Αντίθετα, όμως εγώ ούτε καν σκέπτομαι για την αιωνιότητα και συμπεριφέρομαι στη ζωή μου σαν να πιστεύω ότι το τέλος της παρουσών ζωής είναι το τέρμα της ανθρώπινης υπάρξεως μου. Μέσα μου φωλιάζει υποσυνείδητα η σκέψη που συνοψίζεται στο: ποιος ξέρει και ποιος είδε τα μετά θάνατο; Όταν μιλώ για την αθανασία, το μυαλό μου συμφωνεί μ’ εκείνη, ενώ η κάρδια μου απέχει από το να έχει πεισθεί από αυτή. Όλη αυτή η απιστία αποδεικνύεται από τις πράξεις μου και από τη συνεχή φροντίδα να ικανοποιώ τη ζωή των αισθήσεων.…
Είμαι γεμάτος από υπερηφάνεια και φιλαυτία. Όλες μου οι ενέργειες το επιβεβαιώνουν. Βλέποντας κάτι κάλο στον εαυτό μου, επιθυμώ να το φανερώσω ή να το υπερηφανευτώ για αυτό μπροστά σε άλλους ανθρώπους, η να το θαυμάσω μόνος μου εσωτερικά.
Αν και επιδεικνύω μια εξωτερική ταπεινοφροσύνη, την αποδίδω σε αποτελεσματικότητα της δικής μου δυνάμεως, θεωρώ δε τον εαυτό μου ή ανώτερο από τους άλλους ή τουλάχιστον όχι χειρότερο τους.
Όταν ανακαλύπτω ένα σφάλμα μου προσπαθώ να το δικαιολογήσω και να το σκεπάσω λέγοντας: Τι να κάνω; Έτσι είμαι φτιαγμένος, ή δεν πειράζει, κάνεις δεν θα με παρεξηγήσει. Θυμώνω με όσους δεν δείχνουν εκτίμηση προς το πρόσωπο μου και τους θεωρώ ότι είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να εκτιμήσουν την αξία του άλλου. Αγάλλομαι για τα χαρίσματα μου και όλες μου τις πτώσεις της θεωρώ εντελώς προσωπικό μου ζήτημα. Ενώ είμαι μεμψίμοιρος, βρίσκω ευχαρίστηση στις ατυχίες των εχθρών μου. Όταν αγωνίζομαι για κάτι καλό το κάνω με σκοπό να κερδίσω επαίνους, η να δώσω κάποια ελαστικότητα στον πνευματικό μου εαυτό, η να πάρω κάποια πρόσκαιρη παρηγοριά. Με μια λέξη, συνεχώς κατασκευάζω ένα είδωλο του εαυτού μου προς το οποίο προσφέρω αδιάκοπες τις υπηρεσίες μου, φροντίζοντας με κάθε τρόπο για την ευχαρίστηση μου και την καλλιέργεια των παθών και των επιθυμιών μου. Πράττοντας όλα αυτά αναγνωρίζω τον εαυτό μου να είναι γεμάτος από υπερηφάνεια, από διάφορες σαρκικές επιθυμίες, από απιστία, από έλλειψη αγάπης προς το Θεό και από κακία προς τον πλησίον μου. Ποια κατάσταση θα μπορούσε να υπάρχει πιο αμαρτωλή από αυτή;
Από το βιβλίο-''Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού''- σελ. 165-174
2 σχόλια:
π.Γεώργιε,
ἐπειδή θεωρῶ ἐλλειπές τό ἀνωτέρω κείμενο ἄν δέν δοθοῦν καί οἱ ἀνάλογες ἐπεξηγήσεις ὡς πρός τά αἴτια αὐτῶν τῶν ἁμαρτιῶν ἀλλά καί τόν τρόπο ἀντιμετώπισής των, ἐπιτρέψτε μου μέ ὅλο τόν σεβασμό νά συμπληρώσω, στά ὅσα ἀποσπασματικά ἀναγράφονται καί ἐντάσσονται στήν πέμπτη καί τελευταία συμβουλή πού ἔδωσε ἕνας «ἀσκητής ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἦτο σοφός ἄνθρωπος καί γεμᾶτος ἀπό κατανόησι» στόν προσκυνητή, ὅτι ἀποτελοῦν μέρος ἀπό τίς σημειώσεις του περί «Ἐξομολόγησις πού ὁδηγεῖ τόν ἔσω ἄνθρωπο σέ ταπείνωσι», μέμφοντάς τον πώς παρέλειψε τό κυριώτερο πρᾶγμα:
«.......δηλαδή δέν ἀνέφερες τίς πιό βαρειές ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες γιατί δέν παραδέχτηκες, οὔτε ἔγραψες εἰς τό χαρτί, ὅτι δέν ἀγαπᾶς τόν Θεό, ὅτι μισεῖς τόν πλησίον σου, ὅτι δέν πιστεύεις εἰς τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ καί ὅτι εἶσαι γεμᾶτος ἀπό ὑπερηφάνεια καί φιλοδοξία, γεγονότα πού ἀποτελοῦν τήν τετραπλῆ μᾶζα τοῦ κακοῦ καί τά ὁποῖα εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων μας. Αὐτά εἶναι οἱ τέσσαρες κυριώτερες ρίζες, ἀπό τίς ὁποῖες φυτρώνουν ὅλα τά ἄλλα ἁμαρτήματα εἰς τά ὁποῖα πέφτουμε ὅλοι.»
Καί ἀφοῦ περιέγραψε τά φοβερά αὐτά ἁμαρτήματα πού εἶχε κρυμμένα μέσα του καί δέν τά εἶχε ἀνακαλύψει μέχρι τώρα, ὁ ἅγιος αὐτός πνευματικός ἄρχισε νά ὁμιλεῖ καί νά καθοδηγῆ τόν προσκυνητή λέγοντας:
«......Παιδί μου καί ἀδελφέ μου, ἡ αἰτία τῆς ἐλλείψεως ἀγάπης πρός τόν Θεόν εἶναι ἔλλειψις πίστεως...... Μέ μιά λέξη ἐάν δέν πιστεύης, δέν ἠμπορεῖς νά ἀγαπᾶς. Ἐάν δέν εἶσαι πεπεισμένος γιά κάτι, δέν εἶναι δυνατόν νά πιστεύης.
......ἡ αἰτία τῶν ἁμαρτημάτων τά ὁποῖα ἐδιάβασες προηγουμένως, εἶναι ἡ ἀδράνεια τῆς ψυχῆς μας γιά σκέψεις ἐπάνω σέ πνευματικά πράγματα, ἀδράνεια πού ξηραίνει τά συναισθήματα καί τήν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς γιά παρόμοιες πνευματικές ἐντρυφήσεις. Ἐάν θέλης νά μάθης πῶς θά νικήσης αὐτήν τήν αἰτία τοῦ κακοῦ, φρόντισε νά ἀποκτήσης μέ ὅλη σου τήν δύναμι τήν φώτισι τοῦ πνεύματος, τήν φώτισι τῆς ψυχῆς, μέ ἐπιμελῆ καί ἁγιαστική μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τήν μελέτη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς συμβουλές πνευματικῶν ἀνθρώπων καί μέ συζητήσεις μέ ἄτομα πού εἶναι σοφοί καί γεμᾶτοι ἀπό Χριστό.
..........ἄς ἀποφασίσουμε νά χρησιμοποιήσουμε τάς μεθόδους αὐτάς καί, ὄσο τό δυνατόν περισσότερον, ἄς γεμίζουμε τό μυαλό μας μέ σκέψεις γιά τά Θεῖα.
......... ἄς προσευχώμεθα, ὅσο συχνότερα μποροῦμε, ἐπειδή ἡ προσευχή εἶναι ἀπ’τίς κυριώτερες καί ἰσχυρότερες αἰτίες πού χαρίζουν ἀναγέννησι καί ἐσωτερική πνευματική εὐεξία. Ἄς προσευχηθοῦμε μέ τά λόγια, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, κάνε μας νά σέ ἀγαπήσουμε τόσον, ὅσο πρίν γνωρίσωμε Σένα, ἀγαπούσαμε τήν ἁμαρτία».
Σᾶς εὐχαριστῶ.
Θεόδωρος Σ.
ΕΠΙΣΗΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ:
Ο Απόστολος Παύλος περιγράφοντας την ανθρώπινη αδυναμία γράφει προς Ρωμαίους: "Ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σάρξ. Οἴδαμεν γάρ ὅτι ὁ νόμος πνευματικός ἐστιν ἐγώ δέ σαρκικός εἰμι, πεπραμένος ὑπό τήν ἀμαρτίαν... τό γάρ θέλειν ἀπόκειταί μοι, τό δέ κατεργάζεσθαι τό καλόν οὐχ' εὐρίσκω... ἀλλ' ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω... τῷ μέν νοΐ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δέ σαρκί νόμῳ ἁμαρτίας". Πώς, λοιπόν, ημπορούν να εκπληρωθούν έργα, που σύμφωνα με τον νόμο του Θεού είναι απαραίτητα, εφ' όσον ο άνθρωπος δεν έχει ούτε δύναμιν, ούτε αντοχή να τηρήση τις εντολές;
Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός ομιλώντας κατηγορηματικά λέει: "χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν»
λέει επί πλέον: "Μείνατε ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν. Ὁ ἐν ἐμοί μένων κἀγώ ἐν αὐ τῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν".
ΚΑΙ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ, ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΩΝ! ΑΜΗΝ! ΑΜΗΝ ΓΕΝΟΙΤΟ!
(Τα ανωτέρω αποσπάσματα από το βιβλίο: "Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή")
Δημοσίευση σχολίου