Οι μέρες κυλούν, αλλά ο χρόνος έχει ενοποιηθεί σε μια μόνο ημέρα: Διακαινήσιμος...

Διακαινήσιμος...Όλα αυτή την εβδομάδα ανανεώνονται συνέχεια...

Ένα μικρό λουλούδι ξεπετάγεται από τον ύπνο του μέσα στην καρδιά της Άνοιξης...Μια πεταλούδα χορογραφεί το σιωπηλό τραγούδι της χαϊδεύοντας ένα χαλί από χαμομήλια...

Ένα χελιδόνι φτιάχνει με σάλιο και χώμα μια στοργική φωλιά για τα αθώα μωράκια του...

Ο δροσερός αέρας σαλεύει τα φρέσκα φύλλα των δέντρων που σκάνε πάνω στα γυμνά κλαδιά...

Οι κουδούνες από τα πρόβατα μπερδεύονται με τους ήχους των πουλιών που σκιρτούν από ζωή...

Μια εκκλησία στο βάθος χτυπάει για μια φορά ακόμα Ανάσταση.

Οι μέρες κυλούν, αλλά ο χρόνος έχει ενοποιηθεί σε μια μόνο ημέρα: Διακαινήσιμος...
Κάθε μέρα και μια Θεία Λειτουργία ανανεώνει τη σιγουριά της Ανάστασης...
Κάθε μέρα και μια νέα εμφάνιση του Χριστού ανανεώνει το Χριστός Ανέστη...

Λαμπάδες άσπρες γλυκαίνουν τον πόνο όσων έχασαν αγαπημένα πρόσωπα...
Θάνατος δεν υπάρχει πια. Μπολιάστηκε με το "Χαίρετε" του Χριστού...

Στα σπίτια όμως οι άνθρωποι βυθίζονται μέσα σε ψεύτικους παραδείσους με μηχανές αναζήτησης...
Ακούν ήχους άλλους με ακουστικά και απολαμβάνουν γραφικά ενός δήθεν κόσμου...

Αντλούν μια ψευδαίσθηση ζωής και αυτοϊκανοποιούνται με συνεχείς επιβεβαιώσεις...
Λόγια, σκέψεις, κουβέντες, σχέδια, ειδήσεις, περιέργεια γεμίζουν το Είναι τους...
Ντρέπεται κανείς να είναι άνθρωπος. Προτίμησε τον αδιέξοδο τάφο του από τον τάφο του Χριστού.

Επιστροφή λοιπόν στην κανονικότητα της φθοράς και του θανάτου. Οι διακοπές τελείωσαν...
Άλλο ένα Πάσχα πέρασε χωρίς να αγγίζει τις ψυχές. Ήταν αρκετά σκληρές για να αλλάξουν...

Τα έντομα, τα λουλουδάκια, τα πρόβατα, τα βουνά θα συνεχίσουν να μιλούν για Ανάσταση...
Ο Χριστός θα συνεχίσει να κυκλοφορεί ανάμεσα στους ανθρώπους και να χτυπάει πόρτες...
Ας είναι έρημη η φύση. Ας μένουν μόνα τους τα λουλούδια. Ας μην ακούει κανείς τα πουλιά...

Η Ανάσταση δε θα σταματήσει να χαράζει δρόμο και να εξαγνίζει σώματα και ψυχές...
Έχει μεγάλη δύναμη η Άνοιξη. Έχει μεγάλη δύναμη η Ανάσταση, για να την σταματούν οι άνθρωποι...

Βασίλης Φράγκος