Ο αρνούμενος τους Πατέρες της Εκκλησίας δεν θα βρει ποτέ την Χαρά του!

Στον Συναξαριστή του, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σημειώνει ότι το όνομα του μηνός Νοεμβρίου προέρχεται από το λατινικό “novem” που σημαίνει τον αριθμό εννέα. Ο Νοέμβριος είναι ο ένατος κατά σειρά μήνας ξεκινώντας από τον Μάρτιο κατά τον οποίο σύμφωνα με την Παράδοση, ο Θεός εποίησε τον κόσμο.[1]

Σήμερα, εννέα μήνες και μερικές χιλιάδες χρόνια από την πρώτη Άνοιξη κατά την οποία, θείῳ προστάγματι, άνθησε ο κόσμος από το τίποτα, βρισκόμαστε πολύ μακριά από την κατάσταση του κόσμου πριν την παρακοή μας και την πτώση. Από τότε, επιλέξαμε και επιμένουμε στην κατάσταση της πτώσης και από τότε, εμείς και μαζί μας ο κόσμος, βαδίζουμε από πτώση σε πτώση.

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο μας και ανεκαίνισε τα πάντα. «Nέαν έδειξε κτίσιν», αλλά μόνο για εκείνους που επιλέγουν αυτοπροαίρετως να ενωθούν μαζί Του, διότι ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν. 

Οι Άγιοι είναι εκείνοι που ενώνονται με τον Χριστό, γίνονται φίλοι Του και γι’ αυτό νιώθουν ξένοι σε αυτόν τον κόσμο, με όλη την κακοπαιγμένη κωμωδία του, όχι γιατί υποτιμούν αυτό που έφτιαξε ο Θεός, αλλά διότι το καταντήσαμε με τις επιλογές μας αγνώριστο. 

Ο κόσμος παλεύει να πετάξει από πάνω του τον Θεό, ενώ αντιθέτως, οι Άγιοι έχουν σε Εκείνον στραμμένο διαρκώς τον νου τους και, συγκρίνοντας τον κόσμο τούτο με την γεύση της Ουράνιας τροφής, τον νιώθουν ως μια φυλακή.[2]

Εμείς άραγε που βρισκόμαστε σε όλη αυτή την κατάσταση; Όσοι αυτοαποκαλούμαστε Χριστιανοί, νιώθουμε ξένοι σε αυτόν τον κόσμο; Ένας κόσμος που δεν αναγνωρίζει τους αγίους Πατέρες μας, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, και ούτε θέλει να τους μάθει, τί σχέση μπορεί να έχει με εμάς;

Θρίαμβος...

 

Όχι που αλλάζει κάτι για την Ελλάδα αλλά μία ήττα της woke πανούκλας σε χαροποιεί

30.000 ονοματα μνημονευε καθε μερα...

Το μεγαλειο του Αγίου Ιακωβου....30.000 ονοματα μνημονευε καθε μερα...
"Εμείς εδώ ση­κω­νό­μα­στε τη νύ­χτα για να μνη­μο­νε­ύ­σου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα. Έχου­με χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα, πε­ρί­που 20-30 χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα. 

Εί­ναι ευ­ερ­γέ­ται του Μο­να­στη­ριού πρίν 38 χρό­νια που ήρ­θα στο Μο­να­στή­ρι.

Άλ­λος με έ­δω­σε αυ­τό το πο­τη­ρά­κι, άλ­λος αυ­τό το φλυ­τζα­νά­κι, αυ­τό το νάυλον, άλ­λος τη λάμ­πα, άλ­λος μία ει­κο­νί­τσα, άλ­λος έ­να κα­δρά­κι, άλ­λος ε­κεί­νον τον μπου­φέ, άλ­λος έ­να ρο­λό­ϊ, και έ­χω τα ο­νό­μα­τά τους α­πό το 1952 που χει­ρο­το­νή­θη­κα ι­ε­ρέ­ας του Υ­ψί­στου και τα μνη­μο­νε­ύ­ω. Αυ­τοί φύ­γαν απ᾿ τη ζωή, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι.

πηγή

«Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει…»

Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να έχει την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας και συντριβής: «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν’, 19).
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Δεν χρειάζεται να δώση ο άνθρωπος άλλο τίποτε σάν αντάλλαγμα για την ψυχή του παρά το να γνωρίζη τον εαυτό του πως είναι μηδέν. Και με αυτό θα προσφέρη στον Θεό «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην», η οποία είναι η μόνη θυσία που αρμόζει να προσφέρεται στο Θεό από κάθε ευσεβή άνθρωπο.

Και αυτήν μόνο την θυσία δεν πρόκειται να εξουδενώση ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει τον άνθρωπο πως δεν έχει άλλο τίποτε δικό του να του προσφέρη σάν θυσία, καθώς λέγει και ο Δαυΐδ: «Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει».

Με αυτήν την θυσία και σώθηκαν και σώζονται και θα σωθούν βασιλείς, δυνάστες, ευγενείς, δυσγενείς, σοφοί, αμαθείς, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άδικοι, πλεονέκτες, άνομοι, ασελγείς, φονιάδες και κάθε είδος αμαρτωλών.
Και το βάθος αυτής της θυσίας πρέπει να μετράται με το μέτρο των αμαρτημάτων δηλαδή κατά τις αμαρτίες που έκανε ο άνθρωπος, ανάλογη να έχη και την ταπείνωσι και την συντριβή.

 Aλλά ακόμη και όσιοι και δίκαιοι και καθαροί τή καρδία και όλοι γενικά διά μέσου αυτής μόνο της θυσίας σώζονται. Και η ελεημοσύνη και η πίστις και η φυγή του κόσμου και αυτός ο μεγάλος αγώνας του μαρτυρίου από τα κάρβουνα αυτής της θυσίας, δηλαδή της συντριβής, παίρνουν φωτιά.
 Και αυτή είναι η θυσία στην οποία δεν βρίσκεται αμαρτία και η οποία νικά την φιλανθρωπία του Θεού. Γι’ αυτήν την θυσία μόνο έρχονται οι αρρώστιες, οι θλίψεις, οι στενοχώριες, τα πταίσματα, τα πάθη τα ψυχικά και τα συνακόλουθα σωματικά για να προσφέρη αυτήν την θυσία στον Θεό κάθε θεοσεβής.

 Διότι εκείνος που θα αποκτήση αυτήν την θυσία, την συντριβή και ταπείνωσι, δεν είναι δυνατόν να πέση από κανένα μέρος, γιατί βρίσκεται πιό κάτω από όλους.
Και ο Θεός δεν κατέβηκε στην γή και δεν ταπείνωσε τον εαυτό του μέχρι θανάτου για τίποτε άλλο παρά μόνο, για να εμφυτεύση σε όσους πιστεύουν σ αυτόν «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην».

 Αν υποθέσουμε ότι κάποιος σκορπίζει όλα του τα υπάρχοντα και τα δίνει σε πτωχούς και νηστεύει και αγρυπνεί και χαμευνεί και προσεύχεται στο Θεό νύκτα και μέρα, και δεν ζητήση από το Θεό να αποκτήση καρδιά από φυσικού της συντετριμμένη και τεταπεινωμένη (διότι «πάν δώρημα τέλειον άνωθέν εστι καταβαίνον εκ του Πατρός των φώτων»), αυτός ο άνθρωπος δεν πρόκειται να ωφελήση καθόλου τον εαυτό του.
Πρέπει λοιπόν να επιζητούμε εκείνη και μόνο την οδό διά της οποίας εμφυτεύεται μέσα μας καρδιά από φυσικού της συντετριμμένη και τεταπεινωμένη.
Αγ. Συμεών ο νέος Θεολόγος

Ένας άλλος πνευματικός του υιός του είπε: με τις άγιες ευχές σου, Γέροντα, δόξα τω Θεώ, συνήθισα την προσευχή έστω και αν αυτή είναι εξωτερική!
Του απάντησε: Αυτό δεν έχει σημασία! Όσο πιο πολύ φροντίζεις και κάνεις τον κανόνα σου, τόσο πιο πολύ θα μεγαλώνει ο πόθος σου να ασχολείσαι με την προσευχή του Ιησού.
Και τότε θα προσεύχεσαι πολύ περισσότερο από ό,τι ορίζει ο κανόνας σου.

Για την προσευχή του Ιησού ο π. Ιωσήφ έλεγε: Πρέπει να την λέμε αργά και καθαρά. Κάνοντας παύσεις ανάμεσα στις ευχές!
Βέβαια τότε μας έρχονται λογισμοί. Ο διάβολος προσπαθεί να μας αποσπάσει από την προσευχή!
Εμείς οφείλομε να ριχτούμε τότε στην προσευχή με πιο πολύ ζήλο. Και τότε οι λογισμοί, δηλ. ο διάβολος που μας τους φέρει, νικημένος με το φοβερό όνομα του Ιησού θα φύγει.
Είπε ο π. Ιωσήφ: Πολλοί πενθούν αλλ’ όχι για τον θάνατο!
Πολλοί θρηνούν αλλ’ όχι μια τις αμαρτίες τους!
Πολλοί φαίνονται ταπεινοί· αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι!
Αν θέλεις να επιτύχεις στην προσευχή του Ιησού, οφείλεις να είσαι σε όλα ταπεινός: στο βλέμμα. Στο βάδισμα. Στο ντύσιμο. Σε όλη σου την συμπεριφορά.

Η προσευχή του Ιησού δίνει μεγάλη ωφέλεια στην ψυχή αυτού που την λέει.
Πρέπει να συνηθίσωμε να την λέμε.
Και τότε σε καιρό ασθενείας θα μας είναι παρηγορία.
Όταν συνηθίσεις να προσεύχεσαι αδιάλειπτα, δεν θα αισθανθής ποτέ πλήξη.
Η ευχή θα σε παρηγορεί.
Μα αν, τότε που είσαι υγιής, δεν προσεύχεσαι, να το ξέρεις: θα την αναζητήσεις, όταν πια θα βρίσκεσαι σε κατάσταση οδύνης!
Αλλά τότε θα σου είναι πολύ δύσκολο, να μάθεις να προσεύχεσαι.
Γι’ αυτό, όσο και αν το βλέπεις ότι δεν είναι καθαρή η προσευχή σου, μη πάψεις ποτέ να λες με ταπείνωση: Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με, τον αμαρτωλό και ο Θεός, «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ουκ εξουδενώσει».
Από το βιβλίο “Στάρετς Ιωσήφ”, έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως.

Ποτέ να μην προσεύχεσθε βιαστικά. Να προσεύχεσθε με έντονη συμμετοχή του νου και της καρδιάς στα νοήματα της προσευχής.

Ο κλήρος και η Κόκκινη Τρομοκρατία του 1943-44

Ioannis Bougas

«Μια ομάδα Ελληνων που πλήρωσε με πολύ αίμα την Κόκκινη Βία του 1943–44, ήταν οι ιερείς. Πανελληνίως, πάνω από 150 ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, δολοφονήθηκαν από τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. 

Οι ιερείς της Πελοποννήσου υπέφεραν τα περισσότερα θύματα, αλλά σε καμία περιοχή δεν ήσαν ασφαλείς, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη. 

Όμως και οι 130 περίπου ιερείς που εκτελέστηκαν από Ιταλούς και Γερμανούς, ουσιαστικά ήσαν θύματα του ΕΛΑΣ, αφού μαρτύρησαν είτε σε αντίποινα για δράσεις ανταρτών ή γιατί κατηγορήθηκαν ότι τους κάλυπταν. 

Αν στα ανωτέρω θύματα προστεθούν και οι 40 περίπου ιερείς που μαρτύρησαν στα χέρια των Βουλγάρων, έχομε ένα σύνολο πάνω από 320 ιερέων που μαρτύρησαν στην Κατοχή. (Βασική Πηγή για τους αριθμούς: «Ιερείς Μάρτυρες της Κατοχής», Γ.Δ. Κούβελας, Εκδόσεις Τηνος, Αθήνα, σελ. 70)

Iερομάρτυς Γεώργιος Σκρέκας σταυρωθείς από τους κομμουνιστές(Μεγ.Παρασκευή 1947)

Σε εκδήλωση της Εκκλησίας της Ελλάδος το 2000 για «εξαγνισμό της» από το ΚΚΕ, παρουσία της πολιτειακής, πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας, ενώ έγινε αναφορά στα 170 θύματα των κατακτητών (ο αριθμός που αναφέρθηκε ήταν 168), ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝΤΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ τα 150 περίπου κρεουργειθέντα θύματα των κομμουνιστών το 1943-44.(!!!)
(Πηγή: άρθρο του Ρισζοσπάστη για την εκδήλωση –κατωτέρω)

Τρίτη 28 Νοέμβρη 2000
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Πράξη εξαγνισμού της επίσημης Εκκλησίας
Η προσφορά του λαϊκού κλήρου και ορισμένων ιεραρχών στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης χρησιμοποιείται σήμερα ως άλλοθι για τη συνολική στάση της Εκκλησίας

ΣΙΩΠΩ ‘Η ΜΙΛΩ;

«Η σιωπή είναι μυστήριο του μέλλοντος αιώνος. Οι λόγοι είναι όργανο του κόσμου τούτου» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Δεν μας είναι εύκολο πάντοτε να μιλούμε. Ιδίως όταν χρειάζεται να επισημάνουμε σημεία της συμπεριφοράς του άλλου, με τον οποίο σχετιζόμαστε, εκεί φοβόμαστε την άρνηση, τη σύγκρουση, τη διάσπαση. Δεν αντέχουμε να βλέπουμε τον άλλο να είναι θυμωμένος μαζί μας. Δεν αντέχουμε να τον βλέπουμε να αρνείται τον λόγο μας. Να θεωρεί πως ό,τι λέμε είναι κατασκευασμένο από τη φαντασία μας, ότι τον αδικούμε, ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας και είμαστε έτοιμοι να φορτώσουμε σε εκείνον κατηγορίες που αρμόζουν σε άλλους ή που δεν είναι, τελικά, τόσο σημαντικές. Έτσι, προτιμούμε τη σιωπή. Προτιμούμε την ησυχία μας. Μπορεί μέσα μας να «βράζουμε». Ωστόσο, δεν θέλουμε να αναλάβουμε το κόστος του λόγου.

 Αυτό συμβαίνει στις σχέσεις του ζευγαριού. Νιώθουμε ότι αν ο άλλος ακούσει από εμάς τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα αναφορικά με τον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του, τις πράξεις ή, κυρίως, τις παραλείψεις του, τότε θα γκρεμιστούν οι γέφυρες της αγάπης και η σχέση μας θα κλονιστεί. Ακόμη κι αν η συμπεριφορά είναι εντελώς απορριπτέα, όπως σε περιπτώσεις βίας, είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε δικαιολογίες, γιατί δεν θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας. 

 Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Δεν θέλουμε να χαλάσουμε σ’ αυτά το χατίρι, να τα στενοχωρήσουμε. Έτσι, είναι σύνηθες να αποφεύγουμε τον έλεγχο ή να λάβουμε κάποιες αποφάσεις γι’ αυτά ως ενήλικες που είμαστε, μόνο και μόνο για να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε το σκοτεινιασμένο πρόσωπό τους.

Ο ασκητικός λόγος αναφέρεται στη σιωπή ως μυστήριο του μέλλοντος αιώνος.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Ρουκουνιώτης

 Η Σταυροπηγιακή Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Ρουκουνιώτη (επίθετο από το μικροτοπωνύμιο τα Ρουκουνά ή Ρούκουνα) ή απλά Μιχαήλης, βρίσκεται στην περιοχή Μέσα Νημοράκι στην Έρεικα της Σύμης και πανηγυρίζει στις 8 Νοεμβρίου.

 Η μεγάλη εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Ρουκουνιώτη που βρίσκεται στην Μονή είναι έργο μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. 

 Ζωγράφος του είναι ο Στυλιανός Γενίτης του Ιωάννου από τον Χάνδακα (Ηράκλειο) της Κρήτης. Η ασημένια επένδυση της εικόνας είναι αριστοτεχνική και έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ιωάννη Πελοποννήσιο που ήταν ο σπουδαιότερος αργυροχρυσοχόος στο Ν.Α. Αιγαίο τον 18ο αιώνα. 

Η εικόνα αυτή έχει μια ιδιαιτερότητα: αστέρι με πολύχρωμες πέτρες στο μέτωπο του Αρχαγγέλου. Αυτή η διακοσμητική λεπτομέρεια ίσως αποτελεί μια μοναδικότητα στον ορθόδοξο αγιογραφικό χώρο. Πιθανόν ο Ιωάννης Πελοπονήσιος με το αστέρι να ήθελε να συγκεκριμενοποιήσει την ουράνια υπόσταση του Αρχαγγέλου.

Πολλοί διαπληκτίζονται για χάρη της Ορθοδοξίας...

 

Εάν προσφέρεις στους κεκοιμημένους...

«Στους κεκοιμημένους: Εάν προσφέρεις δάκρυα, θα στεγνώσουν. Εάν προσφέρεις άνθη, θα μαραθούν. Εάν προσφέρεις προσευχές, θα πάνε στους Ουρανούς!»

Ιερός Αυγουστίνος 

πηγή

Ή μνησικακία είναι δυσδιάκριτη(Από τον βίο του αγίου Νικολάου του Πλανά)

Γράφει η Μοναχή Μάρθα πνευματικό τέκνο του Αγίου Παπα-Νικόλα Πλανά και μέλος της συνοδείας του:
Θέλω να γράψω ακόμη και ένα γεγονός που διηγείτο μία εύσεβής χριστιανή, για να ιδήτε ότι όσον του έλειπε η μόρφωσις των γραμμάτων, τόσον ήτανε πεφωτισμένος με την χάριν του Αγίου Πνεύματος, και εισέδυε εις τα βάθη της ψυχής του εξομολογουμένου, έβγαζε εις το φανερόν την εμφωλεύουσαν αμαρτίαν (την αμαρτίαν που φώλιαζε στην ψυχή), την οποίαν ούτε ο ίδιος ο εξομολογούμενος δεν είχε καταλάβει.

Παραθέτω με τας ίδιας λέξεις αυτά που μου αφηγήθη η ευσεβής χριστιανή, που σημειώνω παραπάνω:
Μια φορά, προ 40 χρόνων, είχα παρεξηγηθή, ή μάλλον συκοφαντηθή από κάτι συγγενείς μου. Δεν αντήλλαξα ούτε μια κουβέντα, ούτε ύβριν, τιποτα από όλα αυτά. Όταν εγκαταστάθημεν και οι δύο οικογένειες στας Αθήνας, μιλούσαμε τυπικές κουβέντες.

Όταν εξωμολογήθηκα, είπα εις τον Παππού [στον άγιο Παπα-Νικόλα Πλανά] την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενήν μου. Καλά είναι ως εδώ, του λέγω, αφού χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε.
Εκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω τίποτα μαζί της.
Να ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε: 

«Ε, ας είναι, παιδί μου, ως εδώ, δεν είναι ανάγκη για περισσοτέρας σχέσεις».
Αυτό ενόμιζα, πως θα μου έλεγε και ο Παππούς.
Όπου ξαφνικά τον ακούω να μου λέγη:
– Όχι, παιδί μου, ως εδώ… Είναι ανάγκη να πας στο σπίτι της, να φας στο τραπέζι της, και να κοιμηθής μια μέρα στο σπίτι της διότι ζει μέσα σου το πάθος.

Κεραυνός αν μου έπεφτε, ολιγωτέρα εντύπωση θα μου έκαμε. Θα μπορούσα να πιω

Σωτήρα μου, μή μέ ἀποστραφεῖς!

Σωτήρα μου, μὴ μὲ ἀποστραφεῖς!
Μὴ μὲ πετάξεις μακριὰ ἀπ᾿ τὸ θεῖο πρόσωπό Σου!
Πάρε ἀπὸ πάνω μου τὸν βαρὺ χαλκὰ
τῆς ἁμαρτίας ποὺ μὲ πνίγει.

Καὶ καθὼς εἶσαι σπλαχνικὸς
συγχώρεσέ μου τ᾿ ἁμαρτήματα.
Συγχώρεσε, Σωτήρα μου, τὰ ἁμαρτήματά μου.
Ὅλα ὅσα κάνω μὲ τὴ θέλησή μου ἢ χωρὶς αὐτήν.

Ὅσα φανερὰ καὶ ὅσα κρυφά, ὅσα γνωρίζω
καὶ ὅσα δὲν γνωρίζω.
Ὅλα συγχώρεσὲ τα ὡς Θεός.
Γίνε εὔσπλαχνος καὶ σῶσε με.

Ἀπ᾿ τὰ χρόνια τῆς νιότης, Σωτήρα μου,
περιφρόνησα τὶς ἐντολές Σου!

Πέρασα τὴ ζωή μου ὁλόκληρη
δουλεύοντας στὰ πάθη,
μ᾿ ἀμέλεια καὶ τεμπελιά!

Γι᾿ αὐτὸ φωνάζω δυνατά, Σωτήρα μου:
Ἔστω καὶ στὸ τέλος τῆς ζωῆς μου σῶσε με.

Μέγας Κανών Αγίου Ανδρέου Κρήτης.

πηγή

Θανάσης Βαλτινός ο ευπατρίδης σπουδαίος συγγραφέας.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 Ο Θανάσης Βαλτινός απήλθε του κόσμου τούτου αφήνοντας μνήμη σπουδαίου ευπατρίδη συγγραφέα. Με την λογοτεχνική του ιδιοφυία αποτύπωσε, μεταξύ άλλων, με γλαφυρότητα και ακρίβεια τον εμφύλιο πόλεμο.

  Κέντρο των διηγήσεών του το χωριό του, το Καστρί, ο εκεί συνοικισμός Καράτουλας και γενικά η επαρχία της Κυνουρίας όπου πέρασε τα δεινά της κατοχής και του εμφυλίου στην παιδική και στη νεανική του ηλικία. Αν και γνώριζε ότι γράφοντας την αλήθεια για τον εμφύλιο θα γινόταν στόχος συκοφαντικών επιθέσεων και θα κινδύνευε να μείνει, ως λογοτέχνης, στην αφάνεια δεν δίστασε να επιλέξει αυτόν τον ανάντη δρόμο. Έζησε χωρίς εξαρτήσεις, λιτά, ως γνήσιος άνθρωπος των γραμμάτων, σε ένα μικρό διαμέρισμα του Παγκρατίου. Έως το τέλος της ζωής του ήταν απλός στους τρόπους, θαλερός, δραστήριος και γενναίος στην αντιμετώπιση των σε βάρος του συκοφαντικών επιθέσεων.

  Προσωπικά του χρεωστώ ευγνωμοσύνη, γιατί με ενίσχυσε ηθικά, και με βοήθησε με τις επισημάνσεις του στη συγγραφή των δύο μου βιβλίων για τον Εμφύλιο. Έχοντας διαβάσει τα μυθιστορήματά του, που είχαν ως καμβά τον εμφύλιο, θέλησα, πριν εκδοθούν τα δικά μου, να του τα δώσω να τα διαβάσει και να μου πει τη γνώμη του. Όμως είχα αναστολές. Ένας σημαντικός συγγραφέας να καθίσει να διαβάσει δύο πολλών σελίδων πονήματα ενός άγνωστού του μελετητή, το έβλεπα δύσκολο και υπερβολικό εκ μέρους μου να το ζητήσω. Κοινός φίλος με ενίσχυσε στο να επικοινωνήσω μαζί του. Διστακτικά τον πήρα στο τηλέφωνο. Βαριά, αλλά οικεία και ευγενική η απάντηση. Με δισταγμό του εξήγησα τί ζητούσα. Με ενθάρρυνε. «Να μου τα στείλετε», μου είπε. «Κάθε τι που γράφεται για τον εμφύλιο με ενδιαφέρει, και αφού το ένα αφορά στη μάχη του Λεωνιδίου της Κυνουρίας ένας λόγος παραπάνω, αφού και εγώ έχω ασχοληθεί με το θέμα αυτό».

Αμέσως του τα έστειλα, αλλά δεν περίμενα σύντομα να έχω απάντηση. Και όμως τα διάβασε και σύντομα είχα γραπτή την απάντησή του:

«Αθήνα, 2 Μαρτίου 2015

Αγαπητέ κύριε Παπαθανασόπουλε,
Θέλω να σας ευχαριστήσω για τα δύο ιστορικά μελετήματα, που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε προ καιρού. Τα ξαναδιάβασα πρόσφατα και οι εντυπώσεις μου είναι κατασταλαγμένες.

Το «Ιδεολογία και αίμα»* είναι ένας θησαυρός πληροφοριών και συσχετίσεων για μια εποχή άγρια και εξαιρετικά επικίνδυνη. Για μια εποχή επίμονα πλαστογραφημένη επίσης. Το 1943 ο κομμουνιστικός ΕΛΑΣ, επιδιώκοντας τη βίαιη επιβολή των θεωριών του, ξεκίνησε έναν εμφύλιο πόλεμο, τον διεξήγαγε ως Δημοκρατικός Στρατός με πείσμα, τον έχασε από ανικανότητα και, τα μέλη του, παίρνοντας τον πικρό δρόμο του εκπατρισμού άφησαν στο πεδίο νεκρούς και ερείπια.

Το διάγραμμα είναι σχηματικό βεβαίως. Έχουν περάσει 70 χρόνια ήδη και είναι εντυπωσιακή η επιμονή των τότε ηττημένων να επιβάλλουν – το έχουν καταφέρει σχεδόν – τη δική τους ιστορική εκδοχή.

Το «Ιδεολογία και αίμα» όλα αυτά, και μέσα στις ποικίλες διαστάσεις τους, τα παρουσιάζει με σαφήνεια και νηφαλιότητα. Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα τον τρόπο άρθρωσης του μελετήματος. Χωρισμένο σε μέρη, παρουσιάζει σε κάθε ένα με πληρότητα τα διάφορα θέματα. Στο πρώτο π.χ. εξετάζεται ο ιδεολογικός εμφύλιος πόλεμος. Είναι η προετοιμασία του εδάφους πάνω στο οποίο θα κριθεί η τελική σύγκρουση. Πρόκειται για ένα ορυχείο στοιχείων. Οι κομμουνιστές είναι δεξιοτέχνες σε αυτά. Διαπιστώνει κανείς την οργανωτική τους επιμονή – μια κατάσταση νεύρωσης κατά κάποιον τρόπο. Θα υπάρξουν αντιδράσεις βεβαίως. Διανοητές κύρους θα κατεβούν στην αρένα. Αμφίπλευρα. Δεν πρόκειται ακριβώς για έναν πόλεμο προπαγάνδας. Παρατηρώντας αυτά από τη σημερινή απόσταση διαπιστώνει κανείς με μελαγχολία, πόσος πνευματικός ιδρώτας κύλησε για ένα αδειανό πουκάμισο, εν τέλει.

Πνευματικές εμπειρίες με Αγίες μορφές της Ορθοδόξου πίστεως!

                             

Ο αξιότιμος κ. Εμμανουήλ Καπετανάκης (πρ. Διευθ. Δημοτικής Εκπαιδεύσεως), αφηγείται ποικίλες προσωπικές και μη, πνευματικές εμπειρίες με Αγίες μορφές της Ορθοδόξου πίστεως!

Το κρασί της Γάζας

Το κρασί της Γάζας ήταν αρκετά διάσημο στην πρώιμη βυζαντινή εποχή ώστε να εξάγεται σε αρκετά λιμάνια της Μεσογείου συμπεριλαμβανομένης και της Κωνσταντινούπολης.

Βυζαντινό ψηφιδωτό του 6ου αιώνα από το Κισουφίμ (Λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Γάζας εντός του Ισραήλ).
Απεικονίζει κάποιον με το όνομα ΟΡΒΙΚΟΝ να τραβά μια καμήλα η οποία είναι φορτωμένη με αμφορείς που έχουν κρασί.

πηγή

Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και η νηστεία

Ένα μεσημέρι, καθώς έτρωγα, μου είπε ο Γέροντας:
-Πώς θα μπορούσα εγώ να φάω αν δεν είχαν καλά – καλά φανεί τ’ αστέρια στον ουρανό; Στο μοναστήρι πρέπει να τρως μια φορά: όταν έρθει το απόβραδο. Κι αυτό λογαριάζεται σαν διαρκής νηστεία, ό,τι και να τρως. Έτσι είναι καλύτερα κι έτσι το είχαν κανονίσει οι άγιοι πατέρες. Η υπερβολική όμως νηστεία είναι εκ του Πονηρού!

-Όποιος νίκησε τη γλώσσα και το στομάχι βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Η νηστεία είναι άλλο και η πείνα άλλο. «Ζητείτε την βασιλείαν του Θεού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Όταν τρως, πρέπει να σκέφτεσαι τους πεινασμένους, τους αδύναμους, τους φτωχούς. Εδώ είναι ο Παράδεισος. Όμως, από τον μοναχό ζητείται να προσεύχεται ακόμη και την ώρα που τρώει.1. Λουκ. 12, 31.

Μας διηγήθηκε μια μοναχή:
«Στο Σαμτάβρο μιλούσαμε μεταξύ μας οι μοναχές και οι δόκιμες για το πόση άσκηση κάνουμε και πόσο κουραζόμαστε. Και λέγαμε μεταξύ άλλων: 

¨Μα χρειαζόταν να νηστέψουμε και τις Δευτέρες;¨.
Όταν τελειώσαμε την κουβέντα μας, πλησίασε ο π. Γαβριήλ και είπε:
-Καλά, την Τετάρτη και την Παρασκευή το καταλαβαίνω. Αυτή τη Δευτέρα όμως ποιός την κανόνισε; Φάτε γρήγορα και καταλύστε τη νηστεία, μας πρόσταξε.
Ήταν Δευτέρα κι εμείς φάγαμε, παραβιάζοντας τη νηστεία. Ήρθε η Τετάρτη. Οι μοναχές ήμασταν πάλι μαζί. Μας πλησίασε ξανά ο π. Γαβριήλ:
-Παιδιά μου, η Παρασκευή είναι ημέρα της Σταύρωσης. Κατανοητό. Και τη Τετάρτη κατανοητό. Αλλά, με την ευχή μου, να φάτε σήμερα! Έδωσε ξανά εντολή.
Την Πέμπτη, κρυφτήκαμε. Φοβηθήκαμε μήπως μας πει να καταλύσουμε και την Παρασκευή. Η προσευχή του ξύπνησε τις συνειδήσεις μας και μετά απ’ αυτό το γεγονός τηρούσαμε σταθερά τη νηστεία της Δευτέρας, χωρίς να παραπονιόμαστε».

Όταν ο π. Νικόλαος Μακαρασβίλι ρώτησε τον π. Γαβριήλ τί είναι η νηστεία, ο Γέροντας είπε:
-Να σου εξηγήσω αμέσως, κι άρχισε να του θυμίζει όλες τις αμαρτίες των παιδικών του χρόνων και παράλληλα να τον βρίζει.
Αργότερα ο π. Νικόλαος μας έλεγε ότι από την ντροπή του δεν ήξερε τι να πει και γονάτισε κλαίγοντας. Και ξαφνικά ο π. Γαβριήλ άλλαξε, του χαμογέλασε και του είπε:

Τα 80 έτη κλείνει σήμερα ο στυλοβάτης της Ουκρανικής ορθόδοξης εκκλησίας Μητροπολίτης Ονούφριος.

  Τα 80 έτη κλείνει σήμερα(5 Νοεμβρίου 1944) ο στυλοβάτης της Ουκρανικής ορθόδοξης εκκλησίας Μητροπολίτης Ονούφριος.

 Να του ευχηθούμε εκ βάθους καρδίας, χρόνια πολλά ευλογημένα και θεάρεστα. 

Να παραμείνει παρά τις διώξεις που υφίσταται πιστός στο έργο που του έχει αναθέσει ο Χριστός, το χαμόγελο η καλοσύνη και η αγάπη που τον διακρίνουν να μην εκλείψουν ποτέ, και να οδηγήσει το ευλογημένο ποίμνιο του στην Βασιλεία του Θεού σηκώνοντας τον Σταυρόν του μαρτυρίου. 

Σεβασμιώτατε μετά την Σταύρωση θα έρθει και η Ανάσταση.

Ταχτσόγλου Καλλιόπη: Ἀγαπῶ πολύ τό θέατρο, ἀγαπῶ τήν τέχνη μου, μά αὐτό, δέν εἶναι θέατρο!!! Εἶναι ὄργανο ἐξυπηρετήσεως τοῦ συστήματος!!!

 Στὶς 4 Νοεμβρίου ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο (τὸν μαρμαρωμένο) Βασιλέα Ἰωάννη Βατάτζη καὶ τὸν πονεμένο ἅγιο τοῦ Πόντου, Γεώργιο Καρσλίδη, ἑορτάζει καὶ ὁ ἅγ. Πορφύριος ὁ Μίμος, ὁ προστάτης τοῦ Θεάτρου.

 Ἡ καλὴ ἀλλοίωσις ποὺ συμβαίνει ὅταν ὁ ἠθοποιὸς δίδεται στὰ δεδομένα τοῦ ρόλου του, καλλιεργεῖ τὴν ψυχὴ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ ἠθοποιοῦ ἀλλὰ καὶ ὅσων τὸν παρακολουθοῦν, τῶν θεατῶν δηλαδή.Αὐτὴ ἡ καλὴ ἀλλοίωσις ἔκανε τὸν Πορφύριο τὸν μίμο τοῦ Βυζαντίου, ἀπὸ χλευαστὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Πίστεως, ἅγιο, καὶ τοῦ θεάτρου προστάτη!!

 Τὸ θέατρο τὰ τελευταῖα χρόνια νοσεῖ, καθὼς βρίσκεται μακρυὰ ἀπὸ τὸν προορισμό του ποὺ εἶναι τὸ «παιδεύειν ἀνθρώπους καὶ βελτίους ἀπεργάζεσθε». Ἀπό, Διδασκαλεῖον δηλαδή.

Ἔχει ἰσοπεδωθεῖ ἀπὸ ἰδεολογικοδικαιωματισμοὺς καὶ μοντερνοπροοδευτισμοὺς καὶ καριεροθηρίες καὶ οἱ ἠθοποιοί, ἀπὸ πρωτοπόροι, κατάντησαν δουλάκια τῶν δούλων τῶν ὑπερδούλων τοῦ διαβόλου. Οἱ σοβαροὶ θεατρόφιλοι, σταμάτησαν νὰ βλέπουν θέατρο πρὸ ἐτῶν, ὅπως πολλοὶ μοῦ ὁμολόγησαν καὶ οἱ τωρινοὶ θεατὲς παρακολουθοῦν σὰν ἀπολιθωμένοι ὅ,τι καὶ ἄν δοῦν.

 Σὲ κάποιο θέατρο, Ἰταλὸς σκηνοθέτης σκηνοθέτησε Ἕλληνες ἠθοποιοὺς σὲ ἔργο ἀμερικάνικο. Καλῶς. Ἡ παράστασις τελειώνει μὲ τὸν ἕναν ἠθοποιὸ νὰ φιλᾶ στὸ στόμα καὶ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα ἠθοποιό, χωρὶς νὰ ὑπάρχει αὐτὸ στὸ ἔργο.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΡΘΙΑ ΣΤΗ ΒΑΛΕΝΘΙΑ

 Το μοναδικό φύλλο της εφημερίδας "Paris-Murcie" που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1879, με τη συνεργασία σπουδαίων συγγραφέων (Ουγκώ, Μιστράλ, Ντωντέ, Ζολά) και ζωγράφων (Ντορέ, Ζερόμ, Φαντέν- Λατούρ, Μεσσονιέ), για ενίσχυση των θυμάτων της τρομερής πλημμύρας της Μούρθια: η πλημμύρα της Αγίας Θηρεσίας στην περιοχή της Μούρθια (λίγο νοτιότερα της Βαλένθια που γνώρισε τη μανία της φύσης πριν από λίγες ημέρες), έλαβε χώρα στις 15 Οκτωβρίου 1879 (λόγω υπερχείλισης του ποταμού Σεγκούρα μετά από άνευ προηγουμένου βροχοπτώσεις) και είχε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 1000 θανάτους και μεγάλες υλικές ζημιές. Μια διεθνής κινητοποίηση άρχισε αμέσως για συνδρομή στα χιλιάδες θύματα. 

Στην εικόνα, έργο του Gustave Doré, αχνοφέγγει δεξιά ο άγγελος της Ελπίδας, ο μόνος που μπορεί να παρηγορεί

πηγή

Μην πεις με τον λογισμό σου «πάω καλά και δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω»

«Με πολύ κόπο και μόχθο θα αποκτήσουμε καλό ήθος και καλή εσωτερική κατάσταση. Είναι όμως δυνατόν εκείνο που με πολύ κόπο κατορθώσαμε, να το χάσουμε μέσα σε μία στιγμή. Διότι «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Α´ Κορ. ιε´ 33), κοσμικές και συγχρόνως άκοσμες»

 (Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος, λόγ. γ´ 33).

Έχεις πάρει τη δύναμη από το άγιο βάπτισμα να ζήσεις σαν τον ίδιο τον Κύριο. Να φτάσεις στο χαρισματικό σημείο να λες σαν τον απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός». Γιατί Εκείνος σε έκανε μέλος Του και σου λέει μαζί Του να είσαι μία δική Του φανέρωση στον κόσμο. Κι ανανεώνεις αυτήν τη δωρεά κάθε φορά με την προσευχή σου, με τον όποιον πνευματικό σου αγώνα, κυρίως με τη συμμετοχή σου στη Θεία Ευχαριστία.

Αλλά από την άλλη βλέπεις ότι βρίσκεται συχνά σε έξαψη ο εγωισμός σου, δηλαδή νιώθεις τις φιλόσαρκες τάσεις σου, τις κενόδοξες και υπερήφανες σκέψεις σου, την τυφλή επιθυμία σου κάποιες φορές να αποκτήσεις πράγματα και χρήματα που δεν τα έχεις αληθινά ανάγκη, την έλλειψη της αγάπης σου προς τον πλησίον σου. Μην απορείς: είναι γιατί ακόμη σ᾽ αυτόν τον κόσμο που βρισκόμαστε εξακολουθεί και λειτουργεί ο παλαιός άνθρωπος «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Οπότε παλεύεις, και με τη χάρη του Θεού, παρόλες  τις πτώσεις, σιγά σιγά στερεώνεσαι πνευματικά, και με κόπο και μόχθο αποκτάς ένα χριστιανικό τρόπο ζωής και μία εσωτερική γαλήνη που σε κάνει να χαίρεσαι.

Μην επαναπαυτείς ποτέ. Μην πεις με τον λογισμό σου «πάω καλά και δεν υπάρχει

Τά δάκρυα πού χύνομε γιά τόν Χριστό, εἶναι μέσα μας πηγή χαρᾶς

Τί εἶναι τά δάκρυα πού χύνουμε γιά τόν Κύριο;
Ὅταν μέ ἀκοῦς νά σοῦ μιλάω γιά δάκρυα, μή φαντάζεσαι ὅτι σέ θέλω γεμᾶτο πίκρες καί φαρμάκια.

Τά δάκρυα γιά τά ὁποῖα σοῦ μιλάω, δέν φέρνουν πίκρα στήν καρδιά, ἀλλά μιά γλύκα τόσο μεγάλη, πού δέν σοῦ τήν δίνουν οὔτε τά γέλια τά πιό τρανταχτά.
Δέν μέ πιστεύεις ἐμένα; Ἄκουσε τότε τόν ἅγιο Λουκᾶ. Μᾶς λέγει: Οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν πιάσει τούς ἁγίους ἀποστόλους. Καί τούς ἔδωσαν «τό ξύλο τῆς χρονιᾶς τους»! Καί τούς ἔδιωξαν. Καί οἱ ἀπόστολοι ἔφυγαν γεμᾶτοι χαρά! (Πράξ. 5,41).

Τήν χαρά αὐτή, δέν τούς τήν προκάλεσε τό ξύλο! Αὐτό μόνο πόνο προκαλεῖ. Ὄχι εὐχαρίστηση. Ὄχι χαρά. Αὐτό ὅμως πού δέν τό κάνει τό ξύλο, τό κάνει ἡ πίστη στόν Χριστό. Γιατί ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἐπάνω ἀπό τήν φύση· ἐπάνω ἀπό ὅλα. Καί γι’ αὐτό τό ξύλο πού ἔφαγαν γιά χάρη Του, ἔγινε μέσα τους αἰτία καύχησης καί πηγή χαρᾶς.
Δυσκολεύεσθε ἀκόμη νά τό καταλάβετε, ὅτι τά δάκρυα, τό κάθε δάκρυ, πού χύνομε γιά τόν Χριστό εἶναι πηγή χαρᾶς; Νά μή δυσκολεύεσθε!

Τά δάκρυα πού χύνομε γιά τόν Χριστό, εἶναι μέσα μας πηγή χαρᾶς· βαθειᾶς χαρᾶς.
Γιατί εἶναι μεγάλος ὁ Χριστός.Γιατί ἡ πίστη Του εἶναι μεγάλη.

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

πηγή

Άλλο επιστήμη, άλλο ο επιστημονισμός

π. Αντώνιος Χρήστου

Εδώ και αρκετές δεκαετίες στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως διαπιστώνουμε μια επιθετική φρασεολογία πολλών «ειδικών επιστημόνων» εναντίον των θεμάτων της πίστης και κατ’ επέκταση των πιστών που νοηματοδοτούν την ζωή τους από αυτήν! Το φαινόμενο έγινε πιο έντονο με το θέμα του Κορονοϊού και πολλοί αναρωτιούνται που είναι τα όρια πίστης και επιστήμης. Λίγοι όμως γνωρίζουν μια άλλη βασική διάκριση μεταξύ επιστήμης και επιστημονισμού. Με αυτό θα ασχοληθούμε στη σημερινό μας άρθρο. Ας ξεκινήσουμε…

Με τον όρο επιστήμη (σύμφωνα και με την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια) εννοούμε το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες: α) Τις θετικές επιστήμες (ασχολούνται με τη μελέτη των φυσικών φαινομένων και των τυπικών συστημάτων με βάση την παρατήρηση, το πείραμα και τη λογική). β) Τις εφαρμοσμένες επιστήμες (ασχολούνται με την πρακτική επίλυση προβλημάτων μέσω συστηματικών μεθοδολογιών και την επιστημονική θεμελίωση των μεθόδων αυτών, συνήθως αποτελούν εφαρμογή κάποιων θετικών επιστημών, αλλά μπορεί να έχουν και επιρροές από τις κοινωνικές επιστήμες), γ) Τις ανθρωπιστικές επιστήμες (ασχολούνται με τη διερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης μέσω της λογικής και της τέχνης) και δ) Τις κοινωνικές επιστήμες (ασχολούνται με τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης κοινωνίας, στη βάση της παρατήρησης και της λογικής).

Η ταξινόμηση αυτή είναι μόνο συμβατική, ενώ δεν είναι σπάνιο ένα επιστημονικό πεδίο να συνθέτει στοιχεία από διαφορετικούς κλάδους. Η επιστημονική διαδικασία είναι η συστηματική έρευνα της νέας γνώσης σε ένα σύστημα. Αυτή η συστηματική έρευνα είναι γενικώς η επιστημονική μέθοδος και το σύστημα γενικώς είναι η φύση. Επιστήμη επίσης είναι η επιστημονική γνώση που έχει συστηματικά αποκτηθεί μέσω της επιστημονικής διαδικασίας. Μερικά από τα ευρήματα της επιστήμης μπορεί να είναι εντελώς αντίθετα προς την ανθρώπινη διαίσθηση. (Η ατομική θεωρία για παράδειγμα υποδηλώνει ότι ένας στερεός βράχος που εμφανίζεται ως βαρύς, σκληρός, γκρίζος κλπ. είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός από υπατομικά σωμάτια με καμία από αυτές τις ιδιότητες, τα οποία κινούνται ταχύτατα σε μία περιοχή που αποτελείται κυρίως από κενό χώρο).

ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΝ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

-Κυριακή της παραβολής του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου

Τι να αισθανότανε η καρδιά του Αβραάμ όταν βλέποντας τον σκληρό πλούσιο μακριά του στην κόλαση τον αποκαλούσε «παιδί μου;»

 Μια καρδιά σαν του Αβραάμ είχε και ο Καρσλίδης στην Δράμα (άγιος Γεώργιος Καρσλίδης 4/11/1959) όταν τα απογεύματα στηριζόταν σ’ ένα πεύκο και έκλαιγε σπαρακτικά με ασταμάτητο θρήνο κοιτώντας την Δράμα και τους ανθρώπους της.

 Μια καρδιά σαν του Αβραάμ είχε και ο Πορφύριος ο άγιος όταν ο βραδινός του θρήνος ξύπνησε τις καλόγριες που έκπληκτες άκουσαν να παρακαλάει ο καρκίνος ενός πολύτεκνου ταξιτζή να έρθει σ’αυτόν!!

 Μια καρδιά σαν του Αβραάμ δεν είχε ο πλούσιος της παραβολής αλλά δεν είχαν και μικρά παιδάκια όπως εκείνα που για ‘’παιχνίδι παιδικό’’ χτυπούσαν αλύπητα το γυμνό σώμα της μάρτυρας Κυριαίνας (+1 Νοεμβρίου) καθώς αυτή διαπομπευότανε σε όλη την πόλη με ξυρισμένο κεφάλι πάνω σένα γαϊδούρι..

 Μια καρδιά σαν του Αβραάμ για να αποκτήσεις χρειάζεται να μην την έχεις και να την ζητάς από τον Χριστό λέγοντας Του να θεραπεύσει την άρρωστη και κλειστή καρδιά σου για να αρχίσει και σε εσένα να σε επισκέπτεται η ζωή! Η ζωή που συμβαίνει κάθε φορά που ο Χριστός βάζει άλλους μέσα μας!

Ένα μικρό ρήγμα γίνεται τότε σ’ αυτό το μεγάλο πέτρινο άγαλμα που αντί για πρόσωπο παίρνει την μορφή καθενός που το κοιτάει!

 Αυτή η νέα ειδωλολατρία που εισχώρησε παντού, ακόμη και στον Χριστιανισμό, ως μία μέθοδος αποδοχής του εαυτού, ενώ είναι μόνο το αντίθετο, η απελευθέρωση δηλαδή από τον εαυτό εξαιτίας του Χριστού και των άλλων που φέρνει την ζωή!

(Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός—απ.Παύλος)

π.Silouanos Vontetsianos

Δέν υπάρχει μεγάλη καί μικρή αμαρτία.

«Δέν υπάρχει μεγάλη καί μικρή αμαρτία.
Μικρή ή μεγάλη, η αμαρτία εἶναι πάντοτε αμαρτία.
Οἱ πολλές μικρές αμαρτίες, μας κάνουν μεγαλύτερο κακό απ’ ό,τι μία μεγάλη, γιατί οι μικρές περνούν ἀπαρατήρητες κι έτσι δέν φροντίζουμε νά τίς διορθώσουμε».

Αρχιμανδρίτη Ἰωήλ Γιαννακόπουλου

"Γεώργιον" είπε και εξαφανίστηκε....(+ Αγ. Γεωργιος Καρσλίδης )

Εκεί που τελειώνει ο Σεπτέμβρης και αρχίζει ο Οκτώβρης, κατά την γνώμη μου, συμβαίνει το εξής υπέροχο: Υπάρχει μια μυστική χαραμάδα απ' όπου περνά το φως του ήλιου και πριν βγει στον κόσμο παίρνει από το μελωμένο κομμάτι του ουρανού μέλι χρυσό και λιγωτικό, με αποτέλεσμα -πριν οι άνθρωποι δουν το φως του- ο ήλιος να έχει ήδη απλώσει μιαν ανεξήγητη γλύκα στις καρδιές, στα κόκκινα κεραμίδια που διασώθηκαν και στις οδούς που προετοιμάζονται να αποβούν οι τρίβοι της δικαιοσύνης Του.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως εκεί, στην χαραμάδα του μελιού, στο αντάμωμα Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου, γίνονται παράξενα πράγματα έως και θαύματα....
Πριν ένα μήνα περίπου, το Σάββατο της ήδη περιγραφείσας "ανυπόφορης" ηδύτητος (της εκ της μυστικής χαραμάδος εκλυομένης) οι απλοί άνθρωποι μιας απλούστατης ενορίας δίπλα στον Παγασητικό Κολπο, ξεκίνησαν την προσκυνηματική εκδρομή τους για την Παναγία Εικοσιφοίνισσα και την Μονή της Αγίας Παρασκευής στην Μακεδονία (κοντά στην Δράμα, πλησίον και των Σερρών).

Μακρύς ο δρόμος αλλά ευχάριστος αφού ο πόθος του προσκυνήματος μηδένιζε τις αποστάσεις και η ποίηση του Φθινοπώρου έκανε στίχους τις κοινότυπες κουβέντες του πρωινού. Όλα έμοιαζαν συνηθισμένα αλλά ταυτόχρονα ήταν έντονη η αίσθηση πως δεν ήταν έτσι. Κάτι υπέβοσκε αλλά καθώς οι άνθρωποι που έχουν την Εκκλησία στην καθημερινότητά τους δεν θεωρούν εξαιρετικό το υπέροχο που νιώθουν όταν πνέει "αύρας λεπτής ανάσα", δεν αξιολόγησαν ως έκτακτη την Χάρη που ένιωθαν να τους συνοδεύει...

 Πριν το μεσημέρι είχαν φτάσει στην μακεδονική γη και το λεωφορείο πορεύονταν σε μια τοποθεσία δίπλα σε αγρούς όταν ο ιερέας ανακοίνωνε στους ενορίτες ότι αλλάζει το πρόγραμμα και δεν θα επισκεφτούν την Μονή της Εικοσιφοίνισσας αλλά μόνο αυτή της Αγ. Παρασκευής. 

Πριν αποσώσει την κουβέντα του το αυτοκίνητο γέμισε καπνούς, από την μηχανή που είχε πάρει φωτιά.
Οι επιβάτες θορυβημένοι βγήκαν από την ραστώνη του σίγουρου ταξιδευτή και άρχισαν να φωνάζουν. Ο οδηγός έκανε στην άκρη και σταμάτησε, ανήσυχος για την μηχανή που συνέχισε να καπνίζει σε μιαν ερημική τοποθεσία.
Ευτυχώς οι πόρτες άνοιξαν και οι εκδρομείς κατέβηκαν....
Ευτυχώς το αυτοκίνητο εκινείτο με πετρέλαιο και όχι με βενζίνη που θα μπορούσε να δημιουργήσει έκρηξη και να σκοτωθούν όλοι...
('Οπου "ευτυχώς" μπορείτε αντικαταστήσετε με την φράση "καθόλου τυχαία" ή " σαν από θαύμα", κατά τον σεμνό λευίτη που αφηγείται το γεγονός, σε ηχογραφημένη περιγραφή που έχουμε στην διάθεσή μας).

Έγιναν τα πρέποντα για την περίσταση με τους πυροσβεστήρες που υπήρχαν και τηλεφώνησαν στην Τροχαία για να βοηθήσει και για να πληροφορηθούν για το κοντινότερο συνεργείο ώστε να γίνει μια κάποια στοιχειώδης αποκατάσταση για να επιστρέψουν στον τόπο τους. Φυσικά η εκδρομή μόλις είχε....τελειώσει!

Ήταν κάπου ανάμεσα από τα "βάτια" όπως λέει χαρακτηριστικά ο ιερέας, που φανερώθηκε ένας άντρας γύρω στα 45, με κόκκινα μαλλιά, γένια και παλιά ρούχα ο οποίος πήγε προς το λεωφορείο έσκυψε από κάτω, δούλεψε για περίπου ένα τέταρτο της ώρας και μετά σηκώθηκε, στράφηκε στον ιερέα και με ύφος που δεν σήκωνε αμφισβήτηση είπε: "Έτοιμο το λεωφορείο. Φεύγετε", για να προσθέσει στην συνέχεια: " Πάτερ θέλω να με μνημονεύετε. Όχι εδώ που θα πάτε τώρα αλλά στην ενορία σας, στον τόπο σας ".
-" Το όνομά σας ;" ρώτησε ο ιερέας
- " Γεώργιον" απάντησε εκείνος (τ' όνομά του άραγε ή το γεώργιον του Θεού ή και τα δύο;) και ο παππάς του απάντησε "το πιο εύκολο".
Ο άγνωστος στράφηκε δεξιά προς τον δρόμο (και όχι προς τα βάτα από όπου είχε "ξεφυτρώσει") να φύγει αλλά κανείς δεν τον είδε να φεύγει....Απλά εξαφανίστηκε!
Ήταν πια μεσημέρι όταν το αυτοκίνητο συνέχισε τον δρόμο του, με τους ανθρώπους να προσπαθούν να καταλάβουν αυτό που ήδη η καρδιά τους είχε καταγράψει ως μη εκ του κόσμου τούτου.

Δεν τολμούσαν όμως και να μιλήσουν για Αγίους και τα συναφή καθώς αυτοί δεν

Η συμπερίληψη ενός πομπώδους και πολυκρότου βιογραφικού... σε δυό αληθινές λέξεις :"Απέθανε... καί ετάφη"

"Απέθανε δε καί ο πλούσιος καί ετάφη" κατά Λουκάν ιστ'19-31

"Απέθανε... καί ετάφη"
Η συμπερίληψη ενός ολοκλήρου, πομπώδους και πολυκρότου βιογραφικού... σε δυό αληθινές λέξεις :"Απέθανε... καί ετάφη"
~Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε εναντίον τού πλούτου.Αντιθέτως, αυτόν επιδιώκουμε.Και συγκεκριμένα : Τον πλούτο πού μένει !
Δεν είμαστε λοιπόν εναντίον τού πλούτου,αλλά εναντίον τού "πλούτου" εκείνου που σε κάνει φτωχό,τι φτωχό, ερημωμένο πες καλύτερα, σε όλα.

Βλέπετε, πολλοί είναι απάνω στ'αγαθά που έχει δημιουργήσει ο Θεός, με την "ευχή" όμως τού διαβόλου.
Καί είναι αληθινά φτωχοί, πνευματικά ρακένδυτοι κι ερημωμένοι,όσοι χαίρονται τον ήλιο και τον άνεμο,την θάλασσα και τ'αγαθά τής γής, το φρεσκοψημένο ψωμί και το ψημένο κρέας,το δροσερό λαχανικό και το ζουμερό φρούτο,χωρίς ευχαριστώ στο Θεό που τα δημιούργησε, και τούς ίδιους αυτούς έφερε στο φώς τής ύπαρξης.
Χωρίς έμπρακτο ευχαριστώ στο Θεό, ελεώντας -όπως μπορείς- την εικόνα Του• τον άλλο.

Ακολουθεί, γιά όποιον θα ήθελε, ένα συγκλονιστικό κείμενο, τού Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Οι πλούσιοι πεθαίνουν όπως κι οι φτωχοί.
Κανένας δε γεννήθηκε στον κόσμο αυτόν για να ζήσει αιώνια.
Ο κόσμος αυτός είναι φθαρτός και περιμένει το τέλος του.
Οι πλούσιοι πεθαίνουν αφήνοντας έναν αναστεναγμό γι’ αυτόν τον κόσμο.
Οι φτωχοί αφήνουν έναν αναστεναγμό για το μέλλοντα κόσμο.
Αφήνοντας τον κόσμο αυτόν ο πλούσιος εγκατέλειψε τη λαμπρότητα, την πολυτέλεια και τις ηδονές του.
Ο Λάζαρος άφησε τον κόσμο αυτό και μαζί του άφησε την πείνα, τις πληγές και τα σκυλιά.

Ας δούμε τώρα το θερισμό του Θεού.
Όταν πέθανε ο Λάζαρος, άγγελοι παρέλαβαν την ψυχή του και την οδήγησαν στον παράδεισο.
Όταν πέθανε ο πλούσιος, οι άγγελοι έφυγαν με άδεια χέρια από το νεκροκράβατό του.
Από μια ρίζα που φαινόταν σάπια -τον Λάζαρο- οι άγγελοι βρήκαν και έδρεψαν ένα υπέροχο και ώριμο φρούτο.
Από το άλλο δέντρο, που ήταν καταπράσινο και ευσκιόφυλλο,
δε βρήκαν κανένα καρπό.
«Παν ουν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Λουκ. θ’ 9).
Τα προφητικά αυτά λόγια εκπληρώθηκαν απόλυτα στον άσπλαχνο πλούσιο.
Ξεριζώθηκε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.

ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ (Ἐπίσκεψη στήν Ι. Μ. Σίψας στήν Δράμα)

                           

Ναι, αυτά τα βρώμικα δάκτυλα του πτωχού Λαζάρου, τα ζητά τώρα να δροσίσουν λίγο την γλώσσα του!!!

Ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο τον πλούσιο να φωνάζει και ωρύεται για τον τόπο της βασάνου, στον οποίον βρέθηκε μετά τον θάνατο του.
''Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλώσσάν μου, ότι οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη''.
Ζητά να τον δροσίσει για λίγο η άκρη του δακτύλου, του βρώμικου και γεμάτου πληγές ζητιάνου, τον οποίον όχι μόνο δεν τον ελεούσε όταν ζούσε, αλλά αποστρεφόταν ακόμη και να τον δει.
Ναι, αυτά τα βρώμικα δάκτυλα του πτωχού Λαζάρου, τα ζητά τώρα να δροσίσουν λίγο την γλώσσα του!!!

Ειλικρινά τρέμω όταν διαβάζω και ακούω, αυτή την περικοπή του Ευαγγελίου. Πολλές φορές βρίσκω δικαιολογίες να προσπεράσω και να μην ελεήσω κάποιον συνάνθρωπο μου, που μου απλώνει το χέρι του για βοήθεια.

Καλύτερα όμως είναι να λάβω απόφαση και να αφήσω τον εαυτό μου, να με ξεγελάζουν 99 ψεύτικοι και επαγγελματίες ζητιάνοι, παρά να προσπεράσω έναν που πραγματικά έχει ανάγκη.

Χρήστος Κλητσινάρης

Η ομορφιά βρίσκεται μέσα μας...δεν παλιώνει ποτέ...

 

Πόσους Λαζάρους μάς στέλνει ο Θεός στην εξώθυρα και του σπιτιού και της καρδιάς μας...

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ δεν έχει όνομα.

 '' Έχασε'' το πρόσωπό του. Χάθηκε μέσα στην καλοζωία του, την πλεονεξία του, την ειδωλολατρία του. Φαϊ, ποτό, αμαρτία και νάνι.
Ο ΛΑΖΑΡΟΣ επώνυμος, αναστήθηκε υπομένοντας την ανέχεια, την ασθένεια, την αναισθησία και απονιά του πρώτου.
Πόσους Λαζάρους μάς στέλνει ο Θεός στην εξώθυρα και του σπιτιού και της καρδιάς μας, και ακολουθούμε ανώδυνα και ανερυθρίαστα τον πλούσιο κύριο Κανένας

π.Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

Εμπειρία Αγιότητας...'Αγιος Γεώργιος Καρσλίδης...