Ένα βράδυ, μετά από ποταμούς δακρύων, είδε στον ξύπνιο της τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο...

Ανάμεσα στις χήρες που έκειρε μοναχή ο Γέροντας ήταν και μια εξαιρετικά αγία ψυχούλα, η οσιότατη Ευπραξία.
Ενώ ακόμα εκείνη ήταν λαϊκή στη Θεσσαλονίκη και ο Γέροντας Ιωσήφ με τον πατέρα Αρσένιο (τον συνασκητή του) στη Δράμα, αυτή είπε στις γνωστές της:
–Είδα έναν Γέροντα, έτσι και έτσι, και αυτός θα με κάνει καλόγρια...
–Άντε βρε, της είπαν αυτές, που πιστεύεις στα όνειρα!
–Δεν ξέρω· έτσι είδα… απαντά αυτή.

Πράγματι, όταν έφθασε ο Γέροντας Ιωσήφ στη Θεσσαλονίκη, κατά θεία συγκυρία, συναντήθηκαν και τελικά την έκειρε μοναχή με το όνομα Ευπραξία!
Επειδή όμως ήταν Πόντια, Τραπεζούντια, δεν ήξερε τα Ελληνικά καλά και, αντί να λέει «Ευπραξία», έλεγε «Απραξία».
–Πώς εκλήθης, αδελφή; τη ρωτούσαν.
Κι εκείνη απαντούσε:
–Απραξία!
Όταν έγινε μοναχή, ακόμα και το Ψαλτήρι στα τούρκικα το διάβαζε.
Όταν διάβαζε το «Ωρολόγιον» καθώς και άλλα εκκλησιαστικά βιβλία, δεν καταλάβαινε και γι’ αυτό έκλαιγε συνέχεια και παρακαλούσε θερμά τον Θεό να τη φωτίσει να «γινώσκῃ ἃ ἀναγινώσκῃ», δηλαδή να καταλαβαίνει αυτά που διαβάζει (πρβλ. Πράξ. 8, 30).
Ένα βράδυ, μετά από ποταμούς δακρύων, είδε στον ξύπνιο της τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο που της έδωσε κάτι να πιει μ’ ένα κουταλάκι.
Όταν ξύπνησε, αισθάνθηκε ότι μπορούσε πια να διαβάζει ο,τιδήποτε και να το καταλαβαίνει πλήρως!Αμέσως, πήρε το «Ωρολόγιον» και τα βιβλία της Εκκλησίας στα χέρια της, τα διάβαζε και τα καταλάβαινε όλα!

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

«Ο Γέροντάς μου,Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης(1897–1959)»,

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο στην ζωή από την προσευχή...

 

Ο Ανδρέας Λασκαράτος χωρίς μάσκα: O δωσίλογος λογοτέχνης, εκφραστής του ακραίου συντηρητισμού και της φεουδαρχικής βαναυσότητας

Mετά το ξεμασκάρεμα του Θέμου Κορνάρου, ας δούμε πώς η βαθιά άγνοια του διαδικτύου μετέτρεψε τον δουλοπρεπή Λασκαράτο, συνεργάτη των Άγγλων και υβριστή της ελευθεροψηφίας και ελευθεροτυπίας, σε σύμβολο κοινωνικής… προόδου!

Γράμμα από το Ληξούρι: τόπος εξεγέρσεως των Ριζοσπαστών Επτανησίων (1848 και 1849) κατά των απάνθρωπων γαιοκτημόνων και του βίαιου καθεστώτος της Αγγλοκρατίας (με συμμετοχή κληρικών, όπως του Παϊσίου Μεταξά, Ευσταθίου Ζαπάντη και Γρηγορίου Ζαπάντη ή παπα-Νοδάρου[1]).

Αποστολέας, ο Ανδρέας Λασκαράτος: εκπρόσωπος των γαιοκτημόνων και των αρχόντων της κληρονομικής αριστοκρατίας, ο άνθρωπος που συκοφάντησε τα λαϊκά κινήματα, χλεύασε τους απαγχονισμένους επαναστάτες και «αγωνίστηκε» με όλες του τις δυνάμεις για να παραμείνει η πατρίδα του υπό το βίαιο καθεστώς της Αγγλικής κατοχής…

Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο...

https://www.oodegr.com/oode/sygrafeis/laskaratos_1.htm

Ἡ προσκύνηση τῶν εἰκόνων...

  Ἡ προσκύνηση καὶ μόνο τῶν εἰκόνων δὲν ἀποτελεῖ μόνο σημεῖο-τρόπο ἔκφρασης τῆς λατρείας,στὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ,ἢ τῆς τιμῆς σὲ ἄλλα πρόσωπα,ἀλλὰ ἀκριβῶς τὴν ταυτόχρονη μετοχὴ στὸν ἁγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου.
  Ὁ πιστὸς γιὰ νὰ φτάσει στὴν προσκύνηση τῆς εἰκόνας προϋποθέτει αὐτὴ ἀκριβῶς τὴ μετοχή,μὲ ἐφαλτήριες βέβαια δυνάμεις τὴν πίστη καὶ τὴν πνευματικὴ καθαρότητα.
Καὶ τότε αὐτὴ ἡ προσκύνηση γίνεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο βίωμα,κατανύσσεται,εἰσέρχεται σὲ ἕνα κλίμα μετάνοιας,σημεῖο ποὺ ὁδηγεῖ βέβαια στὴ σωτηρία του.

Πρεσβυτέρου Γεωργίου Μαργαρίτη, Πειραϊκή Εκκλησία τεῦχος 372, Ὀκτώβριος 2024

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ζωγραφίζει τὴν Θεοτόκο,

Ἔργο τοῦ Δομίνικου Θεοτοκόπουλου

Η...αντιβίωση για τις αρρώστιες της ψυχής

 

Το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Ιωάννη Μαξίμοβιτς,όπως βρέθηκε 27 χρόνια μετά την κοίμησή του...

The incorrupt relics of St. John of Shanghai and San Francisco, uncovered 27 years after his repose.

Ο π. Σάββας Αχιλλέως για την φιλία

* Άλλο βλέπει ὁ ἄνθρωπος ἀπ' ἔξω καί ἄλλο ἔχει μέσα του ἐκεῖνος ποὺ σε πλησιάζει. Γι' αὐτό σᾶς παρακαλῶ πάρα πολύ, να προσέχετε τήν ἐπιλογή τοῦ φίλου πού κάνετε. Καί προσέχετε το στόμα σας, μή τό ἀνοίγετε εἰς τάς δυσκόλους στιγμάς τῆς ζωῆς σας. Μή δίδετε τὰ μυστικά σᾶς εἰς τοὺς συνανθρώπους σας. Δεν γνωρίζεις ἐκείνη τη στιγμή που του ὁμιλεῖς, τί ἔχει ἐκεῖνος μέσα του. Μή δίδετε τὰ ὅπλα τὰ δικά σας, διότι τὰ παίρνουν οἱ ἴδιοι καὶ μὲ τὰ δικά σας όπλα, σᾶς χτυπούν μετά.
Προσέξτε, μόνο Ένας εἶναι ὁ πιστός φίλος: ὁ Χριστός. Και ο Χριστὸς εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει τοὺς δικούς του εἰς τὴν γην, τοὺς πνευματικούς Του. Καὶ εἰς τοὺς πνευματικούς μας, ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀκοῦνε τὰς πληγάς τῆς ψυχῆς μας, εἰς αὐτοὺς θὰ λέγομαι ὅλα τὰ μυστικά. Σε κανέναν ἄλλον!
(Ομιλία 287 Γεσθημανή)

* Αὐτὸς ποὺ παρασύρθηκε στα ναρκωτικά, πρέπει να μεταφερθεί πίσω – πίσω καὶ νὰ εὔρη τὴν ἡμέρα ποὺ ἤπιε τὸ πρώτο ἐκεῖνο φαρμάκι, τὸ δηλητήριο. Ποιὸς τοῦ τὸ ἔδωκεν; Ό φίλος, ἀδελφοί μου. Ὁ φίλος ἢ ἡ φίλη.

Ο άνθρωπος που λέει «εγώ δεν κάνω λάθη»....

 

ΤΟ "ΤΩΡΑ" ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!

«Να θυμάσαι πάντοτε ότι το σήμερα είναι δικό σου,το αύριο είναι στο χέρι του Θεού.
Κι Εκείνος που σου έδωσε το πρωί,δεν σου υπόσχεται και το βράδυ»

(Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης)

Μονή Πετράκη-1900

 Αθήνα, Κολωνάκι 1900 περίπου. Η Μονή Πετράκη με τα περιβόλια της. Στο βάθος ο Υμηττός.

πηγή

Που να ξέρετε όμως εσείς απ' αυτά;Δεν σας τα μαθαίνουν στο Χάρβαρντ

Κοροϊδεύατε τον Άη Νικόλα!

Χριστιανοταλιμπαν και σκοταδιστές έτσι;Ε, δεν πειράζει!
Θα περιμένουμε να μας πείτε την επιστημονική σας άποψη για το θέμα
Πείτε μας επιστημονικά, εμείς θα το καταλάβουμε, γιατί οι περιοχές που βρίσκονται οι ελληνορθόδοξες κοινότητες που προσευχηθηκαν στον Άγιο χτυπήθηκαν ελάχιστα από τον τυφώνα;
Το 5αρι που περιμένατε με απόλυτη βεβαιότητα έπεσε κάτω από 3
Γιατί;Τι να μας πείτε όμως βρε κοθώνια;
Σάμπως μπορείτε να αντιληφθείτε την δύναμη της πίστης;
Μήπως ξέρετε τι δυνάμεις απελευθερώνονται και δρουν κατά την ένθερμη προσευχή;
Που να ξέρετε όμως εσείς απ' αυτά;Δεν σας τα μαθαίνουν στο Χάρβαρντ.

πηγή

....“ἔβλεπε” ἔκθαμβος τίς ψυχές τῶ καμμένων ἀνθρώπων νά φεύγουν ἀπ᾽ τήν ζωή συνοδευόμενοι ἀπό Ἁγίους Ἀγγέλους.

Ὁ μακαριστός π. Νικόλαος Κουμεντάκης (+2021) λίγες ἡμέρες πρό τῆς φονικῆς φωτιᾶς τοῦ Ἰουλίου τοῦ 2018 στό Μάτι Ἀττικῆς ἔδωσε ἐντολή νά κοποῦν λίγα δένδρα πέριξ τοῦ ναοῦ και τοῦ κελλιοῦ του, ἰσχυριζόμενος ὅτι “ἔρχεται μεγάλη καταστροφή”.
Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πληροφόρησε τό νοῦ τοῦ ἀγαθοῦ Γέροντος
καί χάριν του Θεού και της στήν ἐνέργειάς του, γλίτωσε τό σπιτάκι τοῦ ἱερέως καί ὀ ναός ἀπ᾽ τήν καταστροφική μανία τῆς φωτιᾶς.

Τήν ὥρα πού ξέσπασε ἡ φωτιά, τό ἀπόγευμα τῆς 23ης Ἰουλίου 2018, ὁ Γέροντας ἐξομολογοῦσε στό κελλάκι του πνευματικά του τέκνα, πού εὐθύς ἀμέσως τόν φυγάδευσαν καί ἔτσι γλύτωσε ἡ ζωή του.
Τό γέγονος αὐτό τόν ἔθλιψε ἀλλά δέν τόν κατέβαλε.
Μέ τίς γεροντικές του δυνάμεις ἀγωνίστηκε γιά ἄλλη μιά φορά νά στηρίξη τό πληγωμένο του ποίμνιο.
Συγκλονισμένος διηγήθηκε σέ πνευματικό του τέκνο μοναχή, ὅτι “ἔβλεπε” ἔκθαμβος τίς ψυχές τῶ καμμένων ἀνθρώπων νά φεύγουν ἀπ᾽ τήν ζωή συνοδευόμενοι ἀπό Ἁγίους Ἀγγέλους.
Μέσα στήν προσευχή του γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τους, θεωροῦσε ὅτι ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς...
(Ἀρχιμ. Δημητρίου Καββαδία, Ὁ Γέροντας τῆς Καρδιᾶς μας - Πατήρ Νικόλαος Κουμεντάκης, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ἁγ. Ἐφραίμ Ὄρους Ἀμώμων Ἀττικῆς, Ν. Μάκρη 2021, 42).
Οι ευχές του ας μας συνοδεύουν πάντοτε!
Ετάφη ο Άγιος πατέρας Νικόλαος Κουμεντάκης στην Ιερά Μονή Αγ. Εφραίμ, Νέας Μάκρης.

ΠΗΓΗ

ΟΙ ΣΠΟΡΙΑΔΕΣ-Kυριακή Δ'Λουκά

 Ὁ Θεὸς σπέρνει τὸν καλὸ σπόρο του, τὸν θεῖο λόγο του, στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως δεχόμαστε μὲ τὸν δικό μας τρόπο τὸν σπόρο τοῦ Θεοῦ καὶ καρποφοροῦμε διαφορετικὰ ὁ καθένας (Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ).

Ἀλλὰ δὲν διαφέρουμε μόνο στὸν τρόπο τῆς καρποφορίας. Δὲν εἴμαστε μόνο γῆ ποὺ δέχεται τὸν σπόρο, ἀγρὸς ποὺ καλλιεργεῖται καὶ φυτεύεται. Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ταυτόχρονα καὶ σποριάδες. Ἀπὸ τὴ θέση γονέων, δασκάλων, ἱερέων, ἀλλὰ καὶ ποικίλων ἄλλων πόστων ἐντὸς τῆς κοινωνίας, γινόμαστε αὐτομάτως σποριάδες στὸν πνευματικὸ ἀγρὸ τῶν ψυχῶν πολλῶν συνανθρώπων μας καὶ πρωτίστως τῶν παιδιῶν μας. Εἰδικὰ οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν εἶναι ἕνας χῶρος ἀπροστάτευτος. Τί σπέρνουμε στὴν εὐαίσθητη αὐτὴ παρθενικὴ γῆ ποὺ μᾶς παραδίδεται μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη; Τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό;

Λέει μιὰ ἱστορία ἀπὸ τὸ Γεροντικό, ὅτι στὸ λιμάνι μιᾶς πόλης ἔφτασε κάποτε ἕνα πλοῖο μὲ αἰχμαλώτους. Ἀνάμεσά τους καὶ δυὸ μικρὰ κοριτσάκια. Ἔρχεται μιὰ εὐλαβὴς Χριστιανὴ καὶ ἀγοράζει τὸ ἕνα. Τὸ μεγαλώνει σύμφωνα μὲ τὴν πίστη της, τὸ βαπτίζει, τὸ μαθαίνει τὴ ζωὴ τῆς εὐσέβειας, νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία, νὰ ἀκούει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ κάνει μιὰ πιστὴ συνειδητὴ Χριστιανή. Τὸ ἄλλο κοριτσάκι ἀγοράστηκε ἀπὸ μιὰ γυναίκα ποὺ διατηροῦσε οἶκο ἀνοχῆς. Μεγάλωσε λοιπὸν μέσα στὸν οἶκο ἀνοχῆς, διδάχτηκε ὅλα τὰ μαθήματα γιὰ νὰ γίνει καὶ αὐτὸ μιὰ γυναίκα κατάλληλη γιὰ τὴ δουλειὰ τοῦ οἴκου ἀνοχῆς. Μιὰ ἐπιτήδεια πόρνη.

....πάρε όταν φτάσεις.....

Που είσαι τώρα φως μου,
ήτανε γραμμένο
να’ μαι δω για πάντα
να σε περιμένω,
όσο κι αν κρατήσει,
να μην το ξεχάσεις,
όταν φτάσεις πάρε,
πάρε όταν φτάσεις

θα το γράψει ο τοίχος,
θα το γράψει ο βράχος,
πως δεν ήταν μόνο
ενός ανθρώπου λάθος…
Θα το πει η σημύδα,
θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει
όπου βρει το κέρδος…

Θα το πει η λεβάντα,
θα το πει η μυρσίνη
πως κυλάει στα μάτια
η δικαιοσύνη..

Γέροντα,γιατί έχω αμέλεια;

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 Τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 Εἶναι ἀνθρώπινο νά ὑφίστανται διαφορετικές ἀπόψεις γιά θέματα τῆς ζωῆς. Ὁ καθένας μας ἔχει τήν προσωπικότητά του καί βλέπει τά πράγματα μέ τόν τρόπο του. Ὑπάρχουν βεβαίως ἄνθρωποι πού καί πείρα καί γνώση ἔχουν καί, στήν πνευματική ζωή, φώτιση ἀπό τόν Θεό, ὥστε νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε τήν ἀλήθεια τῆς γνώμης μας, ἀκόμη κι ἄν ἀποφασίσουμε τελικά ὅτι οἱ συμβουλές τους δέν μᾶς ταιριάζουν.

 Ὑπάρχουν ὅμως καί θέματα στά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά ἔχουμε διαφορετική γνώμη. Αὐτά ἔχουν νά κάνουν μέ τήν πίστη καί τήν ἀλήθειά της. Εἶναι τά δογματικά ζητήματα, αὐτά πού διατυπώνουν μέ ἀκρίβεια ποιός εἶναι ὁ Θεός πού πιστεύουμε, ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία εἴμαστε μέλη, ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς πού μᾶς δόθηκε καί ἀκολουθοῦμε. Ἐκεῖ δέν χωροῦν συμβιβασμοί, ἀλλά ὅποιος ἀκολουθεῖ πλανερές διδασκαλίες ἀποκόπτει τόν ἑαυτό του ἀπό τήν πίστη, καί τότε ἰσχύει γι’ αὐτόν ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 11), «αὐτός ἔχει πιά διαστραφεῖ καί ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του».

Οἱ συμβουλές τοῦ ἐπισκόπου
 Εἶναι ἐξίσου εὔκολο ὁ καθένας μας νά αὐτοαναγορευθεῖ προστάτης τῆς πίστης καί νά κατηγορεῖ ἄλλους ἀνθρώπους ὡς αἱρετικούς. Δέν εἶναι φαινόμενο τῶν καιρῶν μας, ἀλλά ἴσχυε στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἀρχή τῆς παρουσίας της στόν κόσμο. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑποδεικνύει κάποια κριτήρια. Ζητᾶ νά δίδονται στόν αἱρετικό ἄνθρωπο συμβουλές. Αὐτές ὅμως δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθενός, ἀλλά εὐθύνη τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος ἀπευθύνεται στόν μαθητή του, τόν ἀπόστολο Τίτο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπίσκοπος στήν Κρήτη. Δέν εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο στήν ἐκκλησιαστική ζωή. Ὁ κύριος ὑπεύθυνος εἶναι ὁ ἐπίσκοπος, ὁ διάδοχος τῶν ἀποστόλων, αὐτός πού ἔχει ἐκλεγεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία νά συνεχίσει καί τήν πίστη καί τό ἔργο τους. Ὅσοι βρισκόμαστε ὑπό τόν ἐπίσκοπο, ἱερεῖς, μοναχοί καί μοναχές, θεολόγοι, λαϊκοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐπίγνωση τῆς θέσης μας.

«Ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι τί ποιήσω ὁ ἄθλιος… ἀλλ’ ἐκ τούτων προφθάσα σῶσον με».

«Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι, τὶ ποιήσω ὁ ἄθλιος, ὅταν τέλος φθάσῃ, τὸ τῆς ζωῆς μου λοιπόν, ποῦ μοι ὁ δρόμος ὁ ἄκαιρος; ποῦ τὰ ἀξιώματα; ποῦ ὁ πλοῦτος, ποῦ τρυφή; ποῦ ἡ δόξα ἡ πρόσκαιρος; ποῦ τῆς φύσεως, τὸ καινότατον ἄνθος; Ἀλλὰ δεῦρο, πρὸ τοῦ τέλους ὧ ψυχή μου, τῇ Θεοτόκῳ προσπέσωμεν»

(Θεοτοκίον τοῦ «Εσπερινοῦ τῆς 11ης Ὀκτωβρίου)

 Τὰ κορυφαῖα μαθήματα Ὀρθοδόξου ἀνθρωπολογίας -ἄρα καὶ βιοτῆς- ποὺ λαμβάνει κάθε μέρα ὁ πιστός, εἶναι ἀναμφίβολα καὶ βασικά, ἀλλὰ καὶ κυρίως εύεργετικά, ὥστε νὰ ἀποβάλλει «πᾶσαν βιοτικὴν μέριμναν» καὶ νὰ ἐξετάσει βαθειὰ τὴν ψυχή του. 

 Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία κάθε μέρα ἔχει νὰ τοῦ προσφέρει λόγο παραμυθίας καὶ στοργῆς, ὥστε νὰ ἡρεμήσει ἀπὸ τὸν κάματο τῆς καθημερινότητας, νὰ σταθεῖ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» καὶ νὰ ψιθυρίσει αὐτὰ ποὺ ἀπόψε, στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ διάβασε. 

Λές κι ἔγραψε ὁ ἴδιος τὸ τροπάριο αὐτό, λὲς καὶ ἔνοιωθε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐξομολογηθεῖ ἐκει δὰ στὸ σύνορο τῆς μέρας μὲ τὴ Νύχτα. Νὰ προετοιμαστεῖ δηλαδή, γιατὶ δὲ γνωρίζει τὸ αὔριο κι ἡ ψυχή του δὲν ἀντέχει ἄλλο τὸ βάρος τῶν ὅποιων του ἀστοχιῶν καὶ πράξεων.

Κι ἀπευθύνεται στὴν Παναγία Μητέρα, Τὴν Ὁποία «μεσίτρια ἔχει πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν» λογαριάζοντας τὴν Μητρική Της στοργή, στὴν παντοτεινή Της Σκέπη, ὥστε νὰ τοῦ δώσει ἀπαντήσεις στὰ παραπάνω ἐρωτήματα: 

Ἐρωτήματα φυσιολογικὰ γιὰ κάθε ψυχή, ποὺ γνωρίζει τὰ ὅριά της σ’ αὐτόν τόν κόσμο κι ἀποτάσσεται τὸ κάθε τὶ ποὺ εἶναι περιττὸ, ἀλλὰ πρόσκαιρο.

Σφραγίζεις τὰ χέρια Σου καὶ ξαναλές… 

«Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι τί ποιήσω ὁ ἄθλιος… ἀλλ’ ἐκ τούτων προφθάσα σῶσον με». Ἀμήν.

π.Κ.Ν.Καλλιανός

πηγή

Η Παναγία ήταν.Την Παναγία δεν γνωρίζω;

 Ο Γέροντας μας - Άγιος Ευμένιος έλεγε πώς όταν ήταν στον Άγιο Νικήτα και είχε κατέβει κοντά στη θάλασσα σε ένα σημείο που λέγεται Ρούσος Πύργος άκουσε την Παναγία να τού φωνάζει ,μέσα από τη θάλασσα με γλυκιά και εξαίσια φωνή, να του λέει:
-Παιδί μου  μη φοβάσαι εγώ δεν θα σ'αφήσω να χαθείς.

Σ' ερώτηση μας, πως κατάλαβε ότι ήταν η Παναγία απάντησε πολύ φυσικά:
-Η Παναγία ήταν.Την Παναγία δεν γνωρίζω;
Σάν νά ήταν δηλαδή κάτι τό συνηθισμένο,κάτι τό φυσικό που το ήξερε κι από άλλες φορές.

Την ευλογία της Παναγίας μας και του Αγίου Ευμενίου του Νέου να έχουμε.

πηγή

Παπα Κυπριανός Σταυροβουνιώτης: «Θά δεῖτε ἀνθρώπους πονηρεμένους… θά βλέπετε τούς ἄντρες σάν τίς γυναῖκες καί τίς γυναῖκες σάν τούς ἄντρες»

ΚΛΕΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ: 10 ΚΥΠΡΙΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ, ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1997 ΠΑΠΑ – ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ
Συνομιλητής: Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, Πνευματικός στην Ι.Μ. Κύκκου.

Κ.Ι. (Κ. Ιωαννίδης): Είχατε την ευλογία να γνωρίσετε τον παπά-Κυπριανό, όπως ήταν γνωστός, το Σταυροβουνιώτη, έναν άνθρωπο, ο οποίος είχε πύρινη φλόγα µέσα του, εάν κρίνω από τα µάτια του, τα οποία έβγαζαν φωτιά. Η φωτογραφία του είναι αποκαλυπτική. Νομίζω ότι ήταν ένθεος. Είχε μέσα του µέθη Θεού. Εσείς τι θυμάστε από τις πρώτες επαφές µαζί του και πώς τον γνωρίσατε;

Γ.Γ.: Ήμουνα στα 15 ή 16 µου χρόνια, όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα το Σταυροβούνι µε την πρόθεση να εξομολογηθώ. Τότε µου σύστησαν στο μοναστήρι τον παπά-Κυπριανό, ο οποίος ήταν ένας πραγματικά θεόπνευστος, ασκητικότατος άνθρωπος. Μόλις τον αντίκρυζες έβλεπες την ακτινοβολία της χάριτος του Θεού. Έβλεπες ένα ασκητικό πρόσωπο να ακτινοβολεί. Ήταν απλός, µε ένα παλιό ράσο και περπατούσε µε πεπαλαιωµένα σάνδαλα. Είχε µέσα του πλατιά αγάπη, ικανή ν’ αγκαλιάσει τον κάθε άνθρωπο. Στην εξομολόγηση, ήτανε πολύ σοφός.
Στην πρώτη µου εξομολόγηση εντυπωσιάστηκα από τη σοφία και την αγάπη του. Βέβαια, τον ξαναείδα επανειληµµένα, αλλά, ένα στιγµιότυπο από µια εξομολόγηση, µ’ εντυπωσίασε. Σε µια επίσκεψή µου τον συνάντησα έξω στα χωράφια. Ήταν εργατικότατος άνθρωπος (δεν ήταν µόνο πνευματικός), και χειρονακτικά δούλευε πολύ σκληρά. Τον συναντούσε κανείς περπατώντας µέσα στα περιβόλια. Στη συνάντηση αυτή τον βρήκα να κάθεται και να κόβει, νομίζω, πατάτες για τα ζώα. Δεν έδωσε πολλή σημασία όταν τον χαιρέτησα. Έσκυψα και του φίλησα το χέρι, και κάθισα απέναντι περιμένοντας να τελειώσει. Μετ’ ολίγον, ψήλωσε το βλέµµα, δεν ξέρω τι να πω, το βλέµµα του ήτανε διαπεραστικό. Διάβαζε τι ήθελε ο άλλος. Τότε φώναξε κάποιον πατέρα και τον παρακάλεσε να φέρει τον Εuεργετινό. Τον έφερε και µου είπε να διαβάσω.(σελ. 37)
Τι να διαβάσω πατέρα; Άνοιξε το βιβλίο και µου έδειξε να διαβάσω κάπου. Όταν διάβασα, βρήκα εκείνα τα θέματα για τα οποία πήγα εκεί. Στο πρόβλημα που είχα βρήκα τις απαντήσεις στο σημείο που διάβασα.

 Όταν τελείωσα του είπα:

 – Γέροντα, αυτά που ήλθα να σου πω είναι αυτά που διάβασα.

 Μου λέει: 

– Παιδί µου, αυτά είναι αποστάγματα Πατέρων, αποστάγματα αγώνων πνευματικών. Έλα να βάλουμε και το πετραχήλι να σου διαβάσω την ευχή και να πηγαίνεις. Ήταν µια περίπτωση µοναδική που µ’ εντυπωσίασε. Επρόκειτο για διεισδυτικότατο άνθρωπο µε χάρισµα Θεού. Όσα διάβασα από τον Ευεργετινό αυτά ήταν όσα είχα να του πω….(από τη σελ. 38)
Επίσης, αποσυρόταν κάτω από ένα πεύκο, µέσα στο δάσος. Ήταν δασώδης η περιοχή του Σταυροβουνιού, µετά κάηκε και έμεινε γυμνό. Συνεχώς αποσυρόταν, εχάνετο και τον αναζητούσαν.

Κ.Ι.: Πήγαινε για προσευχή.

Γ.Γ.: Επέστρεφε συρτός, µε το µπαστουνάκι του, σαν να έβλεπες κάποιο να έρχεται από άλλο κόσμο. Έναν άγιο. Απ’ όλους τους πατέρες ξεχώριζε. Ήταν κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό, ο πατήρ Κυπριανός.

"Τον αητό τον σκοτώνουν με σαΐτες, που φτιάχνουν από τα φτερά του."

Η λατρεία του Θεού απελευθερώνει τον άνθρωπο. Η λατρεία του ανθρώπου τον υποδουλώνει.
Αυτός, που δεν είναι πνευματικός έως την σάρκα του, γίνεται σαρκικός έως το πνεύμα του.
Το να νομίζει κανείς ότι ένα μικρό πάθος δεν μπορεί να τον βλάψει, είναι σαν να πιστεύει ότι μια σπίθα δεν μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιά.
Οι συνήθειες είναι οι καλύτεροι υπηρέτες και οι χειρότεροι αφέντες.
Τον αητό τον σκοτώνουν με σαΐτες, που φτιάχνουν από τα φτερά του.
Και την ψυχή ο σατανάς από αδυναμίες που αποσπά από το φτέρωμά μας, από ικανότητες και αρετές, που τις αφήσαμε να γίνουν αδυναμίες και πάθη.

Αγιος Ισαάκ ο Σύρος

πηγή

Δημόσια τοποθέτηση του προηγουμένου Ι. Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αθανασίου Αναστασίου για το Διαθρησκευτικό Συνέδριο Τρικάλων

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀναστασίου

Προη­γου­μέ­νου Ἱ. Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου, Ἁγίων Μετεώρων

10 Ὀκτωβρίου 2024

Προσφάτως πληροφορηθήκαμε ὅτι ἡ Διεύθυνση Παιδείας Πολιτισμοῦ καί Ἀθλητισμοῦ τοῦ Δήμου Τρικκαίων διοργανώνει στίς ἀρχές Νοεμβρίου 2024 στά Τρίκαλα διαθρησκευτικό συνέδριο Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Μουσουλμάνων καί Ἑβραίων. Μάλιστα δέ πρόκειται γιά τό πρῶτο μιᾶς σειρᾶς ἀναλόγων συνεδρίων πού ἕπονται.

Τό σχεδιαζόμενο συνέδριο δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἡ ἐφαρμογή στήν πράξη τῶν σχεδίων καί τῶν πρακτικῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσῳ τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας.

Δέν εἶναι, ἄλλωστε, τυχαῖο ὅτι στήν διοργάνωση τοῦ συγκεκριμένου συνεδρίου πρωτοστατοῦν δύο Ὑπουργοί μέ πρωταγωνιστικό ρόλο στήν μετάλλαξη τῆς πατρίδος μας καί τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Ὁ πρῶτος κ. Κυριάκος Πιερακάκης, μέσῳ τῆς ἐξαρθρώσεως τῆς ἑλληνορθοδόξου παιδείας (Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος) συνεχίζοντας τό καταστρεπτικό καί διαλυτικό ἔργο τῆς προκατόχου του κ. Κεραμέως. Τό καταστροφικό αὐτό κυβερνητικό ἔργο στόν χῶρο τῆς παιδείας, μέσῳ τῆς ἀποχριστιανοποίησης καί ἀφελληνοποίησης, τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης ἀκόμη καί στά νήπια, τῆς ἐπιβολῆς τῆς ΛΟΑΤΚΙ ἀτζέντας στά σχολεῖα, καί τόσα ἄλλα, λειτουργεῖ ἀλλοτριωτικά γιά τά παιδιά μέ τραγική συνέπεια, μεταξύ ἄλλων, τήν πρωτοφανή καί τρομακτική αὔξηση τῆς παιδικῆς παραβατικότητας καί ἐγκληματικότητας!!!

Ὁ δεύτερος, κ. Δημήτριος Παπαστεργίου, συνεχίζοντας μέ ἰδιαίτερο ζῆλο τό ἔργο τοῦ προκατόχου του κ. Πιερακάκη στό Ὑπουργεῖο Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης, μέσῳ τοῦ ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ καί τῆς ἠλεκτρονικῆς φυλακῆς πού ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλει στούς πολίτες, μᾶς εἰσάγει στήν χοάνη τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἄλλωστε ὁ πολιτικός συγκρητισμός πού ἐκφράζει ἡ Παγκοσμιοποίηση (μέ στόχο μία Παγκόσμια Κυβέρνηση) εἶναι ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο μοχλούς στήριξης τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ σκοπό τήν ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας.

Ο Χριστός η μόνη μας ελπίδα

 

Η πρώτη εντολή του Θεού είναι να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την ύπαρξη. Από τη στιγμή που δεν εφαρμόζεται αυτό το πράγμα, έχουμε παρενέργειες.

Όταν βλέπουμε την απελπισία να μας στραγγαλίζει, να πνιγόμαστε και να φτάνουμε σε σημείο καταστροφής, γιατί απογοητευτήκαμε απ’ όσα είναι γύρω μας ακόμη και από τα πιο ευγενικά στοιχεία που μας περιτριγυρίζουν, τότε κρίνεται πού δώσαμε όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας. Αν τηρήσουμε την εντολή του Θεού, τότε με πολλή καρτερία και ανοχή αντιμετωπίζουμε τα πάντα.

Δεν απελπιζόμαστε, γιατί δεν είχαμε την ελπίδα μας σε έναν άνθρωπο, έστω αν ήταν ο εαυτός μας, το παιδί μας , ο/η σύζυγός μας, αλλά την είχαμε στον Θεό και ο Θεός είναι ο μόνος που ποτέ δεν απογοητεύει τον άνθρωπο. Αντίθετα παραμένει μόνη ελπίδα του, και ακόμη και την ώρα του θανάτου του η μόνη ελπίδα του ανθρώπου είναι ο Θεός, ενώ τα άλλα όλα μένουν άπρακτα, κανένας δεν μπορεί να τον βοηθήσει εκείνη την ώρα, ούτε ο σύζυγος, ούτε το παιδί, ούτε ο εαυτός του, ούτε τα χρήματα ούτε η θέση του σ’ αυτή τη ζωή.

Μόνο ο Θεός μπορεί να συμπαρασταθεί στον άνθρωπο. Άρα ο Θεός είναι η ακαταίσχυντος ελπίδα μας, είναι η ελπίδα που ποτέ δεν θα μας αφήσει. Έτσι όταν ο άνθρωπος βιώσει αυτή την πίστη, τότε μετά είναι πολύ άνετη η ζωή του, και δεν τρομάζει και δεν φοβάται.

Οι σκέψεις και οι λέξεις μας έχουν μεγάλη δύναμη στον περιβάλλοντα κόσμο...

Οι σκέψεις και οι λέξεις μας έχουν μεγάλη δύναμη στον περιβάλλοντα κόσμο, στα ζώα, στη βλάστηση. Προσευχήσου με δάκρυα για όλους τους αρρώστους, τους αδύναμους, τους αμαρτωλούς, για αυτούς που δεν έχουν κανέναν να προσευχηθεί. Για τα λουλούδια, για τις πέτρες, για φυτά.

 Μην προσβάλεις τα πουλιά, άστα να ζήσουν. 

Ζήτα από τον Θεό να κρατήσει τον αέρα καθαρό στον πλανήτη να καθαρίσει το νερό, και να προσεύχεσαι στον Σωτήρα του κόσμου, "Ιησού, Υιε του Θεού, λυπήσου τον αμαρτωλό".

Στάρετς Νικολάι (Guryanov)

Το κακό είναι ότι συνηθίσαμε την μπόχα...

 
«...Θα δείτε και θα καταλάβετε τη βρωμιά γύρω σας: στη δουλειά, στα καταστήματα, στα κρατικά ιδρύματα, στην ηγεσία και κυρίως στην πολιτική. Δυστυχώς, θα μπει κρυφά στην Εκκλησία... Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους. Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν....

Ιερομόναχος Αρσένιος Μπόκα

ΤΟ «ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΖΕΒΡΑΣ»

ΤΟΥ SΗΕL SILVERSTEIN

Ρώτησα μια ζέβρα,
Είσαι μαύρη με λευκές ρίγες;
Ή άσπρη με μαύρες ρίγες;
Και η ζέβρα με ρώτησε,
Είσαι καλός με κακές συνήθειες;
Ή είσαι κακός με καλές συνήθειες;
Είσαι θορυβώδης με ήσυχες στιγμές;
Ή είσαι ήσυχος με θορυβώδεις στιγμές;
Είσαι χαρούμενος με κάποιες θλιμμένες μέρες;
Ή είσαι θλιμμένος με κάποιες χαρούμενες μέρες;
Eίσαι τακτικός με ακατάστατο τρόπο;
Ή ακατάστατος με τακτικό τρόπο;
Και συνέχισε και συνέχισε και συνέχισε και συνέχισε και συνέχισε…
Δεν θα ξαναρωτήσω ποτέ μια ζέβρα για τις ρίγες της!
Ποτέ ξανά!

πηγή

9/10/1944 Στο Κορωπί, το τελευταίο Ολοκαύτωμα της Κατοχής, δώρο του "ηρωικού" ΕΛΑΣ και των Ούνων!

Από το βιβλίο:«Στα Χρόνια της Γερμανικής ΚΑΤΟΧΗΣ, Οκτώβριος 1944. Κορωπί μια Μαρτυρική Πόλη», Ομάδα ιστορικής έρευνας Κορωπίου, 2022.

Το γεγονός
Στις 8 Οκτωβρίου, ημέρα Κυριακή, μια μονάδα 35-40 ανδρών του Εφεδρικού ΕΛΑΣ απεφάσισε να παρελάσει στο Κορωπί από το οποίον είχαν αποχωρήσει οι Γερμανοί και κάλεσαν με χωνιά τους κατοίκους να ετοιμασθούν για να παρακολουθήσουν την παρέλαση. Οι καπετάνιοι τους σκέφθηκαν ότι η παρέλαση θα ήταν πιο επιτυχημένη αν έσερναν μαζί τους και μερικούς Γερμανούς αιχμαλώτους. Έτσι, έστησαν ενέδρα στην έξοδο του Κορωπίου σε ένα γερμανικό αυτοκίνητο που θα περνούσε από την πόλη μεταφέροντας τους τελευταίους 15 Γερμανούς, που ήταν η φρουρά του Σταθμού Επικοινωνιών στον Υμητό και θα έφευγαν εκείνο το απογευμα για την Αθήνα.

Το γερμανικό αυτοκίνητο διέσχισε την κεντρική οδό του Κορωπίου, όπου ο κόσμος είχε βγεί μαζικά, άλλοι για την καθιερωμένη βόλτα της Κυριακής και άλλοι υπακούωντας στο κάλεσμα των Ελασιτών. Δεν υπήρξε καμία κίνηση εναντίον των Γερμανών από τον κόσμο. Μάλλον χαμόγελα και από τις δύο πλευρές, για το τέλος της παρουσίας τους στην περιχή. .Ομως στην έξοδο του Κορωπίου, οι Ελασίτες κτύπησαν το Γερμανικό αυτοκίνητο.Από τα πυρά των ανταρτών σκοτώθηκαν 5 Γερμανοί. Οι υπόλοιποι 10 όμως δεν παραδόθηκαν, αλλά αμύνθηκαν ολόκληρη την νύχτα, ενώ προφανώς κάλεσαν σε βοήθεια από την Αθήνα.

Οι Ελασίτες, μετά την αποτυχία του σχεδίου τους να πιάσουν Γερμανούς αιχμαλώτους και χωρίς να κάνουν την παρέλασή τους, στην διάρκεια της νύχτας έφυγαν μακριά στο βουνό και παρακαλοθούσαν την επομένη το Κορωπί με τα κιάλια. Εν τω μεταξύ με το πρώτο φως της ημέρας αφίχθη γερμανική δύναμη από την Αθήνα σε βοήθεια των Γερμανών που είχαν πέσει στην ενέδρα του ΕΛΑΣ.

Οι Ούνοι είναι βέβαιο ότι γνώριζαν ότι οι κάτοικοι του Κορωπίου ήταν αθώοι. Παρά ταύτα προχώρησαν στη δολοφονία 47 κατοίκων και στην καταστροφή τουλάχιστον 400 οικιών και 60 επιχειρήσεων. Τα θύματα μεταξύ των κατοίκων θα ήσαν πολύ περισσότερα αν οι περισσότεροι κάτοικοι δεν είχαν απομακρυνθεί από το Κορωπί μετά το άκουσμα των πυροβολισμών των Ελασιτών και της μάχης που ξέσπασε στην συνέχεια.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η Ιστορία του ολοκαυτώματος του Κορωπίου.

Για πολλά χρόνια μετά το 1944 οι κάτοικοι αυτή την ιστορία γνώριζαν, αυτή που είδαν αυτοί που ζούσαν τότε.

Μετά ήρθαν οι ιστοριογράφοι της Αριστεράς και έκαναν την ...αναθεώρηση της Ιστορίας. Δεν ήταν Γερμανοί οι θύτες. Όχι. Προτιμούσαν να ενοχοποιήσουν Έλληνες!

Όλο "το ζουμί" της καθεμιάς ημέρας εκεί βρίσκεται. Στον όρθρο.

Ρωτάνε πολλοί: Κάθε Κυριακή, τα ίδια και τα ίδια στην εκκλησία!Δεν μπορείτε να ψάλετε κάτι καινούριο;
Καλέ μου άνθρωπε.Αφού έρχεσαι αποκλειστικά και μόνο στην Θεία Λειτουργία, η οποία αποτελεί μυστήριο. Τα μυστήρια δεν αλλάζουν ως προς την δομή. Η θεματολογία του γάμου, για παράδειγμα, δε θα μπορούσε να αφορά τίποτε άλλο, πέρα από γαμήλιους ύμνους... Εννοείται αυτό.
Απολύτως λογικό. Έτσι και για την θεία κοινωνία.
Οι σχετικές ευχές που διαβάζονται έτσι ώστε να μεταβληθεί το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Χριστού, δεν γίνεται να αλλάζουν κάθε Κυριακή!

Στον όρθρο, παρ' όλα αυτά, ο οποίος αποτελεί ακολουθία και όχι μυστήριο (που σημαίνει ότι αλλάζει και θέμα καθημερινά), δεν πατάει ψυχή. Και πραγματικά: Όλο "το ζουμί" της καθεμιάς ημέρας εκεί βρίσκεται. Στον όρθρο.
Πρόκειται για το χρονικό διάστημα από την έναρξη (νωρίς το πρωί), έως και την τρίτη καμπάνα περίπου.
Οι περισσότεροι (άλλο αν τίθεται σοβαρός λόγος) περιμένουν να χτυπήσει η τρίτη καμπάνα, και μετά να έρθουν στην εκκλησία.
Έχουν αναρωτηθεί, τι ακριβώς τελείται μέχρι την ώρα εκείνη ;
Σε όλους αυτούς που ρωτάνε, απαντώ, λοιπόν.
Με ερωτήσεις.. Για να δουν τι χάνουν !

Γνωρίζετε, αγαπητοί μου, ότι κάθε Κυριακή πρωί, με το που σημάνει η πρώτη καμπάνα, διαβάζονται τροπάρια υποδοχής του αυτοκράτορα; Κατάλοιπα της Βυζαντινής περιόδου;
Αυτό σημαίνει ότι ο αυτοκράτορας, το επισημότερο πρόσωπο της τότε κοινωνίας, πήγαινε στην εκκλησία από την αρχή.

Οι Αγίες προστάτιδες της Σεβίλλης Ιούστα και Ρουφίνα (και ένα εντυπωσιακό πανό)

Την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στο ντέρμπυ της Σεβίλλης(Σεβίλλη-Μπέτις Σεβίλλης)οι οπαδοί της πρώτης ύψωσαν ένα πανό που ήταν ζωγραφισμένες οι προστάτιδες αγίες της Σεβίλλης, οι Αγίες Ιούστα(268-287) και Ρουφίνα(270-287).

Οι Αγίες Παρθενομάρτυρες Ιούστα και Ρουφίνα ήταν αδελφές και κατάγονταν από τη Σεβίλλη, όπου ασκούσαν το επάγγελμα του αγγειοπλάστη φτιάχνοντας πήλινα αγγεία, με τα οποία συντηρούσαν τον εαυτό τους και πολλούς από τους φτωχούς της πόλης.Βασανίστηκαν και μαρτύρησαν στα χέρια του Διογενιανού.

Είναι πολιούχες της Σεβίλλης και προστάτιδες της Χιράλδας και του Καθεδρικου Ναού της Σεβίλλης και λέγεται ότι προστάτεψαν την πόλη όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός της Λισαβόνας το 1755. 

Οσία Ποπλία η Ομολογήτρια(+9 Οκτωβρίου)

Οσία Ποπλία-Από το Μηνολόγιο του Βασιλείου Β'

  Η Οσία Ποπλία η Ομολογήτρια παντρεύτηκε και αναδείχτηκε πρότυπο χριστιανής γυναίκας, που ξέρει με την υπακοή και την αγάπη να διατηρεί την αρμονία του οικογενειακού σπιτιού.

  Η Οσία Ποπλία γεννήθηκε και έζησε στην Αντιόχεια, επί αυτοκρατόρων μεγάλου Κωνσταντίνου μέχρι και Ιουλιανού του παραβάτη (361). Ο τρόπος με τον όποιο φρόντισε και μπόρεσε να αναθρέψει το μοναχογιό της Ιωάννη, μαρτυρείται από τη διαγωγή, με την οποία έλαμψε αυτός και αναδείχτηκε έξοχος μεταξύ έξοχων. Ήταν τόσο σεμνός και υπερβολικά ταπεινόφρων, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Αντιοχείας τον πίεσαν να την αναλάβει αυτός. Αλλά ο Ιωάννης έμεινε άκαμπτος και έμεινε απλός Ιερέας.

  Μετά λοιπόν τη δική του χειροτονία και το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του Ποπλία παρέλαβε στο σπίτι τις ευσεβείς ορφανές παρθένες. Φρόντιζε να τις κυβερνά με στοργή και τις μετέδιδε τη θερμή πίστη της, τις μάθαινε να είναι αγνές και όταν χρειαστεί να γίνουν ηρωίδες του σταυρού και μάρτυρες του Ευαγγελίου.

  Όταν κάποτε ήλθε ο Ιουλιανός στην Αντιόχεια να ενθαρρύνει τους ειδωλολάτρες, πέρασε έξω από το σπίτι της Ποπλίας. Τότε αυτή, μαζί με τις άλλες παρθένες, έψαλλαν δυνατά:

 «Tα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων». Εκνευρισμένος ο Ιουλιανός, έστειλε και της έκαναν παρατήρηση να μη το ξανακάνει. Αλλά όταν ξαναπέρασε από το σπίτι της, αυτή έψαλλε δυνατά:

 «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού». 

Τότε έδωσε διαταγή και τη μαστίγωσαν σκληρά, αλλά επειδή ήταν γριά δεν τη σκότωσε. Έτσι η Ποπλία συνέχισε το αγαθοποιό έργο της, μέχρι που η δίκαια ψυχή της παραδόθηκε στο στεφανοδότη Χριστό.

“Οι Αζήτητοι” σε ομαδικό τάφο στο “Σωτηρία”

                                                                      Γράφει η ΜΑΥΡΟΥ ΟΛΓΑ

Σε λίγες μέρες θα γίνει στον “Δαναό”, στην Αθήνα, η πρεμιέρα ενός δραματικού ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε τυχαία: Μια διαρροή έφερε εργάτες στο “Σωτηρία”, οι οποίοι γκρεμίζοντας έναν ψευδότοιχο, βρήκαν βαλίτσες και πακέτα από προσωπικά αντικείμενα φυματικών που πέθαναν εκεί σε άγριες εποχές. Πάνω από 300 από αυτούς ρίχτηκαν σε ομαδικό τάφο, καθώς η φτώχεια, ο πόλεμος και μετά ο εμφύλιος δεν άφηναν περιθώρια για πολλή ανθρωπιά.

Μέσα στην ανημποριά των συγγενών ήταν και ο τρόμος ότι το χτικιό θα μπορούσε να μεταδοθεί μέσα κι από τις επιστολές και τα αντικείμενα των νεκρών. Το θέμα συγκίνησε και αποφασίστηκε αυτοί οι άνθρωποι να ξαναγεννηθούν στη συλλογική μνήμη και να μην είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αφού τα κόκαλά τους έμειναν ανώνυμα κάπου στο “Σωτηρία”, σώθηκαν τουλάχιστον τα τελευταία στοιχεία της ζωής τους, γράμματα σε αγαπημένους τα πιο πολλά, ή φωτογραφίες που ήταν ίσως η τελευταία παρηγοριά τους. Μια παρτιτούρα που βρέθηκε από έναν Χιώτη μουσικό που πέθανε εκεί, ήταν δυο γραμμές όλη κι όλη.

Η σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Μαριάννα Οικονόμου έδωσε σε ένα μουσικό συνεργάτη της, την παρτιτούρα που είχε ξεκινήσει να συνθέτει ο ετοιμοθάνατος ασθενής το 1960. Κι αφού δεν πρόλαβε να τελειώσει το κομμάτι του ο 40άρης Χιώτης, το τελείωσε ο Βαγγέλης Φάμπας. Ο Χιώτης φθισικός ζει τώρα μέσα από την μουσική υπόκρουση της 75λεπτης ταινίας. Είναι ένα βαλσάκι που αν κάποιος το χορέψει ή το μουρμουρίσει, θα δώσει “ζωή” και στον πρώτο δημιουργό.

Η σκηνοθέτης θέλησε να αναζητήσει συγγενείς αυτών των ανθρώπων που τόσο ανώνυμα χάθηκαν για πάντα και να τους δώσει μια ευκαιρία να υπάρξουν έστω στην οθόνη. «Όταν έμαθα ότι κατά τις εργασίες τυχαία βρέθηκαν βουνό βαλίτσες και πακέτα, ένιωσα πως αυτοί οι άνθρωποι που τάφηκαν ανώνυμα ποιος ξέρει πού, αυτοί που κανένας δεν αναζήτησε ούτε για να τους θάψει ή να πάρει ένα προσωπικό αντικείμενο, ήταν σαν να μας έλεγαν “μη μας ξαναπετάξετε κι αυτή τη φορά, μη μας ρίξετε πάλι στο σκοτάδι”. Ένιωσα πως είχα υποχρέωση να αποδείξω ότι κάποτε υπήρξαν. Ήξερα πως θα ήταν μια ταινία με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους νεκρούς, που έστω και τώρα θα αποκτούσαν ταυτότητα και φωνή. Η ιστορία τους καλύφθηκε με ένα πέπλο σιωπής για πολλές δεκαετίες», λέει η Μαριάννα Οικονόμου.

Τρία χρόνια κράτησε η εργασία γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε το 2020 εν μέσω πανδημίας. Ένα-ένα προσπάθησαν να διαβάσουν τα γράμματα και να ιχνηλατήσουν συγγενείς, μα το νοσοκομείο έδωσε άδεια για έρευνες μόνον δέκα ημερών. Μέσα από όσα βρέθηκαν σε αυτό το δεκαήμερο, άρχισε ο αγώνας να αναζητηθούν συγγενείς κι αυτός κράτησε τρία χρόνια. Βρέθηκαν επιστολές απελπισμένες, τρυφερές, για ανθρώπους μόνους μέχρι τέλους. Και γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ. Πολλοί ζητούσαν εναγωνίως το φάρμακο που είχαν μόλις βρει οι Αμερικάνοι. Αλλά η στρεπτομυκίνη δόθηκε στον αμερικανικό στρατό το 1946 και άργησε να έρθει στην Ελλάδα. Για έναν από αυτούς ήρθε την ημέρα που πέθανε. Η χήρα του ζήτησε το φάρμακο να δοθεί στον επόμενο ασθενή στο “Σωτηρία”.
Το συγκινητικό ντοκιμαντέρ οι “Αζήτητοι”,στηρίχθηκε κυρίως στα προσωπικά αντικείμενα που βρέθηκαν πίσω από τον ψευδότοιχο και που ανήκαν σε 350 ανθρώπους που πέθαναν από φυματίωση μεταξύ των ετών 1945-1975. Τώρα θα πάνε στο “Μουσείο” του νοσοκομείου.

Η ίδρυση του “Σωτηρία”
Το Νοσοκομείο “Σωτηρία” ιδρύθηκε ως σανατόριο το 1902. Ήταν μια ερημιά και έβλεπες τη θάλασσα. Οι φυματικοί έπρεπε να είναι μακριά από τους υγιείς. Ήλπιζαν ότι θα βοηθούσε τους ασθενείς ο θαλασσινός αέρας που υποτίθεται θα έφτανε ως εκεί και ο Υμηττός. Μετά άρχισε η δενδροφύτευση. Το 1945 εγκαταστάθηκε εκεί η πρώτη φυματιολογική κλινική του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Εκεί συνέρρεαν φυματικοί από όλη την Ελλάδα. Το 1936 ο υφυπουργός Υγείας, καθηγητής Α. Κούζης, υπολόγιζε τους φυματικούς σε 200.000, ενώ κατά τον Μ. Μεταλληνό έφθαναν τους 270.000-300.000.

Την ίδια περίοδο μεταξύ 1931-1935 η χώρα μας κατείχε μεταξύ 15 ευρωπαϊκών χωρών την πρώτη θέση σε θανάτους από φυματίωση. Ακόμα και το 1939 οι διαθέσιμες κλίνες για φυματικούς ήταν μόλις 3.349 σε όλη την Ελλάδα. Στην φτωχή πατρίδα μας το 1936, επί πληθυσμού 6.686.000, πέθαναν 105.000 άνθρωποι από διάφορες αιτίες, συν 8.346 από φυματίωση, 5.181 από ελονοσία και 5.532 από “εντερικά”. Εν τω μεταξύ, το στίγμα ήταν τόσο βαρύ για τον φυματικό, που πολλοί έμπαιναν σε σανατόριο δίνοντας ψεύτικο όνομα. Έτσι μπορούσαν μετά να γυρίσουν στο χωριό τους, χωρίς να τους απομονώνουν ή και προπηλακίζουν οι χωριανοί. Μάλιστα, πολλοί έκρυβαν τα στοιχεία τους για χάρη των συγγενών τους, καθώς στιγματιζόταν ως ύποπτη και επικίνδυνη όλη η οικογένεια. Υπήρξαν αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων που απαγόρευαν σε πάσχοντες από φυματίωση να εισέλθουν στα όρια του δήμου.