Ἀνήκει στοὺς χρυσοὺς κρίκους τῆς εὐλογημένης ἁλυσίδας τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Ὑπῆρξε φλογερὸς νέος, πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀληθινὴ θεοσέβεια καὶ εἶχε τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὴν ἡρωικὴ Πελοπόννησο.
Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τὸ 1820, τὸν βρίσκουμε νὰ ὑπηρετεῖ ὡς δοῦλος ἕναν Τοῦρκο ἀνώτατον ἄρχοντα, τὸν Ὀσμὰν ἐφέντη ποὺ ἦταν γραμματέας τοῦ πασᾶ τῆς Δαμασκοῦ. Ὁ Παναγιώτης παρέμενε δίπλα στὸν ἀφέντη του, ἐργατικός, εὐγενὴς καὶ πάν τα τίμιος καὶ εἰλικρινής. Ἀκολουθοῦσε μὲ πιστότητα τὸν κύριό του σὲ κάθε ἀποστολή.
Συνέβη κάποτε νὰ ἔρθουν μαζὶ καὶ οἱ δυὸ στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ ὑποθέσεις τοῦ κράτους τους. Καὶ ὁ Ὀσμὰν ἐπισκέφθηκε τὸ μεγαλοπρεπὲς τέμενος τοῦ Ὀμάρ, ποὺ ἦταν κτισμένο στὰ θεμέλια τοῦ λαμπροῦ ἄλλοτε Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος τῶν Ἑβραίων, ποὺ εἶχε κατεδαφισθεῖ ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα Τίτου τὸ 70 μ.Χ. Ὁ Παναγιώτης, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος στοὺς Χριστιανοὺς σὲ μουσουλμανικὸ τέμενος, ἀκολούθησε μὲ ὅλη τὴν ἁπλότητα τὸν ἀφέντη του καὶ εἰσῆλθε στὸ τζαμί. Αὐτὸ ὅμως προκάλεσε ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση στοὺς παρευρισκόμενους Τούρκους. Καὶ κατήγγειλαν ἀμέσως τὴν πράξη τοῦ Παναγιώτη στὸν πασὰ τῆς Δαμασκοῦ, ποὺ συνέπεσε νὰ βρίσκεται καὶ αὐτὸς τότε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ καταγγελία ἦταν ὅτι ὁ Χριστιανὸς αὐτός, ὁ Παναγιώτης, ἐμίανε τὸν τόπο τῆς λατρείας τοῦ Μωάμεθ καὶ ἔπρεπε, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τοῦ Κορανίου, νὰ θανατωθεῖ. Στὸ δικαστήριο ποὺ ἀκολούθησε, ὁ πασὰς προσπάθησε νὰ κάμψει τὸν Παναγιώτη μὲ γλυκόλογα:
–Ξέρεις, τοῦ εἶπε, ἐφόσον ἐμίανες τὸν ἱερὸ χῶρο τῆς λατρείας μας, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖς. Εἶσαι ἔνοχος θανάτου. Σὲ περιμένουν φοβερὰ μαρτύρια. Ἐκτός, βέβαια, ἐὰν ἀρνηθεῖς τὴν πίστη σου καὶ ἀσπασθεῖς τὴ δική μας θρησκεία καὶ γίνεις Μουσουλμάνος. Τότε θὰ ζήσεις εὐτυχισμένος, μὲ τιμὲς καὶ δόξες. Διάλεξε λοιπόν. Μπροστά σου ἔχεις τὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο.
Ὁ Παναγιώτης, τὸ γενναῖο 25χρονο παλληκάρι τοῦ Χριστοῦ, ἀντέδρασε ἀμέσως καὶ φώναξε μὲ δυνατὴ φωνή:
–Τὸν Χριστό μου δὲν Τὸν ἀρνοῦμαι. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Δὲν σὲ φοβᾶμαι, πασά μου. Θανάτωσέ με ὅπως θέλεις. Χριστὸς ἀνέστη!
Ὁ ἄρχοντας τὰ ἔχασε. Ποτέ του δὲν πίστευε πὼς ἕνα τόσο νέο παιδὶ εἶχε τέτοια πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ θάρρος. Γι᾿ αὐτὸ ὀργισμένος διέταξε νὰ ὁδηγήσουν τὸν Παναγιώτη στὴν Πύλη τοῦ Δαβὶδ γιὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Προηγήθηκαν ἀπειλές, γιουχαΐσματα καὶ βασανισμοί. Τοῦ ἔσπασαν πρῶτα τὸ ἕνα χέρι. Μετὰ τὰ δάκτυλα τοῦ ἄλλου, ὥστε νὰ τὸν ἀναγκάσουν μέσα ἀπὸ τόσους μεγάλους πόνους νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Μάταια ὅμως. Τὸν ἀπειλοῦσαν μὲ γυμνὰ ξίφη ποὺ ἔβγαζαν μπροστά του μὲ γιουχαΐσματα καὶ εἰρωνεῖες. Καὶ ἐκεῖνος ὁ μακάριος, μόνος του, σὰν πρόβατο ἀνάμεσα σὲ λύκους, ἀδιαφοροῦσε. Ἔπαιρνε δύναμη μυστικὴ ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἐνθυμούμενος τοὺς ἐμπαιγμούς Του καὶ τὸ σεπτὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ Του, ποὺ πρὶν 19 αἰῶνες στὴν ἴδια πόλη εἶχε δεχθεῖ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Καὶ μὲ φωνὴ πάλι ἰσχυρὴ φώναξε:
–Δὲν φοβᾶμαι οὔτε σᾶς οὔτε τὰ ξίφη σας. Θανατῶστε με! Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεός μου!
Σὲ λίγο ἔφθασαν στὴν Πύλη τοῦ Δαβίδ. Ἐκεῖ γονάτισε καὶ ἔψαλε δυνατὰ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» μπροστὰ σὲ πλῆθος Μουσουλμάνων, χωρὶς διόλου νὰ φοβηθεῖ. Ὕστερα ἔκλινε τὸν αὐχένα του καὶ κάτω ἀπὸ τὸ σπαθὶ τοῦ δημίου ἀνέμενε μὲ εὐφρόσυνη συγκίνηση τὸ τέλος του. Ὁ δήμιος προσπάθησε τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ τοῦ χαρίσει τὴ ζωή. Εἶχε ἐλπίδα μήπως δεχθεῖ νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Γι᾿ αὐτὸ ἀρχικὰ χάραξε ἁπαλὰ μὲ τὸ ξίφος του τὸν τρυφερὸ τράχηλο τοῦ νεαροῦ Παναγιώτη. Ὁ Μάρτυρας ὅμως ἀντέδρασε ἔντονα καὶ μὲ ζωηρὸ ἀσυγκράτητο ἐνθουσιασμὸ ἐπανέλαβε τὴν ἴδια ὁμολογία του γιὰ τὸν Σωτήρα Χριστό:
–Δὲν Τὸν ἀρνοῦμαι ποτέ!
Ὁ δήμιος ἐξαγριώθηκε τότε. Καὶ καθὼς γρήγορα ὕψωνε ὀργισμένος τὸ σπαθί του, λίγο πρὶν τὸν σφαγιάσει, ἀκούστηκε καὶ πάλι ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Μάρτυρος τὸ τελευταῖο πολὺ ἠχηρὸ «Χριστὸς ἀνέστη!». Ὁ Χριστὸς εἶχε νικήσει. Ὁ Παναγιώτης εἶχε κερδίσει τὴ μάχη. Ἡ ψυχή του λουσμένη στὸ θεῖο Φῶς ἔφθανε μὲ συνοδεία λαμπρῶν Ἀγγέλων στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ ψάλλει ἀναστάσιμους θριαμβικοὺς ὕμνους στὴν ἀτέρμονη Βασιλεία Του. Καὶ ἐμεῖς ζηλεύουμε τὸ τέλος του. Καὶ τὸν παρακαλοῦμε: Ἅγιε νεομάρτυρα Παναγιώτη, τιμοῦμε τὸ σεπτό σου μαρτύριο. Ἱκέτευε, σὲ παρακαλοῦμε, τὸν ἀναστάντα Κύριο νὰ μᾶς χαρίζει δύναμη ν᾿ ἀντέχουμε τοὺς πειρασμούς, νὰ νικοῦμε ὁμολογώντας μὲ χαρά, μὲ τὰ λόγια καὶ τὴ ζωή μας, τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!
–Ξέρεις, τοῦ εἶπε, ἐφόσον ἐμίανες τὸν ἱερὸ χῶρο τῆς λατρείας μας, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖς. Εἶσαι ἔνοχος θανάτου. Σὲ περιμένουν φοβερὰ μαρτύρια. Ἐκτός, βέβαια, ἐὰν ἀρνηθεῖς τὴν πίστη σου καὶ ἀσπασθεῖς τὴ δική μας θρησκεία καὶ γίνεις Μουσουλμάνος. Τότε θὰ ζήσεις εὐτυχισμένος, μὲ τιμὲς καὶ δόξες. Διάλεξε λοιπόν. Μπροστά σου ἔχεις τὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο.
Ὁ Παναγιώτης, τὸ γενναῖο 25χρονο παλληκάρι τοῦ Χριστοῦ, ἀντέδρασε ἀμέσως καὶ φώναξε μὲ δυνατὴ φωνή:
–Τὸν Χριστό μου δὲν Τὸν ἀρνοῦμαι. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Δὲν σὲ φοβᾶμαι, πασά μου. Θανάτωσέ με ὅπως θέλεις. Χριστὸς ἀνέστη!
Ὁ ἄρχοντας τὰ ἔχασε. Ποτέ του δὲν πίστευε πὼς ἕνα τόσο νέο παιδὶ εἶχε τέτοια πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ θάρρος. Γι᾿ αὐτὸ ὀργισμένος διέταξε νὰ ὁδηγήσουν τὸν Παναγιώτη στὴν Πύλη τοῦ Δαβὶδ γιὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Προηγήθηκαν ἀπειλές, γιουχαΐσματα καὶ βασανισμοί. Τοῦ ἔσπασαν πρῶτα τὸ ἕνα χέρι. Μετὰ τὰ δάκτυλα τοῦ ἄλλου, ὥστε νὰ τὸν ἀναγκάσουν μέσα ἀπὸ τόσους μεγάλους πόνους νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Μάταια ὅμως. Τὸν ἀπειλοῦσαν μὲ γυμνὰ ξίφη ποὺ ἔβγαζαν μπροστά του μὲ γιουχαΐσματα καὶ εἰρωνεῖες. Καὶ ἐκεῖνος ὁ μακάριος, μόνος του, σὰν πρόβατο ἀνάμεσα σὲ λύκους, ἀδιαφοροῦσε. Ἔπαιρνε δύναμη μυστικὴ ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἐνθυμούμενος τοὺς ἐμπαιγμούς Του καὶ τὸ σεπτὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ Του, ποὺ πρὶν 19 αἰῶνες στὴν ἴδια πόλη εἶχε δεχθεῖ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Καὶ μὲ φωνὴ πάλι ἰσχυρὴ φώναξε:
–Δὲν φοβᾶμαι οὔτε σᾶς οὔτε τὰ ξίφη σας. Θανατῶστε με! Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεός μου!
Σὲ λίγο ἔφθασαν στὴν Πύλη τοῦ Δαβίδ. Ἐκεῖ γονάτισε καὶ ἔψαλε δυνατὰ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» μπροστὰ σὲ πλῆθος Μουσουλμάνων, χωρὶς διόλου νὰ φοβηθεῖ. Ὕστερα ἔκλινε τὸν αὐχένα του καὶ κάτω ἀπὸ τὸ σπαθὶ τοῦ δημίου ἀνέμενε μὲ εὐφρόσυνη συγκίνηση τὸ τέλος του. Ὁ δήμιος προσπάθησε τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ τοῦ χαρίσει τὴ ζωή. Εἶχε ἐλπίδα μήπως δεχθεῖ νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Γι᾿ αὐτὸ ἀρχικὰ χάραξε ἁπαλὰ μὲ τὸ ξίφος του τὸν τρυφερὸ τράχηλο τοῦ νεαροῦ Παναγιώτη. Ὁ Μάρτυρας ὅμως ἀντέδρασε ἔντονα καὶ μὲ ζωηρὸ ἀσυγκράτητο ἐνθουσιασμὸ ἐπανέλαβε τὴν ἴδια ὁμολογία του γιὰ τὸν Σωτήρα Χριστό:
–Δὲν Τὸν ἀρνοῦμαι ποτέ!
Ὁ δήμιος ἐξαγριώθηκε τότε. Καὶ καθὼς γρήγορα ὕψωνε ὀργισμένος τὸ σπαθί του, λίγο πρὶν τὸν σφαγιάσει, ἀκούστηκε καὶ πάλι ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Μάρτυρος τὸ τελευταῖο πολὺ ἠχηρὸ «Χριστὸς ἀνέστη!». Ὁ Χριστὸς εἶχε νικήσει. Ὁ Παναγιώτης εἶχε κερδίσει τὴ μάχη. Ἡ ψυχή του λουσμένη στὸ θεῖο Φῶς ἔφθανε μὲ συνοδεία λαμπρῶν Ἀγγέλων στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ ψάλλει ἀναστάσιμους θριαμβικοὺς ὕμνους στὴν ἀτέρμονη Βασιλεία Του. Καὶ ἐμεῖς ζηλεύουμε τὸ τέλος του. Καὶ τὸν παρακαλοῦμε: Ἅγιε νεομάρτυρα Παναγιώτη, τιμοῦμε τὸ σεπτό σου μαρτύριο. Ἱκέτευε, σὲ παρακαλοῦμε, τὸν ἀναστάντα Κύριο νὰ μᾶς χαρίζει δύναμη ν᾿ ἀντέχουμε τοὺς πειρασμούς, νὰ νικοῦμε ὁμολογώντας μὲ χαρά, μὲ τὰ λόγια καὶ τὴ ζωή μας, τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!
ΟΣΩΤΗΡ 2219-πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου