Ο ΕΜΙΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ…

  Δανεισμένος βεβαίως ὁ τίτλος ἀπὸ μία παλιὰ ἑλληνικὴ κωμωδία, ἀλλὰ ἀποδίδων μὲ ἐκπληκτικὴ εὐστοχία καὶ ἐνάργεια τὴν πραγματικότητα. Μὲ τὸν γνωστὸ βρώμικο θόρυβο γύρω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Φῶς νὰ φουντώνει καὶ πάλι, ὅπως κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή, ὅπου τὸ νεοεποχίτικο σύστημα ξεσαλώνει γιὰ νὰ σπιλώσει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ δηλητηριάσει μὲ τὴν ἀμφιβολία ἢ καὶ τὴ βλασφημία τὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ μὲ προφανῆ τὸν ρόλο καὶ ὅλων τῶν κακομοίρηδων, ποὺ (εἴτε ὡς ξεκάθαρα βαλτοὶ ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ σύστημα, εἴτε ὡς «χρήσιμοι ἠλίθιοι») ἐπιχειροῦν νὰ φιλτράρουν μέσα ἀπὸ ἕνα μυωπικὸ καὶ βλακωδῶς γελοῖο ψευτορθολογισμὸ τὰ ἄρρητα καὶ τὰ ὑπερκόσμια. Καὶ ποὺ φυσικά, γιὰ νὰ πετύχουν τὸν ἀποδομητικὸ στόχο τους, δὲν διστάζουν νὰ διαστρεβλώσουν καὶ τὴν ἴδια τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια. Γιατί ἀσφαλῶς ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ξεχνᾶμε ὅτι, πέραν τῆς πίστης, ποὺ δὲν μετριέται μέσα ἀπὸ «λογικὲς» ἀποδείξεις καὶ τεκμήρια, ἐδῶ ὑπάρχουν καὶ ξεκάθαρα ἱστορικὰ συμβάντα ποὺ φανερώνουν τὴν ἀλήθεια καὶ δίνουν ἀπάντηση στοὺς συκοφάντες καὶ τοὺς διαστροφείς.

 Μεταξὺ τῶν πρωταγωνιστῶν σὲ αὐτὰ τὰ περιστατικά, ἐπιφανῆ θέση ἔχει ἕνας ἐμίρης, ποὺ ἀπαντᾶ μὲ παρρησία στὰ φληναφήματα τοῦ κάθε κακομοίρη. Ὁ λόγος γιὰ τὸν Ἅγιο Τοῦνομ, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη τιμοῦμε σήμερα (18 Ἀπριλίου). Σὰν σήμερα λοιπόν, πρὶν ἀπὸ 445 χρόνια, αὐτὸς ὁ μωαμεθανὸς ἀξιωματοῦχος πλημμυρίστηκε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστό, ἀμέσως μετὰ τὸ περίφημο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς ποὺ εἶχε γίνει τὸ Πάσχα τοῦ 1579 στὰ Ἱεροσόλυμα.

 Ἡ ἱστορία, φαντάζομαι, ἀρκετὰ γνωστή: οἱ Ἀρμένιοι κατόρθωσαν ἐκείνη τὴ χρονιὰ νὰ δωροδοκήσουν τὸν Τοῦρκο διοικητὴ τῶν Ἁγίων Τόπων, γιὰ νὰ ἀπαγορεύσει στὸν Ἕλληνα Ὀρθόδοξο Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ΄ τὴν πρόσβαση μέσα στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως γιὰ τὴν τελετὴ τοῦ Ἁγίου Φωτός. Οἱ φρουροὶ ἔκλεισαν τὴν Πύλη καὶ ὁ Πατριάρχης μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς ἔμειναν ἔξω προσευχόμενοι. Παρὰ τὶς ἀπέλπιδες προσπάθειες ὅμως τοῦ αἱρετικοῦ Ἀρμενίου Πατριάρχη, τὸ Ἅγιο Φῶς δὲν ἔλαμψε στὸ Ἱερὸ Κουβούκλιο, ἀλλὰ ξεπήδησε διαπερνῶντας μία κολόνα, ἡ ὁποία μέχρι

Ποτέ άλλοτε...

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Ποτέ άλλοτε δεν προπαγάνδισαν τόσοι πολλοί τον κίνδυνο του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου!

Ποτέ άλλοτε η Νέα Τάξη Πραγμάτων και τα απανταχού της γης τσιράκια και γρανάζια της δεν αναμασούσαν την καραμέλα της πολυκρίσης!

Ποτέ άλλοτε δεν είχαν διεξαχθεί ταυτοχρόνως τόσοι μεταφορικοί και κυριολεκτικοί πόλεμοι!

Ποτέ άλλοτε δεν ακούγαμε με τόση συχνότητα να διαπράττονται πανελληνίως και παγκοσμίως τόσα στυγερά εγκλήματα αλλά και αυτοκτονίες!

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσα πολλά σημάδια που επαληθεύουν τον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο μας!

Ποτέ άλλοτε δεν είχαν χλευασθεί τόσο βλάσφημα ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι!

Ποτέ άλλοτε δεν επικρατούσε πανελληνίως και παγκοσμίως τέτοιος εκμαυλισμός των ηθών!

Ποτέ άλλοτε δεν είχε θεσμοθετήσει το πάλαι ποτέ κέντρο της Ορθοδοξίας, δηλ. η Ελλάδα, τον παρά φύσιν γάμο των ομοφυλοφίλων!

Ποτέ άλλοτε δεν είχε ποδοπατηθεί και εξευτελισθεί τόσο προκλητικά ο άνθρωπος, η αξία του και τα δικαιώματά του!

Ποτέ άλλοτε δεν είχε κυριαρχήσει πανελληνίως και παγκοσμίως τόση αποχαύνωση!

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε πανελληνίως και παγκοσμίως τέτοιο έλλειμμα ηγετών και προσωπικοτήτων!

Ποτέ άλλοτε δεν είχαν σχηματίσει τόσοι πολλοί, πανελληνίως και παγκοσμίως, την εντύπωση ότι έχει εγκαθιδρυθεί μια παγκόσμια δικτατορία!

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Νά ἀναζητοῦμε φίλους πού νά μποροῦν νά μᾶς ὠφελήσουν πνευματικά...

  ''Δέν πρέπει νά ἐπιδιώκουμε φιλίες, πού μᾶς διευκολύνουν νά κερδίσουμε χρήματα ἤ νά ἀπολαύσουμε πλούσια τραπέζια ἤ νά ἐπιτύχουμε ἀνθρώπινη προστασία, ἀλλά νά ἀναζητοῦμε φίλους πού νά μποροῦν νά μᾶς ὠφελήσουν πνευματικά, νά μᾶς συμβουλέψουν τά πρέποντα, νά μᾶς ἐπιπλήξουν, ὅταν σφάλλουμε, νά μᾶς ἐλέγξουν, ὅταν πλανόμαστε καί νά μᾶς βοηθήσουν νά πλησιάσουμε τό Θεό.''

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

«Ποῖόν σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπά­ξι­ον· τί δέ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καί ἐξί­στα­μαι».

  Καί ἄν ὁ ἱερός καί θεόπνευστος ὑμνογράφος αἰσθάνεται ἀδυναμία νά βρεῖ ἕνα ἐγκώμιο ἀντάξιο τῆς ἁγιό­τητος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶναι φυσικό ἐμεῖς νά αἰσθανόμεθα ἀκόμη μεγαλύτερη ἀδυναμία γιά νά τήν ὑμνήσουμε.
  Γιατί πῶς νά ὑμνήσει κανείς τήν Παναγία Παρθένο; Πῶς νά ἐγκω­μιά­σει κανείς αὐτήν πού ἐπέλεξε ὁ ἴδιος ὁ Θεός γιά νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του καί συνεργός στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου;
  Ἄν ὅμως ὁ Υἱός της καί Θεός μας δέχεται εὐχαρίστως «ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων αἶνον», εἶναι βέβαιο ὅτι καί ἡ φιλόστοργη καρδία τῆς Παναγίας Μητέρας του δέχεται τόν τα­πεινό ὕμνο τῶν τέκνων της μέ πολλή ἀγάπη.

  Τόν δεχόταν ὅλες αὐτές τίς ἑβδο­μάδες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς, κατά τίς ὁποῖες προστρέχαμε κάθε Παρασκευή στούς ναούς μας γιά νά ψάλουμε τούς Χαιρετι­σμούς της, ἀλλά καί γιά νά τῆς ἐμπιστευθοῦμε τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας, ὅ,τι μᾶς ἀπασχο­λοῦ­σε, ὅ,τι μᾶς ἀνησυχοῦσε, ὅ,τι μᾶς ἔθλιβε, καί νά τήν παρακαλέσουμε νά τά μεταφέρει στόν Υἱό της καί Κύριό μας.
  Δεχόταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί τά ἐγκώμια καί τίς παρα­κλή­σεις μας, γιατί ἡ ἀγάπη της γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι τόσο ἀπέραντη, ὥστε νύκτα καί ἡμέρα μεσιτεύει γιά μᾶς καί ἱκετεύει τόν Υἱό της γιά χάρη μας, πολύ πρίν ἐμεῖς νά ἀντι­ληφθοῦμε τί ἔχουμε ἀνάγκη καί τί πρέπει νά τῆς ζητήσουμε. Μεσιτεύει καί πρεσβεύει γιά τούς ἀνθρώπους μέ μεγαλύτερη ὅμως προθυμία καί μεγαλύτερη χαρά, ὅταν ἐμεῖς τήν ἐγκωμιάζουμε ὄχι μόνο μέ τά λόγια μας ἀλλά καί μέ τή ζωή μας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟ-ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΕΘΥΜΝΗΣ

  Τοῦ Δρ. κ. Ἐμμανουήλ Κ. Δουνδουλάκη, ἐκλ. Ἐπικούρου Καθηγητοῦ Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Ἡρακλείου Κρήτης 

Σέ τρεῖς, κυρίως, κατηγορίες διακρίνουμε τούς Ἁγίους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας: τούς Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι συνδέονται μέ τήν περίοδο τῶν διωγμῶν τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ὑπέμειναν τό «μαρτύριο τοῦ αἵματος» καί διαιροῦνται -μεταξύ τῶν ἄλλων- σέ Ἱερομάρτυρες, Παιδομάρτυρες, Ὁσιομάρτυρες, Παρθενομάρτυρες, Μεγαλομάρτυρες, κ.ἄ. 

Τούς Ὁσίους, στούς ὁποίους ἐντάσσονται ὅσοι ἁγίασαν διαχρονικά βιώνοντας τό «μαρτύριο τῆς συνειδήσεως», καί προέρχονται ἀπό τίς τάξεις τοῦ Μοναχισμοῦ, π.χ. Ἀναχωρητές, Στυλίτες, Δενδρίτες, Γυμνίτες, Σαλοί, κ.ἄ. καί τέλος τούς Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ὑπέμειναν τό «μαρτύριο τοῦ αἵματος» -ὅπως καί οἱ Μάρτυρες- ἀλλά ἡ μαρτυρική τελείωσή τους τοποθετεῖται ἀπό τήν πτώση τοῦ Βυζαντίου μέχρι τίς ἡμέρες μας. 

Ἡ Ἁγιοτόκος Κρήτη ἀνέδειξε καί ἀναδεικνύει Ἁγίους καί τῶν τριῶν παραπάνω κατηγοριῶν.

 Ὁ Ἅγιος Νέο-ἱερομάρτυρας Γεράσιμος, Ἐπίσκοπος Ρεθύμνης, τοποθετεῖται στήν τρίτη κατηγορία, ἐκείνη τῶν Νεομαρτύρων. Ἐπιπροσθέτως, μέ δεδομένη τήν ἀρχιερατική του ἰδιότητα, ἀποκαλεῖται «Νέο-ἱερομάρτυρας». Ἐλάχιστα εἶναι σ’ ἐμᾶς γνωστά γιά τό βίο του, καί τά σπάργανα τῶν πληροφοριῶν πού ἐντοπίζουμε στίς πηγές ἀφοροῦν τήν περίοδο πρίν ἀπό τή μαρτυρική τελείωσή του, τό 1822. Σύμφωνα μέ τούς, κατά καιρούς, ἐκδεδομένους καταλόγους τῆς Ἐπισκοπῆς Ρεθύμνης, ὁ Γεράσιμος, ὁ ἐπονομαζόμενος «Καστρινός», φέρεται μέ τό ἐπώνυμο «Περδικάρης» ἤ «Κοντογιαννάκης», ἐνῶ στό χειρόγραφο τῶν Ἐπισκοπικῶν Καταλόγων τοῦ ἰατροῦ καί Ἐκκλησιάρχη Γεωργίου Νικολετάκη καταχωρίζεται μέ τό ἐπώνυμο «Μακριγιανναδάκης». Ἡ διαφοροποίηση αὐτή, ὡς πρός τό ἐπώνυμο τοῦ Ἐπισκόπου, ὤθησε τόν ὁμότιμο, πλέον, Καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Θεοχάρη Δετοράκη, νά διατυπώσει τήν ἄποψη -κατά τό παρελθόν- ὅτι ἕνα ἀπό τά δύο θά πρέπει νά θεωρηθεῖ ὡς παρώνυμο. 

Αυτή είναι η Παναγία, που ακούει τις προσευχές των σιωπηλών, που ενώ δεν μιλάς ξέρει τι λες...

Πόσες φορές δεν στάθηκα μπροστά στην εικόνα Της, στο καντήλι της και δεν είχα τίποτε απολύτως να της πω. Κενό, τίποτα, όλος, μάτια, όλος δάκρυα..
Λέξη δεν έβγαινε από τα ξεραμένα χείλη μου. Λέξη από τα ταραγμένο μου μυαλό.
Είναι τότε που ο πόνος σε κλειδώνει, που σε παγώνει στον πιο βαρύ χειμώνα της καρδιάς σου.
Σιωπή, βλέμμα κενό, καρδιά παραλυμένη.
Όταν πονάς δεν μιλάς, σιωπάς και είναι τόσο δυνατές οι κραυγές σου που δεν ακούγονται.
Έχω δει χείλη να πάλλονται δίχως να μιλάνε. Φωνές να βραχνιάζουν δίχως να λένε λέξη. Όλος ο άνθρωπος γίνεται μάτια, όλο το σώμα μια κραυγή, μια φωνή δίχως ήχο.
Σιωπή, σώμα σε στάση προσευχής, σε κατάσταση αναμονής…

Πόσες φορές προσευχήθηκα σε αυτή την απόλυτη σιωπή. Σε αυτά τα κρύα πατώματα της μοναξιάς σε νύχτες που έμοιαζαν αξημέρωτες.

ΡΟΔΟΝ ΤΟ ΑΜΑΡΑΝΤΟΝ, ΧΑΙΡΕ Η ΜΟΝΗ ΒΛΑΣΤΗΣΑΣΑ

 Ο Ακάθιστος Ύμνος, εκτός από τη σύνδεσή μας με την ιστορία του Γένους μας, καθώς μας υπενθυμίζει την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους το 626 μ.Χ. και τη σωτηρία της χάρις στην θαυματουργική παρέμβαση της Θεοτόκου, προς τιμήν της οποίας όλος ο λαός έψαλλε το κοντάκιο αυτό όρθιος (Ακάθιστος), είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να θυμηθούμε ότι η παράδοση δεν υπάρχει από μόνη της, εάν δεν έχει να στηριχθεί να πατήσει σε πνευματικές βάσεις.

   Στην περίπτωση του Ακαθίστου Ύμνου είναι το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, ο ρόλος που η Υπεραγία Θεοτόκος διαδραμάτισε, αλλά και το γεγονός ότι ο Χριστός, γενόμενος άνθρωπος, ανεβάζει τον άνθρωπο εις ουρανόν. Σ’ αυτό το θαυμαστό μυστήριο μόνο η ποίηση μπορεί να αποδώσει την αλήθεια. Ο ποιητικός λόγος δεν είναι μονοσήμαντος. Αφήνει στον αναγνώστη του να δώσει απαντήσεις. Ο καθένας μας μπορεί να πατήσει στην ιστορία και την παράδοση, να απολαύσει τη γλώσσα, κυρίως όμως το ερώτημα στο οποίο καλείται να δώσει απάντηση είναι το «σε μένα τι έχει να πει;». Ξεκινώντας από το σύνολο, την κοινότητα, ο ύμνος αγγίζει το πρόσωπο, τον άνθρωπο, τον καθέναν. Αλλιώς, είναι μία τελετουργία η οποία μένει στην επανάληψη. Στο κάλλος της συνήθειας, όχι όμως της αλλαγής μας, για την οποία είμαστε υπεύθυνοι.

Στον κανόνα του Ύμνου ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος, μεταξύ άλλων, αναφωνεί προς την Παναγία: «Ρόδον το αμάραντον, χαίρε η μόνη βλαστήσας. Το μήλον το εύοσομον, χαίρε η τέξασα, το οσφράδιον του πάντων Βασιλέως. Χαίρε, απειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα» (Α’ Ωδή).

 «Χαίρε, συ που βλάστησες το τριαντάφυλλο που δεν μαραίνεται ποτέ, δηλαδή τον Κύριο. Χαίρε, συ που γέννησες το μήλο το οποίο ευωδιάζει, συ, που γέννησες Εκείνον που αποτελεί την ευωδία την οποία οσφραίνεται ο Βασιλιάς των όλων Θεός. Χαίρε, συ που δεν έλαβες πείρα γάμου, συ, που είσαι η σωτηρία του κόσμου» (Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος).

«Ρόδον το αμάραντον, χαίρε η μόνη βλαστήσασα». Τι τολμηρή παρομοίωση στ’ αλήθεια! Ο Χριστός παρομοιάζεται με το τριαντάφυλλο , όχι όμως το φυσικό, αλλά το υπέρ την φύσιν, που δεν μαραίνεται ποτέ. Κακία και δόλος δεν βρέθηκε στο

Όταν η διαστροφή απλώνει το χέρι της στα παιδιά... Κινούμενα σχέδια...

  Ευχάριστες στιγμές, η οικογένεια μαζεύεται γύρω από το σύγχρονο "τζάκι" δηλαδή την τηλεόραση, και η "παραμυθού" που αντικατέστησε την "γιαγιά" ξεκινά να λέει ιστορίες. Ιστορίες που τρυπώνουν στο μαλακό μυαλουδάκι των παιδιών και χρωματίζουν εικόνες, εναποθέτουν πρότυπα, δημιουργούν συλλογισμούς και άποψη για τον κόσμο.
Κι αν κάποτε για την δημιουργία κινουμένων σχεδίων υπήρχαν ολόκληρες ομάδες ψυχολόγων, ειδικών, εκπαιδευτικών που συμβουλευαν ώστε το σενάριο να έχει διδακτική και ψυχωφελή αξία, μάλλον και σήμερα υπάρχουν τέτοιες ομάδες, αλλά με άλλες προτεραιότητες.

 Το μοτίβο το ξέρετε, το γνωρίζετε, το βλέπετε τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον, αλλά πιθανώς δεν το έχετε αναγνωρίσει κάποιοι. Σχεδόν το 95% των κινουμένων σχεδίων αφορά την ιστορία ενός ήρωα/ηρωίδας που αισθάνεται διαφορετικός, που δεν θέλει να ενταχθεί και να αναλάβει τον φυσικό του ρόλο στην κοινότητα, σχεδόν όλες οι ιστορίες διδάσκουν τον σεβασμό στο "διαφορετικό", με ελάχιστες μόνο να αποτελούν εξαίρεση. Πάνω στο "διαφορετικό" βασίστηκε η απόκλιση και η διαστροφή ώστε να εξασφαλίσει σεβασμό και ύστερα να επιβληθεί ως κανονικότητα.
Και σήμερα η διαστροφή εισβάλει στα μυαλουδάκια των παιδιών και πλάθει την διαστροφή του αύριο.

 Εχθές βράδυ έκανα ένα λάθος που δεν είχα ξανακάνει. Έβαλα στα παιδιά να δουν

18 Απριλίου 2024, μετά από 20 χρόνια,αλλάχθηκαν τα άμφια του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου,

 

Σήμερα 18 Απριλίου 2024, μετά από 20 χρόνια,αλλάχθηκαν τα άμφια του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου, όπως το έχει «ζητήσει» ο ίδιος.

Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την έλευση και παραμονή του ιερού, αφθάρτου και θαυματουργού ιερού σκηνώματος του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου στο Προκόπι Ευβοίας από το Προκόπι της Καππαδοκίας.

Ο Άγιος ζητά κάθε 20 χρόνια να αλλάζουν τα Ιερά Άμφια του και φέτος ήρθε η στιγμή. Εμφανίζεται σε πιστούς που ζουν σε διαφορετικά μέρη και ζητά το χρώμα τους.

Tο Φως το Ευλογημένο....

 Τόση μυσταγωγία και προσήλωση ιερή για την Ολυμπιακή Φλόγα και ταυτόχρονα τόσος εμπαιγμός και μένος για την Ιερή Φλόγα, το Άγιο Φως......

 Δεν περιγράφονται τα αισθήματα που νιώθει ένας Ορθόδοξος Παπάς όταν με το ‘’Δεύτε λάβετε Φως...’’ κερνάει εκείνες τις μικρές ψυχούλες (συνήθως έρχονται τα παιδιά μπροστά) με το πυρφόρο μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού μας....
Εκείνη την νύχτα τα πρόσωπα τα νεανικά μα και τα ρυτιδιασμένα είναι τόσο φωτεινά,λουσμένα απ’ το Φως το Ευλογημένο....

 Πόσα δαχτυλάκια δεν κάηκαν στην προσπάθεια να κρατήσουν τούτο το Φως...
Μα και πόσες ψυχές καθημερινά καίγονται προκειμένου να κρατήσουν άσβεστη
την άλλη ‘’Φλόγα’’ την Ιερή, την Καθαρτική, την Φωτιστική,εκείνη που ανάβει η παρουσία του Θεού στις καρδιές που Τον αγάπησαν πολύ!

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

Συνέβη σήμερα σε σχολείο της Καβάλας....

  Συνέβη σήμερα σε σχολείο της Καβάλας. Διευθύντρια κάλεσε σε απολογία μητέρα κοριτσιού, διότι χαστούκισε άλλο κοριτσάκι το οποίο εκείνο με τη σειρά του έβρισε τον Χριστό και την Παναγία. Επειδή γνωρίζω την οικογένεια και το γνήσιο Χριστιανικό ήθος με το οποίο ανατρέφουν τα παιδιά τους, δεν αμφιβάλλω ότι η κόρη Α. για να φτάσει στο σημείο να χαστουκίσει το βλάσφημο κοριτσάκι, το γεγονός είναι αληθινό και όντως η ιερή αγανάκτηση ώθησε σε αυτή την πράξη, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Άγιος Νικόλαος στον Άρειο για τις βλάσφημες δοξασίες του.

Το "καλύτερο" είναι ότι η διευθύντρια του σχολείου πήρε το μέρος του κοριτσιού που έβρισε τον Χριστό και την Παναγία και μάλιστα επικοινώνησε με τον σύμβουλο ψυχικής υγείας και αποφάσισαν να ρίξουν διήμερη αποβολή στο κορίτσι που έριξε το χαστούκι λόγω χρήσης βιας.

 Εχω να πω στη μικρή Α. η οποία είναι ένα γλυκύτατο και ταπεινό κορίτσι με προσευχη. 

 Μπράβο για το σθένος σου, κι ενώ άλλοι παλεύουν με νηστείες και πολλά ακόμη την περίοδο της Σαρακοστής να δείξουν την έμπρακτη μετάνοια τους, εσύ πήρες παράσημο από τον ίδιο τον Χριστό σήμερα, κόντρα σε αυτό το διαολικο δαιμονοκρατουμενο κράτος και σε αυτούς τους εκπαιδευτικούς που ισορροπούν μεταξύ αθειας και αγνωστικισμού, όταν δεν μιμούνται στο ελάχιστον αυτόν που ίδρυσε την παιδεία στην Ελλάδα τον Ι.Καποδιστρια που ο ίδιος εφάρμοσε την ελληνοχριστιανική παιδεία στα σχολείο όπου ίδρυσε. Το χαστούκι σου Α. είναι ένα μικρό δείγμα για το τι θα πάθει αυτό το εωσφορικό παγκόσμιο σύστημα. Και θα πάθει από τους άγνωστους ταπεινούς, αλλά αρεστούς στον Θεό.

Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ: Η ανάσταση του παιδιού.

Στα περίχωρα της Λαύρας της Αγίας Τριάδος, στο Ζαγκόρσκ της Μόσχας ζούσε κάποιος που έτρεφε βαθύ σεβασμό και πίστη στον ιδρυτή της όσιο Σέργιο. Ο μοναχογιός του έπασχε από μια ανίατη αρρώστια. Με την προσδοκία της θεραπείας ήρθε να τον παρακαλέσει φέρνοντας τον άρρωστο μαζί του. Όμως από την ταλαιπωρία του δρόμου το παιδί του πέθανε! Χάνοντας έτσι κάθε ελπίδα, ο πατέρας άρχισε να θρηνεί και να λέει στον όσιο:

– Αλλοίμονο σε μένα! Ήρθα εδώ με τη βεβαιότητα ότι θα με βοηθούσες, αλλά το μονάκριβο παιδί μου πέθανε στον δρόμο. Καλύτερα θα ήταν να μην ερχόμουν, γιατί έτσι δεν θα κλονιζόταν η πίστη μου σε σένα.

Με δάκρυα και στεναγμούς ο ταλαίπωρος πατέρας πήγε να φέρει το φέρετρο και τα σάβανα για την κηδεία. Ο άγιος τον λυπήθηκε πολύ και έπειτα από μια θερμή προσευχή ανέστησε το παιδί! Όταν ο συντετριμμένος από την θλίψη πατέρας ήρθε κουβαλώντας τα αναγκαία για την κηδεία, ο όσιος του λέει:

ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΜΙΧΑΗΛ

Ω Μιχαήλ Αρχάγγελε δοξάζω το όνομά σου,
τιμώ δε και την χάρη σου
και το αξίωμά σου.
Εσύ που είσαι φωτεινό
του ουρανού αστέρι,
όπου βαστάς την ζυγαριά
και το σπαθί στο χέρι.

Εσύ που είσαι απ'τον Θεό
έτσι προορισμένος,
και των ανθρώπων τις ψυχές
παίρνεις απεσταλμένος,
μη μας αφήσεις άγρια
να δούμε τη μορφή σου,
χαρούμενη και ήρεμη
να 'ναι η επίσκεψή σου.

Απλώς νεοειδωλολατρικές γελοιότητες

ΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ κανένα πρόβλημα δεν έχει κανείς. Όλα εδώ είναι υπεράνω υποψίας. Αλλά δεν υπάρχει και κανένα όραμα, καμία πρόταση ζωής. Απλώς νεοειδωλολατρικές γελοιότητες.

 Με το Άγιο Φως έχουμε χοροπήδημα. Πάσχα έρχεται. Η όντως πρόταση ζωής. Δεν θα βογκήξει ο Πονηρός και τα όργανα του; Ο Απόλλων και ο Δίας θα τον ενοχλήσουν που είναι παιδιά του ή ο Χριστός μας που έρχεται και πάλι ως Νικητής του θανάτου;
Πού είστε παιδιά; Δουλειά μας εμείς...

π.Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

Το Γενι τζαμί άνοιξε για το ραμαζάνι..!

Η απόφαση ελήφθη από τη Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων ενώ ο ιμάμης θα επιλεγεί από το ελληνικό κράτος. Στη σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων σημειώνεται ότι «η Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων εύχεται στους Μουσουλμάνους ο μήνας του Ραμαζανίου να είναι ένας μήνας αγάπης, ελεημοσύνης και καλών πράξεων.
Εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι και θέλουμε να διατηρηθεί η φιλία και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους δύο λαούς.
Τι πειράζει που μετέτρεψαν την Αγιά Σοφιά (σύμβολο της Χριστιανοσύνης και του Βυζαντίου) σε τζαμί και ύψωσαν το σπαθί του προφήτη;
Τι πειράζει που τζαμί έκαναν και τη Μονή της Χώρας;
Τι πειράζει που για να λειτουργήσει μια φορά το χρόνο, στην Παναγία Σουμελά ο Πατριάρχης, τον ξεφτυλίζουν;
Τι πειράζει αν η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, παραμένει κλειστή;
Οι μουσουλμάνοι φημίζονται όπως όλοι γνωρίζετε για την αγάπη τους σε άλλους λαούς, την ανιδιοτελή φιλία τους,την άνευ όρων εμπιστοσύνη τους.
Εμείς οι Έλληνες είμαστε οι πρώτοι που αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα της γείτονος χώρας.
Δεν ξέρω εσείς,εγώ μόνο ντροπή αισθάνομαι.Αυτά...

Από Μαρία Βαγενά

«Νίπτω τας χείρας μου»

«Νίπτω τας χείρας μου» [αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Η φράση αποδίδεται στον Ρωμαίο αξιωματούχο Πόντιο Πιλάτο (ερανιστής)]. Βλέπε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27.24) «ἰδὼν δὲ ὁ Πιλᾶτος ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖ ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται, λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου, λέγων, ‘Ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε’». Ούτε την ανήσυχη γυναίκα του δεν άκουσε ο Πιλάτος.

Εδώ η σκηνή είναι από τον Κύκλο των Παθών στον, ξακουστό για την ανιστόρησή του, Άγιο Γεώργιο στο Στάρο Ναγκορίτσινο / Staro Nagoričane, στα ΒΑ των Σκοπίων κοντά στα σύνορα με τη Σερβία. 

Εξαιρετικές αγιογραφίες της Παλαιολόγειας εποχής, έργα του Μιχαήλ Αστραπά και του Ευτύχιου, 1317-18.

Καταφεύγουμε απελπισμένοι στη μεγάλη τέχνη, για παρηγοριά και γαλήνη, καθαρό αέρα και βαθιά ανάσα. Εδώ, αν και τόσο πρόδηλη η σκηνή, μοιάζει να λειτουργεί υπαινικτικά – ή μήπως καταγγελτικά – για τα όσα συμβαίνουν. Είναι σαν να ακούς ένα γύρω τη φοβερή φράση «Νίπτω τας χείρας μου». Και η εβδομάδα των Παθών όλο και πλησιάζει.

πηγή

Λιμός Θεού...

Μεγάλος Κανόνας απόψε... Μετάνοια, πένθος, συντριβή μέσα σε έναν κόσμο αδιάφορο...
Τι τεράστια αντίθεση... Χάσμα ανάμεσα στις δύο λογικές. Απύθμενο κενό.
Ο κόσμος τρώει, αλλά δε χορταίνει. Πάλι πεινάει, πάλι τρώει. Σαν να γεμίζεις τρύπιο κουβά.
Απουσία Θεού. Λιμός. Πείνα. Απουσία νοήματος σε ο,τι κάνουμε. Ζωη που οδηγεί στο θάνατο...Ουρανός κλειστός. Στεγνή ζωή. Ξηρασία πνευματική. Γέλιο χωρίς χαρά.
Πρέπει να πενθήσουμε βαθιά για τα λάθη μας, που δε μας αφήνουν να γευτούμε ουρανό.
Μέσα σε έναν κόσμο που χαίρεται πρέπει να βρεις τρόπο να κλάψεις, να πονέσεις.
Πρέπει να πονέσεις για την μεγάλη Απουσία. Την απουσία του Θεού απ' τη ζωή σου...

Η αποψινή ακολουθία του Μεγάλου Κανόνα θέλει να προκαλέσει πόνο και δάκρυα.
Γιατί αν δεν κλάψεις, δεν πρόκειται να συνέλθεις και να χαρείς αληθινά.

Δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ὁ Μέγας Κανών, παρά ἕνα κύκνειο ἆσμα, ἕνας θρῆνος προθανάτιος, ἕνας μακρός θρηνητικός μονόλογος.

Ἰωάννης Φουντούλης

  «Δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ὁ Μέγας Κανών, παρά ἕνα κύκνειο ἆσμα, ἕνας θρῆνος προθανάτιος, ἕνας μακρός θρηνητικός μονόλογος. Ὁ ποιητής βρίσκεται στό τέλος τῆς ζωῆς του. Αἰσθάνεται ὅτι οἱ ἡμέρες του εἶναι πιά λίγες, ὁ βίος του ἔχει περάσει. Ἀναλογίζεται τό θάνατο καί τήν κρίση τοῦ δίκαιου κριτῆ, πού τόν ἀναμένει. Καί ἔρχεται νά κάνει μιά ἀναδρομή, μιά ἀνασκόπηση τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Κάθεται νά συζητήσει μέ τήν ψυχή του. Ὁ ἀπολογισμός ὅμως δέν εἶναι ἐνθαρρυντικός. Ὁ βαρύς κλοιός τῆς ἁμαρτίας τόν συμπνίγει. Ἡ συνείδηση τόν ἐλέγχει. Καί ὁ ποιητής θρηνεῖ διαρκῶς γιά τήν ἄβυσσο τῶν κακῶν του πράξεων.

Στό θρῆνο αὐτό συμπλέκεται ἡ ἀναδρομή στήν Ἁγία Γραφή. Αὐτό κυρίως δίνει τή μεγάλη ἔκταση στό ποίημα. Ὁ σύνδεσμος ὅμως τοῦ θρήνου μέ τή Γραφή εἶναι πολύ φυσικός. Ὡς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ὁ ποιητής ἀνοίγει τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀξιολογήσει τά πεπραγμένα του. Ἐξετάζει ἕνα πρός ἕνα τά παραδείγματα τοῦ ἱεροῦ βιβλίου. Τό ἀποτέλεσμα τῆς συγκρίσεως εἶναι κάθε φορά τρομερό καί αἰτία θρήνων. Ἔχει μιμηθεῖ ὅλες τίς κακές πράξεις ὅλων τῶν ἡρώων τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, ὄχι ὅμως καί τίς καλές πράξεις τῶν ἁγίων. Δέν τοῦ μένει παρά ἡ μετάνοια, ἡ συντριβή καί ἡ καταφυγή στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Κι ἐδῶ ἀνοίγει ἡ αἰσιόδοξη προοπτική τοῦ ποιητῆ. Βρῆκε τή θύρα τοῦ Παραδείσου, τή μετάνοια. Καρπούς μετανοίας δέν ἔχει νά παρουσιάσει. Προσφέρει ὅμως στό Θεό τήν συντετριμμένη του καρδιά καί τήν πνευματική του φτώχεια. Τά βιβλικά παραδείγματα τοῦ Δαβίδ, τοῦ τελώνη, τῆς πόρνης καί τοῦ ληστῆ τόν ἐνθαρρύνουν. Ὁ κριτής θά εὐσπλαγχνισθεῖ καί αὐτόν, πού ἁμάρτησε πιό πολύ ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους».

πηγή

Της Αγίας Μαρίας της Ψηλής

Για να καταλάβεις, ίσως πιάνοντας ένα θέμα για να κλάψεις που είσαι τόσο καιρό μες τις δουλειές χωρίς τις στάλες της ρητίνης, μπήκε μία φορά σ’ ένα μοναστήρι και μία καλόγρια την πέρασε για άντρα.
«Φύγε από δω! Είσαι άντρας που φόρεσες γυναικεία ρούχα! Φύγε απ’ το μοναστήρι!».
Κι αυτή η καημένη, τι έκανε;
Γύρισε την πλάτη της, έβαλε λίγο τα κλάματα και πήγε έξω.

Σύγχρονοι Άγιοι, την είδαν από κοντά, τη φιλοξένησαν, είπαν τα καλύτερα γι’ αυτήν και κάπως αισθάνθηκαν λιγότεροι απ’ αυτήν.

Της Αγίας Μαρίας της Ψηλής από την Κύπρο μεγάλωναν τα κόκκαλά της, αν μπορείς να το σκεφτείς αυτό, τρυπώντας από μέσα σα λόγχες τα ψαχνά της.
Έπασχε από γιγαντισμό. Είχε πάψει να πάσχει απ’ τον εξευτελισμό. Ήταν τόσα πολλά και συχνά τα βλέμματα πάνω της, όπως το να ζεις μες τη θάλασσα και να παραπονείσαι ότι έχει υγρασία. Πολύ βλέμμα πάνω στη Μαρία.
Ήταν αυτό. Ήταν πολύ ψηλή. Ένα θέαμα.
Κάθε θέαμα ή θέμα τελειώνει· αργά ή γρήγορα και πάει. Το μεγάλο θέμα που σήμερα αβάσταχτα παραπονείσαι είναι τ’ απόθεμα και τ’ υπερθέαμα.
Υποθέτει κανείς, τι εικόνα, τι υπερθέαμα που δε θα μπορείς ν’ αντικρίσεις, έχει φυλάξει ο Κύριος αιώνια γι’ αυτήν τη Μαρία.
Κ.γ.Π. /
https://kgpanagopoulos.blogspot.com/.../04/blog-post_10.html

Θαυμαστά γεγονότα από τόν βίο του Αρχ. Μάρκου Μανώλη (Κων/νος Παπαδημητρακόπουλος)

                             

Την Δευτέρα 8.4.2024 πραγματοποιήθηκε ομιλία από τον κ. Κωνσταντίνο Παπαδημητρακόπουλο, Συγγραφέα, με θέμα: «Θαυμαστά γεγονότα από τόν βίο του Αρχιμανδρίτου Μάρκου Μανώλη».