Η κεφαλή του, στεφανωμένη από την περιώνυμον κατάξανθη χαίτη του, προσκομίστηκε στον Ομέρ Μπέη της Καρύστου, ως λάφυρο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ως χάρισμα στον Σουλτάνο.
Τον θάνατο του Ηλία ανακοίνωσε στον πατερά του, ο ίδιος ο Δημήτριος Υψηλάντης.
Ο Ιωάννης Φιλήμων αυτόπτης μάρτυρας του γεγονότος αναφέρει:
«Ο Υψηλάντης καθήσας παρ' αυτώ, ήρξατο του λόγου με τας συνήθεις φιλοφρονήσεις ως εξής:
Βέγη μου είσαι Σπαρτιάτης και γνωρίζεις ότι οι πρόγονοι σου όποσον εδεικνύντο γενναίοι και εχαίροντο μάλιστα, όταν ήκουον ότι οι υιοί τους εθανατώθησαν υπέρ πατρίδος...».
Εκ τούτου ο γέρων υπονοήσας του προλόγου, ηρώτησε συγκεκινημένη την καρδιά πριν η προχωρήσει ο Υψηλάντης.
«Σκοτώθη ο Ηλίας μου;»
Τότε λέει ο Φιλήμων όλοι οι παρευρισκόμενοι σηκώθηκαν όρθιοι συγκινημένοι προσπαθώντας με τις κουβέντες τους να τον παρηγορήσουν. Εκείνος όμως τους αποστόμωσε λέγοντας:
«Μη με συλλήπεισθε. Γέννησα γιο στρατιώτη και όχι μπακάλη. Το χρέος του έκαμε εις την πατρίδα».
Η απώλεια του Ηλία Μαυρομιχάλη αποτέλεσε βαρύτατο πλήγμα για την Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ήταν ατρόμητος στην γενναιότητα και την υπομονή και εάν ζούσε, θα ήταν ο εκλεκτότερος και στρατηγικότερος των νεότερων στρατιωτικών. Μόνο ο Ηλίας ηδύνατο να διαφιλονικήση ποτέ τη στρατιωτική ηγεσία της Πελοποννήσου».
Καλλιτεχνική απεικόνιση του Ηλία Μαυρομιχάλη, από τη Συλλογή του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, Αθήνα.
Χρήστος Γ. Δήμτσιος
Ιστορικός Νεοτέρων Χρόνων - Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου