Κανείς δέν μπορεῖ νά παρουσιάσει πολιτισμό, ἄν δέν ἔχει ὡραία καρδιά

Οἱ μοναχοί, μαζί μέ τό κομποσχοίνι καί τήν προσευχή, ἀγαποῦσαν τά

ὡραία πράγματα καί ἤξεραν νά τά ἐκτιμοῦν, εἴτε αὐτά ἀναφέρονταν στήν

καθημερινή ζωή, εἴτε στά γράμματα καί στή θεία λατρεία. Οἱ μοναχοί

στεροῦνταν τά πάντα, προκειμένου νά φτιάξουν κάτι καλό καί πρακτικό

γιά τό μοναστήρι τους. ..

Κανείς δέν μπορεῖ νά παρουσιάσει πολιτισμό, ἄν δέν ἔχει ὡραία καρδιά.

Τό ξύλο, τό μέταλλο, τό χρῶμα, ἡ πέτρα, τό χαρτί, τό μελάνι, τό ὕφασμα

δέν ἀξιοποιοῦνται, ἄν δέν πέσουν σέ χέρια πού ἔχουν συντομεύσει τήν

ἀπόσταση ἀπό τό μεγάλο κέντρο τοῦ ἀνθρώπου, τήν καρδιά».

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος, καθηγούμενος μονῆς Δοχειαρίου. Πρόλογος στό

ἔργο «Παρουσία Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου», Ἅγιον Ὄρος 2001.

ΠΗΓΗ