Είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε "μαγικές λύσεις". Δεν νιώθουμε ότι η ζωή θέλει κόπο.

 

Στην εποχή του life coaching και της θετικής σκέψης οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συνταγές, από πρακτικές λύσεις. Όσο λιγότερο σκεφτόμαστε, τόσο το καλύτερο! Αν, μάλιστα, πετύχουμε κάποιον ξεχωριστό "συνταγολόγο", τότε είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Συρρέουμε, διαβάζουμε, είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε "μαγικές λύσεις". Δεν νιώθουμε ότι η ζωή θέλει κόπο. Ότι αν δεν έχεις έναν οραματισμό, αν δηλαδή δεν έχεις σκοπό κάπου να οδηγηθείς, να έχεις μία στάση ζωής η οποία θα σε βοηθήσει στις δυσκολίες σου, αλλά και θα σου δώσει ένα διαφορετικό μέτρο στην όποια χαρά, ώστε να μπορέσεις να την διακρίνεις από την ευχαρίστηση που κρατά λίγο και μαραίνεται ως άνθος, τότε, στην πραγματικότητα, όσες συνταγές και να ακολουθήσεις, δεν θα μπορέσεις να πατήσεις στα πόδια σου, να βρεις αληθινή πορεία.

  Για να γίνει κάτι τέτοιο προφανώς και χρειάζεται κάποιος ή κάποια να σου σταθεί, να σε ακούσει, να σε συμβουλέψει. Εντός μας όμως χρειάζεται να νιώσουμε πως ό,τι κι αν λάβουμε, αν δεν το υιοθετήσουμε και δεν το παλέψουμε, δεν θα πετύχουμε κάτι. 

  Παράλληλα, οφείλουμε να σκεπτόμαστε πως ό,τι κι αν έχουμε στον νου μας, όποια συνταγή κι αν μας δοθεί, η ελευθερία του συνανθρώπου μας είναι το κλειδί. Οι γονείς μπορεί να ακούσουν από ειδικούς τις πιο εξαιρετικές προτάσεις, όμως το παιδί τους να μη θέλει τίποτε να εφαρμόσει. 

  Από την άλλη, πόσες φορές οι γονείς νιώθουμε ότι είμαστε ανήμποροι να βάλουμε και τα ελάχιστα όρια στα παιδιά μας; Είμαστε έτοιμοι πάντοτε, επειδή τα αγαπούμε, να τα δικαιολογήσουμε, να μην επισημάνουμε τα σφάλματά τους, να μην επιδιώξουμε αυτά να έχουν συνέπειες, ώστε τα παιδιά να γίνουν πιο υπεύθυνα και να γνωρίζουν πως τίποτα στην ζωή δεν μας χαρίζεται, όσο κι αν το απαιτούμε, όσο κι αν πιστεύουμε ότι το δικαιούμαστε, όσο κι αν όντως το αξίζουμε. Η οδός της ζωής θέλει ένα όραμα. Θέλει ένα πλαίσιο που θα απαντά στο ερώτημα "πού πηγαίνουμε;". Κι αυτό δεν έρχεται με συνταγές, επειδή ακριβώς δεν είμαστε μόνοι μας και η πραγματικότητα απαρτίζεται από την συνάντησή μας με τους άλλους.

  Τότε ας μην υπάρξει καμία πρόταση, αφού οι λύσεις θέλουν αγώνα και προοπτική, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Ούτε αυτό είναι σωστό. Απλώς, ας μην επαναπαυόμαστε σε συνταγές και μάλιστα σε εκείνες που κανακεύουν το εγώ μας, αντί να προτείνουν οδούς που μοιάζουν και είναι σταυρικές. Ο σταυρός μοιάζει με ήττα. Όμως μαζί του έρχεται και η ανάσταση. Χρειαζόμαστε προφανώς προτάσεις. Χρειαζόμαστε όμως και υπομονή, για να καρποφορήσουν. Διότι απτά αποτελέσματα δεν μπορούν να έρθουν αμέσως. Ακόμη κι αν υπάρχει αυτή η αίσθηση, ο επόμενος γύρος θα μας πείσει ότι ο χρόνος είναι μπροστά μας και δεν έρχονται οι μόνιμες λύσεις όπως τις θέλουμε.

  Οι νέοι έχουν στην ψυχοσύνθεσή τους το "εδώ και τώρα". Γι' αυτό και οι πολιτικοί, οι επικοινωνιολόγοι, οι διαφημιστές, οι προαγωγοί του καταναλωτικού πολιτισμού στηρίζονται στην άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας. Έτσι, από την νεανική ψυχοσύνθεση περνούμε στην ψυχοσύνθεση όλων, με αποτέλεσμα η υπομονή να χάνεται. Φτάνουμε σε έναν κόσμο εντυπώσεων, όπου κυριαρχεί όποιος κάνει περισσότερο θόρυβο ή έχει περισσότερη λάμψη και υπόσχεται ευκολία. Η πίστη μάς δείχνει ότι το να συναντήσεις τον Χριστό, πέρα από το "έρχου και ίδε", προϋποθέτει την στενή πύλη. Για να κρατηθεί η αγάπη. Για να κρατηθεί ο Χριστός στην καρδιά μας.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"στο φύλλο της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου 2023
πηγή