ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2025

Το θαύμα στη χειροτονία του Αγίου Ανθίμου της Χίου…και το καντήλι που κινείται...

         

 Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου χειροτονήθηκε στὴν Σμύρνη ἱερέας, ἀπὸ τὸν βοηθὸ Ἐπίσκοπο Δηλανᾶ.
Τὴν στιγμὴ ἀκριβῶς ποὺ ὁ Ἐπίσκοπος τὸν προσαγόρευε Ἄξιος, καὶ τὸ ἐκκλησίασμα ἀπαντοῦσε Ἄξιος, ἕνας δυνατὸς σεισμὸς τράνταξε συθέμελα τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν εὐρύτερη περιοχή.
Παναγία μου· ἦταν ἡ ἰαχὴ ποὺ ἀκούστηκε ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ὅλοι σταυροκοπήθηκαν τρομαγμένοι. Ὁ οὐρανὸς ξαφνικὰ μαύρισε καὶ τὸ σύμπαν ἀναστατώθηκε. Βροντές, ἀστραπὲς καὶ κατακλυσμός. Καὶ τότε πάλι ἀκούστηκε ἀπὸ τοὺς πιστούς· Παναγία μου.
           

                      


Μὲ τὴν ταλάντωση τῶν καντηλιῶν ἀπὸ τὸν σεισμό, μιὰ καντήλα ἔπεσε μπροστὰ στὰ πόδια του πρὶν ἀπὸ λίγο χειροτονηθέντος Ἄνθιμου. Ἀμέσως σταμάτησαν ὅλα. Τὴν κοσμοχαλασιὰ διαδέχθηκε σιωπηλὴ γαλήνη ἐνῷ ὁ Ἄνθιμος ἔκλαιγε.
Ὁ Θεὸς ἐπιδοκίμασε τὴν χειροτονία τοῦ Ἱερέα πλέον Ἄνθιμου μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ τὸν ὅπλισε μὲ τὴν θαυματουργική του δύναμη.

Στα Βίντεο είναι το καντήλι πάνω από την εικόνα του Αγίου Ανθιμου στην ιερά μόνη Παναγίας Βοηθείας στην νήσο της Χίου που κουνιέται χαρμόσυνο πάντα κάθε χρόνο μόνο του, όταν ξεκινά μετά την Θεία Κοινωνία η λιτανεία της εικόνας, της Ιεράς κάρρας του Αγίου με τα εξαπτερυγα, και με όλη την πομπή των ιερέων στις 15 Φεβρουαρίου που εορτάζει.
Η καντήλα σταματάει το κούνημα μόλις τελειώσει η λιτανεία και μπει μεσα η εικόνα.!
Αυτό το θαυμαστό σημείο θεϊκής χαράς συνέβη πρώτη φορά στην χειροτονία του.!
Ας είναι μεσίτης μας στον θρόνο Του Θεού και ο φύλακας και προστάτης κι αυτός με όλους τους Άγιους κι Αρχαγγέλους των θαλάσσιων συνόρων της πατρίδας μας!Αμήν

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΝΤΕΟ

Αρετές πεταμένες «σ’ ένα παλιοκάλαθο»!

«Το καλόν ουκ έστι καλόν, εάν μη καλώς γένηται. Αν πηγαίνης εις την εργασίαν από φόβον ή αν κάμνης υπομονήν από εντροπήν ή αν σιωπάς από θυμόν και υπερηφάνειαν, αν πηγαίνης εις την υπηρεσίαν με γογγυσμόν και όχι με ευχαρίστησιν, αν πηγαίνης εις την ακολουθίαν με αμέλειαν και ανορεξία, αυτές τις αρετές που γίνονται χωρίς ευχαρίστησι και καλή διάθεσι τις πετάς μέσα σ’ ένα παλιοκάλαθο» (όσιος Άνθιμος ο εν Χίω*).

Οι χριστιανοί πολύ συχνά γινόμαστε «περίεργοι» άνθρωποι. Περίεργοι με την έννοια ότι μας διαφεύγει το πιο κύριο στοιχείο της χριστιανικής πίστεως: το βάθος και η καρδιά του ανθρώπου. Ο Κύριος ήδη απαρχής της Δημιουργίας του ανθρώπου, πολύ περισσότερο μετέπειτα με τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, κατεξοχήν δε με τον ερχομό Του ως άνθρωπος στον κόσμο τούτο, μας έδειξε ότι το ζητούμενο από Αυτόν για τον άνθρωπο δεν είναι απλώς τα έργα του και η επιφάνεια εν γένει των ενεργειών του, αλλά το κίνητρο που υπάρχει πίσω από αυτά, η «καρδιά» που ωθεί το κάθε τι στην πορεία της ζωής του. «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν»!

 Ποιος δεν θυμάται για παράδειγμα το αρχικό περιστατικό της ανθρώπινης ιστορίας με τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τον Κάιν και τον Άβελ; Και οι δύο προσφέρουν θυσία προς τον Θεό, αλλά μόνον η προσφορά του Άβελ ευλογείται από Εκείνον. Γιατί; Διότι κίνητρό της ήταν η άδολη αγάπη του Άβελ που πρόσφερε στον Θεό ό,τι καλύτερο είχε - η θυσία του Κάιν ήταν αναμειγμένη με εγωισμό και με συμφέρον, εξ ου και απορρίπτεται. Και από τους Προφήτες της Π. Διαθήκης ακούγεται ο λόγος του Κυρίου: «Έλεος θέλω και ου θυσίαν», την αγάπη σου θέλω, άνθρωπε, την καρδιά σου και όχι αυτό που υλικά μου προσφέρεις. Κι ακόμη: «Αποστρέφω το πρόσωπό μου από τις θυσίες σας, γιατί τα χέρια σας στάζουν αίμα από τις αδικίες σας»! Είναι περιττό βεβαίως να μνημονεύσουμε τον ίδιο τον Κύριο, γιατί ο κάθε λόγος Του και η κάθε ενέργειά Του ήταν ακριβώς ένα «μαστίγωμα» της φαρισαϊκής ηθικής που εξαντλείτο μόνο στο «φαίνεσθαι» και όχι στην καθαρότητα της καρδιάς. «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…!» Αρκεί ίσως η υπενθύμιση της χήρας γυναίκας, η οποία επαινέθηκε από τον Ίδιο, γιατί ενώ έδωσε ό,τι πιο πενιχρό υπήρχε προς ελεημοσύνη, ένα «δίλεπτον», εν αντιθέσει προς τους Φαρισαίους που έδιναν πολλά, το έδωσε με την καρδιά της – έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε.

 Γινόμαστε λοιπόν «περίεργοι» οι χριστιανοί, γιατί θαμπωνόμαστε μ’ αυτό που βλέπουμε ως αρετή: την εργατικότητα κάποιου, την υπομονή που επιδεικνύει, τη σιωπή του, την προσφορά των υπηρεσιών του, το φιλακόλουθο ακόμη με τον ερχομό του στην Εκκλησία! Κι έρχεται ο άγιος Άνθιμος με το συγκεκριμένο λόγιό του να μας υπενθυμίσει την αλήθεια που ισχύει στην πίστη μας: όχι το τι κάνουμε, το τι ίσως λέμε, αλλά το γιατί κάνουμε ή λέμε κάτι έχει σημασία, όπως το αναπτύξαμε δι’ ολίγων και παραπάνω. Η καρδιά μας και το περιεχόμενό της είναι ό,τι βλέπει ο Κύριος, αφού αυτή αποτελεί το κέντρο και την «ουσία» μας, εκεί εδράζεται ο νους μας, το κατεξοχήν στοιχείο που εικονίζει τον Χριστό στην ύπαρξή μας. «Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν τον Θεό» είπε ο ενανθρωπήσας Θεός μας, τονίζοντας και με τον τρόπο αυτόν ότι εκεί βρίσκει τόπον «καταπαύσεως», το περιεχόμενο της καρδιάς είναι ό,τι Τον ελκύει, βλέποντας τη συγγένεια που υπάρχει μεταξύ του Ίδιου και ημών.

 Οπότε, τα έργα μας είναι άξια ενώπιον του Θεού όταν βρίσκονται σ’ αυτήν την ευθεία: να ετοιμάσουν χώρο για την εγκατοίκησή Του μέσα μας, να συντονιστούμε με την αγάπη Του, η οποία μας αγαπά σε άπειρο βαθμό. 
«Ημείς αγαπώμεν ότι Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς». Κι αυτό θα πει: κάθε αρετή που εξασκούμε δεν μας καταξιώνει από μόνη της, αλλ’ όταν συντελεί στο άνοιγμα της ύπαρξής μας, προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας. 

Όπως το υπενθυμίζει από τον απόστολο Παύλο ο όσιός μας: «Το καλό δεν είναι καλό, εάν δεν γίνεται και με καλό τρόπο». Εργάζομαι; Ναι, όχι όμως από φόβο, αλλά από συναίσθηση ότι η εργασία με προάγει κατά Θεόν. Υπομένω; Ναι, αλλά από αγάπη προς τον συνάνθρωπο και με επίγνωση ότι έτσι οδηγούμαι στην τελειότητα. Σιωπώ; Ναι, όχι από θυμό και υπερηφάνεια, αλλά γιατί έτσι δίνω χώρο στον συνάνθρωπο να συνέλθει, την ώρα που και εγώ αυξάνω τη μακροθυμία μου. Το ίδιο και στην υπακοή στον άλλον, στην προσευχή μου, στον εκκλησιασμό μου. Ο απόστολος Παύλος το υπενθυμίζει και με άλλον τρόπο: «Είτε τρώτε είτε πίνετε είτε οτιδήποτε άλλο κάνετε, όλα να τα κάνετε προς δόξαν Θεού». Και: «πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε». Όλη η ζωή μας δηλαδή να βρίσκεται στην ετοιμότητα της ζωντανής σχέσης μας με τον Κύριο. Διαφορετικά, και ενάρετοι να είμαστε οι αρετές μας βρίσκονται πεταμένες «σ’ ένα παλιοκάλαθο»!

Κυριακή του Ασώτου- ΟΙ «ΣΩΦΡΟΝΕΣ» ΔΙΚΑΙΟΙ


Ὅταν ὁ ἄσωτος υἱὸς ἐπέστρεψε στὸ πατρικό του σπίτι καὶ ἔγινε δεκτὸς μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλες ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ μεγαλύτερος ἀδελφὸς δὲν χάρηκε. Καὶ μάλιστα διαμαρτυρήθηκε ἔντονα στὸν πατέρα του, ἐκφράζοντας παράπονο καὶ διαφωνώντας γιὰ τὸν τρόπο ὑποδοχῆς τοῦ ἀδελφοῦ του (Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου).

Παρόμοιο παράπονο ἐκφράζουν καὶ οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα σὲ μιὰ ἄλλη παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ ἐργάτες ποὺ ἔπιασαν δουλειὰ πρωὶ-πρωὶ καὶ ἐργάστηκαν ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ γιὰ ἄλλους ποὺ ἐργάστηκαν μονάχα μιὰ ὥρα. Ἀλλὰ στὸ τέλος ὅλοι αὐτοὶ πῆραν τὸν ἴδιο μισθό. Τότε οἱ πρῶτοι ἐργάτες ποὺ ὑπέμειναν τὸν ὁλοήμερο κόπο καὶ τὸν καύσωνα, παραπονέθηκαν στὸ ἀφεντικὸ γιὰ ἀδικία (Ματθ. 20, 1-16).

Ὁ πρεσβύτερος υἱὸς τῆς παραβολῆς καὶ οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα εἶναι οἱ δίκαιοι. Τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐργάζονται πιστὰ κοντά του σὲ ὅλη τους τὴ ζωή. Ποὺ ἐφαρμόζουν προσεκτικὰ τὶς ἐντολές του. «Οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον», λέει μὲ πικρία ὁ μεγάλος γιὸς στὸν πατέρα του. Ὁ Χριστὸς δὲν ἰσχυρίστηκε ποτὲ ὅτι ἔλεγε ψέματα ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός. Οὔτε ὅτι δὲν ἐργάστηκαν ὅλη τὴν ἡμέρα οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα. Οὔτε ὅτι ὁ φαρισαῖος τῆς ἄλλης παραβολῆς δὲν εἶχε τὶς ἀρετὲς ποὺ ἔλεγε. Ἀλλὰ κάτι ἔλειπε ἀπὸ ὅλους αὐτούς. Ποιὸ ἦταν αὐτό;

Ρίγος! Τι συμβαίνει στα σώματα λίγο πριν την καύση;

                       

Καύση νεκρών: Μια μαρτυρία που συγκλονίζει – «Πριν γίνει αποτέφρωση βλέπω το σώμα να έρχεται πιο κοντά στο κακό και τη σήψη»

Ρίγος προκαλεί η μαρτυρία ενός ιδιοκτήτη γραφείου τελετών - «Η σήψη να γίνεται τόσο γρήγορη που δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το έχω βιώσει»

Συντάκτης: Παντελής Λαμψιώτης

Πολλές φορές το προσωπικό βίωμα ενός ανθρώπου έχει περισσότερο βάρος και από χιλιάδες θεωρίες και επιχειρήματα. Το τι ζει, τι αισθάνεται, τι προσλαμβάνει ένας άνθρωπος έχει υποτιμηθεί πολύ στην εποχή που ζούμε. Και αν μιλάμε για το μυστήριο του θανάτου, έχει σημασία να ακούσουμε τι έχουν να πουν κάποιοι που τον ζουν καθημερινά ως μέρος του επαγγέλματος τους.

Σε πρόσφατο άρθρο του Sportime αναδείχτηκε η κακόβουλη προσπάθεια κάποιων να αποδεχτεί η Εκκλησία τις αποτεφρώσεις, κάτι που όπως εξηγήθηκε δεν στέκει ούτε θεολογικά, ούτε παραδοσιακά, αλλά ούτε και φυσικά. Η καύση των νεκρών αντίκειται στο πνεύμα της Εκκλησίας και μάλιστα φαίνεται ότι ζημιώνει και το σώμα και την ψυχή του νεκρού.

Μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου που λειτουργεί για πολλά χρόνια γραφείο τελετών, έρχεται να επιβεβαιώσει πόσο αφύσικη είναι η διαδικασία της αποτέφρωσης. Σε σημείο τέτοιο που να επισπεύδεται η φθορά του άψυχου σώματος!

Στο βίντεο τη συνέντευξης  ο ιδιοκτήτης γραφείου τελετών περιγράφει τη συνταρακτική εμπειρία του:

ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΣΩΜΑ-Κυριακή Ασώτου

“Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει” (Α’ Κορ. 6,18)
“Κάθε ἄλλο ἁμάρτημα ποὺ μπορεῖ νὰ διαπράξει κανεὶς βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του· αὐτὸς ὅμως ποὺ πορνεύει βεβηλώνει τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα”.

 Το να καθίσταται ο άνθρωπος αντικείμενο, πράγμα, res, δεν είναι σημερινό φαινόμενο μόνο. Στις μέρες μας, στον τρίτο κόσμο, οι άνθρωποι είναι φτηνό εργατικό δυναμικό, για να απολαμβάνει ο πλούσιος κόσμος αγαθά, ιδίως τεχνολογικά, εν αφθονία. Στον πόλεμο οι καθημερινοί άνθρωποι γίνονται “παράπλευρες απώλειες”, ενώ ενδιαφέρει ο αριθμός των νεκρών καιο όχι ποιοι αυτοί πραγματικά ήταν. Στις σχέσεις πολλοί βλέπουν τον άλλον ως σώμα και σάρκα και όχι ως ολοκληρωμένη συνύπαρξη ψυχής και σώματος. Έτσι, οι σχέσεις σήμερα χαρακτηρίζονται από την αποκλειστικότητα της φιληδονίας.

Το χειρότερο είναι πως η νέα γενιά εθίζεται στην πορνική θέαση της σχέσης. Δεν μπορεί να κατανοήσει και να ζήσει την ομορφιά του να βλέπεις τον άλλον ως εικόνα Θεού, που σημαίνει ως πρόσωπο με χαρίσματα, τα οποία δεν περιορίζονται στην όποια σωματική ομορφιά. Η σχέση στηρίζεται στον τονισμό της αυτοεπιβεβαίωσης, ότι δηλαδή μπορώ να κατακτήσω τον άλλον, να τον έχω κτήμα μου, να απολαύσω τις στιγμές της σωματικής ηδονής, χωρίς να με ενδιαφέρει το ποιος πραγματικά είναι, ποια ευθύνη αισθάνομαι την ανάγκη να αναλάβω γι’ αυτόν, πόσο πολύτιμος μπορεί να μου είναι, ώστε να μην μπορώ να αποδεχθώ ότι υπάρχει ζωή χωρίς αυτόν. Ας δούμε τις εξωσυζυγικές σχέσεις, σύνηθες φαινόμενο των καιρών μας. Ο απηυδισμένος από την ρουτίνα του γάμου, από την αδυναμία του άλλου να ανταποκριθεί σ’ αυτό που του ζητά να είναι, η αίσθηση ότι όλα χρειάζονται ένα διάλειμμα, κάποτε και ο πειρασμός της στιγμής, η ανάγκη για αυτοβεβαίωση μέσα στην πλήξη, γεννούν εφήμερες περιπέτειες, στις οποίες η αγάπη δεν υπάρχει, αλλά μόνο η εκτόνωση. Ο άλλος είναι “μια κάποια λύσις”.

Η Εκκλησία μας, ολοκληρώνει την δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου την ολοκληρώνει με την ανάγνωση του ευαγγελικού αναγνώσματος του ασώτου υιού, της επιστροφής δηλαδή του ανθρώπου από την γη της απόστασης από τον Θεό, όπου τα πάντα είναι αντικείμενα για ξόδεμα, με τίμημα το ξόδεμα του ίδιου του ανθρώπου, στο πατρικό σπίτι, στην Εκκλησία, εκεί όπου η σχέση είναι των προσώπων που τιμούνε ο Θεός τον άνθρωπο με την αγάπη, την αναγνώριση ότι είναι παιδί Του, με τα στολίδια του ξεχωριστού, τα ρούχα, τα παπούτσια, το δαχτυλίδι, δηλαδή την απονομή του βασιλικού τίτλου στον επιστρέφοντα, και ο άνθρωπος τον Θεό με την μετάνοια, την ταπείνωση, την ευθύνη της αγάπης που γνωρίζει τα όρια και τα μέτρα, την αποδοχή μιας πατρότητας που δεν καταναγκάζει, αλλά ελευθερώνει στην αγάπη. 

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2025

Σ'αυτόν τον Ναό εκκλησιαζόταν ο Άγιος Παΐσιος, όταν ήταν στην Κόνιτσα



 Ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου της Άνω Κόνιτσας χρονολογείται από το 1842 και κτίστηκε στη θέση παλιότερου ναού που έκαψαν οι Μουσουλμάνοι. 


 Στον Ναό εκκλησιαζόταν ο Άγιος Παΐσιος, όταν ήταν στην Κόνιτσα και θησαυρίζεται τεμάχιο ιερού λειψάνου του Αγίου Ιωάννη του εκ Κονίτσης, καθώς και του Οσιομάρτυρα Αναστασίου του Πέρσου και του Ιερομάρτυρα Χαραλάμπους.

Το τέμπλο του ναού είναι από ξύλο καρυδιάς και οι εικόνες από Χιονιαδίτες αγιογράφους. Ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Μήτσιος μιλάει στην κάμερα της Πεμπτουσίας για την ιστορία του ναού, καθώς και για τον Άγιο Παΐσιο και τον Άγιο Ιωάννη τον εκ Κονίτσης.

Παρακολουθήστε το αφιέρωμα στο on demand της τηλεόρασης της Πεμπτουσίας.
https://www.pemptousia.tv/.../o_naos_tou_agiou.../lang/el_GR

Παιδί μου, δεν έχεις εξομολογηθεί όλες τις αμαρτίες· γι αυτό δεν ανοίγει.


Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι (στην Ιερά Μονή Άγιο Παντελεήμονα Ν. Πεντέλης). Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα (Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης) και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω.
Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη:
– Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή;
Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε:
-Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι.
Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, είπε στον ταξιτζή:
– Θέλεις να πας μέσα να πεις καμιά λέξη να εξομολογηθείς και να πάρεις την ευχή του;
Ο ταξιτζής δέχτηκε, μπήκε μέσα, πήρε την ευχή του και άρχισε να εξομολογείται.
Σηκώθηκε να φύγει, αλλά η πόρτα του κελιού δεν άνοιγε. Ο ταξιτζής λέει στον Γέροντα:
– Πάτερ Σίμων, η πόρτα του κελιού δεν ανοίγει.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΖΗΣΑ (ντοκιμαντέρ)

                    
Ντοκιμαντέρ της Χριστιανικής Εστίας Λαμίας σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος. Συναντήσαμε ανθρώπους που έζησαν από πολύ κοντά τον νέο άγιο της Εκκλησίας μας, Βησσαρίωνα τον Αγαθωνίτη. 
Προβλήθηκε για πρώτη φορά στην εκδήλωση «Άγιος Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης: ο απλούς και φιλόστοργος πατήρ» που πραγματοποιήθηκε στη Χριστιανική Εστία Λαμίας στις 18 Ιουνίου του 2023, με την παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. Συμεών. 
Για το σκοπό του video χρησιμοποιήθηκε και υλικό από τα κανάλια «iLamia» και «LamiaReport.gr».
 Οι ύμνοι προέρχονται από τον ψηφιακό δίσκο «ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ εἰς τὸν Ὅσιον Βησσαρίωνα τὸν Ἀγαθωνίτην» του Ωδείου της Ι.Μ. Φθιώτιδος «Γερμανός ο Μελωδός» 
Παραγωγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Θαυμαστά σημεία του Αγίου και Δικαίου Λαζάρου....

                             
Ένα άγνωστο γεγονός στην χώρα μας που συγκλόνισε όσους το είδαν και όσους το άκουσαν. Ένα γεγονός εφάμιλλο της σινδόνης του Τορίνο στην Ελλάδα! Ο Ιερός Ποιμενάρχης, Θαυματουργός και Προστάτης Άγιος και Δίκαιος Λάζαρος Ο Τετραήμερος και Φίλος Του Χριστού είναι στην Ελλάδα. Η ζωή με Αυτόν Τον Άγιο, είναι γεμάτη με Ανάσταση και Σωτηρία. Αν και άγνωστος για τους περισσότερους, είναι παρών για όλους! Στέλνει σημάδια, μηνύματα, απαντά και διαλέγεται, αρκεί να Τον αντιληφθούμε.....

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2025

Ο Θεός δεν φωτίζει άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο. Φωτίζει όλους το ίδιο!


Ο Θεός δεν φωτίζει άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο. Φωτίζει όλους το ίδιο! Είναι σαν τις ακτίνες του ηλίου, που μας φωτίζουν όλους το ίδιο.
Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται σε εμάς, κατά πόσο εμείς είμαστε δεκτικοί φωτισμού! Και αυτό εξαρτάται από την πίστη μας και την ζωή που κάνουμε.
Γι’ αυτό οι άνθρωποι, αν και ”κολυμπάνε” μέσα στη Χάρη του Θεού, που είναι πανταχού παρών, δεν νοιώθουν όλοι τη Χάρη. Διότι άλλοι δεν πιστεύουν στον Χριστό και άλλοι που Τον πιστεύουν δεν διάγουν Ορθόδοξα.
Όσοι δεν νιώθουν τη Χάρη του Θεού είναι ταλαίπωροι. Και ο πιο ταλαίπωρος όλων είναι ο διάβολος που δεν βιώνει καθόλου Χάρη Αγίου Πνεύματος!
Ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει, από το εάν και κατά πόσο βιώνει τη Χάρη του Θεού μέσα του, από την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Όλοι οι βαπτισμένοι μεταφέρουν μέσα τους τη Χάρη λίγο ή πολύ, η οποία κατά την προσευχή γίνεται αισθητή και παρηγορεί τον άνθρωπο.

Δημήτρης Παναγόπουλος -ιεροκήρυκας

Σέ κάποια άλλη περίσταση ο Όσιος φανέρωσε ένα βαθύ μυστήριο...


Σέ κάποια άλλη περίσταση ο Όσιος φανέρωσε ένα βαθύ μυστήριο, ότι δηλαδή η Θεία Μετάληψη ενός ανθρώπου είναι ευεργετική και για τους άλλους:
"Όποιος συμμετέχει με ευλάβεια στην Θεία Κοινωνία και όχι μία φορά το χρόνο, θα σωθεί, θά ευτυχήσει και θα ζήσει πολλά χρόνια επάνω στη γη.
''Πιστεύω,-πρόσθετε- ότι κατά την μεγάλη καλοσύνη του Θεού η Χάρη Του θα φανερωθεί και στην οικογένεια εκείνου που κοινωνεί.Στα μάτια του Θεού εκείνος που κάνει το θέλημα Του αξίζει περισσότερο από μια λεγεώνα παραβάτες."
Τί θαυμάσια παρηγορητική και διδακτική αποκάλυψη!

Άγιος Σεραφείμ τού Σαρώφ.Πνευματική ΒιογραφίαΣελ. 62-63

Μια ιδιαίτερη αγάπη στην τέφρα έχει η κρατική τηλεόραση

 Μια ιδιαίτερη αγάπη στην Τέφρα η κρατική τηλεόραση που πληρώνουν οι Έλληνες, σε ένα εμετικό άρθρο της δημόσιας τηλεόρασης που προπαγανδίζει υπέρ της καύσης των νεκρών και μιλά για σκοταδισμό από τον 4ο αιώνα, δηλαδή μπηχτή για τον Χριστιανισμό.[Αποτεφρωτήριο νεκρών στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας]

Προπαγάνδα υπέρ της ειδωλολατρίας - τους διαφεύγει το γεγονός ότι το Σύνταγμα της Ελλάδος επικαλείται στο προοίμιο του την Αγία Τριάδα. Άρα ότι "νομιμοποιούν" που είναι μακράν της Χριστιανικής παραδόσεως και ηθικής δεν είναι απλά κατά κόσμον παράνομο. Είναι πρώτα απ' όλα αντίθετο στο νομό του Θεού.

Μισούν τόσο απροκάλυπτα ότι εμπεριέχει Χριστό γιατί Αυτός είναι το μεγάλο τους πρόβλημα.
Επιπλέον έφτασαν στο σημείο δημοσιογράφοι να μιλούν για αμβλώσεις σε παιδιά με σύνδρομο Down κατά την κύηση, επιδεικνύοντας σπουδή μεγαλύτερη και από τον Χίτλερ.
Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε πριν το 1991 ότι από τώρα και στο εξής οι άνθρωποι θα λατρεύουν το σατανά φανερά. Όλα όσα προσπαθεί αυτή η woke ατζέντα και οι εκπρόσωποι της είναι αυτό ακριβώς. Μια απροκάλυπτη λατρεία στο κακό. Η ανθρωπότητα κάνει ένα ακόμη βήμα στον όλεθρο αφού η κακία δεν έχει προηγούμενο και οι λιγοστοί που αντιλαμβάνονται εκ προαίρεσεως τί πραγματικά συμβαίνει, ελπίζουν σε μια επέμβαση του Θεού να μπει φρένο σε αυτή την παράνοια.
Άλλωστε και ο Άγιος Παΐσιος μιλώντας γιατί τα γεγονότα που έρχονται έχει πει με λίγες λέξεις: " Θα επέμβει ο Θεός..."
Vassilis Kostoulas

ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟΝ...


Οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα οι Απόστολοι


Σήμερα 13 Φεβρουαρίου, εορτάζουν οι Άγιοι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα. Ήσαν Ιουδαίοι οι οποίοι εκδιώχθηκαν επί αυτοκράτορος Κλαυδίου (41 – 54 μ.Χ) και κατέφυγαν στην Κόρινθο.

 Κατάγονταν από τον Πόντο, ο δε Ακύλας εξασκούσε το επάγγελμα του σκηνοποιού. Ήσαν δε άνθρωποι ενάρετοι και ευσεβείς. Όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε την Κόρινθο για να διδάξει την ορθόδοξη πίστη, το ζεύγος του προσέφερε θερμή φιλοξενία καθώς είχε εντυπωσιαστεί με το κήρυγμά του. Τόσο τους άγγιξε ο φλογερός και σωτήριος λόγος του Αποστόλου, ώστε αφού κατηχήθηκαν και εβαπτίσθηκαν από αυτόν, αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν στις περιοδείες του ως βοηθοί του. Ο Απόστολος Παύλος τους αγάπησε τόσο πολύ για την αρετή τους και για τη θερμουργό πίστη τους στο Χριστό, ώστε τους μνημονεύει και στις επιστολές του.

Όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στη Νικόπολη της Ηπείρου, απέστειλε από εκεί στο νησί της Λευκάδος το συνεργάτη του Απόστολο Ακύλα. Ο νέος κήρυκας της πίστεως αποβιβάσθηκε στο τότε ρωμαικό λιμάνι, που εξυπηρετούσε την επικοινωνία με τον Αμβρακικό, στη σημερινή παραλία του Αη – Γιάννη. Σε ένα σπήλαιο της παραλίας, λόγω του χειμώνος, ο Άγιος Ακύλας συγκέντρωσε το πλήθος των ανθρώπων, που εποθούσαν να διδαχθούν τη νέα διδασκαλία. Σύντομα ο Άγιος Ακύλας ανεχώρησε από τη Λευκάδα για την Έφεσο και τον διαδέχθηκε ο Απόστολος Ηρωδίων.

Έτσι λοιπόν, οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα εργάσθηκαν για την διάδοση του λόγου του Κυρίου και με τη μεγάλη τους πίστη στον Χριστό επιτέλεσαν πολλά θαύματα. Κατά την παράδοση έλαβαν και αυτοί μαρτυρικό τέλος, καταδικασθέντες στον διά αποκεφαλισμού θάνατο.

Λόγος περί κενοδοξίας


  "Ο κενόδοξος δείχνει ότι είναι πιστός, ενώ είναι ειδωλολάτρης. Φαινομενικά μέν σέβεται τον Θεόν, αλλά στην πραγματικότητα επιζητεί να αρέση στους ανθρώπους και όχι στον Θεόν. 
 Κενόδοξος είναι κάθε επιδεικτικός άνθρωπος. Του κενοδόξου η νηστεία είναι χωρίς μισθό και η προσευχή άκαιρη και άστοχη. Διότι και τα δύο τα κάνει για τον ανθρώπινο έπαινο. Ο κενόδοξος ασκητής είναι διπλά αδικημένος, αφού και το σώμα του το τυραννεί, και μισθό δεν παίρνει."

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Λόγος περί κενοδοξίας

Θαύματα του Οσίου Μελετίου της Υψένης


H ζωντανή παρουσία του Οσίου Μελετίου επιδεικνύεται ποικιλοτρόπως στο νησί της Ρόδου καθώς και ως αέναος πρεσβευτής ανά την οικουμένη. Πολλοί πιστοί έρχονται για πρώτη φορά ως προσκυνητές στην Ιερά Μονή για να εξιστορήσουν την προσωπική τους εμπειρία και την θαυματουργική παρέμβαση του Αγίου. Ο άλλοτε άγνωστος «παπα Μελέτιος» γίνεται τοις πάσι γνωστός. Με απλότητα και ταπείνωση «εισβάλει» στη ζωή των πιστών αποκαλύπτοντας το όνομα του, λέγοντας «είμαι ο Μελέτιος» και τους προσκαλεί να έρθουν στο μοναστήρι του για να τους θεραπεύσει πνευματικά και σωματικά για να τους δώσει ένα λιθαράκι ελπίδας, πίστης και αγάπης.
Μια καινούρια πορεία γνωριμίας ξεκινάει με τον θαυματουργό ποιμένα και προστάτη της μονής που έχει ως πρωταρχικό μέλημα τη σωτηρία της ψυχής και γίνεται ο «Δικός μας Άγιος», ένας συνδετικός κρίκος της επίγειας ζωής με την ουράνια.

Πολλά είναι τα θαύματα τα οποία τέλεσε ο Άγιος όσο ήταν ακόμη στη ζωή αλλά και μετά θάνατον από τα οποία αναφέρουμε λίγα εις δόξαν του Φιλανθρώπου Θεού.

Ο Άγιος κοντά στα παιδιά
Η μικρή Καθολική


Το 2011, η μικρή Καθολική, όπως μας διηγείται ο ιερέας Πατήρ Μακάριος από την πόλη της Ρόδου, ήταν μόλις 10 ετών όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχει από νεφρική ανεπάρκεια καθώς οι τιμές τις κρεατινίνης ήταν πάρα πολύ υψηλές. Κατόπιν παρότρυνσης των γιατρών, οι γονείς της την μετέφεραν επειγόντως στην Αθήνα με σκοπό να ξεκινήσει άμεσα την αιμοκάθαρση. Η Καθολική, την ημέρα της εορτής του Αγίου Μελετίου, στις 12 Φεβρουαρίου, θα πραγματοποιούσε την πρώτη της θεραπεία.

Ο πατέρας Μακάριος, ο οποίος συμμετείχε στην πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία του Αγίου, παρακαλούσε με δάκρυα τον Όσιο να θεραπεύσει τη μικρή Καθολική. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Πάτερ επικοινώνησε αμέσως με τους γονείς του μικρού κοριτσιού και τότε ενημερώθηκε ότι κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας με θαυμαστό τρόπο οι τιμές της κρεατινίνης ήρθαν σε φυσιολογικά επίπεδα με αποτέλεσμα να μην χρειαστεί να υποβληθεί στην επώδυνη θεραπεία της αιμοκάθαρσης.
Ο Άγιος άκουσε τη θερμή προσευχή του τότε νεοχειροτονονηθέντα ιερέα πατέρα Μακάριου και η Καθολική μέχρι σήμερα είναι υγιέστατη και δεν αντιμετωπίζει απολύτως κανέναν πρόβλημα με τα νεφρά της.

Ο Όσιος θεραπεύει καρκινοπαθείς

 Η κα Μαρία Τερέζα στις 12 Φεβρουαρίου 2019 κατά τη διάρκεια του μεθεόρτιου εσπερινού της εορτής του Αγίου Μελετίου, ήρθε για το καθιερωμένο της τάμα όπως η ίδια μας ανέφερε και άρχισε να διηγείται σε μια αδελφή της Μονής τη δική της προσωπική ιστορία.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025

"Ο σατανάς ξέρετε πως έρχεται στον κόσμο ;


"Ο σατανάς ξέρετε πως έρχεται στον κόσμο ;Μέσω της ψυχής κάθε ανθρώπου που γεννιέται.
Κάθε άνθρωπος πού γεννιέται ,φέρνει και διάβολο μες την ψυχή του.Γι'αυτό η θεολογία η παλιά του λαού κάθε έναν κατ 'αναλογια του γένους, έλεγε η δράκος ή δρακουλα.Δεν έλεγε μπέμπης που λένε τώρα ή αγγελάκι που λένε οι αμυαλες μανάδες οι σημερινές .
 Αβαπτιστο παιδί και είναι αγγελάκι; Πήγες ποτέ σου να ακούσεις τους εξορκισμους που διαβάζει ο παπάς όταν πρόκειται να βαπτιστεί το παιδί;Πήγες να ακούσεις την πάλη; Μάλιστα αν είναι παπάς που καταλαβαίνει τι κάνει,να δείτε πως παλεύει με τον διάβολο να βγάλει του παιδιού το σατανά μέσα από την καρδιά του .Που το φυσάει ,που το ξορκαει,του κοινοποιεί έξωση την ημέρα του βαπτίσματος για να το καθαρίσει.Μαύρη είναι η ψυχούλα του.Πεθαμένο έρχεται,νεκρό.Ζωντανό- νεκρό.

 Γι'αυτό θαπτεται .Η κολυμβήθρα είναι τάφος.Δεν είναι κουμπαρια,ούτε να δείξει τα στήθη της πάνω η αμυαλη κουμπάρα και η άπιστη απάνω στην Αγία κολυμβήθρα.Δεν είναι αυτό.
Είναι μυστήριο και πάλη με τον σατανά.

Η Ακόλαστη Βία στην Εποχή του Ψηφιακού Ναρκισσισμού

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Καμία δύναμη δεν μπορεί να καταστρέψει το Πνεύμα ενός λαού, είτε έξωθεν είτε έσωθεν, αν αυτό δεν έχει πεθάνει ήδη, αν δεν έχει μαραθεί»
Χέγκελ, Ο Λόγος στην Ιστορία

Στο κείμενο μου «Διαφθορά– η νέα ηθική» είχα αναφερθεί στην έννοια της ακόλαστης βίας υποστηρίζοντας ότι η βία όπως αυτή εκφράζεται μέσω π.χ. της κακοποίησης παιδιών, ζώων, γυναικών υπερβαίνει τα όρια της απλής βίας και καθίσταται ακόλαστη απόλαυση γι’αυτούς που τη διαπράττουν. Μήπως η απώλεια του πνεύματος ενός λαού ως συλλογικής κοινωνικής και εθνικής συνείδησης οδηγεί στην ακόλαστη βία;

Η έννοια της ακόλαστης βίας θυμίζει λίγο τον «θανατόφιλο» όπως ερμηνεύτηκε από τον Εριχ Φρομ στην «Τέχνη της αγάπης» όπου αυτός είναι ο άνθρωπος που επιζητά την καταστροφή ακόμα και την αυτοκαταστροφή γιατί δεν μπορεί να υπερβεί τον φόβο του για τον θάνατο μέσω της δημιουργικότητας. Η καταστροφή λοιπόν είναι η λύση στο υπαρξιακό του κενό. Το άτομο αυτό είναι επιθετικό, απεγνωσμένο και προσπαθεί να αυτοεπιβεβαιωθεί μέσω της καταστροφής.

Η ακόλαστη βία από την άλλη συνδέεται με τον ναρκισσισμό όπως αυτός προωθείται από την καταναλωτική κοινωνία και την τεχνολογία. Η καταναλωτική κοινωνία επιβάλλει να ξεχωρίζει το άτομο από το πλήθος, να επιβεβαιώνεται μέσω των αγορών του και η βία είναι ένας τρόπος να αποκτήσει υπεροχή έναντι των άλλων.

Η βία καθίσταται εργαλείο αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της εξουσίας πάνω στους άλλους. Το άτομο δεν μπορεί να δημιουργήσει έναν υγιή και αυθεντικό εαυτό. Όλα γύρω του επιβάλλουν το ψέμα. Τα κοινωνικά μέσα είναι το εργαλείο ανάδειξης ενός ψεύτικου εαυτού, η χρήση τεχνολογίας βοηθά στη δημιουργία κάποιου άλλου εαυτού βλ. φίλτρα στο Photoshop, ζούμε την λήθη του Είναι του Χάιντεγκερ.

Η τεχνητή νοημοσύνη βοηθά στην αποξένωση. Το άτομο μιλά με τη μηχανή η οποία αντικαθιστά πλέον τις ανθρώπινες σχέσεις. Καταργούνται οι κοινωνικοί τρόποι, η κριτική σκέψη ακόμα και η γραφή. Τί χρειάζονται όλα αυτά όταν μιλάς με μία μηχανή και εξαρτάσαι από αλγοριθμικές απαντήσεις; Ο άνθρωπος είναι αυτός που παρέδωσε την ανθρωπιά του στις μηχανές (η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι ατροφική) γιατί υποτάχτηκε στο κέρδος και στο άγχος που του δημιουργεί ο καπιταλισμός όπως εύστοχα επισήμανε ο Ντήτερ Ντουμ.

ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ...


Ένα πρωί του 1978, σε μια από τις πρώτες τους «κοπάνες», τέσσερις μαθητές της Δευτέρας Γυμνασίου βρέθηκαν στο σπίτι ενός απ' αυτούς (του Ιορδάνη Τρ.), όπου μέχρι το μεσημέρι άκουγαν παλιούς δίσκους του Στέλιου Καζαντζίδη. Λίγες ημέρες μετά, ένα από τα παιδιά εκείνης της παρέας, αυτός που γράφει τούτες τις γραμμές, αγόραζε έναν από τους πρώτους του δίσκους βινυλίου. Το περίφημο 33 στροφών lp «Υπάρχω» έπαιζε για μέρες σ' ένα σπίτι που ως τότε ακούγονταν Θεοδωράκης, Χατζιδάκις και Αττίκ.

Ουδέποτε υπήρξα οπαδός μιας άκαμπτης αντικειμενικής αισθητικής αλλά ούτε με έπεισαν ποτέ οι φυγόπονες θεωρίες της πλαδαρής υποκειμενικότητας. Στην περίπτωση του Στέλιου Καζαντζίδη, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά ότι μιλούμε για ένα αδιανόητο μέγεθος φωνής, όμοιο του οποίου δεν γνώρισε ο ελληνικός εικοστός αιώνας. 

Στον περί ου ο λόγος δίσκο, σε ένα τραγούδι με τίτλο «Τι θέλεις από μένανε» (στο οποίο ο Καζαντζίδης, σχεδόν «αναιρώντας» την κεντρική... διακήρυξή του, τραγουδά «για σένα δεν υπάρχω πια»), μπορεί κανείς να ακούσει πώς αλλάζει διαρκώς μουσικές κλίμακες χωρίς να παίρνει ανάσα ενώ η φωνή του εκτινάσσεται με απίστευτο τρόπο από τον βυζαντινό πλάγιο ήχο σε οκτάβες βαρύτονου όπερας. Πέρα από την φωνή όμως. 

Στον Καζαντζίδη έχουμε τη ρητή αποτύπωση της ιωνικής μας ψυχής που ο κόμπος του λυγμού της πνιγόταν και ποτέ δεν έγινε κλάψα (όπως εύκολα και άκριτα κάποιοι νόμισαν) αλλά ένα σιωπηλό, σχεδόν ανέκφραστο δάκρυ. Γνωρίζω πως κάποιοι χαμογελούν και μόνο με το άκουσμα της λέξης «ψυχή». Προτιμούν πιο εγκεφαλικούς όρους, ακόμη και αυτοί που εμπιστεύονται τη ζωή τους σε ψυχ-αναλυτές και ψυχ-ιάτρους. 

Τό Εὐχέλαιο δέν εἶναι γιά τό καλό, πού λένε μερικοί...

 

Τό Εὐχέλαιο δέν εἶναι γιά τό καλό, πού λένε μερικοί:
- Κάνε μας παπά ἕνα Εὐχέλαιο γιά τό καλό… γιά νά ἁγιαστεῖ τό σπίτι.
Γιά νά ἁγιαστεῖ τό σπίτι ἔχουμε τήν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ. Τό Εὐχέλαιο εἶναι γιά τούς ἀσθενεῖς καί μέσα στήν ἀκολουθία τοῦ Εὐχελαίου ἔχουμε εὐχές συγχωρητικές, εὐχές μετανοίας. Πού σημαίνει τί; Ὅτι αὐτός πού εἶναι ἄρρωστος καί γιά χάρη του κάνουμε τό Εὐχέλαιο, ὁπωσδήποτε ἔχει ἐξομολογηθεῖ καί τοῦ διαβάζουμε καί τίς συγχωρητικές εὐχές. Πάντοτε τό Εὐχέλαιο δηλαδή πρέπει νά συνδυάζεται μέ ἐξομολόγηση τοῦ ἀσθενοῦς καί πολύ καλύτερο καί ὅλων πού εἶναι μαζί του στό σπίτι, ὅλων τῶν οἰκείων του.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Αστερομάτα: επιστοφή στην παράδοση και η τουρκική αντίδραση


Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας.

Εύγε στους δημιουργούς, εύγε και στο κοινό που ψήφισε ένα μελωδικό παραδοσιακό τραγούδι! Η Αστερομάτα με τραγουδίστρια την Κλαυδία θα μάς εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό τραγουδιού της EUROVISION τον Μάιο στην Ελβετία.

Οι δημιουργοί και η τραγουδίστρια πήγαν αντίθετα προς το ρεύμα και δεν διάλεξαν ένα τραγούδι με αγγλικό στίχο και με μουσική δήθεν «εμπορική» και πανομοιότυπη με άλλα τραγούδια που διαγωνίζονται στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό. Αντί να επιδείξουν μιμητισμό προτίμησαν να σεβασθούν την ελληνική παράδοση και να διαφημίσουν ότι αυτός ο λαός έχει τις δικές του μουσικές ρίζες που αντλούν από το μακρινό παρελθόν. Το τραγούδι είναι πράγματι σύγχρονο, διότι ανταποκρίνεται στο επίκαιρο αίτημα για αναστροφή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και για προβολή της πολιτιστικής ταυτότητας κάθε λαού.

Τα λόγια αναφέρονται στον πόνο της προσφυγιάς και στον ξεριζωμό από την πατρίδα. Δεν κάνουν κάποια συγκεκριμένη ιστορική αναφορά και ο καθένας μπορεί να σκεφθεί διάφορα ιστορικά γεγονότα. Το θετικό είναι ότι το ελληνικό τραγούδι δεν ακολουθεί την τάση ορισμένων τραγουδιών που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό και τα οποία προπαγάνδιζαν υπέρ της woke κουλτούρας και άλλων … νεωτερισμών.

Χαίρομαι που το ελληνικό κοινό υπερψήφισε ένα παραδοσιακό τραγούδι. Υπάρχουν ακόμη ευαισθησίες, διατηρείται η αγάπη στις ρίζες μας. Το μήνυμα του κοινού απευθύνεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Θέλουμε να διαφυλάξουμε την ταυτότητά μας και την ιστορική μνήμη μας.

Κάποιοι ενοχλήθηκαν. Η γείτων Τουρκία ανακάλυψε Ποντιακό δάκτυλο πίσω από τους στίχους χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής αναφορά.

Η μονή Μαχαιρά χιονισμένη


Η μονή Μαχαιρά χιονισμένη (6 Φεβρουαρίου 2025)

Διδόντος χιόνα αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον, ὁμίχλην ὡσεὶ σποδὸν πάσσοντος· βάλλοντος κρύσταλλον αὐτοῦ ὡσεὶ ψωμούς, κατὰ πρόσωπον ψύχους αὐτοῦ τίς ὑποστήσεται;
"Δίνει χιόνι σαν μαλλί· σκορπίζει την πάχνη σαν στάχτη· ρίχνει χαλάζι σαν ψίχουλα· ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στο κρύο του;".

(Ψαλμός 147:5-7)

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2025

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ.Νέος Μάρτυρας π.Αντωνίου Αντώνιος


 Στην φωτογραφία διακρίνεται ο π.Αντωνίου Αντώνιος (1908-1944). 
Ο π.Αντωνίου Αντώνιος διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στο Κάτω Κουρούνι Ευβοίας, στην Ιερά Μητρόπολη Καρυστίας και Σκύρου

 Ο π.Αντώνιος Αντωνίου γεννήθηκε στο χωριό Ενορία της Εύβοιας το 1908, και μεγάλωσε κοντά στον Ιερέα θείο του Ευάγγελο Αντωνίου, επειδή είχε ορφανέψει έξι ετών από μητέρα, και δέκα ετών από πατέρα. Παράλληλα με το σχολείο εργαζόταν για να θρέψει και τα δύο μικρότερα αδέλφια του, τον Γεώργιο και την Μαρία.

 Τον Δεκέμβριο του 1934 με την βοήθεια του τότε εφημερίου της ενορίας Καλημεριάνων, Δημητρίου Παπαγεωργίου, χειροτονήθηκε Ιερέας. Τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Ρεούζι, και ύστερα στο Κάτω Κουρούνι Ευβοίας. Ως Ιερέας ήταν συνεπής και αφοσιωμένος στα καθήκοντά του, ενώ συμπαραστεκόταν σε άπορους και πάσχοντες ενορίτες του. Επίσης, με τις ενέργειές του συνετέλεσε να ολοκληρωθεί το κτίσιμο του Ιερού Ναού του Οσίου Σεραφείμ.

  Κατά την διάρκεια της Κατοχής, ζητούσε επίμονα από τους κατακτητές να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες ενορίτες του, ενώ στους ΕΛΑΣίτες που λυμαίνονταν και πλιατσικολογούσαν την ενορία του, προέβαινε συνεχώς σε συστάσεις και έντονες παρατηρήσεις.

  Στις 4 Ιουλίου 1944 τα ξημερώματα, τον συνέλαβαν ΕΛΑΣίτες και τον μετέφεραν με ύβρεις και κακοποιήσεις στην θέση Ψούχρη Μανικίων. Εκεί για δέκα ημέρες του αποσπούσαν τις τρίχες της γενειάδας του, έσκιζαν με μαχαίρι τις σάρκες του και έριχναν αλάτι στις πληγές του, ώσπου στο τέλος λίγο πριν ξεψυχήσει από τις κακοποιήσεις, του συνέτριψαν το κεφάλι στις 14 Ιουλίου 1944. Αξιοσημείωτο είναι ότι το έλατο κάτω από το οποίο φονεύθηκε ξηράθηκε για πάντα.

Η λέξη "κόσμος" στην Υμνολογία


 Μια σπάνια έκπληξη, ένα ανεκτίμητο μαργαριτάρι περιμένει εκείνον που "ανύποπτος" ακούσει ένα "Θεοτοκίο" (τροπάριο προς τιμήν της Θεοτόκου) στον Όρθρο τού σήμερα εορταζομένου αγ. Βλασίου. 

 Στο τροπάριο αυτό, που χαρακτηρίζεται από πυκνότητα νοημάτων και σύνταξης, κυριαρχεί η λέξη "κόσμος" και παράγωγα/σύνθετά της. 
Όπως είναι εύκολα κατανοητό, επειδή η συγκεκριμένη λέξη είναι τεράστιας θεολογικής σημασίας αλλά και διατρέχει όλη την υπερτρισχιλιετή πορεία της ελληνικής γλώσσας, για μια απλώς ικανοποιητική (δεν λέμε πλήρη...) κατανόηση του εν λόγω τροπαρίου χρειάζεται η σύνταξη ειδικής πολυσέλιδης μελέτης. Εμείς εδώ (που ακόμα προσπαθούμε να "συνέλθουμε" από τον καταιγισμό των νοημάτων…) θα καταθέσουμε απλώς κάποια βοηθητικά στοιχεία για μια πρώτη "συνάντηση" με το κείμενο, το οποίο έχει ως εξής:

"Διὰ κόσμον, Παρθένε, τὸν κοσμικόν, καὶ ταγμάτων τῶν ἄνω
καλλωπισμόν, ἐν κόσμῳ ἐκύησας τὸν τοῦ κόσμου Κοσμήτορα· πρὸ γὰρ τούτου, Κόρη, ὑπῆρχον ἀκόσμητα, ὡς βροτῶν μὴ βλέπειν δυναμένων τὸν Κύριον· ὅθεν ἀμφοτέρων κοσμιότης κοσμία ὡράθης, Μητρόθεε, κοσμιότητι Τόκου σου· τὸν γὰρ κόσμον ἐκόσμησας, κόσμῳ τῷ ἀρχαίῳ δι' αὐτοῦ, καὶ Ἀγγέλων πάντα τὸν διάκοσμον κατακοσμεῖς ὑπερκάλως ἐν σοί, κοσμοσώτειρα".

Η λέξη "κόσμος" έχει πολλές σημασίες ήδη από την αρχαιότητα.
 Σημαίνει "τάξη", "αρμονία", "ευταξία", σε αντίθεση προς το χάος, την αταξία, την ακαταστασία. 
Σημαίνει επίσης "στολίδι", "κόσμημα", "κάλλος" (το οποίο προκύπτει από τα προηγούμενα: "τάξη", "αρμονία" κ.λπ.). 
Κατ’ επέκταση, σημαίνει το "σύμπαν" (λόγω της τάξης και της αρμονίας που το χαρακτηρίζει), ειδικότερα δε τη γη και όσα υπάρχουν πάνω σ’ αυτήν, και ιδιαίτερα τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα. 

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης γιά τόν μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη: εἶναι Ἅγιος!


Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης μὲ τὸν Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη, μὲ τὸν Γέροντα Χριστόδουλο ὡς Ἡγούμενο στὸν Ὅσιο Δαβίδ, τὸν Γέροντα Κύριλλο καὶ τὸν π. Σεραφείμ.
Ἅπαντες στὸν Οὐρανό, πρεσβεύουν ὑπὲρ ἡμῶν στὸν Χριστό.

 Ὅταν στὶς 27 Νοεμβρίου 2017 πληροφορηθήκαμε ὅτι «ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνέγραψεν εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὸν μακαριστὸν Ἀρχιμανδρίτην Ἰάκωβον Τσαλίκην, ἐκ Λιβισίου Μικρᾶς Ἀσίας, Ἡγούμενον τῆς ἐν Β. Εὐβοίᾳ Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυΐβ τοῦ Γέροντος, τῆς μνήμης αὐτοῦ ὁρισθείσης διὰ τὴν 22αν Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους», αἰσθανθήκαμε ἀγαλλίαση. Καὶ γυρίσαμε πίσω στὴν ἐμπειρία ποὺ μᾶς χαρίστηκε νὰ ζήσουμε πρὸ 35 περίπου ἐτῶν, τότε ποὺ γνωρίσαμε τὸν πολυσέβαστο Ἡγούμενο π. Ἰάκωβο Τσαλίκη. Ἦταν μιὰ ἐντυπωσιακὴ καὶ εὐλογημένη συν­άντηση μὲ ἕνα ζωντανὸ Ἅγιο τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ ἀξιωθήκαμε νὰ ἀσπαστοῦμε τὸ ἁγιασμένο λιπόσαρκο χέρι του.

Σὲ ἐκείνη τὴν πρώτη συνάντησή μας, μόλις πληροφορήθηκε τὴν καταγωγή μας ἀπὸ τὴν Τῆνο καὶ τὴν ἀδελφική μας σύνδεση μὲ τὸν μακαριστὸ Τήνιο Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο (Σελέντη), τὸ πρόσωπό του φωτίστηκε καὶ τὸ χαμόγελό του μᾶς καθήλωσε:
«Εἶστε λοιπὸν ἀδελφικὸς φίλος τοῦ Νικολάου, ποὺ οἱ συχνὲς ἐπισκέψεις του ἐδῶ στὸ Μοναστήρι μας, ὅταν ζοῦσε, ἦταν μιὰ ὄαση πνευματική, μιὰ παρουσία ἁγία; Μὲ συγχωρεῖτε, εἶπε κατὰ τὸν χαρακτηριστικό του τρόπο, ἀλλὰ νὰ ξέρετε ὅτι ὁ Νικόλαος εἶναι ἅγιος.

Είναι βολικό να είσαι αδικημένος


 Θυμάμαι τώρα μια άλλη κριτική την οποία έκανε ο Ντοστογιέφσκι σχετικά με το ψέμα, γιατί νομίζω ότι το μεγάλο πρόβλημα και εδώ είναι ότι το ψέμα έχει αθωωθεί. Δεν θεωρείται λάθος ή αμαρτία ή έγκλημα.
 Έλεγε, λοιπόν, ο Ντοστογιέφσκι, νομίζω στους Αδελφούς Καραμαζώφ: 
«Μη λέτε ψέματα στους άλλους, μη λέτε ψέματα στον εαυτό σας. Γιατί όταν λέτε ψέματα στον εαυτό σας και στους άλλους, σιγά σιγά θα χάσετε την εκτίμηση στον εαυτό σας και στους άλλους. Και όταν χάσετε την εκτίμηση στον εαυτό σας και τους άλλους, όλα τα πάθη ευκολότερα θα αναπτυχθούν και κυρίως δεν θα μπορείτε να αγαπάτε. Και κατόπιν θα έχετε και το παράπονο ότι είστε αδικημένοι. Είναι ωραίο να παίζει κανείς τον ρόλο του αδικημένου, έτσι;»
Από συνέντευξη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στον Α. Παπαχελά, στο αφιέρωμα της Καθημερινής της Κυριακής, 2/2/2025

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2025

Ο Όσιος Δημήτριος του Πριλούκι(11/24 Φεβρουαρίου 1392)

«Ο 'Οσιος Δημήτριος του Πριλούκι, με σκηνές από τη ζωή του » . Τέλη 15ου – αρχές 16ου αιώνα (πιθανόν 1503)
Περιγραφή από αριστερα στα δεξιά
  1. Μονή Κοιμήσεως Goritsky. Κουρά
  2. Η χειροτονία του Δημητρίου στην ιεροσύνη
  3. Η ίδρυση της μονής προς τιμή του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού
  4. Συνάντηση του  Οσίου Δημητρίου του Πριλούκι με τον Σέργιο του Ραντονεζ
  5. Συνάντηση του  Οσίου Δημητρίου του Πριλούκιμε τον πρίγκηπα Δημήτριο Ντονσκόι
  6. Εγκατάλειψη του Avnegi λόγω δυσαρέσκειας των κατοίκων της περιοχής
  7. Η ίδρυση της Μονής Spaso-Prilutsky σε εδάφη που μεταφέρθηκαν από τον Ilya Rakov και τον Isidor Vypryag
  8. Πρόβλεψη του θανάτου του Ντμίτρι Ντονσκόι
  9. Ευλογία αδελφού για συναλλαγές με ειδωλολάτρες
  10. Ο διορισμός του Παχωμίου ως ηγουμένου
  11. Ο θάνατος του Οσίου Δημητρίου του Πριλούκι
  12. Η ταφή του  Οσίου Δημητρίου του Πριλούκι
  13. Ένας άγγελος σώζει τον τάφο του  Οσίου Δημητρίου από τη λεηλασία του λαού Βιάτκα
  14. Θεραπεία στον τάφο του δαιμονισμένου Συμεών
  15. Ο  Όσιος Δημήτριος φαίνεται να βοηθά στην κατασκευή του καθεδρικού ναού
  16. Θεραπεία στον τάφο του μουγγού Ιωάννη


Ο Όσιος Δημήτριος του Πριλούκι γεννήθηκε στην περιοχή Περεγιασλάβ Ζαλέσκ της Ρωσίας κατά τον 14ο αιώνα  από οικογένεια πλούσια και ευσεβή. Από νεαρή ηλικία εκάρη μοναχός και ίδρυσε μονή αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.
Το έτος 1354  ο Άγιος Δημήτριος συναντήθηκε με τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ  ο οποίος είχε έλθει στο Περεγιασλάβ για να επισκεφθεί τον Μητροπολίτη Αθανάσιο. Από τότε οι δύο Άγιοι συνδέθηκαν διά φιλίας.

Η φήμη του Αγίου εξαπλώθηκε τόσο πολύ, ώστε ο μέγας πρίγκιπας Δημήτριος Ιωάννοβιτς του ζήτησε να γίνει Πνευματικός Πατέρας των τέκνων του.

Όμως ο Άγιος επιθυμούσε τη μοναχική ησυχία. Υπό την επίδραση του Αγίου Σεργίου αποσύρεται σε απομακρυσμένο τόπο και εγκαθίσταται βόρεια με τον μαθητή του Παχώμιο.
Στα δάση της περιοχής Βολογκντά, κοντά στον ποταμό Βελίκα, έκτισε το ναό της Αναστάσεως του Κυρίου και ετοιμαζόταν να θέσει τα θεμέλια για την ανέγερση μονής. Όμως οι ντόπιοι, με τον φόβο ότι τα χωράφια της περιοχής θα γίνονταν μοναστηριακή περιουσία, αντέδρασαν και ζήτησαν από τους δύο μοναχούς να αποχωρήσουν. Εκείνοι, χωρίς να θέλουν να επιβαρύνουν κανένα με την παρουσία τους, με πικρία απεχώρησαν.

Ο Όσιος Δημήτριος τότε συνέστησε την πρώτη κοινοβιακή μονή στο ρωσικό βορρά. Το έτος 1372, με την πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, αποπερατώθηκε ο ξύλινος καθεδρικός ναός του Σωτήρος και το πρόσωπο του Οσίου άρχισε να προσελκύει μαθητές και μοναχούς ακόμη και από την περιοχή της γενέτειράς του.

Στη νέα μοναστική κοινότητα ο Όσιος συνδύαζε την προσευχή με την αυστηρή άσκηση και νηστεία, αλλά και την φιλανθρωπία. Φρόντιζε για το συσσίτιο των πεινώντων, φιλοξενούσε αστέγους, βοηθούσε τους πτωχούς, παρηγορούσε τους θλιμμένους και συμβούλευε πνευματικά όσους προσέτρεχαν και ζητούσαν τον Κύριο. Τις δωρεές των πιστών προς τη μονή, τις δεχόταν με διάκριση και προσοχή και τα διαχειριζόταν με τέτοιο τρόπο που δεν προκαλούσε, αφού πρόσεχε ιδιαίτερα να μην καλλιεργείται στην καρδιά των μοναχών κοσμικό φρόνημα.

Ο Άγιος Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της διακρίσεως. 


Tη νύχτα της 11ης/24 Φεβρουαρίου 1392, οι μοναχοί της μονής Spaso-Prilutsky παρατήρησαν ότι κάποιο είδος ευωδίας είχε απλωθεί σε όλο το μοναστήρι. Όλα τα αδέρφια έσπευσαν στο κελί του γέροντα, αλλά τον βρήκαν ήδη νεκρό. Το κελί του ήταν γεμάτο ευωδιές, και το πρόσωπό του έλαμπε από ένα απόκοσμο φως, ήταν ήρεμο και ήσυχο, σαν του κοιμισμένου. 
Το μοναστήρι Spaso-Prilutsky Dimitriev που ιδρύθηκε το 1371 στην στροφή του ποταμού Vologda από τον Όσιο Δημήτριο Πριλούκιν

Πριν από το θάνατό του, ο Ντμίτρι προειδοποίησε τους αδελφούς για το θάνατό του. Ο άγιος πέθανε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Δούκα Βασίλι Ντμίτριεβιτς υπό τον Μητροπολίτη Μόσχας Κυπριανό, επτάμισι μήνες πριν από το θάνατο του πνευματικού του φίλου, Σεργίου του Ραντονέζ. Με το θέλημα του Θεού, ο τάφος του έγινε πηγή πολλών ευλογημένων θαυμάτων και θεραπειών. Όσοι άγγιζαν το φέρετρο με ισχυρή πίστη θεραπεύονταν και οι θεραπείες από δαιμονισμό ήταν ιδιαίτερα συχνές. Χτίστηκε ναός για τον Άγιο Δημήτριο. Τα λείψανα του αγίου αναπαύονται κάτω από μια κρύπτη σε αψίδα στη μέση του κάτω ναού αφιερωμένου στο όνομά του. 

Ο ΑΓ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΠΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΑΥΤΗ ΕΥΘΥΣ ΕΒΛΑΣΤΗΣΕ


Ο έπαρχος τον οδήγησε στο σπίτι μιας πόρνης για να τον προσβάλει. Μόλις μπήκε στο σπίτι ο Άγιος Χαράλαμπος , ακούμπησε έναν ξύλινο στύλο κι αυτός βλάστησε κι έβγαλε κλαδιά.
Η γυναίκα ζήτησε τότε από τον Άγιο να φύγει από το σπίτι της γιατί δεν είναι άξια να είναι κοντά του και ο Άγιος της είπε να πιστέψει στον Θεό που είναι φιλεύσπλαχνος.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ στην΄΄Οδό του Μαρτυρίου''


Η Ιερουσαλήμ είναι μια μεγάλη πόλη με αρκετά αξιοθέατα για εβδομάδες, αν όχι μήνες στοχαστικής εξερεύνησης . 
Κατά μήκος ενός πολύ στενού δρόμου προσεγγίζουμε τον όγδοο σταθμό της Via Dolorosa ( Οδός του Μαρτυρίου) την έκκληση του Ιησού Χριστού στις κόρες της Ιερουσαλήμ.
Πολλοί άνθρωποι ακολούθησαν τον Ιησού και Εκείνος στράφηκε προς τις γυναίκες που τον θρηνούσαν: «Μην κλάψετε για μένα, κόρες της Ιερουσαλήμ, αλλά για εσάς και τα παιδιά σας», προβλέποντας έτσι την επικείμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
 Εδώ βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους , και στον τοίχο μια πέτρα με λατινικό σταυρό και την επιγραφή NIKA, που συμβολίζει την όγδοη στάση .
Στη θέση του μοναστηριού έγινε η τελευταία στάση του Χριστού πριν τον Γολγοθά
 ( κάτω από την Αγία Τράπεζα υπάρχει σε ασημένιο κύκλο το σημείο που στάθηκε ο Σωτήρας Χριστός με τον Σταυρό ) .

 Στον Ι. Ναό υπάρχει η καταδικαστική απόφαση του Πιλάτου για την καταδίκη του Ιησού Χριστού .Οι κολόνες είναι από τον αρχαίο Βυζαντινό ιερό Ναό .

ΟΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΙ ΤΑΞΙΑΡΧΕΣ ΣΤΑ ΜΕΣΤΑ ΧΙΟΥ

Το «Αγιονήσι» του Αιγαίου όπως αποκαλούν το Μυροβόλο νησί της Χιου είναι διάσπαρτο από Ιερά κτίσματα , ναούς, ναΐσκους. Φημισμένες ή ταπεινές Μονές, η ιστορία των οποίων χάνεται στα βάθη των αιώνων. Δεν λειτουργούν μόνο σαν ιερά προσκυνήματα αλλά και σαν κιβωτός διαφύλαξης κειμηλίων απαράμιλλου κάλλους.
Το χωριό Μεστά ειναι ενα πανέμορφο μεσαιωνικό μαστιχοχώρι της νότιας Χίου ,το πιο καλοδιατηρημένο καστροχώρι σε απόσταση περίπου 35 χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου.
Η εκκλησία Παμμεγίστων Ταξιαρχών στα Μεστά της Χίου είναι αφιερωμένη στους Ταξιάρχες – Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Χίου και μία από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα καθώς ολόκληρη η έκταση της μαζί με την αυλή καταλαμβάνει 985,5 τετραγωνικά μέτρα, ενώ ο Ναός έχει επιφάνεια 450 τετραγωνικών μέτρων.
Πιστοί από όλες τις γωνίες της γης επισκέπτονται την εκκλησία καθημερινα και προσφέρουν ταματα και ευχαριστιες.


Ονομάζεται συνήθως “Ο Μεγάλος Ταξιάρχης” από τους Μεστούσους έτσι ώστε να διακρίνεται από την άλλη εκκλησία του Ταξιάρχη που είναι αρχαιότερη και μικρότερη σε μέγεθος και η χρονολογία κατασκευής της εκτιμάται περίπου στο 1412 μ.Χ.
Αυτή ονομάζεται “Ο παλιός Ταξιάρχης”.
Η νέα εκκλησία του Ταξιάρχη βρίσκεται εκεί όπου ήταν χτισμένος ο κεντρικός πύργος του χωριού-κάστρου. Ο πύργος αυτός εγκαταλείφθηκε όταν έφυγαν οι Γενουάτες μετά την Τουρκική κατάληψη (1566) και έτσι οι χωριανοί αποφάσισαν να τον κατεδαφίσουν και να χτίσουν μία εκκλησία.
H κατεδάφιση διάρκεσε για δύο έτη (άρχισε 1858). Η κατασκευή της εκκλησίας άρχισε αμέσως μετά την κατεδάφιση και τελικά η εκκλησία ολοκληρώθηκε το 1868.
Εντυπωση κανει πια η μεγαλοπρέπεια κι επιβλητικότητα του Ιερού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.