Το Πάσχα του 1957 βρίσκει τον Διγενή κρυμμένο στο κρησφύγετο του Αγίου Νικολάου.
Όπως η ίδια αφηγείται, «ο Αρχηγός πάντα νήστευε αυτές τις ημέρες. Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε ποτέ μιλλωμένα. Την Αγία Εβδομάδα ούτε λάδι. Το Μεγάλο Σάββατο περίμενε να φέρουμε το Άγιο Φως από την εκκλησία και άναβε την λάμπα με αυτό για τρεις μέρες. Την Κυριακή δεν ήθελε παραδοσιακή σούβλα, ήθελε οβελία, όπως τον έψηναν στην Ελλάδα. Εγώ κι ο σύζυγος μου δεν ξέραμε, ούτε πως να τον δέσουμε, ούτε πως να τον ψήσουμε. Μας εξήγησε τι σούβλα και τι κρέας να αγοράσουμε, ενώ ήθελε στο εσωτερικό του οβελία να βάλουμε πατάτες».
Όπως η ίδια αφηγείται, «ο Αρχηγός πάντα νήστευε αυτές τις ημέρες. Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε ποτέ μιλλωμένα. Την Αγία Εβδομάδα ούτε λάδι. Το Μεγάλο Σάββατο περίμενε να φέρουμε το Άγιο Φως από την εκκλησία και άναβε την λάμπα με αυτό για τρεις μέρες. Την Κυριακή δεν ήθελε παραδοσιακή σούβλα, ήθελε οβελία, όπως τον έψηναν στην Ελλάδα. Εγώ κι ο σύζυγος μου δεν ξέραμε, ούτε πως να τον δέσουμε, ούτε πως να τον ψήσουμε. Μας εξήγησε τι σούβλα και τι κρέας να αγοράσουμε, ενώ ήθελε στο εσωτερικό του οβελία να βάλουμε πατάτες».
Και προσθέτει: «Ό άντρας μου άναψε τα κάρβουνα, και τα έβαλε σε ένα σημείο στην αυλή που να μπορεί να παρακολουθεί το ψήσιμο ο Αρχηγός από μια μικρή χαραμάδα. Συνεχώς του έκανε παρατηρήσεις, μέχρι που σε κάποια στιγμη, ο σύζυγος μου, του απάντησε, ''φωνάζεις, φωνάζεις, αλλά δεν έρχεσαι εδώ να γυρίσεις τον οβελία να δεις τον νόστο''».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου