Πολ­λά ''ό­χι'' είπε η Ελ­λάς, αλλά το ''ό­χι'' στον αν­τί­χρι­στο, θα έχει την με­γα­λύ­τε­ρη αξία.

πηγή

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Ἡ Ἐθνική καί Ἀντιστασιακή δράση τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Κληρικῶν κατά τήν Γερμανική κατοχή 1940-1944 (ἀπόσπασμα)

  Οὐδεὶς δύναται νὰ ἀμφισβητήσει ὅτι οἱ ἁπλοὶ ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν μεταξὺ τῶν πρωτεργατῶν γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδος καὶ πρὸς τοῦτο βρέθηκαν
στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ ἀγῶνος,στὸ πολεμικὸ μέτωπο, στὶς μυστικὲς ἀντιστασιακὲς ὁμάδες, στὰ νοσοκομεῖα,στὰ σανατόρια, στὰ σχολεῖα, στὶς φυλακές, στὰ ὑπόγεια τῆς Γκεστάπο, στὰ στρατόπεδα,στοὺς τόπους ἐκτελέσεωντῶν ἀντιστασιακῶν ἀγωνιστῶν
καὶ στοὺς τόπους ἀναγνωρίσεων τῶν νεκρῶν καὶ ἐνταφιασμοῦ τους, στὰ ὁλοκαυτώματα, στὰ συσσίτια, στὶς διαμαρτυρίες.

  Γιγάντια ὅμως ὑπῆρξε καὶ ἡ προσφορὰ τῶν Στρατιωτικῶν Ἱερέων στὴν ἐνίσχυση τοῦ ἀντιστασιακοῦ καὶ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος τοῦ λαοῦ μας καὶ κυρίως τῶν στρατευμένων ἀνδρῶν τοῦ ἔθνους στὰ μέτωπα τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων.
Οἱ στρατιωτικοὶ ἱερεῖς ὡς μόνιμοι ἢ ὡς ἔφεδροι ἀλλὰ καὶ ὡς ἐθελοντὲς βρέθηκαν πλησίον τοῦ μαχόμενου Ἕλληνα φαντάρου, ἔγιναν μία καρδιὰ καὶ μία ψυχὴ «μὲ τὰ παιδιά, τῆς Ἑλλάδος τὰ παιδιά»,τὰ ὁποῖα ἐμψύχωναν καὶ ἐνθάρρυναν,ἐξομολογοῦσαν καὶ κοινωνοῦσαν,ἐπευλογοῦσαν καὶ κήδευαν.

  Οἱ στρατιωτικοὶ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐστάλησαν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
στὰ αἱματοβαμμένα μέτωπα, ἦταν Διάκονοι, ἔγγαμοι ἐφημέριοι, Ἀρχιμανδρίτες καὶ Ἱεροκήρυκες,ἐκ τῶν ὁποίων πολλοὶ θυσιάστηκαν στὰ μέτωπα τῶν μαχῶν γενόμενοι
«τύπος καὶ ὑπογραμμὸς»γιὰ τὰ «παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος»ποὺ πολεμοῦσαν τοὺς φασίστες καὶ ναζιστὲς κατακτητές.

Ἰωάννη Ἐλ. Σιδηρᾶ

Ἡ Ἐθνικὴ καὶ Ἀντιστασιακὴ δράση τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Κληρικῶν κατὰ τὴν Γερμανικὴ κατοχὴ 1940-1944 (ἀπόσπασμα)

''ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ''τεῦχος 372, Ὀκτώβριος 2024

Γράμμα από το μέτωπο της Αλβανίας

 

πηγή

Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Χαῖρε τοῦ κόσμου ἡ Σωτηρία

Χαῖρε Ἑλλάδος ἡ προστασία.

Χαῖρε τῶν Ἀγγέλων παράδοξον θέαμα.

Χαῖρε τῶν ἀνθρώπων ἀκλόνητον ἔρεισμα.

Χαῖρε Μήτηρ Ἀειπάρθενος τοῦ Παντάνακτος Χριστοῦ.

Χαῖρε σκέπη καὶ ἀντίληψις τοῦ λαοῦ σου τοῦ πιστοῦ.

Χαῖρε ὅτι ἐφάνης σκέπουσα τὸ σὸν Ἔθνος.

Χαῖρε ὅτι παρέχεις νίκας τῷ στρατοπέδῳ.

Χαῖρε πηγὴ πλουσίας χρηστότητος.

Χαῖρε λαμπὰς Θεοῦ ἀγαθότητος.

Χαῖρε δι' ἧς τοὺς ἐχθροὺς ἐκνικῶμεν.

Χαῖρε πρὸς ἣν καθ' ἑκάστην βοῶμεν.

Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Ο Χ Ι

He captured the mountain top

 

Όσιος Αθανάσιος Α' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης(+28 Οκτωβρίου)

  Ο Όσιος Αθανάσιος γεννήθηκε στην Αδριανούπολη της Θράκης (ή κατά άλλες πηγές στην Ανδρούσα της Μεσσηνίας περί το 1235 ), από τους ευσεβείς γονείς Γεώργιο και Ευφροσύνη. Το πρώτο του όνομα ήταν Αλέξιος και ήταν άνθρωπος μεγάλης εγκράτειας και σωφροσύνης. Ασπάσθηκε τον μοναχισμό σε νεαρή ηλικία και ασκήτευσε στο Άγιο Όρος και στο μοναστήρι του Γάνου της Θράκης.

  Ο Όσιος Αθανάσιος διακρίθηκε για την αυστηρότητα των αντιλήψεων του, όχι μόνο στον μοναχικό βίο αλλά και στην ποιμαντική δραστηριότητα του κλήρου και ιδιαιτέρως των επισκόπων. Η προσπάθεια του να επιβάλει την τάξη στους απείθαρχους και περιφερόμενους μοναχούς, όπως και η επιμονή του για την επιστροφή των επισκόπων που έμεναν στης Κωνσταντινούπολη στις επαρχίες τους προκάλεσε οξύτατες αντιδράσεις. Οι θαρραλέες προσπάθειές του, που θα έδιναν ριζικές λύσεις στα σοβαρά προβλήματα της Εκκλησίας, δυστυχώς δεν τελεσφόρησαν, διότι ήρθαν σε αντίθεση με τις γενικότερες τάσεις της εποχής του.

  Στον διορατικό αυτόν Πατριάρχη οφείλονται οι σχετικές «Νεαραί», που εξεδόθηκαν από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β´ τον Παλαιολόγο (1282 – 1328 ), όπως φαίνεται από τις αξιολογότατες επιστολές του Πατριάρχη προς τον αυτοκράτορα. Οι θιγόμενοι από αυτά τα αυστηρά μέτρα επίσκοποι και μοναχοί έγιναν προσωπικοί του αντίπαλοι και επιδόθηκαν στην κατασυκοφάντηση του Πατριάρχη, και τον ανάγκασαν να παραιτηθεί δύο φορές. 

Την πρώτη φορά διαδέχτηκε τον Γρηγόριο, τον Κύπριο (1289 - 1293 ) και τη δεύτερη φορά (1304 - 1311) τον Ιωάννη IB'.

...1940.....2024...

πηγή

Κωνσταντίνος Δαβάκης (1897-1943) εκ του χωρίου Κεχριάνικα Αν. Μάνης

Ὁ συνταγματάρχης Κων/νος Δαβάκης ὑπῆρξε μία ἀπό τίς ἡρωϊκότερες μορφές τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου κατά τήν ἐποποιΐα τοῦ 1940, ἰδιαίτερα στά βουνά τῆς Πίνδου.
Εἰδικότερα, παρακάτω παραθέτουμε ἕνα μικρό κείμενο ἀπό βιογράφο συνάδελφό του Ἰωάννη Βερνάρδο πού κάμνει λόγο γιά τήν πίστη τοῦ ἥρωα Δαβάκη.

«Ὁ Δαβάκης δέν ἀνῆκεν εἰς τούς ἐξημμένους τύπους τῶν ὀρθολογιστῶν, πού σκώπτουν τούς θρησκευομένους.
Ὅπως πάντες οἱ πραγματικῶς καί ὄχι ἐπιφανειακῶς μόνον μορφωμένοι, ἐπίστευε καί αὐτός εἰς τόν Θεόν, προσηύχετο μετ' εὐλαβείας, ἐμελέτα διαρκῶς τήν Ἁγίαν Γραφήν καί ἦτο θερμός προσκυνητής τῆς Παναγίας, εἰς τήν ὁποίαν εἶχε τυφλήν ἐμπιστοσύνην, ἐσέβετο δέ τούς ἁγίους τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί οὐδέποτε ἠκούσθη ἐκφραζόμενος ἀνευλαβῶς ἤ μέ τήν ἀηδῆ εἰρωνείαν μερικῶν «πολύξερων» ξοάνων διά τήν θρησκείαν μας.
Καί ἡ θρησκευτικότης του αὐτή συνέτεινεν εἰς τό νά διατηρηθῇ ἐνάρετος καί ἀγαθός, ν' ἀντιμετωπίζῃ δέ πάντοτε μέ καταπλήσσουσαν εὐθύτητα καί εἰλικρίνειαν, ἀλλά καί μέ ἀσυλλόγιστον θάρρος, τούς ἰδεολογικούς ἀντιπάλους του. Ἦτο σεμνός καί ἁγνός Χριστιανός».

Ὡς ἕνα δέ ἀπό τά πολλά δείγματα τῆς θρησκευτικότητός του ἀναφέρει ὁ βιογράφος του ἦταν ὅτι μετά τόν τραυματισμό του στόν Προφήτη Ἠλία Φούρκα ἀπέστειλε γιά τό ἐκεῖ πλησίον Μοναστήρι τῆς Θεοτόκου 7 ὀκάδες ἐλαίου.
«Ἦτο τό εὐλαβές ἀφιέρωμα τοῦ νικητοῦ τῆς Πίνδου πρός τήν Μεγαλόχαρην Παναγίαν»!
Ἄς εἶναι αἰωνία του ἡ μνήμη.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Γ’

https://www.romfea.gr/

Άγιος Δημήτριος-Γλυπτή μαρμάρινη πλάκα, 11ος αιώνας,

Άγιος Δημήτριος

Γλυπτή μαρμάρινη πλάκα, 11ος αιώνας, Κωνσταντινούπολη.

Δυτική πρόσοψη της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία.ερχόμενος στη Βενετία με την Τέταρτη Σταυροφορία.

Ο πρώτος στρατηγός που νίκησε δυνάμεις του άξονα!(και λίγα περί δοσίλογων)

Ο Στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος

«Τα κανόνια του Σαράντα, από την Ήπειρο και την Πίνδο, πέρα, αγνάντια, κράτησαν κλειστές τις πύλες, τις καινούργιες Θερμοπύλες, μιας Πατρίδας αιωνίας, στα βουνά της Αλβανίας!»

Ο Στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, ως νεώτερος Λεωνίδας, με τους άντρες του, ως νεώτερους Σπαρτιάτες, ήταν οι ήρωες μαχητές της VΙΙΙης Μεραρχίας, οι οποίοι αντί του «Μολών λαβέ» επανάλαβαν το ΟΧΙ, που πριν από λίγες ώρες το είπε ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξας.

Το αθάνατο ΟΧΙ που υλοποίησαν στην Ήπειρο ο Στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος με τους Αξιωματικούς και Οπλίτες της ένδοξης Μεραρχίας με ηρωισμό και γενναιότητα, αποτέλεσε την πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των στρατευμάτων του Άξονος και έδωσε θάρρος και ηθικό στην κατατρομαγμένη Ευρώπη απέναντι στην πολεμική μηχανή του Άξονος.

Στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος του Γεωργίου και της Βασιλικής.
Ο πρώτος στρατηγός που νίκησε δυνάμεις του άξονα!

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 και ώρα 5η πρωινή εξέδωσε την ακόλουθη Ημερησία Διαταγή:

Ἀξιωματικοί καί ὁπλῖται τῆς ὀγδόης Μεραρχίας.

Ὁ Πρέσβυς τῆς Ἰταλίας ἐν Ἀθήναις ἐζήτησεν ἀπό την Κυβέρνησιν ἡμῶν νά εἰσέλθῃ Ἰταλικός Στρατός εἰς τό ἔδαφος μας.

Ἡ Κυβέρνησις ἀπέρριψε την αἴτησιν ταύτην, καί διέταξεν ἀντίστασιν καί ἀπόκρουσιν τῆς εἰσβολῆς.

Ἤδη διανοίγεται τό στάδιον τῆς ἐκτελέσεως τοῦ ὑπερτάτου πρός τήν πατρίδα καθήκοντος δι’ ἀντιστάσεως μέχρις ἐσχάτων, συμφώνως πρός τό σχέδιον ἐνεργείας.

Ἀμυνθῆτε τοῦ ἰεροῦ Πατρίου ἐδάφους μετά φανατισμοῦ ἐναντίον τοῦ ἐπιδρομέως, ὅστις ἦλθε νά προσβάλῃ τοῦτο ἀναιτίως.

Ἀναμνησθῆτε τῶν ἐνδόξων παραδόσεων τοῦ Ἔθνους μας καί πολεμήσατε μετά λύσσης κατά τοῦ ἐχθροῦ.

Δείξατε εἰς αὐτόν, ὅτι εἲμεθα εἰς θέσιν νά τοῦ δώσωμεν τήν δέουσαν ἀπάντησιν, ὅπως ἔδωσαν καί οἱ πρόγονοί μας τό πάλαι εἰς τούς Πέρσας ἐπιδρομεῖς.

Ὁ Θεός ἄς βοηθήσῃ τόν τίμιον ὑπέρ Πατρίδος ἀγώνα μας καί ἄς εὐλογήση τά ὅπλα μας, διότι θά ἀγωνισθῶμεν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί ὑπέρ τῆς Ἐλευθερίας μας.

Μέ τήν πεποίθησιν ἀκράδαντον ὑπέρ τῆς νίκης ἀναφωνῶ μεθ’ ἡμῶν.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ

ΖΗΤΩ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ

Ὥρα 5η

Ἰωάννινα τῇ 28 Ὀκτωβρίου 1940

ΧΑΡ. Γ. ΚΑΤΣΙΜΗΤΡΟΣ Ὑποστράτηγος

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ.

Ο δαφνοστεφής Στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος πιστεύοντας ότι, μετά την άρνηση κατά πάγια τακτική της Γερμανίας να μην αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, δεν θα έπρεπε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας η Ιταλία, που επιδίωκε την προσάρτηση της Ηπείρου και των Ιονίων νήσων, ή η Βουλγαρία, που επιδίωκε την προσάρτηση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Ελληνικής(Δυτικής) Θράκης, αλλά η διακυβέρνηση της χώρας να αναληφθεί από Έλληνες, αποφάσισε να συμμετάσχει με άλλους Στρατηγούς στην πρώτη κατοχική Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου. Όχι για τιμές και δόξες, που είχε κατακτήσει στα πεδία των μαχών, αλλά για να συμβάλει στη διάσωση της Πατρίδας του.

Ορκίστηκε στις 18.30 ώρα της 30ης Απριλίου 1941 με άλλους Στρατηγούς στα παλαιά ανάκτορα, στο κτίριο της Βουλής. Διετέλεσε Υπουργός Εργασίας και προσωρινός Υπουργός Γεωργίας μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου 1941, οπότε και υπέβαλε την παραίτησή του, η οποία και είχε γίνει αποδεκτή. Μαζί με άλλους 27 Ανώτατους Αξιωματικούς παραπέμφθηκε σε δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων. Καταδικάστηκε στη ποινή της κάθειρξης 5 1/2 έτη, την οποία έκτισε μέχρι της 5ης Οκτωβρίου 1949, οπότε του χαρίστηκε το υπόλοιπο της ποινής με Διάταγμα του Βασιλέως Παύλου. Το 1953 αποκαταστάθηκε και προήχθηκε στο βαθμό του Αντιστρατήγου. Απεβίωσε στις 20 Φεβρουαρίου 1962 και την επομένη ετάφη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Σχόλιο

Δεν ήταν δοσίλογοι , ήταν ήρωες που δεν έβαλαν την καριέρα και τη ζωή τους πάνω από την Ελλάδα. Ήταν ο Τσολάκογλου και οι υπόλοιποι που σταμάτησαν μια άδικη σφαγή του ελληνικού στρατού προκειμένου να τρέξουν να σωθούν οι εναπομείναντες Άγγλοι στην χώρα μας.

Ήταν αυτοί που πέτυχαν τους ευνοϊκότερους όρους παράδοσης στους Γερμανούς από οποιαδήποτε άλλο κράτος. Ήταν αυτοί που κατάφεραν να διοικηθεί η Ελλάδα από Έλληνες και όχι από Γερμανούς όπως έγινε σε όλες τις άλλες περιπτώσεις. Ήταν αυτοί που κατάφεραν να γυρίσουν όλοι οι Έλληνες στρατιώτες στα σπίτια τους και να μη καταλήξουν αιχμάλωτοι πολέμου όπως έγινε σε άλλες ίδιες περιπτώσεις.

Αυτοί οι ήρωες που από τα πεδία των μαχών βρέθηκαν στα υπουργεία της πρώτης κατοχικης κυβέρνησης, ήταν άνδρες του καθήκοντος, που ελπίζω να καταλαβαίνετε τι πάει να πει αυτό.

Πήραν το βάρος της συνθηκολογησης διασώζοντας χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες όταν πλέον η συνέχιση του πολέμου ήταν μάταιη, και ύστερα ανέλαβαν να διοικησουν την χώρα ως στρατιωτικοί μεν, αλλά από πολιτικό πόστο.

Όταν οι πιέσεις που δέχθηκαν ήταν έξω από κάθε συμφωνημενο με τους εισβολείς, τότε παραιτηθηκαν και αποσύρθηκαν, αλλά ακόμα κι έτσι είχαν προσφέρει έστω και μια ελάχιστη περίοδο προσαρμογής και σχετικής ασφάλειας στους Έλληνες.

Τιμή και δόξα στον Τσολάκογλου και στον Κατσιμητρο.

Δοσίλογος ήταν ο πρόγονος επιφανούς επιχειρηματία ο οποίος αυτός μαζί με άλλους τέσσερις καθόριζαν την τιμή της λίρας στη μαύρη αγορά κατά την διάρκεια της κατοχής.

Το ''Όχι''που δυνητικά κατασκευάζει Εθνομάρτυρες,Ήρωες και Αγίους

 

πηγή

Εμείς δεν γιορτάζουμε το τέλος του πολέμου. Γιορτάζουμε την αρχή του.

Εμείς δεν γιορτάζουμε το τέλος του πολέμου. Γιορτάζουμε την αρχή του.
Και μην νομίσεις ότι θαρρούμε τον πόλεμο καλό. Αλίμονο.
Όταν όμως πειράζεται η Πίστη, η Ελευθερία ή ο όποιος αδελφός, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά εκείνος του Αγώνα…
Εμείς δεν γιορτάζουμε το τέλος του πολέμου. Γιορτάζουμε την αρχή του.
Η Ρωμιοσύνη, δεν αντέχει να μένει σκλαβωμένη. Αγωνίζεται.
Τα πρωτοτόκια της δεν τα ξεπουλά ποτέ…
Μένει πιστή. «Τοις κείνων ρήμασι».
Εκείνων που για τη Πίστη και Πατρίδα, δεν λογαριάσανε ζωές.
Εμείς δεν γιορτάζουμε το τέλος του πολέμου. Γιορτάζουμε την αρχή του.
Για να μην ξεχνάμε το χρέος μας.
Είναι πονηρές οι μέρες. Δαιμονικές. Μια σκοτεινιά απλώνεται παντού.
Σύντομα ίσως, χρειαστεί ξανά, να ριχτούμε και πάλι στον αγώνα…
Χρόνια πολλά αδελφοί.
Θαρσείτε.

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς

 Είναι πλέον κοινός τόπος η άρνηση να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ιδιαίτερα δε -και κυρίως- όταν αυτά τα πράγματα αφορούν την ιστορία. Μια ιδιότυπη "προοδευτικίλα" (κατά το ξινίλα) αρνείται την πραγματικότητα καταγεγραμμένων γεγονότων όταν μάλιστα εμπλέκονται πρόσωπα στα οποία είναι αλλεργικοί οι έμπλεοι "δημοκρατικότητος" πολιτικοί, ερευνητές ή απλά πολίτες που ακολουθούν ...δίκην προβάτων!

 Η ιστορία όμως είναι "σκληρό καρύδι", δεν... χαμπαριάζει από ανοησίες συμπλεγματικών και τολμάει (η ιστορία) να καταγράφει στις δέλτους της ανεξίτηλα ονόματα ακόμη και βασιλέων (αυστηρώς απαγορευμένα του τύπου "νίκας τοις ευσεβέσι") αλλά και δικτατόρων (πολλάκις επινοημένων).
 Κάπως έτσι δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι το "Όχι" το είπε ο Μεταξάς και όχι ο λαός, όπως λένε οι παραχαράκτες της ιστορίας. Ο λαός ακολούθησε αλλά την ώρα που ο πρωθυπουργός της χώρας είπε το "Όχι" στους εχθρούς, ο λαός κοιμόταν, καθώς ήταν αξημέρωτα.

 Αυτό είναι η πραγματική ιστορία που μπορούν να αντέξουν μόνο ελεύθεροι άνθρωποι. Όλα τα άλλα είναι απλά επινοήματα για ανθρωπάρια με φοβικά σύνδρομα και νεωτερίζουσα χωριατίλα.
 Μεταξύ των "επισήμων" που προτιμούν να καταπιούν ένα μαγκάλι κάρβουνα παρά να πουν ορισμένα ονόματα ιστορικών προσώπων είναι -δυστυχώς- και ιεράρχες.

Ωστόσο, στον φίλιο ιστότοπο tasthyras.wordpress.com, βρήκαμε την φετεινή εγκύκλιο του Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ. Ανδρέα ο οποίος λέει τα πράγματα με το όνομά τους και αυτό μας κάνει να ελπίζουμε πως δεν έχουν όλα χαθεί.

Θέμα: «Λοιπόν, ἔχουμε πόλεμο»: Ἔτσι ξεκίνησε τό Ἔπος τοῦ 1940 – 41
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-
Στίς τρεῖς τά ξημερώματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἕνα αὐτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στό σπίτι τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ στήν Κηφισιά. Ὁ ἀστυφύλακας ἀσφαλείας, μή μπορῶντας νά διακρίνη ποιός ἀκριβῶς ἦταν ὁ ἐπισκέπτης, ἀνήγγειλε λανθασμένα τόν πρεσβευτή τῆς Γαλλίας. Ὁ Μεταξᾶς δέχθηκε τόν ξένο διπλωμάτη, πού ἦταν, ὅμως, τῆς Ἰταλίας ὁ πρεσβευτής, ὁ Ἐμμανουέλε Γκράτσι. Ἐκάθησαν καί οἱ δύο στό μικρό σαλονάκι τῆς εἰσόδου. Ὁ Γκράτσι ἀφηγεῖται: «Ὁ κυριότερος λόγος, πού μέ κάνει νά θεωρῶ τήν περίοδο ἀπό 15 Αὐγούστου (τορπιλλισμός τῆς «ΕΛΛΗΣ») μέχρι 28 Ὀκτωβρίου 1940, ὡς τήν πιό σκληρή ἀπό ὅσες πέρασα στή ζωή μου». «Ὁ Μεταξᾶς εἶχε φορέσει μιά σκούρα μάλλινη ρόμπα, ἀπό τόν γιακά τῆς ὁποίας φαινόταν ἕνα μετριότατο βαμβακερό νυκτικό … Μόλις καθήσαμε …, χωρίς ἄλλα λόγια τοῦ ἔδωσα τό κείμενο (τοῦ τελεσιγράφου). Ὁ Μεταξᾶς ἄρχισε νά διαβάζει. Τά χέρια πού κρατοῦσαν τό χαρτί ἔτρεμαν ἐλαφρά, καί μέσα ἀπό τά γυαλιά ἔβλεπα τά μάτια, νά βουρκώνουν, ὅπως συνήθιζε ὅταν ἦταν συγκινημένος. Ὅταν τελείωσε τήν ἀνάγνωση, μέ κοίταξε κατά πρόσωπο καί μοῦ εἶπε μέ φωνή λυπημένη ἀλλά σταθερή: «Λοιπόν, ἔχουμε πόλεμο»». Αὐτό, ἀκριβῶς, ἦταν τό ἐπίσημο ΟΧΙ.

ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ

Καὶ ἐφέτος ἡ ἱστορικὴ οἰκία τοῦ Πατέρα τῆς Νίκης θὰ ἀνοίξει ἀνήμερα τῆς ἐθνικῆς ἑορτῆς τοῦ ΟΧΙ γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ τοὺς ἐπισκέπτες ἀπὸ τὶς 10 π.μ. ἕως τὶς 4 μ.μ., μὲ πρωτοβουλία τῆς ἐγγονῆς τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, κυρίας Ἰωάννας-Φωκᾶ Μεταξᾶ, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὴ σελίδα της στὸ facebook.

Πέρυσι, πάντως ὑπῆρξε πραγματικὴ κοσμοσυρροή, μὲ τὴν παρουσία μάλιστα πολλῶν παιδιῶν, ἀφοῦ ἔγινε γνωστὴ γιὰ πρώτη φορὰ στὸ εὐρὺ κοινὸ ἀπὸ δημοσιεύματα τοῦ Τύπου αὐτὴ ἡ ἐκδήλωση μνήμης ποὺ λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο.

Ὁ αὐριανὸς καιρὸς προβλέπεται καλός, κι ἔτσι θὰ ἦταν μία πολὺ καλὴ εὐκαιρία εἰδικὰ γιὰ τοὺς γονεῖς νὰ δώσουν στὰ παιδιά τους τὴν εὐκαιρία νὰ γνωρίσουν τὸν χῶρο στὸν ὁποῖο ὁ Ἐθνικὸς Κυβερνήτης ἀπάντησε στὸ ἰταμὸ ἰταλικὸ τελεσίγραφο ποὺ τοῦ μετέφερε ὁ Ἰταλὸς πρέσβης Ἐμμανουέλε Γκράτσι, μὲ τὸ περίφημο Alors, c' est la guerre («Λοιπόν, ἔχουμε πόλεμο!»), γράφοντας μία ἀπὸ τὶς λαμπρότερες σελίδες τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς ἱστορίας.

Ἡ οἰκία Μεταξᾶ βρίσκεται στὴν ὁδὸ Στρατηγοῦ Δαγκλῆ 10 στὴν Κηφισιά. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Μεταξᾶς οὔτε κληρονόμησε τὸ σπίτι αὐτὸ ἀπὸ τὸ μπαμπᾶ του οὔτε τὸ ἀγόρασε μὲ χρήματα ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ θεία του ἀπὸ τὴν Νιγηρία, ἀλλὰ μὲ προσωπικὸ δάνειο ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὴν Κτηματικὴ Τράπεζα, τὸ ὁποῖο ξεχρέωσε μεταπολεμικὰ ἡ χήρα του. Ὁ ἴδιος ἔζησε ἐκεῖ μόλις ἕξι μῆνες. Προηγουμένως, ἔμενε σὲ σπίτι τοῦ ὁδοῦ Πατησίων, στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, τὸ ὁποῖο ἀποτελοῦσε προικῶον τῆς συζύγου του.

πηγή

"Τεῖχος ὠχυρωμένον ἡμῖν, τάς ἑλεπόλεις τῶν ἐχθρῶν μή πτοούμενον, ἐδόθης

Ένα τροπάριο του Όρθρου του μεγαλομάρτυρα Δημητρίου αρχίζει ως εξής: 

"Τεῖχος ὠχυρωμένον ἡμῖν, τὰς ἑλεπόλεις τῶν ἐχθρῶν μὴ πτοούμενον, ἐδόθης [εννοείται: "Δημήτριε"]...".

 Από τις λέξεις του αποσπάσματος αυτού, άγνωστη μας φαίνεται η λέξη "ἑλεπόλεις" και κάπως γνωστή η λέξη "πτοούμενουν" (αναφερόμενη στην πρώτη λέξη του αποσπάσματος: "τεῖχος").

Η λέξη "ἑλέπολις" είναι σύνθετη. Το πρώτο της συνθετικό είναι το ρήμα "εἷλον" (αποτελεί αόριστο του ρήματος "αἱρῶ", που σημαίνει "κυριεύω", "καταστρέφω"), ενώ το δεύτερο συνθετικό είναι, ασφαλώς, η λέξη "πόλις". Η "ἑλέπολις" λοιπόν ήταν μεγάλη κινητή πολιορκητική μηχανή σε σχήμα ξύλινου πύργου, την οποία επινόησε ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (κατά σύμπτωση, πάλι Δημήτριος!).
Την "ἑλέπολιν" συναντάμε δύο φορές στην Παλαιά Διαθήκη, και τις δύο σε συνεχείς στίχους του βιβλίου "Α΄ Μακκαβαίων": "ἐποίησεν [Σίμων] ἑλεπόλεις" (Α΄ Μακκ. 13:43), και αμέσως μετά: "καὶ ἐξήλλοντο οἱ ἐν τῇ ἑλεπόλει εἰς τὴν πόλιν" ( = "και όσοι ήταν στον κινητό πολιορκητικό πύργο πήδησαν μέσα στην πόλη", Α΄ Μακκ.13:44).

Αναφορικά με τη λέξη "πτοούμενον", είναι μετοχή του ρήματος "πτοοῦμαι", που

Χτύπα το κακό με την προσευχή και τη δοξολογία προς τον Θεό...

Νιώθεις οργή, θυμό, νεύρα για κάποιον; Θέλεις να τον υβρίσεις, διότι σου προξένησε λύπη, πόνο, κακό, σε αδίκησε;
Κάνε ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι γι' αυτόν και θα δεις πως θα ελαφρύνεις και θα νοιώσεις αγάπη γι' αυτόν.

Προσευχήσου με θέρμη γι' αυτόν.Χτύπα το κακό με το καλό.Χτύπα το κακό με την προσευχή και τη δοξολογία προς τον Θεό.

Γέροντος Σεραφείμ του Σαββαΐτου

πηγή

Το λιμάνι της Δάφνης στο Άγιο Όρος, όπως φαίνεται απο την Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονα

Το λιμάνι της Δάφνης στο Άγιο Όρος, όπως φαίνεται απο την Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονα (Ρώσικο)

πηγή

«Πανόλβιε Χριστού Μάρτυς φιλόπολις, φροντίδα τίθη και πολιτών και ξένων»

 Στο θαυμάσιο αφιερωματικό ψηφιδωτό του Ναού του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης εικονίζεται ο Πολιούχος άγιος να αγκαλιάζει έναν ηλικιωμένο διάκονο. 

 Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι πρόκειται για τον συγγραφέα των τριών πρώτων θαυμάτων του δεύτερου βιβλίου Θαυμάτων του αγίου Δημητρίου. 

Ο διάκονος αυτός ονομάζεται στις πηγές «άξιος άνθρωπος, που υπηρετεί γνήσια τον άγιο», στον οποίο ο άγιος «συνεχώς φανερώνεται σε όραμα» και «τον προσφωνεί αδελφό». 

Ο ανώνυμος διάκονος επέβλεπε την ανακαίνιση του καμένου ναού του αγίου Δημητρίου. Στην βάση του ψηφιδωτού υπάρχει μια συγκινητική επιγραφή: «Πανόλβιε Χριστού Μάρτυς φιλόπολις, φροντίδα τίθη και πολιτών και ξένων» (Ευτυχισμένε μάρτυς του Χριστού, που αγαπάς την πόλη σου, φρόντιζε το ίδιο τους συμπατριώτες σου και τους επισκέπτες ξένους).

+ Ε. Γ.πηγή

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ-Η ΕΠΑΦΗ

Πηγαίνοντας ὁ Χριστὸς νὰ ἀναστήσει τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου, θεράπευσε καθ’ ὁδὸν καὶ μιὰ γυναίκα ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δωδεκαετῆ αἱμορραγία. Ἡ αἱμορροοῦσα (ποὺ κατὰ τὴν παράδοση εἶναι ἡ ἁγία Βερονίκη) θεραπεύτηκε ἀγγίζοντας κρυφὰ τὴν ἄκρη ἀπὸ τὸν χιτώνα τοῦ Χριστοῦ (Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ).

Ὁ Χριστὸς ἔδωσε ἰδιαίτερη σημασία στὸ γεγονὸς αὐτό. Παρὰ τὴν προσπάθεια τῆς αἱμορροούσας νὰ περάσει ἀπαρατήρητη, λόγῳ ντροπῆς ἀλλὰ καὶ φόβου νὰ ἀποδοκιμασθεῖ καὶ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἀπὸ τὸ πλῆθος ὡς νομικὰ ἀκάθαρτη, ὁ Χριστὸς τὴν «ἐκθέτει» δημόσια καὶ τὴν «ἀναγκάζει» νὰ ὁμολογήσει τὴν πράξη της. Σκοπός του βέβαια δὲν εἶναι νὰ τὴν εὐτελίσει, ἀλλὰ νὰ τὴν ἐκθειάσει. Νὰ τὴν ἀναδείξει, νὰ τὴν ἐπαινέσει, νὰ τὴν ἀποκαταστήσει μὲ τὸν καλύτερο τρόπο στὰ μάτια ὅσων τὴν περιφρονοῦσαν.

Ὑποκρινόμενος τὸν ἀνήξερο, ρωτάει ποιὸς τὸν ἄγγιξε. Οἱ μαθητές του, ἀπηυδισμένοι ἀπὸ τὸν συνωστισμό, τοῦ λένε: Τί ρωτᾶς τώρα, Χριστέ μου; Τόσος κόσμος στριμώχνεται γύρω σου καὶ πέφτει πάνω σου καὶ σὺ λὲς ποιὸς σὲ ἄγγιξε; Μὰ ὁ Χριστὸς ἐπιμένει: Ἕνας μόνο μὲ ἄγγιξε.

Μὲ πολλοὺς τρόπους οἱ ἄνθρωποι ἀγγίζουμε τὸν Χριστό. Ἡ αἱμορροοῦσα τὸν ἄγγιξε κρυφά, στὴν ἄκρη τοῦ ρούχου του μόνο καὶ ὁ Χριστὸς ἀμέσως τὴ σκέπασε μὲ τὴν εὐλογία του. Καμμιὰ ὅμως ἀνταπόκρισή του δὲν ὑπῆρξε στὰ ἀδιάφορα ἀγγίγματα τοῦ πλήθους. Ἦταν σὰν νὰ μὴν ἔγιναν. Ἐπαφὲς ἀνέπαφες. Ἄγγιξαν καὶ ἄλλοι βέβαια τὰ ἐνδύματα τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι τὸ ἔκαναν μὲ πίστη, μὲ τὸ φρόνημα τῆς αἱμορροούσας, θεραπεύτηκαν (Ματθ. 14, 36).

Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τό πᾶν εἶναι ὁ Χριστός κι οἱ ἀρετές τρόπος γιά νά Τόν ζοῦμε και να τον κηρύττουμε!

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος βαπτίσθηκε κι ἔκτοτε ἐπισκέπτεται πότε-πότε τόν Ἱερό Ναό καί συνήθως ἀπό κοινωνική ὑποχρέωση γιά κάποιο γάμο ἤ βάπτισμα ἤ κηδεία ἤ μνημόσυνο καί τίς περισσότερες φορές χωρίς εὐπρέπεια σώματος καί ψυχῆς!

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἐπίσης δέν εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐκκλησιάζεται τυπικά χωρίς νά θέλγεται ἀπό τόν πόθο τῆς ἕνωσής του μέ τόν Χριστό.

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν εἶναι οὔτε ἐκεῖνος, πού νηστεύει, προσεύχεται καί κάνει φιλανθρωπίες, ἀλλά μεταλαμβάνει σπανίως, ἀραιά καί ποῦ, προβάλλοντας διάφορες ψευτοευλάβειες τοῦ τύπου «δέν νήστεψα ὅσο ἤθελα» κι ἄλλα τέτοια.

Ἄς μήν παρεξηγηθεῖ ὁ λόγος, διότι νηστεία, προσευχή, φιλανθρωπίες καί ἄλλες ἀρετές ὑπάρχουν καί στις θρησκεῖες τοῦ κόσμου, στις ὁποῖες ὅμως δέν ὑπάρχει πραγματική ἕνωση μέ τόν Θεό, ὅπως στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Στις θρησκεῖες τοῦ κόσμου οἱ ἀρετές εἶναι τό πᾶν, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τό πᾶν εἶναι ὁ Χριστός κι οἱ ἀρετές τρόπος γιά νά Τόν ζοῦμε και να τον κηρύττουμε!

πηγή

Holy Royal Martyrs

A beaitufl mosaic icon of the Holy Royal Martyrs in the Cathedral of the Annunciation at the Holy Trinity Seraphim-Diveevo Monastery

59 χρόνια από την επανακομιδή του αφθάρτου λειψάνου του Οσίου πατρός ημών Σάββα του Ηγιασμένου

Τήν 13ην/26ην Ὀκτωβρίου ,τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑορτάζει τήν ἑορτήν τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζει τό γεγονός ὅτι τό τίμιον λείψανον τοῦ Ὁσίου Σάββα, ἄφθαρτον καί ἀκέραιον διατηρούμενον ἕως τῆς σήμερον, μετηνέχθη ὑπό τῶν Σταυροφόρων εἰς Βενετίαν, ἐπεστράφη ὑπό τῆς Ρωμαϊοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων τήν 13ην/26ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1965. 

Πανηγυρική ὑποδοχή ἐγένετο τότε εἰς τό τίμιον λείψανον εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ. Μετά ταῦτα ἐτέθη διά προσκύνησιν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί μίαν ἑβδομάδα καί ἀκολούθως μετηνέχθη εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον ἀνήκει καί εἰς τήν Λαύραν, τήν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Ἅγιος Σάββας, διά τόν ἁγιασμόν καί τήν βοήθειαν τῶν μοναχῶν αὐτῆς καί τῶν προσκυνητῶν.

Τις μεσιτείες του Οσίου & θεοφόρου πατρός ημών να έχουμε όλοι μας.
Ιερά Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου του καθηγητού της Ερήμου. Αγία Γη Θεοβάδιστη.

πηγή φώτο

Μεγάλη Χάρη και δόξα έχει ο Άγιος Δημήτριος στη Βασιλεία των Ουρανών

Για τους γονείς του Αγίου Δημητρίου δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, διότι κοιμήθηκαν πάρα πολύ νωρίς, όταν ο Άγιος ήταν ακόμα μικρός.
Ο Άγιος Δημήτριος ήταν πνευματική «μεγαλοφυΐα» και στην ηλικία των 15 ετών ήταν τέλειος καθηγητής της άνω φιλοσοφίας, της ουράνιας, όχι της κάτω, της κοσμικής. Ήταν θεοδίδακτος με την απόλυτη έννοια τόσο πολύ, ώστε είχε πλήθος μαθητών πάσης ηλικίας μικρούς και μεγάλους, λαϊκούς και κληρικούς! Και τους έφτιαχνε κατήχηση σε μια σπηλίτσα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο ναός του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη.

Το κατηχητικό που τους έφτιαχνε, δεν είχε καμμία σχέση με το κατηχητικό της σημερινής μορφής. Δεν δίδασκε ο Άγιος Δημήτριος θρησκευτικά, ούτε θεολογία. Ήταν έμπειρος Χριστού, γεμάτος από Χριστό, γεμάτος από Άγιο Πνεύμα, είχε εμπειρία Χριστού, είχε Χριστοόραση. Γνώριζε και τους δαίμονες και τους Αγγέλους και τους Αγίους και τον Χριστό μας. Τέτοιο κατηχητικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο τους έφτιαχνε! Ήταν ο «μέγας καθηγητής». Από εκεί ξεκίνησε το λεγόμενο κατηχητικό και οι κατηχητές.

Ένας τέτοιος έμπειρος Χριστιανός στα 15 του χρόνια, δίδασκε συνεχώς τον Χριστό σε εκείνη τη σπηλίτσα, μέχρι την ηλικία των 27 ετών. Δηλ. θεωμένος ο Άγιος Δημήτριος, σιγά - σιγά οδηγούσε στην κορυφή της τελειότητας και αγιότητας και τους μαθητές του. Μάλιστα πολλοί μαθητές έγιναν Άγιοι της Εκκλησίας μας όπως είναι ο Άγιος Νέστωρ (τιμάται 27 Οκτωβρίου), ο Άγιος Λούππος (τιμάται 26 Οκτωβρίου), οι Αγίες Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία (τιμώνται 16 Απριλίου) και πολλοί άλλοι μαθητές του.

Ο 72ος Ψαλμός - Μία ένθεη ψυχανάλυση

Του Αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου 

 Να ψυχαναλύεις την ύπαρξή σου, ψειρίζοντας το σκοτάδι σου, είναι ο μισός δρόμος που σταματά στην μέση της ερήμου, εκεί όπου όλα είναι άνυδρα, ξερά, μαραμένα.
 Ο υπόλοιπος δρόμος, που καταλήγει στις δροσερές πηγές της Χάριτος του Θεού, είναι η ουσιαστική πορεία σου, στην οποία τρέχεις με την ορμή που σου έδωσε η πικρή εμπειρία του σκότους σου.
 Οι σύγχρονες ψυχαναλυτικές πρακτικές που σε αφήνουν «στα κρύα του λουτρού», στη μέση του πουθενά, είναι απόλυτα τραγικές.
 Έρχονται όμως οι ψαλμοί του Δαβίδ, αυτά τα βαθειά ένθεα ποιήματα του εξαϋλωμένου Προφητάνακτος, να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να μας μιλήσουν για μια ένθεη και όντως θεραπευτική ψυχανάλυση.

Ας δούμε δι’ ολίγων τον 72ο ψαλμό.

Από τον 1ο έως τον 16ο στίχο ο Δαβίδ περιγράφει τα βασανιστικά εσωτερικά βιώματά του, καθώς παρακολουθεί όλους τους ασεβείς και άνομους να ευδοκιμούν, να ζουν ανέμελα, ειρηνικά, πλούσια, μακρόβια.
«Εγενόμην μεμαστιγωμένος όλην την ημέραν και ο έλεγχός μου εις τας πρωίας» (στ. 14), θα πει με πόνο ψυχής.
Βλέπει πως «ματαίως εδικαίωσα την καρδίαν μου και ενιψάμην εν αθώοις τας χείρας μου» (στ. 13), καθώς φαίνεται ότι ο Θεός αδιαφορεί για την δικαία διαπαιδαγώγηση των ανόμων ενώ ο ίδιος ταλαιπωρείται από όλους τους υπεναντίους του.

Όμως από τον στίχο 17, όλα αλλάζουν στην ψυχή του Δαβίδ. Φως, άπλετο φως εισέρχεται και κατακλύζει την ύπαρξή του. Γίνεται διορατικός και προορατικός. Πώς έγινε αυτή η θεία αλλοίωσις;
  Εισήλθε στο Άγιο Πνεύμα. Έγινε ένθεος. Να πώς το περιγράφει: «έως ου εισέλθω εις το αγιαστήριον του Θεού και συνώ εις τα έσχατα αυτών» (στ. 17). Όλη τώρα η ύπαρξή του φωτίζεται από την θεία γνώση.
  Όχι την εξωτερική και επιφανειακή γνώση που τον είχε μέχρι πρότινος γεμίσει με άγχη, φόβους, ταραχές, μικροψυχίες, ζήλειες, και ενοχές, ώστενα γράφει: «παρά μικρόν εσαλεύθησαν οι πόδες, παρ΄ ολίγον εξεχύθη τα διαβήματά μου, ότι εζήλωσα επί τοις ανόμοις, ειρήνην αμαρτωλών θεωρών» (στ. 2-3).
  Τώρα τον κατακλύζει η άνωθεν κατερχόμενη, η Αγιοπνευματική γνώση, και βλέπει μέχρι το τέλος, τα έσχατα των χρόνων των ασεβών. Κατανοεί πλέον πως όλη η δόξα και τα μεγαλεία, και όλες οι ανομίες των ανόμων θα παρέλθουν «ωσεί ενύπνιον εξεγειρομένου» (στ. 20).
Όπως το όνειρο δηλαδή αυτού που ξυπνάει και μέσα στην ημέρα το έχει ξεχάσει.

Χωρίς εὔλογη αἰτία δέν πρέπει νά ἀποχωρῆ πρό τῆς ἀπολύσεως. Γιατί αὐτό εἶναι καταφρόνησις τοῦ Θεοῦ...

Ἀπὸ τὰ πρῶτα καθήκοντά μας εἶναι ὁ τακτικὸς ἐκκλησιασμός. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ ἀκόλουθη έρωταπόκρισι (ΨΛΣΤ΄) τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προφήτου μᾶς ἐνδιαφέρει ὅλους:

ΕΡΩΤΗΣΙΣ — Ἐὰν κάποιος εἰσέλθη στην Εκκλησίαν τὴν ὥρα τῆς λειτουργίας καὶ ἀναχώρηση πρὸ τῆς ἀπολύσεως, μήπως εἶναι ἁμαρτία;

ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ — Το τέλειον καὶ τὸ ἀρεστόν εἰς τὸν Θεόν εἶναι: ὁ εἰσερχόμενος στὴν Ἐκκλησίαν νὰ μένη στην λειτουργίαν καὶ νὰ ἀκούη τὴν ἀκολουθίαν ὣς τὴν κανονικὴν ἀπόλυσιν. Διότι χωρίς εὔλογη αἰτία δὲν πρέπει νά ἀποχωρῆ πρὸ τῆς ἀπολύσεως. Γιατί αὐτό εἶναι καταφρόνησις τοῦ Θεοῦ.
Ἂν ὅμως ὑπάρχη ανάγκη, συγχωρεῖται τὸ πρᾶγμα, ἀλλὰ οὔτε καὶ τότε πρέπει νὰ αὐτοδικαιώνεται κανείς, ἀλλά νά ζητῆ συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Θεὸν λέγοντας: «Δέσποτα, συγχώρησέ με, ποὺ δὲν μπόρεσα να πράξω τὸ καθῆκον μου».

Απ' όλα τα πάθη, το φοβερότερο είναι να ακολουθεί κανείς την καρδιά του!

 "Απ' όλα τα πάθη, το φοβερότερο είναι να ακολουθεί κανείς την καρδιά του, να υπακούει δηλαδή στο θέλημά του και όχι στον Νόμο του Θεού. Αυτό το πάθος στην αρχή μεν δείχνει ότι αναπαύει κάπως ψυχικά τον άνθρωπο, ύστερα όμως την οδηγεί στην κατάθλιψη, επειδή αγνόησε το μυστήριο της Θείας Οικονομίας και δεν βρήκε το δρόμο του Θεού, για να την ακολουθήσει."

Αββάς Ισίδωρος

Το σώμα του ανθρώπου δεν είναι βιομηχανικό κατάλοιπο, που το φτιαρίζεις σαν απόβλητο.

Κύριε διευθυντά,

Είμαι μια μοναχή της Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου, που επί 55 χρόνια της πολύτιμης ζωής μου αφιέρωσα για να ζήσω μια άλλη ποιότητα ζωής.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, ο Θεός γνωρίζει – όμως, έχω μέσα μου μια πληρότητα για ό,τι προσπάθησα.

Με έκπληξη είδα στο «Κ» της κυριακάτικης «Καθημερινής», 13ης Οκτωβρίου, αφιέρωμα, και με εξώφυλλο μάλιστα, στο «αρχιτεκτονικό θαύμα» όπως το αποκαλείτε του πρώτου αποτεφρωτηρίου στην Ελλάδα.

Είσθε ένας αξιοπρεπής δημοσιογράφος, με παιδεία και σας ερωτώ:
Αυτό είναι το πολιτιστικό αποκορύφωμα του ανθρωπίνου προσώπου ή ο εξευτελισμός;
Το σώμα του ανθρώπου δεν είναι βιομηχανικό κατάλοιπο, που το φτιαρίζεις σαν απόβλητο.
Ο άνθρωπος είναι, αν το πιστεύετε, «εικόνα και ομοίωσις Θεού» και αξίζει τιμής, σεβασμού και αξιοπρέπειας, ακόμη και στον θάνατό του.

Πηγαίνετε στα ενδότερα του «κοσμήματος» να φρίξετε με την όλη διαδικασία και να φτύσετε ακόμη και το νερό που πίνετε.
Ακόμη και το σκυλί σου το θάβεις στην άκρη του κήπου σου, και έχεις γι’ αυτό δύο δάκρυα.

Λυπηθήκατε τις κάποιες χιλιάδες που ξοδεύουν κάποιοι γι’ αυτήν την απεχθή διαδικασία αναζητώντας την αλλού.
Δεν άκουσα να λυπάται κανείς για τα εκατομμύρια που δίδονται στις εκτρώσεις, στην κραιπάλη, στα ναρκωτικά, στα «καλλυντικά», στη μόδα, στους οίκους

Η κάρα του Αγίου Δημητρίου κατά την επανακομιδή του λειψάνου το 1978

 

πηγή

Οι γνώσεις του(Γέροντα )Αγίου Ευμενίου

Ήταν να θαυμάζει κανείς(σύν τοίς άλλοις). και τις γνώσεις του Αγίου Ευμενίου.
Παρόλο που ήταν σχεδόν αγράμματος, αυτά τα λίγα γράμματα
πού ήξερε, τα καλλιέργησε τόσο πού σαν να είχε βγάλει πανεπιστήμιο.
( Το μωρόν του Θεού σοφότερον τον ανθρώπων έστι)
Είχε μελετήσει τους βίους όλων των Αγίων πού έχουν συναξάρι και ήξερε όλων
την πολιτεία.
Ιδιαίτερα τού άρεσαν οι νηπτικοί Πατέρες και γενικά όλοι οι όσιοι ασκητές...
Επίσης του άρεσε να μελετά ..και ιδιαίτερα τον Άγιο Ανδρέα πού πολλές φορές
τον εμιμείτο. Πάρα πολύ αγαπούσε να μελετά όλους τους Πατέρες της εκκλησίας
(Ο νόμος σου μελέτη μου έστι ημέρας και νυκτός.)

Ήταν μάλιστα τόσο σταθερός και αμετακίνητος στα εκκλησιαστικά θέματα πού δεν έκανε μπρος η πίσω ούτε βήμα,ούτε κεραία πέρα από όσα έχει θεσπίσει η Εκκλησία.
Το τυπικό ετηρείτο κατά γράμμα.Ουδεμία αλλοίωση, πρόσθεση ή αφαίρεση.
Όσο κουρασμένος κι αν ήταν, νωρίς ή αργά δεν παρέλειπε τίποτα από τα λειτουργικά
και μοναχικά του καθήκοντα παρά μόνο σε περίπτωση Βαρειάς ασθένειας
Ο  Άγιος Ευμένιος είχε θεία Σοφία Και μεγάλη αγιότητα.

πηγή