Ο αντι-πάπας και η μεταχριστιανική θεολογία

   "Αφήστε και κανέναν να κρίνει ο Θεός" λένε σαρκαστικά οι "προχώ" θεολόγοι και ιερείς στους απέναντι που μοιράζουν τιμωρίες και κολάσεις.
Μέχρι που εξεδήμησε ο Πάπας και τον αγιοκατέταξαν ήδη! Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα το Βατικανό! Απεφάνθησαν οι "προχώ" ημέτεροι.[...]
  Όταν πέρσι και με αφορμή το νόμο για το "γάμο" των ομοφυλόφιλων ζευγαριών έγραφα ότι κάποιοι έχουν κάνει τη θεολογία πατσαβούρα για να προσκυνήσουν τα ιδεολογήματα, σκέφτηκα μήπως είναι υπερβολική η ένσταση αυτή.
Πλέον είμαι σίγουρος!Και light είναι!
Καμία σχέση δεν έχω και δεν θέλω να έχω με τα δυο ιδεολογικοποιημένα σινάφια!!

 ΥΓ: Ο "Καιρός" ως τι έβγαλε ανακοίνωση; Αν όχι με τη λογική της επικαιρότητας που βολεύει, να μάς δείξει τις αντίστοιχες ανακοινώσεις για το θάνατο επιφανών Προτεσταντών, Μουσουλμάνων, Ινδουιστών και Βουδιστών ηγετών.

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Ο αντι-πάπας και η μεταχριστιανική θεολογία
  Η θεολογία της υλικής φτώχειας του αντι-πάπα - όπως αποκαλούν τον Μπεργκόλιο διάφοροι διανοούμενοι και θεολόγοι στην Ιταλία - όπου τα κοινωνικά προβλήματα και οι κάθε λογής αποκλεισμένοι, αγιοποιούνται αυτομάτως, μόνο και μόνο επειδή είναι φορείς διαφορετικότητας ή επειδή συμμετέχουν λιγότερο στο μεγάλο καταναλωτικό παιχνίδι της μεταμοντέρνας εποχής, επισκιάζει, με τρόπο εντελώς παράλογο, την τρομακτική πνευματική φτώχεια μιας θεολογίας, που στο σύνολό της είναι μεταχριστιανική.

 Είναι μια θεολογία που χαρακτηρίζεται από τη θεοποίηση της φύσης και της ύλης, μιας φύσης που, με τρόπο εξίσου παράλογο, γίνεται καλή ως έχει και με περισσή αφέλεια χαρακτηρίζεται «ως το απαλό χάδι του Θεού προς την ανθρωπότητα». Πρόκειται για μια υλικο-κοινωνική και οικολογική θεολογία, που αγιοποιεί ακόμη και την παρεκτροπή, δηλαδή, στην ουσία της, είναι αντιχριστιανική.

Πολιτισμός και τεχνητή νοημοσύνη

“Προσπαθήστε να φανταστείτε τι σημαίνει να ζεις σε έναν κόσμο όπου τα περισσότερα κείμενα, οι περισσότερες μουσικές και στη συνέχεια οι εικόνες και οι τηλεοπτικές σειρές θα δημιουργούνται από μια μη ανθρώπινη νοημοσύνη. Απλώς δεν μπορούμε ακόμα να αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτό. Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι συνέπειες της κατάληψης του πολιτισμού από την τεχνητή νοημοσύνη;”.

“Ένας άλλος κίνδυνος είναι ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να βρεθούν χωρίς δουλειά, όχι μόνο προσωρινά, αλλά χωρίς τις βασικές δεξιότητες για τη μελλοντική αγορά εργασίας.

“Πρέπει να καταλάβουμε ότι η τεχνητή νοημοσύνη είναι η πρώτη τεχνολογία στην ιστορία που μπορεί να πάρει αποφάσεις από μόνη της. Μπορεί να πάρει αποφάσεις για δική της χρήση. Μπορεί επίσης να πάρει αποφάσεις για εσάς και για εμένα. Δεν πρόκειται για μελλοντική πρόβλεψη. Αυτό συμβαίνει ήδη”.
Τάδε έφη: Γιουβάλ Χαράρι, διάσημος Ισραηλινό ιστορικό και φιλόσοφο της Νέας Επόχης ή Νέας τάξης πραγμάτων που υπακούν όλοι.

"Οσα δεν ξέρω για την εξομολόγηση "

                          

«5\42 – ΨΑΡΡΟΣ ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ»

 Βιβλίο με τίτλο «5\42 – ΨΑΡΡΟΣ ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ» που εκδόθηκε το 1981, και αναφέρει με αντικειμενικότητα και αδιάσειστα στοιχεία το πλήρες ιστορικό της ίδρυσης, της δράσης, και το τέλος της Αντιστασιακής Οργάνωσης του «5\42», καθώς και πλούσιο φωτογραφικό υλικό των στελεχών της οργάνωσης, με ιδιαίτερη αναφορά στην δράση και των θάνατο αυτών (δωρεά κ.Γεώργιου Σκρουμπέλου).

πηγή

Ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν ,τι έγινε στο κλιμα Δωρίδας την περίοδο εκείνη,
Οι Γερμανοί ήσαν ακόμη στην Ελλάδα,αλλά ο Άρης Βελουχιώτης και οι συν αυτώ,δεν ήθελαν άλλη μια δημοκρατική παράταξη στην Αντίσταση την πραγματική,
Ο ελεεινός τρόπος της ενέδρας,που εστησαν ο Άρης και τα παλικάρια του,
Είναι η μεγαλύτερη προδοσία, Που έχει γίνει, είναι η ντροπή της αντίστασης,
Διότι ο Άρης νόμιζε ότι θα του πάρει την πρωτοκαθεδρία της Αντίστασης.
Αιώνια η μνήμη σου Συνταγματάρχη με τα παλικάρια σου.

Πληθυσμιακή συρρίκνωση.Η εκούσια άρνηση των ανθρώπων να κάνουν παιδιά...

Ευστάθιος Δαφνομήλης

  Στο χωριό συγγενικών μου προσώπων που απέχει 40 λεπτά από την Θεσσαλονίκη, το 2024 γεννήθηκαν 2 παιδάκια.Το ένα είναι ελληνόπουλο το άλλο όχι.
Αυτά τα 2 παιδάκια θα αποτελέσουν την Α' Δημοτικού του 2030. Φυσικά δεν θα συνιστούν επαρκές μέγεθος για να υφίσταται σχολείο στο χωριό τους. Και η έλλειψη σχολείου θα είναι (άλλος ένας) λόγος για να φύγουν από το χωριό, αν δεν εχουν φύγει νωρίτερα αφού δεν υπάρχουν άλλα παιδάκια για να παίξουν και να κοινωνικοποιηθούν.

  Αυτή είναι η εικόνα της ελληνικής επαρχίας. Δεν είναι καλύτερη από της πόλης, απλώς λόγω του συνωστισμού δεν είναι τόσο ορατή.
Στην Ελλάδα μειωθήκαμε κατά 160.000 ανθρώπους πέρυσι, σύμφωνα με τα στοιχεία, τα οποία όμως δεν συνυπολογίζουν πως οι Έλληνες που χάθηκαν ήταν πολύ περισσότεροι και ο αριθμός επηρεάζεται από παράνομους αλλοδαπούς που πολιτογραφούνται ως Έλληνες.

  Σε έναν χρόνο χάσαμε περισσότερους Έλληνες από όσους χάσαμε πολεμώντας στον Β'ΠΠ στα πολεμικά μέτωπα. Κι όμως, υπήρξε ανέκαθεν κανόνας, πέραν από ιδιαίτερες ιστορικές εξαιρέσεις, οι νεκροί να είναι περισσότεροι κατά την διάρκεια λιμών ή επιδημιών παρά από μάχες και πολέμους. Έτσι κι εμείς. Δεν χάσαμε νεκρούς στον πόλεμο, αλλά χάσαμε από λιμό, καθώς η ανέχεια και η φτώχεια στέρησε από πολλούς την δυνατότητα του υγιούς και μακρού βίου, αλλά και από νοσήματα, με το σημαντικότερο όλων να αποτελεί εγκεφαλική νόσο.

Αναφέρομαι στην πραγματική αιτία της πληθυσμιακής μας συρρίκνωσης. Στην εκούσια άρνηση των ανθρώπων να κάνουν παιδιά.

Ο καλός Θεός δίνει χρόνο και σημεία.

Πρώτα επέτρεψε ο Θεός κι έγινε η λυστρική σύνοδος στην Κρήτη.
Έτσι σου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβεις ποιοί ταγοί της εκκλησίας "μπάζουν" ανορθόδοξα...
Μετά ήρθε ο κορονοϊός και τα διάβολο-εμβόλια...
Έπρεπε μετά τη λυστρική σύνοδο να είχες αρχίσει να ψειλιάζεσαι ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη...τρέξανε αυτοί πρώτοι να το κάνουν δημόσια ....
Λίγο αργότερα να και ο μοναδικός αριθμός πακέτο με την σατανική ταυτότητα-κάρτα του κοιμώμενου πολίτη....
Τσουπ πάλι πρώτοι πρώτοι να κάνουμε διαφήμιση στην κάρτα της κολάσεως...
Είχες δύο μηνύματα για να μην τους εμπιστεύεσαι ή τουλάχιστον να καταλάβεις πως πρέπει να κάνεις τα αντίθετα από αυτούς.
Το επόμενο επεισόδιο θα είναι εκτός του οικουμενισμού...το ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ...
Πάλι κάτι τέτοιοι συνήθεις ύποπτοι θα σε καθησυχάσουν και θα σου πουν "σφραγίσου δεν πειράζει ο Χριστός είναι μέσα μας "...κι εσύ πρόβατο άνευ εγρηγόρσεως θα τρέξεις.
Αν δεν το έχουμε καταλάβει ζούμε την εποχή που πυξίδα μας πρέπει να είναι οι άγιοι κι όχι το ιερατείο...Ο καλός Θεός δίνει χρόνο και σημεία.

Από Φανούριος Μοσκιού

Ένας πόνος μπορεί να γιατρέψει μεγάλες αμαρτίες...

 πηγή

ΑΓΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ

                       

Το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ευχή.Είναι ευθύνη....

Υπάρχει ένα φως που δεν το νικά κανένα σκοτάδι.

Ένα φως που δεν ξεκινά από τη γη,αλλά κατεβαίνει από τον Ουρανό.

Η Ανάσταση,δεν είναι απλώς το τέλος της θλίψης.
Είναι το ξέσπασμα μιας αγάπης που νίκησε το θάνατο.
Δεν γίνεται με φανφάρες, ούτε με εξωτερικούς θριάμβους.
Γίνεται μέσα στην καρδιά που πίστεψε,ενώ όλα γύρω της έσβηναν.

Η Ανάσταση είναι το χαμόγελο που έρχεται μετά το δάκρυ.
Η ελπίδα που ξαναγεννιέται εκεί που όλα είχαν τελειώσει.
Σήμερα δεν μας καλεί να νιώσουμε απλώς χαρά.
Μας καλεί να ζήσουμε αλλιώς.

Να περπατήσουμε με το Φως μέσα μας.
Να αγαπήσουμε με το Φως μέσα μας.
Να πιστέψουμε πως τίποτα, ούτε ο θάνατος, δεν μπορεί να μας χωρίσει από την Αγάπη, το Χριστό.
Το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ευχή.Είναι ευθύνη.
Να περπατάς στο φως,να αγαπάς με θάρρος,να συγχωρείς με αλήθεια.
Η Ανάσταση είναι η υπενθύμιση πως
κάθε πληγή,
κάθε απώλεια,
κάθε σκοτεινή νύχτα
έχει ήδη νικηθεί.
Γιατί Εκείνος έσκυψε ως το βάθος του θανάτου,και τον έκανε πέρασμα στη Ζωή.
Χριστός Ανέστη!
Και μαζί Του, αναστήθηκε η ελπίδα μας.

Δημήτρης Καραβασίλης

Τί σχέση έχει ένας Έλληνας από την Βουλγαρία με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης;

Στον πόλεμο οι πληροφορίες είναι υψίστης σημασίας. Αυτό το γνώριζε ο γιατρός και αξιωματικός του Βουλγαρικού Στρατού Φίλιππος Νίκογλου, για αυτό έκανε ο,τι περνούσε από το χέρι του, έτσι ώστε οι πληροφορίες που κατείχε να φτάσουν στους Έλληνες.
Αυτή είναι η άγνωστη ιστορία ενός Έλληνα πατριώτη που γεννήθηκε στην Ανατολική Ρωμυλία (σήμερα νότια Βουλγαρία) όπου έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, πήρε την βουλγαρική ιθαγένεια, υπηρέτησε τον Βουλγαρικό Στρατό ως αξιωματικός στον Α Βαλκανικό Πόλεμο, του απονεμήθηκε παράσημο στην Ελλάδα το 1950 και πέθανε στην Θεσσαλονίκη το 1953. Αυτός ήταν ο Φίλιππος Νίκογλου. Χωρίς αυτόν ίσως σήμερα η Θεσσαλονίκη να μην ήταν ελληνική.

Ο Νίκογλου είχε γεννηθεί στη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σήμερα Ασένοβγκραντ στη νοτιοανατολική Βουλγαρία) το 1871 και ήταν από εύπορη αστική οικογένεια. Η Στενήμαχος κατοικούνταν κυρίως από Έλληνες. Η Ανατολική Ρωμυλία είχε έως τις αρχές του 20ου αιώνα ακμάζουσες ελληνικές κοινότητες που ασχολούνταν με το εμπόριο. Μητρόπολη του Ελληνισμού της Ανατολικής Ρωμυλίας ήταν η Φιλιππούπολη (σήμερα Πλόβντιβ). Ο Νίκογλου τελείωσε ιδιωτικό ελληνικό σχολείο και κατόπιν την ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Φιλιππούπολης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Γερμανία. Εργάστηκε ως γιατρός-χειρούργος στη Σόφια και ήταν διακεκριμένο μέλος της ελληνικής κοινότητας της πόλης.

Το 1885, όταν ο Νίκογλου είναι 14 χρονών, οι Βούλγαροι προσαρτίζουνε πραξικοπηματικά την Ανατολική Ρωμυλία, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ανεξάρτητη, με την κυβέρνηση του Θεόδωρου Δελιγιάννη στην Αθήνα ανίκανη να αντιδράσει στον επεκτατισμό της Βουλγαρίας.

Βατικανό, το κάστρο τής Φραγγιάς και οι σκοτεινές δυνάμεις.

 Μακαριστός Ηγούμενος τής Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Πατήρ Γρηγόριος 

Όταν διερχώμαστε την ιστορία, βρίσκουμε εκατοντάδες κάστρα:των Ασσυρίων, των Αιγυπτίων,των Εβραίων, των αρχαίων Ελλήνων κ των βυζαντινών…
Όλα αυτά έμειναν μόνον στην ιστορία, μόνον από περιγραφές τα γνωρίζουμε ή από ελάχιστα λείψανα που έχουν απομείνει από αυτά τα μνημεία.
Πες οι εχθροί, πες οι απολίτιστοι και βάρβαροι κατακτητές, τα ρήμαξαν, τα κατέστρεψαν,δεν μπορούνε πιά να χρησιμοποιηθούν για ακροπόλεις,αλλά μόνον τόποι να τους περιδιαβαίνουν οι τουριστάδες.

Το κάστρο όμως της Φραγκιάς, που λέγεται Βατικανό, προστατευόμενο πάντοτε από τις σκοτεινές δυνάμεις, έμεινε άσειστο και εμείς,η χιλιοματωμένη ρωμιοσύνη,

ενώ πραγματικά σουβλιστήκαμε από την παπική ρομφαία, σαν τάχατες να είμαστε οι καλοί Χριστιανοί, οι αμνησίκακοι,τα ξεχνάμε όλα,επισκεπτόμαστε τους αιώνιους εχθρούς μας και ανοίγουμε κουβέντες για ένωση.

Ο Θεός, μετά την πτώση τού διαβόλου, δεν έκανε κανένα διάλογο μαζί του για την επαναφορά του.
Κι εμείς σήμερα πάμε να γίνουμε ανώτεροι από τον Θεό τής αγάπης και συνάπτουμε διαλόγους, που χαρακτηρίζονται «θεολογικοί».Στην αρχή, σχεδόν όλοι είχαμε παρασυρθή.
Λησμονήσαμε τα συγγράματα που κυκλοφόρησε η Δύση μετά το σχίσμα :
«Απαλλαγή από τις Ελληνικές βλακείες».
Κι αφού, κατά κάποιον τρόπο απηλλάγησαν από τις Ελληνικές «βλακείες»,
από τις Ελληνικές παραδόσεις, από την Ορθόδοξη παράδοση, μετρήστε μόνοι σας πόσες εκατοντάδες βλακείες έκανε η Ρώμη
με τα συγχωροχάρτια,
με το καθαρτήριο πυρ,
με την ιερά εξέταση,
με την ανάληψη της Παναγίας,
και τόσα άλλα φρικτά και φοβερά,
που δεν έχουμε τον χρόνο να τα μνημονεύσουμε.
Ξεχάσαμε τις καταραμένες "σταυροφορίες".
Ξεχάσαμε ότι οι Φράγκοι, όταν μπήκαν στην Αγια-Σοφιά,όπως λέγει ο ιστορικός τού Ελληνικού έθνους,επάνω στην Αγία Τράπεζα ασέλγησαν και εβίασαν τις Ρωμιοπούλες,ενώ ο Μωάμεθ ο κατακτητής, εισερχόμενος στην Αγία Σοφία, ανέβηκε πάνω στην Αγία Τράπεζα και προσευχήθηκε στον θεό του,
που τον αξίωσε να καταπλακώση την ρωμιοσύνη.

Πάντοτε μιλάμε για την αχαριστία των «άλλων»

 Μιλάμε συχνά για την αχαριστία. Τη στοχοποιούμε, την καταγγέλλουμε, την υπογραμμίζουμε ως πληγή των σχέσεων, ως ηθική παθογένεια της εποχής μας. Πάντοτε, όμως, μιλάμε για την αχαριστία των «άλλων». Πάντοτε ο άλλος είναι αυτός που δεν αναγνώρισε την αγάπη μας, την προσφορά μας, τον κόπο μας. Πάντα κάποιος άλλος είναι εκείνος που λησμόνησε, που αγνόησε, που πρόδωσε την καλοσύνη μας.

  Ξεχνούμε –ή ίσως επιλέγουμε να ξεχνάμε– ότι η αχαριστία των άλλων μπορεί να είναι καθρέφτης της δικής μας αχαριστίας. Γιατί κι εμείς, συχνά, είμαστε αχάριστοι. Πρωτίστως απέναντι στον Θεό. Εκείνον που μας χαρίζει ζωή, αναπνοή, ημέρα και νύχτα, και εμείς τον παραμερίζουμε σιωπηλά, σαν να είναι δεδομένος. Τον θυμόμαστε μόνο στις ανάγκες, τον επικαλούμαστε όταν πονάμε, αλλά τον ξεχνάμε όταν ευημερούμε. Νομίζουμε πως εμείς γνωρίζουμε, πως εμείς κανονίζουμε, εμείς σχεδιάζουμε και λησμονούμε πως τίποτα δεν είναι δικό μας. Όλα είναι δώρα.

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Αρχή της σωτηρίας το ευχαριστείν τω ευεργέτη». Η αρχή της σωτηρίας, δηλαδή, ξεκινά από την ευγνωμοσύνη. Όποιος δεν ευχαριστεί, δεν σώζεται· γιατί δεν αναγνωρίζει, δεν αγαπά, δεν βλέπει. Και πάλι αλλού γράφει: «Η αχαριστία μήτηρ της αθεΐας εστίν». Όταν ο άνθρωπος παύει να ευχαριστεί, τότε ο Θεός γίνεται ξένος, περιττός, μακρινός.

Αγ..Σωφρονίου: Περί των βάσεων της ορθοδόξου ασκήσεως - Η παρθενία και η σωφροσύνη

  Ή παρθενία καί ή σωφροσύνη συνιστούν τή δεύτερη κύρια υπόσχεση τού μοναχισμού.Ή άντίληψη γύρω άπό τήν παρθενία, ώς ζωης κατ'είκόνα της ζωης τού Ίησού Χριστού, είναι παραδόξως τόσο λίγο άποδεκτή άπό τό σύγχρονο κόσμο, άκόμη καί άπό τούς Χριστιανούς, ώστε καθίσταται άπαραίτητο νά εκθέσουμε τή δογματική βάση αύτης της υπόσχεσης.

 Ή δισχιλιετής πείρα της Εκκλησίας μέ άκαταμάχητη άξιοπιστία κατέδειξε ότι ό άποκλεισμός της γενετήσιας λειτουργίας άπό τή ζωή της άνθρώπινης προσωπικότητας όχι μόνο δέν επιφέρει βλάβη στήν ψυχική καί σωματική υγεία του άνθρώπου, άλλά άντίθετα, όταν χρησιμοποιείται μέ ορθό τρόπο αυξάνει καί τή φυσική άντοχή καί τή μακροβιότητα καί τήν ψυχική υγεία του.

 Κατά τίς τελευταίες δεκαετίες είναι δυνατό νά παρατηρήσει κανείς πλήθος επιστημονικών εργασιών, οί όποίες διαπιστώνουν τήν πνευματική γονιμότητα εκείνου τό οποίο ή σύγχρονη ψυχολογία ονομάζει έξαϋλωμένη άγνεία». 

Πρέπει νά χαίρεται κανείς γιά τή διαπίστωση αύτή, διότι σέ κάθε έποχή δέν έπαυσαν κάποιοι νά διαστρέφουν τήν έννοια της μοναχικής σωφροσύνης, άκόμη μάλιστα καί νά άντιτίθενται σέ αύτή, σάν ένα φαινόμενο παθολογικό καί παρά φύσιν.

Μία ομάδα Παπικών ιερέων ήρθε στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη....

 Μία ομάδα Παπικών ιερέων ήρθε στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, γνωστό για την μεγάλη αγάπη για όλους τους συνανθρώπους του. Ο γέροντας τους δέχτηκε με μεγάλη αγάπη και τους μίλησε μοιράζοντας τη χάρη του μαζί τους.

Κατάπληκτος από τη χάρη, την καλοσύνη και την αγάπη που εξέπεμπε ο Άγιος Παΐσιος, ένας από τους ιερείς του είπε: 

«Έλα, πάτερ, να προσευχηθούμε μαζί, να κάνουμε την προσευχή Πάτερ ημών!».

Στο οποίο ο Άγιος Παΐσιος απαντά: 

«Αυτό δεν γίνεται, αγαπητοί μου, δεν μπορούμε να προσευχηθούμε μαζί».

Τότε, οι λυπημένοι παπικοί ιερείς τον ρώτησαν: 

"Γιατί δεν μπορούμε να προσευχηθούμε μαζί, γέροντα; Δεν είμαστε κι εμείς παιδιά του Θεού;!"

Ο γέροντας τους απάντησε πάλι: 

"Ναι, είστε παιδιά του Θεού, αλλά δεν είστε στο Σπίτι του Πατέρα, είστε έξω από αυτό, περιπλανηθείτε έξω από αυτό. Επιστρέψτε ξανά στο Σπίτι και μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε μαζί τον Πατέρα μας!"

Αυτή είναι η μέγιστη κακοήθεια του Παπισμού, η δόλια εξαπάτηση των Ορθόδοξων: Οι Ουνίτες.

* Αυτή είναι η μέγιστη κακοήθεια του Παπισμού, η δόλια εξαπάτηση των Ορθόδοξων: Οι Ουνίτες.

**ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΑ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ

***«Ὁ ρόλος τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης στήν κοινωνία τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς α΄ χιλιετίας»

Ἡ ἄσκηση τῆς ἁλυσίδας του γέροντα Βασίλειου

-Σ’ εὐχαριστῶ γέροντα γιὰ ὅλα. Συγχώρεσε µὲ ἔχω µία ἀπορία ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό. Βλέπω ἐδῶ δίπλα στὸ κρεβάτι αὐτὴν τὴ µεγάλη ἁλυσίδα καὶ δὲν καταλαβαίνω σὲ τί σᾶς χρησιµεύει;

 Ὁ γέροντας Βασίλειος ἔσκυψε τὸ κεφάλι. Χαµογέλασε µὲ ἐκεῖνο τὸ γλυκὸ του χαµόγελο, ποὺ φωτιζόταν ὅλο τὸ πρόσωπό του. Δὲν ξέρω Βαγγέλη ἂν ἔχεις δουλειά, ἐπειδὴ συνήθως ἔρχεσαι βιαστικός, γιατί εἶναι µεγάλη ἱστορία.

-Ἔχω χρόνο γέροντα καὶ τώρα µάλιστα µοῦ κέντρισες τὴν περιέργεια.
– Ὅταν πῆγα στὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ νὰ µείνω ὁριστικά, γιατί ἴσως δὲν ξέρεις ὅτι πολλὰ χρονιὰ πρίν, ὄντας νέος µπαινόβγαινα καὶ κυρίως πήγαινα στὰ Καυσοκαλύβια. Στὴν περιοχὴ τοῦ Ἁγίου Νείλου, εὑρίσκεται ἡ καλύβη τοῦ Ἁγίου Εὐθυµίου. 

Ἐκεῖ µόναζε ὁ θεῖος µου παπὰ-Νεκτάριος ὁ πνευµατικὸς µὲ τὴ συνοδεία του. Στὴ συνοδεία του ἦταν καὶ ὁ πολύπειρος ἀσκητικὸς γέρων παπὰ Ἰωακεὶµ (ἐκοιµήθη τὸ 2003). Ἡ περιοχὴ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νεῖλο µέχρι τὰ Κρύα Νερὰ λέγεται Στραβολαγγάδα. Περιβάλλεται ἀπὸ ἄγρια καὶ αἰχµηρὰ βράχια. Εἶναι ἀρκετά δύσβατη καὶ ἀπρόσιτη περιοχή. Αὐτὴ ἡ περιοχὴ ἔχει πολλὲς σπηλιές, στὶς ὁποῖες διέµειναν πολλοὶ ἐραστὲς τῆς ἐρήµου. Ὁ π. Νεκτάριος µιὰ ἡµέρα, µετὰ ἀπὸ ἔντονη βροχόπτωση ἐπισκέφθηκε τὴν ἐν λόγω περιοχὴ γιὰ νὰ µαζέψει σαλιγκάρια. Καθὼς µάζευε τὰ σαλιγκάρια βρέθηκε στὴν εἴσοδο µίας σπηλιᾶς. Μέσα ἀπ’ αὐτὴν ἔβγαινε µία ἔντονη εὐωδία ἐνῶ ὁ ἴδιος ἔνιωσε ἀγαλλίαση. Ἐπέστρεψε στὴν καλύβη του καὶ διηγήθηκε τὸ γεγονός. Πολλοὶ πατέρες τότε ζήτησαν νὰ πᾶνε µαζί του στὴ σπηλιά. Πῆγαν στὴν περιοχὴ, ἔψαξαν ἐκεῖ ποὺ τοὺς εἶπε ὅτι ἦταν ἡ σπηλιὰ, ἀλλὰ σπηλιὰ δὲν βρῆκαν.

Ένα διαμάντι του Αγ.Ιωάννη Δαμασκηνού

Το απόσπασμα προέρχεται από τροπάριο του κανόνα στην Κυριακή του Θωμά, ποίημα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (8ος αι) - εκείνου του Σύρου, που έγραψε τόσο υπέροχα Ελληνικά.

❝Σὲ τὸν ὡς Θεὸν ἐκ τάφου
ἀναστάντα Χριστόν,
οὐ βλεφάροις ἰδόντες,
ἀλλὰ καρδίας πόθῳ πεπιστευκότες,
ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.❞

Ο ποιητής εντάσσει εμάς, τη χορεία των πιστών μέσα στον μακαρισμό του Χριστού «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» (Ιω. 20,29). 

Ήταν η απάντησή Του στο αίτημα του Θωμά να δει με τα μάτια του (βλεφάροις) τον αναστηθέντα («ἐὰν μὴ ἴδω ~ οὐ μὴ πιστεύσω»).

 Αιώνες αργότερα, έγραφε o Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ στον «Μικρός Πρίγκιπα»:

❝– Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου.
Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά
παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό,
δεν το βλέπουν τα μάτια.
– Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια,επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.❞

Κέντρο Λεξικολογίας - γλώσσα, λέξεις, λεξικά

Η Δύση σταμάτησε να παράγει Αγίους και σοφούς. Αυτό χρονολογείται από ....

  Η Δύση σταμάτησε να παράγει Αγίους και σοφούς. Αυτό χρονολογείται από τότε που οι Πάπες σταμάτησαν να είναι Άγιοι και σοφοί και έγιναν Πολιτικοί και διπλωμάτες.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Ο Οσμάν αγάς έβαλε απ’ έξω φωτιά στην εκκλησία και κάηκαν όλοι μέσα»

Η εκκλησία του αγίου Παντελεήμονα στην Κερασούντα (φωτ.: Wikimedia Commons)

Η Μαρία Φωτοπούλου γεννήθηκε στον οικισμό Άκκαγια (από το τουρκικό ak, που σημαίνει λευκός, και kaya, που σημαίνει βράχος, πέτρα), ο οποίος ήταν κτισμένος σε πλαγιά, σε υψόμετρο 800 μέτρων.
Εκκλησιαστικά άνηκε στη δικαιοδοσία της μητροπόλεως Χαλδίας και Χερροιάνων.
 Ο ελληνικός πληθυσμός του οικισμού ανερχόταν περίπου στους 600 κατοίκους, που προέρχονταν κυρίως από την περιοχή της Αργυρούπολης και μιλούσαν ποντιακά. Στην περιοχή υπήρχε μεγάλη εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο και στον προαύλιο χώρο της βρισκόταν το πεντατάξιο δημοτικό σχολείο του οικισμού. Οι κάτοικοι παρήγαγαν φουντούκια, καλαμπόκι και οπωροκηπευτικά και κατά τη διετία 1916-1918 το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εξορίστηκε στην περιοχή του Αρτοβάν.

Η μαρτυρία της Μαρίας Φωτοπούλου περιλαμβάνεται στο Αρχείο Προφορικής Παράδοσης του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, της μεγαλύτερης και παλαιότερης συλλογής προφορικής ιστορίας στην Ελλάδα και από τις σημαντικότερες της Ευρώπης.

«Παραμονή του Χριστού του 1916 φύγαμε από την Άκκαγια για την εξορία. Ενάμιση μήνα περπατήσαμε μέσα στα χιόνια. Τα βάσανα που υποφέραμε, να μην τα θυμάμαι ο άνθρωπος, γιατί μπορεί και να τρελαθεί. Πήγαμε στο Νίκσαρ πρώτα. Εκεί έμειναν οι βαριά άρρωστοι. Εμείς προχωρήσαμε στην Τοκάτη, εκεί μείναμε δυο ημέρες κι από ‘κει πήγαμε στην Αμάσεια. Μερικοί έμειναν και στην Τοκάτη. Αμάσεια και Σεβάστεια μας είπαν ότι μπορούμε να μείνουμε. Στα παράλια απαγορευόταν να κατεβούμε. Εμείς κατορθώσαμε και πήγαμε στη Σαμψούντα. Εγώ ήμουνα με δύο θείους μου μαζί, τον παπα-Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον Βασίλη Παπαδόπουλο. Ο παπα-Κυριάκος είχε μαζί του και την κόρη του και τα δυο του εγγόνια. Ο γαμπρός του ήτανε εγκαταστημένος στη Ρωσία. Εγώ με τον θείο μου τον Βασίλη πήγανε σ’ ένα χωριό, ο παπάς πήγε σ’ άλλο χωριό. Εκεί που πήγε είχε χριστιανούς κι εκκλησία κι έκανε πάλι τον παπά.

Λίγο καιρό αφού πήγανε, πιάσανε τον θείο μου τον Βασίλη και τον ρίξανε στις φυλακές. Έτσι τους πιάσανε και τους φυλακίζανε, πως είναι τάχα λιποτάκτες.

"Μηδείς φοβείσθω θάνατον"

Όπως λέμε σε έναν λόγο στην Ανάσταση: "Μηδείς φοβείσθω θάνατον" λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Να μη φοβάται κανένας το θάνατο γιατί μας ελευθέρωσε, "ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος".

Να μη φοβάστε τις δοκιμασίες.Να μη φοβάστε να πληγωθείτε,να λυπηθείτε, να αποτύχετε.
Είναι πραγματικά μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος στη ζωή του απέτυχε, πληγώθηκε, τραυματίστηκε, στραπατσαρίστηκε, τον έφτυσαν.. Μη φοβάστε!
Να μη φοβάται κανένας αυτά τα πράγματα. 

Από αυτά τα πράγματα, από αυτά τα συμπλέγματα όλα, μας ελευθέρωσε κάτι το οποίο δεν νικάται από αυτά τα πράγματα. Το λέει ο Χριστός: "Αυτή είναι η νίκη η οποία νίκησε τον κόσμο, η πίστις ημών."

Η πίστη στο Θεό είναι κάτι το οποίο βγάζει τον άνθρωπο πάνω απ' όλα τα παρόντα και ό,τι κι αν συμβεί το βλέπει από πάνω, δεν τον πιάνει!

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

πηγή

Πώς ανέχονται όλη την κακία και την αμαρτία πού υπάρχει στον κόσμο και εμείς να μην ανεχόμαστε τον αδελφό μας! ;

-Γέροντα, πώς μπορεί να ζήση σήμερα κανείς μέσα στην κοινωνία σωστά, χριστιανικά, χωρίς να σκανδαλίζεται από τους ανθρώπους πού ζουν μακριά από τον Θεό;
-Γιατί να σκανδαλίζεται από τους άλλους πού δεν είναι κοντά στον Θεό; Εάν ήταν μέσα σε μία οικογένεια και είχε εξι-όκτώ αδέλφια και ένα-δύο από αυτά τα παρέσυ­ρε ό σατανάς και ζούσαν αμαρτωλή ζωή, θα τον σκαν­δάλιζε ή αμαρτωλή ζωή τους;

– Όχι, θα πονούσε, γιατί θα ήταν αδέλφια του.
– Ε, λοιπόν, το κακό βρίσκεται μέσα μας. Δεν έχουμε αγάπη, γι’ αυτό δεν νιώθουμε όλους τους ανθρώπους αδελφούς μας και σκανδαλιζόμαστε από την ζωή τους. Όλοι είμαστε μία μεγάλη οικογένεια και είμαστε μετα­ξύ μας αδέλφια, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού. Εάν νιώσουμε πραγματικά ότι είμαστε αδέλφια με όλους τους ανθρώπους, θα πονούμε για όσους ζουν μέσα στην αμαρτία και δεν θα μας σκανδαλίζει ή αμαρ­τωλή ζωή τους, άλλα θα προσευχόμαστε γι’ αυτούς.
Άρα, αν σκανδαλιζώμαστε, το κακό βρίσκεται μέσα μας· δεν είναι έξω από μας. Να λέμε στον εαυτό μας, όταν σκανδαλίζεται:

 «Εσύ πόσους σκανδαλίζεις; Για όνομα του Θεού, να μην ανέχεσαι τον αδελφό σου; Εσένα πώς σε ανέχεται ό Θεός με τόσα πού κάνεις;». 

Σκεφθείτε τον Θεό, την Παναγία, τους Αγγέλους, πού βλέπουν στην γη όλους τους ανθρώπους – σαν να βρίσκονται σε ένα μπαλ­κόνι και βλέπουν στην πλατεία τους ανθρώπους πού είναι συγκεντρωμένοι εκεί – άλλους να κλέβουν, άλλους να μαλώνουν, άλλους να αμαρτάνουν σαρκικά κ.λ.π.

 Πώς τους ανέχονται! Πώς ανέχονται όλη την κακία και την αμαρτία πού υπάρχει στον κόσμο και εμείς να μην ανεχώμαστε τον αδελφό μας! Είναι φοβερό!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο οπλαρχηγός Γιώργος Πετεινάρη .Το πρωτοφανές εγχείρημα του στην φωλιά των Τούρκων στην Αθήνα!Η μάχη στο Σίρτζι!

 Ο Γιώργος Πετεινάρης από τα Παραπούγγια ( Λεύκτρα ) είναι ένας ΗΡΩΑΣ (άγνωστος σε πολλούς) της Επανάστασης που για εννέα χρόνια πολεμά συνεχώς μαζί με τον Ανδρούτσο, Γκούρα, Σκουρτανιώτη, Κλίμακα, Κριεζώτη στην Θήβα στην Βοιωτία , Εύβοια και όπου αλλού τόν καλεί ο Αγώνας .

 Ο Γιώργος Πετεινάρης- μετά τόν ηρωικό θάνατο του Θανάση Σκουρτανιώτη στο ολοκαύτωμα του Μαυρομματίου με πρόταση του Κριεζώτη - γίνεται οπλαρχηγός στην περιοχή της Θήβας. Από την φύση του ανήσυχος δραστήριος, ορμητικός και κυρίως παράτολμος οργανώνει μια μικρή ομάδα πολεμιστών (δεν υπερέβαιναν τους δέκα) και αρχίζει καταδρομικές επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων της ευρύτερης περιοχής της Θήβας. Έχοντας σαν δόγμα το κτυπώ και φεύγω- κυρίως τίς νυχτερινές ώρες μέσα σέ λίγο διάστημα γίνεται ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων.

 Οι Πασάδες της Θήβας- έχοντας δεχτεί συντριπτικά πλήγματα μέσα στά στρατόπεδα τους αποφασίζουν με κάθε τρόπο την εξόντωση του .Αυτή την απόφαση τους -την έμαθε ο Πετεινάρης και αποφασίζει να δράσει ανάλογα ! Βάζει σε ενέργεια ένα παράτολμο και ριψοκίνδυνο σχέδιο. Μαζί με δύο Θηβαίους- όλοι τους άριστοι καβαλάρηδες -ξεκινούν ένα βράδυ από την Θήβα για την τουρκοκρατούμενη Αθήνα. Αφού περνούν με επιτυχία όλα τά φυλάκια-σαν σύγχρονοι καταδρομείς - έρχονται στο κέντρο της Αθήνας - όπου υπήρχε στρατώνας ιππικού πολεμικών αλόγων των Πασάδων .

«Καλώς ήλθες, Θεέ μου. Καλώς ήλθες».

Η ιερά ώρα της θείας κοινωνίας ήτο ιδιαιτέρως ευλογημένη.
Παρ’ όλην την σωματικήν εξάντλησιν ήτοιμάζετο από ώρες πριν και ήτο ικανός να περιμένη και μίαν ώραν εις την καρέκλαν διά να πάρη Χριστόν…
Εις την εμφάνισιν του Ιερέως εις την θύραν του κελλίου του εσήκωνε τα αδύναμα χέρια του και εφώνει εξ όλης ψυχής.
«Καλώς ήλθες, Θεέ μου. Καλώς ήλθες».
Μετελάμβανεν μόνος με τόσον ιερόν πόθον και κατάνυξιν ωσάν να ήτο η πρώτη κοινωνία της ζωής του.
Με τα την θείαν μετάληψιν επεσφράγιζε την ευχαριστίαν του με τας λέξεις:
– Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ…
Ο πόθος και η ζέσις της καρδίας του ήτο όλας τας φοράς που μετελάμβανε πάντοτε ο αυτός. Ηλλοιούτο κυριολεκτικώς, οσάκις εκοινώνει.
Δύο όμως από όλας τας φοράς η αλλοίωσις του προσώπου ήτο τοιαύτη που δεν ετόλμας να τον ατενίσης.
Ήτο όλος φως ουρά νιον…
Μετά την θείαν κοινωνίαν έλεγε με υψωμένας τας χείρας.
Πάρε με. Θεέ μου! Πάρε με!

Απόσπασμα από το βιβλίο, «Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, (Ο ουρανοδρόμος οδοιπόρος) 1884-1980», τόμος α’, των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.

πηγή

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ... Άγίου Γρηγορίου Νύσσης

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, αλλά το τέλος της ζωής μας είναι ο θάνατος, διέγραψε κατηγορίες και ψεγάδια, δώσε απεριόριστη εξουσία στο φονιά, άφησε τον μοιχό να επιβουλεύεται φανερά τους γάμους, ας διασκεδάζει ο πλεονέκτης με τα ξένα, ας μη διακόπτει κανένας τον υβριστή, ας καταπατεί συνεχώς τον όρκο του ο επίορκος, γιατί και τον πιστό στον όρκο του τον περιμένει θάνατος. O άλλος ας λέει όσα ψέματα θέλει, γιατί δεν υπάρχει κανένα κέρδος από  την αλήθεια, κανένας να μην ελεεί το φτωχό, γιατί η ευσπλαχνία δεν έχει αμοιβή!

Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, δεν υπάρχει ούτε κρίση, κι αν δεν υπάρχει κρίση, χάνεται μαζί κι ο φόβος του Θεού. Kι όπου ο φόβος δεν σωφρονίζει, εκεί χορεύει ο διάβολος μαζί με την αμαρτία. Πολύ κατάλληλο γι’ αυτούς έγραψε ο Δαβίδ εκείνο τον ψαλμό: «Είπε μέσα του ο ανόητος· δεν υπάρχει Θεός· έχουν διαφθαρεί και μισήθηκαν για τις πράξεις τους» (Ψαλμ. 13,1).

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Κύριλλος ο ΣΤ’

Τον Ιούλιο του 1993, αναγνωρίστηκε επίσημα ως Άγιος της Εκκλησίας ο Πατριάρχης Κων/πόλεως Κύριλλος ο ΣΤ’ ο Αδριανουπολίτης. Πρόκειται για ένα σοφό διδάσκαλο και μαρτυρικό ποιμενάρχη του Γένους μας, ο οποίος εργάστηκε με ζήλο για την πνευματική καλλιέργεια του υπόδουλου Ελληνισμού στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μαρτύρησε στα αγιασμένα χώματα της Θράκης αγωνιζόμενος για την ελευθερία του Έθνους μας.

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Κύριλλος ο ΣΤ’, (το κοσμικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Σερπεντζόγλου), καταγόταν από την Αδριανούπολη και διδάχθηκε τα εγκύκλια γράμματα στη σχολή της γενέτειράς του. Υπηρέτησε ως αρχιδιάκονος στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το έτος 1803 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ικονίου και μετετέθη στην Αδριανούπολη το έτος 1810. Στις 4 Μαρτίου του 1813, εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1818 παύθηκε από τον πατριαρχικό θρόνο και αναχώρησε για την Αδριανούπολη, όπου υπέστη μαζί με άλλους είκοσι επτά κληρικούς και προύχοντες τον Απρίλιο του 1821, τον διά αγχόνης θάνατο με την κατηγορία ότι συμμετείχε στο κίνημα που προετοίμαζε την ελευθερία του έθνους.

Το σώμα του, αφού παρέμεινε κρεμασμένο για τρείς ημέρες στο κιγκλίδωμα του παραθύρου του Συνοδικού Γραφείου της Μητροπόλεως Αδριανούπολης, ρίχθηκε τελικά στον ποταμό του Έβρου για να βρεθεί και να ταφεί λίγο αργότερα από τον χωρικό Χρήστο Αργυρίου στο χωριό Πύθιο του Έβρου. 

Ο Άγιος Μάρτυς Γαβριήλ του Μπιαλιστόκ

Δια χειρός Νικολάου Γαλανόπουλου

~ Ο Άγιος Μάρτυς Γαβριήλ του Μπιαλιστόκ ~

Δυο φράσεις, παγιδεύουν τους ανθρώπους… Το «έχεις καιρό ακόμα» και το «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα».

Δυο φράσεις, παγιδεύουν τους ανθρώπους…
Το «έχεις καιρό ακόμα» και το «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα».
«Έχεις καιρό ακόμα», σου λέει ο λογισμός… Και έτσι, αφήνεις «ευχαριστώ», «συγγνώμες» και «σ’αγαπώ» ανείπωτα… Και έτσι περνάν οι μέρες, περνάν οι μήνες, περνάν τα χρόνια και πριν καλά -καλά το καταλάβεις, φεύγεις απροετοίμαστος… Ατακτοποίητος. Τόσο σε σχέση με τον Θεό, όσο και με τους Ανθρώπους.
«Έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα», σου λέει ο λογισμός. Και όλα εκείνα τα μικρά, φουντώνουν, γιγαντώνονται και γίνονται θηρία. Και γίνεσαι σκλάβος των παθών σου, σκλάβος των ενορμήσεων και απορείς μετά πώς έγινε και έπεσες τόσο χαμηλά.
Δυο φράσεις, παγιδεύουν τους ανθρώπους…
Το «έχεις καιρό ακόμα» και το «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα».
Πρόσεχε τες και τις δύο αδερφέ μου.
ΧΡΙΣΤΌΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Τι είναι το παπικό αλάθητο;

 

 Είναι και αυτό παπική αίρεση συνημμένη με το πρωτείο, το οποίο θέλει να κατοχυρώσει δογματικά. Ο Πάπας δεν είναι απλά πρώτος στην Εκκλησία αλλά και αλάθητος, μη δεχόμενος κοντά του άλλες εκκλησιαστικές αυθεντίες και εξουσίες. Η σύνοδος του Βατικανού ορίζει: «Όταν ο επίσκοπος Ρώμης αποφαίνεται από καθέδρας (ex cathedra), δηλαδή όταν ασκώντας το έργο του σαν ποιμένας και διδάσκαλος όλων των χριστιανών, ορίζει με την ύψιστη αποστολική του αυθεντία κάποια διδασκαλία περί πίστεως ή πράξεως που πρέπει να γίνη αποδεκτή από την Εκκλησία, βάσει της θείας βοήθειας που του δόθηκε σαν υπόσχεση στο πρόσωπο του μακαρίου Πέτρου, έχει το αλάθητο με το οποίο ο θείος λυτρωτής θέλησε να είναι εφοδιασμένη η Εκκλησία του στον καθορισμό κάποιας διδασκαλίας περί πίστεως ή πράξεως. Δια τούτο όλες οι οριστικές αποφάσεις των Ρωμαίων επισκόπων είναι από μόνες τους αλάθητες και όχι από τη συναίνεση της Εκκλησίας».

 Βεβαίως το αλάθητο του Πάπα δεν είναι δύναμη απεριόριστη και ανεξέλεγκτη.

Η Νεκρά θάλασσα και η λίμνη Γεννησαρέτ (θάλασσα της Γαλιλαίας) από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό

Η Νεκρά θάλασσα και η λίμνη Γεννησαρέτ (θάλασσα της Γαλιλαίας) από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό!

Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτεται στόν κάθε πιστό, ὄχι ὅμως μέσῳ τῶν αἰσθήσεων τοῦ σώματος,αποκαλύπτεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου.

Ψηφιδωτὸ 11ου αἰ., μονὴ Δαφνίου

1. Ἀπὸ τὸν φόβο στὴν εἰρήνη
Ὁ φόβος καὶ ἡ θλίψη εἶχαν μαυρίσει τὶς καρδιὲς τῶν Μαθητῶν. Κλεισμένοι τώρα στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀνακαλοῦσαν στὴ μνήμη τους ὅσα συγκλονιστικὰ γεγονότα εἶχαν συμβεῖ τὶς τελευταῖες ἡμέρες: τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα, τὴν ἄδικη δίκη τοῦ Διδασκάλου, τὶς κραυγὲς τῶν Ἰουδαίων, τὸ μίσος τῶν στρατιωτῶν, τὸν Σταυρό, τὸ αἷμα, τὸν θάνατο, τὴν ταφὴ τῶν ἐλπίδων τους. Τώρα κινδύνευαν καὶ οἱ ἴδιοι. Οἱ κλειδωμένες πόρτες τοῦ ὑπερώου τοὺς χάριζαν ἴσως μιὰ μικρὴ αἴσθηση ἀσφάλειας.

Τότε λοιπόν, στὴν κορύφωση τοῦ φόβου, ἐμφανίσθηκε ξαφνικὰ ἀνάμεσά τους ὁ Κύριος. Δὲν τοὺς ἐπέπληξε, ποὺ Τὸν ἄφησαν μόνο στὶς δύσκολες ὧρες τοῦ Πάθους, οὔτε ἤλεγξε τὸν Πέτρο γιὰ τὴν τριπλὴ ἄρνηση, ἀλλὰ τοὺς καθησύχασε λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν»! Ἂς ἔλθει εἰρήνη σὲ σᾶς. Καὶ τοὺς ἔδειξε τὰ τρυπημένα χέρια καὶ τὴν πλευρά του. Ἄλλαξε τελείως τώρα ἡ ψυχικὴ κατάσταση τῶν Μαθητῶν. Τὸν φόβο καὶ τὴν ἀγωνία διαδέχθηκαν ἡ εἰρήνη καὶ ἡ χαρά.

Αὐτὸ δὲν συνέβη μόνο τότε. Ἐπανα­λαμβάνεται κάθε φορὰ ποὺ εἰσέρχεται σὲ κάποιο σπίτι ὁ Κύριος. Σκορπίζει ἐκεῖ τὴ δική του εἰρήνη. Ἀλλὰ καὶ ὅταν κατοικεῖ στὴν ἀνθρώπινη καρδιὰ ὁ Χριστός, τὴν ἴδια εἰρήνη μεταδίδει μὲ τὴν παρουσία του. Μόνο τότε μπορεῖ νὰ εἰρηνεύσει ἀληθινὰ ὁ κόσμος καὶ ἡ κοινωνία μας, ὅταν ἔχουμε ἀνάμεσά μας τὸν Χριστό. Μόνο τότε χάνεται τὸ πέπλο τῆς ἀπελπισίας καὶ τοῦ φόβου ἀπὸ τὴν ἀναστατωμένη καρδιά μας, ὅταν ἐνοικεῖ σ᾿ αὐτὴν ὁ Κύριος. Ἐκεῖνος χαρίζει μόνιμη καὶ ἀδιασάλευτη εἰρήνη.

Η αρετή είναι αυτοαγνοούμενη.

  Τον αληθινό άνθρωπο του Θεού όλοι τον ξέρουν και μοναχά ο ίδιος δεν ξέρει τον εαυτό του. Όποιος τον πλησιάζει, τον γνωρίζει, ο ίδιος όμως δεν έχει επίγνωση των προτερημάτων του. Το ακτινοβόλημα της αρετής και των χαρισμάτων του, που πηγάζουν από την θεοφώτιστη και θεοχαρίτωτη ψυχή του, είναι φανερό σ΄ όλους όσοι τον συναναστρέφονται, είναι όμως άγνωστο και αφανέρωτο στον ίδιο. Οι άλλοι το διακρίνουνε και το τιμούνε και τον δοξάζουνε. Αυτός μονάχα δεν βλέπει τίποτα και νομίζει τον εαυτό του μικρό και ανάξιο και συνηθισμένο΄ «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10).Εσείς δε, όταν τα κατορθώνετε όλα αυτά, να λέτε πως δεν αξίζετε τίποτα.

 Ο Μωυσής, όταν ύστερα από την υπερθαύμαστη θεοψία του κατέβηκε έπειτα από σαράντα μέρες από το όρος, κρατώντας στα χέρια του τις πλάκες της θείας Νομοθεσίας, είχε το πρόσωπό του δοξασμένο και καταφώτιστο από τις μαρμαρυγές μιας υπερφυσικής ακτινοβολίας και λαμπρότητας, σε τρόπο που ο Ααρών, ο αδελφός του και οι πρεσβύτεροι του λαού, δεν μπορούσανε να αντικρύσουνε τις ακτίνες που εφωτοστεφάνωναν την όψη του κι έμεναν εκστατικοί κι εφοβούντανε να τον πλησιάσουν. «Καὶ εἶδεν Ἀαρών καὶ πάντες οἱ πρεσβύτεροι Ἰσραήλ… καὶ πάντες οἱ Ἄρχοντες τῆς Συναγωγῆς… καὶ πάντες οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ… καὶ ἥν δεδοξασμένη ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἐφοβήθησαν ἐγγίσαι αὐτῷ». (Εξοδ. λδ, 23-22).

Ημερολόγιο εσχάτων ημερών....

Ημερολόγιο εσχάτων ημερών. Στερνές μέρες Απρίλη του '25. Πέρασε βιαστικά η Πασχαλιά, φάγαμε το καταπέτασμα, φαγωθήκαμε αλλήλων και επιστρέψαμε κακήν κακώς στην δουλεία, αναδουλειά, την αβαρία, την αποστασία και απόσταση αλλήλων, όπως είθισται.
Ηθικόν; Βαρύ και ασήκωτο. Γιατί αν ήταν ακμαιότατο θα είχαμε σώσει την χώρα.
Και έπεσε μια νωχελική σιωπή, σκιά στο βλέμμα. Σε τρανταχτή περισυλλογή, που όταν τις μέρες την νηστείας δεν είχαμε, στις αλλόκοτες μέρες που ζούμε.
Κατά τάλλα, όλα βαίνουν καλώς στις τελευταίες μέρες της Πομπηίας και πλεόνασμα βρήκε η φοβερή κυβέρνηση μας, έτσι να 'χουν να δίνουν επιδόματα, να μην δουλεύει κανένας, και να στα κλέβουν από την πίσω πόρτα, δούναι και λαβείν στο ψηφιακό σου πορτοφόλι.
Και καθώς πεθαίνουν οι παλιές θρησκείες με τον τελευταίο κανονικό Πάπα.
Να πω και 'γω μια σκέψη, μια "μαντεία". Θα σας δώσουν χρήμα πολύ, έτσι στο τσάμπα και αγύριστο. Θα σας εθίσουν στην καλοπέραση. Και όταν θα μας έχουν εκεί που θέλουν. Θα χτυπήσουν αλύπητα. Ξαφνικά θα γίνει οικονομικό κραχ, επιδόματα κομμένα, πείνα και χάος, και μετά παγκόσμιος πόλεμος. θάνατος και ερείπια.

Πώς ένα χωριατόπουλο γίνεται εκδικητής στον Μακεδονικό Αγώνα;

Το παλικαράκι αριστερά στη φωτογραφία με το γιλεκάκι του και το μπαστουνάκι του δίπλα στον Μακεδονομάχο Λάζο (Λάζαρος) Δογιάμα είναι ο Ιωάννης Βίλλιογλου ή καπετάν Ράμναλης. Το ιδιαίτερο στον Ιωάννη Βίλλιογλου; Το πρωί ήταν φιλήσυχο χωριατόπουλο που μιλούσε σλαβομακεδονικά και λίγα ελληνικά, όργωνε χωράφια, τάιζε κότες και έκοβε ξύλα. Το βράδυ όμως, αθόρυβα, μυστικά και μεθοδικά ξεπάστρευε με την ομάδα του τους κομιτατζήδες της Ανατολικής Μακεδονίας.

Πώς ένα χωριατόπουλο γίνεται εκδικητής στον Μακεδονικό Αγώνα;
Η δράση του νεαρού και λεπτοκαμωμένου Γιάννη Βίλλιογλου ξεκινά στην πόλη των Σερρών το 1904. Ένας πλούσιος Έλληνας με εμπορική δραστηριότητα στην πόλη αποφασίζει να νοικιάσει το σπίτι του σε Βούλγαρους, για να το κάνουν βουλγαρικό σχολείο (ναι, υπήρχαν και αυτοί οι "Έλληνες"). Τότε ο δεκαεννιάχρονος Γιάννης βγάζει από τη μέση τον προδότη. Τον μαχαιρώνει και διαφεύγει στη Θεσσαλονίκη. Εκεί παρουσιάζεται στο Ελληνικό Προξενείο, όπου ανακοινώνει την πράξη του και ζητάει να ενταχθεί στον Μακεδονικό Αγώνα, που ήδη είχε ξεσπάσει. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος σλαβόφωνος της Μακεδονίας, που αποφασίζει να ενταχθεί σε ελληνικό σώμα.

Ο Γιάννης Βίλλιογλου είχε γεννηθεί στο χωριό Ίσωμα του Κιλκίς, ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και στις Σέρρες, που τότε ονομαζόταν Ράβνα ή Ραύνα και ήταν πιστός οπαδός του Πατριαρχείου. Η οικογένεια του είχε υποφέρει από τους κομιτατζήδες, καθώς ο θείος και οι γονείς του είχαν δολοφονηθεί.
Οι Έλληνες τον στέλνουν πρώτα στο ένοπλο σώμα του Γιάννη Σακελλαρόπουλου που είχε δραστηριοποιηθεί στην περιοχή του Κιλκίς. Μετά όμως τη διάλυση του σώματος αυτού, ο Βίλλιογλου επιστρέφει μεταμφιεσμένος ως απλός χωρικός πάλι στο Προξενείο Θεσσαλονίκης και προτείνει να φτιάξει δικό του σώμα με συντοπίτες του, όπως και γίνεται.

Εύχομαι η θεία δροσιά της Αναστάσεως του Κυρίου να σε κρατά γενναία στη γενική δύσκολη ζωή...

πηγή

Ὅταν τά Λείψανα τῶν Ἁγίων βρίσκονται στα χέρια τῶν αἱρετικῶν

 Ὅταν τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων εὑρίσκωνται εἰς τὰς χεῖρας τῶν αἱρετικῶν, ὁ Θεὸς δὲν παρέχει τὴν Χάριν Του μέσῳ αὐτῶν. Παράδειγμα τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ὅταν μετεφέρθη εἰς τὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Ναόν, ὁ Ἅγιος ἐμυρόβλυζεν. Ὅταν ὅμως κατέλαβαν τὸν Ναὸν οἱ Παπικοί, τότε ἔπαυσε νὰ μυροβλύζῃ! Αὐτὸ γίνεται διὰ νὰ δείξῃ ὁ Θεὸς εἰς ποίων τὴν πίστιν εὐαρεστεῖται.

Οἱ Παπικοὶ κατέχουν ἀναρίθμητα Λείψανα Ἁγίων, ἀκόμη καὶ ἄφθαρτα. Οὔτε κἂν γνωρίζουν τί ἔχουν εἰς τὰς ἀποθήκας τους. Καὶ ὅμως, κανένα ἐξ αὐτῶν δὲν θαυματουργεῖ. Ὅταν ἐπανέλθῃ κάποιο Λείψανον εἰς τὰς χεῖρας τῶν Ὀρθοδόξων, τότε ἀρχίζει νὰ φανερώνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μέσῳ αὐτῶν. Παράδειγμα τὸ ἄφθαρτον Λείψανον τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου,

Άγιος Ευθύμιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ζήλων

 Το 1876 γεννήθηκε στα Παράκοιλα της Λέσβου,ο Ευστράτιος Αγριτέλλης.Οταν εκάρη μοναχος πηρε το ονομα Ευθύμιος.Μετα την Λειμωνιαδα Σχολή τελείωσε τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

 Εύστροφος,πιστός με εφράδεια λόγου διακρίθηκε ως ιερέας που φρόντιζε για την πνευματική προκοπή των πιστών.

 Οταν χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ζήλων ,βρέθηκε ως βοηθος του αλλου μεγάλου Λέσβιου Ιεράρχη,του Γερμανού Καραβαγγέλη.

 Εκει στα μέρη του Πόντου στάθηκε αγρυπνος φρουρός των Ελλήνων.Ιδρυσε παντου σχολεία ,κρατούσε αγρυπνο το ελληνικό πνεύμα.Οργάνωσε τους Αντάρτες του Πόντου στην Πάφρα και με κίνδυνο της ζωής του,αντιμετώπιζε την Τουρκική μανία.

 Οταν βγήκε η διαταγή να φύγουν οι ιερεις απο τονΠόντο,ο Ευθύμιος μαζι με τον Χρύσανθο Τραπεζούντας δεν τους ακουσαν.Εμειναν πιστοι στο ποιμνιο τους.

 Πολέμησε να σώσει απο την Γενοκτονία τον Ποντιακό Ελληνισμο.Δεν έφυγαν για να σωθούν.Μετά απο ενοπλες επιτυχιες των ανταρτών του Ευθυμίου,Τούρκοι τον έπιασαν και τον έριξαν στα μπουντρούμια στην Αμάσεια.Ακόμα και τότε ο Εθνομάρτυρας Επίσκοπος πήρε ολη την ευθυνη πάνω του για να σωθουν οι αλλοι Ελληνες αγωνιστες.

Απο τα φρικτά μαρτύρια πέθανε (απο τύφο;)σε ηλικία 45 ετών.

Αγιοκακατάχθηκε το 1992 ,και οι Χριστιανοι τιμούν τη μνημη του μαζι με τους αλλους Ιερομάρτυρες της Μικρασίας

Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΞ/ΠΟΛΗΣ ΤΟ 1454, ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ !!

Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 
Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος.
Πριν γίνει μοναχός ήταν στρατιωτικός στο βυζαντινό στρατό, όπου και είχε φτάσει σε μεγάλο βαθμό.
Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε έναν ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή.
Την ημέρα των Χριστουγέννων ο γέροντας αυτός κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον Λόγο του Θεού.
Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.
Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου.
Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περίπου το 1450,ο Άγιος Ραφαήλ βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόνασε εκεί.

Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός.
Ο Άγιος Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικιός στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας της Μικράς Ασίας. Ωστόσο μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.

Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν στη Θράκη και τελείωσε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να φύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη.

Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Στον ολάνθιστο Μπουρνόβα του ονείρου, με τα μυριόχρωμα λουλούδια και τ' αρώματα...

Στον ολάνθιστο Μπουρνόβα του ονείρου, με τα μυριόχρωμα λουλούδια και τ' αρώματα, τέτοια εποχή τις Κυριακές ανέβαινε όλη η Σμύρνη!... Για ν' απολαύσει τις χαρές της εξοχής και να θαυμάσει τις Μπουρνοβαλιές, τις ξακουστές για τη φρεσκάδα τους, τη γλύκα και τη σπάνια ομορφιά τους!
Στα παλιότερα χρόνια, ο Μπουρνόβας ήταν απλά ένα πανέμορφο χωριό, δροσερό, καταπράσινο, με γραφικά σπιτάκια και βρυσούλες με κρύα νερά... Ό,τι έπρεπε για τις καλοκαιρινές διακοπές πολλών Σμυρνιών και τον προτιμούσαν.

Οι διάφοροι νεωτερισμοί στην ανάγνωση του Ευαγγελίου Ούσης οψίας, τη Κυριακή του Πάσχα εσπέρας (Αγάπη)

Παν. Δ. Παπαδημητρίου, αʹ ἔκδοσις, 22/4/2025

Εἴθισται ἐνιαχοῦ, ἀπὸ τὸν προηγούμενο αἰῶνα, ἀρχικὰ στοὺς Μητροπολι­τικοὺς Ναούς, στὸν Μεγάλο Ἑσπερινὸ τοῦ Πάσχα (τὸν καλούμενο καὶ «Ἀγάπη»), νὰ ἀναγινώ­σκεται τὸ Εὐαγγέλιον Οὔσης ὀψίας ἀπὸ τοὺς Κληρικούς σὲ διάφορες γλῶσσες.

Ὅμως πέραν τῶν Μητροπολιτικῶν Ναῶν, διαβάζεται σὺν τῷ χρόνῳ καὶ σὲ ἐνορίες, καὶ Κληρικοὶ δυστυχῶς δίνουν τὸ Εὐαγγέλιον νὰ τὸ ἀναγνώσουν Ἱεροψάλτες, καὶ λαϊκοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Ὅτι διαβάζουν λαϊκοὶ τὸ Εὐαγγέλιον, δὲν εἶναι νεωτερισμός τοῦ 2024, ἀλλὰ τὸν ἀναφέρει καὶ ὁ Φουντούλης ἤδη τό 1994 στὴν ἐρώτηση #444, καί στήν #579, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικό ὑπάρχει.

Στὴν Ἀμερικὴ ἐνορίες βάζουν μέχρι καὶ ἀγγελίες: «Agape vespers readers needed. Can you read another language? We need you!», δηλ. «Χρειάζονται διαβαστὲς γιὰ τὸν ἑσπερινὸ τῆς ἀγάπης. Μπορεῖς νὰ διαβάσεις ξένη γλώσσα; Σὲ χρειαζόμαστε!». Ἄλλη ἐνορία: «Χρειαζόμαστε ἐθελοντές νὰ διαβάσουν τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διαφορετικὲς γλώσσες γιά τόν Ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης!». Ἄλλος περιγράφει τὴν ἀκολουθία αὐτή ὡς τὴν ἀκολουθία ὅπου ἐμφανίζονται οἱ “language geeks”.

Κατὰ τὴν Τάξιν τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, τὸ Εὐαγγέλιον στὴν Ἐκκλη­σία δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀναγνωσθεῖ ἀπὸ κανέναν ποὺ δὲν ἔχει Ἱερωσύνη (οὔτε φυσικὰ καὶ ἀπὸ τὸν Ἱεροψάλτην, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἀπὸ οἰονδήποτε Αἱρετικό). Αὐτὸ εἶναι προτεσταντι­σμός. 

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της ''Σύριας''της Iεράς Μονής Ghighiu

Στην εορτή της Ζωοδόχου Πηγής οι Ρουμάνοι πιστοί τιμούν ιδιαίτερα την Παναγία την Σύρια(Siriaca”)η οποία αποθησαυρίζεται στην Ιερά Μονή Ghighiu στον Νομό Prahova.
Την εικόνα έφερε στην Μονή Ghighiu,στι; 25 Φεβριουαρίου 1958, ο επίσκοπος Σεργιουπόλεως Βασίλειος Σαμάχα(1920-2002)κατόπιν επανειλημμένων θαυμαστών εμφανίσεων της Παναγίας που τον προέτρεψε να φέρει την εικόνα σε αυτήν την Μονή.

Μέχρι τότε η εικόνα βρισκόνταν στο χωριό Bhamdoun του Λιβάνου στον ναό του Αγίου Γεωργίου.Την ίδια χρονιά(1958)ο ναός του Αγίου Γεωργίου μαζί με πολλές εικόνες και παλιά χειρόγραφα,καταστράφηκαν κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου

Άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των αν­θρώ­πων και άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των θρη­σκειών

1. Το 1267 στην μονή Ξη­ρο­πο­τά­μου του Αγί­ου Όρους, έγι­νε συλ­λεί­τουρ­γο Ορ­θο­δό­ξων και πα­πι­κών για την ένω­ση των 2 εκ­κλη­σιών και κατά τη διάρ­κεια της Θεί­ας λει­τουρ­γί­ας έγι­νε σει­σμός και κα­τα­πλα­κώ­θη­καν όλοι μέσα στην Εκ­κλη­σία και σκο­τώ­θη­καν!
Εί­ναι με­λα­νή και άγνω­στη ιστο­ρία του Αγί­ου Όρους, την οποία γνω­ρί­ζουν πολύ καλά οι πα­πι­κοί, αλλά οι ημέ­τε­ροι την αγνο­ούν.
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος +

2. Όλοι θέ­λου­με να δώ­σει ο Θεός ενό­τη­τα πί­στε­ως στον κό­σμο. Μα εσείς τα μπερ­δεύ­ε­τε τα πράγ­μα­τα.
Άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των αν­θρώ­πων και άλλο η συμ­φι­λί­ω­ση των θρη­σκειών.
Ο Χρι­στια­νι­σμός επι­βάλ­λει ν' αγα­πά­με με όλη μας την καρ­διά τους πάν­τες, όποια πί­στη και αν έχουν!
Συγ­χρό­νως όμως μας δια­τά­ζει, να κρα­τά­με αλώ­βη­τη την πί­στη μας και τα δόγ­μα­τά της. Σαν χρι­στια­νοί πρέ­πει να ελε­εί­τε όλο τον κό­σμο, όλους τους αν­θρώ­πους! Ακό­μη και την ζωή σας να δώ­σε­τε γι' αυ­τούς.
Αλλά τις αλή­θειες Του Χρι­στού, δεν έχε­τε το δι­καί­ω­μα να τις θί­ξε­τε. Για­τί δεν εί­ναι δι­κές σας. Η πί­στη Του Χρι­στού, δεν εί­ναι ιδιο­κτη­σία μας να την κά­νου­με ό,τι θέ­λου­με!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

3. Ο διά­βο­λος έχει 3 πλο­κά­μια:

Περίπου 600 χιλιάδες Αρμένιοι, ως επί το πλείστον παιδιά, ισλαμοποιήθηκαν

Σύμφωνα με τον Τούρκο καθηγητή Dr. Salim CÖHCE, επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου Inonu στην Τουρκία, την περίοδο 1915-1923, περίπου 600 χιλιάδες Αρμένιοι, ως επί το πλείστον παιδιά, ισλαμοποιήθηκαν. Τώρα θα πρέπει να έχουν περίπου 4 εκατομμύρια απογόνους στην Τουρκία.

Σύμφωνα με τον Ιταλό καθηγητή Giovanni Guaita, τουλάχιστον 150 χιλιάδες Αρμένιοι, κυρίως παιδιά, ισλαμοποιήθηκαν το 1895 Αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να έχουν περίπου 1 εκατομμύρια απογόνους στην Τουρκία.

Έτσι, σήμερα στην Τουρκία θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον 5 εκατομμύρια απόγονοι αυτών των παιδιών της Αρμενίας που προσχώρησαν με τη βία στο Ισλάμ την περίοδο 1895-1923, χωρίς να υπολογίζουν τους Hemshils (Αρμενικής καταγωγής, οι οποίοι ήταν αρχικά Χριστιανοί αλλά με την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκαν σε μια ξεχωριστή εθνοτική ομάδα, και μετατράπηκαν σε σουνίτες μουσουλμάνους μετά την κατάκτηση των Οθωμανών της περιοχής κατά το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα).

Υπάρχουν στοιχεία πως μεγάλο ποσοστό (μέχρι το 80%, πάνω από 60 εκατομμύρια άνθρωποι) του πληθυσμού της σύγχρονης Τουρκίας, κατά κάποιο τρόπο, έχουν Αρμενικές ρίζες.

Στη φωτογραφία, αρμενόπαιδα ορφανά των Αδάνων που αναγκάστηκαν να κρατήσουν τις σημαίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ένα πορτρέτο του Ενβέρ Πασά. Ο δολοφόνος των γονέων αυτών των παιδιών ως ′′ήρωας και σωτήρας". Ο Ενβέρ Πασάς ήταν ένας από τους διοργανωτές της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Οι Τούρκοι συχνά χρησιμοποιούν και μοιράζονται αυτή τη φωτογραφία ως απόδειξη ότι ο Enver Pasha δεν σκότωσε Αρμένιους, αλλά τους έσωσε και έχτισε ορφανοτροφεία για τα ορφανά.

πηγή