριστιανισμό ως ορθοδοξία.

Το Βυζάντιο, ή καλύτερα η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, αποτέλεσε και αποτελεί για τον Ελληνισμό – Ρωμιοσύνη όχι μόνον έναν από τους μεγαλύτερους «σταθμούς» της Ιστορίας μας, αλλά το «λίκνο» εκείνο που μας μετέδωσε γλώσσα, θρησκεία, συνήθειες.

 Όλα όσα στοιχεία συγκροτούν την εθνική ταυτότητά μας – Έθνος, παραμένοντας αδιάλειπτα μέχρι την εποχή μας (το λεγόμενο ομόγλωσσο, ομόθρησκο, ομόηθες του λαού μας, όπως διατυπώθηκε στον ορισμό του Έθνους από τον Ηρόδοτο). Συγχρόνως, αν και το «σήμα» του Βυζαντίου φθάνει στις μέρες μας πολύ εξασθενημένο, εξακολουθεί να παραμένει με την τραγικότητα και τον ηρωισμό του τελευταίου του Αυτοκράτορα –έστω υποσυνείδητα– το ισχυρό ιδεολόγημα που τουλάχιστον μία φορά στο παρελθόν, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, δημιούργησε όλες εκείνες τις συνθήκες ώστε ο Ελληνισμός να κάνει την ιστορική του επανεμφάνιση μετά από τέσσερις αιώνες οθωμανοκρατίας. Αναφέρομαι στην Παλιγγενεσία του ’21.

Ακολουθεί το ποίημα του σπουδαίου Έλληνα και ποιητή αφιερωμένο στον "τελευταίο Έλληνα"
Θάνατος καὶ Ἀνάστασις τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ~ Ὀδυσσέας Ἐλύτης (1969)
Ι
Ἔτσι καθὼς ἐστέκονταν ὀρθὸς μπροστὰ στὴν Πύλη κι ἄπαρτος μὲς
στὴ λύπη του

Βιβλία, φάρμακα ψυχῆς....

 Ακούσατε, παρακαλῶ, ὅλοι οἱ κοσμικοί, καὶ ἀποκτήσατε βιβλία, φάρμακα τῆς ψυχῆς. Ἐὰν δὲν θέλετε κανένα ἄλλο, ἀποκτήσατε τουλάχιστον τὴν Καινὴ Διαθήκη, τὸν ἀπόστολο, τις Πράξεις, τὰ εὐαγγέλια, τοὺς παντοτινοὺς διδασκάλους. (τους Αγίους Πατέρες).

Ἄν συμβῆ κάποια λύπη, σκύψε μέ προσοχή ὃπως σέ ἀποθήκη φαρμάκων· λάβε παρηγοριά τῆς συμφορᾶς ἀπό ἐκεῖ, ἄν ζημία συμβῆ, ἄν θάνατος, ἄν ἀπώλεια συγγενικῶν προσώπων· καλύτερα ὅμως νὰ μὴ σκύψης, ἀλλὰ νὰ συγκρατήσης τὰ πάντα καὶ νὰ τὰ ἔχης στὸ νοῦ σου.

Αἰτία ὅλων τῶν κακῶν εἶναι αὐτό, τὸ νὰ μὴ γνωρίζωμε τις Γραφές. Βαδίζομε στὸν πόλεμο χωρὶς ὅπλα, καὶ πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ σωθοῦμε;

Ἅγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

( Ἅπαντα τά Ἔργα σειρά ΕΠΕ τ.22 σελ. 263-265 Υπόμνημα εις την προς Κολοσσαείς επιστολή ομιλία θ'.)

πηγή

Μια Παναγιά, ......... Aγιορείτισα !

 Τοιχογραφία στο Καθολικό της Ι. Μ. Μεγίστης Βατοπαιδίου (Εξωνάρθηκας), στην βορειοανατολική γωνία της αυλής της Μονής!

πηγή

Ανώφελο και μάταιο να προσκυνάει κανείς τον χρυσοφόρο βασιλιά μπροστά στον Βασιλέα των Βασιλέων

 Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης σε τοιχογραφία του Καθολικού της Ιεράς Μονής Κηπίνας στους Καλαρρύτες Ιωαννίνων.

Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης ο Μεγαλομάρτυρας - 27 Νοεμβρίου
Μπροστά στον Πέρση βασιλιά η ομολογία πίστεως στον Βασιλέα των Βασιλέων, απελευθερωτική.
Μπροστά στον χρυσοφόρο Πέρση βασιλιά ακρωτηριασμός του σώματος, αντί για τον ακρωτηριασμό του ψυχισμού, του νου.
Ανώφελο και μάταιο να προσκυνάει κανείς τον χρυσοφόρο βασιλιά μπροστά στον Βασιλέα των Βασιλέων.

www.erimitic.gr

“Δαρήσεται πολλά”

 «Εμείς έχουμε ανάγκη από Χριστό και ψυχή και τα γράμματα καλά είναι και άλλα καλά είναι, αλλά, με συγχωρείτε, εκείνος που ξέρει και τα πολλά γράμματα και δεν τηρεί τους νόμους του Θεού, θα τον δείρη (ο Θεός) “δαρήσεται πολλά”. Και εμένα που δεν ξέρω πολλά, πάλι θα με δείρη, θα δώσω λόγο των πράξεων μου».

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ..!

Εσεις που εχετε παιδια εισαστε υπευθυνοι για το μελλον αυτης της χωρας
Γιατι το μελλον ειναι παντα τα παιδια....
Μαθετε τους πρωτα απ ολα να ειναι καλοι ανθρωποι και να μοιραζουν αγαπη γυρω τους....
Οπως λεει και ενα παλιο Ινδιανικο γνωμικο:
"Αυτη τη γη δεν την κληρονομησαμε απο τους προγονους μας αλλα την δανειστηκαμε απο τα παιδια μας"...!!!

πηγή

Παίδων φύλαξ πέφυκα, ἀλλά Θεοῦ τό δῶρον»

 Μιχάλης Μιχαλακόπουλος

Ποια μάνα εμπιστεύτηκε, Άγιε, τις γηραιές αγκάλες σου, τις ισχνές και αδύνατες χείρες σου, τους «κεκμηκότες» πόδες σου; Μήπως αυτή η μάνα σε προσέλαβε, ως ανατροφέα, επιμελητή, ως «τιθηνόν» του βρέφους της; Εσένα τον αδύνατο και εξασθενημένο γέροντα;

Πως είναι δυνατόν το γήρας, ν΄αντέξει τη φροντίδα, την περιποίηση και την περίθαλψη ενός βρέφους; Είναι βαρύ αυτό το καθήκον για τον άνθρωπο, που θα αναλάβει την ευθύνη του φύλακα του τικτόμενου, σπαργανούμενου, γαλακτοτρεφούμενου βρέφους….

Πως αποδέχτηκες, Άγιε, να είσαι «παίδων φύλαξ»; Εν ποία εξουσία τούτο εποίησας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται στο ίδιο το ειλητάριο που βαστάζεις: «φύλαξ παίδων πέφυκα Θεού το δώρον» και το «πέφυκα», δώρον Θεού και το «φύλαξ παίδων» δώρο Θεού!

Άγιε μας Στυλιανέ, η σεπτή εικόνα σου και οι βρεφοκρατούσες χείρες σου, μάς παραπέμπουν ευθέως κατά αναγκαίο συνειρμό στον γηραιό πρεσβύτη Συμεών, βαστάζοντα το Θείον Βρέφος, τον πάντων Δεσπότη και Κύριο, τον αναμενόμενο Μεσσία και Σωτήρα.

Η Τίμια Κάρα του Αγίου Στυλιανού

Η Τίμια Κάρα του Αγίου Στυλιανού που βρίσκεται στην Ι. Μονη ΑγίαςΤριάδος, Σάικας στον δήμο Αγράφων στην Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος

πηγή