«Γιά τόν ὅσιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἴδια ἡ Τριαδική ζωή καί ταυτόχρονα ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου γιά συμμετοχή σ’ αὐτή τή ζωή. Καί γι’ αὐτό ἐπέμενε νά ὀνομάζει τήν Ἐκκλησία ἄκτιστη καί προαιώνια. Ὅλα τά κτίσματα μετέχουν σ’ αὐτή δυνάμει, μιᾶς καί ἀνέκαθεν περιλαμβάνονταν στόν νοῦ τοῦ Θεοῦ, ὡς δημιουργήματά του. Πόσο ἡ θεώρηση αὐτή θυμίζει τή θεολογία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ περί τῶν λόγων τῶν ὄντων!
Γιά τόν ὅσιο Πορφύριο ἡ Ἐκκλησία εἶναι πηγή ζωῆς. Αὐτό, ὅμως, δέν ἀναιρεῖ τή μυστική καί πανταχοῦ δράση τοῦ Χριστοῦ. Ἔλεγε ὅτι «ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἐκβιάζη κανένα, ἔχει τρόπους νά σώση καί τούς πλέον πλανημένους· καί ἐμεῖς πρέπει νά βοηθήσωμε σέ αὐτή τή διαδικασία». Στήν ὀπτική αὐτή, οἱ Χριστιανοί δέν εἶναι ἀκριβῶς ἱεραπόστολοι. Εἶναι διάκονοι τοῦ κατ’ ἐξοχήν ἱεραπόστολου − τοῦ Θεοῦ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου