Η εφέστιος αργυροεπένδυτη εικόνα του Πολιούχου Αιγίνης Αγίου Διονυσίου

 

πηγή

Η ανθοστόλιστη εφέστιος αργυροεπένδυτη εικόνα του Πολιούχου Αιγίνης Αγίου Διονυσίου στον χρονολογούμενο από το 1806 ομώνυμο Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του νησιού.

Ήταν φώτα, χίλια φώτα,μα δεν ήτανε το ΦΩΣ!

Ήταν φώτα, χίλια φώτα,μα δεν ήτανε το ΦΩΣ!

 Γιώργος Βερίτης

ΤΟ ΞΕΣΚΛΑΒΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΗ

ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ
Πρὸς ὅλους τοὺς χρεωμένους χωρικούς τῆς Ἑλλάδος.
ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ
᾿Αγρότες!
“Όλοι σας θυμάστε σε ποιὰ κατάσταση έξαθλιωμένη εἴχατε περιπέσει κατὰ τὰ τελευταία δέκα χρόνια. Ἡ οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία ἔγινε φανερή ἀπὸ τὸ 1929 γιὰ τὸν ἀστικό κόσμο ἐσᾶς σᾶς ἐχτυπησε σκληρότερα καὶ δυνατώτερα.
Με το νόμο που δημοσίευσε η Κυβέρνηση ξεσκλαβώθηκαν 650 περίπου χιλιάδες οἰκογένειες, τῶν ἀγροτῶν.

Τὰ χρέη τῶν ἀγροτῶν εἶναι πολύ παληά. Μερικά χρονολογοῦνται ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ τὰ μέλη κάθε αγροτικῆς οἰκογένειας, που μποροῦσαν νὰ ἐργασθούν, βρισκόντανε στο μέτωπο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πατρίδας. Τὰ περισσότερα ὅμως έδημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸ 1927 καὶ ἐξῆς, ὁπότε ἄρχισε μιὰ ἐντονώτερη προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπέκταση τῆς καλλιεργείας. Απὸ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ πέρα ὁ ἐπίσημος τόκος τοῦ δανεισμού στη χώρα μας ήταν πολύ μεγάλος, ἀληθινά δυσβάστακτος καὶ ἀσυγκρίτως μεγαλύτερος ἀπὸ ἀπὸ τὸν ἐπίσημο συμβατικό τόκο ὅλων τῶν ἄλλων εὐρωπαϊκών Κρατών.

Αν ἀφήναμε τον ἀγρότη να συντριβή κάτω ἀπὸ τὸ βάρος των χρεών, καὶ θὰ συνέβαινε ἀσφαλῶς αὐτό χωρίς την μεταβολή της 4ης Αὐγούστου, ή παραγωγή μας θὰ μίκραινε, τὸ συνάλλαγμα θὰ λιγόστευε.

ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ-1570

Του Αγίου Σεβαστιανού σήμερα.
Ο Άγιος όπως απεικονίζεται σε τοιχογραφία του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου στα Παλατίτσια Ημαθίας, έργο του ζωγράφου Νικολάου από το Λινοτόπι Καστοριάς, 1570.

πηγή

Περί ιδιωτικοποίησης του νερού!!!

Αυτά που μας λένε για λειψυδρία κλπ, είναι παπ - - - α μάντολες.
Όλα είναι για ένα σκοπό.Τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Οι υπηρεσίες ύδρευσης ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ (Αθήνα-Θεσσαλονίκη αντίστοιχα) θα κάνουν γεωγραφική επέκταση των ορίων τους. Δηλαδή, θα απορροφήσουν κι άλλες υπηρεσίες ύδρευσης οι οποίες θα καταργηθούν.
Αυτές θα είναι οι 2 πρώτες υπηρεσίες. Καθόσον όμως υπάρχουν περισσότερες από 700 υπηρεσίες ύδρευσης σε όλη την Ελλάδα, θα δημιουργηθεί και μία τρίτη υπηρεσία η οποία θα αναλάβει την ευθύνη για την υπόλοιπη χώρα.

Τώρα...
Για την ΕΥΔΑΠ, ενδιαφέρεται να την αγοράσει ένας αμερικανός ιδιώτης μεγαλοεπενδυτής, ο Τζον Πόλσον, ο οποίος έχει προσωπική περιουσία άνω των 3,8 δισ. δολαρίων. Κατέχει ήδη ως μέτοχος στην ΕΥΔΑΠ, το 9,99%.
Για την ΕΥΑΘ, ενδιαφέρεται να την αγοράσει η γαλλική εταιρεία διαχείρισης νερού Vigie (πρώην Suez), η οποία είναι και αυτή μέτοχος με 5,46%. Η Vigie (πρώην Suez) παλαιότερα, είχε κάνει πρόταση για να αποκτήσει πάνω από το 70% της ΕΥΑΘ.
Η τρίτη εταιρεία, δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη. Είναι σαν την Kinder έκπληξη!!!
Όποια και να είναι όμως, το νερό πλέον δεν θα είναι δημόσιο αγαθό.
Τί σημαίνει αυτό.
Θα απαγορευτεί κάθε είδους γεώτρηση.
Θα απαγορευτεί να έχεις πηγάδι στο χωράφι σου.
Και...οι αγρότες θα "τελειώσουν". Διότι βάση της οδηγίας 2000/60/EΚ 22/12/2000 του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου, οι αγρότες θεωρούνται ότι "ρυπαίνουν το περιβάλλον", με την άσκηση της αγροτικής δραστηριότητας(άντληση νερού για τα χωράφια τους). Έτσι, θα έχουν κατακόρυφη αύξηση της τιμής της χρήσης του νερού διαμέσου της επιβολής περιβαλλοντικών τελών. Από στρεμματική χρέωση που είναι μέχρι τώρα, σε χρέωση ανα κυβικό μέτρο νερού.
Και τέλος, τα τιμολόγια για τους ιδιώτες, θα έχουν κατακόρυφη αύξηση!!!
Και ένα μπόνους για σας!

Αυτός ερχόταν στην Καλιφόρνια και μου έλεγε, πως θα με κάνει καλά...!

Ένα κοριτσάκι από την Καλιφόρνια της Αμερικής ήταν παράλυτο. Είχε σοβαρό πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη. Συχνά έβλεπαν στον ύπνο τους και αυτό και η μητέρα της ένα καλόγηρο που τους καλούσε να έρθουν στη Ζάκυνθο και τους υποσχόταν ότι το κοριτσάκι θα γίνη καλά.
Τελικά απεφάσισαν να έρθουν στο νησί μας αν και δεν ήξεραν να μιλάνε Ελληνικά.

Ένας καλός γιατρός, ονόματι Κούμανης, μιλούσε καλά την Αγγλική γλώσσα και λέγει στη μητέρα του κοριτσιού γεμάτος απορία.
― Καλά ήλθες από την Καλιφόρνια στη Ζάκυνθο; Ποίος είναι ικανός από εμάς να θεραπεύση το παιδί σου;
Η μητέρα του απάντησε ότι έβλεπαν ένα καλόγηρο που τους παρότρυνε γι’ αυτό.
Αμέσως κατάλαβε ο γιατρός και της υπέδειξε να πάη στο Ναό του αγίου Διονυσίου. Κατά θεία συγκυρία ήταν και η εορτή του Αγίου Διονυσίου.
Επήγαν λοιπόν στην Εκκλησία και στον Εσπερινό μόλις βγάλαμε τον Άγιο στην Ωραία Πύλη, καθώς ήταν το κοριτσάκι ακίνητο, παράλυτο, δίνει ένα σάλτο και πάει και αγκαλιάζει τα πόδια του Αγίου, και έλεγε στην ελληνική γλώσσα, παρ’ όλο που δεν την ήξερε.
― Αυτός ερχόταν στην Καλιφόρνια και μου έλεγε, πως θα με κάνει καλά.

Το τι έγινε δεν μπορεί κανείς να το περιγράψει. Και η μητέρα της ευχαριστώντας τον Άγιο έφυγε με το κοριτσάκι της υγιέστατο.
Μαρτυρία π. Χρυσόστομος Γκέλμπεσης 

πηγή

Ας νοιώσουν ντροπή όλοι οι κοιλιόδουλοι, σαν βλέπουν την εγκράτεια των θηρίων.

Aγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 Τα θηρία ξέρουν να σέβονται τους φίλους του Θεού. Και όταν ακόμα τα θερίζει η πείνα, γίνονται σεβαστικά.

 Ας νοιώσουν ντροπή όλοι οι κοιλιόδουλοι, σαν βλέπουν την εγκράτεια των θηρίων. Λιοντάρια είδαν τον Δανιήλ και έδειξαν εγκράτεια.
Εμείς βλέπουμε τον Υιό του Θεού να έρχεται σε μας, και δεν σεβόμαστε.

 Τα λιοντάρια προτίμησαν να πεθάνουν από την πείνα, παρά να αγγίξουν το σώμα του αγίου. 

Εμείς βλέπουμε γυμνό το Χριστό,να περιφέρεται απ' εδώ και απ' εκεί και να λιώνει από την πείνα,και δεν του προσφέρουμε ούτε τα περιττά. Ζούμε πλουσιοπάροχα και περιφρονούμε τους αγίους, τους αδελφούς μας που πεινάνε.

πηγή

– Αχ, αυτός όταν έφτασε μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου δεν πρόλαβε να βάλει το χέρι στο πόμολο.Άνοιξε ο Παράδεισος μόνος του.

  Ο μακαριστός άγιος επίσκοπος Αντώνιος Σιατίστης συνέλεγε την πνευματική γύρη, ανακαλύπτοντας ιερείς που αγωνίζονταν τον καλό αγώνα προς την σωτηρία και την αγιότητα! 

  Επισκεπτόταν θεοφόρους πατέρες και μητέρες και είχε πνευματική επικοινωνία μαζί τους, επισημαίνοντας «γιατί πολύ ωφελοῦμαι»….!

  Τον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη στην Εύβοια, τον άγιο Πορφύριο, στο Άγιο Όρος τον άγιο Παίσιο, τον π. Πετρώνιο και τον άγιο Διονύσιο της Κολιτσού τους Ρουμάνους, την αγία γερόντισσα Μακρίνα στην Ι.Μ. Αρτοκωστά Αρκαδίας, τον γέροντα Βασίλειο Καυσοκαλυβίτη, τον π. Αμβρόσιο Λάζαρη στην Ι. Μονή Δαδίου, τον π. Παναγιώτη στα Βραγγιανά των Αγράφων, τον π. Αριστείδη Παπαδόπουλος από τη Μικρόπολη στην Δράμα και τον π. Ιωάννη Καλαΐδη στις Σέρρες!

Ο Γέροντας Αμβρόσιος(Λάζαρης) σεβόταν τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο Κόμπο, τον αγαπούσε και τον ξεχώριζε στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, γιατί έμοιαζαν: ήταν κι αυτός άνθρωπος απλός, ταπεινός, της μετάνοιας, ελεήμων, της αγάπης και μακριά από κάθε ανθρώπινη δόξα ή υλικά αγαθά.

Η Μονη Παμμεγίστων Ταξιαρχών( Mονή Πιθαρίου)

Η Μονη Παμμεγίστων Ταξιαρχών της Eρεσού είναι περισσότερο γνωστή ως Mονή Πιθαρίου ή “Πιθάρι”, ονομασία που οφείλεται στη γεωμορφία της περιοχής, στην οποία βρίσκεται, σε ένα κοίλωμα χαράδρας, μεταξύ λόφων που τη στεφανώνουν, σχηματίζοντας γύρω της ένα νοητό πιθάρι, ο υποτιθέμενος πάτος του οποίου έχει μεταμορφωθεί τελευταία σε λιμνοδεξαμενή, με τη λειτουργία του παρακείμενου τεχνητού φράγματος.

H ανυπαρξία ιστορικών στοιχείων για την ίδρυσή της δημιουργεί και για τη Mονή Πιθαρίου τη συνήθη για τα μοναστήρια της Λέσβου διχογνωμία στους ερευνητές. H μία άποψη τη θέλει βυζαντινό μοναστήρι που ανασυστήθηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ενώ η δεύτερη χρονολογεί την ίδρυσή της στο 16ο αιώνα.

 Tο βέβαιο είναι πάντως πως λειτουργούσε το 1548, χρονολογία κατά την οποία καταγράφεται σε οθωμανικό κατάστιχο, με το οποίο καθορίζονται οι φορολογικές υποχρεώσεις των μοναστηριών της περιφέρειας Eρεσού. Aπό το ποσό που καλείται να καταβάλει η μονή εξάγεται το συμπέρασμα ότι είχε ήδη σημαντική περιουσία, κάτι που πιθανώτατα σημαίνει ότι είχε ιδρυθεί κάποιες δεκαετίες νωρίτερα!(φωτ.G.Tsakiris)

πηγή

Το Προφητικό Βιβλίο του Δανιήλ

Στις 17 Δεκεμβρίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Προφήτου Δανιήλ, ενός από τους ενδοξότερους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Μαζί του εορτάζουν και οι Άγιοι Τρεις Παίδες, Ανανίας, Αζαρίας και Μισαήλ, που έζησαν τον ίδιο καιρό στη Βαβυλώνα. Ο Δανιήλ υπήρξε παράδειγμα προσευχής και εμπιστοσύνης στον Θεό, ακόμη και μέσα σε ξένη και ειδωλολατρική χώρα.

Ο Δανιήλ έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ., στην περίοδο της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας. Από νεαρή ηλικία οδηγήθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα, όπου υπηρέτησε σε υψηλές διοικητικές θέσεις κοντά στους βασιλείς Ναβουχοδονόσορα, Βαλτάσαρ, Δαρείο του Μήδου και Κύρο του Πέρσου.

Το βιβλίο που φέρει το όνομά του είναι δίγλωσσο, γραμμένο εξ αρχής σε εβραϊκά και αραμαϊκά, όπως αποδεικνύουν τα αρχαιότερα χειρόγραφα. Τα εβραϊκά τμήματα (κεφ. 1 και 8–12) αφορούν κυρίως την πίστη και το μέλλον του Ισραήλ, ενώ τα αραμαϊκά (κεφ. 2–7) σχετίζονται με την παρουσία του Δανιήλ στην αυλή των βασιλέων και έχουν οικουμενικό χαρακτήρα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει ως κανονικό όλο το βιβλίο, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών προσθηκών που σώζονται στη μετάφραση των Εβδομήκοντα:
τον Ύμνο των Τριών Παίδων,
την Ιστορία της Σωσάννας,
και τον Βήλ και Δράκοντα.

Οι τρεις αυτές διηγήσεις δεν υπήρχαν στο εβραϊκό πρωτότυπο αλλά γράφτηκαν εξαρχής στα Ελληνικά από ιουδαίους συγγραφείς της ελληνιστικής εποχής και ενσωματώθηκαν στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Επιβίωσαν στη χρήση της αρχαίας Εκκλησίας, γι’ αυτό και θεωρούνται μέρος του Κανόνα.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δέχεται επίσης αυτές τις ελληνικές προσθήκες ως κανονικές.
Αντίθετα, οι Προτεστάντες περιλαμβάνουν μόνο τα εβραϊκά κεφάλαια (1–12), θεωρώντας τα ελληνικά δευτεροκανονικά.
Ο Εβραϊκός Κανόνας (Τανάκ) τοποθετεί τον Δανιήλ στα Γραπτά (Κετουβίμ) και όχι στους Προφήτες, δίνοντάς του χαρακτήρα σοφιολογικό και αποκαλυπτικό μάλλον παρά προφητικό.

Η Ορθόδοξη Παράδοση βλέπει στον Δανιήλ έναν προφήτη φωτισμένο από το Άγιο Πνεύμα, που προλέγει με σαφήνεια τον ερχομό του Χριστού. Κεντρική θέση κατέχει η προφητεία των “Εβδομήκοντα Εβδομάδων” (Δαν. 9, 24–27). Σύμφωνα με την ερμηνεία των Πατέρων —όπως του αγίου Ιππολύτου Ρώμης και του αγίου Ιερωνύμου— οι «εβδομάδες» αυτές οδηγούν χρονικά στην εποχή της ενανθρωπήσεως και της δημόσιας δράσης του Ιησού Χριστού.

Η προφητεία αναφέρει: «καὶ μετὰ τὰς ἑβδομάδας τὰς ἑξηκονταδύο ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καὶ ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς», δηλαδή μιλά για τον πάσχοντα Μεσσία, ο οποίος θα καταργήσει την αμαρτία και θα θεμελιώσει την αιώνια δικαιοσύνη. Επίσης, τα οράματα του «Υιού του Ανθρώπου» (Δαν. 7,13–14) προαναγγέλλουν τον Χριστό και τη βασιλεία Του, η οποία δεν θα έχει τέλος.

Πέρα από την προφητεία των Εβδομήκοντα Εβδομάδων, το βιβλίο περιλαμβάνει και άλλες μεγάλες αποκαλυπτικές οράσεις:

Αρχαίες τοιχογραφίες των Αγίων Τριών Παίδων εν Καμίνω

Οι ''Άγιοι Τρείς Παίδες εν Καμίνω'', καθεδρικός ναός του Φαράς, Νουβία, 12ος αιώνας

- Οι ''Άγιοι Τρείς Παίδες εν Καμίνω'', μονή Οσίου Λουκά, 11ος αιώνας, με έναν άγγελο να ακουμπά απαλά το κεφάλι τους σε μια σπάνια κίνηση, μεγάλης δύναμης και πραότητας.

- Οι ''Άγιοι Τρείς Παίδες εν Καμίνω'' στις Κατακόμβες της Αγίας Πρισκίλλας, 3ος αιώνας. Εδώ η χειρονομία προσευχής συναντά ένα μικρό περιστέρι που  φέρνει ένα κλαδί ελιάς όπως στον  Νώε.

- Ο ''Προφήτης Δανιήλ στον Λάκκο των Λεόντων'', ρωμαϊκό ψηφιδωτό από το Bordj El Loudi της Τυνησίας, 5ος αιώνας 

πηγή

Ο π. Παναγιώτης Τσιώλης, ο Γέροντας των Αγράφων για τον μακαριστό άγιο επίσκοπο Σιατίστης Αντώνιο

π. Παναγιώτης: Οἱ περισσότεροι ραβδούχοι μας λειτουργοῦν σὰν φοβισμένα κακόμοιρα ἀνθρωπάκια. Δὲν ξέρουν τὴ δύναμη ἔχει ή ράβδος τους. Ἂν τὸ ἤξεραν δὲν θὰ λειτουργοῦσαν σὰν διακοσμητικά στολίδια σὲ τελετὲς ἀλλὰ θὰ βαροῦσαν τὴ ράβδο καὶ θὰ ἔπιαναν ἀμέσως δουλειὰ οἱ οὐράνιες δυνάμεις. Τὰ Χερουβίμ καὶ τὰ Σεραφεὶμ θὰ πιάσουν τὶς σκούπες καὶ μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν Ἀρχαγγέλων θὰ διώξουν τὰ μιάσματα, τοὺς βρωμερούς δαίμονες ποὺ ἁλωνίζουν ἀνεξέλεγκτα στις ἐκκλησιές μας, στὰ σπίτια μας σὲ ὁλάκερη τὴν κοινωνία. Τότε ποὺ ἦρθε στὸ Βαλάρι αὐτὸς ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος ὁ Ἀντώνιος (Σιατίστης) τὰ εἴπαμε αὐτά.

- Διονύσης Μακρής: Πῶς ἀντέδρασε γέροντα;
- π. Παναγιώτης: Μέλι ἔσταζε ἀπὸ τὸ στόμα του. Μοσχοβολοῦσε λιβάνι. Εὐωδίαζε τὸ στόμα του. «Παρασυρθήκαμε πάτερ μου. Αφήσαμε τὸ κήρυγμα καὶ ἀγκαλιάσαμε τὸν μαμμωνά. Καταντήσαμε χειρότεροι τῶν Φαρισαίων. Γίναμε ἔρμαια τοῦ πονηροῦ. Μὲ τὶς ἀποφάσεις μας καὶ τὶς πράξεις μας προκαλοῦμε θλίψη στὸν οὐρανὸ καὶ διχάζουμε τοὺς πιστούς. Παρακαλῶ τὸν Χριστό μας να μᾶς φωτίσει νὰ μὴν πᾶμε ἄσκοπα, νὰ μὴν χαθοῦμε. Νὰ βοηθήσει νὰ σώσουμε τὴν ψυχούλα μας...»! Τὴ δύναμη του ὁ Ἀντώνιος τὴν ἀντλοῦσε ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή του, τὶς συνεχεῖς νηστεῖες του καὶ τὴν ταπείνωσή του. Αὐτὰ ἐνδυνάμωναν τὴν ποιμαντική του ράβδο καὶ ὄχι μόνο θωράκιζε την μητρόπολή του ἀπὸ τὰ δαιμόνια ἀλλὰ ἔκανε καὶ πολλά-πολλὰ θαύματα. Νὰ ἐπισκεφθεῖς τὴν περιοχή του καὶ νὰ ρωτήσεις τί ἐστὶ Ἀντώνιος καὶ τότε θὰ παρελάσουν πλειάδα ἀνθρώπων ποὺ ἔζησαν κοντὰ του τὸ θαῦμα καὶ εὐεργετήθηκαν ἀπ' αὐτόν. Δέκα τέτοιους ραβδούχους νὰ εἴχαμε, ή Έλλάδα θὰ πρωταγωνιστοῦσε. Γαλουχοῦσε ὁ Ἀντώνιος τὶς ψυχοῦλες καὶ ποτὲ δὲν παρέκλινε νὰ ἐργάζεται γιὰ τη σωτηρία τῶν ψυχῶν, μέσα ἀπὸ τὸ κήρυγμα, την έξομολόγηση καὶ τὴν προσήλωσή του στὰ Μυστήρια της Αγίας Εκκλησίας μας.

- Νικόλας: Ἔχω ἀκούσει ὅτι εἶχε τρύπιες τσέπες, ποὺ λένε στο χωριό μου! Δηλαδὴ μοίραζε ἀκόμη καὶ τὸ μισθό του στοὺς φτωχούς, ἐνῶ ὅποτε κατέβαινε στην Αθήνα φιλοξενείτο σὲ σπίτια πνευματικών του παιδιών. Αὐτὸν καὶ τὸν Ἐφραίμ τῆς Αριζόνας (ζούσε τότε) τὸν ἔχω γέροντα στην καρδιά μου. Εἶναι μεγάλοι ἱεραπόστολοι.
- π. Παναγιώτης: Νίκο μου αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καὶ τὸν Ἐφραὶμ τὸν ἔχω γνωρίσει πνευματικά. Ἔχει ἐπισκεφθεῖ πολλὲς φορὲς τὰ Ἄγραφα...

- Διονύσης Μακρής: Ἦρθε παππούλη καὶ ὁ γέροντας Ἐφραὶμ στὰ Ἀγραφα;
- π. Παναγιώτης: Ναὶ θεολόγε. Δὲν σοῦ εἶπα ὅτι ὁ Νοῦς γεννᾶ... Αὐτὰ όμως εἶναι τοῦ Θεοῦ τὰ πράματα, ἔρχονται μόνα τους, μὴν τὰ ψάχνεις!

Πηγή: “Ο Γέροντας των Αγράφων – π. Παναγιώτης Τσιώλης”, Διονύσιος Α. Μακρής, εκδ. Αγαθός Λόγος, Μέρος Β΄, Αθήνα 2023, σελ. 57-60

Ο π. Παναγιώτης είχε πάντοτε τον τρόπο να ενισχύει την πίστη μου.
– Όλα τα δίνει ο Θεός. Αυτός μας ξυπνά. Αυτός μας ταΐζει. Αυτός μας παρηγορεί στα δύσκολα. Αυτός μας καθοδηγεί στην οδό της σωτηρίας. Είναι στοργικός Πατέρας, που εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες μας αρκεί αυτές να συμβαδίζουν με το λειτουργικό πλαίσιο, που Εκείνος έχει θέσει από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου. Τα ακούς θεολόγε;

Το ύπουλο δηλητήριο του Netflix στα παιδιά: 41% των «κατάλληλων» σειρών είναι γεμάτες με woke μηνύματα!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΔΡΩΝΗΣ

Έναν ανελέητο προγραμματισμό παιδικών εγκεφάλων πραγματοποιεί η πλατφόρμα Netflix, έχοντας κυριολεκτικά κατακλύσει το περιεχόμενό της με ΛΟΑΤΚΙ+ προπαγάνδα. Φαινομενικά «αθώες» σειρές που προορίζονται για παιδιά, γίνονται πεδίο ψυχολογικού πολέμου με επαναλαμβανόμενα μηνύματα σεξουαλικής «αφύπνισης» και σύγχυσης των βιολογικών φύλων.

Αυτό που εδώ και χρόνια ήταν φως – φανάρι ότι επιχειρούσε το Netflix, καταγράφηκε και από σχετική μελέτη της Concerned Women for America (CWA), μια Ευαγγελική συντηρητική οργάνωση των ΗΠΑ. Στην έρευνα με τίτλο «LGBTQ Messaging Pervasive In Netflix Children’s Programming» (Η προώθηση μηνυμάτων LGBTQ είναι διάχυτη στο παιδικό πρόγραμμα του Netflix), διαπιστώθηκε ότι στο 41% των σειρών του Netflix με βαθμολογία «G» (κατάλληλο για όλους) και TV-Y7 (κατάλληλο για παιδιά άνω των 7 ετών), εντοπίζεται περιεχόμενο woke προσηλυτισμού που γίνεται είτε με άμεσο – είτε με έμμεσο τρόπο. Σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, το 33% των σειρών σχετικών με νέους στο Netflix περιείχε θέματα, ιστορίες ή χαρακτήρες ΛΟΑΤΚΙ+.

Ο ιερομόναχος Παΐσιος ο Μαθηματικός

 Manos Lambrakis

  Ο ιερομόναχος Παΐσιος ο Μαθηματικός δεν εμφανίζεται στη σύγχρονη εκκλησιαστική γραμματεία ως απλός καταγραφέας θαυμαστών περιστατικών ούτε ως χρονικογράφος ενός χαρισματικού Γέροντα, του Αγίου Παισίου.

Η μορφή του συγκροτείται θεολογικά ως πρόσωπο μαρτυρίας: ως εκείνος που κλήθηκε να ζήσει πλησίον πυρός 24 χρόνια δίπλα στον Άγιο, όχι για να το περιγράψει εντυπωσιακά, αλλά για να το διαφυλάξει από τη μετατροπή του σε αφήγημα κατανάλωσης ή σε ιδεολογικό απόθεμα.
Η μαθηματική του παιδεία, χωρίς ποτέ να γίνεται επίδειξη μέσα στους δύο τόμους των αναμνήσεων του από τον Άγιο Παίσιο (Εκδόσεις Ι. Μ. Αγίου Ιλαρίωνος στους Προμάχους της Αριδαίας), λειτουργεί υπόγεια ως άσκηση ακρίβειας, μέτρου και διάκρισης: τι καταγράφεται, τι αποσιωπάται, πώς μεταφέρεται ο λόγος χωρίς να προδίδεται το πνεύμα.
Έτσι, η μαρτυρία του δεν είναι χρονικό, αλλά εκκλησιαστική πράξη μνήμης, όπου ο Άγιος Παΐσιος αναδύεται όχι ως υπερφυσικό φαινόμενο, αλλά ως φορέας ήθους, λόγου και σταυρικής διάκρισης.

Στο πρόσωπο του ιερομονάχου Παϊσίου του Μαθηματικού (ή του νέου όπως συχνά αποκαλείται στην μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους) διακρίνεται μια σπάνια σύνθεση ιερατικής διακονίας, πνευματικής υπακοής και νοητικής ακρίβειας.

Η εγγύτητά του με τον Άγιο δεν γεννά εξοικείωση, αλλά βαθύτερη συστολή.
Παράλληλα δεν οδηγεί σε αυθεντία, αλλά σε αυστηρότερο έλεγχο του εαυτού.
Το γεγονός ότι ο Άγιος Παΐσιος, θεωρώντας εαυτόν ανάξιο της ιερωσύνης, του ανέθεσε τη λειτουργική διακονία, δεν αποτελεί απλώς βιογραφική λεπτομέρεια, αλλά εκκλησιολογική πράξη: η Χάρη ενεργεί διά της ταπεινώσεως και η ιερωσύνη λειτουργεί ως διακονία άλλου.

Η Ρωσίδα Αγία που ...πηγαινοερχόταν στην άλλη ζωή…

Η ζωή μιας Ρωσίδας αγίας μπορεί να είναι πιο συναρπαστική από μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι και θεατρικό του Τσέχοφ ή του Γκόγκολ και πιο ποιητική από στίχους του Πούσκιν του Νεκράσοφ ή του Γιεφτουσένκο!

Επιλέχθηκε από τα 13 της να γίνει μια λαική προφήτισσα. Έπεφτε σε έκσταση μεταφερόταν στον άλλον κόσμο βίωνε πνευματικές καταστάσεις την παρατεταμένη αρπαγή του νοός. Ήταν σε ληθαργώδη αφασία σ΄επάλληλες ”μεταστάσεις” και όταν ξυπνούσε είχε πληροφορίες για νεκρούς και ζωντανούς..Η ζωή της ήταν μια ζωντανή μαρτυρία της μεταθανάτιας ζωής. Διώχθηκε από το καθεστώς έζησε ως πρόσφυγας από τόπο σε τόπο κυνηγημένη βίωσε απάνθρωπα βασανιστήρια από τα οποία έμεινε κατάκοιτη , την φαρμάκωσαν αλλά το δηλητήριο δεν την έβλαψε… Ζούσε σε 2 κόσμους..είχε πλήθος οράματα και οπτασίες… Εν ζωή πέρασε πολλές μέρες της στην άλλη ζωή. Σεργιάνιζε σε άλλους κόσμους.. Πηγαινοερχόταν στην άλλη ζωή…σαν να πήγαινε στην πόλη!!!

Την 1η Δεκεμβρίου, πριν από 45 χρόνια,η Βαρβάρα (Σουλάεβα) (1914 – 1 Δεκεμβρίου 1980) εκοιμήθη εν Κυρίω αφού εν ζωή βίωσε περισσότερες από 130 ημέρες στη μετά θάνατον ζωή.

Με θέλημα Θεού, περιοδικά κοιμόταν και φαινόταν να λιποθυμά. Κοιμόταν διαρκώς για δύο, τρεις ή και περισσότερες ημέρες, ανάλογα με την περίσταση. Ούτε η οικογένειά της ούτε οι γιατροί μπορούσαν να την ξυπνήσουν. Όταν ξυπνούσε από την έκσταση, περιέγραφε ότι οδηγήθηκε μέσα από τα ουράνια βασίλεια, τι είδε εκεί και ποιους από τους χωρικούς της είδε.
Μερικές φορές, στον ύπνο της, μιλούσε και ανέφερε τι είδε. Οι άνθρωποι την κατέγραφαν ακόμη και όταν μιλούσε εν ύπνω. Αυτό συνέβαινε τακτικά για σχεδόν δέκα χρόνια. Πλήθη άρχισαν να έρχονται σε αυτήν.

Όταν ακόμη ήταν έφηβη ισχυρίστηκε ότι είδε τις Κολάσεις, ότι είχε δει τη Παναγία, ότι ο Άγιος Νικόλαος την είχε καθοδηγήσει, ότι υπήρχε ένας πύρινος ποταμός από τον οποίο κάθε ψυχή πρέπει να περάσει μετά θάνατον, και έδειξε ένα σημείο στο χέρι της, καμένο μέχρι το κόκκαλο, όπου είχε πέσει μια σταγόνα από αυτό το ποτάμι.

Γεννήθηκε στο χωριό Μαϊντάνι, στην περιοχή Πιλνίνσκι, στο κυβερνείο Νίζνι Νόβγκοροντ, σε μια οικογένεια αγροτών. Η οικογένεια ήταν όπως πολλές εκείνη την εποχή – τα μέλη της εργάζονταν τις καθημερινές και πήγαιναν στην εκκλησία τις Κυριακές. Η Βαρένκα πήγαινε στην εκκλησία με τους γονείς της, δεν διέφερε από άλλα παιδιά αγροτών.

Πως πήρε το χάρισμα..
Αλλά μια μέρα, όταν ήταν δεκατριών ετών, ονειρεύτηκε μια εκκλησία και μια γυναίκα με μοναχικό ένδυμα, ένα πλήθος ανθρώπων γύρω της, και όλα τα μάτια καρφωμένα πάνω της, όλοι την πλησίαζαν με ευλάβεια, και εκείνη ευλογούσε τους πάντες. Και η Βαρένκα λαχταρούσε να την ευλογήσει και αυτή. Σηκώθηκε, ακολουθώντας τις άλλες – υπήρχαν και μοναχές και ιερείς – και πλησίαζε όλο και περισσότερο. Τελικά, πλησίασε και είπε: 

«Ευλόγησέ με».

 «Όχι, ευλογώ μόνο όσους πηγαίνουν στην εκκλησία τις καθημερινές».

Κατάθλιψη Χριστουγέννων

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α) Γεώργιος Λουκάκης.

  Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την ανωτέρω κατάσταση η οποία όλο και συχνότερα και σε περισσότερους εμφανίζεται.Συνήθως περιγράφεται ως ένα ψυχολογικό κενό και ως μία απροσδιόριστη μελαγχολία και θλίψη, συναισθήματα που εμφανίζονται κατά την διάρκεια της εορταστικής περιόδου, με την έντασή τους να κορυφώνεται μετά την παρέλευση της περιόδου αυτής.

  Αναρίθμητες οι προσπάθειες κατανόησης, εντοπισμού των αιτίων και καταπολέμησης του φαινομένου αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Και τούτο γιατί οι σχετικές έρευνες παραθεωρούν ή πεισματικά αρνούνται το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι σύνθετη οντότητα αποτελούμενη από σώμα και αθάνατη ψυχή οι ανάγκες της οποίας δεν ικανοποιούνται -όλως αντιθέτως μάλιστα- με όσα οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν αναγορεύσει σε σύγχρονες θεότητες, στοχεύοντας αποκλειστικά στην άνευ όρων και ορίων ικανοποίηση αποκλειστικά του φθαρτού σώματος (γευστικές και πάσης φύσεως σαρκικές ηδονές, άχρηστες πολυτέλειες, ματαιόδοξες επιδείξεις κούφιας »γκλαμουριάς» κλπ).

Η σχέση του Ιωσήφ Στάλιν με τα παιδιά του ήταν εξαιρετικά δύσκολη και τραγική

Η σχέση του Ιωσήφ Στάλιν με τα παιδιά του ήταν εξαιρετικά δύσκολη και τραγική, με την προσωπική του ζωή να επισκιάζεται από τη σκληρότητα του πολιτικού του ρόλου. Είχε τρία γνωστά παιδιά: τον Γιάκοφ, τον Βασίλι και τη Σβετλάνα.

1. Ο Γιάκοφ Τζουγκασβίλι: Η σκληρή άρνηση
Ο Γιάκοφ ήταν ο γιος του Στάλιν από τον πρώτο του γάμο. Ο Στάλιν τον αντιμετώπιζε συχνά με περιφρόνηση και σκληρότητα.
* Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γιάκοφ πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς.
* Οι Γερμανοί προσφέρθηκαν να ανταλλάξουν τον Γιάκοφ με τον Φιλντ Μάρσαλ Φρίντριχ Πάουλους, ο οποίος είχε αιχμαλωτιστεί στο Στάλινγκραντ. Η ιστορική απάντηση του Στάλιν ήταν: "Δεν ανταλλάσσω Στρατάρχη με απλό στρατιώτη" (ή σε άλλη εκδοχή: "Δεν έχω αιχμάλωτο γιο").
* Ο Γιάκοφ πέθανε τελικά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1943.

2. Ο «πρίγκιπας» της τραγωδίας
Ο Βασίλι ήταν ο δεύτερος γιος του, τον οποίο ο Στάλιν αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη επιείκεια λόγω του ονόματός του, αλλά χωρίς πραγματική στοργή.
* Χρησιμοποίησε το επώνυμο του πατέρα του για να αναρριχηθεί στην Πολεμική Αεροπορία, όπου έφτασε μέχρι τον βαθμό του Υποπτέραρχου, παρά την έλλειψη πειθαρχίας.

Φώτης Κόντογλου, ένας εμβληματικός ζωγράφος που αδικήθηκε από το ελληνικό κράτος - Εξήντα χρόνια από τον θάνατό του

Με χαρά και ενδιαφέρον διαβάσαμε το πληρέστατο άρθρο για τον Φώτη Κόντογλου στο Πρώτο Θέμα 13.12.25
Μια μικρή επισήμανση μόνο θέλουμε να κάνουμε σχετικά με όσα ανέφερε ο πατέρας μας Γιάννης Μαρτίνος για τη σχέση του Κόντογλου με τους μαθητές του. Είναι αλήθεια ότι ο Κόντογλου έχει αφήσει πολυσέλιδα κείμενα όπου εκφράζει την πικρία του, την τεράστια στενοχώρια του αλλά πολλές φορές και τον θυμό του για την αγνωμοσύνη και την αχαριστία που επέδειξαν μαθητές του, απέναντι του και μάλιστα εκείνοι που περισσότερο από κάθε άλλον ευεργετήθηκαν από τον ίδιο. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό αφορά τον Γιάννη Τσαρούχη με τον οποίο τελικά, και παρ' όλες τις καλλιτεχνικές διαφωνίες τους, η σχέση τους παρέμεινε αμοιβαία εκτίμηση, όπως φαίνεται και από την τελευταία επιστολή του Τσαρούχη προς τον Κόντογλου, που έχουμε δημοσιεύσει μέσα από τη σελίδα μας.

Fotis Kontoglou Original - Φώτη Κόντογλου Αρχείο


«Τώγραψα στο κουτί τα τσιγάρα αγαναχτισμένος για τα μαρτύρια που μου κάνουν οι αποχτηνωμένοι αυτοί άνθρωποι, μη πληρώνοντάς με για τις ζωγραφιές που έκανα στη Δημαρχία. Τώγραψα το δράμα στις 12 Αυγούστου 1941»...

Ένα σύντομο οργίλο μήνυμα του Φώτη Κόντογλου, γραμμένο σ΄ ένα αδειανό πακέτο τσιγάρα κασετίνα. Για να μείνει η αδικία. Να μην ξεχαστεί στον χρόνο. Σαν πεισματάρικη εξομολόγηση σε νεανικό ημερολόγιο, σαν τεκμήριο πιστοποίησης ενός μπαταχτσή κρατικού μηχανισμού σε βάρος του πολίτη. Και τι πολίτη! Του σπουδαίου ζωγράφου, που κάποτε «άνοιξε μια πόρτα στη μίζερη, μικρόπνοη, κλεισμένου χώρου, λογοτεχνία μας και μπήκε μια μεγάλη πνοή ανοιχτής θάλασσας, ανοιχτού αγέρα στην Ελλάδα», όπως σχολίαζε τη δεκαετία του 1920 ο Νίκος Καζαντζάκης για τον νεαρό τότε Κόντογλου που πρωτοεμφανιζόταν στις συντροφιές του πνεύματος, όχι ως ζωγράφος -δεξιότητα που ανακάλυψε μετά- αλλά ως λογοτέχνης με το διήγημα «Πέδρο Καζάς».

Η νωπογραφία στην οικία Κόντογλου

Έκτοτε, το 1937, ύστερα από μία περιπετειώδη διαδρομή που τον έχει οδηγήσει στο φιλόξενο λιμάνι της ζωγραφικής, δέχεται την πρόταση του δημάρχου Κοτζιά να διακοσμήσει το εσωτερικό του δημαρχιακού μεγάρου στην οδό Αθηνάς. Για αρχή, ζητά τα έξοδα για τα υλικά και την αμοιβή των συνεργατών του. Όταν το έργο ολοκληρωθεί, λέει, θα πληρωθεί όλα τα υπόλοιπα. Θέλει να φτιάξει ένα ατελιέ, όπου θα μπορεί να εργάζεται απερίσπαστος και με άνεση. Στο σπίτι του δεν υπάρχει κατάλληλος χώρος γι' αυτήν τη δουλειά.

Ρίχνεται με πάθος στην ανάθεση. Σχεδιάζει, σκίζει και ξανά απ' την αρχή. Θέλει να ιστορήσει «το ενιαίον της φυλής» και καταλήγει να στολίσει τους τοίχους με μία παράταξη 65 μορφών από τον μύθο ίσαμε την πραγματικότητα, από τον Θησέα έως τον Κολοκοτρώνη. Το έργο ολοκληρώνεται όταν η Ελλάδα πατάει το κατώφλι του πολέμου. Ο Κόντογλου ζει από την τέχνη του και τούτη η δουλειά στην παρούσα χρονική συγκυρία αλλάζει τα σχέδια για την επένδυση της αμοιβής του (πολυτέλεια, πια, το ατελιέ). Είναι ευτυχής που τουλάχιστον θα εξασφαλίσει τα προς το ζην της οικογένειάς του. Αλλά από τον οφειλέτη δήμο δεν παίρνει δεκάρα τσακιστή! Τα ήδη ισχνά οικονομικά της οικογένειας επιδεινώνονται. Εκείνος έχει ξοδέψει χρόνια από τη ζωή του κοπιάζοντας για μία δουλειά, που θα του απέφερε κάποιο κέρδος. Τζίφος! Αναγκάζεται να πουλήσει το σπίτι του για μερικά καρβέλια ψωμί (για την ακρίβεια, για ένα σακί αλεύρι) και εγκαθίσταται με την οικογένειά του σε ένα γκαράζ!

«Αν θες ν΄ ανέβεις σε ουράνιες σφαίρες, γίνε καλλιτέχνης. Μα αν θες να πιεις φαρμάκια, γίνε καλλιτέχνης» χαράζει σε ένα αντίστοιχο πακέτο τσιγάρα, μόνιμο πια πνευματικό, που «ακούει» πρόθυμα τις πίκρες και τα παράπονά του και ούτε ο χρόνος θα καταφέρει να σβήσει τις γραπτές παραπονιάρικες εξομολογήσεις του, γιατί το χρέος του δήμου ουδέποτε θα καταβληθεί. Αντίθετα, μετά τον πόλεμο, θα παραγραφεί»


ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ...

Ο Κόντογλου είναι μία δυσανάγνωστη ανήσυχη προσωπικότητα. Κοσμοπολίτης, κοινωνικός, χιουμορίστας από τη μία, κλειστός, μονοκόμματος, απότομος και πεισματάρης από την άλλη. Από παιδί (το μικρότερο μίας εξαμελούς οικογένειας) έχει ζυμωθεί με τη φύση της ειδυλλιακής Αγίας Παρασκευής, μιας χερσονήσου των Κυδωνιών (Αϊβαλί), όπου βρίσκεται το μοναστήρι του ηγούμενου θείου του -αδελφού της μητέρας του- Στέφανου Κόντογλου. Ένας ταπεινός ναός και μερικά κελιά περιτριγυρισμένα από το Αιγαίο είναι ο παράδεισος του μικρού Φώτη. Καθώς μεγαλώνει πλάι στο πέλαγο, ονειρεύεται να γίνει καπετάνιος, ν' ακολουθήσει τη ναυτική διαδρομή του πατέρα του, Νικόλα, κι ας του τον πήρε η θάλασσα, όταν ο ίδιος ήταν ακόμη δίχρονο αγόρι. Αυτός, άλλωστε, είναι κι ο λόγος που κράτησε το επώνυμο Κόντογλου, της μάνας του. Εκείνο του χαμένου πατέρα του, το Αποστολέλλης, δεν το «φόρεσε» ποτέ. Ήταν ξένο απάνω του...

Όμως, εκτός από τη θάλασσα, είναι και η αγάπη για τη φύση και η γοητεία τής ήρεμης στοχοπροσηλωμένης καλογερικής ζωής. Αλλά δεν θ' αργήσει πολύ να ακολουθήσει τον τελικό προσανατολισμό του. Εκεί που εντέλει θ' απαγκιάσει, θα είναι ο... τόπος που ουδέποτε πέρασε -τουλάχιστον συνειδητά- από τα παιδικά όνειρά του. Τα μολύβια, τα πινέλα, οι χρωστήρες. Η ζωγραφική και μάλλον η αγιογραφία.

Στο γυμνάσιο, στις Κυδωνίες, χνοτιάζει με τους συμμαθητές του Στρατή Δούκα και Πάνο Βαλσαμάκη κι οι τρεις μαζί αποφασίζουν να εκδώσουν το σχολικό περιοδικό «Μέλισσα». Την εικονογράφηση αναλαμβάνει ο Φώτης, που... πιάνει το χέρι του. Επισκέπτεται και ζωγραφίζει ναούς και ξωκλήσια. Ώσπου να βγει από το γυμνάσιο, καταλαβαίνει ότι η ζωγραφική είναι ένας άλλος δρόμος που ανοίγεται στο μέλλον του. Αποφοιτά και ο θείος του τον στέλνει στην Αθήνα να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο Στρατής ήδη έχει γραφτεί στη Νομική. Οι δυο τους αποφασίζουν να συγκατοικήσουν. Βρίσκουν μία γκαρσονιέρα στη Νεάπολη, κάπως στενάχωρη, αλλά μήπως τη χρειάζονται για κάτι περισσότερο από έναν ύπνο; Στου Κομπούγια ξημεροβραδιάζονται διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά. Ο Βασιλάκης Κομπούγιας διατηρεί ένα παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι, αλλά η σχέση του με το βιβλίο είναι σύνθετη. Μεταφράζει, εκδίδει, πουλάει. Αυτός, μάλιστα, είναι και ο πρώτος μεταφραστής του μυθιστορήματος «Ανάστασις» του Τολστόι. Η ελληνική έκδοση θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα το 1920.

Φώτης Κόντογλου, αυτοπροσωπογραφία

Το 1914 ο Φώτης είναι ένας 19χρονος ανήσυχος άνδρας. Θέλει να ταξιδέψει για να γνωρίσει τον κόσμο και οι σπουδές στην Αθήνα τον περιορίζουν. Έτσι αποφασίζει να τις εγκαταλείψει και να φύγει. Αρχικά πάει στο Βέλγιο κι ύστερα στην Ισπανία για να καταλήξει στο Παρίσι, όπου κάνει διάφορες δουλειές για την επιβίωση και μεταξύ αυτών σχεδιάζει για το εβδομαδιαίο περιοδικό «L'Illustration».

Ο ΝΕΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ.Από το transgender στο transhuman;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΘΙΩΤΗΣ

Όταν μου τηλεφώνησε ο καθηγητής Φιλοσοφίας Κωνσταντίνος Ρωμανός για να με ρωτήσει αν θα ήθελα να συμπράξω στην παρουσίαση του βιβλίου του «Ο νέος φεμινισμός. Από το Transgender στο Transhuman;» (εκδ. Λειμών, 2025), η οποία θα πραγματοποιείτο στην Αίθουσα Ελλήνων Λογοτεχνών την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2025, επιφυλάχθηκα, λέγοντάς του ότι θα του απαντήσω, αφού διαβάσω το βιβλίο του.

Αν και από την τηλεφωνική μας συνομιλία υπέθεσα ότι εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος, δεν φανταζόμουν ότι η ταύτισή μας θα ήταν τόσο ευρεία, και κυρίως ότι θα υπήρχε σήμερα ένας συγγραφέας που θα τολμούσε όχι απλώς να μιλήσει με μεγίστη παρρησία όχι μόνο για να αμφισβητήσει ό,τι μας σερβίρεται από το κυρίαρχο ρεύμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων ως αυτονόητα ευεργετικό για τον ανθρώπινο οργανισμό (όπως τα πειραματικά εμβόλια m-RNA κατά του κορωνοϊού) αλλά και για να υπερασπιστεί τα θεμελιωδώς αυτονόητα, πόσω μάλλον να τα καταγράψει σε ένα βιβλίο.

Στην βιβλιοπαρουσίαση που αναρτήθηκε επιχειρείται η ανάδειξη των σημαντικότερων παραλογισμών και των ανάποδων υπό το πρίσμα του Κ. Ρωμανού.
Αν ο Πιραντέλο έκανε λόγο για «αόρατο μαριονετίστα», ο κ. Ρωμανός κάνει τώρα λόγο για «αόρατα αφεντικά», στον κόσμο των «ισχύει ο νόμος της μαφίας: απόλυτος σεβασμός προς τον αφέντη και σκληρή τιμωρία των παραστρατημάτων του υποτελούς».

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου στη Κορυτσά που κατεδάφισε ο Χότζα

 Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου στη Κορυτσά που ήταν ένα κόσμημα. Κατεδαφίστηκε το 1967 από το αθεϊστικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα.

πηγή

Ο άγιος Μόδεστος "χειροτονάτε αρχιερεύς Ιεροσολύμων"

 Ο άγιος Μόδεστος (σήμερα η μνήμη του) "χειροτονάτε αρχιερεύς Ιεροσολύμων". Λεπτομέρεια προσκυνηματικής εικόνας με σκηνές από τον βίο του αγίου, ναός αγίας Παρασκευής, Κατηχώρι Πηλίου, 2025.

πηγή

Αλλοιωμένη η γιορτή που κατάφερε ο πονηρός εχθρός μας να μετατρέψει σε κοσμικό πανηγύρι

Αλλοιωμένη η γιορτή που κατάφερε ο πονηρός εχθρός μας να μετατρέψει σε κοσμικό πανηγύρι και ευκαιρία για ικανοποίηση σωματικών παθών, αντί να την αφήσει να μεταμορφώνει τον κόσμο ως ένα αιώνιο δώρο του Θεού που καταργεί μια και καλή το σκοτάδι της άγνοιας, της λήθης, της θλίψης μέσα στις ψυχές.
Μέσω της αιρετικής Δύσης που έχει αποκλείσει τη Θεία Χάρη από τον κόσμο, προσπαθεί να δώσει κάτι ευχάριστο στη ζωή μας. Δίνοντας στη θεϊκή γιορτή ένα ευχάριστο κλίμα χωρίς ουσιαστική επίσκεψη του Θεού στη γη και μέσα μας, δε μας λέει κάτι καινούργιο. Μας ρίχνει πάλι στη γη αδύναμους μπροστά στο θάνατο.
Έτσι προβάλλει μόνο το συναίσθημα της γιορτής ως κάτι τάχα θετικό χωρίς να δίνει απάντηση στα βαθιά και αιώνια προβλήματα του ανθρώπου που πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο θάνατο. Τότε, άραγε, γιατί είναι γιορτή; Γιατί έχει θρησκευτικό το περιεχόμενο; Γιατί δεν προβάλλει έναν Χριστό που έδωσε το αίμα Του να μας ελευθερώσει;

Πληγωμένοι από το κενό της ζωής μας, από το σκοτάδι του ουρανού, από προβλήματα της ύπαρξης ζητάμε από το Θεό που μας έπλασε μια βοήθεια, μια συνάντηση μαζί Του ανάμεσα στα φωτάκια που αναβοσβήνουν γύρω μας και τα χαμόγελα που κρατάνε όσο μια συγκέντρωση παρέας που συναντιέται για να ξεχαστεί...

Το νόημα της γιορτής είναι ότι επιτέλους ο Θεός κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος! Είναι ασύλληπτο πως έγινε κάτι τέτοιο, αλλά μόνο αυτό θα μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα της ερημιάς και του θανάτου που ζούμε χωρίς άλλη ελπίδα στην πρόσκαιρη ζωή μας. Το παν λοιπόν είναι να βρούμε το νόημα της γιορτής.
Για να πλησιάσουμε την αληθινή γιορτή πρέπει καταρχήν να απομακρύνουμε το θόρυβο αυτό του κόσμου γύρω μας, που θέλει να σκεπάσει ύπουλα τη χαρά του ουρανού, την είδηση που θα αλλάξει τη ζωή μας κάνοντας το χατίρι του πονηρού που ασκεί κάθε μέσο, για να μη δούμε το βάθος της γιορτής αυτής, ως πρόκληση του ίδιου του Θεού.

Μοναδική τοιχογραφία του Καλού Ποιμένα βρέθηκε στην Νίκαια της Βιθυνίας

Ένας τάφος με περίτεχνες τοιχογραφίες, που απεικονίζει τον Χριστό ως τον Καλό Ποιμένα ανακαλύφθηκε στην αρχαία Νίκαια της Μικράς Ασίας. Αν και δεν βρέθηκαν αντικείμενα στο εσωτερικό του που να καθορίζουν την ημερομηνία κατασκευής του, το αρχιτεκτονικό του ύφος, συγκρίσιμο με άλλα τάφοι, υποδηλώνει ότι χρονολογείται στον 3ο αιώνα μ.Χ.

Ο τάφος βρέθηκε στη νεκρόπολη Hisartepe, ένα νεκροταφείο λίγο έξω από τα τείχη της αρχαίας πόλης, το οποίο ήταν σε χρήση από τον 2ο έως τον 5ο αιώνα μ.Χ. Είναι μία από τις μεγαλύτερες νεκροπόλεις της περιοχής και χρησιμοποιούνταν από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων, όπως αποδεικνύεται από τη μεγάλη ποικιλία τύπων τάφων, από κιβωτιόσχημους έως λίθινες σαρκοφάγους και κεραμοσκεπείς τάφους, που είναι μοναδικοί στην Νίκαια.

Αυτές οι ταφές χρησιμοποιούνταν όχι μόνο από τις ελίτ οικογένειες, αλλά και από ομάδες χαμηλότερου εισοδήματος, αποδεικνύοντας την κοινωνική πολυμορφία της Νίκαιας κατά τη ρωμαϊκή και την πρώιμη χριστιανική περίοδο[.....]

Η ανάρτηση στο anaskafi.blogspot

13/12/1943. Στα Καλάβρυτα σκότωναν οι Γερμανοί! Στο διπλανό βουνό σκότωνε ο ΕΛΑΣ!

Το 1943-44, η Κόκκινη Τρομοκρατία τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, δέν σταματοῦσε για τίποτε και ποτέ. Τίς ημέρες πού οἱ Γερμανοί δολοφονούσαν εκατοντάδες ανθρώπους, καί ἔκαιγαν τά χωριά τῆς Ἐπαρχίας Καλαβρύτων, ο ΕΛΑΣ αντι να πολεμήσει τους Γερμανούς και να προστατεύσει τον λαό, δολοφονούσε Έλληνες αμάχους!

Μιά μαρτυρία του Ἡρακλή Σκούντζου, αντάρτη του ΕΛΑΣ ἀπό τίς Δάφνες Αἰγίου:

«...Περνάω ἀπό τά Καλάβρυτα παραμονή (σ.σ. δηλαδή στίς 12 Δεκεμβρίου 1943) τοῦ Καψίματος, τῆς Καταστροφῆς. Διανυχτερεύω στά Σουδενά. Ἤμουνα μέ τή Χριστίνα τοῦ Πολίτη ἀπό τό Αἴγιο καί μέ μιά Καίτη –ὄχι ἀπό τό Αἴγιο. Αὐτές πήγαιναν γιά τό Ἀρχηγεῖο. Τό τάγμα τό δικό μας –τό «Αἰγιαλείας» τό λεγόμενο– εἶχε προωθηθεῖ στά Κλουκινοχώρια, στήν Περιστέρα.

Α! Τώρα θυμήθηκα καί τοῦτο: Στά Καλάβρυτα πού περάσαμε, συναντιόμαστε μέ μιά ὁμάδα κρατουμένων, δώδεκα ἤ δεκατρεῖς, καί τούς πήγαιναν τρεῖς τέσσερις [ἀντάρτες]. Ἀνεβαίνουμε στά Καλάβρυτα ἀπό πάνου, ἦταν ἕνα μαντρί καί μιά βρυσούλα. Ἐκεῖ σταματήσαμε στή βρύση.

Τούς παίρνουν ἐκείνους τούς πάνε πιό κάτου.
Μοῦ λέει ἡ Καίτη ἐμένα: -«Ἡρακλῆ, θά πᾶμε κάτου;»
-«Ὄχι», μοῦ κάνει νόημα ἡ Χριστίνα τοῦ Πολίτη, ἡ ὁποία βέβαια ἦταν σκληρή κομμουνίστρια.
Μοῦ κάνει νόημα λοιπόν: μήν πᾶς.
Περάσαν λίγα λεπτά, ἀκοῦμε κάτι ριπές.
-«Γι’αὐτό σοῦ εἶπα νά μήν πᾶς», μοῦ λέει ἡ Χριστίνα.
-«Τί ἔγινε;» τῆς λέω.
-«Τούς σκότωσαν», μοῦ λέει."

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΟΥΦΟ ! ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ, ΤΑ ΑΤΥΧΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ !!

«ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ Ο ΝΟΥΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ.»

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΤΑΚΙΚΟ
( Ε΄καί ΣΤ΄Δημοτικοῦ - Ἀνθολόγιο λογοτεχνικῶν κειμένων - άπό τήν ἑνότητα «θρησκευτική ζωή»)

Γράφει η Καλλιόπη Ταχτσόγλου

Ὁ ΤαΚιΚο ἦταν ἕνα Κινεζάκι μὲ χρυσαφένιο δέρμα καὶ σχιστὰ ὁλόμαυρα μάτια.Ὁ μόνος του μπελᾶς, ἦταν τὰ μαλλιά του.Ἴσια σὰν πρόκες,

δὲν στεκόντουσαν ποτὲ σὲ μιὰ μεριὰ καὶ ὅλο τὰ ἔβρεχε καὶ τὰ χτένιζε. Γιατὶ στὸν ΤαΚιΚο ἄρεσε πολὺ νὰ εἶναι περιποιημένος.

Ὀ ἀξιότιμος πατέρας του καὶ ἡ ἀξιαγάπητη μητέρα του ἕνα πρωΐ τοῦ ἀνήγγειλαν πὼς σύντομα θὰ ταξίδευαν στὴν Εὐρώπη.

Αύτὴ τὴν ἐποχἠ, τοῦ εἶπαν, γιορτάζουν μιὰ μεγάλη γιορτή. Τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Θὰ πᾶμε νὰ περάσουμε αύτὲς τὶς μέρες ἐκεῖ μὲ φίλους ποὺ εἶχαν τὴν εύγενικὴ διάθεση νὰ μᾶς καλέσουν.

Ὁ εύγενικὸς ΤαΚιΚο εὐχαρίστησε τοὺς γονεῖς του μὲ μιὰ βαθιὰ ὑπόκλιση. Μέσα του ὅμως ἔνιωθε πολὺ πολὺ λυπημένος. Δὲν ἤθελε νὰ ταξιδέψῃ στὴν Εὐρώπη.

Ὁ φίλος του Τε Κουὲν... καὶ ὁ Λὴ μὲ τὴν ἀδελφή του τὴν Τη Σουαίην ... καλύτερα νὰ ἔμενε μαζί τους στὴν Κίνα παρὰ νὰ ταξιδέψῃ στὴν Εὐρώπη γιὰ νὰ γιορτάσῃ τὰ γενέθλια ἑνὸς κυρίου , ποὺ στὸ κάτω κάτω οὔτε ποὺ τὸν γνώριζε.

Θυμᾶται ποὺ στὰ δικά του γενέθλια ὁ ἀξιὀτιμος πατέρας του ἔκανε δῶρο στὴν ἀξιολάτρευτη μητέρα του μιὰ πολύχρωμη βεντάλια...καὶ ὁ ΤαΚιΚο ἔνιωσε πολὺ εύτυχισμένος....

Οἱ μέρες κύλησαν γρήγορα.Οἱ φίλοι του προσπάθησαν νὰ κρύψουν τὴν στεναχώρια τους καὶ ὁ ΤαΚιΚο τὴν δική του.

Ἦρθε ἡ μέρα. Μουτρωμένος ἀνέβηκε στὸ ἀεροπλάνο....

Φτἀνοντας στὸ σπίτι τῶν φίλων τους, ὁ πατέρας τὸν σύστησε στὸ κύριο καὶ στὴν κυρία τοῦ σπιτιοῡ.Ὅμως κανέναν ἀπὸ τοὺς δύο δὲν ἔλεγαν Χριστό.

- Φαίνεται λείπει ἀπὸ τὸ σπίτι αὐτὴ τὴ στιγμή, σκέφτηκε ὁ ΤαΚιΚο.Ἴσως ἔρθει ἀργότερα.

 Πολλές φορές ο Χριστός, κατά τη διάρκεια της τρίχρονης δημόσιας δράσης Του, δέχθηκε αρνητικές επικρίσεις από τους άκρα θρησκευόμενους Ιουδαίους εκείνης της εποχής (ιερείς και Φαρισαίους).

 Όταν ο Χριστός κάποια Σάββατα συναντούσε στις συναγωγές αρρώστους (π. χ. τη συγκύπτουσα και τον χωλό), οι εχθροί Του παρατηρούσαν εάν θα τους θεραπεύσει, για να τον κατηγορήσουν ότι καταλύει τις διατάξεις του νόμου για το Σάββατο. Τότε τους ρώτησε ο Χριστός: επιτρέπεται το Σάββατο να κάνεις το καλό ή όχι; Αυτοί σιώπησαν, γιατί ήταν αυτονόητη η απάντηση. Ο Χριστός στη συνέχεια τους έλεγξε με τα εξής: "εσείς το Σάββατο ποτίζετε το διψασμένο βόδι σας ή ελευθερώνετε το ζώο σας που έπεσε σε λάκο με λάσπη, αυτός ο ασθενής δεν επιτρέπεται να θεραπευτεί το Σάββατο;"

 Όταν κάπου θεράπευσε έναν τυφλό θέτοντας στα μάτια του λίγη λάσπη φτιαγμένη με το σάλιο Του, οι εχθροί Του αντί να συγκινηθούν από το μεγάλο θαύμα, τον κατηγόρησαν ότι με τη λίγη λάσπη που έκανε δεν σεβάστηκε το Σάββατο.

«Η ελπίδα στην αιώνια ζωή καθιστά ανώδυνο το θάνατο εκείνου που βαδίζει προς αυτόν.

Άγιος Νεκτάριος

«Η ελπίδα στην αιώνια ζωή καθιστά ανώδυνο το θάνατο εκείνου που βαδίζει προς αυτόν.Αυτή και τον απογοητευμένο που καταρρέει παρηγορεί και τον ανδρείως μαχόμενο ενισχύει και αυτόν που έχει καταδικαστεί σε θάνατο, καταπραΰνει και εκείνον που ζει σε ελεεινή κατάσταση στηρίζει και τον αγωνιζόμενο για την αρετή, την αλήθεια, το δίκαιο, το καλό και το αγαθό, τον καθιστά ανυποχώρητο και ανίκητο.

Η ελπίδα είναι πρόοδος, ανάπτυξη και εξέλιξη.
Αν αποσύρεις την ελπίδα από τον κόσμο, ο κόσμος θα αφανιστεί.
Η ελπίδα είναι η αρχική δημιουργική δύναμη όλων των αγαθών.
Η ελπίδα καθοδηγεί τον σοφό και επιστήμονα στις έρευνές του και του δίνει δύναμη να αντέχει χίλιους κόπους και αγώνες.
Η ελπίδα επιβιβάζει τους ναυτικούς πάνω σε ξύλινη σχεδία για να πλεύσουν στη σκοτεινιασμένη θάλασσα.
Η ελπίδα παρακινεί τους πάντες στις κάθε είδους ενέργειες τους.
Η ελπίδα τρέφει και ζωογονεί.
Αυτή αναγεννά τον άνθρωπο που έχει διαφθαρεί από την αμαρτία και τον αναδεικνύει αληθινά ενάρετο και χρήσιμο άνθρωπο.
Μεγάλο πράγματι και θείο δώρο ελπίδα!»

Άγιοι που ἀπέφευγαν νά λαμβάνουν τό γάλα τῆς μητέρας τους Τετάρτη καί Παρασκευή

Ο εκ Ζελίου Λοκρίδος Όσιος Σεραφείμ,γνωστός ως μοναστής της Δομβούς Βοιωτίας γεννήθηκε τό 1527. 

Κατά τή βρεφική του ἡλικία, γράφουν οἱ βιογράφοι του, μολονότι δέν εἶχε κάν ἐπίγνωση τοῦ χρόνου καί τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδας, τηροῦσε τή νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς, ἀποφεύγοντας ὁλημερίς τό θηλασμό ἀπό τή μητέρα του, καί μονάχα ἐλάχιστα θήλαζε τό βράδυ ἐκείνων τῶν δύο ἡμερῶν. Ἦταν προφανές ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα, προγινώσκοντας τή μελλοντική πορεία του, καθοδηγοῦσε τό παιδί νά τιμᾶ τίς ἡμέρες τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου. Ἡ θεία τούτη ἐπενέργεια κατά τή βρεφική ἡλικία τοῦ Ἁγίου δέν εἶναι ἡ μοναδική στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία. 

Γιατί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί «οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδέ ἐκθελήματος σαρκός, οὐδέ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν» (Ἰω α´, 13).

 Καί ἄλλοι Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στή βρεφική τους ἡλικία ἀπέφευγαν νά λαμβάνουν τό γάλα τῆς μητέρας τους Τετάρτη καί Παρασκευή, ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Μόσχας, σύγχρονος τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Οὐστιάγκα (15ος αἰώνας), ὁ πατέρας Συμεών ὁ Θαυμαστορείτης (4ος αἰώνας), ὁ Ὅσιος Θεόφιλος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (19ος αἰώνας), ὁ γέροντας Ἀμφιλόχιος (20ός αἰώνας), ὁ Ἅγιος Ἰωακείμ τῆς Ἰθάκης κ. ἄ.

Το έργο των Μιχαήλ Αστραπά και Ευτυχίου στο σερβικό βασίλειο και στη Μακεδονία κατά την περίοδο ηγεμονίας του Στέφανου Ούρεση Β’ Μιλούτιν (1282-1321)

https://ikee.lib.auth.gr/record/356111/files/GRI-2024-43915.pdf

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΠΕΣΩΝ

Φρέσκο από τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικήτα στην Čučer-Σκόπια

Εργο των Μιχαήλ και Ευτυχίου Αστραπά(περίπου 1310)

ΙΟΥΛΙΟΣ 1530 – ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΣΣΑ, ΑΡΤΑ

Σε ένα διακριτικό σημείο του γυναικωνίτη, πάνω στο επίθημα ενός κιονόκρανου, σώζεται μια ταπεινή επιγραφή γραμμένη με μελάνι.
Λίγες λέξεις, αρκετές όμως για να φωτίσουν μια ολόκληρη σελίδα της ιστορίας της πόλης.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας Α΄ βρίσκεται στην Άρτα και τελεί αγιασμό μέσα στον ναό της Παρηγορήτισσας.
Από αυτή τη σύντομη μαρτυρία ξετυλίγεται η ιστορία της μονής ως γυναικείας, η παρακμή της και η υπαγωγή της στην Κάτω Παναγιά, στο πλαίσιο της πατριαρχικής μέριμνας του 16ου αιώνα.
Το πλήρες κείμενο, με την επιγραφή, τα ιστορικά συμφραζόμενα και τις πηγές, εδώ:

https://doxesdespotatou.com/o-patriarchis-ieremias-a.../

Στη φωτογραφία ανασύνθεση της Παρηγορήτισσας με βάση το σχέδιο του Louis-François Cassas, RE 4841.48 – View of a Greek church in Arta named “pariorztza”, ανατολική όψη της Παναγίας Παρηγορήτισσας, περ. 1780.
Το σχέδιο του Γάλλου περιηγητή αποτελεί μία από τις παλαιότερες εικαστικές αποτυπώσεις του μνημείου και προσφέρει πολύτιμο ιστορικό πλαίσιο για την επιγραφή του γυναικωνίτη, η οποία μαρτυρεί την παρουσία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία Α΄ στην Άρτα το 1530.

ΠΗΓΗ