"Μήπως τον κατέκρινα επειδή του είπα ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό;

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής 

Απαθῶς λέγων ἁμάρτημα ἀδελφοῦ, κατά δύο αἰτίας

 «Μερικοί έχουν τον λογισμό μήπως τον κατέκρινα, επειδή του είπα ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό.
Όχι, δεν είναι κατάκριση, είναι αγάπη.
Εφόσον βέβαια το κάνεις με ταπεινό φρόνημα, και όχι για να προσβάλεις τον άλλον, να τον ξεμπροστιάσεις, να τον δημοσιοποιήσεις ως σφαλλοντα, ως αμαρτάνοντα, να τον ρεζιλέψεις κοινωνικά.
Όχι. Αλλά από αγάπη, ιδιαιτέρως, με πολύ φιλικό τρόπο, σαν να το έχεις κάνει κι εσύ, θα του πεις αδελφέ μου μήπως αυτό που κάνουμε δεν είναι καλό;
Για να τον βοηθήσεις να διορθωθεί.
Aυτό δεν είναι κατάκριση.

Όπως και για να ωφελήσεις κάποιον άλλον.
π.χ., ο πατέρας συσκέπτεται με την μητέρα γιατί παρεκτραπη το παιδί τους, και το έμαθε ο ένας από τους δυο (η μητέρα για παράδειγμα), και το λέει και στον πατέρα για να βοηθήσουν και οι δυο το παιδί, και συσκέπτονται.
E, αυτό δεν είναι κατάκριση, είναι αγάπη.

Όπως λέει ο Θείος Μάξιμος "Απαθῶς λέγων ἁμάρτημα ἀδελφοῦ, κατά δύο αἰτίας" ή ίνα αυτόν διορθώσετε, ή ίνα άλλον ωφελήσει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση όπως ο ονειδισμός, ή μιλάει σε κάποιον άλλον, πέφτει σε αμαρτία, και επιφέρει την Θεία εγκατάλειψη.
Γιατί το κάνει είτε με σκοπό να τον ντροπιάσει, η και να τον διασύρει.
Και τι θα πάθει αυτός που κατακρίνει;
Θα κάνει το ίδιο λάθος αυτού του οποίου κατακρίνει.Και θα ελεγχθεί από άλλους, και θα ντροπιαστεί.
Το ίδιο γράφει και ο Άγιος Βασίλειος στα ''Ασκητικά'' του. »

πηγή

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΣΑΜΑΚΟΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΣΑΜΑΚΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Γαΐτάνι Ζακύνθου

Ἂν πιστεύῃς, διάβασε τό βίο τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ

Άγιος Μάξιμος Ομολογητής.Τοιχογραφία από το Μοναστήρι του Treskavec(Σκόπια)

Ἂν πιστεύῃς, διάβασε τὸ βίο τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ (21 Ἰανουαρίου). 

Πόσο πίστευε! Ἢ θὰ πάψῃς νὰ μιλᾷς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, τοῦ εἶπαν, ἢ θὰ σοῦ κόψουμε τὴ γλῶσσα! Ἀλλ᾿ αὐτὸς ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ἀπὸ βράχο σὲ βράχο, ἀπὸ φυλακὴ σὲ φυλακή, παντοῦ ἔλεγε• Πιστεύω στὴν Ὀρθοδοξία, καὶ πολεμοῦσε τὴν αἵρεσι. Τέλος μὲ πυρακτωμένη ψαλίδα τοῦ κόψανε τὴ γλῶσσα. Ἀλλ᾿ οὔτε τότε σταμάτησε νὰ κηρύττῃ. Ἕνωνε τὰ τρία δάχτυλά του καὶ ἔλεγε• Πατήρ, Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα! Καὶ ἔτσι ἀκόμα ὡμολογοῦσε.

Ἕνας ἄλλος μάρτυρας, ὅταν τοῦ κόψανε τὴ γλῶσσα, τί ἔκανε• ἔφερε τὸ χέρι στὸ αἱμόφυρτο στόμα του, πῆρε αἷμα, καὶ μ᾿ αὐτὸ ἔγραψε στὸ μάρμαρο• «Χριστέ, πιστεύω σ᾿ ἐσένα!». Ἔτσι μίλησε καὶ κήρυξε.

Ἀγαπητοί μου! Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα», τὸ πανίσχυρο δηλαδὴ κίνητρό μου εἶνε ἡ πίστη. 

Η Αγία Αγνή εκτός των Τειχών (Sant'Agnese fuori le mura)

 Η Αγία Αγνή εκτός των Τειχών (ιταλ. Sant'Agnese fuori le mura) είναι μια παλαιοχριστιανική εκκλησία στα περίχωρα της Ρώμης, μέρος ενός μεγαλύτερου συμπλέγματος κτιρίων της ίδιας περιόδου. Βρίσκεται κατά μήκος της Βία Νομεντάνα σε κάποια απόσταση από το Αυρηλιανό τείχος που προστάτευε την αρχαία πόλη. Στη βασιλική αυτή αναπαύονται τα λείψανα της Αγίας Αγνής, ενώ υπάρχει ακόμη μια εκκλησία αφιερωμένη στην αγία, στην καρδιά της Ρώμης όπου και μαρτύρησε, με το όνομα Αγία Αγνή εν Αγωνία.

Η Αγία Αγνή ήταν στα πρώτα χρόνια της εφηβείας της όταν ο Αυτοκράτορας Διοκλητιανός, εξοργισμένος επειδή εκείνη απέρριψε το φλερτ ενός νεαρού αυλικού, διέταξε να την εκθέσουν γυμνή και να τη σύρουν σε ένα πορνείο, καθώς απαγορευόταν να θανατώνονται παρθένες. Από θαύμα όμως, τα μαλλιά της μάκρυναν καλύπτοντας όλο της το σώμα και διαφυλάσσοντας την τιμή της. Ειπώθηκε επίσης πως όποιος προσπάθησε να τη βιάσει τυφλώθηκε. Τότε βασανίστηκε και θανατώθηκε.

Η σημερινή εκκλησία, όπως χτίστηκε από τον Πάπα Ονόριο Α' στα μέσα του 7ου αιώνα, στέκεται πάνω από μια κατακόμβη του 4ου αιώνα, ένα από τα σημαντικότερα ταφικά συγκροτήματα στη Ρώμη.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ

Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὅπλα ποὺ χρησιμοποίησαν καὶ χρησιμοποιοῦν οἱ ὑλιστὲς κατὰ τῆς πίστεως. Ἡ θεωρία αὐτὴ ὑποστηρίζει ὅτι τὸ σύνολο τῶν ζωντανῶν ὀργανισμῶν κατάγεται ἀπὸ ἄλλους ἁπλούστερους ὀργανισμοὺς ποὺ καὶ αὐτοὶ κατάγονται ἀπὸ ἄλλους, ὥσπου φτάνουμε σὲ ἕνα ἀρχικὸ πρῶτο κύτταρο, ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ μόνο του. Ἀντίθετη μὲ αὐτή, εἶναι ἡ θεωρία τῆς δημιουργίας. Σύμφωνα μὲ αὐτή, τὰ ὄντα δημιουργήθηκαν σὲ τέλεια μορφὴ καὶ ξεχωριστὰ τὸ κάθε εἶδος ἀπὸ τὸ ἄλλο. Ἡ δημιουργία βασίζεται στὸ θεϊκὸ σχεδιασμό, ἐνῷ ἡ ἐξέλιξη στὴν τυχαιότητα.

Γιὰ νὰ δεχθεῖ κανεὶς τὴ θεωρία τῆς ἐξελίξεως θὰ πρέπει νὰ δεχθεῖ καὶ τὴ θεωρία τῆς αὐτόματης γένεσης τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν ἀνόργανη ὕλη. Ὅμως ὁ Γάλλος χημικὸς Παστὲρ μετὰ ἀπὸ μία σειρὰ ἀδιαμφισβήτητων πειραμάτων ἀπέδειξε ὅτι εἶναι ἀδύνατον ἡ ζωὴ νὰ παραχθεῖ μόνη της. Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σημειωθεῖ ὅτι καὶ οἱ φαινομενικὰ πιὸ ἁπλοὶ ὀργανισμοὶ (π.χ. μικρόβια, βακτήρια κ.ἄ) στὴν πραγματικότητα εἶναι ἐξαιρετικὰ πολύπλοκοι.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς στοὺς ὁποίους πίστευε ὁ Δαρβίνος ὅτι ὀφείλεται ἡ ἐξέλιξη ἦταν ἡ κληρονόμηση τῶν ἐπίκτητων ἰδιοτήτων. Γιὰ παράδειγμα ἂν κάποιος ἔκοβε τὸ δάχτυλό του, τότε καὶ τὸ παιδί του θὰ γεννιόταν μὲ κομμένο δάκτυλο. Ὁ Αὐστριακὸς βιολόγος Βάισμαν πειραματίστηκε μὲ ποντικούς, γιὰ νὰ δεῖ ἂν κληρονομοῦνται οἱ ἐπίκτητες ἰδιότητες. Τοὺς ἔκοβε τὶς οὐρὲς καὶ μετὰ τὰ διασταύρωνε. Κατὰ τὴ διάρκεια 22 γενεῶν ποτὲ δὲν παρατήρησε μείωση τοῦ μήκους τῆς οὐρᾶς σὲ ποντικό. Ἑπομένως οἱ ἐπίκτητες ἰδιότητες δὲν κληρονομοῦνται.

Ἕνας ἄλλος βασικὸς μηχανισμὸς ἐξέλιξης κατὰ τοὺς ἐξελικτικοὺς ἐπιστήμονες ἀποτελεῖ ἡ φυσικὴ ἐπιλογή. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ ὀργανικὸς κόσμος προχωροῦσε ἐξελικτικὰ μέσῳ δοκιμῶν καὶ ἐπιλογῶν. Ἡ φύση δηλαδὴ ἔκανε διάφορους συνδυασμοὺς καὶ ἐπέλεγε κάθε φορὰ τὸν καλύτερο. Ἀλλὰ ἂν κάτι τέτοιο ἴσχυε, θὰ ἔπρεπε γιὰ κάθε εἶδος ζῴου, νὰ ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀποτυχημένα δείγματα ὅλων αὐτῶν τῶν δοκιμῶν σὲ σχέση μὲ τὰ κανονικά. Γιὰ παράδειγμα θὰ ἔπρεπε στὸ ἀρχεῖο τῶν ἀπολιθωμάτων νὰ ὑπάρχουν προγονικὲς μορφὲς νυκτερίδας, ποὺ νὰ ἔχουν διαφορετικὰ πτερύγια, νύχια, δόντια, ὀστᾶ κ.λπ., ἕως ὅτου γίνουν ὅπως οἱ σημερινές. Ὅμως κανένα τέτοιο ἀπολίθωμα δὲν βρέθηκε. Καὶ τὸ παλαιότερο ἀπολίθωμα νυκτερίδας, ἡλικίας 52 ἑκατομμυρίων ἐτῶν, εἶναι ἀπολύτως ὅμοιο μὲ τὶς σημερινές. Ποῦ βρίσκονται λοιπὸν οἱ ἀποδείξεις τῶν ἀποτυχημένων δοκιμῶν, τῶν ἑκατομμυρίων εἰδῶν ζῴων ποὺ ζοῦνε στὴ γῆ, ἐξαιτίας τῆς δράσης τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς;

Μᾶς ἐπαινοῦν καί τά χάφτουμε.Άγιος Πορφύριος

Ὁ Γέροντας ὡς γιατρός μου δὲν “ἔβλεπε” μόνο τὶς σωματικές μου ἀσθένειες. Φρόντιζε καὶ γιὰ τὶς πολλὲς πνευματικὲς ἀτέλειές μου. Προσπάθειά του νὰ βρῶ τὴν ταπείνωση.

Ἕνα ἀπόγευμα μοῦ τηλεφώνησε στὸ ἰατρεῖο, ἀκριβῶς μετὰ τὴν ὑπερβολικὴ ἐκδήλωση ἀγάπης ἑνὸς ζεύγους ἀσθενῶν μου ποὺ περιποιήθηκα. Μεταφέρω τὰ λόγια του:
- Γιωργάκη, εἶμαι ὁ Γέροντας. Ἐμεῖς οἱ δυὸ θὰ πᾶμε μαζὶ στὴν κόλαση. Θὰ ἀκούσουμε: “Ἄφρον… ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ. Τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου ἀπήλαυσας, ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;”.

Τὸν διέκοψα:
- Τί ἀπολαύσαμε, Γέροντα, σ’ αὐτὴ τὴ ζωή; Τὸ σαράβαλο αὐτοκίνητο, τὸ ἄδειο βιβλιάριο ἢ τὸν ἀνύπαρκτο ὕπνο μας;”.

Ἀπάντησε ἀπότομα:
- Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές; Δὲν σοῦ λέει o κόσμος “τί καλὸς γιατρὸς ποὺ εἶσαι, μᾶς ἀγαπᾶς, μᾶς φροντίζεις, δὲν μᾶς γδέρνεις”; Καὶ σὺ τὰ ἀποδέχεσαι, τὰ χάφτεις. Ἔ, τὸν ἔχασες τὸν μισθό σου. Τὰ ἴδια παθαίνω κι ἐγώ. Μοῦ λένε πὼς ἔχω χαρίσματα, πὼς μπορῶ νὰ τοὺς ἀκουμπήσω καὶ νὰ κάνω θαύματα, πὼς εἶμαι ἅγιος. Καὶ τὰ χάφτω ὁ ἀνόητος καὶ ἀδύναμος. Ἔ, γι’ αὐτὸ σοῦ εἶπα ὅτι μαζὶ θὰ πᾶμε στὴν κόλαση.

- Ἄν εἶναι νὰ πᾶμε μαζί, τοῦ ἀπάντησα, πᾶμε καὶ στὴν κόλαση!
- Ἐγὼ σοῦ μιλάω σοβαρὰ καὶ σὺ πάντα ἀστειεύεσαι. Καλὴ μετάνοια καὶ στοὺς δυό μας, εἶπε καὶ μοῦ τὸ ἔκλεισε!

(Μαρτυρία ἀειμνήστου ἰατροῦ Γεωργίου Παπαζάχου)
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 427)

porphyrios.net/ πηγή

Γερόντισσα Πορφυρία-Εκείνη η νύκτα ήταν ευλογημένη, ήταν Θεϊκή!

Η μοναχή Πορφυρία, η επί δεκαετίας (1997-2007) πρώην οδηγός Tαξί σε Αθήνα και Πειραιά  αναφέρει:
«Η βάρδια μου είναι νυκτερινή, η ώρα έντεκα το βράδυ. Ανέβαινα την οδό Πειραιώς, προς Ομόνοια. Μέσα στο ταξί, ως συνήθως, μιλούσα με τον γλυκύ μου Ιησού. Αυθόρμητα είπα μέσα μου στον Χριστό:
- Τον πρώτο άνθρωπο που θα μου κάνει σινιάλο να σταματήσω, θα τον πάω χωρίς χρήματα, αρκεί να τον φέρω κοντά Σου.
Δεν με σταμάτησε κανείς, μέχρι που έφτασα Πειραιώς καί Μενάνδρου.
Εκεί στην γωνία στεκόταν μιά κοπέλα. Σταμάτησα και την κοιτούσα. Περίμενε πελάτη, γιά τό μεροκάματο...
Χωρίς να το καλοσκεφτώ, κατέβηκα και πήγα κοντά της.
- Καλησπέρα!
- Καλησπέρα!, μου απάντησε.
- Ξέρεις, αυτήν την ώρα, αισθάνομαι πολύ πόνο στην ψυχή μου και θέλω με κάποιον να τον μοιραστώ.
Με κοιτούσε παραξενεμένη και μου λέει:
- Καλά και βρήκες εμένα να μιλήσεις;
- Ναί! Η καρδιά μου, μου λέει, πώς εσύ θα με καταλάβεις...
- Ξέρεις τί δουλειά κάνω εγώ;
- Το βλέπω.
- Και θέλεις να μιλήσεις μαζί μου;
- Ναι! Θέλω να μιλήσω μαζί σου. Είσαι να χάσουμε σήμερα και οι δύο το μεροκάματο; Ίσως να μπορέσεις να με βοηθήσεις και να σωθώ...
- Πάμε, μου λέει διστακτικά.
- Oκ, φύγαμε!
Έριξε μια ματιά γύρω της και μπήκε γρήγορα στο ταξί.

Αν ο άνθρωπος ρίξη το βάρος επάνω του, βρίσκει ανάπαυση...

"Ο Μέγας Αντώνιος λέγει: «Αν ο άνθρωπος ρίξη το βάρος επάνω του, βρίσκει ανάπαυση. Την στιγμή που θα το ρίξη στον άλλον, θα βρη ταραχή μέσα του».

Δοκιμάστε το σε μία περίπτωση, σ’ έναν πειρασμό. Πέστε ότι έφταιξε εκείνος, ο άλλος… Αισθάνεσθε ταραχή, ανακατωσούρα μέσα σας, στενοχώρια! Άπαξ και πείς: «Δεν φταίει ο άλλος, εγώ φταίω∙ τι μιλάω τώρα γι’ άλλον, ξέχασα ποιος είμαι εγώ; Εγώ έκανα εκείνο, εκείνο, εκείνο… επομένως να μη μιλάω καθόλου».

 Ωπ! Σαν να προσγειώνεσαι σε στέρεο έδαφος και δεν φοβάσαι μην πέσης. 

Ενώ προηγουμένως ήσουν ψηλά και έλεγες: 

«Από δω θα πέσω, από κει θα πέσω» και είχες φόβο και ταραχή. Άπαξ και έπεσες χαμηλά και πάτησες σε στέρεο έδαφος, δεν φοβάσαι μην πέσεις πιό κάτω!"

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Το ιδιαίτερο προνόμιο των παπών της Αλεξάνδρειας

 Στον ελληνικό κώδικα Vat.gr.1613, ένα καταπληκτικό χειρόγραφο με μικρογραφίες από τους καλύτερους ζωγράφους της Κωνσταντινούπολης του 10ου αιώνα, το Μηνολόγιο του αυτοκράτορα Βασιλείου Β,στις 18 Ιανουαρίου εικονίζονται οι άγιοι που εορτάζουν, οι Αρχιεπίσκοποι της Αλεξάνδρειας Κύριλλος (5ος αιώνας) και Αθανάσιος (4ος αιώνας). 

 Είναι πολύ χαρακτηριστική λεπτομέρεια το ελαφρύ κάλυμμα της κεφαλής τους, μια «οθόνη λεπτή», ένα ύφασμα λεπτοϋφασμένο σαν διάφανο, που δένεται κάτω από τον λαιμό, όπως φαίνεται καθαρά στον λαιμό του Κυρίλλου. 

 Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο προνόμιο των παπών της Αλεξάνδρειας, που αργότερα μετεξελίσσεται σε τιάρα. Θεωρείται ως δώρο της Τρίτης Οικουμενικής Συνόδου στον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο της σπουδαίας αυτής πόλης της Αφρικής. 

Μέχρι το τέλος της αυτοκρατορίας όλοι οι ιεράρχες λειτουργούσαν με ακάλυπτη την κεφαλή, σύμφωνα με την παραγγελία του Αποστόλου Παύλου να προσεύχονται ακάλυπτοι οι άνδρες στην λατρεία, εκτός του Αλεξανδρινού Ιεράρχη.

Έως σήμερα, όταν λειτουργούν, ο μεν Ορθόδοξος Πατριάρχης φοράει την τιάρα (την μετεξέλιξη), ο δε Κόπτης Πατριάρχης ένα μοναχικό κουκούλι λευκού χρώματος.

+Ε. Γ./πηγή

Ο πρώτος ναός που χτίστηκε προς τιμήν του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Ιωαννίνοις

Στα Νότια - Νοτιοανατολικά της βουνοκορφής Μηλιός του Παναιτωλικού όρους, λίγα μέτρα πιό κάτω απ΄ την άλλη του βουνοκορφή Τριανταφυλιά, βρίσκεται το πανέμορφο χωριουδάκι Αργυρό Πηγάδι, πρώην Γκερτοβός.Λίγο Νοτιότερα, υπάρχει, ο συνοικισμός του Τσιρνόκος.
Σε απόσταση ενάμιση χιλιομέτρου απ΄το χωριό , στα δεξιά του δρόμου που απ΄ το Αργυρό Πηγάδι οδηγεί στην Αμβρακιά, στην κορυφή ενός λόφου, προβάλει επιβλητικό το πανέμορφο εκκλησάκι, πού'ναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο τον Νεομάρτυρα εξ Ιωαννίνων, που μαρτύρησε το 1838 σε ηλικία 30 ετών.

Ο μικρός αυτός πέτρινος Ναός, χαρακτηρίζεται για τα υπέροχα στοιχεία εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής του 19-ου αιώνα.

Το εκκλησάκι, μοναδικό δείγμα Ναοδομίας της περιόδου αυτής για τον Νομό Αιτωλοακαρνανίας, είναι πεντάτρουλος σταυροειδής, εγγεγραμμένος, μετά κεντρικού τρούλου. Οι τέσσερις κυλινδρικοί τρούλοι καταλαμβάνουν τα γωνιαία διαμερίσματα του ναού. Ο κεντρικός κυλινδρικός τρούλος, στηρίζεται επί τεσσάρων τόξων και τεσσάρων κιόνων στην ένωση των ημικυλινδρικών θόλων των κεραιών του σχηματιζόμενου σταυρού. Ο πεντάτρουλος Ναός, φέρει σε κάθε τρούλο του μεταλλικό σταυρό σε σχήμα στιλέτου.

Η ανέγερση του Ναού άρχισε το 1841, δύο - τρία χρόνια δηλαδή, μετά το μαρτύριο του Αγίου, κι ολοκληρώθηκε το 1847. Είναι δε ο πρώτος ναός που χτίστηκε προς τιμήν του Αγίου αυτού.

Μνήμη του Οσίου Απολλώ του Καρπενησιώτου

Πηγή φώτο

Στις 20 Ιανουαρίου εορτάζει ο ασκητής ιερομόναχος Απολλώς, ο Καρπενησιώτης, αγιορείτης από τη συνοδεία των Κολλυβάδων του Νήφωνος, «ο άνθρωπος της προσευχής και των δακρύων» και ιδρυτής του ομώνυμου Καθίσματος.

Το Κάθισμα Απολλώ βρίσκεται βορειοανατολικά του Γερανού στην περιοχή Θερμιά της Πάτμου.
Ανοικοδομήθηκε από τον μοναχό Απολλώ και αποτελείται από έναν μικρό ιερό ναό, κελιά και περιτείχισμα. Το χαριτωμένο λιμανάκι που βρίσκεται εκεί, βγάζει από τα έγκατα της γης ζεστό νερό.Πανηγυρίζει των Αγίων Πάντων.

Στις 23 Μαρτίου του 1913, σε ηλικία 24 ετών, στο Κάθισμα του Απολλώ εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός, από τον ασκητή και πνευματικό Μακάριο Αντωνιάδη τον Σάμιο, ο Άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου.

Μή φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νά μείνεις μοναχός μέ τόν ἑαυτό σου.

Ξέρω καλά, τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι.
Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ τὶς διάφορες ματαιότητες.
Ὅλα αὐτά, ἀπὸ μακριὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό.
Ἀπὸ κοντά, ὅμως, ἀπορεῖς γιὰ τὴν φτώχεια ποὺ ἔχουνε, καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας.
Βλέπεις δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουνε τὸν εὐτυχισμένο.
Κατάδικους, ποὺ κάνουνε τὸν ἐλεύθερο.
Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία..
Τρισδυστυχισμένοι..
Πεθαμένη ἡ ψυχή τους..
Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνύπαρκτη καὶ ἡ «εὐτυχία» τους. Τελείως ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἁλάτι;
Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου.
Μὴ καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις.
Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημό του θανάτου.
Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων.
Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου.
Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου.
Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

κυρ Φώτης Κόντογλου

Τα κοινωνικά δίκτυα δημιουργούν συχνά μια ψευδαίσθηση, ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει συναρπαστικά.
Ζωές γεμάτες ταξίδια, λουκούλλεια γεύματα, τέλειες σχέσεις, ευμάρεια και διαρκή χαμόγελα.
Δυστυχώς, πολλοί συγκρίνουν τη ζωή τους με αυτή την εικονική πραγματικότητα, νιώθοντας μίζερα και μειονεκτικά.

Τό προσκύνημα τών δέκα λεπρών, στο Μπουρκίν, νότια από την Ναζαρέτ.

«ἐγένετο ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτόν εἰς Ἱερουσαλήμ καί αὐτός διήρχετο διά μέσου Σαμαρείας καί Γαλιλαίας. Και εἰσερχομένου εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροί ἄνδρες, οἵ ἔστησαν πόρρωθεν, καί αὐτοί ἦραν φωνήν λέγοντες: Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», (Λουκ. 17, 11-13).

"Τό προσκύνημα τών δέκα λεπρών, στο Μπουρκίν, νότια από την Ναζαρέτ.

Εδώ θεράπευσε ο Χριστός τους δέκα λεπρούς."

"Δεν καταφέραμε τίποτα»..«Facimus nihil»..

(Απόσπασμα από το βιβλίο" Ο ΑΝΤΙΠΑΠΑΣ " για τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό που συνέγραψε ο όσιος  Αθανάσιος ο Πάριος)

"... Τείνει κι ὁ βασιλιὰς κι ὁ Πατριάρχης καὶ ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς, μὲ κάθε τρόπο, νὰ δεχτοῦν τὸ λατινικὸ δόγμα καὶ νὰ κάνουν τὴν ἕνωση. 

Κι αὐτὸς ὁ Μάρκος βρίσκεται ὁ μόνος ἐνάντιος. Ἐνάντιος σὲ πόσους; Γιά νὰ τὸ ποῦμε ἁπλά, σ’ ὅλους, σὲ Βασιλιάδες, Πατριάρχες, σ’ ἀρχιερείς, ἔγκριτους καὶ λόγιους, στὸν ἴδιο τὸν Πάπα.Γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρω τοὺς καρδινάλιους, τοὺς Λατίνους ἐπισκόπους κι ὅλο τό λατινικὸ γένος, πού ὅλοι ἐπιθυμοῦσαν αὐτὸν τὸ σκοπό. Φοβεριζόταν ἀλλὰ δὲν δίσταζε, κολακευόταν ἀλλὰ δὲν πειθόταν, παρακαλοῦνταν ἀλλὰ δὲν καμπτόταν. 

Τὴν ἐλευθερία τοῦ γένους, τὸ καλό τῆς πατρίδας, ὅλη τὴν εὐδαιμονία πού τοῦ πρόβαλαν γιὰ νὰ τὸν ἐλκύσουν, τὰ θεωροῦσε ὀνειροπολήματα καὶ φλυαρίες μπροστὰ στὴν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς καὶ τὴν εὐδαιμονία τοῦ οὐρανοῦ, τὸν ὁποῖο μόνο ἀναγνώριζε ἐκεῖνος ὡς αληθινή πατρίδα όπως λέει ὁ Παῦλος. 

Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἐξορία, τὴν καταδίκη, τὸ βάραθρο, τὴν ἐπαπειλουμένη κρεμάλα, ὅλα τ’ ἀψηφοῦσε ἐντελῶς. 

Προσευχηθείτε με όλη την καρδιά σας!

Προσευχηθείτε..!

Προσευχηθείτε με όλη την καρδιά σας!

Προσευχηθείτε στον Θεό όσο πιο πολύ μπορείτε!

Να μη βαριέστε.Οι δαίμονες κάνουν μεγάλο πόλεμο για να μην προσευχόμαστε.

Η προσευχή με δάκρυα μας ενώνει με τον Χριστό ,τον Γλυκύτατο μας Σωτήρα.

Γέροντας Διονύσιος της Κολιτσού

Η Αγία Μάρτυς Ευφρασία(+19 Ιανουαρίου)

Τοιχογραφία-Μονή Διονυσίου

Η Αγία Μάρτυς Ευφρασία καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού (285-305 ). Προερχόταν από επίσημη γενιά και διακρινόταν για την σωφροσύνη και το χρηστό της ήθος.

Την Ευφρασία την κατήγγειλαν ότι πιστεύει στον Χριστό. Τότε οι ειδωλολάτρες της ζήτησαν να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνη όμως έμεινε σταθερή και ακλόνητη στην πίστη της. Για τον λόγο αυτό την παρέδωσαν σε έναν άντρα άξεστο και βάρβαρο να την ατιμάσει. Η Αγία όμως απέφυγε την ατίμωση με τον εξής τρόπο: υποσχέθηκε στον άξεστο και βάρβαρο εκείνον άνθρωπο ότι, αν δεν την πειράξει, θα του δώσει ένα φάρμακο, το οποίο να χρησιμοποιεί στις μάχες, ώστε να μην πληγώνεται από τα ξίφη και τα ακόντια των εχθρών του. Και για να τον πείσει ότι αυτό που του υποσχέθηκε έχει βάση, έσκυψε το κεφάλι της και του είπε να την χτυπήσει με το ξίφος στον αυχένα της, ώστε αμέσως να το επιβεβαιώσει. Εκείνος σχημάτισε την γνώμη ότι ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα αυτό που του υποσχέθηκε η Αγία και, αφού σήκωσε το ξίφος του, την κτύπησε δυνατότερα στον αυχένα, με την βεβαιότητα ότι αυτή δεν θα πάθαινε τίποτα.

Έτσι το σχέδιο της Αγίας Μάρτυρος Ευφρασίας πέτυχε. Δηλαδή κόπηκε μεν το κεφάλι της από το ξίφος του δημίου, όμως αυτή διέσωσε την αγνότητά της και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. 

Τη μνήμη της Αγίας τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία στις 19 Ιανουαρίου.

Λεονίντ Πάστερνακ

"Ο Αλεξάντρ Πούσκιν στην παραλία"

Λέων Τολστόϊ

Έργα του Λεωνίδα Πάστερνακ-Леонид Осипович Пастернак(πατέρα του νομπελίστα συγγραφέα Μπόρις Πάστερνακ)

Ο Λεονίντ Πάστερνακ γεννήθηκε στην Οδησσό από μια ορθόδοξη εβραϊκή οικογένεια στις 4 Απριλίου του 1862 και ήταν από τους πρώτους αυτοαποκαλούμενους Ιμπρεσιονιστές. Στη Ρωσία της δεκαετία του 1880 και του 1890 μια τέτοια πράξη ήταν αρκετή για να εστίαση την προσοχή επάνω του. Ο Παστερνάκ ήταν μέλος των "Πιριντβίζνικι" αλλά και της ομάδας "Ένωση Ρώσων Καλλιτεχνών". Ήταν Φίλος με τον Λέων Τολστόι, και είχε ζωγραφίσει πολλά πορτρέτα του κατά τη διάρκεια που ο Τολστόι τον φιλοξενούσε στο πατρικό του σπίτι.

Και απόδειξις, μία εκ των μυρίων αποδείξεων της θαυματουργούσης πίστεως, είναι ο Παπουλάκος

Πίστις!Μυστικός μοχλός που μετακινεί όρη. Ω πίστις, μεγάλα τα κατορθώματά σου!
Και απόδειξις, μία εκ των μυρίων αποδείξεων της θαυματουργούσης πίστεως, είναι ο Παπουλάκος.
Τί ήταν ο Παπουλάκος;
Αρχιεπίσκοπος; Μητροπολίτης; Διευθυντής Αποστολικής Διακονίας; Καθηγητής θεολογικής σχολής; Ιεροκήρυκας; Εφημέριος πλούσιας ενορίας πόλεως;
Είχε πτυχία και διπλώματα και σπουδές του εξωτερικού;
Τίποτε από όλα αυτά. Ο Παπουλάκος ήταν ένας απλός μοναχός, ελαχίστων γραμματικών γνώσεων, αλλ’ ό,τι έπραξε υπέρ του λαού, υπέρ της ορθοδόξου πίστεως, δεν μπόρεσαν να πράξουν όλοι οι επίσκοποι και θεολόγοι της εποχής του.

Φαινόμενο, φωτεινό μετέωρο, αστέρας που σελάγισε στον ουρανό της Ελλάδος! Νεώτερος απόστολος του Χριστού ανεδείχθη ο Παπουλάκος.
«Πίστει» (Εβρ. 11,3 κ.ἑ.) και μόνον πίστει ανεδείχθη.
Ο λόγος του ήταν νόμος, του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη. Είχε γίνει η ήρωας του λαού. Περιοδεύοντας έφτασε στην Καλαμάτα. Τον ακολουθούσαν χιλιάδες. Σχηματίστηκε ιερά λιτανεία.
Προπορευόταν ένας πιστός κρατώντας το σταυρό, ακολουθούσε κλήρος και λαός ψάλλοντας «Τη υπερμάχω Στρατηγώ…».Αυτά έφεραν μεγάλη ταραχή στους κρατούντας.Η Ιερά Σύνοδος και τα ανάκτορα ταράχθηκαν.
Διεβλήθη ότι συνωμοτεί κατά του καθεστώτος, όπως ο Χριστός κατά του καίσαρος.
Ο άοπλος αρχηγός κινήματος!
Ώ κόσμε…, και προς καταστολήν του κινήματος (!) κίνησαν στρατό και στόλο να συλλάβη τον επαναστάτη! Βρήκε τότε καταφύγιο στα σπήλαια της Μάνης.
Εκεί ήταν αδύνατο να συλληφθεί· όλη η Μάνη τον φρουρούσε.
Ο ιεραπόστολος της Ορθοδοξίας όμως προδόθηκε, μπήκαν σε ενέργεια τα τριάκοντα αργύρια. Ιούδας γι᾽ αυτόν στάθηκε ένας ιερεύς, ο παπα-Βασίλαρος, στον οποίο το κράτος έδωσε 6.000 χρυσές δραχμές αμοιβή για την προδοσία.
Έτσι ο Παπουλάκος συνελήφθη και στις 27 Ιουλίου του 1852 τον έρριξαν στις φυλακές του ‘Ρίο έξω απ᾽ την Πάτρα.

Ἀδαμάντινε τήν ψυχήν, Μάρκε παναοίδιμε...

 Ἀδαμάντινε τὴν ψυχήν, Μάρκε παναοίδιμε, φωστὴρ διαυγέστατε, τοῦ νοητοῦ τῆς Ἐκκλησίας στερεώματος· στύλε ἀπερίστρεπτε τῆς εὐσεβείας, τίς σου κατ’ ἀξίαν δυνηθήσεται παραστῆναι τοὺς ἡρωϊκοὺς ἀγῶνας, τούς τε πρὸς ἀλλοτρίους, ναὶ μὴν καὶ τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως; 

 Μεθ’ ὧν ἀνδρικώτατα συμπλεκόμενος, τῇ δυνάμει τοῦ Πνεύματος, τὸ ὑπερθαύμαστον τῆς νίκης κατὰ πάντων ἀνέστησας τρόπαιον, ὡς ἡ ἐκ τοῦ Παπικοῦ στόματος προελθοῦσα ἀπόφασις, τρανῶς ἐμαρτύρησε λέγουσα· ἐποιήσαμεν οὐδὲν πάντων οὐδείς· ὡς νέον δὲ Ζωροβάβελ σὲ κηρύττομεν, ὅτι τὴν ἐν Ἰταλίᾳ πεπτωκυῖάν πως ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν, οἴκαδε ἐπιστρέψαι ἀνώρθωσας, καὶ ἁπανταχοῦ ταῖς θεοσόφοις σου διδασκαλίαις συνέστησας· διὸ καὶ εἰς αἰῶνας εὐφημοῦμεν τὴν ἔνδοξον μνήμην σου.

Από την ακολουθία του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού(Δόξα της Λιτής)

Αύριο θα ακούσουμε έναν λόγο του Χριστού μας, γεμάτο τόσο παράπονο..

Αύριο θα ακούσουμε έναν λόγο του Χριστού μας, γεμάτο τόσο παράπονο,καθώς διαπίστωσε ότι από τους δέκα θεραπευμένους μονάχα ο ένας γύρισε να πει ‘’Ευχαριστώ’’:
«Ουχί οι δέκα εκκαθαρίσθηκαν; Οι δε εννέα που;»Πόσο τους μοιάζουμε.....
Όταν βρισκόμαστε στην συχνότητα του πόνου τα χέρια μας ανοίγουν προς τον ουρανό, τα μάτια μας ψάχνουν διαρκώς τον Θεό, η ψυχή μας βραχνιάζει απ’ τις κραυγές ζητώντας βοήθεια.
Μα όταν περάσει η μπόρα αλήθεια πόσο γρήγορα ξεχνάμε;

Άκουσα τις προάλλες ένα τόσο διδακτικό περιστατικό από την ζωή ενός οσίου
(νομίζω του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ):
Έπασχε στο δάχτυλο του ποδιού του είχε και μαυρίσει και καθώς υπέφερε πολύ
παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει και ενώ έφυγε ο πόνος εν τούτοις έμεινε η μαυρίλα και απευθυνόμενος πάλι στην Κυρία Θεοτόκο
με την παρρησία που είχε ο όσιος την ρώτησε ‘’η μαυρίλα;.....’’για να πάρει την αποστομωτική απάντηση:
‘’για να μην ξεχάσεις παιδί μου’’......

Άγιος Γεώργιος ο Φουστανελάς: Ο προστάτης της Προεδρικής Φρουράς

Το μνημείο του Αγίου Γεωργίου εξ Ιωαννίνων, «του Φουστανελά», στο στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Αλέξανδρος Βλάχος)

'Ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ στην Λαύρα''

''Ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ στην Λαύρα''
Έργο του σύγχρονου Ρώσου καλλιτέχνη Valery Nikolaevich Rzhevsky [γ.1951]

Τι πρέπει να ρωτάμε πάντα τούς αιρετικούς!

" Ισχυρίζονται ότι τα πάντα στηρίζονται στην Αγία Γραφή. Κρατούν συνέχεια τη γραφή στα χέρια, διαβάζουν τη γραφή ώρες παρακαλώ,να λέμε και τα καλά τους, ώρες!
Και τα μικρά παιδάκια από 5-6 ετών 7, τα διδάσκουν να μαθαίνουν Αγία Γραφή.
Και εκεί στην εκκλησία της Πεντηκοστής είδα από έξω μία ανακοίνωση, κάθε μέρα έχει κήρυγμα, κάθε μέρα!..
Ωραία,κρατούν τη γραφή,διαβάζουν τη Γραφή ώρες και ημέρες και μήνες
και τακτικώς πολλοί από αυτούς, όχι όλοι..
Αλλά ποιο είναι εδώ το ερώτημα: (Λένε ότι στηρίζονται πάνω στην Αγία Γραφή)
- Που βρήκαν την Αγία Γραφή;
Αυτό θα τους ρωτάτε!!!
- Τι είναι αυτό το βιβλίο που κρατάς;
- Που το βρήκες ;
- Ποιός σου είπε ότι είναι Αγία γραφή;
- Ποιός εγγυάται την γνησιότητα;
- Ποιός σου είπε ότι τα κανονικά βιβλία της Καινής Διαθήκης είναι 27 και όχι 25 ή 30;
- Ποιος σου εγγυάται αν εδώ μέσα δεν είναι απόκρυφα και ψευδεπίγραφα ;
ΠΟΙΟΣ;;;
- Ποιός εγγυάται τη Θεοπνευστία της γραφής και τη γνησιότητα;
ΠΟΙΟΣ ;;;

Τι θα πούνε τι να απαντήσουν οι ταλαίπωροι, τι να απαντήσουν..!

ΜΗ ΨΕΥΔΕΣΘΕ ΕΙΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ(Κυριακή ΙΒ’ Λουκά)

«Μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν» (Κολοσ. 3, 9-10).
«Μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ἀφοῦ βγάλατε ἀπὸ πάνω σας τὸν παλιὸ ἁμαρτωλὸ ἑαυτό σας μὲ τὶς συνήθειές του. Τώρα πιὰ ἔχετε ντυθεῖ τὸν καινούριο ἄνθρωπο, ποὺ ἀνανεώνεται συνεχῶς σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ δημιουργοῦ του, ὥστε μὲ τὴ νέα ζωή του νὰ φτάσει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ».

 Γιατί λέμε ψέματα οι άνθρωποι; Υπάρχουν μερικές προφανείς αιτίες, όπως το ότι θέλουμε να δικαιολογηθούμε για πράξεις μας, τις οποίες κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως καλές και σωστές, ενώ άλλοτε θέλουμε να κάνουμε επίδειξη χαρισμάτων, ικανοτήτων, επιτυχιών, χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Κάποιοι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι πραγματικά μάς συμβαίνει, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουμε έναν ψεύτικο εαυτό. Άλλοτε, δεν έχουμε φιλοσοφήσει στη ζωή και το νόημά της κι έτσι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, ότι δεν θα έχουμε τέλος, ότι έχουμε δίκιο σε όλα, ότι εμείς είμαστε και κανένας άλλος. Η ηδονή όμως της εξουσίας, της επικράτησης, της δόξας, της αποδοχής μάς κάνει να επιλέγουμε την οδό και τον τρόπο του ψέματος.

 Η Βίβλος ξεκινά την διήγησή της για τον κόσμο με την ιστορία ενός μεγάλου ψέματος: αυτού που είπε ο διάβολος στους ανθρώπους, ότι αν έτρωγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν θα πέθαιναν, αλλά θα γίνονταν θεοί. Ο διάβολος κατηγορεί τον Θεό ότι είπε ψέματα στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι τον πιστεύουν, συνυπολογίζοντας και την εικόνα μπροστά στα μάτια τους, της ωραιότητας του καρπού του δέντρου. Έτσι, επιλέγουν να ακολουθήσουν την οδό του ψέματος του διαβόλου και όχι την αλήθεια της σχέσης με τον Θεό. Θα διαλύσουν αυτή τη σχέση μη αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιλογής τους. Θα δικαιολογηθούν για το ότι έχουν κρυφτεί από τα μάτια του Θεού, λόγω της γυμνότητάς τους. Έτσι, θα αναγκαστούν να παραδεχτούν την αμαρτία τους, μόνο που θα κατηγορήσουν ο άνδρας τη γυναίκα και η γυναίκα τον διάβολο, κανείς όμως δεν θα παραδεχθεί ότι φταίει. Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!(Κυριακή 10 λεπρών)

Ὁ Χριστὸς θεράπευσε δέκα λεπρούς, ἀπ’ τοὺς ὁποίους ἕνας μόνο (καὶ μάλιστα Σαμαρείτης, ὄχι δηλαδὴ βέρος, αὐτόχθων Ἰουδαῖος) αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψει καὶ νὰ τοῦ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη του (Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ).

Ἕνας στοὺς δέκα λοιπὸν τὸ ποσοστὸ τῶν εὐεργετημένων ποὺ λένε «εὐχαριστῶ». Οἱ ὑπόλοιποι τί κάνουν; Πιθανὸν νὰ αἰσθάνονται πολὺ ἄσχημα μέσα τους, ἐπειδὴ βρέθηκαν στὴν ἀνάγκη νὰ εὐεργετηθοῦν. Ἀρνοῦνται νὰ ἐκφράσουν εὐγνωμοσύνη, ἐπειδὴ ἴσως, ὅπως ἀναφέρει κάποιος, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ «εὐεργέτη» «ἔχει στραπατσάρει τὴν ἀξιοπρέπειά τους μὲ χειρουργικὴ ἀκρίβεια, τοὺς ἔχει φτύσει κατάμουτρα».

Ὅμως ὁ Θεὸς εὐεργετεῖ μὲ τέλεια διάκριση. Χωρὶς νὰ ἐξευτελίζει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ φυσικὸ θὰ ἦταν, αὐθόρμητα ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸν εὐχαριστεῖ. «Εὐλόγει ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον», λέει ὁ Δαυΐδ, «καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ».

Μὰ τὸ Εὐαγγέλιο προχωράει ἀκόμα παραπέρα. Μᾶς καλεῖ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα. Ὄχι μόνο γιὰ τὰ εὐχάριστα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ δυσάρεστα καὶ μάλιστα κυρίως γι’ αὐτά. Ὄχι μόνο γιὰ τὶς χαρές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ βάσανα. Καὶ ὅταν κερδίζουμε καὶ ὅταν χάνουμε. Καὶ εἶναι αὐτονόητο βέβαια νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε ὅταν ὅλα πᾶνε καλά. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὑποφέρουμε; Καὶ ἡ ζωή μας εἶναι μιὰ ἀτέλειωτη συμφορά; Καὶ ἡ δυστυχία κατακλύζει τὰ πάντα καὶ ὁ κόσμος καταποντίζεται μέσα μας καὶ γύρω μας;

Οι Ψαλμοί το υπερόπλο του Μεγάλου Αντωνίου!

Ο Μέγας Αντώνιος, όπως μας πληροφορεί ο βιογράφος του, Άγιος Αθανάσιος, χρησιμοποιουσε πολλές φορές το Ψαλτήρι, κυρίως όταν αντιμετωπίζε τις δαιμονικές προκλήσεις, καθώς οι ψαλμοί είναι "δαιμόνων φυγαδευτήριον",
όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μ. Βασίλειος.

Κατά τη διάρκεια των δαιμονικών επιθέσεων και προκλήσεων ο Μέγας Αντώνιος αναφέρει οκτώ φορές αυτούσιους στίχους από τους Ψαλμούς.

Αρχικά, όταν ο Αντώνιος έρχεται ενώπιον του πνεύματος της πορνείας, το οποίο έχει τη μορφή μαύρου παιδιού, το περιφρονεί και του λέει πως είναι μαύρος όχι μόνο στη μορφή, αλλά και στο μυαλό.
Έπειτα χρησιμοποιεί τη ψαλμική ρήση "Κύριος ἐμοί βοηθός κἀγώ ἐπόψομαι τούς ἐχθρούς μου" (Ψλ. 117,7), δηλαδή "ο Κύριος είναι η βοήθειά μου και δίχως φόβο θα κοιτώ όσους με εχθρεύονται".
Μετά από αυτά τα λόγια ο μαύρος δαίμονας τρόμαξε, έφυγε αμέσως και δε τόλμησε να ξαναπλησιάσει τον Άγιο.

Όταν ασκήτευε μέσα στο μνήμα δέχτηκε και πάλι επίθεση δαιμόνων, οι οποίοι τον χτυπούσαν, αλλά αυτός προσευχόταν.
Στη συνέχεια αναφώνησε πως όσα χτυπήματα και αν δεχτεί δε πρόκειται να φύγει από τον Χριστό και έψαλλε
"Ἐάν παρατάξηται ἐπ’ἐμέ παρεμβολήν οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου" (Ψλ. 26,3), δηλαδή "κι αν συναχτεί στράτευμα να με πολεμήσει, η καρδιά μου δεν δειλιάζει", δείχνοντας με αυτό τον τρόπο τη ψυχική του δύναμη και την πλήρη αφοσίωσή του στο Χριστό.

Κανείς συνετός άνθρωπος ας μη θεωρεί μικρό το αμάρτημα του ψεύδους

«Κανείς συνετός άνθρωπος ας μη θεωρεί μικρό το αμάρτημα του ψεύδους, διότι το Πανάγιον Πνεύμα εξέδωσε εναντίον του την πιο φοβερή απόφαση: “Απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος” (Ψαλμ. ε΄ 7), όπως λέγει ο Δαβίδ προς τον Θεό. Και εάν συμβεί αυτό, τι πρόκειται να πάθουν εκείνοι που συρράπτουν επί πλέον το ψεύδος με τους όρκους;» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ιβ΄2).

Ο άγιος το ξέρει καλά: ο άφρων και ανόητος άνθρωπος έχει συμπλέξει τη ζωή του με το ψεύδος. Γι’ αυτό απευθύνεται στον συνετό και έμφρονα: μην πέσεις στην παγίδα, λέει, και θεωρήσεις κι εσύ μικρό το αμάρτημα του ψεύδους. Κοίτα το πιο συντριπτικό επιχείρημα της θεόπνευστης Γραφής: «Ο Θεός θα διαγράψει από μπροστά Του όλους αυτούς που λένε ψέματα»!

Δεν διαφεύγει από τον όσιο βεβαίως ό,τι έχει πει ο ίδιος ο Κύριος περί της μεγάλης αυτής αμαρτίας: «Ο ψεύτης γίνεται τέκνο του διαβόλου», αφού εκείνος είναι «ο πατήρ του ψεύδους». Οπότε: «το ναι σας να είναι ναι, και το όχι σας όχι. Το περισσόν εκ του πονηρού εστι». Ούτε και την εξήγηση που δίνει ο μέγας απόστολος Παύλος από άλλη πλευρά: «Μα πώς είναι δυνατόν να λες ψέματα, εσύ που είσαι μέλος του Χριστού, και μάλιστα σε άλλο μέλος Εκείνου»; Εφόσον δηλαδή είσαι οργανικά δεμένος με τον Χριστό που είναι η αλήθεια, το ψέμα δεν έχει θέση στη ζωή σου. Σαν να πας να συνδυάσεις το νερό με τη φωτιά. Δεν γίνεται.

Ένα σύγχρονο θαύμα του Αγίου Γεωργίου του εν Ιωαννίνοις

Ένα ακόμη σύγχρονο θαύμα του νεομάρτυρα που έγινε την δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, διαβάζουμε στο βιβλίο του συγγραφέα της Θεσσαλονίκης Αλέξανδρου Κοσματόπουλου «ο πιο σύντομος δρόμος» όπως του το είχε καταθέσει ο εφημέριος του Μελισσοχωρίου την δεκαετία του ΄80:

«Μικρό παιδί είχε χάσει το φως του ο παπα -Δημήτρης (Μπουντούκας) ο εφημέριος του Μελισσοχωρίου και το ξαναβρήκε μετά από εγκοίμηση στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου του νέου έξω από το χωριό ο Άγιος Παντελεήμων …….
Επειδή οι άντρες δεν ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα της Εθνικής αμύνης, οι αρχές έπιασαν τα γυναικόπαιδα και τα έκλεισαν σε μπουντρούμια της Θεσσαλονίκης για να τους εξαναγκάσουν να παρουσιαστούν.
Μέσα στη σκοτεινιά της φυλακής μένοντας επί μία βδομάδα, τα μάτια του παιδιού έπαθαν και του ήταν αδύνατο να αντέξει και την παραμικρή ακτίνα φωτός χωρίς φοβερούς πόνους.
Γύρισαν σε πολλούς γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα.
Τέλος η γιαγιά του αποφάσισε να κοιμηθούν μετά από Παράκληση μέσα στο εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου του νέου, που το είχε κτίσει ένας συγχωριανός τους ύστερα από εντολή του αγίου μια μέρα που επέστρεφε καβάλα στο ζώο του στο χωριό.
Τον είχε μισοπάρει ο ύπνος και έξαφνα παρουσιάστηκε μπροστά του ο νεομάρτυς Γεώργιος ο εκ Τζούρχλης Γρεβενών, ο οποίος μαρτύρησε στα Γιάννενα και του ζήτησε να του φτιάξει σε εκείνη την περιοχή σπίτι.
Η γιαγιά μαζί με την μητέρα του παιδιού και το παιδί μανταλώθηκαν εκείνο το βράδυ στην εκκλησία και ενώ κοιμόνταν άκουσαν βήματα από τσαρούχια στις πέτρες και η μανταλωμένη πόρτα άνοιξε διάπλατα από μόνη της.
Μπήκε τότε ο άγιος φορώντας φουστανέλλα, τους ευλόγησε και χάθηκε.
Το πρωί το παιδί έβλεπε ολοκάθαρα χωρίς την παραμικρή ενόχληση».
Σήμερα ο Άγιος Γεώργιος ο νεομάρτυς των Ιωαννίνων , θεωρείται ο πολιούχος της πρωτεύουσας της Ηπείρου και ο προστάτης των ευζώνων της προεδρικής φρουράς.

Μηδενί ὀνείδιζε οἱονδήποτε ἐλάττωμα, δι΄ οὐδεμίαν αἰτίαν.

 Είναι σοφή συμβουλή αυτή και δείχνει με πόση τρυφερότητα ο Μέγας Αντώνιος αντιμετώπιζε τους αδελφούς. Ποτέ μην προσβάλλεις, μην κατηγορήσεις, μη στενοχωρήσεις κάποιον για κάποιο ελάττωμά του. Ο καθένας μας νομίζει ότι είναι καλύτερος από όλους και μπορεί να απαριθμήσει κατάλογο ελαττωμάτων και δυσκολιών των άλλων.

 Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του, το πρόβλημά του.

 Ποτέ δεν του υπενθυμίζουμε την κακία του, την αμαρτία του. 

Μόνο τον έπαινο χρησιμοποιούμε, αλλά τον ευγενή έπαινο, όχι τον αφελή. Διότι ο άνθρωπος ουδέποτε διορθώνεται με ονειδισμό, όπως και με παρατήρηση. Πρέπει να είναι πολύ άγιος, για να δεχθεί να διορθωθεί με τον ονειδισμό, την υπόδειξη ή την παρατήρησή σου. Αλλά, εάν ήταν τόσο άγιος, δεν θα είχε αυτό το ελάττωμα, για το οποίο χρειάστηκε να του κάνεις παρατήρηση εσύ.

 Αφού λοιπόν το έχει, το μόνο που χρειάζεται, είναι ο άκρος σεβασμός σου, για να μπορέσει κάποτε να ταπεινωθεί και να διορθωθεί, βλέποντας την δική σου ειρήνη, πραότητα, ταπείνωση, αγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, επιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον όποιος έχει αυτές τις αρετές μπορεί να διορθώσει κάποιον άλλον.
Ας μην ονειδίζουμε λοιπόν τον άλλον και του υπενθυμίζουμε το ελάττωμά του. Αυτό απαιτεί η αξιοπρέπειά μας, η ευγένειά μας και η στοιχειώδης φιλαδελφία μας. Χρειάζεται πολλή πολλή λεπτότητα.

Ο Μέγας Αντώνιος, άνθρωπος των ερήμων και των ορέων, και όμως, πώς προσέχει τον άνθρωπο! Εάν δεν προσέχουμε αυτόν που είναι πλάι μας και δεν είμαστε λεπτοί και ευγενείς, δεν θα γίνουμε ποτέ παιδιά του Θεού.

Νηπτική ζωή και Ασκητικοί Κανόνες,

Ερμηνεία Κανόνων Μ. Αντωνίου,

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

πηγή

Τα πρώτα θαύματα μετά το μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου του εν Ιωαννίνοις

Τοιχογραφία της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου στο Μοναστηράκι Σερρών

«Μια Τούρκα (Τουρκάλα) άρπαξε την κάλτσα από το πόδι του αγίου και έτρεξεν εις μίαν άρρωστη Τούρκα, ήτις εθεραπεύθη αμέσως». Γι’ αυτό και στις εικόνες ο άγιος εικονίζεται κρεμασμένος και φορώντας κάλτσα μόνο στο ένα πόδι, η πρώτη μάλιστα εικόνα του φιλοτεχνήθηκε 13 μόλις ημέρες μετά το μαρτύριό του.

Τρεις ημέρες παρέμεινε το μαρτυρικό σώμα του γενναίου αθλητού της πίστεως Γεωργίου στην αγχόνη. Εκεί, δίπλα στην πύλη του κάστρου, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλεως, για να μπορέσουν να το δουν όλοι....
Οι Τούρκοι φύλακες ομολόγησαν ότι έβλεπαν κάθε νύχτα ένα φως που κατέβαινε στο κεφάλι του νεομάρτυρα Γεωργίου σαν χρυσό στεφάνι και ενώ απορούσαν παρέμεναν στην απιστία τους και θεωρούσαν τα συμβάντα σατανικά. Όταν προσπαθούσαν να πλησιάσουν το φως εκείνο απομακρυνόταν και έτσι προσπάθησαν να το διώξουν οι ταλαίπωροι, αν είναι δυνατόν, και μαζί του τη δόξα του Θεού πυροβολώντας το.

Το θαύμα διαδόθηκε αστραπιαία και πολλοί έσπευδαν να το δουν. Την τρίτη ημέρα κάποιοι συνάδελφοι του μάρτυρος ιπποκόμοι ζήτησαν την άδεια να πάρουν το άγιο σκήνωμα να το θάψουν και για να το επιτύχουν δωροδόκησαν το φιλάργυρο Μουσταφά Νουρή Πασά. Έτσι το απόγευμα της 19ης Ιανουαρίου ξεκρέμασαν το μαρτυρικό σώμα και διαπίστωσαν ότι, παρά το δριμύτατο κρύο αυτό διατηρούσε τη θερμοκρασία του και ήταν μαλακό και εύκαμπτο και καθόλου μελανιασμένο, λες και ο απαγχονισμός είχε γίνει λίγη ώρα νωρίτερα.

Mε ευλάβεια, δέος και συντριβή εξ αιτίας και αυτού του θαύματος, το κατέβασαν σε βάρκα που περίμενε στην τάφρο του Κάστρου και με μεγάλη προφύλαξη ακολουθώντας τα νερά της λίμνης το μετέφεραν στο Ναό του Αγίου Αθανασίου, όπου το σαβάνωσαν στο παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίνας και το έθαψαν με χριστιανική μεγαλοπρέπεια. Στην εξόδιο ακολουθία προεξήρχε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Ιωακείμ, ο οποίος είχε την πεποίθηση ότι κήδευε έναν Άγιο της Εκκλησίας μας. Το γενναίο φουστανελά ενταφίασαν με τιμές έξω από το αριστερό παραπόρτι του Αγίου Βήματος εκεί που βρίσκεται μέχρι σήμερα ο χαριτόβρυτος τάφος του.

Όσοι πιστοί πήραν κομμάτια από την τριχιά της αγχόνης του νεομάρτυρα ή από το πανί του εσωρούχου του για ευλογία είδαν αμέτρητα θαύματα, αφού αυτά η χάρη του Θεού τα έκανε δοχεία ιαμάτων. Το ίδιο συνέβη και με το ζωνάρι του καθώς και με την κάλτσα του, όπως διηγήθηκαν αξιόπιστα πρόσωπα από τα Τρίκαλα.

Την ώρα που το λείψανο του Αγίου βρισκόταν στο Ναό, πριν την εξόδιο Ακολουθία, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Ιωακείμ ο Χίος κάλεσε τον πρωτοψάλτη του Μητροπολιτικού Ναού Πέτρο Γεωργιανή, που ήταν και ζωγράφος, να ζωγραφίσει την εικόνα του Αγίου. 

Αυτός αφού άγγιξε όλο το μαρτυρικό σώμα, το πρόσωπο και τον τράχηλο του μάρτυρος και έκανε ένα προσχέδιο, έτρεξε στο σπίτι του χωρίς να πλύνει τα χέρια του και πλησίασε την ετοιμοθάνατη από υδρωπικία μητέρα του, της οποίας οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες ζωής. «Μην απελπίζεσαι» της είπε, «θα σε αγγίξω με τα χέρια που άγγιξαν τον Άγιο Γεώργιο και είμαι βέβαιος ότι θα θεραπευθείς». Έτσι και έγινε. Σε λίγες ημέρες η άρρωστη σηκώθηκε και βγήκε στη γειτονιά, όπου οι γείτονες, που γνώριζαν τη σοβαρότητα της ασθενείας της δόξαζαν το Θεό και το νεομάρτυρα του Γεώργιο.