Μόνο τά σωματικά μου μάτια δέν έβλεπαν τούς Αγίους Αποστόλους! Τόση Χάρις! Παράδεισος στήν καρδιά μου!

Ήταν τών Αγίων Αποστόλων πού ήρθε ό παπα-Εφραίμ από Κατουνάκια νά λειτουργήση. Καί μού έδωσε εντολή ό Γέροντας Ιωσήφ νά μαγειρέψω καλό φαγάκι, επειδή ό παπά-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος .Έσπευσα στήν υπακοή καί εκεί πού μαγείρευα, ό Γέροντας στεκόταν πάνω από τό κεφάλι μου καί έλεγε:
– Δέν ξέρεις νά μαγειρεύης τρομάρα νά σού ’ρθη. Έτσι μαγειρεύει ό κόσμος καί θές νά τό φάη κι ό παπάς;
– Άντε, ζαβέ, φέρ’ τό γρήγορα!
Πήγα τό φαγάκι στόν pαπά.
– Φύγε από μπροστά μου! Νά χαθής, νά μή σέ βλέπουν τά μάτια μου.Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στό κελί σου!
– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.
Πήρα τήν ευχή του Γέροντα καί πήγα στό κελλάκι μου.
Έ! Μόλις πάτησα τό πόδι μου ,ήρθε ή ευλογία τού Θεού μέ τήν ευχή του Γέροντα! Μόνο τά σωματικά μου μάτια δέν έβλεπαν τούς Αγίους Αποστόλους! Τόση Χάρις! Παράδεισος στήν καρδιά μου! Ποτάμι τά δάκρυά μου! Όχι γιατί μέ μάλωσε ό Γέροντας, αλλά επειδή δέν μπορούσα νά συγκρατήσω τήν χαρά πού ένοιωθα από τήν παρουσία τών Αγίων Αποστόλων.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθείτης +

πηγή

Δημητράκης Δημητριάδης.Ετών 7.Φονεύθηκε στις 14 Μαρτίου 1956 από βρεττανική σφαίρα

"Έγραφε άρθρα" διαμαρτυρίας με τις πέτρες του υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

Φονεύθηκε στις 14 Μαρτίου 1956 από βρεττανική σφαίρα στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα.Δημητράκης Δημητριάδης.Ετών 7.

πηγή

Η μοναχή Πηνελόπη Ιανολίδε,η σύζυγος του Ομολογητού και μάρτυρα Ιωάννη Ιανολίδε

Η μοναχή Πηνελόπη Ιανολίδε,η σύζυγος του Ομολογητού και μάρτυρα Ιωάννη Ιανολίδε έγινε 100 ετών.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Ιωάννη Ιανολίδε

Είμαι 64 ετών. Στην εφηβική - νεανική μου ηλικία, έως το 1941, αγωνιζόμουν ενάντια στον αστικό κόσμο, ο οποίος είχε καταφρονήσει τη χριστιανική ζωή. Από το 1941 έως το 1964 ήμουν φυλακισμένος, ταλαιπωρημένος και εμπαιγμένος από την κομμουνιστική δικτατορία. Από το 1964 έως και σήμερα είμαι φυλακισμένος στον εαυτό μου, επειδή ο κόσμος με έχει εξοστρακίσει, με έχει εξευτελίσει και με έχει περιφρονήσει. Όχι εγώ, αλλά ο Χριστός μισείται και διώκεται μέσω του ταπεινωμένου ονόματός μου.

Έμεινα περίπου πέντε χρόνια σε απόλυτη απομόνωση, μόνος μου στο κρατητήριο, πεινασμένος και γυμνός. Έμεινα πάνω από 15 χρόνια σε συνηθισμένα δωμάτια, μερικά πολύ μικρά, άλλα μεγαλύτερα, όπου ζούσα μέρα-νύχτα, μαζί με άλλους. Ήμαστε αναγκασμένοι να εκπληρώνουμε όλες τις ανάγκες μας εντός του δωματίου.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913 ΟΙ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ- ΣΦΑΖΟΥΝ, ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝ ΤΟ ΔΟΞΑΤΟ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ.

Ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος έχει τελειώσει από τον Μάιο του 1913, όμως οι εχθροί δεν έχουν ακόμα αποχωρήσει από το ελληνικό έδαφος. Μετά από την απελευθέρωση των Σερρών, ένα ελληνικό τάγμα λαμβάνει την εντολή να κινηθεί προς την περιοχή της Δράμας, για να συνεχίσει την καταδίωξη των Βουλγάρων. Οι Βούλγαροι είχαν καταλάβει την περιοχή από τον Οκτώβριο του 1912 και, ηττημένοι πια, αρνούνταν να παραδώσουν την περιοχή χωρίς να αφήσουν το στίγμα τους.

  Κατά την υποχώρηση τους, προκαλούν καταστροφές με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Δοξάτου, στις 30 Ιουνίου του 1913 .Το Δοξάτο ένα εύπορο χωριό βρίσκεται 9 χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Δράμας. Το πρωί της ημέρας αυτής μία ίλη ιππικού της 10ης Μεραρχίας του βουλγαρικού στρατού, με επικεφαλής τους ταγματάρχες Μπίρνεφ και Σιμεόνοφ, συνεπικουρούμενη από ένα τάγμα πεζικού και ομάδες κομιτατζήδων, κυκλώνει το Δοξάτο Σκοπός τους να σφάξουν και να λεηλατήσουν το πλούσιο χωριό της Δράμας, που κατοικείται από Έλληνες χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ως δικαιολογία για την επίθεση που έκαναν αργότερα, ισχυρίστηκαν πως έφταιξαν οι ομάδες Ελλήνων προσκόπων, που απαρτιζόταν από εθελοντές απόμαχους του Μακεδονικού αγώνα, οι οποίοι τους παρενόχλησαν.

Ο πληθυσμός του Δοξάτου αποτελούταν από χριστιανούς και μουσουλμάνους. Εκείνη την εποχή, έφτανε τους 1.500 κατοίκους. Οι 120 ιππείς δεν είχαν άλλο σκοπό παρά να λεηλατήσουν το χωριό. Κατάφεραν να πείσουν τους μουσουλμάνους κατοίκους του χωριού πως έχουν συμμαχήσει με την Οθωμανική αυτοκρατορία ενάντια στην Ελλάδα και τους πήραν με το μέρος τους. Οι Βούλγαροι στρατιώτες, με πρώτους και καλύτερους τους κομιτατζήδες, εισέβαλλαν στο χωριό και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ύστερα, περιέλουσαν τα σπίτια με πετρέλαιο και τα πυρπόλησαν. Σχεδόν όλο το χωριό κάηκε .

Η παράσταση της Κοινωνίας των Αποστόλων

Η παράσταση της Κοινωνίας των Αποστόλων ενώ από τη μία απεικονίζει ένα ιστορικό γεγονός, δηλαδή την παράδοση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας από τον Ιησού στους μαθητές Του κατά τον Μυστικό Δείπνο, εν τούτοις, αποτελεί μία ξεχωριστή παράσταση μέσα σε κάθε ναό από εκείνη του Μυστικού Δείπνου.

 Δείχνοντας τον Ιησού στην αψίδα του ιερού Βήματος πίσω από Αγία Τράπεζα να ευλογεί τον Άρτο και τον Οίνο, τελώντας τη Θεία Ευχαριστία για τους μαθητές Του, υπενθυμίζει στους πιστούς ότι ο ίδιος ο Χριστός, με τη χάρη που παρέχει στους ιερείς-λειτουργούς Του, είναι εκείνος που κάθε φορά, «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων», τελεί-προσφέρει το μυστήριο μέσα στην εκκλησία για όλους εκείνους που μεταλαμβάνουν το Άχραντο Σώμα και το Αίμα Του, ενώ ταυτόχρονα είναι ο προσφερόμενος Αμνός του Θεού που θυσιάστηκε χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων. 

Έτσι, το ιστορικό γεγονός του Μυστικού Δείπνου μετατρέπεται σε ένα λειτουργικό θέμα , που εκφράζει άριστα το ορθόδοξο δόγμα της Τριαδικής Θεοφάνειας κατά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αφού το Άγιο Πνεύμα με την κάθοδό Του μετατρέπει τον Άρτο και τον Οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού, τα οποία κοινωνώντας οι πιστοί ενώνονται με το Χριστό, που είναι ενωμένος με το Θεό-Πατέρα Του. Έτσι, οι πιστοί μεταλαμβάνοντας τα Άχραντα Μυστήρια γίνονται κοινωνοί της Τριαδικής Θεότητας και της Βασιλείας του Θεού.

Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων- Μολυβδοσκέπαστο Κονιτσα.

 Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων- Μολυβδοσκέπαστο Κονιτσα. 1537

Ἱ­ε­ρά Μο­νή Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων (Ἁ­ϊ­ά)

Βο­ρει­ο­δυ­τι­κά τῆς Κα­λα­μπά­κας ὑ­ψώ­νε­ται ἕνας πα­νύ­ψη­λος καί πε­λώ­ρι­ος βρά­χος, λί­αν δυ­σπρό­σι­τος, κα­λού­με­νος ἐ­πι­το­πί­ως Ἁ­γι­ά (Ἁ­ϊ­ά). Ἡ ὑ­ψη­λό­τε­ρη κο­ρυ­φή του ἔ­χει ὑ­ψό­με­τρο 630 μ.
Ὁ Φώ­της Κο­το­πού­λης γρά­φει: «Ἡ ψη­λό­τε­ρη κο­ρυ­φὴ τοῦ βρά­χου τῆς Ἁ­γι­ᾶς ἀ­πὸ μὲν τὸ κέ­ντρο τῆς Κα­λα­μπά­κας φθά­νει τὰ ὀ­κτα­κό­σι­α καὶ πλέ­ον μέ­τρα, ἀ­πὸ δὲ τὰ ρι­ζά του τὰ ἑ­ξα­κό­σι­α καὶ ἀ­πὸ τὸ βο­ρει­νὸ μέ­ρος πρὸς τὸ Κα­στρά­κι καὶ ἀ­πὸ τὰ ρι­ζά του τὰ τρι­α­κό­σι­α μέ­τρα. Ὡς γνω­στὸ ὁ να­ός, ὁ τι­μώ­με­νος ἐ­π’ ὀ­νό­μα­τι τῶν ἁ­γί­ων ἀ­πο­στό­λων Παύ­λου καὶ Πέ­τρου, ἦ­το κτι­σμέ­νος σὲ μι­ὰ σπη­λι­ὰ ποὺ βρί­σκε­ται στὰ νο­τι­ο­δυ­τι­κὰ καὶ στὴ βά­σι τῆς ψη­λό­τε­ρης κο­ρυ­φῆς αὐ­τοῦ, ὅ­που ἐ­κτεί­νε­ται ὀ­ρο­πέ­δι­ο, τὸ ὁ­ποῖ­ο κα­τα­λαμ­βά­νει χῶ­ρο δέ­κα μὲ δώ­δε­κα στρέμ­μα­τα».

Ἐ­πί τοῦ ὀ­ρο­πε­δί­ου αὐ­τοῦ τοῦ βρά­χου μέ­σα σέ σπή­λαι­ο ἦ­ταν κτι­σμέ­νη ἡ ἱ­ε­ρά μο­νή τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, σέ ὑ­ψό­με­τρο 550 μ.

Ἀ­πό φω­το­γρα­φί­α πού δι­α­θέ­του­με δι­α­κρί­νου­με ὅ­τι ὁ σπη­λαι­ώ­δης να­ΐ­σκος ἦ­ταν προ­φα­νῶς στόν β΄ ὄ­ρο­φο, προ­ϋ­πάρ­χο­ντος κτι­ρί­ου, τοῦ ὁ­ποί­ου οἱ πέ­τρες εἶ­ναι ἐ­ριμ­μέ­νες σή­με­ρα κά­τω. Οἱ τοι­χο­γρα­φί­ες ἀρ­χί­ζουν σέ ὕ­ψος 2 ἤ 2,5 μέ­τρων καί σώ­ζο­νται ἑ­κα­τέ­ρω­θεν τῶν δύ­ο πλευ­ρῶν τῆς σπη­λι­ᾶς. Ὑ­πάρ­χουν ἐ­πί­σης ἐ­πί τοῦ βρά­χου χα­μη­λό­τε­ρα, πε­λε­κη­μέ­να σκα­λι­ά γι­ά τήν ἀ­νά­βα­ση καί δύ­ο στέρ­νες.

Ἀ­πό τίς φω­το­γρα­φί­ες πού μᾶς πα­ρε­χώ­ρη­σε ὁ Ἁ­γι­ο­τρι­α­δί­της ἱ­ε­ρο­μό­να­χος Δο­μέ­τι­ος, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­νέ­βη­κε στήν κά­τω Ἁ­ϊ­ά τό ἔ­τος 2006, φυ­σι­κά χω­ρίς ἀ­ναρ­ρι­χη­τι­κά ἐ­ξαρ­τή­μα­τα, ἔ­χου­με μί­α σει­ρά μέ νω­πο­γρα­φί­ες, μέ τήν Πα­να­γί­α, τόν Ἀρ­χάγ­γε­λο, καί ἅ­γι­ες γυ­ναῖ­κες τῆς ἐκ­κλη­σί­ας μας. 

Ἡ πρώ­τη δε­ξι­ά ὁ­μοι­ά­ζει μέ τήν ἁ­γί­α Πα­ρα­σκευ­ή. Ἡ δεύ­τε­ρη μέ τήν ἁ­γί­α Μα­ρί­να. Ἀ­ρι­στε­ρά σώ­ζο­νται δύ­ο ἡ­μι­ε­ξί­τη­λοι ὅ­σι­οι μέ τά μο­να­χι­κά σχή­μα­τα. Ὅ­πως φαί­νε­ται στόν πρώ­ϊ­μο ἐ­ντό­πι­ο μο­να­χι­σμό τῶν Με­τε­ώ­ρων, ὅ­πως καί στούς ἐ­νο­ρι­α­κούς να­ούς ἱ­στο­ροῦ­νταν στούς τοί­χους τῶν κα­θο­λι­κῶν καί ἅ­γι­οι καί ἅ­γι­ες γυ­ναῖ­κες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Σύμ­φω­να μέ τά τε­χνο­τρο­πι­κά στοι­χεῖ­α τῶν προ­α­να­φε­ρο­μέ­νων τοι­χο­γρα­φι­ῶν ἡ μο­νή τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων ἦ­ταν ἱ­δρυ­μέ­νη πι­θα­νῶς τόν 13ο μέ 14ο αἰ­ώ­να.

Στήν ἀναφερθεῖσα πολλές φορές χαλ­κο­γρα­φί­α τοῦ 1782 ὁ μο­να­χός Παρ­θέ­νι­ος ση­μει­ώ­νει στόν ἐν λό­γῳ βρά­χο «οἱ Ἅ­γι­οι Ἀ­πό­στο­λοι».

Μί­α πλη­ρο­φο­ρί­α γι­ά τήν μο­νή τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων μᾶς δι­α­σώ­ζει, ἐ­πί­σης, ὁ Φώ­της Κο­το­πού­λης γι­ά τήν πε­ρί­ο­δο τῆς γερ­μα­νι­κῆς κα­το­χῆς. Αὐ­τός ὁ βρά­χος πού τό­σο δο­νή­θη­κε ἀ­πό τίς ὑ­μνο­λο­γί­ες τῆς βυ­ζα­ντι­νῆς μου­σι­κῆς καί ἁ­γι­ά­στη­κε ἀ­πό ἀ­σκη­τές, «ἐ­πέ­πρω­το ἐ­πί κα­το­χῆς, κα­τά τό ἔ­τος 1943, νά κα­τα­πα­τη­θοῦν τά ἱ­ε­ρά καί ἅ­γι­α χώ­μα­τά του ἀ­πό τούς Καυ­κά­σι­ους στρα­τι­ῶ­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι εἶ­χαν φυ­λά­κι­ο στὸ Ἀ­δρά­χτι. Ἀ­πε­ρί­σκε­πτα, ὅ­μως, (ἴ­σως) κά­ποι­ος Κα­στρα­κι­νός νὰ ὑ­πέ­δει­ξε τὸ ἀ­νέ­βα­σμα, ὅ­που ἐ­κεῖ πά­νω ἔ­στη­σαν τὴν ση­μαί­α μὲ τὸν ἀ­γκυ­λω­τὸ σταυ­ρό».

Οἱ Ἅγι­οι Ἀ­πό­στο­λοι σή­με­ρα εἶ­ναι με­τό­χι τῆς ἱ­ε­ρᾶς μο­νῆς Ρου­σά­νου, μέ τήν ὑ­π’ ἀ­ριθ. 19/5.2.1995 πρά­ξη τοῦ σε­βα­σμι­ω­τά­του μη­τρο­πο­λί­τη Στα­γῶν καί Με­τε­ώ­ρων κ. Σε­ρα­φείμ.

Η συνέχεια ΕΔΩ

Το αγιόκλημα

Το αγιόκλημα (Lonicera), είναι πολύ γνωστό για το μεθυστικό άρωμά του και τα όμορφα άνθη του που αλλάζουν χρώμα (συνήθως από λευκό σε κίτρινο).

 Η ευωδία: Πολλοί Πατέρες, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, χρησιμοποιούν την εικόνα του «ευωδιαστού μύρου» για να περιγράψουν τις αρετές των Αγίων και την καλή μαρτυρία των πιστών. Η ψυχή που ζει κατά Θεόν μοιάζει με ευωδιαστό άνθος που σκορπίζει Χριστό. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: «Χριστού ευωδία εσμέν» (Β΄ Κορ. 2:15).

Η αλλαγή χρώματος: Το αγιόκλημα ξεκινά λευκό και κιτρινίζει όσο γερνάει το άνθος. Αυτό μπορεί να μας θυμίσει τη μετάβαση της ψυχής: η αρχική καθαρότητα φυλάσσεται ή χάνεται ανάλογα με τη ζωή μας — αν πορευόμαστε με μετάνοια, η ψυχή μας ανθίζει ξανά.

 Η ανθεκτικότητα και το άπλωμα: Το αγιόκλημα τυλίγεται γύρω από ό,τι βρει και φτάνει ψηλά. Στους Πατέρες, η ψυχή καλείται να «αναρριχηθεί» προς τον Ουρανό, να «πιαστεί» από τον Χριστό που είναι το Στήριγμα.

«Όπως το ευωδιαστό άνθος σκορπίζει τη μοσχοβολιά του γύρω, έτσι κι ο άνθρωπος που ζει εν Χριστώ σκορπίζει Χριστό στον κόσμο — με τα έργα του, τον λόγο του, την ταπείνωσή του».

(φωτογραφία: Eleni Vasileiou)

πηγή

.Ἄν δέν ἔπεφτε, δέν θά καταλάβαινε.

« Κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ Κύριος δέν παίρνει τόν ἀπόστολο Πέτρο παράμερα, τήν ὥρα πού εἶπε:
''Εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγώ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι''νά τοῦ μιλήσει φιλικά καί νά τοῦ ἐπιστήσει τήν προσοχή νά μή φθάσει στό σημεῖο νά τόν ἀρνηθεῖ.
Δέν θά καταλάβαινε τίποτε ὁ Πέτρος.Ἄν δέν ἔπεφτε, δέν θά καταλάβαινε.

Ἄν σέ ἀναλάβει ὁ Θεός, καί ἄν ἀληθινά θέλεις νά τόν ἀκολουθήσεις, δέν ξέρεις τί θά ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νά πάθεις, ἀκριβῶς γιά νά γίνεις ὅπως σέ θέλει ἐκεῖνος.
Μπορεῖ πρῶτα νά ἦταν ὅ,τι ἦταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, νά νόμιζε ὅτι θά τά βγάλει πέρα, ἀλλά δέν ἄντεξε μπροστά σέ μιά παιδούλα καί ἀρνήθηκε τρεῖς φορές τόν Χριστό.
Ἔτσι ἔπεσε γιά τά καλά, ἀλλά ταπεινώθηκε καί ἔγινε ἄλλος ἄνθρωπος.
Ἦταν πλέον κατάλληλος γιά τήν Πεντηκοστή.
Στόν παράδεισο ὑπάρχουν μεγάλοι ἁμαρτωλοί πού μετενόησαν καί σώθηκαν»

Πατρός Συμεών Κραγιοπούλου .

πηγή

Γιατί ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό;(Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής)

Ἐρωτ.: Γέροντα, μᾶς μιλήσατε προηγουμένως γιά τό ἀτελές τοῦ Ἀπ. Πέτρου, πρό τῆς Πεντηκοστῆς. Λόγω τῆς ἀτέλειάς του ἀρνήθηκε τόν Κύριό μας;
Ἀπαντ.: Τό θέμα τῆς ἀρνήσεως τοῦ Πέτρου, κατά τίς κρίσεις τῶν Πατέρων, εἶναι οἰκονομία. Διότι δέν ἦτο δυνατό ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος εἰς ὅλη τήν περίοδο ποὺ ἦταν μαζί μέ τόν Χριστό καί ἔδειξε τόσο ζῆλο καί τόση ταπεινοφροσύνη, νά πέση σέ τόσο μεγάλο λάθος, νά ἀρνηθῆ τρεῖς φορές τόν Δεσπότη Χριστό. Δέν εἶναι λογικό αὐτό. Θυμηθεῖτε τήν ὁμολογία τοῦ Πέτρου!

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἐρώτησε: «Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι;» ὁ Πέτρος ὡμολόγησε καί εἶπε: «Σύ εἰ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». 

Καί ὁ Ἰησοῦς μας ἐγύρισε καί τοῦ εἶπε:«Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνά, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι,ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.Κἀγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος,καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν».(Ματθ.16,16 18).

Ὁ Πέτρος κατά φύσι ἦταν πολύ ζηλωτής καί ἀσυμβίβαστος. Μέσα στήν πανσοφία Του ὁ Θεός, μετά τήν θερμή του ὁμολογία, τόν ἔθεσε θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ὅμως ἡ Ἐκκλησία θά ἀγκάλιαζε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύσι, ὅλους τούς χαρακτῆρες, ὄχι μόνο τούς ζηλωτές καί ἰσχυρούς ἀλλά καί τούς ἀσθενεῖς καί ἀδυνάτους, ἐπιτρέπει ὁ Κύριος τήν τριπλῆ ἄρνησι. Διότι, μήν ξεχνᾶμε∙ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀδύνατοι. Οὔτε στούς πέντε ἀνά ἑκατό δέν θά εὕρωμε ἰσχυρούς χαρακτήρας, οἱ ὅποιοι ἀγάπησαν τόν Θεό ἐξ ὁλοκλήρου καί μέ τήν ὁρμή τῆς ἀγάπης τους ἔδειξαν αὐταπάρνησι. Γι’ αὐτούς λοιπόν τούς ὑπολοίπους ἀσθενεῖς ἔγινε οἰκονομία. Ὁ Πέτρος ὅμως ὡς ζηλωτής καί ἰσχυρός, πού δέν εἶχε μέσα του νόημα συγκαταβάσεως, δέν θά τό καταλάβαινε αὐτό.

ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ Σαρκοφάγος 2ος αιώνας

ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ

Σαρκοφάγος 2ος αιώνας

“Γλυκόφωτον ἂν εἴποι τις ἐν τοῖς ναοῖς Σελήνην, εἰς κάλλος δευτερεύοντα τοῦ λαμπαυγοῦς Ἡλίου...”

Ο ναός των Αγ.Αποστόλων τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἂν καὶ μετὰ τὴν Ἅλωση τὸν κατεδάφισαν οἱ Τούρκοι γιὰ νὰ κτίσουν τέμενος στὴ θέση του, ὁ ναὸς παραμένει ὄρθιος στὴν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ, ὡς μνημεῖο θαυμαστὸ γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονική, τὸν διάκοσμο καὶ τὰ ψηφιδωτά του. 

Ἐπιπλέον, τὸ μυστήριο ποὺ τὸν περιβάλλει λόγῳ τῆς ἔλλειψης ἀρχαιολογικῶν τεκμηρίων, ἐξακολουθεῖ νὰ τροφοδοτεῖ ἔρευνες γιὰ τὸν πληρέστερο προσδιορισμὸ τῆς μορφῆς καὶ τῆς χρήσης του.

Κτίστηκε ἀπὸ τὸν Μεγάλο Κωνσταντῖνο, γιὰ νὰ χρησιμεύσῃ ὡς μαυσωλεῖο του καὶ χῶρος κατάθεσης τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἦταν βασιλικὴ δρομική σταυροειδής, δηλαδὴ χωριζόταν τὸ ἐσωτερικό της κατὰ μῆκος, μὲ κιονοστοιχίες, σὲ τρεῖς “δρόμους”. 

Ξυλόστεγη, μὲ μεγάλο ὕψος καὶ ἐκθαμβωτικὴ πρόσοψη χάρη στὴν ποικιλία ἀπὸ πολύχρωμες λίθινες πλάκες ποὺ τὴ σκέπαζαν, περιελάμβανε ἐπίσης αἴθριο, δηλ. εὐρύτατο αὐλόγυρο μὲ στοές, βασιλικὰ ἐνδιαιτήματα, λουτρά, πολλὰ ἄλλα διαμερίσματα κ. λπ. Μετὰ ἀπὸ μεγάλες καταστροφὲς ποὺ ὑπέστη, ἀνοικοδομήθηκε ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ καὶ τὴ Θεοδώρα, τὸ 547 μ.Χ. Στὴ νέα μορφή του, ἦταν σταυροειδης πεντάτρουλλη βασιλική, μὲ τὴν Ἁγία Τράπεζα στὸ κέντρο της, στὴν τομὴ τῶν κεραιῶν τοῦ Σταυροῦ. Καὶ οἱ δύο μορφὲς τοῦ ναοῦ ἀπετέλεσαν πρότυπα γιὰ πολλοὺς ναοὺς στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη, στὴ Μ. Ἀσία καὶ στὴν Συρία.

Ὁ ἱστορικὸς Εὐσέβιος, ὁ χρονογράφος Γλυκᾶς, ὁ Προκόπιος, ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Ῥόδιος κ. ἄ. μᾶς πληροφοροῦν γιὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὸν ναό. 

Ὅπως καὶ ὁ Μανασσῆς, τοῦ ὁποίου οἱ στίχοι:
“Γλυκόφωτον ἂν εἴποι τις ἐν τοῖς ναοῖς Σελήνην,
εἰς κάλλος δευτερεύοντα τοῦ λαμπαυγοῦς Ἡλίου...”

εὔγλωττα μᾶς περιγράφουν τὴν σπουδαιότητα ποὺ εἶχε ὁ ναὸς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δεύτερος (“Σελήνη”) μετὰ τὴν ἀνυπέρβλητη (“Ἥλιος”) Ἀγία Σοφία, πού, μαζὶ καὶ μὲ τὸν ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, συνέθεταν τὴν τριάδα τῶν ἐκκλησιῶν τὶς ὁποῖες μὲ μεγάλη ἐπισημότητα ἔπρεπε νὰ προσκυνήσουν οἱ ἀνερχόμενοι στὸν θρόνο νέοι αὐτοκράτορες.

(Στὴν εἰκόνα: μικρογραφία βυζαντινοῦ χειρογράφου 12ου αἰ., ὅπου ὁ ναὸς τῶν ἁγίων ἀποστόλων ἀποδίδεται ὡς πλαίσιο γιὰ τὴν παράσταση τῆς Ἀναλήψεως. Ἔστω καὶ στὴν σχηματικὴ αὐτὴ ἀπόδοση, παρατηροῦμε τὴν πολυτέλεια καὶ μεγαλοπρέπεια στοὺς κίονες ἀπὸ χρωματιστὸ μάρμαρο καὶ στὴν πλούσια διακόσμηση τῶν τοίχων στὸ ἄνω μέρος.)

πηγή

...αυτοί που πρώτοι έλαβαν τη Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος...

  Οι Απόστολοι, που αναγεννήθηκαν από την Ουράνια Χάρη του Θεού, αυτοί που πρώτοι έλαβαν τη Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος, έγιναν σωτήρες των ανθρώπων. 

 Τους συναντάς να διασχίζουν ολόκληρες θάλασσες των πονηρών δυνάμεων και να καθοδηγούν τις ψυχές που πιστεύουν. 

 Τους βλέπεις να γίνονται γεωργοί και να καλλιεργούν το αμπέλι της ψυχής. 

 Τους βρίσκεις να γίνονται παράνυμφοι και να νυμφεύουν τις ψυχές των ανθρώπων με το Χριστό. Τους βρίσκεις να δίνουν ζωή στους ανθρώπους.

 Και γενικά τους βρίσκεις σε πολλές περιστάσεις και με πολλούς τρόπους να υπηρετούν το Άγιο Πνεύμα.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.

Οἱ Ξενοφωντινοί Ὁσιομάρτυρες Χρύσανθος, Νεόφυτος, Ἰσαάκ καί Ξενοφῶν, καί ὁ Οἰκονόμος Δαμιανός

Οἱ Ξενοφωντινοὶ Ὁσιομάρτυρες Χρύσανθος, Νεόφυτος, Ἰσαὰκ καὶ Ξενοφῶν, καὶ ὁ Οἰκονόμος Δαμιανὸς († 1821 Κωνσταντινούπολη,1822 Θεσσαλονίκη)

Στὴ χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Μονῆς συγκαταλέγονται οἱ Ξενοφωντινοὶ ὁσιομάρτυρες Χρύσανθος, Νεόφυτος, Ἰσαὰκ καὶ Ξενοφῶν, οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν ὡς ἱερὰ σφάγια στὸ βωμὸ τῆς πίστεως κατὰ τὰ πρῶτα ἔτη τῆς ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Στὴ χορεία αὐτὴ ἀνήκει πιθανότατα καὶ ὁ Ξενοφωντινὸς οἰκονόμος Δαμιανός, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε «ὑπό των ἀγάρων» στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν περίοδο κατὰ τὴν ὁποία μαρτύρησαν ἀρκετοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες καὶ πρόκριτοι αὐτῆς τῆς πόλεως.

Πρώτη συνέπεια τῆς συμμετοχῆς στὸν ἀγῶνα τοῦ Γένους ἦταν ἡ διακοπὴ τῶν σημαντικότατων γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος ἐργασιῶν ἀνοικοδόμησης. Ὅμως πολὺ πιὸ δραματικὴ συνέπεια ἦταν ὅτι τοὐλάχιστον τέσσερις Ξενοφωντινοὶ μοναχοί, ὁ Χρύσανθος, ὁ Νεόφυτος, ὁ Ἰσαὰκ καὶ ὁ Ξενοφῶν, τὰ ὀνόματα τῶν ὁποίων καταγράφονται στὸ Βιβλίο Προθέσεως τῆς Μονῆς καὶ σὲ ἄλλες πηγὲς τῆς περιόδου, μαρτύρησαν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν Θεσσαλονίκη τὸ 1821 καὶ τὸ 1822. Ἀναφέρονται καὶ στὸ ἔργο του Δοσιθέου Κωνσταμονίτου, «Νέον Ὑπόμνημα τῶν νεοφανῶν ἱερομαρτύρων καὶ ὁσιομαρτύρων», ποὺ γράφηκε τὸ 1855. Μάλιστα ὁ ὁσιομάρτυς Χρύσανθος μαρτύρησε στὴν Πόλη «ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας» τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, στὶς 10 Ἀπριλίου 1821, τὴν ἴδια μέρα ποὺ ἀπαγχονίστηκε καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ε΄ στὴν πύλη τοῦ Πατριαρχείου.

Ἀπολυτίκιον.Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
«Νέοι Μάρτυρες, παλαιάν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν Ὀρθοδόξων, καί στερρῶς ἠγωνίσθησαν τήν γάρ ἀνόμων θρησκείαν ἐλέγξαντες, ἐν παρρησίᾳ Χριστόν ἀνεκήρυξαν, Θεόν τέλειον. Καί νῦν ἀπαύστως πρεσβεύουσι, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.»

Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν δείχνει τά χαρακτηριστικά του ἡγέτη στήν Ἐκκλησία...

 Ἡ γιορτὴ τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου ἀποτελεῖ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μία σπουδαία πνευματικὴ εὐκαιρία ὑπενθύμισης στὸν καθέναν μᾶς τί σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἡγέτης στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ λόγος τοῦ Παύλου στὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ θέτει τὸ μέτρο τῆς ἀποστολικότητας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἡγετικῆς ἀποστολῆς, στὴν ὁποία καλεῖται ὁ κάθε χριστιανὸς νὰ προβληματιστεῖ, πολὺ ψηλά. Γιατί δὲν εἶναι μόνο τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα καθαυτό, τὸ ὁποῖο περιγράφεται στὰ λόγια του Παύλου, ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη χριστιανικὴ παρουσία μέσα στὸν κόσμο, ἡ ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ ἡ ὁποία ἀποτυπώνεται στὴν διακονία τῶν Ἀποστόλων.

Ἀπόστολος αὐτός πού ἔχει ὡς κέντρο τῆς ζωῆς τόν πλησίον
«Τὶς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ;» (Β’ Κορ. 11, 29) ἀναρωτιέται ὁ Παῦλος. Ἀπόστολος σημαίνει αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὡς κέντρο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξής του τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν πλησίον του, τὸν κάθε πλησίον. Ὁ Χριστὸς ἐκένωσε τὸν ἑαυτό του καὶ ἔδειξε τὴν συγκατάβαση πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι μόνο Θεός, ὅπως ἦταν ἡ φύση Του καὶ προσλαμβάνοντας καὶ τὸ ἀνθρώπινο, μὲ μόνη αἰτία τῆς κίνησης αὐτῆς τὴν ἀγάπη.

Tο νησί της Κυρά Δικιάς

Tο νησί της Κυρά Δικιάς βρίσκεται στα δυτικά παράλια της Κέρκυρας, στη μέση περίπου του νησιού, βόρεια της παραλίας του Άη Γόρδη και σε πολύ κοντινή απόσταση από την ακτή.

Η Κυρά Δικιά έχει έκταση περίπου 500 τ.μ. και είναι ένας απόκρημνος βράχος, στην σχεδόν επίπεδη κορυφή του οποίου όμως φυτρώνουν καταπράσινα δέντρα, αγριελιές, κυπαρίσσια και σκίνοι, κάνοντάς το εξαιρετικά όμορφο.
Μόνο στην ανατολική πλευρά της Κυρά Δικιάς οι απότομες ακτές κάπως ημερεύουν. Εκεί έχει φτιαχτεί ένας μικρός μόλος, ώστε να δένουν οι βάρκες και τα καΐκια των Κερκυραίων που επισκέπτονται την Κυρά Δικιά στις 29 Ιουνίου και στις 8 Σεπτεμβρίου που πανηγυρίζει η εκκλησία στην κορυφή του.

Η ερειπωμένη πλέον μονή της Θεοτόκου Δικαίας δίνει το όνομά της στο νησί και ζωντανεύει ξανά δυο φορές το χρόνο, όταν γεμίζει πιστούς. Στους τοίχους της εκκλησίας σώζονται τοιχογραφίες της Παναγιάς με το Χριστό βρέφος και το τρίμορφο Παναγία – Χριστός – Αγιος Ιωάννης Πρόδρομος.
Το μοναστήρι της Κυρά Δικιάς άκμασε κατά τον 18ο αιώνα, εγκαταλείφθηκε όμως αργότερα.

Σύμφωνα με έγγραφα της εποχής (1771), το νησί βρισκόταν άλλοτε σε ακμή: είχε πολλούς καλόγερους και εξυπηρετούνταν με καΐκι, ενώ είχε μεγάλη κτηματική περιουσία.

Αν ερχόταν σήμερα ο Παύλος...

 Ο διώκτης που γίνηκε μέγας σαγηνευτής των ψυχών. Αυτός που ανατόμησε, όσο κανείς άλλος μετά τον Θεάνθρωπο, την ψυχή του φιλαμαρτήμονος. Διαβάζοντας τους παρακάτω λόγους από την προς Ρωμαίους επιστολή του, ποιος στ' αλήθεια μπορεί να το αμφισβητήσει;
Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;(Ρωμ. 7,24)
Δυστυχισμένος και ταλαιπωρημένος εγώ άνθρωπος! Ποιός θα με ελευθερώση και θα με γλυτώση από το σώμα τούτο, μέσα στο οποίον κυριαρχεί η αμαρτία και δια της αμαρτίας ο θάνατος; .
...οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω.
εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.(Ρωμ. 7,19-20)
Διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον εσωτερικώς με όλην μου την θέλησιν επιθυμώ, αλλά το κακόν, που δεν θέλω, αυτό πράττω.
Εάν δε εγώ πράττω το κακόν, που εις την πραγματικότητα δεν το θέλω, αυτό σημαίνει ότι δεν το πραγματοποιώ πλέον εγώ, αλλ' η αμαρτία, που κατοικεί μέσα μου και η οποία με έχει κάμει δούλον της.

Και έπειτα η Πάυλεια Ανθρωπολογία, με τους ψυχικούς και τους πνευματικούς ανθρώπους…τους απνευμάτιστους και τους εν πνεύματι αναγεννημένους…
Και εκείνος ο Παύλειος έλεγχος, ο τόσο αγαπητικά αυστηρός…Εμείς Εβραίοι, Εμείς Ρωμαίοι αδελφοί, ΕΜΕΙΣ όλοι εκείνοι, στους οποίους ΣΗΜΕΡΑ απευθύνεται ο Θείος Παύλος!
Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν,πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας. (Εβρ.2.2)...

«Με αεροπλάνο έχει σχέση. Θα γλυτώσεις, θα σταθείς τυχερός … φύγε, φύγε τώρα».(Αγ.Πορφύριος)

Το 1987 είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά το Άγιον Όρος, γιατί είχαν αρχίσει μέσα μου έντονες πνευματικές ανησυχίες, και πήγαινα σε Μοναστήρια και ήθελα να συζητώ με γέροντες μοναχούς.

Κάποιος συγγενής που είχε νοσηλευτεί στην Πολυκλινική Αθηνών μου μίλησε για τον Γέροντα Πορφύριο, πως είναι αγία μορφή και πως είναι διορατικός, διότι και του ίδιου του αποκάλυψε κάτι κρυφό του.

Επίσης πως έδειχνε πολλή αγάπη στους ασθενείς, τους παρηγορούσε, τους φρόντιζε, τους εξομολογούσε και όλος ο κόσμος εκεί τον αγαπούσε πολύ.
Έτσι ο συγγενής μου αυτός μας παρακίνησε να τον επισκεφτούμε στο Μήλεσι.»
«Ήταν τέλη Οκτωβρίου 1989 (Παρασκευή ή Σάββατο), όταν πήγα στο Μήλεσι μαζί με έναν φίλο μου. Ήμουνα τότε φοιτητής στην ΑΣΟΕ.

Όταν φτάσαμε, είδαμε πάρα πολύ κόσμο να περιμένει και απογοητευτήκαμε. Βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία και σε λίγο μία μοναχή είπε:

 «Είπε ο Γέροντας, τα παιδιά που ήρθαν από το μακρυνό νησί να περάσουν πρώτα».
Εμείς δεν σηκωθήκαμε, διότι πιστεύαμε πως κάποιοι άλλοι θα είναι αυτοί. Αφού το επανέλαβε η μοναχή και κανείς δεν σηκωνόταν, σηκωθήκαμε εμείς, ρωτήσαμε αν είναι κάποιος άλλος και τελικά μπήκαμε μέσα, διότι μόνο εμείς είχαμε έρθει αεροπορικώς από νησί (Κάρπαθο).»
«Τα χέρια του ήταν καλυμμένα με πανιά και, όταν σκύψαμε να πάρουμε την ευλογία του, τα τράβηξε.

Μας μίλησε για τρία πράγματα· για την αγάπη, για την ταπείνωση και ότι πρέπει κάθε Κυριακή να εκκλησιαζόμαστε.
Σε μένα είπε: «Πρόσεξε, πρόσεξε, πρόσεξε, γιατί θα ταλαιπωρηθείς πάρα πολύ με την υγεία σου. Όμως θα πας έως τα γεράματα, θα υποφέρεις, αλλά θα τα καταφέρεις».
Και λίγο αργότερα, μου είπε:
– Θα γίνει κάτι στην ζωή σου, αλλά θα περάσει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.
– Τι θα είναι; αρρώστια θα περάσω; Τον ερώτησα.
– Όχι, όχι, είσαι τυχερός, θα γλυτώσεις … »
«Όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε, γύρισα ανήσυχος και τον ξαναρώτησα τι θα είναι αυτό; Ήταν εμφανής η αγωνία μου.
Μου απάντησε: «Με αεροπλάνο έχει σχέση. Θα γλυτώσεις, θα σταθείς τυχερός … φύγε, φύγε τώρα».

Βυζαντινή εκκλησία Αγίου Δημητρίου Παλατιτσίων Βέροιας(και η εξαιρετική Δευτέρα Παρουσία στον μεγάλο νάρθηκα)

Μια βυζαντινή εκκλησία φτιαγμένη με αρχιτεκτονικά μέλη, που προέρχονται από το ανάκτορο του Φιλίππου του Β΄στις Αιγές! Και με εικονογράφηση στην οποία απεικονίζεται και αυτός ο Μέγας Αλέξανδρος!

Πρόκειται για τον Άγιο Δημήτριο Παλατιτσίων (Αιγών) στη Βέροια, που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα, μνημείο της UNESCO, που μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης, έχει σήμερα αποκατασταθεί πλήρως.

Αναπόσπαστο κομμάτι του διαχρονικού αρχαιολογικού χώρου των Αιγών ο Άι Δημήτρης των Παλατιτσίων βρίσκεται στα ανατολικά όρια της νεκρόπολης των Αιγών, στον τόπο ενός βυζαντινού κοιμητηρίου. Είναι μια μεγαλοπρεπής, τρίκλιτη βασιλική με εξαιρετικά βαθύ νάρθηκα και δύο κιονοστοιχίες, που μοιράζουν τον κυρίως ναό, αλλά και τον νάρθηκα σε τρία κλίτη ενώ οι πλούσιες τοιχογραφίες, κυριολεκτικά κατακλύζουν όλες τις επιφάνειές του

Πρόκειται για πραγματικά ασυνήθιστη μεγαλοπρέπεια, που «μαρτυρά την οικονομική ευμάρεια αλλά και την καλλιτεχνική ακμή της περιοχής στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας».

Κάτι, που επιβεβαιώνουν οι συγκλονιστικές τοιχογραφίες του κατάγραφου ναού, φιλοτεχνημένες από δύο αγιογράφους: Τον Νικόλαο Ζωγράφο από το Λινοτόπι, που ιστόρησε στον κυρίως ναό, το έτος 1570, τον βίο του Χριστού και του Αγίου Δημητρίου, αγίους, προφήτες και μάρτυρες, την Κοίμηση της Θεοτόκου, την Πλατυτέρα των Ουρανών!

Κι έναν δεύτερο, που παραμένει ανώνυμος, αλλά παρέδωσε με τον χρωστήρα του μια εξαιρετική Δευτέρα Παρουσία στον μεγάλο νάρθηκα, όπου ανάμεσα στους βασιλείς της Αποκάλυψης επιφαίνεται και ο Αλέξανδρος με το σχήμα βυζαντινού αυτοκράτορα! Και όπως λέει η αρχαιολόγος κυρία Κοτταρίδη «Τα γράμματα της επιγραφής δίπλα από το κεφάλι του δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία.

Νικητής και τροπαιούχος, ήρωας του πιο διάσημου μυθιστορήματος, ο Μεγαλέξανδρος, ώριμος άντρας πια, όπως τον είδαν οι Πέρσες, οι Άραβες και οι Βυζαντινοί, επιστρέφει επί τέλους στον τόπο, όπου νεαρό παλληκάρι ξεκίνησε το ταξίδι, τον πρώτο μήνα της Άνοιξης, δύο χιλιάδες πενήντα τρία χρόνια πριν»…

πηγή

Θεία δυάδα των κορυφαίων του Χριστού Αποστόλων...

Θεία δυάδα των κορυφαίων του Χριστού Αποστόλων,που η σωτηρία όλης της οικουμένης και η μεταμόρφωσή της από την ασέβεια της άγνοιας του αληθινού Θεού προς τη θεογνωσία ήταν σ'εσέ εμπιστευμένη και με το χάρισμα να σώζεις και πάλι τις ψυχές των πιστών είσαι προικισμένη,προστάτεψέ μας και στην γνώση της αγάπης του Θεού αιώνια κράτησέ μας.

Και στο πρωτότυπο:
Ὦ θεία δυάς, κόσμου τὸ σωτήριον, ἡ πιστευθεῖσα παντός, καὶ πρὸς θεοσέβειαν, ἐξ ἀσεβείας μεταρρυθμίσασα, καὶ μετὰ πότμον σῴζουσα, ἔτι πιστῶν τὰς ψυχάς, καὶ ἡμῶν νῦν μνήσθητε καὶ πρόστητε, τοῦ Χριστοῦ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι.

πηγή

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παύλος δεν γνώρισε τον Χριστό "εν σαρκί"

  Ο Παύλος δεν βαδίζει· ακροβατεί. Πάνω σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα σε κόσμους που δεν επικοινωνούν, πάνω στην κόψη ανάμεσα στην αποκάλυψη και στην κουλτούρα, στην πίστη και στη γνώση, στην ιουδαϊκή ρίζα και στον ελληνιστικό καρπό. Ανήκει στον Ισραήλ, αλλά τον ξεπερνά. Μιλά τη γλώσσα των εθνών, αλλά χωρίς να υποτάσσεται στη λογική τους. Εμφανίζεται ως ιεραπόστολος, αλλά λειτουργεί ως προφήτης· φαίνεται μόνος, αλλά φέρει μέσα του τον Χριστό· περιπλανώμενος ανά τον κόσμο, κι όμως βαθιά εδραιωμένος στην ουράνια πατρίδα.

  Η αποστολική του πορεία είναι πορεία "εν κινήσει, εν κινδύνω, εν χάριτι". Κανείς στην ιστορία της Εκκλησίας δεν σήκωσε τόσο δραματικά το βάρος του μεταβατικού χώρου· αυτού του άδειου διαδρόμου ανάμεσα στην Παλαιά Διαθήκη και την Καθολικότητα του Ευαγγελίου· ανάμεσα στον μονοθεϊσμό του Ισραήλ και στην κοσμοθεωρία της οικουμένης· ανάμεσα στον ουρανό και στη γη. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παύλος δεν γνώρισε τον Χριστό "εν σαρκί"· Τον γνώρισε αναστάντα, φώς εκτυφλωτικό και άναρχο, που τον ανέτρεψε από το άλογο της ιδεολογίας και τον κατέστησε τυφλό για να δει. Η εμπειρία του δεν είναι θρησκευτική· είναι οντολογική.
«Εν δε τω έσω ανθρώπω ηδύνομαι τω νόμω του Θεού» (Ρωμ. 7,22), εξομολογείται ο Παύλος, κι εκεί αποκαλύπτεται η ψυχή του ως αρένα· εκεί όπου η χάρις συγκρούεται με το τραύμα, το φώς με τον ίσκιο του Νόμου, ο νέος άνθρωπος με τον παλαιό. Ο Παύλος δεν μιλά από θεωρητική υπεροχή· μιλά από το βάθος της ανθρώπινης πάλης. Ξέρει τι θα πει να θέλεις το καλό και να πράττεις το κακό· να ποθείς τον Θεό και να σε τραβά η σάρκα· να έχεις ζήσει το άγγιγμα του Ουρανού και να πορεύεσαι με πληγές ανοιχτές στη γη. Το πάθος του Παύλου είναι ότι δεν λέει ιδέες· ομολογεί τις μεταβολές της ύπαρξης του, στην πορεία ένωσης με τον "ζώντα Χριστό".

Ο δε Κυριος είπε τότε προς αυτόν· “σήκω και πήγαινε εις την οδόν, που λέγεται ευθεία....

 Πραξ. 9,3 Ενώ δε επροχωρούσε και επλησίαζε πλέον εις την Δαμασκόν, αίφνης άστραψε ολόγυρά του από τον ουρανόν λαμπρόν φως.

Πραξ. 9,4 Και καθώς από την απαστράπτουσαν λάμψιν έπεσε κάτω εις την γης, ήκουσε μίαν φωνήν, η οποία του έλεγε· “Σαούλ, Σαούλ, διατί με καταδιώκεις;”

Πραξ. 9,5 Είπε δε ο Σαύλος· “ποιός είσαι, κύριε;” Ο δε Κυριος απήντησε· “εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίον συ καταδιώξεις, αφού καταδιώκστους οπαδούς μου.

Πραξ. 9,6 Αλλά σήκω επάνω και πήγαινε εις την πόλιν και εκεί θα σου ανακοινωθή, τι πρέπει να κάμης”.

Πραξ. 9,7 Οι άνδρες όμως, που τον συνώδευαν, έμειναν άφωνοι, με ανοικτό το στόμα, διότι ήκουαν μεν την φωνήν, αλλά δεν έβλεπαν κανένα.

Πραξ. 9,8 Εσηκώθηκε ο Σαύλος από την γην, και ενώ ήσαν ανοικτά τα μάτια του, δεν έβλεπε κανένα. Οι στρατιώται οδηγούντες αυτό από το χέρι, τον έφεραν μέσα εις την Δαμασκόν.

Πραξ. 9,9 Και έμεινε τρεις ημέρας τυφλός, χωρίς να βλέπη· και ούτε έφαγε ούτε έπιε.

Πραξ. 9,10 Υπήρχε δε εις την Δαμασκόν ένας μαθητής, ονόματι Ανανίας, και με όραμα είπε προς αυτόν ο Κυριος· “Ανανία”. Εκείνος δε είπε· “ιδού, εδώ είμαι, Κυριε”.

Πραξ. 9,11 Ο δε Κυριος είπε τότε προς αυτόν· “σήκω και πήγαινε εις την οδόν, που λέγεται ευθεία, και ζήτησε στο σπίτι του Ιούδα κάποιον, που ονομάζεται Σαύλος και κατάγεται από την Ταρσόν. Διότι, ιδού, κατά την ώραν αυτήν προσεύχεται και ζητεί την βοήθειάν μου.

( Στη τελευταία παράγραφο δηλ. , Πραξ .9,11 για την ΕΥΘΕΙΑ ΟΔΟ ) .

Στην αρχή και στην αριστερά πλευρά της Ευθείας Οδού , βρίσκεται η οικία του μαθητή του Απ. Ανανία του Ιούδα .

Σήμερα είναι των Ουνιτών Λατίνων όπως και το βαπτιστήριο του Αγίου Παύλου , Παρεκκλήσι των Λατίνων επίσης.

πηγή

Εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο

Υπάρχει κάτι ωραίο στη Δεύτερη προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου που λέει: "έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι". Έξω γίνονται μάχες, μέσα μου γίνονται φόβοι. Ανθρώπινο είναι, φυσικό είναι, αλλά ο άλλος Απόστολος ο Ιωάννης ο Θεολόγος λέει: "η τελεία αγάπη έξω βάζει το φόβο". Άρα το πρόβλημά μας είναι η τελεία αγάπη.
Η τελεία αγάπη δεν έρχεται με συναισθηματικούλες και με love story.Τελεία αγάπη είναι δια της μετανοίας και τελεία αγάπη είναι ο Χριστός, ο μόνος που αυτοπροσδιορίστηκε ότι εγώ ειμί η Αγάπη.

 Άρα μέσα έτσι απ' όλη αυτήν την διαδικασία και της μετάνοιας, όπως με εδίδαξαν και προσπαθώ να τη ζήσω κάπως ανεπίδεκτος μαθήσεως θα έλεγα, αλλά και η μελέτη των γεγονότων και τον παρελθόντων και των παρόντων και των μελλόντων, μου βγάζει σαν τελικό συμπέρασμα πατέρες μου και αδελφοί ότι εμείς οι Ορθόδοξοι, και ιδιαιτέρως οι Ορθόδοξοι της Κύπρου και της Ελλάδος, έχουμε μια προστασία, θα έχουμε μια προστασία σ' αυτά τα γεγονότα από την Παναγία για έναν λόγο: γιατί θα κληθούμε, όταν τελειώσει ο πόλεμος που ήδη ξεκίνησε και ο κόσμος ο υπόλοιπος θα έρθει σε επίγνωση και συντριβή όσοι ζήσουν, να κηρύξουμε Ορθοδοξία.

Άρα φροντίστε να είστε καλά κατοχυρωμένοι στο Ορθόδοξό σας φρόνημα.
Είναι πολύ σημαντικό. Αύριο θα σας ρωτούν οι Τουρκοκύπριοι. Πες μου για την Παναγία. Πες μου πως να συγχωρώ. Πες μου πως να προσεύχομαι. Άρα εμείς μια μικρή εμπειρία πρέπει να την έχουμε. Και της προσευχής και της μετάνοιας και της Παναγίας.

Μου λέει ένας Τουρκοκύπριος, φιλόλογος παρακαλώ ελληνιστής, μου λέει, επίσκοπε μου την επόμενη φορά που θα έρθεις φέρε μου μιαν εικόνα της Μεϊρέμ, της Παναγίας. 

Του παίρνω εικόνα της Παναγίας. 

-Μου λέει: αχ δεν σου είπα να μου φέρεις και ένα εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο. 

-Του λέω, τι σημαίνει εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο; Ξέρω εφηρμοσμένα μαθηματικά αλλά εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο δεν ξανάκουσα.

 Μου λέει, όταν ένας Χριστιανός πάρει στα σοβαρά την πίστη του Ευαγγελίου και το εφαρμόσει, πως λέγεται αυτός ο άνθρωπος; 

-Του λέω, αυτός λέγεται Άγιος.

Ὅταν γεμίζης τό λαδικό, νά πηγαίνης μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας»!

῾Ο παπα-Χρυσόστομος, παλαιὸς Σταυρονικητιανός, διηγεῖτο ὅτι, ὅταν πῆγε νὰ κοινοβιάση στὴν Σταυρονικήτα, ὁ γερω-Φιλάρετος ὁ Καρουλιώτης (1889-1956) τὸν περιέβαλλε μὲ τὴν ἀγάπη του.

Ὅταν ὁ π. Χρυσόστομος ἀνέλαβε τὸ διακόνημα τοῦ παρεκκλησιαστικοῦ, κάποιος προϊστάμενος τοῦ ἔδωσε ἕνα πεντοκάρικο (πέντε ὀκάδες) λάδι καὶ τοῦ εἶπε νὰ κανονίση νὰ τοῦ φθάση, διότι μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο θὰ τοῦ ξαναδώση λάδι. Φυσικὰ αὐτὸ ἦταν ἀδύνατο.
Ὁ π. Χρυσόστομος ἦταν σὲ ἀπορία καὶ ρώτησε τὸν γερω-Φιλάρετο. Ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε μὲ βεβαιότητα, ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ φθάση τὸ λάδι.
«Ὅταν γεμίζης τὸ λαδικό, νὰ πηγαίνης μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, νὰ τὸ σταυρώνης καὶ νὰ Τὴν παρακαλᾶς νὰ τὸ εὐλογήση»,… τοῦ εἶπε.
Ἔτσι ἔκανε πάντα ὁ π. Χρυσόστομος ὅταν ἔπαιρνε λάδι, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Τὸ πεντοκάρικο ἔφθασε καὶ περίσσεψε…

Ἀπὸ τὴν Ἀσκητικὴ καὶ Ἡσυχαστικὴ Ἁγιορείτικη Παράδοση.

πηγή

Ο νους του ανθρώπου, θα πρέπει γενικά με δύο έργα να ασχολείται

 Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, ότι ο νους του ανθρώπου, θα πρέπει γενικά με δύο έργα να ασχολείται: Με την ανάγνωση και την προσευχή. 

Αυτά βοηθούν πάντοτε, το ένα το άλλο. 

Όταν είμαστε ταραγμένοι, περισσότερο να διαβάζουμε ψυχωφελή βιβλία.

 Και όταν η καρδιά μας ειρηνεύσει και οι σκέψεις μας συγκεντρώνονται, τότε περισσότερο να προσευχόμαστε και λιγότερο να διαβάζουμε.

Όσιος Κλεόπας (Ιλίε)της Συχαστρίας

Ο Χριστός θα σε βάλει στον Παράδεισο,όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τον αναζήτησες έστω με ένα δάκρυ

Κάποτε, ήρθε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια, όπου ήταν ηγούμενος ο Γέροντας Ιάκωβος, ένας άνθρωπος σκληρός, άθεος, με περήφανο και ειρωνικό ύφος. Ήρθε επειδή μια συγγενής του, που τον αγαπούσε, τον έπεισε «να πάει να δει εκείνον τον καλόγερο που λένε πως είναι άγιος».

Μπαίνει μέσα στο μοναστήρι, και βρίσκει τον Γέροντα να στέκεται ήρεμος και χαμογελαστός.

Ο άνθρωπος δεν περίμενε χειραψίες. Πάει να πει μια κουβέντα, αλλά ο Άγιος τον κοιτάζει κατάματα και του λέει γλυκά, χωρίς καν να τον ξέρει:

— Παιδί μου… αυτός που λες πως δεν υπάρχει, σε περιμένει κάθε βράδυ που κλαις μόνος σου.

Ο άθεος ταράχτηκε. Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν. Κανείς δεν ήξερε πως τα βράδια, μόνος του, του ξέφευγαν δάκρυα και λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»

Ο Γέροντας του χαμογέλασε, του έπιασε απαλά το χέρι και του είπε:

— Ο Χριστός δεν ήρθε για τους καθαρούς, αλλά για τους πληγωμένους. Μην Τον φοβάσαι. Αυτός θα σε βάλει στον Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τον αναζήτησες έστω με ένα δάκρυ.

Ο άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τα κλάματα. Τον έπιασε με λυγμούς. Εκείνη τη μέρα εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του.

Έμεινε στο μοναστήρι 3 μέρες. Όταν έφυγε, ήταν άλλος άνθρωπος.

Και χρόνια μετά, όταν ξαναήρθε για να προσκυνήσει, είπε σε κάποιον:— Εγώ πίστεψα στον Θεό, γιατί ένας άνθρωπος που δεν με ήξερε, μου μίλησε για την καρδιά μου, σαν να την κρατούσε στα χέρια του.

• Ο Θεός δεν λέγει γιατί ψεύδεσαι,γιατί σκότωσες,γιατί έκανες εκείνην την αμαρτία..Ποτέ δεν θέτει αυτά τα ερωτήματα αφού ξέρει την απάντηση..

Η ερώτησή Του είναι:Γιατί δεν έρχεσαι σε εμένα να σε θεραπεύσω,να σε ξεκουράσω,να σε παρηγορήσω;Έλα να σε ξεκουράσω,να σε παρηγορήσω,να σε πάρω στην αγκαλιά Μου...

Μοναχή Σιλουανή Βλάντ

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΕΥΠΡΑΞΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ

Η ταπεινή Γερόντισσα Ευπραξία,
διακονήτρια του Οσίου Ιερωνύμου της νήσου της Αιγίνης

Κατά καιρούς και επί αρκετόν χρονικόν διάστημα,
συνέβαινε να είναι κλειστόν το Ησυχαστήριον του Γέροντος,
πολλοί δε προσκυνηταί,εξέφραζον την λύπην των και δικαίως, διότι προήρχοντο και από μακρυνούς, ενίοτε και από εκτός της Ελλάδος τόπους.

Τούτο συνέβαινε κάθε φορά που η υπέργηρος Γερόντισσα Ευπραξία, η οποία τόσον πιστώς και αξίως επετέλεσε την ιεράν διακονίαν της, εκάμπτετο από την ασθένειαν τόσον, ώστε είχεν απόλυτον ανάγκην ιατρικής περιθάλψεως και παρακολουθήσεως και διέμενεν εις τας Αθήνας.

Εις τας Αθήνας εφιλοξενείτο εις την οικίαν της Στυλιανής Νικολαράκου εις τους Αμπελοκήπους. Η Στυλιανή είχε γνωρίσει τον Γέροντα περίπου τρία έτη προ της κοιμήσεώς του.

Ως ήτο φυσικόν, απήλαυσε την πνευματική του ευεργεσία, τας σοφάς και αγίας συμβουλάς του αλλά και την πατρικήν αγάπην και στοργήν και ως άλλη «Μαρία» του Ευαγγελίου, έτρεχεν και έμενεν, οσάκις ηδύνατο, παρά τους πόδας του Γέροντος, επέτρεψε δε ο Θεός, την αξίωσε μάλλον, να προσφέρη τας ταπεινάς υπηρεσίας της, κατά τας τελευταίας ημέρας ασθενείας του Γέροντος.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ

Είπε ο αββάς Σισώης: «Αιδώς και αφοβία πολλές φορές φέρνουν την αμαρτία» (από το «Γεροντικό»)

Η εποχή μας δεν θα ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί ως η εποχή της απώλειας της ντροπής. Οι άνθρωποι ούτε ντρέπονται ούτε φοβούνται. Το βλέπουμε αυτό ιδιαιτέρως στα σχολεία και στις συναναστροφές των παιδιών. Μεγαλώνουμε μία γενιά στην οποία η «αιδώς» των αρχαίων Ελλήνων έχει πάψει να θεωρείται προτέρημα. Όχι μόνο δεν ντρέπονται τα παιδιά, αλλά καυχώνται όταν κάνουν πράξη το θέλημά τους. Περνούνε για έξυπνα. Θεωρούν τα συνομήλικά τους που κρατάνε ένα σεβασμό ξεπερασμένα. Και έχουν την απαίτηση όλοι να δικαιολογούν την αρνητική τους στάση, την αφιλοτιμία, διότι «παιδιά είναι».

  Τα παραδείγματα από τους μεγάλους πολλά. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κατακλύσθηκαν πρόσφατα από εικόνες ντροπής σε μία σειρά αγώνων μπάσκετ, αλλά και από μία απόπειρα από όλες τις πλευρές να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Το χειρότερο είναι ότι οι υπεύθυνοι για τους κανόνες διεξαγωγής των αγώνων μέτρησαν τις αποφάσεις τους με βάση το κόστος που θα υφίσταντο οι ίδιοι από τις εμπλεκόμενες πλευρές, χωρίς επίγνωση της παιδαγωγίας που ένα άθλημα εκ των πραγμάτων φέρει, της προτυποποίησης που γεννά.

 Το ίδιο και οι ακόλουθοι. Ενώ όποιος έχει μάτια και βλέπει, αντιλαμβάνεται τουλάχιστον τι είναι λάθος, ούτε σ’ αυτό δεν ήταν εύκολο να συμφωνήσουμε. Γιατί λοιπόν να μας κάνει εντύπωση, ότι έρχεται μία γενιά στην οποία η ντροπή και ο αυτοσεβασμός είναι ξεχασμένες αρχές;

Δεν ήταν κέρασμα, ήταν χρόνος που σταματούσε

 Υπήρχε κάποτε μια στιγμή, σχεδόν τελετουργική, σχεδόν ιερή, που η γιαγιά σου έφερνε έναν ελληνικό καφέ σε μικρό φλιτζάνι, ένα λουκουμάκι ροδόνερο ακουμπισμένο σε πιατάκι από πορσελάνη, κι ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Όχι παγωμένο από ψυγείο, αλλά από το παλιό ψυγείο πάγου, εκείνο που έκανε τα τοιχώματα να θολώνουν από δροσιά. 

 Δεν ήταν πολυτέλεια, ήταν τρόπος. Δεν ήταν κέρασμα, ήταν χρόνος που σταματούσε. Ήσουν παιδί, δεν ήξερες ακόμη να μετράς τον χρόνο, αλλά ήξερες να τον νιώθεις. Και σ’ αυτή τη σιωπηλή διάταξη, καφές, λουκούμι, νερό – υπήρχε μια τάξη του κόσμου πιο βαθιά από όποια λογική.

 Το αγιορείτικο λουκούμι, ειδικά το ροδόνερο, κουβαλά αυτή την ατμόσφαιρα. Δεν είναι γλύκισμα, είναι μνήμη. Δεν είναι γεύση, είναι τρόπος παρουσίας. Φτιάχνεται απλά: ζάχαρη, νερό, άρωμα. Μα αυτό που μένει στο στόμα δεν είναι η γλύκα· είναι η ακινησία που γεννά. Ένα μικρό κομμάτι σιωπής που λιώνει αργά, σαν να προσπαθεί να μην τελειώσει. Σαν να σου λέει, χωρίς φωνή: «μην τρέχεις». Είναι η αντίσταση μιας υφής που κολλά στον ουρανίσκο για να σε σταματήσει. Να σε κρατήσει. Να σε φέρει πίσω σε κάτι που δεν λέγεται, αλλά μόνο προσφέρεται.

 Στο Άγιον Όρος, το λουκούμι αυτό συνεχίζει να σερβίρεται μαζί με καφέ και νερό. Όχι για να τιμηθείς ως επισκέπτης, αλλά για να ενταχθείς στον ρυθμό του χώρου. Να αποβάλεις τη βιασύνη. Να θυμηθείς την απλότητα ως ποιότητα. Εκεί, δεν σου προσφέρεται για να το φας, σου προσφέρεται για να υπάρξεις. Μια προσφορά χωρίς όρους. Μια χειρονομία άχρονου σεβασμού.

Πῶς πρέπει νά ἐννοοῦμε τό «Μη κρίνετε, γιά νά μή κριθεῖτε»;

ΕΡΩΤΗΣΗ 70ή:Πῶς πρέπει νὰ ἐννοοῦμε τό «Μη κρίνετε, γιὰ νὰ μὴ κριθεῖτε»; (Ματθ. 7,1).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ὅταν ὁ Κύριος λέγει, ἄλλοτε «Μὴ κρίνετε, γιὰ νὰ μὴ κριθεῖτε», καὶ ἄλλοτε, «Να κρίνετε δίκαια», ( Ἰω. 7,24) δέν μᾶς ἀπαγορεύει γενικά να κρίνουμε, ἀλλὰ μᾶς διδάσκει νὰ γνωρίζουμε τὴ διαφορὰ τῆς κρίσης. Ὥστε, ἐὰν κάτι δὲν εἶναι φανερό, νὰ μὴ κατακρίνουμε τὸν ἀδελφό, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος γι' αὐτούς·
«Νὰ μὴ βιάζεστε νὰ κρίνετε καὶ να βγάζετε ἀποφάσεις, μέχρι νὰ ἔρθει ὁ Κύριος ποὺ θὰ φωτίσει ὅ,τι εἶναι κρυμμένο στο σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσει τις προθέσεις τῶν καρδιῶν». (Α' Κορ.4,5) 

Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο νὰ ὑπερασπίζεσαι τις κρίσεις τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴν ἀπολαύσεις μαζί μ' αὐτὲς τὴν ὀργή του. Γιατί λέγει· «Αὐτόν πού ἁμαρτάνει νά τόν ἐλέγχεις μπροστὰ σὲ ὅλους, (Α' Τιμ.5,20) ἐκτὸς ἐὰν κάποιος κάνει τὰ ἴδια με τον κατηγορούμενο καὶ δὲν ἔχει το θάρρος να κρίνει τον αδελφό του. Γιατί λέγει ὁ Κύριος: «Βγάλε πρῶτα τὸ δοκάρι ἀπό τό μάτι σου, καὶ τότε θὰ δεῖς καθαρὰ καὶ θὰ μπορέσεις να βγάλεις το καρφὶ ἀπὸ τὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Ματθ. 7,5).

Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης

( Ἅπαντα τά Ἔργα σειρά ΕΠΕ

Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών Τόμος 13Γ', σελ. 67

Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς Θεσσαλονίκη 1998).

πηγή

Εμείς ...θα διαψεύσουμε τον ...Θεό ...;

Είναι στ' αλήθεια τολμηρός , άτρομος και σίγουρα δεν επιδιώκει το να είναι αρεστός στους ανθρώπους παρά μόνο στον Θεό όποιος ιδίως στις μέρες μας ομιλεί για πνευματικό νόμο .

Οι προφήτες κατά την Παλαιά Διαθήκη ήταν το στόμα του λαλούντος Θεού.
Δίδασκαν , ήλεγχαν και προετοίμαζαν τους ανθρώπους, επισημαίνοντάς τους τις συνέπειες των φαύλων πράξεών τους.

 Στις μέρες μας, δυστυχώς εισπράττουμε εσφαλμένα και λογαριάζουμε όσους κομίζουν τέτοιον λόγο, ως μαντείες και ως μάντεις αντίστοιχα .

Δεν πάει πολύς καιρός αφ ότου επισκεφθήκαμε έναν κατά την κρίση μας ιδιαιτέρως φωτισμένο εκ Θεού Γέροντα, σε ένα κελί «σύννεφο» στις Καρυές του Αγίου Όρους.
Αυτοί οι άνθρωποι, δέχονται καθημερινά πλήθος ερωτήσεων απ τους επισκέπτες προσκυνητές και εκείνοι οι ευλογημένοι, από αγάπη και με αγάπη, προσπαθούν να μην κακοκαρδίσουν κανέναν, αλλά ταυτόχρονα με θαυμαστή διάκριση, προσπαθούν να μην φύγει και κανείς από το ταπεινό τους κελίον, δίχως ωφέλεια αληθινή για την ψυχή και προβληματισμό για την πνευματική του κατάσταση.
Ήμασταν αρκετοί εκείνο το μεσημεράκι του φετινού Φθινοπώρου και μέσα στον καταιγισμό των αποριών που δέχτηκε ο πάτερ, έγινε και η ερώτηση σχετικά με τα μελλούμενα και τις προγνώσεις των ημερών μας .

-Γέροντα, ακούγεται πως έρχεται καταστροφή , πόλεμος ! Ακούμε για τις προφητείες και είναι αλήθεια πως τρομάζουμε κάπως !
Μια φράση μόνο βγήκε από τα χείλη του σαν απάντηση :
-Παιδιά μου , καμιά προφητεία δεν είναι προφητεία αν δεν βγει αληθινή !
Αυτό είπε μόνο και σιώπησε! Μαζί του και εμείς ,που αναρωτιόμαστε τι ήθελε να μας πει …

Ας το σκεφτούμε λίγο αδελφοί μου . Εκεί είναι η διαφορά θαρρούμε, η οποία πρέπει να μας κάνει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί ώστε να μην απαξιώνουμε και να μην ομογενοποιούμε τις γνήσιες φωνές όπως αυτή του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου !

 Η διαφορά έγκειται στην πρόθεση και στον σκοπό όσων στομάτων του Θεού μας μεταφέρουν τα μελλούμενα , τα επερχόμενα δεινά .
Δεν προφητεύουν οι Άγιοι Γέροντες για να επαληθευθούν και να δικαιωθούν ως φερέγγυοι και αξιόπιστοι.

Εύχονται με όλην την δύναμη της ψυχής τους, να βρεθούν σύγχρονοι Νινευίτες να τους διαψεύσουν και να κάνουν τον Θεό να …μετανοήσει ,να μακροθυμήσει ,να παρατείνει το έλεος και την χρηστότητά Του .

Όσοι χαρισματούχοι τέτοιοι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, μιλούν έχοντας το εκ Θεού δοθέν προορατικό χάρισμα ( ένα παράδειγμα ακόμα ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος που μάλιστα θέλησε αυτές οι προρρήσεις του να υπάρχουν χειρόγραφες και άρα απρόσβλητες -αυθεντικές ),δεν επιδιώκουν τον εντυπωσιασμό( πλην φυσικά θλιβερών εξαιρέσεων …δεν μιλάμε για κερδοσκόπους και κακοδόξους μισθοφόρους τσαρλατάνους) αλλά την μετάνοιά μας και μόνο αυτή !