''Εξαιρέτως της Παναγίας,αχράντου,υπερευλογημένης,ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας''

''Εξαιρέτως της Παναγίας,αχράντου,υπερευλογημένης,ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας''

Ο ιερέας και ο λαός που μέσω του ιεροψάλτη βροντοφωνάζει με την καρδιά του το Μεγαλυνάριο,λένε πως πάνω απ'όλα και περισσότερο απ'όλα σ'ευχαριστούμε για Εκείνη που όχι μόνο έγινε Μητέρα του Κυρίου μας αλλά Μητέρα όλων των ανθρώπων.Βασίλισσα της Ανθρωπότητας.Μια βασίλισσα που ποτέ δεν διάλεξε θρόνο γιατί ήταν η Ίδια ο Θρόνος.Η καθέδρα του Βασιλέα.Η χαρά των Αρχαγγέλων και το αγαλλίαμα των ουρανίων ταγμάτων.Η ίδια η επιλογή του Θεού.
Είναι αληθινά άξιο να σε υμνούμε και να σε μακαρίζουμε,Εσένα,την Θεοτόκο που ξεπερνάς κάθε μακαρισμό γιατί είσαι άξια για πολύ παραπάνω που ανθρώπινη γλώσσα δεν μπορεί να λαλήσει και αγγελική φωνή δεν είναι αρκετή μπροστά στο άφατο μεγαλείο της φιλανθρωπίας Σου και της αγάπης Σου.Γι'αυτό και είσαι Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και πιο Ένδοξη από τα Σεραφείμ.Μεγαλύτερη και πιο λαμπερή από κάθε αγγελικό τάγμα τσακίζοντας τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας που δεν μπορεί ούτε από μακρυά να αποτυπώσει την ομορφιά Σου και την αγνότητά Σου.Λόγια και πράξεις δεν φθάνουν Μητέρα μας για να εκφράσουμε το ευχαριστώ μας.Δέξου τουλάχιστον τα ανάξια και λιγοστά αυτά λόγια ως στεφάνι στην άχραντη κεφαλή Σου.

Για Εκείνην Κύριε,σ'ευχαριστούμε πάνω απ'όλα και πιο πολύ απ'όλα γιατί έτσι ήταν το σχέδιο της Θείας Οικονομίας ώστε μέχρι το τέλος των αιώνων,μέχρι ο χρόνος να σταματήσει,εμείς,βρήκαμε στο πρόσωπο Της την ελπίδα μας στα δύσκολα,την ευχαριστία μας στα εύκολα,τον στύλο της ψυχής μας σε κάθε στιγμή μας.Εκείνη,την Πανάχραντο Θεοτόκο,την Μητέρα του Χριστού Σου και Μητέρα κάθε ανθρώπου.Εκείνη που υψώνοντας τα χέρια της δεχόμενη τον λόγο του Αρχαγγέλου,έσπασε το φράγμα του χρόνου και έγινε μια αγκαλιά για όλους μας.Μια αγκαλιά γύρω από τον κόσμο μας.
Για Εκείνην Κύριε,πιο πολύ,πιο δυνατά,πάνω απ'όλα,σε ευχαριστούμε.Σε ευχαριστούμε.Σε ευχαριστούμε!
πηγή

"ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ" φώναξε ο Θοδωρής Ιακωβίδης

Μία μοναδική στιγμή έζησαν όσοι βρέθηκαν στο Στάδιο «Σπύρος Κυπριανού», στη Λεμεσό κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Άρσης Βαρών κάτω των 23 χρόνων.

Στην κατηγορία 85 κιλών, ο Ελλαδίτης πρωταθλητής Θοδωρής Ιακωβίδηςμετά την πετυχημένη προσπάθειά του στα 190 κιλά στο ζετέ, αντί άλλου πανηγυρισμού φώναξε «Λευτεριά στην Κύπρο».

Οι παρευρισκόμενοι στο «Παλέ ντε σπορ» της Λεμεσού αποθέωσαν τον Ιακωβίδη, ενώ ο ίδιος δήλωσε αργότερα σε αθλητικό ιστότοπο: «Σε κάποια πράγματα είμαι λίγο ιδεολόγος και δεν το μπορώ το άδικο. Γι' αυτό φώναξα, βγήκε από μέσα μου».

Δείτε και το σχετικό video:

πηγή

Οι ορθόδοξοι άγιοι και μάρτυρες του Βελγίου (πριν το σχίσμα)

Δημοσιεύθηκε στό Περιοδικό "Ορθόδοξη Παράδοση" (φ. 4/1993, σελ. 30 – 33, καί φ. 1/1994, σελ. 12 – 21) από τον Αντώνιο Μάρκου, στα αγγλικά, ένας πρωταρχικός κατάλογος με τους προ του σχίσματος Βέλγους Ορθόδοξους Αγίους και Μάρτυρες που ευαγγέλισαν το Βέλγιο κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων μετά Χριστόν. Αυτή η λίστα αναδημοσιεύεται επίσης εδώ.

Οι προ του σχίσματος Βέλγοι Ορθόδοξοι Άγιοι και Μάρτυρες υπενθυμίζουν με το παράδειγμά τους σε όλους τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, ότι η Αγία Ορθόδοξη Πίστη, στο πρόσωπο όλων των Αγίων που είχαν ευαγγελισθεί τους κατοίκους της κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας μ.Χ., είναι το μόνο ασφαλές θεμέλιο πάνω στο οποίο η ευρωπαϊκή ενότητα θα πρέπει να ιδρυθεί και να αναπτυχθεί.

Συζήτηση με τον κ. Γεώργιο Π. Αρβανίτη για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη

Συζήτηση με τον κ. Γεώργιο Π. Αρβανίτη για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Μήλεσι, 8 Φεβρουαρίου 2014.
http://www.porphyrios.net/?p=3425

Προσευχή όταν ανάβουμε το καντήλι ή ένα κερί στο σπίτι μας

  Προσευχή όταν ανάβουμε το καντήλι ή ένα κερί στο σπίτι μας
Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ἡμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

  Προσευχή όταν θυμιατίζουμε στο σπίτι

Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου· ἔπαρσις τῶν χειρῶν μου θυσία ἑσπερινή, εἰσάκουσόν με, Κύριε.

Θυμίαμά σοι προσφέρομεν, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰς ὀσμὴν εὐωδίας πνευματικῆς· ὃ προσδεξάμενος εἰς τὸὑπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον, ἀντικατάπεμψον ἡμῖν τὴν χάριν τοῦ Παναγίου σου Πνεύματος.

   Προσευχή όταν πίνουμε αγιασμό

Κύριε, ποίησον αὐτὸ καὶ δι᾿ ἐμὲ «Ἀφθαρσίας πηγήν, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων ἀλεξιτήριον, δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον, ἀγγελικῆς ἰσχύος πεπληρωμένον».

Κήρυγμα Κυριακή Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Κυριακή Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

(Ιωαν. Α΄ 35-52)

Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας τιμάει και εορτάζει την ιερά μνήμη ενός μεγάλου της Αγίου. Του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, μας μιλάει για τον τρόπο της κλήσεως του Αγίου Ανδρέα από τον Χριστό μας, και έτσι η Εκκλησία μας θυμίζει με άψογο τρόπο, ότι και εμάς μας κάλεσε ο ίδιος ο Χριστός και ότι πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε αυτή την κλήση μας. Μάλιστα ο Απόστολος των εθνών Παύλος, προτρέπει όλους τους Χριστιανούς, να μη ξεχνούν την κλήση τους: «Βλέπετε αδελφοί την κλήσιν υμών».

Ο Άγιος Ανδρέας, ήταν αδελφός του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και καταγόταν από τη Γαλιλαία. Τα δύο αδέλφια ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, ενώ συνάμα τηρούσαν με ευλάβεια όλες τις εντολές του νόμου. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος διέτρεχε την Ιουδαία και τις περιοχές του Ιορδάνη κηρύττοντας την μετάνοια, ο Ανδρέας προσέτρεξε σε αυτόν και έγινε μαθητής του. Όπως μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, την επόμενη μέρα από την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος συνομιλούσε με τον Ανδρέα και τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, δείχνοντας τους τον Ιησού που περνούσε από εκεί κοντά, τους είπε: «Να ο Αμνός του Θεού». Εδώ έχουμε μία θεμελιώδη μαρτυρία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου για την Θεότητα του Κυρίου, που ασφαλώς σφράγισε θετικά την ψυχή των μαθητών του. Άκουσαν λοιπόν αυτό οι δύο μαθητές από τον διδάσκαλό τους, και ακολούθησαν τον περιπατούντα Χριστό για να μάθουν περισσότερα για το πρόσωπό του. Όταν γύρισε ο Ιησούς και τους είδε να τον ακολουθούν, τους λέει: «Τι ζητείτε;». Εκείνοι απάντησαν: «Διδάσκαλε που μένεις;» Και ο Χριστός τους είπε: «Έρχεσθε και ίδετε». Έρχονται λοιπόν οι μαθητές στο σπίτι του Ιησού, και εκεί μένουν πολλές ώρες, κάνοντας μαζί του μία αποκαλυπτική συζήτηση.

Από τότε ο Απόστολος Ανδρέας ακολουθούσε τον Κύριο όπου και αν πήγαινε. Ήταν παρών σε πολλά θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, καθώς και μάρτυρας του σωτηρίου πάθους Του. Παρευρέθηκε μαζί με άλλους μαθητές στις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάσταση, ενώ μετά την Πεντηκοστή, και αφού έλαβε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, του έπεσε ο κλήρος για να ευαγγελίσει τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Βυθινία, τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Αχαΐα. Σε όλα αυτά τα ταξίδια αντιμετώπισε στερήσεις, ασθένειες, κινδύνους από ληστές και κακομεταχείριση από τους Εβραίους και τους ειδωλολάτρες. Όμως είχε μαζί του το Άγιο Πνεύμα, που του χάριζε υπομονή και χαρά στις δοκιμασίες, καθώς και την δύναμη να ενεργεί διάφορα θαύματα και θεραπείες. Όπου και αν πήγαινε τραβούσε τα πλήθη στην πίστη, αναγεννούσε τις ψυχές με το Άγιο Βάπτισμα και χειροτονούσε Επισκόπους και Πρεσβυτέρους.

Στην πόλη της Πάτρας, επιτέλεσε πολλές αγαθοεργίες και θαυμαστά σημεία, και συγκρότησε μία κοινότητα μαθητών του Χριστού. Κατάφερε να οδηγήσει στην κατά Χριστόν πίστη την ίδια τη σύζυγο του Ρωμαίου ανθύπατου, τη Μαξιμίλα, θεραπεύοντας την από ανίατη ασθένεια. Κατά την απουσία του ανθύπατου, κατάφερε να κάνει χριστιανό ακόμα και τον αδελφό του. Όταν επέστρεψε ο ανθύπατος, εξοργίστηκε από την πρόοδο του χριστιανισμού που είχε φθάσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και διέταξε να φυλακίσουν τον Απόστολο Ανδρέα. Λίγες ημέρες αργότερα εξεδόθη η καταδικαστική απόφαση χωρίς δίκη, και ο Άγιος σταυρώθηκε ανάποδα. Η Μαξιμίλλα με τον πρώτο Επίσκοπο Πατρών Στρατοκλέα, ενταφίασαν με μεγάλες τιμές το ιερό λείψανο του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει έναν Απόστολο του Κυρίου που μάλιστα τον ονομάζει Πρωτόκλητο, γιατί αξιώθηκε να κληθεί πρώτος από τον Χριστό μας. Με την ευκαιρία αυτή θέλει να θυμίσει και σε εμάς την κλήση μας. Ότι δηλαδή και εμείς έχουμε κληθεί να είμαστε μαθητές του Χριστού. Πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη, ότι επειδή βαπτιστήκαμε έχουμε ολοκληρώσει το χρέος μας. Ισχύει όμως το αντίθετο. Η βάπτισή μας ουσιαστικά είναι το δικό μας κάλεσμα από τον Κύριο. –Τι σημαίνει ότι μας κάλεσε ο Κύριος; Όταν ο Χριστός μας καλεί, σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε γιατί πλέον έχουμε μπροστά μας τον αληθινό Θεό. Ότι είμαστε έτοιμοι να μεταμορφώσουμε εσωτερικά τις ζωές μας, όπως ακούσαμε σήμερα να κάνει ο Άγιος Ανδρέας. Να αλλάξουμε τα αισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας, τις επιθυμίες και τους λογισμούς μας. Όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας τότε ναι, πρέπει να θυμόμαστε την κλήση μας, καθώς και Αυτόν που μας κάλεσε. Τότε οι αποφάσεις μας θα είναι αποφάσεις μαθητών του Χριστού.

Το Ευαγγέλιο μας λέει σήμερα, πως ο Κύριος κάλεσε τον Απόστολο Ανδρέα να γίνει μαθητής Του. Η κλήση αυτή, έμεινε για τον Άγιο πάντοτε ζωντανή. Το έδειξε σε κάθε βήμα της ζωής του. Αυτή η κλήση τώρα απευθύνεται ανεξαιρέτως και σε όλους τους Χριστιανούς. Ας ανταποκριθούμε αδελφοί μου στην κλήση του Χριστού μας και ας προσπαθήσουμε να την έχουμε στην καρδιά μας πάντα ζωντανή. Μόνο τότε θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Αμήν.

π. Π.Α

πηγή

Ο Nικήτας Χωνιάτης κρίνει τους ηγεμόνες

  Θεμέλιο του βυζαντινού κράτους και συνεκτικός δεσμός των υπηκόων ήταν η αυτοκρατορική ιδεολογία, που σε μεγάλο βαθμό διαδόθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο και πέρασε στη Ρώμη και στο Βυζάντιο μέσω των Ελληνιστικών βασιλείων, με επιρροές και από το περσικό βασίλειο. Ο χριστιανός αυτοκράτορας είναι ο επίγειος αντιπρόσωπος του Θεού,με το σκεπτικό ότι ένας Θεός στον ουρανό και ένας βασιλιάς στη γη, με κέντρο τη νέα τώρα Ρώμη.

Διαβάστε το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα του Νικήτα Χωνιάτη και δείτε πώς κατακρίνει και στηλιτεύει τον κακό ηγεμόνα της εποχής του (τέλη 12ου - αρχές 13ου αι.)

  Κάθε ηγεμόνας είναι περιδεής και καχύποπτος και χαίρεται να διαπράττει όσα ο Θάνατος, το Χάος και το Έρεβος, να κλαδεύει τους ευπατρίδες, να εξοβελίζει όσους είναι υψηλοί και επιφανείς, να πετάει τον καλό σύμβουλο και να θερίζει τον γενναίο και ανδρείο στρατηγό. 

 Έτσι οι ηγεμόνες της γης απλώς μοιάζουν με μεγάλα και ψηλόκορφα πεύκα: όπως εκείνα με μια μικρή πνοή του ανέμου τινάζουν τις βελόνες των κλαδιών και μουρμουρίζουν, έτσι κι αυτοί υποβλέπουν αυτούς που υπερβάλλουν σε πλούτο και τρέμουν αυτούς που ξεχωρίζουν για την ανδρεία τους.

 Κι αν κανείς είναι ωραίος σαν άγαλμα ή η γλώσσα του είναι σαν του καλλικέλαδου πουλιού ή έχει ευχάριστο χαρακτήρα, αυτά δεν αφήνουν τον ηγεμόνα ούτε να κοιμηθεί ούτε να ηρεμήσει, αλλά γίνονται αιτία να χάνει τον ύπνο του, να μην απολαμβάνει την καλοπέραση, να του αφαιρείται η χαρά και να έχει αφορμή για σκοτούρες. 

 Γι΄αυτό κακολογεί τη φύση, που έπλασε και άλλους ικανούς ως επίδοξους ηγέτες, και δεν δημιούργησε αυτόν, πρώτο και τελευταίο, τον καλύτερο από όλους τους ανθρώπους.

 Και καταλήγουν σε πολλά να αντιστρατεύονται τη [θεία] πρόνοια και να σηκώνουν όπλα κατά του Θεού, εκδιώκοντας τους περισσότερους καλούς και σφαγιάζοντάς τους, για να μπορούν με την ησυχία τους να διασπαθίζουν και να γλεντάνε τα δημόσια ολομόναχοι σαν να ήταν πατρική τους περιουσία, να μεταχειρίζονται τους ελεύθερους σαν δούλους, και να φέρονται σε όσους είναι ικανότεροι στη διακυβέρνηση σαν να τους έχουν αγοράσει. 

 Κι αυτά γιατί η δύναμη της εξουσίας τους έχει αφαιρέσει τη φρόνηση και τους έχει κάνει να ξεχνούν με κακοβουλία τα παλιά

Bυζαντινών Ιστορικά

Aνακομιδή ιερών λειψάνων ιερομάρτυρος στο χωριό Χιλιόδεντρο Καστοριάς

Στο χωριό Χιλιόδεντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας και μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του Εσπερινού, έγινε η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων ενός αγνώστου μάρτυρος, του Ιερέως Βασιλείου Καραπαλίκη, ο οποίος το 1902 βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους απογόνους της Άγαρ, με σφαίρα και με πέλεκι συντρίβοντας την κεφαλή του.

Επρόκειτο για ευλαβές πρόσωπο, το οποίο σέβονταν ακόμα και οι Τούρκοι. Ο φθόνος όμως, για την εν γένει αγία του ζωή, εκίνησε εναντίον του το μένος των κατακτητών.Στα 112 χρόνια που πέρασαν από τότε και με τις συνεχείς θαυματουργικές επεμβάσεις, τις εμφανίσεις και την προστασία σε πρόσωπα του χωριού του και της οικογενείας του, καθιερώθηκε ως μάρτυρας της Εκκλησίας.

Γι’αυτό και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, αφού βεβαιώθηκε προηγουμένως εγγράφως, για ορισμένα συμβάντα, όρισε το εσπέρας της 27ης Νοεμβρίου 2014, να γίνει η πλύση των οστών του, τα οποία ευωδίαζαν κατά τη διάρκεια του Εσπερινού, όπως και κατά τη διάρκεια της πλύσης και σύμφωνα και με μαρτυρίες των πατέρων που συμμετείχαν.

Στην Ακολουθία παρέστησαν οι γείτονες Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, ο οποίος προεξήρχε και της Ακολουθίας και Γρεβενών κ. Δαβίδ, καθώς και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βρεσθένης κ. Θεόκλητος, ο οποίος πραγματοποιεί τις ημέρες αυτές στην Καστοριά προσκυνηματική επίσκεψη, στον χώρο που έζησε και βρίσκονται σήμερα τα Ιερά Λείψανα της Οσίας Σοφίας της Κλεισούρας.

Τη διακονία του λόγου ανέλαβε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος, ο οποίος τόνισε τον ενωτικό χαρακτήρα που έχει η παρουσία του Ιερέα σε έναν τόπο και την τιμή που προσφέρει το μαρτύριο του αίματος στον τόπο αυτό.

Τέλος, μεταξύ άλλων και αναφορικά με την καύση των νεκρών σημείωσε αφενός μεν την ύπαρξη ιερών λειψάνων, τα οποία σε περίπτωση καύσεως δεν θα διασώζονταν και αφετέρου ότι οι κεκοιμημένοι δεν είναι χρηστικά αντικείμενα προς ανακύκλωση αλλά εικόνες του Θεού και ναός του Αγίου Πνεύματος.

Ο Σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ, ευχαρίστησε τους Αγίους Αρχιερείς για την παρουσία τους και τη συμμετοχή τους στο μοναδικό αυτό γεγονός και ευχήθηκε ο Κύριός μας, δια πρεσβειών του αγίου αυτού μάρτυρος, να τους χαρίζει υγεία και έτη πολλά στην αρχιερατική τους διακονία.

Και μόνο οι φωτογραφίες που ακολουθούν, παρουσιάζεται το συγκλονιστικό αυτό γεγονός, που μας θυμίζει τις αρχαίες και ένδοξες εκείνες ημέρες, που οι πρόγονοί μας ενταφίαζαν και έπλεναν τα οστά των μαρτύρων της πίστεώς μας.

Ο Σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ, έδωσε εντολή να τοποθετηθούν τα οστά πίσω από την Αγία Τράπεζα του ιερού Ναού, τονίζοντας πως όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στο Θεό και την Εκκλησία. Ο Θεός θα δείξει!

Και το πιο συγκλονιστικό γεγονός είναι ότι η κάρα του είναι κομματιασμένη από τα πολλά χτυπήματα που δέχτηκε με το τσεκούρι καθώς και το κεχριμπαρένιο χρώμα των οστών του, μετά από τόσα χρόνια που βρίσκονταν στη γη.

Απολαύστε το μοναδικό φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό.

Η συνέχεια ΕΔΩ

Μία συνάντηση με τον Γέροντα Παΐσιο και τα αίσχη της Ουνίας

Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Ζόζουλακ

 Κάποτε βρέθηκα στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου στο Αγιον Όρος. Μετά από τη Θεία λειτουργία καί το πρωινό ήρθε κοντά μου ένας νεαρός Έλληνας, τελείως άγνωστος σε μένα, καί μου είπε:
-Πηγαίνω τώρα σε ένα γέροντα θέλεις να έρθεις μαζί μου;
-Μάλιστα, του απάντησα.

 Δεν ήξερα ακριβώς περί τίνος πρόκειται καί δεν θυμόμουν ούτε το όνομα του γέροντα, στον όποιο πηγαίναμε. Ήμουν πολύ νέος, μόλις 22 ετών, καί ή ψυχή μου διψούσε για πνευματικές συναντήσεις.
 Προερχόμουν από μία χώρα με αθεϊστικό καθεστώς, το όποιο έπεσε το 1989 καί ή ελευθερία πού αισθάνθηκα στην Ελλάδα ήταν για μένα κάτι το απίστευτο. Είχα διαβάσει για το Αγιον Όρος ως φοιτητής στην Ορθόδοξη θεολογική Σχολή στο Πρέσοβ της Σλοβακίας καί όταν έβλεπα τίς πανέμορφες φωτογραφίες από τα αγιορείτικα μοναστήρια, μου ήταν αδύνατο καν να σκεφθώ ότι κάποτε θα βαδίζω σε αυτή την αγία γη των ασκητών καί αγίων.
  Ό Θεός όμως μου άνοιξε το δρόμο, όχι μόνο να επισκεφθώ το Αγιον Όρος, αλλά καί να ζήσω ένα χρονικό διάστημα με τους μοναχούς.

Το παιδί, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, μου εξηγούσε διάφορα περιστατικά από τα κελιά πού είχε επισκεφθεί στο Αγιον Όρος. Κατάλαβα αμέσως πώς δεν βρισκόταν για πρώτη φορά σε αυτό τον τόπο. Ήξερε με σιγουριά καί το δρόμο, στον όποιο βαδίζαμε καί δεν πέρασε πολλή ώρα όταν φθάσαμε σε μία καλύβα. Ή πόρτα ήταν κλειστή.

- Καλά πού ήρθαμε νωρίς, είμαστε οι πρώτοι, μου είπε καί με κέρασε ένα λουκούμι καί μου εξήγησε:
- Αυτό είναι το κέρασμα του γέροντα. Ό κάθε επισκέπτης παίρνει ένα λουκούμι σαν ευλογία καί πίνει από το καθαρό νερό.

 Μετά κτύπησε με ένα σιδεράκι στην πόρτα καί περιμέναμε. Έμενα μου άρεσε πολύ το λουκούμι καί θαύμαζα την πανέμορφη φύση γύρω -γύρω. Μετά από αρκετή ώρα άνοιξε την πόρτα της καλύβας ένας μοναχός καί φώναξε να περάσουμε μέσα. Μπήκαμε μέσα καί ό μοναχός μας έδειξε να περάσουμε σε ένα δωμάτιο πού είχε κάποιους πάγκους. Χαμογέλασε καί μας ρώτησε:
-Τι θέλετε, παιδιά μου;

  Εγώ δεν μίλησα, επειδή ουσιαστικά δεν ήθελα τίποτε. Ήρθα απλώς παρέα με τον καινούργιο φίλο μου. Αυτός του απάντησε:
- Θα θέλαμε να σας δούμε, γέροντα.
- Εντάξει, είπε καί μου έδειξε την πόρτα για να περάσω σε άλλο δωμάτιο.

  Εκείνη τη στιγμή τρόμαξα λίγο, επειδή δεν ήξερα Τι θέλει από μένα. Περάσαμε στο παρεκκλήσι της καλύβας του καί αρχίσαμε τη συζήτηση. Με ρώτησε για διάφορα θέματα καί εγώ του είπα για το μεγαλύτερο πόνο της ψυχής μου πού ήταν τότε το τρομερό πρόβλημα της Ούνίας. 
 Του μίλησα για τη μεγάλη δοκιμασία των Ορθόδοξων χριστιανών στη Σλοβακία καί του περιέγραψα μία από τίς πιο σκληρές επιθέσεις των παπικών εναντίον των Ορθόδοξων πού έγινε το 1990. 
 Τότε μας πήραν οί ουνίτες με τη βία πολλούς ναούς καί επιπλέον κατάφεραν στη Σλοβακική Βουλή να ψηφίσουν ένα φοβερό νόμο επί τη βάσει του οποίου μας πήραν «με νόμιμο τρόπο» τους υπόλοιπους ναούς. 
 Ήμουν πράγματι πάρα πολύ στενοχωρημένος, καθώς καί όλοι οί Ορθόδοξοι Σλοβάκοι, επειδή ή επίθεση ήταν τόσο γρήγορη καί τόσο δυνατή, ώστε περιμέναμε τον ξεριζωμό της Ορθοδοξίας από τη χώρα μας.
  Ό γέρων Παίσιος άκουσε όλα αυτά με πολλή υπομονή καί με παρηγορούσε με τρόπο πατρικό, γεμάτο αγάπη καί τρυφερότητα. Στο τέλος μου είπε τα έξης λόγια:

- Μη φοβάσαι, παιδί μου, ό Θεός σας αγαπά καί είναι μαζί σας. Θα σας βοηθήσει καί ή Εκκλησία σας θα πάει καλά. Να κάνουμε κι εμείς καμία προσευχούλα καί θα δεις. Πάρε αυτά για ευλογία, μου είπε και μου έδωσε ένα κομποσκοίνι καί δύο βιβλία πού έγραψε ό ίδιος. Μετά με αγκάλιασε, εγώ φίλησα το χέρι του καί του είπα:
- Να προσευχηθείτε για την Ορθοδοξία στη Σλοβακία.

 Για να είμαι ειλικρινής, ήταν δύσκολο τη στιγμή εκείνη να πιστέψω τα λόγια του π. Παϊσίου, επειδή έβλεπα με τα μάτια μου τι γινόταν στις ορθόδοξες ενορίες της Σλοβακίας αυτή την περίοδο. Μπροστά στα μάτια μου αφάνιζαν οί ουνίτες την Ορθοδοξία. 
 Μπροστά στα μάτια μου οί ουνίτες έδερναν ένα ορθόδοξο ιερέα καί παρά λίγο καί εγώ να φάω ξύλο. Όλοι περάσαμε όχι μόνο τους διωγμούς, αλλά ζήσαμε καί το τρομερό ψυχολογικό κλίμα καί την ψυχολογική τρομοκρατία εις βάρος των Ορθόδοξων πιστών από τους ουνίτες, τους οποίους υποστήριζε πλήρως το κράτος. 
 Από το μυαλό μου πέρασε μία απλή σκέψη: Τι μπορεί να ξέρει ένας μοναχός στο Αγιον Όρος, μακριά από τη Σλοβακία, Τι ζούμε εμείς; Μου λέει αυτά τα λόγια, για να μη στενοχωριέμαι. 
 Τώρα, μετά από 13 χρόνια από τη συνάντηση μου με τον γέροντα Πάϊσιο, όταν σκέφτομαι με πόση πίστη μου έλεγε ότι θα μας βοηθήσει ό καλός Θεός σε αυτές τίς δύσκολες στιγμές, βλέπω τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Μου έδωσε θάρρος να αγωνισθώ με τη βοήθεια του Παντοδύναμου Θεού καί να μη σκέφτομαι τίς ανθρώπινες δυνάμεις. Πόσο αληθινά ήταν τα Λόγια του φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι οί Ορθόδοξοι χριστιανοί έμειναν χωρίς ναούς καί δεν τους άφησε ο Θεός. Έκτισαν σχεδόν 100 καινούργιους ναούς στη Σλοβακία τα τελευταία 7 χρόνια.

 Όταν κοιμήθηκε ό γέρων Παΐσιος, γράφτηκε το βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστοδούλου Άγιορείτου «Ό γέρων Παΐσιος (Έζνεπίδης), Αγιον Όρος 1994». Λίγους μήνες αργότερα κατέβηκα σε ένα μοναστήρι στην Ελλάδα καί ό ηγούμενος μου έδειξε αυτό το βιβλίο καί μου είπε:
- Αυτό το βιβλίο είναι φοβερό. Οπωσδήποτε πρέπει να μεταφραστεί καί να τυπωθεί καί στη σλοβακική γλώσσα.

 Μου έδωσε το βιβλίο να το διαβάσω. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω, μου έκανε μεγάλη εντύπωση καί αμέσως απεφάσισα να ξεκινήσω τη μετάφραση του ακόμα από το μοναστήρι. Όταν γύρισα στη Σλοβακία ρώτησα σε ένα τυπογραφείο πόσο θα κοστίσει ή εκτύπωση του βιβλίου. Ήταν πάρα πολλά τα χρήματα καί τη στιγμή εκείνη σκέφτηκα το εξής:
- Πάτερ Παΐσιε, εάν θέλεις να τυπωθεί το βιβλίο στα σλοβακικά, βοήθησε με να βρεθούν τα χρήματα.
 Τη μετάφραση την τελείωσα μετά από ενάμισι χρόνο καί στη διάρκεια όλου του διαστήματος μου έρχονταν τα χρήματα καί στο τέλος πράγματι βρέθηκε το απαιτούμενο ποσό, ώστε μπορούσα άνετα να τυπώσω το βιβλίο.
 Στο τέλος, ας μου επιτραπεί να αναφέρω πώς το βιβλίο μέχρι σήμερα έχει εξαντληθεί καί το παράξενο για μένα είναι ότι το γέροντα Πάίσιο έχουν αγαπήσει πολύ καί οί ουνίτες, οί όποιοι διαβάζουν το βιβλίο του. Η μόνη ευχή μου είναι να φωτίσει ό άγιος Παΐσιος ό Αγιορείτης όλους τους ουνίτες να καταλάβουν την πλάνη τους καί να γυρίσουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία θα βρουν τη σωτηρία της ψυχής τους.
Ας έχουμε την ευχή του πατρός Παϊσίου.

Πρωτοπρεσβύτερος ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΟΖΟΥΛΑΚ
Καθηγητής στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Πρέσοβ της Σλοβακίας

Πηγή/αντιγραφή

Εν Μαρτίνω τη 25 Νοεμβρίου 1940...

Εν Μαρτίνω τη 25 Νοεμβρίου 1940

Παιδί μου
Μου ζητάς την διεύθυνση του αδελφού σου.
Σου την γράφω "Πάνθεον Ηρώων"
Σφύξε την καρδιά σου.

Σε φιλώ
Ο Πατέρας σου
Ν. Χαραλάμπους
__________________

Γράφτηκε στις 25 Νοεμβρίου 1940 από τον γιατρό Νικόλαο Χαραλάμπους από το Μάζι, που έμενε εκείνη την περίοδο στο Μαρτίνο και στάλθηκε στον γιο του Γιάννη (δάσκαλο), που πολεμούσε στο μέτωπο ως έφεδρος Ανθυπίλαρχος.

Ο Ήρωας πατέρας με την συγκεκριμένη επιστολή ενημερώνει τον γιο του Γιάννη, για τον θάνατο του αδερφού του Σταμάτη.

Ο Σταμάτης Χαραλάμπους ήταν αεροπόρος και βρήκε ηρωικό θάνατο καθώς βομβάρδιζε το αεροδρόμιο της Κορυτσάς στις 14 Νοεμβρίου 1940.

Το εν λόγω «γράμμα» ο Γιάννης Χαραλάμπους το φύλαξε και το είχε στο αρχείο του. Ο ίδιος μάλιστα το έδωσε στον Ηλία Καρταλαμάκη (Πτέραρχος ε.α.), όταν αυτός κατέγραφε την δράση της Πολεμικής Αεροπορίας στον πόλεμο του 1940-41.
πηγή

Στο βάθος της ψυχής των παλαιοτέρων, πίσω κι πέρα ακόμη κι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας βρισκόταν η Πίστη.

 ...Από τους διδασκάλους και παιδαγωγούς ο λαός ζητά κυρίως την  αγιότητα. Από όπου αυτή απουσιάζει, εκεί δεν υπάρχει ούτε παιδεία. Αυτή η αίσθηση και αντίληψη για την πραγματική παιδεία, ως δείγμα αγιότητας και  φωτισμού από το φως του Χριστού, ήταν η συνείδηση του ορθόδοξου λαού. Με  αυτό πέρασε τις δύσκολες ημέρες της δουλείας και δεν πρόδωσε τα ιδανικά του. Τα ιδανικά αυτά, τα οποία κρατούσαν τη φυλή, ήσαν απαύγασμα, δηλ. ακτινοβολία, των φωτισμένων προγόνων μας, που η πίστη τους στον Χριστό ήταν η κύρια φροντίδα τους· οτιδήποτε άλλο ερχόταν σε δεύτερη μοίρα.

Γι’ αυτό το λόγο και η παιδεία τους, και τα ήθη, και τα ιδανικά τους, ήσαν σύμφωνα με τον Θεό και για τον Θεό, όλος δε ο στόχος και ο σκοπός τους στρεφόταν γύρω από το θείο θέλημα, ενώ το  σύνθημά τους ήταν «ο Κύριος είναι ο φωτισμός μου και ο Σωτήρας μου, ο Κύριος είναι ο υπερασπιστής της ζωής μου» (Ψαλμ. 26, 1).

 Ο πρώτος και  κύριος σκοπός τους ήταν η σωτηρία τους από την αμαρτία, τον θάνατο και το διάβολο. Ακριβώς δε αυτό είναι το αποτέλεσμα της πραγματικής παιδείας την οποίαν ο Θεάνθρωπος Κύριος μάς παρέδωσε με τους Αποστόλους και τους αγίους ασκητές. Η πρώτη φράση, όταν αρχίζουμε την προσευχή μας είναι η επίκληση των αγίων μας πατέρων, των πραγματικών μας φωτιστών. «Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς»

πηγή

Στο βάθος της ψυχής των παλαιοτέρων, πίσω κι πέρα ακόμη κι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας βρισκόταν η Πίστη. 

Πίστη, που και αν ακόμη δε στηριζόταν σε εξαιρετικές σπουδές η σε εξειδικευμένο διάβασμα, εντούτοις "έβγαινε" αβίαστα, φυσικά, εκπληρώνοντας την ανάγκη να βοηθηθεί η ψυχή από μια ανώτερη δύναμη.

 Το εικονοστάσι δεν έλειπε από κανένα σπίτι και σε αυτή τη μικρή γωνιά - πέρα από τις εορτές - κατέφευγε η οικογένεια στις δυσκολίες, όταν άναβε το καντηλάκι, προσευχόμενη αυτές να ξεπεραστούν. 

πηγή

Περὶ ἐλπίδος ὁ λόγος

Ἕνας ἀπὸ τοὺς λησμονημένους πατέρες τοῦ Γένους μας, ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης, ὁ ἕτερος δηλαδὴ τῶν μεγάλων Σκιαθιτῶν λογίων, στὸ περίφημο διήγημά του «Τὰ Βακούφικα», βάζει τὸν Γέροντα πνευματικὸ τῆς Σκιάθου, τὸν παπα-Ἱερεμία, νὰ συμβουλεύει τὴν πολλὲς φορὲς ἀπελπισμένη θειὰ Ζωΐτσα, ὡς ἐξῆς:
«Ἐλπισάτω Ἰσραὴλ ἐπὶ τὸν Κύριον, ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (ψαλμ. 130, 3).

Ἀλήθεια, στὶς μέρες μας σκεφτήκαμε ποτὲ πόσο εἰδικὸ βάρος ἔχει αὐτὴ ἡ ἔκφραση καὶ γιατί; Καὶ τὸ ἀναφέρω αὐτὸ μετὰ λόγου γνώσεως, διότι μεγάλη εἶναι ἀπελπισία, κυρίως σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν οἰκονομική μας ἐπιφάνεια, ἐπειδὴ μέσα στὴ δυσπραγία τῶν καιρῶν μας, ἡ ἀπελπισία ἔρχεται καί θρονιάζεται μέσα μας ἀπειλώντας μας μὲ χίλιους δυὸ τρόπους. Μὲ ἀποτελέσματα τὴν αὔξηση πολλῶν καὶ ποικίλων τραγικῶν περιστατικῶν.

Παλιότερα μᾶς συμβούλευαν: « Ἕνα νὰ ἔχετε στὸ νοῦ σας σ᾿ ὅλη σας τὴ ζωή. Ἡ ἐλπίδα πεθαίνει τελευταία». Κι ἔτσι εἶναι.
Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα λοιπόν μᾶς φέρνει ἡ ἱερὴ καὶ κατανυκτικὴ τοῦ τρυφεροῦ Σαρανταημέρου περίοδος, ποὺ ἄνοιξε τὶς πύλες της μὲ σκοπὸ τὴν προετοιμασία μας γιὰ τὰ Χριστούγεννα.
Μέσα στὴν παγωνιὰ τῶν ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν καιρῶν αὐτὴ ἡ προσμονὴ τῆς Ἐλπίδας γίνεται βάλσαμο ποὺ ἀνανεώνει τὰ κύταρα τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ἀναζωογονεῖ. «Λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ».
Αὐτὴ τὴ λύτρωση πᾶμε νὰ ἀνταμώσουμε ὁδοιπορώντας γιὰ σαράντα μέρες...

Μόνο ποὺ ἡ ὁδοιπορία μας αὐτὴ εἶναι διανθισμένη μὲ γιορτάδες- ἐνέσεις πνευματικῆς ἐνισχύσεως λές- ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὰ Εἰσόδια τῆς Παναγίας μας.
Ἄραγε, τυχαῖα νὰ εἶναι τὰ δικά μας εἰσόδια στὸ σαρανταήμερο μὲ τὰ Εἰσόδια τῆς Παναγιᾶς μας στὸ ναὸ τοῦ Κυρίου;
Εὐλογημένο καὶ φωτεινὸ τὸ ἱερὸ σαρανταήμερο, λοιπόν, καὶ πάντα ραντισμένο μὲ ἄρωμα Χριστουγέννων.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

πηγή

Μοναχός Γεώργιος Βίτκοβιτς-Το θαύμα με το τραίνο

.....Έτσι, λοιπόν, διακόπτει προτού ακόμα αποφοίτηση, και αποφάσισε να μεταβεί στους ιερούς εκείνους τόπους τούς όποιους πάτησε και αγίασε ό ίδιος ό Θεός. Ή διαδρομή ήταν από Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, διά ξηρός με τραίνο, και από εκεί με τα πόδια μέχρι την Αγία Γη.

Ρωτάει, λοιπόν, ποιά γραμμή είναι για Κωνσταντινούπολη, τρέχει εκεί και πλησιάζει το τραίνο. Όμως παραδόξως προτού προλάβει να ανέβει, ακούει τις βαρειές πόρτες να κλείνουν και το ατμοκίνητο να παίρνει δρόμο. Φανταστείτε τότε πώς να αισθάνθηκε ό νεαρός Μπράνκο.

Κάτι παρόμοιο συνέβη κάποτε και με τον μεγάλο διδάσκαλο της Εκκλησίας μας άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτη. Ό νεαρός τότε Νικόλαος (κατά κόσμον) ζήλω θείω πυρούμενος έγκαταλείπει τήν πατρίδα του Νάξον για να έγκαταβιώση διά παντός εις το 'Ιερόν Περιβόλι της Θεοτόκου. Περιμένει με λαχτάρα την  μέρα πού θα ταξίδευε καράβι με προορισμό το Άγιον Όρος τρέχει στην προκυμαία ως διψώσα έλαφος. 

Όμως όλως παραδόξως λίγες μόλις στιγμές πριν πηδήξει μέσα, να και το πλοίο ξεκολλά από την προκυμαία.

Ό νεαρός Νικόλαος τότε φωνάζει, κραυγάζει με όλη την δύναμη, νεύει με χέρια, πόδια κ. λ.π., όμως τίποτα, το πλοίο προχωράει κανονικά. Κι’ όμως ό ζηλωτής νέος αποφασισμένος να μεταβεί στον προορισμό του δεν το βάζει κάτω. Με μία βουτιά στο νερό τρέχει κολυμπώντας να φθάση το καράβι. Έ! αυτό ήταν. Δεν μπόρεσε ό καπετάνιος να μείνει ασυγκίνητος. Κάνει αντίθετη στροφή, περιμαζεύει το νέον και ξαναβάζει πλώρη για Άγιο Όρος.

Κάτι ακόμα πιο θαυμαστό συνέβη και με το νεαρό Μπράνκο. Μόλις κλείνουν οι πόρτες και το τραίνο ξεκινά, τρέχει ξωπίσω και ό Μπράνκο, φωνάζοντας δυνατά, κτυπώντας με τις γερές γροθιές του το τραίνο, ν’ ακούσει ό κυβερνήτης να σταματήσει. Όμως τίποτα. Το ατμοκίνητο αναπτύσσει από στιγμή σέ στιγμή ταχύτητα. Τότε ό Μπράνκο, ώσάν άλλος γίγαντας της μυθολογίας, επιχειρεί κάτι το αδύνατο. Και όμως έγινε δυνατό. Βάζει τον σταυρό του, επικαλείται το όνομα του Κυρίου Ιησού και με τα χέρια τραβάει δυνατά προς τα πίσω το ατμοκίνητο. Έ, το θαύμα έγινε. Για μία στιγμή το τραίνο μειώνει ταχύτητα και σέ λίγο μένει ακίνητο. Τότε ό Μπράνκο χωρίς χρονοτριβή κάνει ένα σάλτο και βρέθηκε κιόλας μέσα.

Εν τω μεταξύ ό μηχανικός αμήχανος για το συμβάν ψάχνει να βρει την βλάβη. Τότε ό επιβάτης τού φωνάζει, συνάμα και λίγο αστειευόμενος, όπως συνήθιζε• «άντε φύγε και αργήσαμε• για μένα σταμάτησε, δεν έχει τίποτα ή μηχανή».

Πράγματι ξεκίνησε και έφθασε στον προορισμό του χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ό π. Γεώργιος, όπως τον είχα γνωρίσει, ήταν πολύ δυνατός. Ό σεβαστός Γέροντας πάπα-Εφραίμ προηγούμενος της Ί. Μ. Φιλοθέου, σ’ ένα πρόσφατο βιβλίο του «Ό Γέροντάς μου Ιωσήφ ό ησυχαστής», κάνοντας μνείαν για τον π. Γεώργιον μεταξύ άλλων μαρτυρεί, ως αυτόπτης, ότι τα σακιά τον τσιμέντου, στη Νέα Σκήτη, τον έβλεπε να τα φορτώνεται τρία-τρία και να ανεβαίνει τις σκάλες.

Όμως όσο χειροδύναμος κι’ αν ήταν μόνο με θαύμα μπορεί να εξηγηθεί το ότι κατόρθωσε να σταματήσει ολόκληρη αμαξοστοιχία.

Φθάνει λοιπόν στον πρώτο σταθμό στην Βασιλεύουσα. Αφού πέρασε από την Άγιά Σόφιά και από όλα τα θαυμαστά προσκυνήματα, ώσάν διψασμένοι έλαφος συνεχίζει με τα πόδια μέχρις ότου έφτασε αισίως εις την Αγία Γή της Παλαιστίνης.

Όταν πάτησε τα πόδια του στην Αγίαν Πόλη, αλλά κυρίως όταν πάτησε στον τόπο όπου έτρεξαν κρουνηδόν τα αίματα τού Σωτήρος μας πάνω στον σταυρόν, όταν γονάτισε εκεί όπου φιλοξένησε ό τάφος επί τρεις ή μέρες το Πανακήρατο Σώμα τού Χριστού μας, ό νεαρός προσκυνητής πραγματικά έζησε την δεξιάν αλλοίωση τού 'Υψίστου. Ή συγκίνηση και τα δάκρυα ήταν ασταμάτητα, πού δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την προσοχή των άλλων  προσκυνητών, αλλά και αυτών των έχθρων της ορθοδόξου πίστεώς μας. Κατόπιν μετέβη εις την Λαύραν του Όσίου Σάββα του Ηγιασμένου, όπου και παρέμεινε για ένα διάστημα αποκομίζοντας ώσάν μέλισσα το πνευματικό νέκταρ από τούς τότε ενασκούμενους εκεί άγιους Πατέρες.

Από το βιβλίο ''Μοναχός Γεώργιος Βίτκοβιτς''Ι.Μ.Χιλανδαρίου.Ιωσήφ Μ.Δ

ΠΗΓΗ

Ήταν άγγελος Κυρίου…

 

Μια χειροπιαστή βοήθεια αγίου Αγγέλου έζησε και ο αγωνιστής μοναχός π. Γεράσιμος Μενάγιας (†1957), στο πρώτο μισό του αιώνα μας, ενώ ασκήτευε στο Άγιο Όρος.
Τον έστειλε κάποτε ο γέροντας του στη μονή της Λαύρας για μια επείγουσα υπόθεση. Ο π. Γεράσιμος πήρε την ευχή του και ξεκίνησε. Η απόσταση Κατουνάκια-Λαύρα είναι 3-4 ώρες, αλλά ήταν χειμώνας καιρός και είχε ρίξει χιόνι.
Όταν πέρασε την Κερασιά, ξέσπασε τρομερή χιονοθύελλα. Τον τύλιξαν πυκνές νιφάδες και δεν διέκρινε σχεδόν που βρισκόταν. Έχασε και το μονοπάτι, γιατί είχε σκεπαστεί από το χιόνι, και αναγκάστηκε να σταματήσει.

Βλέποντας τον κίνδυνο που δίετρεχε, άρχισε να προσεύχεται θερμά στον Κύριο και τη Θεοτόκο. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά, και ήρθε απ’ τον ουρανό η απάντηση: Φανερώνεται μπροστά του ένα χαριτωμένο δεκάχρονο παιδάκι.
- Ευλόγησον, γέροντα! Του λέει.
- Ο Κύριος.
- Που πηγαίνεις, γέροντα, μ’ αυτό τον καιρό; Θα σε σκεπάσουν τα χιόνια. Θα χαθείς στο δάσος με τέτοια χιονοθύελλα.
- Τι να κάνω, παιδάκι μου; Μ’ έστειλε ο γέροντας μου στη Λαύρα. Είναι ανάγκη να πάω.
- Έλα τότε να σε βοηθήσω να προσανατολιστείς.
Κι αφού τον οδήγησε ως ένα σημείο, του είπε:
- Θα πάρεις τον κάτω δρόμο και θα βγεις στο μονοπάτι που οδηγεί στη Λαύρα.

Ο π. Γεράσιμος ευχαρίστησε. Μόλις έκανε μερικά βήματα, συνήλθε. «Πως βρέθηκε μικρό παιδί εδώ και μέσα στα χιόνια;», αναρωτήθηκε. Γύρισε πίσω, αλλά δεν βλέπει κανένα. Το παιδάκι είχε εξαφανιστεί. Ίχνη βημάτων δεν υπήρχαν στα χιόνια. Ήταν άγγελος Κυρίου.

Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα των αγγέλων»

πηγή

Φώτης Κόντογλου - Ἅγιος Νίκων ὁ «Μετανοεῖτε»

Αύριο 26 Νοεμβρίου, γιορτάζεται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νίκωνος «τοῦ Μετανοεῖτε». Τὸν εἴπανε «Μετανοεῖτε», ἐπειδὴ ἔλεγε συχνὰ στοὺς ανθρώπους νὰ μετανοήσουνε, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

  Πατρίδα τοῦ ἤτανε κάποια χώρα τοῦ Πόντου ποὺ τὴ λέγανε Πονεμωνιακή. Γεννήθηκε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς. Οι γονιοί του ἤτανε πλούσιοι, μα όχι μοναχὰ στα υλικὰ πλούτη μὰ καὶ στὰ πνευματικά. Γιὰ τοῦτο τὸν ἀναθρέψανε «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου». Καὶ ενώ τὰ ἄλλα τὰ ἀδέρφια του καὶ οἱ φίλοι του ήτανε παραδομένοι στὶς διασκεδάσεις καὶ στὰ ἱπποδρόμια, ο Νίκων αγαπούσε τὴ θρησκεία, κ᾿ ἤτανε ταπεινὸς καὶ φρόνιμος σε όλα,ο λιγόφαγος, ἁπλὸς στοὺς τρόπους, σεμνολόγος, φυλάγοντας τὰ μάτια του νὰ μὴν μπεῖ μέσα του ὁ σαρκικὸς πειρασμὸς ποὺ χαλᾶ τὴν ἁγνότητα τῆς νεότητος. 

Πρεσβύτερος Αλέξανδρος Περδικομάτης 1907-1945 (70 χρόνια από τη σύλληψή του και 69 από το μαρτυρικό του θάνατο)

(Απόσπασμα από την ομιλία του κ. Κωνσταντίνου Π. Θύμη

Θεολόγου –master Ιστορίας,με τίτλο:

 «Η Εκκλησία της Κερκύρας την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής (1943-1944)», που πραγματοποιήθηκε στην Ιατροχειρουργική Εταιρεία Κερκύρας, στις 11.09.2013)

Ο π. Αλέξανδρος Περδικομάτης του Δημητρίου γεννήθηκε στους Κανακάδες το 1907. Αφού εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις (03.09.1929 - 29.12.1930), στις 19 Απριλίου 1931 νυμφεύτηκε την συγχωριανή του Ειρήνη Μουμούρη του Δημητρίου. Η Ειρήνη ήταν τότε 23 χρόνων. Καρπός του γάμου τους ήταν η απόκτηση πέντε τέκνων. Ο Αλέξανδρος από μικρός συνόδευε τον ιερέα παππού του. Η σχέση του αυτή τον έκανε να αγαπήσει την ιερωσύνη σε βάθος. Όντας απόφοιτος της Β΄ τάξεως του Σχολαρχείου χειροτονήθηκε Διάκονος στις 14 Νοεμβρίου 1936 στον ιερό ναό Υ. Θεοτόκου Λιμνιωτίσσης στην πόλη της Κέρκυρας και Πρεσβύτερος στις 28 Μαρτίου 1937 στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου Γιαννάδων από τον Μητροπολίτη Κερκύρας και Παξών Αλέξανδρο (1930-1942). Αυθημερόν τοποθετήθηκε τακτικός εφημέριος του ιερού ναού Αγίας Αικατερίνης Κανακάδων κατόπιν εκλογής που είχε πραγματοποιηθεί στις 17 Μαΐου 1936. Άνθρωπος με λεβεντιά και σθένος, λευίτης της θυσίας και πατέρας αληθινός έδειξε με απαράμιλλο μεγαλείο την ανδρεία του και το θυσιαστικό του ήθος.

 Το μαρτύριο του π. Αλεξάνδρου από τους Γερμανούς Ναζί αρχίζει στις 17 Μαρτίου 1944. Την ημέρα εκείνη ένας Γερμανός στρατιώτης καθώς περνούσε από τους Κανακάδες, στην πορεία του Έρμονες–Δουκάδες, άκουσε κάποιες ντουφεκιές. Να σημειωθεί ότι υπήρχε σχετική απαγόρευση από τους Γερμανούς για τη χρήση όπλων. Ο Γερμανός στρατιώτης αμέσως προσπάθησε να εντοπίσει από πού και ποίος τις έριξε. Πλησιάζοντας στην περιοχή που ακούστηκαν οι πυροβολισμοί βρήκε τον π. Αλέξανδρο να καλλιεργεί το αμπέλι του. Τον ρώτησε να του πει ποίος έριξε τις ντουφεκιές, αν ήταν αυτός ή κάποιος άλλος. Ο π. Αλέξανδρος δήλωσε άγνοια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κριθεί ως ύποπτος και να συλληφθεί. 

 Σύμφωνα με τις σωζόμενες μαρτυρίες δεν ήταν εκείνος που έκανε χρήση του όπλου, αλλά άλλος. Ο π. Αλέξανδρος πολύ πιθανόν είδε ποίος ήταν, αλλά η ιερατική του συνείδηση και το πατρική του αγάπη δεν του επέτρεπαν να τον μαρτυρήσει. Οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν αρχικά στο φυλάκιο των Δουκάδων και από εκεί στο Σκριπερό. Παράλληλα πήγαν μετά δύο τρεις ημέρες στο σπίτι του όπου έκαναν έρευνα. Εκεί βρήκαν σε ένα ντουλάπι μερικές σφαίρες, όχι όμως και όπλο. Οι σφαίρες -κατά τον γιό του Δημήτριο- ανήκαν στο παππού του, στον πατέρα του π. Αλεξάνδρου, που ήταν κυνηγός. Εκεί, βέβαια, τις είχε φυλάξει ο π. Αλέξανδρος για να μην τις βρουν τα παιδιά του και συμβεί κάποιο ατύχημα. Οι Γερμανοί με το στοιχείο αυτό πήγαν και έκαναν επιπλέον έρευνα στο κτήμα και στο στάβλο του, χωρίς και εκεί να βρουν κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο. Βρήκαν όμως ένα όπλο σε ένα γειτονικό στάβλο. Κατά την άποψη του γιού του Δημητρίου -ο οποίος τότε ήταν περίπου 6 ετών και θυμάται πολύ καλά τα γεγονότα- το όπλο αυτό δεν ανήκε στον πατέρα του. Οι Γερμανοί στη συνέχεια με το όπλο ήρθαν στην πλατεία του χωριού και ζήτησαν από τους συγχωριανούς να τους πουν σε ποιόν ανήκει. Τότε κανείς δε φανερώθηκε. 

 Οι Γερμανοί έχοντας αυτά τα στοιχεία στοιχειοθέτησαν κατηγορία και οδήγησαν τον π. Αλέξανδρο στο Στρατοδικείο των Ιωαννίνων. Κατά τη μετάβασή του στα Γιάννενα τον κράτησαν για μερικές ημέρες στην πόλη της Κέρκυρας. Εκεί είχε την ευκαιρία να κυκλοφορήσει για λίγο ελεύθερος. Να σημειωθεί ότι από το Σκριπερό στην Κέρκυρα τον συνόδευσε ένας συγχωριανός του χωροφύλακας. Στην πόλη συναντήθηκε με κάποια συγγενικά του πρόσωπα. Αυτά τον προέτρεψαν για να αποφύγει τις συνέπειες να δραπετεύσει, να βγάλει τα ράσα και να ξυριστεί. Ο συνεπής λευίτης αρνήθηκε. Τους δήλωνε την αθωότητά του και πίστευε ότι θα έχει ένα αίσιο αποτέλεσμα. Αντίθετα όμως το στρατοδικείο του απέδωσε το περιστατικό και λέγεται ότι τον καταδίκασε «εις θάνατον», αλλά με παρέμβαση του Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνος του μειώθηκε η ποινή σε πολυετή φυλάκιση. Στα Γιάννενα κρατήθηκε ως το Μάιο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου παρέμεινε μέχρι τα τέλη Ιουλίου.

  Από εκεί οι δικοί του έλαβαν την τελευταία επιστολή του, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι τον φόρτωσαν με μία πράξη που δεν του ανήκει. Από την Αθήνα τον Αύγουστο του 1944 μεταφέρθηκε στις σκληρές φυλακές των Ναζί στο Στάιν της Αυστρίας. Το στρατόπεδο αυτό υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ναζιστικών δυνάμεων (το επονομαζόμενο Κάστρο Βαβέλ). 

Εκεί υπέμεινε φρικτές δοκιμασίες και ταπεινώσεις με δύναμη την ελπίδα της επιστροφής στην οικογένειά του και στο αγαπημένο του ποίμνιο.

  Ιδιαίτερη αναφορά κάνει για τη συνάντηση που είχε με τον π. Αλέξανδρο στις 30 Σεπτεμβρίου 1944, ο συγκρατούμενός του Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Χαραλάμπους, ο μετέπειτα Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος, στο βιβλίο του «Μάρτυρες». 

Στις 6 Απριλίου 1945, ημέρα εισβολής των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Αυστρία, και συνθηκολόγησης των Αυστριακών, η διοίκηση των κολαστηρίων άνοιξε τις πόρτες του στρατοπέδου για να πάρουν οι κρατούμενοι το δρόμο της ελευθερίας και της επιστροφής, πριν προλάβουν και τους εκτελέσουν τα «Ες Ες». Μαζί με αυτούς και ο π. Αλέξανδρος. Εκεί, όμως, που ετοιμάζονταν να φύγουν τους αιφνιδίασαν σαν αιμοβόρα ερπετά τα «Ες Ες».

 Οι άνθρωποι του Φύρερ ηττημένοι και εκδικητικοί ξεδίπλωσαν και αυτή την ύστατη ώρα τα κτηνώδη αισθήματά τους. Στον προαύλιο χώρο των φυλακών άνοιξαν πυρ και έκοψαν το νήμα της ζωής σε εκατοντάδες κρατούμενους που προσδοκούσαν και ζούσαν για την ώρα εκείνη, την ώρα της ελευθερίας και της επιστροφής στις εστίες τους. 

Μαζί με αυτούς -στα 38 του χρόνια- και ο π. Αλέξανδρος Περδικομάτης, αφήνοντας πίσω του την πρεσβυτέρα του με πέντε ανήλικα παιδιά. 

Ο γενναίος λευίτης που έζησε και άντεξε επί ένα και πλέον χρόνο τη βαναυσότητα και την απανθρωπιά των κολαστηρίων των Ναζί, ατύχησε ή καλύτερα «παγιδεύτηκε» στην εκδικητική και λυσσώδη μανία των «Ες Ες».

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος υπό την προεδρεία του αειμνήστου Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου στις 26 Νοεμβρίου 2000 αναγνωρίζουσα τη μεγίστη προσφορά του, τη θυσία του, του απένειμε μετά θάνατον -μαζί με όλους τους άλλους αντιστασιακούς κληρικούς και θύματα της περιόδου εκείνης- ευεργετήριον γράμμα και τον χρυσούν σταυρόν του Αγίου Αποστόλου Παύλου.

Η στήλη του αποκεφαλισμού της Αγίας Αικατερίνης στην Μονή του Αγίου Σάββα στην Αλεξάνδρεια

Η στήλη του αποκεφαλισμού της Αγίας Αικατερίνης στην Μονή του Αγίου Σάββα στην Αλεξάνδρεια

Η Ιερά Πατριαρχική Μονή Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας και συγκεκριμένα το Καθολικό της, πριν γίνει χώρος χριστιανικής λατρείας, ήταν ναός αφιερωμένος στον θεό Μίθρα ή σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες στον θεό Απόλλωνα. Χαρακτηριστικές είναι άλλωστε οι οκτώ γρανιτένιοι  κίονες φραωνικής εποχής. Καθιερώθηκε ως χριστιανικός ναός, αφιερωμένος  στον Απόστολο και Ευαγγελιστή Μάρκο περί τα έτη 318-320, όταν στην Αίγυπτο με αυτοκρατορική άδεια του Μ. Κωνσταντίνου ιδρύθηκαν 40 χριστιανικοί ναοί.

            Περί το έτος 536, μετά την απόσχιση των Αιγυπτίων χριστιανών (Κοπτών) από την Πρεσβυγενή Αλεξανδρινή Εκκλησία και τη δημιουργία της Κοπτικής Εκκλησίας, η Μονή απετέλεσε την έδρα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Στα μέσα του 7ου αιώνα, καταστράφηκε από σεισμό και με τη χορηγία πλούσιου Αλεξανδρινού χριστιανού,  ονόματι Σάββα, ανοικοδομήθηκε εκ νέου  προς τιμήν του οσίου Σάββα, ο οποίος έζησε στην Αλεξάνδρεια πριν μεταβεί στα Ιεροσόλυμα.
             Κατά την αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου, η Μονή πυρπολήθηκε και ανακαινίσθηκε περί το 889 επί Πατριάρχου Αλεξανδρείας Μιχαήλ με τη μεσολάβηση του αυτοκράτορα Λέοντα Δ΄ του Σοφού προς τον χαλίφη Ελ Μουτάμεζ. Ανακαινίσθηκε εκ νέου από τον άγιο Πατριάρχη Ιωακείμ τον Πάνυ (1487-1567). Επίσης, μετά την πυρπόληση του έτους 1652 και την απώλεια όλων των μοναχών που ενταφιάσθηκαν στα ερείπιά της, η Μονή ανοικοδομήθηκε πάλι  το 1676 από τον Πατριάρχη Παΐσιο (1657-1677).

              Κατά τη γαλλική κατοχή, ο Ναπολέων εξέδωσε διαταγή κατεδαφίσεως της Μονής λόγω στρατιωτικών προτεραιοτήτων – διαταγή η οποία ανεκλήθη μετά από επίμονη αντίσταση και ενέργειες του πατριάρχου Παρθενίου Β΄ Παγκώστα (1788-1805).

            Η Μονή ανακαινίσθηκε και πάλι το έτος 1875 από τον πατριάρχη Σωφρόνιο Δ΄ (1870-1899) με τη γενναία χορηγία του εθνικού ευεργέτου Γεωργίου Αβέρωφ. Μικρές ανακαινίσεις έγιναν επί πατριαρχών Φωτίου (1900-1925) και Χριστοφόρου Β΄ (1939-1967). Ο κίνδυνος κατάρρευσης του συγκροτήματος οδήγησε τον πατριάρχη Νικόλαο ΣΤ΄ (1968-1986) στην απόφαση της κατεδάφισής του, πλην του ναού, και στην ανέγερση της Μονής εκ νέου. Ανακαίνιση πραγματοποιήθηκε από τον μακαριστό Πατριάρχη Πέτρο Ζ΄ (1997-2004).Τελευταία φορά η πατριαρχική Μονή του Αγίου Σάββα ανακαινίσθηκε κατά τα έτη  2008-2009 από την Α.Θ.Μ.  τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρον Β΄.

           Κατά την ιστορική του διαδρομή το μοναστικό αυτό ενδιαίτημα, εκτός από Πατριαρχική Καθέδρα, διετέλεσε και κοιμητήριο πατριαρχών, κληρικών, μοναχών, ορθοδόξων και αλλοδαπών χριστιανών, πτωχοκομείο, νοσοκομείο, υγειονομείο, σχολείο, λοιμοκαθαρτήριο, ξενώνας και άσυλο.

           Σήμερα, στην Ιερά Πατριαρχική Μονή, ο Μακαριώτατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρος Β΄, συνεχίζοντας την παράδοση του προκατόχου του Μελετίου Πήγα (1590-1601), του ιδρυτή του πρώτου, μετά την αραβική κατάκτηση, χριστιανικού εκπαιδευτηρίου της Αλεξανδρείας στους χώρους του μοναστηριού, επανίδρυσε και λειτουργεί την Πατριαρχική Σχολή Αλεξανδρείας “Άγιος  Αθανάσιος”, που αποτελεί εκπαιδευτικό ίδρυμα διετούς φοίτησης για αφρικανούς  νέους, προκειμένου να στελεχώσουν τις εκκλησιαστικές Επαρχίες του Θρόνου στις χώρες καταγωγής τους. Ακόμη, εντός της Μονής στεγάζεται Εκκλησιαστικό Μουσείο, τμήμα της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης και το Λύκειο Ελληνίδων Αλεξανδρείας. 

          Αξιοσημείωτο είναι ότι εντός του κυρίου Ναού βρίσκεται ως πολύτιμο θησαύρισμα η κολώνα όπου κατά την παράδοση αποκεφαλίσθηκε η αλεξανδρινή Μεγαλομάρτυς  Αγία Αικατερίνη, ενώ στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ευαγγελιστού Μάρκου φυλλάσονται προς προσκύνηση λείψανα πολλών αλεξανδρινών Αγίων.Τέλος επί της Ιεράς Αγίας Τραπέζης εντός του ιερού Βήματος χειροτονήθηκε και έλαβε την Χάρη της  Ιερωσύνης ο Άγιος του αιώνος μας, Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος  Πενταπόλεως

Πηγές- Εδω και Εδώ

Αυτοκυριαρχία- Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

 Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να κυριαρχούν στην καρδιά τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να κυριαρχούν στη γλώσσα τους.
 Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να βάλουν τάξη στην ζωή τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να βάλουν τάξη στο κράτος.
 Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν αν δουν κόσμο μέσα τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να δουν τον εαυτό τους στον κόσμο.
 Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να συμμετέχουν στον πόνο του άλλου, ακόμα λιγότερο μπορούν να συμμετέχουν στη χαρά του άλλου.
 Κράτα όλα τα πράγματα στην κατάλληλη απόσταση, μόνο την ψυχή σου πλησίασε όσο περισσότερο στον Θεό.

 Εάν χύσεις νερό στην φωτιά, δεν θα έχεις ούτε νερό ούτε φωτιά.
Εάν επιθυμήσεις το ξένο, θα μισήσεις το δικό σου και θα χάσεις και τα δυο.
 Εάν πλησιάσεις την υπηρέτρια όσο και την γυναίκα σου, δεν θα έχεις ούτε υπηρέτρια ούτε γυναίκα.
Εάν πίνεις συχνά στην υγεία του άλλου, θα χάσεις τη δική σου.
 Εάν ασταμάτητα μετράς χρήματα του άλλου, όλο και λιγότερο θα έχεις δικά σου.
Εάν ασταμάτητα μετράς τις αμαρτίας του άλλου, οι δικές σου θα αυξάνονται!

πηγη

Το όραμα του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας(τοιχογραφίες)

 

Ο άγιος ιερομάρτυρας Πέ­τρος, επίσκοπος Αλεξαν­δρείας, κατά την εποχή του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (286-305 μ.Χ.) ήταν διδάσκα­λος της αληθούς Πίστεως και οδηγός των χριστιανών στα ορθόδοξα Δόγματα.

Αγιος Πέτρος Αλεξανδρείας-Νόβγκοροντ,12ος αιώνας

 Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού (303 μ.Χ.) εστάλησαν στρα­τιώτες στην Αλεξάνδρεια, οι οποίοι τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στη Νικομήδεια. Εκεί τον φυλάκισαν με προσταγή του βασιλιά και επρόκειτο να τον αποκεφαλίσουν.

«Όραμα του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας»

Μονή Γκρατσιάνιτσα-Σερβία

 Το γεγονός αυτό το πληροφορήθηκε ο ιερέας Άρειος, ο οποίος είχε αφοριστεί από τον Άγιο, διότι δίδασκε ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, δηλαδή ο Υιός, δεν είναι Θεός, αλλά τέλειο κτίσμα του Θεού. Τότε λοιπόν ο Άρειος θεώρησε κατάλληλη την ευκαιρία και έστειλε ιερείς και διακόνους να μεσιτεύσουν στον Άγιο να άρει τον αφορισμό και, ως φιλεύσπλαχνος, να του δώσει συγχώρηση.

«Όραμα του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας»

Εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Άλατρο Λευκάδας

«Όραμα του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας»

Άγιον Όρος 16ος αιώνας

 Ο Άγιος όμως, επειδή γνώριζε τις πονηριές του Αρείου και ήταν βέβαιος ότι αυτός δεν είχε μετανοήσει στ’ αλήθεια και έμενε στην κακοδοξία του, δεν του έδωσε τη συγχώρηση που ζητούσε. Και όχι μόνο αυτό· απέπεμψε τους απεσταλμένους του ιερείς και διακόνους, λέγοντάς τους: «Ο Άρειος ας εί­ναι αφορισμένος και χωρισμένος από τη δόξα του Χριστού, και στην παρούσα ζωή και στην αιώνια». 

 Είπε μάλιστα σ’ αυτούς ότι είδε σε όνειρο τον Κύριο ως νεογέννητο παιδί να αστράφτει περισσότερο από τον ήλιο και να φορεί ένα χιτώ­να, που ήταν σχισμένος από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Από τον Κύριο δε, που στο όραμα είχε το σχήμα παιδιού νεογνού, έμαθε ότι εκείνος που του διέρρηξε (έσχισε) το χιτώνα ήταν ο Άρειος. Και βέβαια, είπε σ’ αυτούς συμπληρώνοντας, το όραμα αυτό υποδηλώνει τη διαίρεση και το χωρισμό του Υιού από τον Πατέρα και όλες τις άλλες κακοδοξίες του Αρείου.

«Όραμα του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας»

Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Γορίτσας, 19ος αιώνας.

 Ο άγιος ιερομάρτυρας Πέτρος, πατριάρχης Αλεξανδρείας, κατά την προσταγή του βασιλιά, ετελειώθη δι’ αποκεφαλισμού.

«Όραμα του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας»

-Τοιχογραφία στον Αγιο Γερμανό της Πρέσπας 

«Όραμα του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας»

 Παναγίας Ρασσιώτισσα Καστοριάς 

Η παράσταση του οράματος του Πέτρου Αλεξανδρείας στο Ιερό Βήμα

 του καθολικού της Ι.Μ. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Κάτω Πεδινών Ζαγορίου, 18ος  αιώνας.

(Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Με τους Αγίους μας-Συναξαριστής Νοεμβρίου, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ.215-216)