Αγαπητή εν Κυρίω Α.!
Κάποιος αγίας ζωής άνθρωπος μου είπε κάποτε: «Όλοι μας είμαστε ουσιώδης μη αναγκαιότητα' και σε κανένα δεν είμαστε αναγκαίοι, εκτός από τον Θεό».
Αγαπητή μου, αυτό σάς συμβουλεύω κι εγώ να θυμάστε σε όλη τη ζωή σας και μόνο στον Θεό να αναζητείτε στήριγμα και παρηγοριά.
Όσον αφορά την επιθυμία να ζήσετε στο χωριό, σας προειδοποιώ: μια γυναίκα μόνη δεν έχει τίποτα να κάνει εκεί. Eκεί χρειάζονται όχι μόνο κοφτερό μυαλό κι εργατικά χέρια, εκεί χρειάζεται στήριγμα και προφύλαξη από άντρα, αλλιώς: συμφορά. Γι` αυτό προς το παρόν ζήστε στην πόλη.
Να προσεύχεστε στον άγιο μάρτυρα Τρύφωνα και τον άγιο Σπυρίδωνα για τη δουλειά και την οικία, κι ο Θεός θα δώσει παρηγοριά συν τω χρόνω. Με τη μαμά μην παρεξηγείστε. 0 εχθρός σάς βάζει να θίγεστε καλύτερα να τη λυπάστε που δεν καταλαβαίνει κάτι απολύτως ουσιώδες.
Σχετικά με το να χαθείτε σε αυτό τον κόσμο, είναι σκέψη του εχθρού. Διώξτε τη.
Τώρα μου έρχονται τόσα πικρά γράμματα από όσους ψάχνουν αγνοουμένους. Και η δική μου καρδιά πονά γι' αυτούς και εκείνων κυριολεκτικά σπάζει. Σε πολλούς συμβαίνει όπως στην παροιμία: «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε». Μα σπάζουν οι καρδιές τόσο πολύ μέχρις εμφράγματος.
1 σχόλιο:
Ευχαριστώ για την ανάρτηση!!!
Δημοσίευση σχολίου