[...]Γι’ αὐτό τόν λόγο πέραν ἀπό τίς ὁμιλίες καί τά κηρύγματα καί τίς συμβουλές καί ὅλα ὅσα λέμε καί ὅσα προσπαθοῦμε νά κάνουμε γιά τούς γύρω μας ἀνθρώπους ὑπάρχει ἕνα μυστήριο, τό ὁποῖο εἶναι τό ἄν τελικά αὐτή ἡ ψυχή στήν ὁποία ἀπευθυνόμαστε μπορεῖ νά δεχθεῖ τόν ζῶντα Χριστό μέσα της.
Ἄν δέν ἦρθε ἡ ὥρα νά Τόν δεχθεῖ, ἄν δέν εἶναι ἕτοιμη ἡ ψυχή, τότε ὅ,τι καί νά τοῦ ποῦμε ὅ,τι καί νά τοῦ κάνουμε, καί θαύματα καί ἐμεῖς νά εἴμαστε οἱ καλύτεροι ἱεροκήρυκες ἐντούτοις δέν γίνεται τίποτε.
Μάλιστα μπορεῖ καί τά πράγματα νά γίνουν χειρότερα ἀπό ὅ,τι ἦταν πρίν. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μᾶς εἶπε νά προσέχουμε καί νά μήν δώσουμε τά ἅγια σέ ἀνθρώπους πού δέν μποροῦν νά τά ἀξιοποιήσουν. Ἤθελε νά πεῖ πώς δυστυχῶς ὑπάρχουν περιπτώσεις πού δέν εἶναι ἀκόμη ὥρα κανείς νά ἐμπιστευθεῖ αὐτό τόν πολύτιμο μαργαρίτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Βέβαια, δέν γνωρίζουμε σέ ποιά κατάσταση εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἐμεῖς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά προσφέρουμε αὐτό πού ἔχουμε καί νά ἀποδώσουμε αὐτό τό ὁποῖο ἐπιβάλλει ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως βλέπουμε νά μήν γίνεται ἀποδεκτός ὁ λόγος καί νά μήν ἀξιοποιοῦνται τά πράγματα, τότε δέν πρέπει νά ἀπογοητευόμαστε.
Κάποτε νόμιζα πώς ἄν ἕνας ἄνθρωπος δεῖ ἕναν ἅγιο, τότε ἀμέσως θά ἐκπλαγεῖ, ὅπως ἐκπλάγηκα πού εἶδα ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ.
Ἕνα παράδειγμα εἶναι μέ τόν Γέροντα Παΐσιο τόν ὁποῖο ζήσαμε τόσα χρόνια καί στόν ὁποῖο πήγαιναν ἄνθρωποι καί μόνο πού τόν ἔβλεπαν ἄλλαζαν, χωρίς νά τούς πεῖ τίποτε. Πήγαιναν ἄλλοι καί προσπαθοῦσε νά τούς πείσει καί δέν ἄλλαζαν καθόλου καί μάλιστα ἀρκετοί ἔφευγαν σκανδαλισμένοι καί τόν χαρακτήριζαν μέ βαριές κουβέντες λέγοντας ὅτι εἶναι μάγος καί φακίρης ἤ ὅτι πῆγε στήν Ἰνδία καί ἔμαθε τίς ἰνδουιστικές τεχνικές. Ὁ καθένας ἑρμήνευε ὅπως ἤθελε τόν ἄνθρωπο αὐτό, γιατί ὁ καθένας ἐλάμβανε αὐτό πού εἶχε μέσα του.
Ἔβλεπε ὅμως κανείς ἀνθρώπους μέ ὥριμες ψυχές πού ἦταν ἀπομακρυσμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅμως ἡ ψυχή τους εἶχε μία δεκτικότητα καί καθαρότητα καί πραγματικά καταλάβαιναν τήν ἐνδημοῦσα χάρη τοῦ Θεοῦ σ’αὐτό τόν ἄνθρωπο.
Τό ἴδιο συνέβαινε καί μέ τόν Χριστό. Ὅταν ρώτησε κάποτε τούς μαθητές του τί λένε οἱ ἄνθρωποι γι’ Αὐτόν, τότε οἱ μαθητές του ἦρθαν σέ δύσκολη θέση καί δέν τοῦ εἶπαν ὅτι μερικοί ἔλεγαν ὅτι εἶναι δαιμονισμένος, ἤ ὅτι εἶναι μάγος, μέθυσος, πότης καί ἀπατεώνας, ἀλλά τοῦ εἶπαν ὅτι ἄλλοι λένε πώς εἶναι ὁ Ἱερεμίας, ἤ ὁ Ἠλίας ἤ κάποιος προφήτης καί τοῦ εἶπαν τίς καλύτερες γνῶμες πού εἶχαν οἱ ἄνθρωποι γι ᾽Αὐτόν.
Τότε τούς ρώτησε τί γνώμη ἔχουν αὐτοί γιά Αὐτόν. Ὁ Πέτρος ἀμέσως ἀπάντησε ὅτι πιστεύουν πώς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Τοῦ ἀπάντησε τότε ὁ Χριστός ὅτι εἶναι μακάριος, διότι αὐτό τόν λόγο δέν τοῦ τόν εἶπε κάποιος ἄνθρωπος ἀλλά ὁ πατέρας Του ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Γι’ αὐτό πάνω σ’ ἐκείνη τήν πέτρα, δηλαδή τήν ὁμολογία θά οἰκοδομήσει τήν Ἐκκλησία στήν ὁποία δέν θά ὑπερισχύσουν ποτέ οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους.
Ἔτσι πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ἀπό τότε πού ὁ Χριστός ἐμφανίστηκε καί σταυρώθηκε, ἔπαθε, τάφηκε καί ἀναστήθηκε γιά μᾶς αὐτό συνεχίζεται στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ταυτόχρονα συνεχίζεται τό γεγονός τῆς κρίσεως τῶν ἀνθρώπων πέριξ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ κρίση τοῦ ἀνθρώπου, τί γνώμη δηλαδή ἔχει περί τοῦ Χριστοῦ. Μέ βάση αὐτή τή γνώμη κρίνεται ὁ ἄνθρωπος. Ἔτσι θά εἶναι ἡ κρίση. Δηλαδή ἄν δέχεται ἤ δέν δέχεται τόν Χριστό ὡς Θεάνθρωπο καί μοναδικό Σωτήρα του.[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου