Η εμπονη προσευχή, όπως την έζησε και μας την δίδαξε ο Άγιος Παΐσιος

Σε μια εποχή πνευματικής αποσύνθεσης, όπου ο άνθρωπος λησμονεί το βάθος της ύπαρξης του, αναζητώντας παρηγοριά σε φευγαλέες σκιές και κούφιες εντυπώσεις, η μορφή του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου στέκει ως άστρο άσβεστο, ως σημείο εσχατολογικής αναφοράς και ταυτόχρονα ως καταφυγή πονεμένων ψυχών. Κέντρο και αποκορύφωμα του βίου του, δεν είναι παρά η εμπονη προσευχή, η μυστική, καρδιακή κραυγή αγάπης και πόνου, για όλη την οικουμένη.

Ο Άγιος Παΐσιος δεν ησύχασε ποτέ με μια προσευχή τυπική, αποκομμένη από τον παλμό της αγάπης. Η προσευχή του ήταν εμπειρική Θεολογία· ένας τρόμος γεμάτος έλεος, μια αναχώρηση από το εγώ, για να ενδυθεί τον άλλον. Δεν προσευχόταν για να λάβει. Προσευχόταν για να δοθεί. Έγινε χωρητικός του πόνου του κόσμου. «Ο μοναχός πρέπει να κάνει προσευχή με πόνο για όλο τον κόσμο», έλεγε. Και το έπραττε. Μα όχι μόνον ο μοναχός. Κάθε ψυχή που αγαπά αληθινά, οφείλει να προσεύχεται.

Η εμπονη προσευχή που δεν είναι απλώς συγκίνηση ή λύπη, αλλά βαθιά υπαρξιακή μέθεξη στον πόνο του άλλου, είναι εκείνη η λειτουργία της καρδιάς που αγγίζει τον Θεό όχι με λέξεις, αλλά με τους άρρητους στεναγμούς της Αγάπης. Ο Άγιος Παΐσιος την ασκούσε όχι περιστασιακά, αλλά ως μόνιμη στάση ζωής. Γι' αυτό και έπαυε να είναι απλώς "ένα άτομο". Γινόταν καθολικός άνθρωπος, παγκόσμια καρδιά. Γινόταν «πύρινη βάτος» που καιγόταν για τον άλλον, χωρίς να κατακαίγεται.

Μία συγγνώμη μετά θάνατον…

Λέει ο ( προ ολίγων ημερών αγιοκαταταχθείς) παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, άγιος Κληρικός:

«Κατέβαινα από τον άγιο Νικόλαο και συνάντησα μια παλαιοημερολογίτισσα και τη χαιρέτησα. Εκείνη όμως όχι μόνο δεν με χαιρέτησε, αλλά γύρισε πίσω και με μούτζωνε με τα δυο της χέρια… Μετά από καιρό κοιμήθηκε και ερχότανε στον ύπνο μου κάθε βράδυ σε άθλια κατάσταση, σαν ζητιάνα, και με ενοχλούσε και ζητούσε κάτι.

Πήγα στα Τρίκαλα στη Μητρόπολη και τα ανέφερα. Ρώτησα το Δεσπότη τι να κάνω και μου είπε, να πας νύκτα, αφού την ημέρα δεν αφήνουν τα παιδιά της, να κάνεις ένα τρισάγιο στον τάφο της για να συγχωρηθεί η ψυχή της. Αφού έκανα το τρισάγιο, κατόπιν δε με ενόχλησε άλλο»

Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, 1975, στο «Αγιολογία», αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 83-84)

sostis.gr

Ερημος φάρος...

♪♫♪ Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να 'χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ... ♫♪♫

Ξύλινα Σπαθιά

Ο φάρος στην νησίδα Περιστερές που βρίσκεται ανάμεσα στην Κέρκυρα και την Αλβανία.

Loukas Hapsis Photography

…νά μετριάσεις τήν ἐμπιστοσύνη στή διαίσθησή σου… (ὅσιος Σωφρόνιος)

Επιστολή 32
Εργασία επάνω στον εαυτό της. Διαίσθηση και αγιότητα.

The Old Rectory
13 Ιανουαρίου 1968

Αγαπητή μου Μαρία,

Να πληθαίνει αδιάκοπα σ’ εσένα η Άνωθεν ευλογία και η ειρήνη του Χριστού να βασιλεύει στην ψυχή σου.
Σήμερα είναι ιδαίτερα σημαντικό ν’ αρχίσω το γράμμα μου επικαλούμενος για σένα την Άνωθεν ειρήνη. Με αναγκάζεις να σου γράψω αμέσως εφόσον το τελευταίο γράμμα μου σε σύγχυσε με αμφιβολίες. Γράφεις: «Παλαιότερα η διαίσθησή μου ποτέ δεν με είχε παραπλανήσει. Τώρα όμως χάρηκα που είδα ότι έσφαλα».

Σε παρακαλώ, μη βάζεις τον άνθρωπο σε τόσο δύσκολη θέση, όταν για κάθε απάντηση μπορείς να βρίσκεις κάτι το αρνητικό. Σήμερα θέλω να σου γράψω ότι όχι μόνο η διαίσθησή σου σε σχέση με το γράμμα μου ήταν λανθασμένη, αλλά και ότι γενικά το να εμπιστεύεσαι τόσο πολύ τη διαίσθησή σου, δεν είναι ακίνδυνο πράγμα. 

 Και το δεύτερο αυτό είναι πολύ σημαντικότερο από το πρώτο. Για το ότι είχα πάντοτε τα καλύτερα αισθήματα για σένα δεν πρέπει να αμφιβάλλεις. Έχεις θαυμάσια καρδιά, ωστόσο όμως και συ ακόμη πρέπει να εργάζεσαι επάνω στον εαυτό σου, για να τον κάνεις ακόμη πιο άνετο με τους ανθρώπους που σε αγαπούν. Να γίνεις τέτοια, που να μη προκαλούνται ούτε προστριβές ούτε λάθη ούτε παρεξηγήσεις μαζί σου. Τέτοιος ήταν ο Γέροντας Σιλουανός. 

Συνεπώς, Μαρία, αν πρόκειται για εφήμερα πράγματα, τότε τα λάθη δεν είναι τόσο ουσιαστικά. Αν όμως εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας για πράγματα υπέρτατης σημασίας, τότε το κάθε λάθος μπορεί να απειλήσει τον άνθρωπο ακόμη και με απώλεια. Με την έννοια λοιπόν αυτή να υπακούς στην πείρα των αρχαίων ασκητών, που δεν επιτρέπει να εμπιστευόμαστε σε τέτοιο βαθμό τη διαίσθησή μας.

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Borkolabovskaya

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Μπορκολαμπώφ τῆς Ρωσίας

Η προέλευση της εικόνας της Παναγίας Borkolabovskaya είναι άγνωστη. 

Η παράδοση αναφέρει ότι μεταφέρθηκε στο Μοναστήρι Borkolabovsky στην περιοχή Bykhov της επαρχίας Mogilev στις 11 Ιουλίου 1659 από τον πρίγκιπα Semyon Pozharsky , ο οποίος επέστρεφε από μια εκστρατεία στην Πολωνία . Πιθανότατα την πήρε από μια από τις εκκλησίες στην Κεντρική ή Δυτική Λευκορωσία.

 Σύμφωνα με μία άλλη παράδοση, η Μητέρα του Θεού αποκάλυψε θαυματουργικά τη θέλησή της να αφήσει την εικόνα σε αυτό το μοναστήρι (τα άλογα που μετέφεραν τη συνοδεία με την εικόνα σταμάτησαν στα τείχη του μοναστηριού και αρνήθηκαν να κινηθούν) . 

 Η εικόνα έγινε τελέσει για πολλά θαύματα και εορτάζεται στις 24 Ιουλίου (11 Ιουλίου)
Η εικόνα ανήκει στον εικονογραφικό τύπο της Οδηγήτριας  Στυλιστικά, ανήκει στα έργα της σχολής Σλουτσκ-Πολέσιε και χρονολογείται στο πρώτο μισό - μέσα του 17ου αιώνα 

ΒΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΒΙΟ

Έλεγε ο αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Βίος χωρίς λόγια είναι πιο ωφέλιμος από λόγια χωρίς βίο. Ο ένας και με τη σιγή ωφελεί. Ο άλλος και με τη φωνή ζημιώνει. Αν όμως λόγια και βίος συμπίπτουν, αποτελούν άκρας φιλοσοφίας κατόρθωμα» (από το «Γεροντικό»)

  Η εποχή μας είναι η εποχή των λόγων. Δεν έχει σημασία αν εκφέρονται με τη φωνή. Τα σχόλια στο Διαδίκτυο, οι εικόνες που αξίζουν όσο χίλιες λέξεις, η ανάγκη να μην κρύβουμε την άποψή μας διότι είναι σημαντική όπως πιστεύουμε, αποτελούν τρόπους φανέρωσης του ποιοι είμαστε. Ασταμάτητοι είμαστε οι άνθρωποι, συχνά και ασυνάρτητοι. Ποιος να ακούσει τον ασκητικό λόγο ότι ο βίος χωρίς λόγια είναι πιο ωφέλιμος από τα λόγια χωρίς βίο. Ο ασκητής αναφέρεται στη ζωή με νόημα, όχι στον βίο τον αβίωτο. Και η ζωή με νόημα δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Αντίθετα, και η σιωπή διδάσκει, όταν ο άνθρωπος νιώθει την αγάπη, την ελπίδα, την ανάσταση. Όταν μπορεί να μοιραστεί ένα χαμόγελο. Να σταθεί στο δάκρυ του άλλου. Να νιώσει ότι η προσευχή είναι αληθινή βοήθεια και να την κάνει γι’ αυτόν που τον δυσκολεύει. Όταν όμως λες χωρίς να ζεις, τότε μπορεί να κάνεις θόρυβο, αλλά ούτε ωφελείς ούτε ωφελείσαι.

 Οι άνθρωποι σήμερα έχουμε έντονη την τάση της αυτοδικαίωσης, η οποία συνοδεύει την περιαυτολογία.

Ας σχετισθούμε με τον άγιο που φέρομε το όνομά του...

Ας σχετισθούμε με τον άγιο που φέρομε το όνομά του ή με τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, που είναι πολύ πρόχειρος και εύκολος· ακόμη και τους μουσουλμάνους ακούει.

Ας σχετισθούμε με τον άγιο Νικόλαο, που πηγαίνει και στους αμαρτωλούς και στους εγκληματίες και τους σώζει.

Ας σχετισθούμε με την Παναγία. Ποιός μίλησε στην Παναγία και αστόχησε, δεν άκουσε την φωνή της, δεν δέχθηκε το χάδι της;
Την Παναγία ακόμη και μέσα από την κόλασι την φωνάζουν· πόσο μάλλον εμείς που είμαστε έξω από την κόλαση.

Ας έχωμε, όσο μπορούμε, τους δικούς μας μεσίτες. Και αναμφιβόλως, ποιός αγνοεί ότι οι άγιοι είναι πρόσωπα ζωντανά, ότι ευρίσκονται «εν χειρί Θεού» και επομένως μπορούν να ενεργούν οι ίδιοι;

Άραγε, τί μπορώ να του ζητήσω;
Οτιδήποτε, προπάντων όμως την σωτηρία μου, την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού, ή να μου δώση τον Χριστόν που αυτός κατέχει.

Ένας τέτοιος κόπος και μια τέτοια προσπάθεια μας γεμίζει με αναμνήσεις. Μία φορά στις εκατό να πετύχωμε κάτι, αυτή η μία φορά είναι δυνατόν να μας θρέφη για ένα, δέκα, είκοσι, πενήντα χρόνια.

Πολλές φορές ακούμε να λένε: «Υπάρχει άγιος!

The Soviet Gulag’s Most Terrifying Torture Methods

                       

ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Οι εποχές και οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται, συχνά με τον ίδιο τρόπο. Το δυστύχημα είναι ότι ελάχιστοι από τους κρατούντες έχουν την παιδεία ή την εμπειρία να αντιληφθούν όσα συμβαίνουν, με αποτέλεσμα να παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις .

Σχετικό είναι το ιστορικό χρονικό του «σεργιανισμού», που λίγοι ξέρουν και ακόμα λιγότεροι έχουν την ικανότητα να το συσχετίσουν με την ελληνική πραγματικότητα σήμερα.

Το 1922 στη Ρωσία, αφού φυλάκισαν τον νόμιμο Πατριάρχη Τύχωνα, οι μπολσεβίκοι ίδρυσαν την λεγόμενη «ζώσα Εκκλησία» με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Σέργιο Στραγκορόδσκι, με σκοπό τον πλήρη έλεγχο της Εκκλησίας και του ποιμνίου της από τους άθεους κομμουνιστές.
Ο λαός της Ρωσίας απέρριψε τη νέα «εκκλησία» και συστρατεύτηκαν με τον Πατριάρχη Τύχωνα όταν αυτός αποφυλακίστηκε. Ο Μητροπολίτης Σέργιος, απομονωμένος από το ποίμνιο και με μοναδική του στήριξη το άθεο καθεστώς αλλά κανέναν πιστό, έδειξε μεταμέλεια και μετά από δημόσια ομολογία έγινε πάλι δεκτός από τον Πατριάρχη.

Οι καθεστωτικοί μπολσεβίκοι όμως δεν το έβαλαν κάτω. 

Στις 13/12/1926 συνέλαβαν τον Σέργιο και μέχρι την απελευθέρωσή του στις 30/3/1927 είχε «σχεδιαστεί» η νέα εκκλησία. 

Στις 29/7/1927 ο Σέργιος υπέγραψε «Δήλωση» με την οποία δήλωνε ότι υποτασσόταν στο κράτος για να λάβει την «προστασία» του, δηλαδή να λειτουργεί ελεύθερα χωρίς διώξεις. Οι ιερείς του μεταβλήθηκαν σε πράκτορες της KGB και η Εκκλησία αναγνωρίστηκε επίσημα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο Ζ’ . 

Η τραγωδία της Βιθυνίας από τις κεμαλικές συμμορίες

Τέτοιες μέρες του 1908 επικράτησε το πραξικόπημα των Νεότουρκων με κέντρο την Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Τότε άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου για όλη την Εγγύς Ανατολή...
Η πολιτική των Νεότουρκων είχε ως στόχο την ομογενοποίηση της Αυτοκρατορίας εκτουρκιζοντας τους πληθυσμούς ή εξοντώνοντας τους μη επιδεχόμενους την αφομοίωση. Σ' αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε η Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών σε δύο φάσεις:
-κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) υπό τα όμματα της Γερμανίας του Κάιζερ και-κατά την κεμαλική περίοδο (1919-1920).

Η πρώτη φάση της κεμαλικής περιόδου είναι τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στη Βιθυνία, απ' όπου και η φωτογραφία.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια πολύ σημαντική μαρτυρία για το τι συνέβη στην Βιθυνία από τις κεμαλικές συμμορίες
https://www.ebooks4greeks.gr/h-mikrasiatikh-tragwdia

Συγκλονιστικές επίσης είναι και οι ανταποκρίσεις από την περιοχή του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Φαλτάιτς:

«Το μόνο που θα κάνεις για να ξαλαφρώσεις είναι να μην ακούς τί σου λέγει το μυαλό»

Κάποτε ένας πανεπιστημιακός καθηγητής πήγε και του είπε: 

«Θέλω να μου πεις δυο λόγια. Έχω μια στενοχώρια, μια μελαγχολία. Τί να κάνω για να μου φύγει;»
«Το μόνο που θα κάνεις για να ξαλαφρώσεις είναι να μην ακούς τί σου λέγει το μυαλό», τον συμβούλεψε.
«Τι να ακούω;», ρώτησε.
«Να ακούς τί σου λέγει η καρδιά σου. Εκείνη να ακολουθείς. Η καρδιά σου να σου λέει να αγαπάς Αυτόν που μας έδωσε τα πάντα και χαιρόμαστε. Το μυαλό παρασέρνει τον άνθρωπο. Αν αγαπάς Αυτόν που έκαμε τα πάντα, θα κατοικήσει μέσα σου και θα σε οδηγεί. Ακόμη να φοβάσαι και να λατρεύεις Αυτόν που έκανε τα πάντα και μας τα χάρισε, διότι μπορεί να μας τα πάρει, αν δε φανούμε άξιοι. Ελπίζοντας όμως στο έλεος του Θεού, που έκανε τα πάντα, ο φόβος δια της αγάπης φεύγει και μένει η προσκύνησις. Χαίρεται τότε και αναπαύεται ο άνθρωπος και η ζωή του γεμίζει με νόημα, και δεν έχουν θέση η στενοχώρια και η μελαγχολία».

Γερο-Γελάσιος - Σιμωνοπετρίτες Πατέρες που βρήκαμε και αγαπήσαμε (1973-1997)

πηγή

“Ανάλογα μέ τόν πειρασμό δίνει ὁ Θεός καί τή δύναμη νά τόν ἀντιμετωπίσουμε.

 Σημειώνει ὁ Μοναχός Μιχαήλ: «Θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα περιστατικό τό ὁποῖο μᾶς διηγήθηκε ὁ παπα-Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης. "Περί τό '42", μᾶς εἶπε "σ' ἕνα ἀσκητή ἐδῶ πιό κάτω, στα Καρούλια, τελείωσε τό ἀλεύρι του. Ἀλλά ἐκεῖνον τόν καιρό οὔτε κἂν ἐλπίδα ὑπῆρχε νά βρῆ κανείς ἀλεύρι.

 Τότε, πῆγε αὐτός ὁ παππούλης, μάζεψε βελανίδια μέ τά ὁποῖα εἶναι γεμάτο τό Ἅγιο Ὄρος, τά ξέρανε, τα στούμπισε, ἔγιναν ἀλεύρι, καί τά ἔφαγε. Καί συνέχισε ἔτσι 4-5 χρόνια, μέχρι τό '46, ὁπότε ἦρθαν τά πρῶτα ἀλεύρια στό Ἅγιο Ὄρος ἀπ' τήν ἀμερικανική βοήθεια, τήν UNRA.

Πέρασαν πάνω από 10 χρόνια ἀπό τότε, καί κάποιο ἄλλο γεροντάκι θυμήθηκε αὐτό τό περιστατικό, καί εἶπε:
‘Δέν σταματάω τό ἐργόχειρό μου, νά ζῶ ξέγνοιαστα καί νά τρώω καί γώ μόνο βελανίδια, μέ τά ὁποῖα εἶναι γεμάτη ἡ περιοχή μας;

 Μάζεψε λοιπόν βελανίδια, τά στούμπισε, τά ἔφαγε, ἔπαθε αἱμορραγία, καί πέθανε σέ μερικές ώρες".

Ο Ναός λέγεται και Θεόκτιστος εξ αιτίας αυτού του θαύματος

πηγή

Η Ιερά Μονή Κουδουμά εύστοχα ονομάστηκε με την έννοια της πνευματικής ακμής :« ως η τελευταία Λαύρα της Κρήτης»

Το πνευματικό έργο που συντελέστηκε σ΄αυτό το Μοναστήρι, κατά τα τέλη του 19ου αιώνος και στις αρχές του 20ού, ήταν κολοσσιαίο, λόγω της αγιότητος των αυταδέλφων Αγίων Πατέρων Παρθενίου και Ευμενίου !
Υπήρξαν άγιοι ασκητές που έφτασαν σε μεγάλα μέτρα αγιότητας πριν ακόμη κτιστεί το Μοναστήρι.
Το Άγιον Όρος της Κρήτης !Η αρχαιότερη μονήτης Νότιας Κρήτης !
Εβδομήντα τέσσερα χιλιόμετρα νότια του Ηρακλείου,στην «άκρα στ' Αστερούσια»,
κρυμμένη καλά από την κορυφή του Κόφινα και προστατευμένη από μια μαγική- ενίοτε και τρομακτική - διαδρομή είναι η Ιερά Μονή του Κουδουμά

[...]Ο τόπος ήταν άγριος, ακατοίκητος και το κτίσιμο ενός μοναστηριού φάνταζε αδύνατο.

Μεσα όμως στα χαλάσματα του ερημωμένου Ναού ο Όσιος Παρθένιος ως άλλος Μωυσής είδε και συνομίλησε με την Υπεραγία Θεοτόκο η οποία τον πρόσταξε λέγοντας:
«..μεῖνε ἐδῶ νὰ ἱδρύσεις Μονύδριον νὰ ἐκτελεῖτε τὰ τῆς μοναδικῆς πολιτείας καθήκοντα καὶ τὴν τάξιν τῆς ἀκολουθίας σώαν καὶ μὴ φοβοῦ διότι Ἐγὼ θὰ εἶμαι οἰκονόμος».
Έτσι με την προτροπή της Παναγίας εισέρχονται εις ένα μεγάλο αγώνα για την ίδρυση της Μονής Κουδουμά.
Άρχισαν να κτίζουν το Μοναστήρι στο οποίο δεν υπήρχε παρά λίγο παλαιό τείχος στην Εκκλησία όπως ο Όσιος Ευμένιος αναφέρει στον Επίσκοπο Αρκαδίας Βασίλειο στις 08/10/1915. λέγοντας
«…ἱδρύσαμε ἐκ βάθρων τὴν Μονὴν, μὴ ἔχων τότε εἰμὴ ὀλίγον τεῖχος παλαιὸν ἐν τὴ ἐκκλησία…».

Έτσι έφτιαξαν ένα μικρό τμήμα του σημερινού Ναού της Παναγίας εξυπηρετούμενοι σ’ αυτόν στις Ακολουθίες και στις καθημερινές θείες Λειτουργίες τους και διαμένοντες οι ίδιοι εις ένα σπήλαιο παραπλεύρως του Ναού. Τα δυό αδέρφια δεν είχαν καθόλου χρήματα, αλλά τελικά ο κόσμος στην περιοχή υποστήριξε με κάθε τρόπο τους μοναχούς, που είχαν γίνει γνωστοί για την αγιότητά τους και τα θαύματα που πραγματοποιούσαν.
Κατά θαυμαστό τρόπο βρήκαν νερό και άνοιξαν πηγάδι για να εξυπηρετούνται οι Πατέρες και οι εργάτες της Μονής.

O δωδεκάχρονος Σέρβος Νεομάρτυρας Σλόμπονταν Στογιάνοβιτς

Πραγματοποιήθηκε σήμερα στο νεκροταφείο στο Ντρίνιατσα κοντά στο Zβόρνικ το μνημόσυνο του Σλόμπονταν Στογιάνοβιτς, ενός 12χρονου αγοριού που έσφαξε πριν από 28 χρόνια στον οικισμό Καμέννιτσα η μουσουλμάνα Ελφέτα Βέσελι, μέλος του Στρατού της Βοσνίας Ερζεγοβίης από την αδελφή του Σλάζανα.

Στις 27 Ιουλίου 1992 , στην Βοσνία Ερζεγοβίνη , ο 12χρονος Σλόμπονταν Στογιάνοβιτς, γύρισε στο χωριό του, (έξω από τον Ζβόρνικ), που το είχε εγκαταλείψει η οικογένεια του λόγω της προσέγγισης μουσουλμάνων παραστρατιωτικών, για να λύσει το σκύλο του. Αλλά, τον έπιασαν οι μουσουλμάνοι.
Το σώμα του αγοριού βρέθηκε ένα χρόνο μετά, στις 16 Ιουνίου 1993, στον οικισμό Μπάιριτσι στο Νόβο Σέλο, κοντά στο Ζβόρνικ, σε ένα λάκκο, κατά τη διάρκεια εκταφής πέντε Σέρβων στρατιωτών.

Αναγνωρίστηκε μέσω ανάλυσης DNA.
Ο δωδεκάχρονος Σλόμπονταν κατακρεουργήθηκε από την μουσουλμάνα Ελφέτα Βέσελι που ήταν μέλος «Διμοιρίας Σαμποτάζ» του λεγόμενου Στρατού των Μουσουλμάνων και η οποία καταδικάστηκε έπειτα από 26 χρόνια, στις 8 Μαΐου, σε 10 χρόνια φυλάκισης για τη βάναυση δολοφονία του παιδιού.
Σύμφωνα με τους (μουσουλμάνους) μάρτυρες στη δίκη, η Ελφέτα Βέσελι , άνοιξε την κοιλιά του παιδιού σε σχήμα σταυρού.

Γερόντισσα Γαλακτία: «Εστίες προσευχής»

(30 Μαρτίου 2016)

Η Γερόντισσα απευθυνόμενη σ’ έναν γνώριμό της ιερέα που την επισκέφθηκε.
ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ: «Βλέπω με άλλα μάτια τις νύχτες τα γεγονότα που έρχονται… Στριφογυρίζω, δεν κοιμάμαι. Προσεύχομαι. Βλέπω την ταραχή, την αναστάτωση του κόσμου. Εσύ θα χρειάζεται να μην είσαι σε ένα μέρος. Πρέπει να εμψυχώνεις τον κόσμο. Και μόνο να κινείς το χέρι σου σε στάση ευλογίας θα μεταφέρεις ειρήνη στον λαό. Ο διάβολος θα τους κατευθύνει επάνω σου και σε άλλους αλλά θα σας φυλάξει ο Χριστός! Η Παναγία μας!

 Να μείνετε στα σπίτια σας προσευχόμενοι. Να υπάρχουν εστίες προσευχής. Αυτό θα φυλάξει τον κόσμο. Θα χυθεί αίμα, δεν θα είναι έτσι απλά. Λίγα όμως θα γίνουν. Και λίγες μέρες. Να μιμηθούμε τον ηρωισμό των προγόνων μας. Στη μάχη για τον Χριστό με τον σταυρό στο στήθος. Τα βλέπω όπως βλέπω εσάς τώρα. Δεν ξέρω ημερομηνία. Πρέπει με διάκριση να κατευθύνουμε τον κόσμο και να τον εμψυχώνουμε να αντισταθεί. Έτσι θα μονοιάσει ο κόσμος και ο ένας θα βοηθιέται από τον άλλο.

 Οι Τούρκοι θα έρχονται αλλά θα φοβούνται κιόλας. Άτακτα θα φύγουν κυνηγημένοι και από γυναίκες. Προσευχή να είναι έτοιμοι οι Ρώσοι. Από την προσευχή και τη μετάνοια μας θα εξαρτηθούν πολλά πράγματα. Έρχονται οι Τούρκοι γιατί είναι άμυαλος λαός. Το επιτρέπει όμως ο Κύριος για τα παράξενα που κάνουν οι άνθρωποι».

Πηγή: “Η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης”, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, εκδ. Θεομόρφου, Β΄ έκδοση, σελ. 144-145.

Οι Μακαριστοί Μάρτυρες της Εκκλησίας και του Γένους: Γερόντισσα Αγαθονίκη και Μοναχός Νεκτάριος

Κατά την 27η Ιουνίου 1958 και περί ώρα 6:30 μ.μ.έξωθι ακριβώς της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Λάρνακας, ομάδα έξαλλων Τούρκων επιτέθηκε κατά του Οσιωτάτου Μοναχού Νεκταρίου και με αλλεπάλληλους εκ των όπισθεν τον έριψαν κατά γης όπου δέχτηκε έτερους έξι πυροβολισμούς ενώ με μαχαίρια του έκαναν 16 συνεχείς επιθέσεις εκ τους σύνεγγυς. Σύνεπεια όλων αυτών ήταν, όπως είναι επόμενο ο άμεσος θάνατος του. Ταυτόχρονα, λίγο μακρύτερα του π. Νεκταρίου, βρίσκεται νεκρά, η πυροβοληθείσα και αυτή, η Οσιωτάτη Γερόντισσα Αγαθονίκη η οποία μετέβαινε για υπηρεσία στην Ιερά Μονή.

Φαίνεται πιθανόν ότι η Μακαριστή πλέον Οσιομάρτυς και Εθνομάρτυς Αγαθονίκη θα προσέτρεχε σε βοήθεια του εκπνέοντος και στενάζοντος από τους πόνους π. Νεκταρίου, όταν δέχθηκε τους πυροβολισμούς. Ουδείς άλλος βρισκόταν πλησίον αυτών για να προστρέξει σε βοήθεια. Όταν αργότερα οι αδελφοί της Ιεράς Μονής μας αντιλήφθηκαν τα τραγικά συμβάντα βρήκαν εντός λίμνης αίματος τους άδικα φονευθέντας και ειδοποίησαν αμέσως τον αστυνομικό σταθμό του πλησιέστερου χωριού ενώ συγκινητικές σκηνές λάμβαναν χώρα μεταξύ ιδίως των αδελφών Καλογραιών βλέποντας νεκρά την μέχρι προ ολίγων λεπτών σφύζουσα από ζωή και ενεργητικότητα ηγουμένη τους.

πηγή

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

Παρασκευή 27 Ιουνίου 1958. Το χωριό Αβδελλερό της επαρχίας Λάρνακας, ζει τις πιο εφιαλτικές στιγμές στην ιστορία του. Η άγρια δολοφονία των δυο μοναχών, της Γερόντισσας Αγαθονίκης και του μοναχού Νεκτάριου, προκαλεί έντονο φόβο και πανικό στους κατοίκους αλλά και στις μοναχές της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Οι περιγραφές που ακολουθούν είναι συγκλονιστικές. Οι μοναχές της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, αναφέρουν στο ant1iwo:

Και όμως, στη δημιουργία του κόσμου τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Και όμως, στη δημιουργία του κόσμου τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το γεγονός ότι τα παπάκια κολυμπούν πίσω από τη μητέρα τους δεν είναι απλώς μια χαριτωμένη εικόνα, αλλά έχει συγκεκριμένο σκοπό και στόχο.
Η μητέρα πάπια σπάει την επιφανειακή τάση του νερού, δημιουργώντας κύματα που λειτουργούν ως ώθηση για τα μικρά της. Τα παπάκια εκμεταλλεύονται αυτά τα κύματα, "καβαλώντας" τα και δημιουργώντας ένα είδος δυναμικής ισορροπίας. Με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνεται η κολύμβησή τους και μειώνεται η ενέργεια που καταναλώνουν κατά την κίνηση στο νερό.
Έτσι, η φύση φροντίζει να εξασφαλίσει την επιβίωση και την ευημερία των μικρών, με μηχανισμούς που συνδυάζουν φυσική, βιολογία και αρμονία.

Ο Γέρων Προκόπιος Μερτύρης - μαρτυρίες πνευματικών τέκνων

                          

Ξυπόλητες στ’ αλάτι… «υποφέραμε απ’ τον πόνο μέχρι να στρακώσουν οι πατούσες μας…»

Από όλα τα χωριά του νησιού οι Λευκαδίτισσες, παντρεμένες, αλλά και ελεύθερα κορίτσια, πάλευαν, ουσιαστικά, να εξασφαλίσουν μια θέση στις αλυκές τους καλοκαιρινούς μήνες, προκειμένου με το λαστιχένιο ζεμπίλι ή την τσέτζερη στο κεφάλι να κουβαλήσουν το αλάτι απ’ τα αλοπήγια σε σωρούς!

 Στην προσπάθειά τους αυτή χρησιμοποιούσαν ακόμη και <<μέσον>>, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα λίγα χρήματα απ’ την σκληρή δουλειά, αλλά και να προμηθευθούν και το αλάτι της χρονιάς για το σπιτικό τους. Ξυπόλυτες πάνω στο αλάτι!!! Τι φρικτό, αλήθεια, να περπατάς ξυπόλητος πάνω στο κρυσταλλωμένο αλάτι! Διαπιστώνει και σήμερα έκπληκτος ο κάθε Λευκαδίτης, απ’ τις υπάρχουσες φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα, του Αντώνη Σολδάτου και απ’ το Φωτογραφικό Λεύκωμα του βιβλιοπωλείου «Τσιρίμπασης>», το ανατριχιαστικό θέαμα της ξυπολησιά τους, μια ανάγκη επιτακτική για λόγους πρακτικούς, αφού ο περιβάλλων χώρος των αλυκών ήταν κατακλυσμένος από λασπώδη νερά μέσα στα οποία δύσκολα κυκλοφορούσες με παπούτσια, ενώ και λόγοι χρείας επέβαλαν να είναι ξυπόλητες, μιας και βρισκόμαστε σε χρόνους πάμτωχους και τα παπούτσια ήταν είδος πολυτελείας…

 Η βιωματική μου γνώση, αφού δούλεψα στο αλάτι, την δεκαετία του 1970, όντας φοιτητής, προκειμένου να βγάλω χρήματα για τις σπουδές μου, μου επιτρέπει να περιγράψω όχι μόνο αυτή την προσωπική εμπειρία, μα και να μεταφέρω στις μέρες μας τα αυτήκοα ακούσματα, που έχω απ’ τους παλιούς επιστάτες των αλυκών, οι οποίοι εξακολουθούσαν να εργάζονται μέχρι τα γεράματά τους εκεί στις αλυκές, μιας και η εμπειρία, η τεχνογνωσία τους, κυρίως στο κεράμωμα του αλατιού, τους καθιστούσαν υπεραπαραίτητους στον χώρο. 

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

                           

Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος

Απόσπασμα από την ομιλία Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας, με οδηγό τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα.

ΨΥΧΙΚΗ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ

  Άν ὁ ἐξωτερικὸς ἄνθρωπος εἶναι στολισμένος καὶ ὡραῖος,ἡ δὲ ψυχὴ ἀπὸ μέσα ἔχει ἀσχημίσει,δὲν θὰ ἀργήσει καὶ ἡ σωματικὴ ὡραιότης νὰ χαλάσῃ.

  Ἂν ὅμως ἀποκτήσῃς ψυχικὴν ὡραιότητα θὰ ξεχυθῇ ἀπὸ τὴν ὡραιότητα αὐτὴν καὶ εἰς τὸν ἐξωτερικὸν ἄνθρωπον,ὁπόταν ἡ ὡραιότης αὐτὴ θὰ παραμείνῃ.

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

πηγή

Η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου του Ουστιούγκ

Η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου του Ουστιούγκ τιμάται στις 8 Ιουλίου.Μπροστά σε αυτήν την εικόνα προσευχήθηκε με θέρμη ο Άγιος Προκόπιος του Ουστιούγκ ο δια Χριστόν Σαλός στις 25 Ιουνίου 1290 για να σώσει την πόλη του Ουστιούγκ

Το συγκλονιστικό θαῦμα θά ἀποκαλύψει στούς συντοπίτες του τήν κρυμμένη πίσω ἀπό τήν σαλότητα ἁγιότητά του. Μία ἡμέρα λοιπόν ἄρχισε νά κλαίει, προλέγοντας μία μεγάλη καταστροφή, ὅμως κανείς δέν τοῦ ἔδωσε σημασία. Ὅταν ἕνα μαῦρο σύννεφο ἐμφανίζεται στόν οὐρανό καί ὑπόκωφες βροντές σείουν τόν τόπο, ὁ μακάριος τρέχει στήν Ἐκκλησία καί γονατίζει προσευχόμενος μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Γύρω του σιγά-σιγά συγκεντρώνονται οἱ πανικόβλητοι κάτοικοι καί ἡ Θεοτόκος δέχεται τήν προσευχή τοῦ Σαλοῦ, κάνοντας φανερή τήν εὔνοιά Της μέ ἕνα αὐλάκι μύρου πού ἄρχισε νά τρέχει ἀπό τήν Εἰκόνα Της.Ὅταν τό σκοτάδι διαλύθηκε διαπιστώθηκε, ὅτι τό σύννεφο εἶχε "ξεσπάσει" 20 βέρτσια ἔξω ἀπό τήν πόλη. Ἐπρόκειτο γιά μία βροχή μετεωριτῶν! Δύο αἰῶνες μετά οἱ καταστροφές ἦταν ἀκόμη φανερές καί κάποιες ἀπό τίς πέτρες πού ἔπεσαν εἶχαν φυλαχθεῖ στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Βλαδιμήρ.

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Πέτρας Ολύμπου

 Η ιστορική Μονή της Πέτρας ορθώνεται ανάμεσα στον Όλυμπο και στα Πιέρια όρη. Το έτος της ιδρύσεώς της ανάγεται στην εποχή του βυζαντινού Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β’ του Παλαιολόγου. 

 Ο σημερινός ναός ανοικοδομήθηκε το 1754. Σεβάσμιο ιερό κειμήλιο της Μονής αποτελεί η βυζαντινή εικόνα της Παναγίας γνωστή ως Παναγία της Πέτρας. Στην εικόνα απεικονίζεται η Παναγία Βρεφοκρατούσα με την επιγραφή Οδηγήτρια.

ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΚΑΡΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΘΟΡΥΒΟ!

Ὁ Γεράσιμος, ἕνα παιδὶ τῆς Ε΄Δημοτικοῦ, εἶπε μιὰ μέρα στὸν πατέρα του:
«Μπαμπᾶ, ὁ Νῖκος, δὲν θὰ εἶναι πιὰ φίλος μου!...». 

«Γιατί παιδί μου;». Τὸν ἐρώτησε ἐκεῖνος. 

Τότε ὁ Γεράσιμος τοῦ εἶπε: «Μὲ ἐνοχλεῖ μπαμπᾶ, ποὺ ὅλη τὴν ἡμέρα μιλάει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅτι τάχα εἶναι ὁ πιὸ δυνατὸς τῆς τάξης, ὅτι φοράει τὰ καλύτερα ἀθλητικὰ παπούτσια, ὅτι ἡ τσάντα του εἶναι τῆς πιὸ ἀκριβῆς μάρκας, ὅτι ἔχουν δικό τους σπίτι μὲ πισίνα, τέτοια!

Καὶ προχθὲς μοῦ εἶπε καὶ τὸ ἑξῆς: “Γεράσιμε, ὅλη τὴν ἡμέρα μιλᾶμε γιὰ μένα. Τώρα ἂς μιλήσουμε καὶ γιὰ σένα. Λοιπόν, γιὰ πές μου πῶς σὲ νίκησα στὸ ἐπιτραπέζιο παιχνίδι ποὺ παίξαμε;”. Κατάλαβες μπαμπά;».

Τότε ὁ πατέρας του, τοῦ εἶπε: « Ἔχεις δίκιο, Γεράσιμε, καὶ νὰ τὶ μοῦ θύμησες...

 Κάποτε βάδιζα μὲ τὸν παπποῦ μου, ὅταν μὲ ρώτησε: “Πέραν ἀπὸ τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν ἀκοῦς κάτι ἄλλο;”. 

Τέντωσα τὰ αὐτιά μου καὶ ὕστερα τοῦ εἶπα: “ Ἀκούω, τὸ θόρυβο ἑνὸς κάρου!”.

 “Αὐτὸ εἶναι, εἶπε ὁ παπποῦς μου. Εἶναι ἕνα ἄδειο κάρο”. 

Τότε τὸν ἐρώτησα καὶ ἐγώ: “Πῶς ξέρεις, παπποῦ, ὅτι τὸ κάρο εἶναι ἄδειο, ἀφοῦ δὲν τὸ ἔχεις δεῖ;”.
Ὁ παπποῦς μου, μοῦ εἶπε: “Εἶναι εὔκολο νὰ γνωρίζει κανεὶς πότε ἕνα κάρο εἶναι ἄδειο παιδί μου... ἀπὸ τὸ θόρυβο ποὺ κάνει. Μάλιστα ὅσο πιὸ ἄδειο εἶναι τὸ κάρο τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει!”».
«Κατάλαβες, Γεράσιμε;».

 «Ναί, μπαμπά μου, σὲ κατάλαβα πολὺ καλά. Καὶ δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπε ὁ παπποῦς σου. Ὅτι, δηλαδή, “Τὸ πιὸ ἄδειο κάρο κάνει τὸν μεγαλύτερο θόρυβο!” ».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β'

πηγή

Προς εσένα που δοκιμάζεσαι από τον άηχο πόνο της κατάθλιψης...

Με αφορμή τη σημερινή μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής, η οποία στη συνείδηση του λαού θεωρείται προστάτιδα κατά της θλίψης και της κατάθλιψης, όχι επειδή το όνομά της συνδέεται με την Κυριακή της χαράς αλλά επειδή ο βίος της αποδεικνύει πώς το σκοτάδι μπορεί να νικηθεί με τη χάρη Του Χριστού, αισθάνομαι την ανάγκη να στρέψω αυτόν τον λόγο μου προς εσένα.

Προς εσένα που δοκιμάζεσαι από τον άηχο πόνο της κατάθλιψης και παλεύεις να σταθείς όρθιος χωρίς να σε βλέπει κανείς. Όχι για να σε διδάξω. Αλλά για να σταθώ δίπλα σου.
Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή σιωπά. Όχι γιατί έπαψε να προσεύχεται αλλά γιατί βαραίνει από μια θλίψη που δεν έχει λέξεις. Είναι εκείνος ο «μυστικός στεναγμός» που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του:
«Εν εαυτοίς στενάζομεν».

Μια σιωπή που μοιάζει κενή κι όμως στα μάτια Του Θεού είναι προσευχή.
Εγώ σου λέω: Μην τρομάζεις. Η κατάθλιψη δεν είναι πάντα πειρασμός απ' έξω, ούτε πάντα σημείο ολιγοπιστίας. Μερικές φορές είναι επίσκεψη Του Θεού. Άλλες φορές δοκιμασία. Κι άλλοτε, απλώς, η ανθρώπινη φθορά. Δεν είμαστε άτρωτοι. Ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε πάντα «καλά».

Στην Αγία Γραφή, ακόμα και οι «φίλοι» Του Θεού, οι μεγάλοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, λύγισαν, όταν βρέθηκαν σε εσωτερική, αποκαμωμένη μοναξιά και δεν έκρυψαν την ανθρώπινη θλίψη τους αλλά την κατέθεσαν ενώπιον Του Θεού με ειλικρίνεια. Ο Προφήτης Ηλίας, μόνος στο βουνό, ψυχικά εξουθενωμένος ύστερα από μια έντονη πνευματική μάχη και διωγμό από την Ιεζάβελ και παρότι είχε προηγηθεί το μεγάλο θαύμα στο όρος Κάρμηλος, ζήτησε να πεθάνει:
«Φτάνει, Κύριε. Πάρε την ψυχή μου, γιατί δεν είμαι καλύτερος από τους πατέρες μου», είπε.

Σκέψου ένα δέντρο με βαθιές ρίζες. Έρχεται καιρός που δεν έχει φύλλα, ούτε καρπούς. Φαίνεται ξερό. Όμως η ρίζα μέσα στο χώμα ζει. Περιμένει βροχή. Έτσι κι η ψυχή σου. Μπορεί τώρα να σιωπά, να μη δίνει καρπούς, να μη χαίρεται. Μα ζει. Και περιμένει.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ.Εθνομάρτυρας Ιερέας Ζάχος Κωνσταντίνος (1886 - 1944)

Στην φωτογραφία διακρίνεται ο Ιερέας Ζάχος Κωνσταντίνος (1886 - 1944), ο οποίος γεννήθηκε το 1886 στην Εξοχή Αργολίδας, και ως απόφοιτος του Σχολαρχείου διορίστηκε ως γραμματοδιδάσκαλος. Κατόπιν φοίτησε στο Υποδιδασκαλείο Ζακύνθου, και όταν αποφοίτησε και από εκεί τοποθετήθηκε ως υποδιδάσκαλος στα χωριά Άγιος Νικόλαος και Πλατάνια Αλέας της Αργολίδας.
Όμως είχε κλίση προς την ιεροσύνη και έτσι το 1916 χειροτονήθηκε Ιερέας των ίδιων χωριών όπου είχε τοποθετηθεί ως δάσκαλος στον Άγιο Νικόλαο και Πλατάνια Αλέας, υπαγόμενος πλέον στην Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος. 

Παρόλο το δύσβατο του εδάφους αυτός συνέχιζε να πηγαίνει στα χωριά και να λειτουργεί, αλλά και να διδάσκει ανελλιπώς στα παιδιά ως δάσκαλος. Κατόρθωσε να αναπτύξει αξιόλογη χριστιανική και εθνική δράση και για αυτό απέκτησε κύρος και στα δύο αυτά χωριά. 

Λόγω της εθνικής του δράσις τόσο αυτός όσο και τα δύο του παιδιά, είχε στοχοποιηθεί κατά την διάρκεια της κατοχής, τόσο από τους Γερμανούς, όσο και από τους κομμουνιστές.

 Η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ είχε ζητήσει επανειλημμένος από τον Ιερέα τόσο ο ίδιος όσο και τα δυο του παιδιά να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ, αλλά ο ίδιος το αρνιόταν, και μάλιστα σε κηρύγματά του προς τους πιστούς κατηγορούσε δημόσια τις τοπικές οργανώσεις του ΕΑΜ\ΕΛΑΣ και ΟΠΛΑ οι οποίες προέβαιναν σε εκτελέσεις και βασανισμούς κατά Ελλήνων που ιδεολογικά ήταν αντίθετοι προς αυτούς, επιβάλλοντας έτσι τον φόβο και την κόκκινη τρομοκρατία σε όλη την γύρω περιοχή. 

 Στις 26 Ιουνίου 1944, ένοπλη ομάδα του ΕΛΑΣ συνέλαβε χωρίς συγκεκριμένη αιτία τον π. Κωνσταντίνο, αφού πρώτα είχαν ήδη συλλάβει τους δύο γιούς του Γιώργο και Αλέξανδρο χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος. Στην συνέχεια τον οδήγησαν στον τόπο κράτησής του. Λόγω της παθήσεως του ποδιού του και των γηρατειών του, εκείνος χρησιμοποιούσε ένα γαϊδουράκι για να ανακουφίζεται κάπως, αλλά σύντομα οι ΕΛΑΣίτες τον κατέβασαν από εκεί και τον υποχρέωσαν να περπατήσει. Ο ίδιος δεν μπορούσε να περπατήσει αρκετά με αποτέλεσμα να πέφτει συχνά, και τότε οι δεσμώτες του τον χτυπούσαν μη σεβόμενοι ούτε την ηλικία του, ούτε την ιεροσύνη του. 

Κατά την διάρκεια της πορείας μην αντέχοντας άλλο ο ιερέας να συνεχίσει την πορεία έκατσε κάτω, τότε ένας ΕΛΑΣίτης του έκοψε την μύτη με μαχαίρι,

«Ἔλεον δέ ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου»

Μακαριστέ Παπα-Θανάση της Ιεράς Μονής Δουραχανίου Ιωαννίνων, πόσο δίκαιο είχες και πόσο μακριά έβλεπες όταν πριν τριάντα τόσα χρόνια όχι μόνο δεν δεχόσουν να πάρεις Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις για το τεράστιο και μοναδικό Φιλανθρωπικό σου έργο, αλλά άφησες εντολή και μετά την Κοίμηση σου να μην μπει ποτέ τέτοιο χρήμα στο Έργο σου.

Όλα έγιναν και γίνονται όπως και το γράφεις στην είσοδο του Μοναστηριού "με τον Ιδρώτα του Λαού".

Εσύ που πήγες Δημοτικό μόνο για δύο μήνες, έβλεπες την σημερινή κατάντια Μονών που προσκυνούν τον Καίσαρα για λίγα αργύρια.

Εάν πάρετε χρήματα από αυτούς έλεγες, θα γίνετε δούλοι τους. Θα τους πλένετε και θα τους στρώνετε τα σεντόνια για να έρχονται οι Παπικοί και οι Προτεστάντες να κάνουν διακοπές στα Μοναστήρια και δεν θα μπορείτε να τους ελέγξετε για τις κακοδοξίες τους. Και θα καταντήσουμε και εμείς σαν αυτούς, θα προδώσουμε τον Χριστό για το χρήμα.

Για αυτό ο Θεός ευλόγησε και συνεχίζει να ευλογεί με τα Δυό Του Χέρια το Έργο σου.
«Ἔλεον δέ ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου». (Ψαλμός ΡΜ' 5)

Χρήστος Κλητσινάρης

Διαπίστωσα ότι αν η Χάρη δεν φωτίσει τον άνθρωπο, τα λόγια όσα και αν του ομιλήσεις, δεν βγάζουν καμμία ωφέλεια!

 "Διαπίστωσα ότι αν η Χάρη δεν φωτίσει τον άνθρωπο, τα λόγια όσα και αν του ομιλήσεις, δεν βγάζουν καμμία ωφέλεια! Προς στιγμή τα ακούει και την άλλη στρέφει πάλι αιχμάλωτος στα ίδια. 

 Εάν όμως ευθύς, μαζί με τον λόγο ενεργήσει η Χάρη, τότε γίνεται εκείνη την ώρα Αλλοίωση, με την αγαθή προαίρεση του ανθρώπου! Και αλλάζει θαυμαστώς η ζωή του, από την ώρα εκείνη. 

Αυτό συμβαίνει, σε όσους δεν σκλήρυναν από μέσα τους ακοή και συνείδηση.

Όσοι όμως παρακούουν και εμμένουν στα θελήματά τους, ημερονύχτια να τους ομιλείς από την Σοφία των Πατέρων, και θαύματα μπροστά τους να κάνεις, ούτε ρανίδα ωφελείας θα λάβουν. Μόνο θέλουν να έρχονται να μιλούν, να περάσει η ώρα τους, χάριν της ακηδίας"

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Κάθε φορά που με αποκαλούν "παιδι του γέροντος Πορφυρίου"

Κάθε φορά που με αποκαλούν «πνευματικό παιδί του γέροντος Πορφυρίου» – διηγείται η Σοφία Ορφανίδου – μου έρχεται στην μνήμη ο λόγος σεβαστού Γέροντος, ο οποίος είπε κάποτε
«αυτό το οποίο καθιστά κάποιον πνευματικό παιδί κάποιου Γέροντος είναι το κατά πόσο τον αισθάνθηκε και όχι πόσες φορές τον συνάντησε στην ζωή του».
Έχω συναντήσει ανθρώπους οι οποίοι δεν τον εγνώρισαν και όμως τόσο πολύ τον αισθάνθηκαν, τον αγάπησαν, ακολούθησαν το παράδειγμά του.
Κάποια σεβαστή Γερόντισσα μου είπε πως, όταν διάβασε για πρώτη φορά τον βίο του αγίου Πορφυρίου, έννοιωσε ότι ο Άγιος μπήκε ολόκληρος στην καρδιά της και στο κάθε κύτταρο του είναι της.
Ο άγιος Πορφύριος είναι δώρο του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού και στην δική μου ζωή
. Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70 όταν διάβασα το βιβλίο «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ» της Ειρήνης Γκοραΐνωφ. Τόσο άγγιξε την ψυχή μου ο άγιος Σεραφείμ που του ζήτησα να φέρη στον δρόμο μου έναν σύγχρονο Άγιο.
Δεν πέρασαν δύο εβδομάδες και η αγάπη και πρόνοια του Χριστού οδήγησαν τα βήματά μου στα Καλλίσια, στον τόπο όπου εγκαταβιούσε τότε ο άγιος Γέροντας Πορφύριος.
Διατηρώ ακόμα στην μνήμη μου εκείνη την πρώτη επικοινωνία και γνωριμία μου με τον Άγιο του Θεού.
Όταν βρισκόμουν κοντά του, κάθε φορά που εγευόμουν την στοργική του φροντίδα, τις σοφές και σωτήριες συμβουλές, το απαλό χάδι της μέριμνάς του για μένα, πλημμύριζε η ψυχή μου από ευφορία, από χαρά, από ελπίδα, από ενθουσιασμό.
Ήταν ένα άγγιγμα του Θεού ο λόγος του, ήταν έκθαμβη αποκάλυψη ο τρόπος που ο Άγιος Γέροντας μάς φανέρωνε το θέλημα του Θεού και μας ποδηγετούσε και μας εδίδασκε πώς να πορευώμεθα προς τον Χριστό, πώς να αγαπήσουμε τον «Χριστό που είναι το παν».
Αδυνατώ να περιγράψω με πόση άνεση, με πόση ευκολία λυνόταν η γλώσσα μου και μπορούσα να του εμπιστευθώ και να ομολογήσω όσα δεν τολμούσα να πω ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου.
Στην εξομολόγηση δεν δίσταζα να αποθέσω στο ιερό του επιτραχήλι ακόμη και την πιο βαθειά πτώση, την πιο βαρειά αμαρτία. Ποτέ δεν με πλήγωσε, ποτέ δεν με ντρόπιασε, ποτέ δεν με απογοήτευσε.
Πόσο με καταλάβαινε, και πόσο βαθειά εισέδυε στα άδυτα του είναι μου, για να φέρη στην επιφάνεια ό,τι μου ήταν λησμονημένο ή ακόμα και άγνωστο.
Είχε τρόπο απαλό και ελεήμονα για να σε οδηγή στην αυτογνωσία και την μετάνοια. Ποτέ δεν ένοιωσα κοντΑά του την παραμικρή καταπίεση, τον παραμικρό εκβιασμό, ή τα ψυχαναγκαστικά «πρέπει τούτο, πρέπει εκείνο».
Ερευνούσε και ανίχνευε την ψυχή μου και μου μιλούσε για τις πληγές της, χωρίς όμως να με πληγώνη.
Με την καλωσύνη και την απέραντη αγάπη και κατανόηση που μας έδειχνε μας άνοιγε τους ορίζοντες της αγάπης του Χριστού και της εκούσιας, ελεύθερης και αδιάκριτης υπακοής.
Η αγάπη του πέλαγος όπου μπορούσες να πλέης άφοβα, γιατί κοντά του ένοιωθες απέραντη σιγουριά και ασφάλεια.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 71.

πηγή