Θανατηφόρα Αιρετικά Μικρόβια(Κυριακή Αγ.Πατέρων)

Κυριακή των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Με τον κορωνοϊό μάθαμε και διδαχθήκαμε πολλά και πολλές συζητήσεις κάναμε πάνω σε αυτά. Παίρνοντας ως παράδειγμα αυτή την επιδημία και τον τρόπο αντιμετώπισης της, θα καταλάβουμε καλύτερα αυτό που η Εκκλησία τιμά αύριο.
Την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο των 318 Πατέρων.
Ένας ηθικότατος και μορφωμένος Χριστιανός και μάλιστα Πρωτοπρεσβύτερος από την Λιβύη ονόματι Άρειος, έγινε η αρχή για να εισαχθεί μια αιρετική διδασκαλία μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.
Δίδαξε ότι ο Χριστός είναι Κτίσμα και όχι Υιός Θεού και το αποδείκνυε δήθεν μέσα από τις Γραφές.
Ο απλός λαός έχοντας μπροστά του έναν Ηθικότατο Κληρικό και μη έχοντας την Αληθινή Γνώση των Γραφών, ό,τι άκουγε από αυτόν το πίστευε ως αληθινό.
Η μεγάλη παγίδα λοιπόν ήταν και είναι ο Ηθικισμός του Αιρεσιάρχη και η Άγνοια των Γραφών από μέρους του λαού για να τον αντιμετωπίσουν.
Το στόμα του δανείστηκε στον Πονηρό για να σπείρει τα προφητευμένα από τον Χριστό και τους Αποστόλους ζιζάνια μέσα στην Εκκλησία.
Να διασπάσει την Ενότητα Της και να κάνει δικούς του οπαδούς και δικές του συναθροίσεις ως ''πιο καθαρές'' ακόμα και δικούς του ύμνους έκανε, που προωθούσαν την πλάνη του.
Το προφίλ του ως Χριστιανού ήταν τέλειο, οι λόγοι του ακουγόταν πύρινοι, αλλά δυστυχώς όχι από το Πνεύμα του Θεού αλλά από καλά κρυμμένο μέσα του Πονηρό Πνεύμα. Τα ίδια ακριβώς με αυτά που έγιναν στον Παράδεισο με το Φρονιμότερο πάντων των Ζώων, τον Όφι.

Μέσα στον ήσυχο Όφι ήταν ο ίδιος ο Διάβολος και με Πλάγια Συζήτηση και Παραποιημένη Αλήθεια κατάφερε να βγάλει από τον Παράδεισο τους Πρωτόπλαστους.
Τα ίδια ακριβώς λόγια με τα οποία ο Πονηρός τρεις φορές αμφισβήτησε μπροστά στον Χριστό την Θεότητα Του ''Εάν είσαι Υιός Θεού'' έρχεται τώρα ο Άρειος και τα κάνει Διδασκαλία και μολύνει αθώα πρόβατα.
Τόλμησε να ονομάσει τον Πλάστη και Δημιουργό, Κτίσμα και να συμπαρασύρει στην απώλεια χιλιάδες, χιλιάδων αθώους.
Ο Ασθενής Μηδέν θα τον λέγαμε στον κορωνοϊό ο οποίος μολύνει με μια Θανατηφόρα Πνευματική Ίωση.

Το πρόβλημα μεγάλο για όλο τον Χριστιανικό τότε κόσμο και ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος συγκαλεί για αυτό το θέμα την Α' Οικουμενική Σύνοδος το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας (στη φωτογραφία ο Ιερός Ναός όπως είναι σήμερα).
Αποτελούνταν από 318 Πατέρες, όχι μόνο από Επισκόπους αλλά και από Πρεσβυτέρους, Διακόνους και Μοναχούς. Μαρτυρούμενοι από όλους ως Χριστιανοί Πλήρης Πίστεως και Δυνάμεως Πνεύματος Αγίου, εκ των οποίων πολλοί ήταν ακρωτηριασμένοι και μονόφθαλμοι από τα βασανιστήρια των Διωγμών.

 Ανάμεσα τους και ο Άγιος Σπυρίδων με το γνωστό θαύμα που επιτελέστηκε στα χέρια του, σε αυτή την Σύνοδο, της ανάλυσης του κεραμιδιού σε φωτιά, νερό και χώμα, για να διδάξει στον Άρειο το Μυστήριο της Τρισυποστάτου Θεότητος.
Καταρτίζονται τα επτά πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως, το γνωστό Πιστεύω μας και αναθεματίζεται ο Άρειος και η αιρετική διδασκαλία του.
Οικτρό και σιχαμερό τέλος τον περίμενε, ξεψύχησε με φρικτούς πόνους μόνος του, μέσα στο αποχωρητήριο βγάζοντας τα έντερα του μαζί με την σωματική του ανάγκη.

Το παλαιό εκκλησάκι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην νήσο Τέλενδο

Το παλαιό εκκλησάκι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης σε απόκρημνη βραχώδη πλαγιά στην νήσο Τέλενδο, σε οχυρωμένο οικισμό του 7ου- 10ου αιώνα μ.Χ.

πηγή

Πανελλήνιες: Έκθεση για τη δημιουργικότητα (σε ένα σχολείο που ξεστοκάρει ό,τι δημιουργικό)

Στις πανελλήνιες ζήτησαν σήμερα από τα παιδιά να γράψουν έκθεση για τη δημιουργικότητα. Γιατί το σχολείο, λέει, πρέπει να την προωθεί και πώς την εκφράζουν τα ίδια.

Πολύ προχωρημένο. Ποστ τρουθ κατάσταση.

-Αφού κατάργησαν όποιο ίχνος μαθήματος χωράει και ξυπνάει δημιουργικότητα.

-Αφού κατάργησαν τις ομαδικές ερευνητικές δραστηριότητες, που άφηναν λίγο χρόνο στα παιδιά να συλλειτουργήσουν σε ένα σχολείο ασφυκτικό και λαχανιασμένο.

-Αφού κατάργησαν τα μαθήματα επιλογής στις τέχνες, αφού τα παιδιά «δεν ζητάνε καλλιτεχνικά», όπως ήταν η επίσημη εξήγηση.

-Αφού κατάργησαν τον "Σύγχρονο κόσμο" από τη Β λυκείου, κι ας ήταν από τα πιο ουσιαστικά μαθήματα με δημιουργικές εργασίες και πρωτότυπες συζητήσεις.

-Αφού βάζουν παντού Τράπεζες Θεμάτων και εξετάσεις και «αξιολογήσεις» και βαθμούς.

-Αφού τα 10χρονα κάνουν φροντιστήρια και γκρουπάκια και ιδιαίτερα και δίνουν προσομοιώσεις για να περάσουν στα Πρότυπα και στα Ωνάσεια.

Ο Υιός του Θεού(Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων)

    Μεγάλες μορφὲς ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας ἔλαβαν μέρος στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συγκροτήθηκε στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 325 μ. Χ., μὲ πρωτοβουλία τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἀνάμεσά τους οἱ ἅγιοι Ἀθανάσιος, Νικόλαος, Σπυρίδων, Ὅσιος, ἐπίσκοπος Κορδούης (τῆς σημερινῆς Κόρντοβα τῆς Ἱσπανίας).
    Οἱ 318 θεοφόροι Πατέρες τῆς πρώτης μεγάλης Συνόδου ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου. Αὐτός, ἀδυνατώντας νὰ δώσει λογικὴ ἐξήγηση στὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἴσος καὶ συνάναρχος μὲ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸ πρῶτο καὶ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα (Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων).

Τὸ πρόβλημα τοῦ Ἀρείου εἶναι τὸ πρόβλημα ὅλων τῶν αἱρετικῶν: Ἡ λογικὴ κατασκευή. Ἡ προσπάθεια δηλαδὴ νὰ ἀποδείξουν μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι ὅμως ἔχει σχέση μὲ τὸν Θεό, τὸ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῶν προφητῶν του καὶ κυρίως διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ τὸ ἀνακαλύπτει ὁ ἄνθρωπος μέσῳ τῆς λογικῆς καὶ τῶν αἰσθήσεών του. Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς δικές του δυνατότητες καὶ ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς κάθαρσής του ἀπὸ τὰ πάθη, μπορεῖ νὰ γνωρίσει μόνο τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Τὶς ἐπεμβάσεις του στὸν κόσμο καὶ στὴν ψυχὴ τοῦ καθενός.

Τὸ πῶς εἶναι ὁ Θεὸς πραγματικὰ ὡς πρὸς τὴν οὐσία του, μένει πάντα ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς γνωστικῆς μας ἱκανότητας. Εἶναι μυστήριο πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴ λογική μας. Ὑπέρλογο, ἀλλὰ ὄχι παράλογο. Ἀνεξήγητο, ἀνερμήνευτο, ἀπόρρητο. Ἀποδεχόμαστε μόνο ταπεινὰ ὅσα μᾶς ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν. Πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν».

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΠΕΤΡΟΝΙΛΑ(31 Μαΐου)

Μωσαΐκό που απεικονίζει την Αγία Πετρονίλα-Capela Palatina 11ος αιώνας-Παλέρμο

Η Αγία Μάρτυς Πετρονίλα έζησε τον 1ο ή 3ο αιώνα μ.Χ. Στο κοιμητήριο της Δομιτίλλης, στη Ρώμη, υπάρχει μία νωπογραφία, η οποία χρονολογείται από τον 4ο αιώνα μ.Χ., και στην οποία απεικονίζεται το μαρτύριο της Αγίας Πετρονίλης.

Η Αγία καταγόταν από ευγενή οικογένεια, ήταν Χριστιανή και αρνήθηκε να νυμφευθεί έναν ευγενή, ονομαζόμενο Φλάσσο, επειδή ήθελε να αφιερωθεί στο Νυμφίο της Χριστό. Για τον λόγο αυτό συνελήφθη και τελειώθηκε μαρτυρικά.

Αγία Πετρονίλα-Κατακόμβες Δομιτίλλης στη Ρώμη,περ.356.

Η παράδοση θεωρεί, λόγω του ονόματός της, ότι ήταν θυγατέρα του Αποστόλου Πέτρου ή αφοσιωμένη μαθήτρια του Αποστόλου, που τον βοηθούσε στο έργο του. Όμως η παράδοση αυτή αναφέρεται σε διάφορα βιβλία των Γνωστικών του 6ου αιώνος μ.Χ. και οι περισσότεροι μελετητές - αγιολόγοι δεν αποδέχονται την άποψη αυτή.

Στο Liber Pontificalis(Βίβλος των Παπών)βρίσκουμε την ακόλουθη επιγραφή η οποία ήταν χαραγμένη στην σαρκοφάγο της:
„Aureliæ Petronillæ Filiæ Dulcissimæ («Αουρέλια Πετρονίλα,μονάκριβη κόρη»)”

Αυτή η σαρκοφάγος υπήρχε την στιγμή που ο πάπας Ρώμης Παύλος ο Α(757-767)πραγματοποίησε την ανακομιδή των λειψάνων της.Αυτή η σαρκοφάγος έχει χαθεί.Η επιγραφή λοιπόν αυτής της σαρκοφάγου και μία αναφορά σε χειρόγραφο του Βενετού Petrus Sabinus δείχνουν ότι το όνομά της ήταν Αουρέλια Πετρονίλα.Πιθανόν να γεννήθηκε σε γαμό μεταξύ μελών της δυναστείας των Φλαβίων με ένα μέλος της οικογένειας Πατρικίων Αουρέλια

Θαυμαστά γεγονότα από τον βίο της Οσίας γερόντισσας Γαλακτίας

Ονομάζομαι… Κατάγομαι από τα Χανιά. Είμαι παντρεμένη με δύο μεγάλα παιδιά. Ζήτησα ευλογία από τον πνευματικό μου προκειμένου να καταθέσω με απόλυτη ειλικρίνεια και φόβο Θεού την δική μου εμπειρία για την Γερόντισσα Γαλακτία.
 Την μεγάλη και θαυμαστή. Αρκετές φορές την επισκέφθηκα στο κρεβάτι της ασθενείας της. Κάθε φορά ζούσα παράδεισο. Επικυρώνω αυτά που δημοσίευσε τελευταία ο π. Αντώνιος Φραγκάκης.
Ήταν η αναίρεση του κυκλώματος και της νοοτροπίας των πλανεμένων και οραματιστών. Δραστηριοποιούμαι πολλά χρόνια μέσα στην Εκκλησία και έχω συναντήσει πολλές φορές τέτοιες άρρωστες καταστάσεις…
Έχουν οίηση, ψευτοταπείνωση, διαφήμιση σε συνδυασμό με καλυμμένο και ταπεινόσχημο επικοινωνιακό τρόπο, ομιλούν συνέχεια για αποκαλύψεις που έχουν, προφητείες και δεν ασχολούνται ουσιαστικά με την μετάνοια.
Με την στροφή στο μέσα της ψυχής τους, με τον εντοπισμό των παθών τους… Θέλουν να εντυπωσιάσουν, να κάνουν οπαδούς, είναι δικτυωμένοι μεταξύ τους για αλληλοστήριξη, μετά διαγκωνίζονται για το ποιος είναι σπουδαιότερος και αφηνιάζουν αν τους αμφισβητήσεις…

Η Γερόντισσα ήταν εντελώς τα αντίθετα από όλα αυτά. Δεν περιγράφονται με λόγια τα βιώματα που δημιουργούσε. Και η αναξιότητά μου δυσκολεύεται να παραστήσει όσα έζησε κοντά της.
Αυτά δεν λέγονται, δεν περιγράφονται, δεν σχηματίζονται εύκολα σε λόγο, δεν εντυπώνονται στο χαρτί. Επαρκώς τουλάχιστον. Πρέπει να τα ζήσεις. Νοιώθω και τώρα που μιλάω γι’ αυτήν σαν ένα κακογράφο που επιχειρεί να κατασκευάσει έναν αριστουργηματικό ζωγραφικό πίνακα.
 Γίνεται; Ασφαλώς όχι. Θα αποτολμήσω κάτι να αναφέρω με την δική της βοήθεια.
Ήταν χαρούμενη και άνετη πάντα. Πραγματικά ταπεινή και απλή. Δεν είχε μπερδεμένους λογισμούς που έχουν οι εγωιστές. Οι υπερήφανοι. Ήταν διάφανη. Το μέσα της και το έξω της ήταν αρμονικά δεμένα. Ήταν αληθινά μεγάλη γιατί έδινε την αίσθηση ότι ήταν μικρότερη και από τον πιο επικίνδυνο κακούργο!

Γνώριζες ότι ήξερε τα πάντα για σένα και όμως δεν φοβόσουν γιατί έλιωνες μέσα στην απέραντη αγάπη της! Η γλυκύτητά της, το βλέμμα της, το χαμόγελό της, οι κινήσεις της, ο τρόπος συζήτησης, η τέχνη να αντιμετωπίζει κατάλληλα όλα τα προβλήματα των συνανθρώπων της, η θυσία για τους άλλους, η συμπόνοια στους αμαρτωλούς, η ενίσχυση στους αγωνιζόμενους, η καύση της καρδιάς της για όλη την δημιουργία του Θεού, η εσώψυχη καθαρότητα, η πρόσληψη των περιθωριακών της κοινωνίας, η μεταποίηση που έκανε στους κολλημένους στη λάσπη της αμαρτίας, η απόλυτη απόλυτη ακατακρισία της, η σκληρή της άσκηση, η αθέατη προσευχή της, ο πύρινος έρωτάς της για τον Χριστό και τόσα άλλα, παραπέμπουν στα πρώτα χρόνια της πίστης μας!

 Αληθινά τα έζησα, τα είδα, τα άγγιξα, δεν μου τα είπαν, έτσι διαμορφώθηκε μέσα μου η αίσθηση του μεγαλείου της στην δική μου αντίληψη. Τα συζήτησα και με άλλους αδελφούς και είχαμε όλοι την ίδια ακράδαντη βεβαιότητα.
 Ότι δηλαδή αυτή η Γερόντισσα είναι ένα ανοιχτό παράθυρο μέσα στον κόσμο, τον πολύ ταραγμένο, σκοτεινό και βρώμικο σημερινό κόσμο, από το οποίο φανερώνεται σ’ εμάς το φως του Θεού! Το πρόσωπο του Χριστού!
Τώρα, τα περιστατικά που έζησα κοντά της είναι πάρα πολλά. Βιβλίο γράφουν, που λέει ο λόγος.

 Θα αναφέρω σύντομα κάποια ενδεικτικά:
-Συνήθιζα να πηγαίνω με μια φίλη μου την Ελένη. Για τρεις μήνες έκανε στην Ελένη την ίδια κίνηση. Έπιανε τα χέρια της η Γερόντισσα, τα καταφιλούσε και επαναλάμβανε με νόημα: «Παιδί μου, να ξέρεις…οι ελεημοσύνες σώζουν»!
Κάποια φορά, θυμάμαι ζήλεψα στα κρυφά που εμένα δεν μου έλεγε τίποτα… αλλά και η ίδια η Ελένη αναρωτιόταν στην επιστροφή γιατί να κάνει αυτή την κίνηση με αυτά τα στερεότυπα λόγια η γιαγιά. Μετά από τρίμηνο σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα ο γιος της Ελένης. Νεότατο παλληκάρι.
 Ενώ ήταν ξαπλωμένη και αποκαμωμένη η Ελένη σε ένα καναπέ πριν φέρουν το παιδί νεκρό στο σπίτι, με ρωτάει αυθόρμητα: «Τί να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου εκεί που είναι»;Αυτοστιγμεί απαντήσαμε και οι δύο μαζί, σαν να ήρθε η απάντηση μέσα στην ψυχή μας ταυτόχρονα: «ελεημοσύνες»!
Τότε θυμηθήκαμε τα λόγια της Γερόντισσας! «Είδες τί εννοούσε η Γερόντισσα;» είπε η Ελένη. «Με προετοίμαζε γι’ αυτό το γεγονός! Οι ελεημοσύνες σώζουν»! Μέχρι τα σαράντα δόθηκαν γενναίες ελεημοσύνες και έγιναν πολλές προσευχές… Ο άνδρας της Ελένης και πατέρας του κεκοιμημένου παλληκαριού, δεν λάμβανε από κανέναν χρήματα στην επιχείρησή του για σαράντα ημέρες. Όλα για την σωτηρία του παιδιού!
 Όλα για την ψυχή του! Αφού έγινε το σαρανταήμερο μνημόσυνο ζήτησε επίμονα η Ελένη να πάμε στη Γερόντισσα. Μόλις φθάσαμε και αντίκρυσε την Ελένη, άρχισε να φωνάζει χαρούμενη η γιαγιά:
«Δεν σου είπα ότι οι ελεημοσύνες σώζουν; Έλα να σου πω πού είναι τώρα ο γιός σου…». Άρχισε με καταπληκτική διαύγεια να περιγράφει την νέα κατάσταση του παιδιού στον ουρανό… Φυσικά, ούτε είχε ανθρωπίνως πληροφορηθεί το ατύχημα, ούτε είχε ακουστική αντίληψη, ούτε συγκρατούσε τίποτα εγκεφαλικά… Δεν φαντάζεσθε πώς φύγαμε… Με τί αναπτέρωση ψυχής… Ειδικά η Ελένη η φίλη μου, η χαροκαμένη μητέρα του παιδιού…

-Άλλοτε πάλι είχα πάει μαζί με άλλους… Περίμενε κόσμος πολύς να την δει… Σηκώθηκα να φύγω και δεν με άφηνε… Ήμουν γονατιστή στο κρεβάτι της και μου κρατούσε σφιχτά τα χέρια… Ο π. Αντώνιος φώναζε: 

«Τελείωνε. Περιμένουν πολλοί απ’ έξω. Τί θα γίνει εδώ;». 

Ξέρεις τί θά πεῖ, νά ἀφήνεις το Χριστό καί νά φεύγεις ἀπό τήν Ἐκκλησία, πρίν τελειώσει ἡ Θεία Λειτουργία;

Ὁ Σατανᾶς ἔχει τήν τέχνη του, νά τόν διώξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν Ἐκκλησία...Γι' αὐτό καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού φεύγουν μετά τό Εὐαγγέλιο.
Εἶναι ἄλλοι πού φεύγουν μετά τή Θεία Κοινωνία.
Εἶναι ἄλλοι πού φεύγουν, ὅταν βγαίνει ὁ ιερέας νά μιλήσει.
Τούς διώχνει ὁ Σατανᾶς...
Ξέρεις τί θά πεῖ, νά ἀφήνεις το Χριστό καί νά φεύγεις ἀπό τήν Ἐκκλησία, πρίν τελειώσει ἡ Θεία Λειτουργία;
Ποῦ θά πᾶς;
Ὁ ἄλλος (ὁ διάβολος) σέ περιμένει ἀπ' ἔξω ὡς «λέων ὀρυόμενος» νά σέ καταπιεῖ...
Ποῦ πᾶς;;;Ποιός σέ περιμένει;
Τί εἶναι ἀνώτερο ἀπό τό νά εἶσαι μέ τόν Χριστό μαζί;
Ὅσο μπορεῖς περισσότερη ὥρα νά καθίσεις μαζί του...

Ἀλλά ναί... ἅμα ἦταν ὁ κ. ὑπουργός σέ μία ἐκδήλωση, ἤ κάποιο ἄλλο ἐπίσημο πρόσωπο, θά τόν ἄφηνες καί θά ἔφευγες ἤ θά κόλλαγες κοντά του;
Καί ἄν σέ χτυποῦσε καί λίγο στήν πλάτη σου καί τό ἔβλεπαν οἱ ἄλλοι, ὅτι ἔχεις σχέση μέ τό πρόσωπο αὐτό, πού νά ξεκολλήσεις μετά ἀπ' αὐτόν...
Καί ξεκολλᾶς ἀπό τό Χριστό, τήν Παναγία καί τοῦ Ἁγίους καί φεύγεις;
Σέ ξεγελάει ὁ ἄλλος ὁ μάστορας καί σέ ξεσηκώνει νά φύγεις ἀπό τήν Ἐκκλησία...

Ο Φίλιππος έγινε «άγνωστος μάρτυρας», αλλά γνωστός στον Ουρανό.

Ήταν μόλις 20 ετών. Νέος, όμορφος, με καρδιά καθαρή και βλέμμα στραμμένο ψηλά. Ο Φίλιππος Τσανής δεν ήταν μοναχός, δεν ήταν ιερέας, δεν ήταν άγιος σε εικόνα—ήταν άγιος μες στην καθημερινότητα, μες στον αγώνα να μείνει πιστός σ’ Εκείνον που πρώτος τον αγάπησε. Στη μακρινή Γερμανία, μακριά από την πατρίδα του, βρέθηκε σε τελετή βράβευσης της αδελφής του. Η οικογένεια χαρούμενη, συγκινημένη· και ο Φίλιππος, πάντα διακριτικός, μαρτυρούσε την πίστη του όχι με λόγια, αλλά με τη ζωή του. Πάντα φορούσε τον σταυρό του—εξωτερικά, φανερά, με περηφάνεια. Δεν τον έβγαλε ποτέ. Ήταν το σημάδι του Χριστού, το βάπτισμά του, το καύχημά του.

Μα κάποιοι δεν άντεχαν αυτό το φως. Ένας Σύριος και δύο Γερμανοί, νεαροί και εκείνοι, τον περικύκλωσαν. Του ζήτησαν να αφαιρέσει τον σταυρό. Ο Φίλιππος, με ήρεμη δύναμη, απάντησε:
«Αυτός είναι η ζωή μου. Ούτε τον αρνούμαι, ούτε τον βγάζω.»
Οι λέξεις του έγιναν πυρ στο σκοτάδι της ψυχής τους. Τον έριξαν κάτω. Άρχισαν να τον κλοτσούν στο κεφάλι, να τον χτυπούν. Εκείνος δεν φώναξε, δεν έβρισε, δεν αντέδρασε. Έκλεισε τα μάτια και προσευχόταν.
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με... Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου...»
Και ο Χριστός τον εθύμισε.

Το αίμα του αγίασε το ψυχρό πεζοδρόμιο της πόλης. Κανείς δεν ήξερε τότε πως γεννήθηκε άλλος ένας μάρτυρας. Μα η Παράδοση δεν σταματά. Ο Χριστός, που γεννήθηκε σε φάτνη, που έλαμψε στο Σταυρό, δεν σταματά να μαρτυρείται – ούτε στη Γερμανία, ούτε στο 2024, ούτε ποτέ. Ο Φίλιππος έγινε «άγνωστος μάρτυρας», αλλά γνωστός στον Ουρανό. Το ματωμένο του πουκάμισο έγινε σαν άμφιο, το μαύρο του παντελόνι σαν χιτώνας δικαιοσύνης. Ο σταυρός που δεν έβγαλε, έγινε το στεφάνι του

Κείμενο Ζαχαρίας Δημητριάδης

πηγή

Είθε να μετανοήσουμε σε όλα τα επίπεδα και να αποφύγουμε νέες χειρότερες αλώσεις και μικρασιατικές καταστροφές...

Για να γνωρίζουμε, βέβαια, ποιοι είναι οι γείτονες αξίζει μόνον να σημειώσουμε το εξής: στην Κωνσταντινούπολη λειτουργεί από δεκαετίες πανεπιστήμιο με όνομα "29ης Μαΐου".

 Πώς λέμε εμείς "Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης"; Εκείνοι λένε "Πολίτικο Πανεπιστήμιο 29ης Μαΐου"! Και έχεις μετά και τους "Έλληνες" ιστορικούς, που συνεργάζονται με Τούρκους ακαδημαϊκούς, για την αλληλοκατανόηση και άλλα τέτοια. 

 Η αλήθεια είναι ότι οι Τούρκοι μέσω και των πανεπιστημίων τους πληρώνουν πολύ καλά για την προπαγάνδα τους. Οπότε οι καλοπερασάκηδες ιστορικοί αποζημιώνονται αδρά από την συνεργασία τους με τέτοια πανεπιστήμια... και μετά γράφουν και περισπούδαστες μελέτες για την ιστορία της ιστοριογραφίας... και δώστου για ιστοριογραφικές σχολές και ιδεολογικές τάσεις και ρεύματα...και άλλα τέτοια ωραία... ο μεγάλος Σπύρος Βρυώνης στο καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για την ιστορία της ιστοριογραφίας, στο Clio meets the Grey Wolf (Η Κλειώ συναντά τον Γκρίζο Λύκο) παραθέτει λίστες με πασίγνωστους -στην εποχή του μόνον Ευρωπαίους και Αμερικανούς, δασκάλους όμως πολλών από τους σημερινούς "δικούς" μας- ιστορικούς και τα ποσά με τα οποία χρηματοδοτούνταν από το τουρκικό ΥΠΕΞ, για να εξωραΐζουν την τουρκική ιστορία. 

Αφού η Παναγία οικονόμησε να βρεθώ εδώ, δεν θα φροντίση για το μοναστήρι της, όταν έρθη η ώρα;

«Αφού η Παναγία οικονόμησε να βρεθώ εδώ, δεν θα φροντίση για το μοναστήρι της, όταν έρθη η ώρα;». Και πράγματι, πώς τα οικονόμησε σιγά-σιγά όλα η Παναγία!

 Θυμάμαι, όταν έρριχναν οι μάστορες το μπετόν, για να φτιάξουν την πλάκα στα κελλιά που είχαν καή, δεν έφθασαν τα τσιμέντα. Υπολειπόταν το ένα τρίτο, για να τελειώση η πλάκα. Έρχονται οι μάστορες και μου λένε: 

«Τα τσιμέντα τελειώνουν. Να αραιώσουμε το μπετόν, για να φθάση για όλη την πλάκα». «Όχι, τους λέω, συνεχίστε κανονικά». 

Να φέρουμε άλλα δεν γινόταν, γιατί τα ζώα ήταν στον κάμπο. Έπρεπε να πάνε οι μάστορες δυο ώρες ώς την Κόνιτσα και δυο ώρες ώς τον κάμπο, στα χωράφια, για να βρουν ζώα. Πότε να πάνε, πότε να γυρίσουν. Ύστερα, οι άνθρωποι είχαν τις δουλειές τους· δεν μπορούσαν να έρθουν άλλη μέρα. Βλέπω, είχαν ρίξει τα δύο τρίτα της πλάκας. Μπήκα στο εκκλησάκι και λέω:

 «Τί θα γίνη τώρα, Παναγία μου; Σε παρακαλώ, βοήθησέ μας». Μετά βγήκα έξω...
– Και τί έγινε, Γέροντα;
– Και η πλάκα τελείωσε και τα τσιμέντα περίσσεψαν!
– Οι μάστορες το κατάλαβαν;
– Πώς δεν το κατάλαβαν. Είναι μερικές φορές πολύ μεγάλη η βοήθεια του Θεού και της Παναγίας!

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση»

πηγή

29 Μαίου 1949. Εκτελείται ο παπα-Κυριάκος Ταμουρίδης (καπετάν «Παπαφλέσσας»)

Από το χωριό Ολυμπιάδα Ελασσόνος, ιερέας στην Τσαρίτσανη, τη Μόσχα της Λάρισσας, πατέρας 7 παιδιών. Υπεύθυνος στην Επιτροπή του ΕΑΜ το 1943-44. Ανέβηκε στο βουνό το 1947 και πήρε μαζί του τη σύζυγό του και ένα κορίτσι του 13 ετών. Άλλο, μεγαλύτερο κορίτσι του είχε ανέβει στο βουνό νωρίτερα, είχε συλληφθεί και ήταν φυλακή.

Ανέλαβε Πολιτικός Επίτροπος Μονάδος Ανταρτών του Αρχηγείου Ολύμπου. Στις 8 Απριλίου 1948 η Μονάδα του συγκρούσθηκε με τον Στρατό και ο ιερέας τραυματίστηκε βαρειά. Συνελήφθη μαζί με τα κορίτσια του. Μετεφέρθη στο νοσοκομείο Λάρισσας και επέζησε. Μετά την αποθεραπεία του, δικάστηκε στο στρατοδικείο Λάρισσας και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στις 29 Μαίου 1949. Είναι στο πάνθεον των ηρώων του ΚΚΕ, μαζί με τους μητροπολίτες Ιωακείμ Κοζάνης και Αντώνιος της Ηλείας. Ψευδόμενοι, υποστηρίζουν ότι ο ιερέας εκτελέσθηκε για τις ιδέες του, ενώ εκτελέστηκε για τις πράξεις του!
Τα κορίτσια του αφέθησαν ελεύθερα, ενώ η σύζυγος κατέληξε στο Παραπέτασμα και επέστρεψε το 1965
Το ψευδώνυμο "Παπαφλέσσας" το είχαν και άλλοι.
Όχι τόσοι πολλοί όσοι το "ΒΟΛΓΑΣ" και το "ΤΡΟΜΑΡΑΣ"

Ioannis Bougas

Σ Υ Ν Α Λ Ι Ζ Ο Μ Ε Ν Ο Σ...!

Το αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής της Αναλήψεως αποτελείται από τους δώδεκα πρώτους στίχους του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων (Πράξ. 1:1-12). Τέσσερις στίχους λιγότερους από το ίδιο βιβλίο (Πράξ. 1:1-8) αριθμεί το αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής του Πάσχα. Και στις δύο περιπτώσεις, στον στίχ. 4 (αφού προηγουμένως έχει αναφερθεί ότι ο Ιησούς εμφανιζόταν επί σαράντα ημέρες μετά την Ανάστασή Του στους αποστόλους) διαβάζουμε:

"καί συναλιζόμενος [ο Ιησούς] παρήγγειλεν αὐτοῖς [στους μαθητές] ἀπό Ἱεροσολύμων μή χωρίζεσθαι".

 Στη μετοχή "συναλιζόμενος" δεν δίνεται συνήθως καμία σημασία (καθώς δεν φαίνεται να θυμίζει κάποια λέξη της Νέας Ελληνικής). Παράλληλα, αν έλειπε, το βασικό νόημα δεν θα άλλαζε. Κι όμως, η λέξη αυτή έχει την ιδιαίτερη σημασία της, γι' αυτό και ο συγγραφέας των Πράξεων (ο ευαγγελιστής Λουκάς) δεν παραλείπει να την αναφέρει...

Πρώτο συνθετικό του ρήματος "συναλίζομαι" είναι προφανώς η πρόθεση "σύν", ενώ δεύτερο συνθετικό είναι "(ὁ) ἅλς") ( = "(το) αλάτι") (το ίδιο ουσιαστικό σε θηλυκό γένος ["(ἡ) ἅλς"] σημαίνει "(η) θάλασσα").

"Συναλίζομαι" λοιπόν σημαίνει κατά λέξη "μοιράζομαι/τρώω αλάτι μαζί με κάποιον άλλο / κάποιους άλλους" (!), και πιο ελεύθερα: "μοιράζομαι με άλλους το ίδιο φαγητό (που προφανώς θα έχει αλάτι, για να νοστιμίσει) / συντρώγω μαζί τους", "κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με άλλους".

ΑΓΙΟΙ...Ήταν κάποτε παιδιά..!

 

Άγιος Καλλίνικος Εδέσσης

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα(στο μέσον)

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Άγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα

Άγιος Γεράσιμος Ίσκου

Αγία Νεομάρτυς Ελισάβετ Φεοντόροβνα

Οσία Γαβριηλία

Agenția de știri Basilica

Μια εικονίτσα στο θρανίο

Ηλίας Λιαμής, Σύμβουλος Ενότητας Πολιτισμού

Η επιτήρηση στις κάθε λογής γραπτές εξετάσεις αποτελεί για τους καθηγητές μια ώρα δύσκολη. Ενώ η ματιά, με στόχευση ιέρακος, αναζητά την παρανομία και επιβλέπει το αδιάβλητον της διαδικασίας, ο νους αναζητά απασχόληση, προκειμένου να περάσει ένα από τα πιο μονότονα τρίωρα όλης της σχολικής χρονιάς. Έτσι, η σκέψη, άλλοτε ταξιδεύει στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, (τι είναι ζωή, τι είναι θάνατος, ματαιότης ματαιοτήτων κ.λ.π.), άλλοτε ανακεφαλαιώνει τον προγραμματισμό των θερινών διακοπών, άλλοτε κατηγοριοποιεί τις εκκρεμότητες του σπιτιού και άλλοτε αφήνεται στη νοσταλγία. Αυτό το τελευταίο είναι το πιο περίεργο και συνάμα το πιο αντιφατικό, καθώς η γλυκιά ανάμνηση των μαθητικών χρόνων συνδυάζεται με την πικρή συνειδητοποίηση του χρόνου που περνά με ταχύτητα διαστημική.

Φέτος σκέφτηκα να πρωτοτυπήσω: Περπατώντας ανάμεσα στα θρανία, παρατηρούσα αυτά τα λίγα προσωπικά μαθητικά είδη που επιτρέπονται στις εξετάσεις και βάλθηκα, απ΄ αυτά, να ψυχολογήσω το κάθε παιδί και να βγάλω συμπέρασμα για το περιβάλλον του. Και ιδού, την ώρα αυτής της περιδιάβασης, μεταξύ, συνολικά, 300 πάνω κάτω παιδιών για φέτος, σε ένα, μόνο σε ένα θρανίο, είδα μια μικρή εικονίτσα. Αιφνιδιάστηκα γιατί, ακόμη και αυτή η μοναδική εξαίρεση, είχε αποκλειστεί εντελώς στο μυαλό μου. Και θυμήθηκα πως, μόλις(;) 40 χρόνια πριν, τα μισά τουλάχιστον παιδιά, εν ώρα εξετάσεων, είχαμε μπροστά μας από μια εικονίτσα.

Γυρίζοντας σπίτι, η εικονίτσα του θρανίου δεν μου έφυγε από το μυαλό και παρά τις τόσες υποχρεώσεις, υπέκυψα στη νοσταλγία και αναζήτησα σε ένα μικρό ξύλινο κουτί παιδικών και μαθητικών αναμνήσεων τη μικρή εικονίτσα που με συνόδευσε από την Α΄ Γυμνασίου μέχρι και τις Πανελλήνιες, τις πρώτες Πανελλήνιες, που έμελλε, από το πρώτο κιόλας μάθημα, να στιγματιστούν από την υποκλοπή των θεμάτων. Σύνολο έξι χρόνια, με διπλές εξετάσεις, χειμερινές και θερινές.

Μην επενδύουμε τις ελπίδες μας και τις προσδοκίες μας σε ανθρώπους.Αυτό που χρειαζόμαστε είναι την παρουσία του Θεού!

  Να μη μας κάνει άσχημη εντύπωση και να μας πιάνει στεναχώρια και το αλλοίμονο όταν στις δύσκολές μας ώρες μένουμε μόνοι μας.
Και λέμε: "Μα που είναι ο ένας και που είναι ο άλλος κι εγώ είχα τόσους φίλους και τόσες παρέες και συμπαραστεκόμουν σε τόσους ανθρώπους και βοήθησα τόσους,
και τώρα δεν έχω κανέναν!"

Έτσι ήταν τα πράγματα και στο Χριστό τον Ίδιο. Έτσι έγιναν.Κι αυτό για μας είναι μια παρηγοριά και ένα μάθημα "προσγείωσης".

Δηλαδή να ξέρουμε να μην επενδύουμε τις ελπίδες μας και τις προσδοκίες μας σε ανθρώπους. Να χαιρόμαστε όταν οι άνθρωποι είναι κοντά μας αλλά να ξέρουμε ότι το ζητούμενο δεν είναι η ανθρώπινη παρουσία αλλά η παρουσία του Θεού.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι την παρουσία του Θεού!
Και μάλιστα να ξέρετε ότι, το έλεγε συχνά ο πάτερ Παΐσιος, όταν δεν έχουμε ανθρώπινη παρουσία έχουμε τη θεϊκή παρουσία κι όταν δεν έχουμε ανθρώπινη παρηγοριά έχουμε τη θεϊκή παρηγοριά και όταν δεν έχουμε την ανθρώπινη δικαιοσύνη έχουμε τη θεία δικαιοσύνη.

π.Αθανάσιος Μητροπολίτης Λεμεσού

πηγή

Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΧΟΤΖΑ

Κωνσταντίνος Κυριακού

Στην άγρια φύση της Βόρειας Αλβανίας, ανάμεσα σε γυμνά βουνά με απότομους γκρεμούς βρίσκεται μιά γούρνα· πού ο Ήλιος το χειμώνα την βλέπει όχι περισσότερο από 2 ώρες την ημέρα. Αυτόν τον «πα­ράδεισο» οι κομμουνιστές τον χρησιμοποίησαν για δεκάδες χρόνια για κατοικία μας. Ο «παράδεισος» στον επισκέπτη παρουσιαζόταν με μιά μεγάλη πινα­κίδα πού ήταν εγκατεστημένη πάνω από την σιδερέ­νια πόρτα της εισόδου και έγραφε: «KAMPIIRIEDUKIMIT SPAC» (Στρατόπεδο Επιμορφώσεως Σπάτς).

Στο Σπάτς και η φύση πενθούσε, τα πάντα πά­ντοτε ήταν γκρίζα και μαύρα. Όλα τα γύρω βουνά κρύβουν στα βάθη τους μαύρους βράχους δημιουργημένους από χαλκό και πυρίτιδα. Στην καρδιά αυτών των βουνών έφταναν οι γαλαρίες (οι τρύπες των ποντικιών όπως τις ονόμαζαν οι αστυνομικοί).

Μ’ ένα καπέλο στο κεφάλι και μ’ ένα καντήλι στο χέρι, ολόκληρες στρατιές αθώων πλασμάτων, σαν σιωπηλά φαντάσματα, διέσχιζαν κάθε μέρα το σκο­τάδι και σαν πραγματικοί σκλάβοι δούλευαν μισόγυμνοι για δεκάδες χρόνια.

Στα μέτωπα οι συνθήκες εργασίας ήταν πρωτό­γονες και η κούραση σε εξαντλούσε σε βαθμό πού δεν είχες κουράγιο και δύναμη ούτε να μισούσες και ούτε να σκεφτόσουν. Ο φίλος μας Γιώργος Χατζιόλος έλεγε: «Αν δεν κουραστούμε θα τρελαθούμε». Τα βουνά γύρω από το Σπάτς κρύβουν ποτάμια με δάκρυα, με ιδρώτα και αίμα, κρύβουν ατέλειωτους αναστεναγμούς, κρύβουν ακόμα και τα κορμιά πολλών αθώων ανθρώπων πού πετάγονταν σ’ αυτήν την κόλαση από τη δικτατορία τού προλεταριάτου με την κατηγορία: «Εχθροί τού λαού».

Αυτό το μέρος, το καταραμένο Σπάτς είναι τό­πος μοναδικός. Εμάς, το φάντασμα τού Σπάτς, όσο και να το αποφεύγουμε, δεν θα μάς αποχωριστεί πο­τέ, γιατί έχουμε αφήσει εκεί κομμάτι από το κομμάτι μας. Αυτός πού είχε την «τύχη» και πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του σ’ αυτά τα άγρια βουνά, θα είναι πάντα βουρκωμένος και συννεφιασμένος.

"Οι τελευταίοι υπερασπιστές"

"Οι τελευταίοι υπερασπιστές", έργο του καλλιτέχνη Νικόλαου Θεσσαλού με θέμα τους τελευταίους υπερασπιστές της Κωνσταντινουπόλεως το Μάιο του 1453
Από αριστερά προς τα δεξιά:
-Οι Βενετοί αδελφοί Μποτσιάρντι: Αντόνιο, Πάολο και Τρόιλο
-Ο Μέγας Δούκας Λουκάς Νοταράς
-Ο Αυτοκράτορας των Ρωμαίων Κωνσταντίνος ΙΑ' του οίκου των Παλαιολόγων
-Ο Γενουάτης πολέμαρχος και στρατηλάτης Τζιοβάνι Τζουστινιάνι Λόγκο (Ιωάννης Ιουστινιάνης)
-Ο Λεονάρδος της Χίου
-Ο θρυλικός Σκοτσέζος μηχανικός Ιώαννης Γκραντ
-Ο ηγέτης των κρητών τοξοτών, Μανούσος Καλλικράτης και
-Ο Ρωμαίος Στρατηγός και Ιστορικός Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής

πηγή

Οδεύουμε ξανά προς Άλωση κι αυτή τη φορά χωρίς Παλαιολόγο επάνω στα τείχη....

Ευστάθιος Δαφνομήλης

Η 29η Μαΐου είναι μια διαρκής υπενθύμιση του προαιώνιου εχθρού του Γένους, αλλά και των αδυναμιών του που προέρχονται τόσο από την ευπιστία του απέναντι στην Δύση, όσο και από την ύπαρξη δυσανάλογα πολλών προδοτων και εθελόδουλων πρακτόρων εντός του.

Η σημερινή μαύρη επέτειος μας βρίσκει εθνικά συμμέτοχους (και συνένοχους ιστορικά) σε ένα κοινό ταμείο χρηματοδότησης της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας. Μας βρίσκει δηλαδή να πληρώνουμε τις σφαίρες που θα φάνε τα παιδιά μας κι εμείς. Όμως οι φίλοι και εταίροι μας ήταν σαφείς: εφόσον δεν μας απειλεί ευθέως η Τουρκία, μπορεί να βάλει χέρι στο συμμαχικό πολεμικό ταμείο (SAFE). Το να μην μας απειλεί είναι στιγμιαία συνθήκη, δηλαδή τώρα που μιλάμε. Το χθες (CASUS BELLI, "θα 'ρθουμε μια νύχτα ξαφνικά) ή το αύριο (στρατηγικές κινήσεις για πλήρη κατάληψη Κύπρου ή νησιών Αιγαίου) δεν λαμβάνονται υπ' όψιν. Βέβαια, αυτά είναι επουσιώδη. Το σημαντικό είναι να φτιάξουμε ή να πουλήσουμε όπλα για να κοντράρουμε τον κακό τον Ρώσσο.

Έτσι έγινε και πριν 150 χρόνια. Άγγλοι και Γερμανοί πούλησαν τεχνολογία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να ξεκινήσει να φτιάχνει δικά της σύγχρονα τυφέκια (τύπου μινιέ παρακαλώ, φρέσκα-φρέσκα σε τεχνολογία) στο Τοπ Χανέ το αυτοκρατορικο οπλοστάσιο της Πόλης ώστε με αυτά τα όπλα να πολεμήσει τους Ρώσσους τους κακούς. Και τους πόνεσε η αλήθεια είναι λόγω τεχνολογικής υπεροχής (π.χ. στην πολιορκία της Πλευρώνας/Πλέβνας οι ρωσσορουμανικές απώλειες ήταν 50.000 άνδρες), ασχέτως αν οι Ρώσσοι ακαταβλητοι έφτασαν έξω από τα Θεοδοσιανα τείχη στην Πόλη για να συνθηκολογήσουν.

Mediaeval map of Constantinople

Mediaeval map of Constantinople

Map by Cristoforo Buondelmonti, a Florentine cartographer, from the volume Liber insularum archipelagi (Venice copy)

Date 1420s-1430s

Για όσους λένε πως οι καλόγεροι στο Βυζάντιο δεν πολέμησαν -ειδικά στην Άλωση.

Παρακαλώ, τρίψτε αυτό στην μούρη όσων λένε πως οι καλόγεροι στο Βυζάντιο δεν πολέμησαν -ειδικά στην Άλωση.

Η μόνη περίπτωση κατά τον Μεσαίωνα που επιστρατεύονταν κάθε αξιόμαχος άντρας, ήταν όταν μια πόλη υφίστατο πολιορκία.

Τι άραγε έγινε στην Πόλη το 1453; Εξαιρέθηκαν οι καλόγεροι ή μήπως επιστρατεύθηκαν; Τι λένε οι αυτόπτες μάρτυρες και τι λένε οι απατεώνες;

πηγή

Αναλήφθηκε ο Χριστός – Αναλήφθηκα κι εγώ

Γράφει ο Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Οι άγιοι Πατέρες την είπανε την θεία Ανάληψη κορυφή όλων των δεσποτικών εορτών. Γι᾽ αυτό χαιρετούμαστε στον δρόμο με αυτήν την ωραία φράση: «Αναλήφθηκε ο Χριστός» και απαντά ο χριστιανός: «Αναλήφθηκα κι εγώ».

Ο χαιρετισμός μεταξύ των ανθρώπων είναι αρχαιοτάτη παράδοση. Αυτό μας το περισώζει ένας αποδημητικός ψαλμός της Παλαιάς Διαθήκης. Λέγει με παράπονο ο εξόριστος και σκλαβωμένος Εβραίος: «Και δεν μας είπαν οι περαστικοί “Ευλογία Κυρίου σε σας” για να απαντήσουμε κι εμείς “Ευλογήκαμεν υμάς εν ονόματι Κυρίου”».

Οι χαιρετισμοί στην Ορθόδοξη Ελλάδα ήταν οι εξής:

Μόλις ανέβαινε ο ήλιος απ᾽ την ανατολή, ο ένας στον άλλον έλεγε μια παχειά «Καλημέρα». Αν υπήρχαν αντιπάθειες και ψυχρότητες μεταξύ τους, λεγότανε πολύ πικρά και σαν αερικό φυσούσε στα αυτιά του συνοδοιπόρου.

Όταν μεσουράνιζε ο ήλιος, ανταλλάζαμε μεταξύ μας το «Χαίρετε». Ο χαιρετισμός αυτός, που τον απηύθυνε και ο αναστάς Ιησούς στις Μυροφόρες, χρησιμοποιείτο από τους αποστολικούς χρόνους. Αυτό μας το διασώζει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, όταν μας προτρέπει τοις αιρετικοίς μηδέ χαίρειν λέγειν. 

Αυτό τα τελευταία χρόνια έχει αντικατασταθή με το «Καλό μεσημέρι» και με άλλους χαιρετισμούς, όπως «Καλή συνέχεια» η το ψυχρότατο «Γειά σου», που είναι σαν να του λες του άλλου «Αι παράτα μας». 

«Χαίρετε» δεν ακούς πιά. Φαίνεται ότι ο τόπος μας δεν σηκώνει την χαρά, παρ᾽ ότι οι χριστιανοί αυτές τις ημέρες γιορτάζουμε την γιορτή της χαράς, που είναι η Ανάληψη. Η γιορτή της Αναστάσεως χαρακτηρίζεται ως η γιορτή της ελπίδας και η γιορτή της Αναλήψεως ως η γιορτή της χαράς, της αγαλλιάσεως και της ευφροσύνης, γιατί αλλάξαμε τόπο, φύγαμε από την τυραννισμένη γη, από την κοιλάδα του κλαυθμώνος, και ανεβήκαμε στον ουρανό και κάθισε η ανθρώπινη φύση, η πεσούσα, στα δεξιά του Πατέρα, εκεί που κάθεται ο Χριστός. Την ανέλαβε ολόκληρη και την μετέφερε στον ουρανό. Μας άφησε τον κυριακό χαιρετισμό «Χαίρετε» μετά την Ανάσταση, αλλ᾽ εμείς και αυτόν τον αρνηθήκαμε.

Ναός Αναλήψεως Φιλιατρών-Ο Αρχαιότερος σταυρεπίστεγος Ναός

Στα νοτιοανατολικά των Φιλιατρών, μέσα σε ελαιώνα, βρίσκεται ο μικρός σταυρεπίστεγος ναός της Ανάληψης. Εξωτερικά, στην ανατολική επιφάνεια του ναού, έχει βρεθεί χάραγμα, που χρονολογεί το μνημείο στον 12ο αιώνα.

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ

«Τι ερυθρά τα ιμάτια, σαρκός του ενωθέντος παχύτητι;…

 Στους ύμνους της Αναλήψεως έχουμε τέσσερα τροπάρια όπου γίνεται λόγος για «ερυθρά ιμάτια» που διακρίνουν οι άγγελοι να φέρει ο Κύριος κατά την ανάληψή Του. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, όπως εξάλλου σημειώνεται σε δύο από αυτά, ότι η συγκεκριμένη διατύπωση αποτελεί αναφορά στα σύμβολα του πάθους, στα στίγματα από τα καρφιά και τη λόγχη που φέρει το σώμα του Χριστού. 

Χαρακτηριστικά σημειώνεται: «Τι ερυθρά τα ιμάτια, σαρκός του ενωθέντος παχύτητι;… πάθους τιμίου θεία, φέροντες σύμβολα.» και στο δεύτερο Απόστιχο του μεγάλου Εσπερινού της Αναλήψεως οι άγγελοι εκπλήττονται στη θέα του Κυρίου, κατά την ανάληψη διατυπώνοντας: «… Και ίνα τι αυτού ερυθρά τα ιμάτια; Εκ Βοσόρ ήκει, όπερ εστί της σαρκός…..». 

Ο συγκεκριμένος στίχος, ο οποίος έχει άμεση επίδραση από την Προφητική γραμματεία της Παλαιάς Διαθήκης, τον Ησαΐα ειδικότερα, δηλώνοντας τα στίγματα του πάθους του Χριστού στο σώμα Του, φαίνεται να παρουσιάζει ομοιότητες, ως προς τη διατήρηση των «συμβόλων του πάθους» στον Κύριο, με το Γ΄ τροπάριο του Κανόνα του Μεγάλου Σαββάτου, όπου σημειώνεται ότι συναντώντας ο Άδης το Λόγο, γέμισε με πικρία βλέποντας άνθρωπο θεωμένο, που έφερε στο σώμα Του πλήθος πληγών.

Στου Βοσπόρου τ' αγιονέρια - Γ. Πρεβεζιάνου - Βυζαντινή Χορωδία Αγρινίου

                         

Τη 29η του αυτού μηνός...

Με του Μαγιού τα ευωδιαστά στολίστηκε τριαντάφυλλαη εκκλησιά που αύριο πανηγυρίζει,
πολύ κοντά στο σταύρωμα των χαμηλών θαλασσινών
με τα πανύψηλα τριπλά χερσαία τείχη,
στην Πόλη τη χιλιόχρονη, τη Βασιλεύουσα,
που τώρα ...σβήνει.

Τη 29η του αυτού μηνός
Θεοδοσίας της Κωνσταντινουπολιτίσσης μνήμη.
Ευωδιαστή και άχραντη,
οσιακή, μαρτυρική συνάμα η βιοτή της.
Απόψε στον εσπερινό με δάκρυα
και λαχτάρα πρόστρεξαν
και δέονται γονατιστοί
οι πολιορκημένοι:

"πρέσβευε, Θεοδοσία, τω Δεσπότη των όλων
ρυσθήναι εκ πολυτρόπων ημάς συμπτώσεων".

Μουγκρίζουν ανελέητα τα φοβερά κανόνια του Μωάμεθ.
Συθέμελα τραντάζονται τα τείχη κι οι τρεμάμενες καρδιές.
Και της Αγίας, της Oσίας Θεοδοσίας
το εικόνισμα, κρυμμένο απ' τα τριαντάφυλλα,
υγραίνεται απ' το μύρο και το δάκρυ.

Στην τρίτη την πιο φοβερή επίθεση των Γιεννιτσάρων
βρέθηκε η καστρόπορτα, λίγο πιο πάνω
από την εκκλησιά που πανηγύριζε, ανοιχτή...

Τη 29η του αυτού μηνός
η εκκλησιά η τριανταφυλλένια
πρώτη αντίκρισε την ημισέληνο,
τα γιαταγάνια τα ματοβαμμένα.
Κι έγινε ο όμορφος ναός, που ήτανε
με το τουβλάκι της υπομονής χτισμένος
και της Οσίας τη χάρη ποτισμένος,
το Gul Camii,
του θρήνου της Αλώσεως
η πρώτη οιμωγή...

stavkoum.blogspot.

*Η Αγία Θεοδοσία, η πανέμορφη βυζαντινή εκκλησιά,

Η Ευγενής Απόσυρση: Η Ανάληψη του Χριστού ως Θεϊκή Σιωπή και Υπέρβαση της Εξουσίας

Η ιστορία του Χριστού δεν τελειώνει με τη Σταύρωση· ούτε με την Ανάσταση· τελειώνει με την ευγενέστερη όλων των πράξεων: την απόσυρση.
Η Ανάληψη, αυτή η σιωπηλή ανάβαση προς τους ουρανούς, δεν είναι μια θεαματική αποχώρηση, αλλά μια λεπταίσθητη, σχεδόν αόρατη, αποδέσμευση από τον κόσμο.
Είναι το τέλος της ενσάρκωσης και η αρχή της διακριτικής, άυλης παρουσίας.
Ο Χριστός, που βάδισε ανάμεσα στους ανθρώπους, που άγγιξε, έκλαψε, δίδαξε και πόνεσε, αποχωρεί. Όχι γιατί εγκαταλείπει, αλλά γιατί σέβεται.
Δεν αποσύρεται για να απουσιάζει, αλλά για να δώσει χώρο στην ελευθερία.

Η ανάληψη δεν είναι φυγή, είναι η τελευταία πράξη ταπείνωσης.
Όταν οι θνητοί κατακτούν εξουσία, την κρατούν με νύχια και με δόντια.
Ο Χριστός, έχοντας νικήσει τον θάνατο, θα μπορούσε να ιδρύσει βασίλειο επίγειο, να αξιώσει δικαιοσύνη, να κυβερνήσει τους λαούς με θεϊκή βεβαιότητα.
Όμως επιλέγει την ανάληψη.
Επιλέγει να μην εξουσιάσει, να μη διατάξει, να μην επιβληθεί.
Η θεϊκή του δύναμη φανερώνεται στην απόσυρση. Η εξουσία Του εκδηλώνεται στην άρνηση της.
Πόση ευγένεια υπάρχει στην άρνηση της κυριαρχίας!
Στην άρνηση να συνεχίσει να είναι παρών με την ένσαρκη βεβαιότητα.
Η Ανάληψη είναι το αντίθετο του θριάμβου, είναι μια πράξη σιωπηλής αγάπης, είναι η θεϊκή συστολή, η απόλυτη μορφή ελευθερίας.
Όχι πια εντολές, όχι θαύματα, όχι επιτιμήσεις· μόνο μια σιωπή που χωρά τον κόσμο.

Τι έγιναν τα χαμένα παιδιά στη Γενοκτονία των Ποντίων;Η δραματική περίπτωση της Ποντιοπούλας Παρθένας

ΤΑΣΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΙΔΗΣ

Η δραματική περίπτωση της Ποντιοπούλας Παρθένας, που χάθηκε στους διωγμούς το 1920 και βρέθηκε ως Αϊσέ, μετά από 60 χρόνια!

 Στις 19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ φτάνει με φορτηγό πλοίο από την Κωνσταντινούπολη στο λιμάνι της Σαμψούντας, κατευθύνεται σε ξενοδοχείο, βγάζει έναν πύρινο λόγο στους συγκεντρωμένους Τούρκους, ξυπνώντας το μίσος εναντίον των Ελλήνων: «Να έχετε κατά νου τον πλούτο των γκιαούρηδων. Αν τους βγάλετε από τη μέση, θα γίνει δικό σας». Και στο χωριό Καβάκ, γίνεται πιο επιθετικός: «Σκοτώστε κάθε μη Μουσουλμάνο! Σκοτώστε τώρα στα κρυφά. Αργότερα στο φως της ημέρας!»

 Αυτή η προτροπή δεν άργησε να γίνει πράξη Γενοκτονίας. ΄Εστελναν στην αρχή τους Άνδρες στα Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας για εξόντωση και μετά άρχισαν οι εξορίες… Χιλιάδες γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι τραβούσαν ατέλειωτο Γολγοθά σε μια διαρκή πορεία με εκτελέσεις, κτηνωδίες, βιασμούς γυναικών και κοριτσιών. Ασχολήθηκα ως ρεπόρτερ με τη δραματική ιστορία δύο κοριτσιών που χάθηκαν τότε και βρέθηκαν κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες 60 χρόνια μετά, το 1980.

Σήμερα θα αναφερθώ στην πανέμορφη Παρθένα Ζουρνατζίδου που κατοικούσε με την οικογένεια της στην Τσαρσαμπά, κοντά στην Σαμψούντα και τον χειμώνα του 1920, στα 17 της χρόνια, οι Τούρκοι μάζεψαν τους 700 χωριανούς της και τους έστειλαν εξορία. Ο ανεψιός της Σταύρος Ζουρνατζίδης, 12 ετών τότε, θυμάται:

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ(Εορτοδρόμιον Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

" Διατί μετά τεσσαράκοντα ημέρας ανελήφθη ο Κύριος εις τους ουρανούς και ουχί εις περισσοτέρας ή ολιγοτέρας;

Τρεις γεννήσεις έλαβεν ο Κύριος ημών κατά το ανθρώπινον.
Πρώτην την εκ Παρθένου.
Δευτέραν την εκ του Βαπτίσματος, ο και Αναγέννησις καλείται.
Και την τρίτην την εκ της Αναστάσεως.
Όθεν και κατ' αυτάς Πρωτότοκος ημών έγινε.

 Κατά την πρώτην γέννησιν Πρωτότοκος ωνομάσθη ο Κύριος "εις το είναι Αυτόν πρωτότοκον εν πολλοίς αδελφοίς" ως λέγει ο Παύλος (Ρωμαίους Η' 29)

Κατά την δευτέραν γέννησιν Πρωτότοκος ωνομάσθη της Καινής Κτίσεως (Κολοσσαείς Α' 15).

Και κατά την τρίτην γέννησιν Πρωτότοκος ωνομάσθη των Νεκρών, ως Αρχηγός της Ατελευτήτου Ζωής και Πατήρ του Μέλλοντος Αιώνος.

Κατ' αυτάς λοιπόν τας τρεις γεννήσεις τον Τεσσαρακονθήμερον τετίμηκεν ο Κύριος αριθμόν, ίνα τον τετραπέρατον κόσμον αγιάσει και τελειώσει.
Όθεν εν μεν τη πρώτη γεννήσει του, μετά τεσσαράκοντα ημέρας επροσφέρθη εις το Ιερόν υπό των γονέων Του.

Τα Εμβόλια θα Καταστρέφουν τις Ψυχές των Ανθρώπων(Ρούντολφ Στάινερ)

 In the future, we will eliminate the soul with medicine. Rudolf Steiner (1861-1925)

πηγή

Ποιός ήταν ο Rudolf Steiner;

ΘΕΟΣΟΦΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Ζούμε τήν πέμπτη σφραγίδα τής Αποκαλύψεως!

πηγή φώτο

Από συνταξιούχο καθηγητή Γυμνασίου:
…Πολλά τά βιώματά μου μέ τήν Αγία όντως Γερόντισσα Γαλακτία. Ήταν στολισμένη μέ ουράνιο φως! Γλυκύτατη! Μητρότητα μοναδική, ενώ ήταν άγαμη καί ψυχοσωματικά παρθένος! Ευστροφότατη και πεπαιδευμένη αλλά ακατάκριτη και απλή! Απλούστατη! Αποστρεφόταν πολύ την κατάκριση και τον κακό λογισμό εις βάρος των άλλων! Έβλεπες ένα ορμητικό ποταμό θείου έρωτος αλλά και μία δροσιστική κρήνη ακένωτης αγάπης για τους ανθρώπους! Ήρεμη, αόργητη, χαρούμενη, εποικοδομητικά επικοινωνιακή, με ωραίο χιούμορ, με διάθεση θυσιαστικής προσφοράς σε όλους! Τί ταπείνωση ήταν αυτή! Δεν εννοείται, δεν περιγράφεται… Μένω σ’ αυτά περισσότερο, παρά στην φοβερή διόραση και προόρασή της… Χωρίς τα πρώτα, τα δεύτερα δεν θα είχαν καμία αξία!

Μου έλεγε:
Θα δείτε στο μέλλον φοβερά πράγματα! Θα βλέπετε κοριτσάκι με κοριτσάκι να περπατάνε χέρι χέρι..! Το ίδιο και αγόρι με αγόρι! Θα τα κάνουν νόμιμα αυτά και θα θεωρούνται πρώτης κατηγορίας πολίτες όσοι θα κάνουν τέτοια αίσχη… Τώρα (μου έλεγε το 2006), τώρα κάνει προετοιμασία ο δαίμονας με το να βάζει τους γονείς των παιδιών να τα κάνουν μεταξύ τους!!! Θα πάρουν την κιναιδία (ομοφυλοφιλία) τα καημένα τα παιδιά, σαν δαιμονική προίκα από το αίμα των γονέων τους!

Στο φως άγνωστη εικόνα του αγίου Παϊσίου από το Σινά

Ο άγιος Παΐσιος σε νεαρή ηλικία, την περίοδο που ήταν μοναχός στο Ορος Σινά

 Ο Δημήτρης Μαργαριτώφ αποκαλύπτει στη «δημοκρατία» όσα είχε αναφέρει ο πατέρας του Τάσος από τη συγκλονιστική γνωριμία του με τον γέροντα το 1962
Αναμφίβολα όσα έχει κάνει ο άγιος Παΐσιος αποτελούν σπουδαία και πανανθρώπινα κι έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμα στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας μας. Η «δημοκρατία» είχε την τιμή και τη χαρά να συνομιλήσει μ’ έναν άνθρωπο που μοιράστηκε μαζί μας μια πολύ όμορφη και ταυτόχρονα άγνωστη ιστορία από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του γέροντα Παϊσίου, πολύ πριν από την αγιοποίησή του.

 Ο Δημήτρης Μαργαριτώφ μίλησε στη «δημοκρατία» και μας αποκάλυψε όσα είχε αναφέρει ο πατέρας του από την πολύτιμη γνωριμία του με τον άγιο Παΐσιο. «Ο πατέρας μου ήταν ο Τάσος Μαργαριτώφ, γεννημένος το 1925, και μετά την ολοκλήρωση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποφάσισε να πάει να σπουδάσει στην Ιταλία αρχιτεκτονική και διακόσμηση, επειδή του άρεσε ο τομέας της συντήρησης» μας ανέφερε αρχικά ο Δημήτρης.

 Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στην Ελλάδα για την πρώτη του δουλειά, που ήταν μια σύμβαση με το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στη Βασιλίσσης Σοφίας. «Με αφορμή, λοιπόν, το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος που ήρθε με επιστημονική κατάρτιση, άρχισε να αναδεικνύει το έργο του γύρω από τη λογική της συντήρησης με επιστημονικά χαρακτηριστικά, επηρεάζοντας με αυτόν τον τρόπο κι άλλους που ακολούθησαν τον δρόμο του για σπουδές στην Ιταλία. Μέσω, λοιπόν, της ενασχόλησής του στο Βυζαντινό Μουσείο, ο Τάσος Μαργαριτώφ είχε αναλάβει κυρίως τα ηπειρωτικά και τα εκτός Ελλάδας έργα κι ένα από τα μεγαλύτερά του έργα πέραν του ελλαδικού χώρου ήταν το ύφασμα της Βεργίνας, αλλά είχε ασχοληθεί ενεργά και με τις ανασκαφές και τις τοιχογραφίες στη Σαντορίνη.

O άγιος Παΐσιος  ασκεί το επάγγελμα του ξυλουργού

Η ζωή του στην έρημο
 Ομως, όπως μας υπογράμμισε ο γιος του, «το πιο αγαπημένο γεγονός της δουλειάς του ήταν η παρουσία του στο Ορος Σινά». Το 1962, μας εξιστορεί ο γιος του, «ο Τάσος Μαργαριτώφ πηγαίνει στο Σινά, όπου μεταβαίνει με εντολή του Ελληνικού Δημοσίου, και στέλνει άμεσα ενημέρωση ότι είναι πολύ μεγάλος όγκος της δουλειάς που υπάρχει εδώ και θα χρειαστεί βοήθεια με επιπλέον προσωπικό. Εκεί συντηρούσε τον γνωστό «Χριστό του Σινά». Ηταν από τα πρώτα έργα που συντήρησε εκεί. «Ψάχνοντας στα αρχεία του μουσείου πολλά χρόνια μετά», μας εξηγεί ο γιος του Δημήτρης, ανακάλυψε ένα τηλεγράφημα που ενημερώνουν τον πατέρα του ότι δόθηκε εντολή να κατεβούνε στο Σινά ο άγιος Παΐσιος που ήταν ακόμα μοναχός μαζί με έναν ακόμη συντηρητή που ήταν αρκετά σημαντικός για εκείνη την εποχή για να πάνε να τον βοηθήσουν, «και εκεί ήταν η πρώτη γνωριμία του πατέρα μου» με τον γέροντα Παΐσιο.

 Οπως μας αναφέρει ο Δημήτρης, στο Σινά άπαντες είχαν ήδη ενθουσιαστεί από την παρουσία του Παϊσίου, αντιλαμβανόμενοι «αυτή την ηρεμία του χαρακτήρα του, αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τον διέκρινε». Τότε, ο γέροντας Παΐσιος δεν είχε αγιοποιηθεί ακόμη αλλά, σύμφωνα με τη μαρτυρία του πατέρα του, «ήθελε να πάει στο Ορος Σινά γιατί ήθελε να βρεθεί στην έρημο, διότι η έρημος του Σινά ήταν ένα πολύ σημαντικό ορόσημο για τους μοναχούς και για τους ασκητές, αν φτάσεις εκεί αποκτάς άλλη αίσθηση του μοναχισμού και του ασκητισμού κι αυτό ήθελε να το ζήσει και ο γέροντας Παΐσιος» επισήμανε ο Δημήτρης Μαργαριτώφ. Θέλοντας, λοιπόν, να «τον βοηθήσουν οι μοναχοί στο ταξίδι του, του έδωσαν ένα μεταλλικό κρεβάτι, κουβέρτες, μαξιλάρια και διάφορα μικροπράγματα και του έδωσαν κι έναν Βεδουίνο για να τον συντροφεύει στη διαδρομή».