Και πράγματι είναι πολύ εύκολο να «παίξεις» με τη συνείδησή σου και να την παρακάμψεις χωρίς κανείς να σου πει τίποτα, αφού είναι κάτι δικό σου, εσωτερικό και δεν το βλέπει ο κόσμος. Το βλέπει όμως ο Θεός και το φανερώνει σήμερα:
«Αλίμονο σε αυτούς που καμαρώνουν για την αμαρτία τους και την απλώνουν σε τεντωμένο σχοινί! Αλίμονο σε αυτούς που λένε το πονηρό ως καλό και το καλό ως πονηρό! Αλίμονο σε αυτούς που παρουσιάζονται συνετοί και επιστήμονες!».
Υπάρχει ένας Θεός που βλέπει και κρίνει τα πάντα. Δεν είναι μόνοι τους, όπως νομίζουν. Δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν λάστιχο τη συνείδησή τους χωρίς συνέπειες. Δε θα ευτυχήσουν για πολύ αυτοί που καταπατούν τη φωνή του Θεού μέσα τους...
Που βρίσκεται η καρδιά μας; Αγαπάει το αιώνιο πρόσωπο του Χριστού που καθαρίζει την καρδιά και της δίνει αγνή χαρά και γαλήνη; Ή μήπως στρέφεται στην απόλαυση της στιγμής, σε μικρές ή μεγαλύτερες ηδονές, που τυφλώνουν το νου και τον σέρνουν πίσω από αυτές;
Μήπως δικαιολογούμε τον εαυτό μας και ονομάζουμε το πονηρό ως καλό για να μην αισθανόμαστε ενοχές; Μήπως λέμε ότι είμαστε άνθρωποι κι εμείς και έχουμε αδυναμίες ή ότι αυτή είναι η φύση μας και δε μπορούμε να την πολεμάμε;
Αιχμάλωτοι των παθών μας τα θεωρούμε ως φύση μας και τα υπηρετούμε τυφλά