Πριν ἀπό τη Θεία Λειτουργία

Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου Μπακογιάννη

 Ὁ Θεός ἔλεγε στούς Ἱερεῖς τῆς Π. Διαθήκης: «Πρίν πᾶτε στό θυσιαστήριο, καθαρισθεῖτε. Διαφορετικά, θά σᾶς θανατώσω» (Ἔξ. 19:22). Καί πάλι: «Κρασί καί ἄλλα οἰνοπνευματώδη ποτά, δέν θά πιεῖτε, ὅταν εἰσέρχεστε στή Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, ἤ ὅταν πηγαί­νετε στό θυσια­στήριο, γιά νά μήν θανατωθεῖ­τε» (Λευ. 10:8). «Αὐτός θά εἶναι νόμος ἀπαράβατος γιά ὅλες τίς γενεές σας» (Λευ. 10:9).

 Καί ἄν τότε (σχολιάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσό­στομος), ἔκαναν τέτοια προετοιμα­σία, προκειμένου νά θυσιάσουν τράγους καί μοσχάρια, τί προετοιμασία θά πρέπει νά κάνουμε ἐμεῖς πού «ψηλαφοῦμε» καί θυσιάζουμε τόν Υιόν τοῦ Θεοῦ; (Εἰς Ἐφεσίους Γ΄ P.G. 62, 28). Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι οἱ χριστιανοί τῆς Κορίνθου, ἐπειδή κοινωνοῦσαν μέ προχειρότητα, ἀρρώσταιναν καί πέθαναν! (Α΄Κορ. 11, 30). Καί ὁ Ἱερέας δέν μετέχει ἁπλά στή Θεία Εὐχαριστία, ἀλλά ἐπιτελεῖ τή Θ. Εὐχαριστία!

Ἡ Ἁγία Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδος ὁρίζει: «Χρή γάρ τούς τῷ Θυσιαστηρίῳ προσεδρεύ­οντας ἐγκρατεῖς εἶναι ἐν πᾶσιν (Κανόνας ΙΓ΄). Ἡ Σύνοδος δέν προτρέπει ἁπλά τούς Ἱερεῖς νά ἐγκρατεύονται (καί μάλιστα σ΄ ὅλα) πρός τῆς Λειτουργίας, ἀλλά τούς ὑποχρεώνει, «χρή ἐγκρατεῖς εἶναι ἐν πᾶσιν».

Ἐγκράτεια, μεταξύ τῶν ἄλλων, σημαίνει καί νηστεία. «Οὐ γάρ δυνατόν ἄνευ νηστείας ἱε­ρουρ­γίας κατατολμῆσαι», διδάσκει ὁ Μ. Βασί­λειος. (Περί Νηστείας Α΄,P.G. 31:172). Θεωρεῖ «τόλμημα» (θράσος, ἀναίδεια), τήν ἐπιτέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας ἄνευ νηστείας, (καί τότε νηστεία σήμαινε ἤ πλήρης ἀσιτία ἤ ξηροφαγία).

Καί ἐπειδή ὁ Ἱερέας, ἰδιαίτερα ὅταν εἶναι μόνος του σ' ἐνορία, ὑποχρεοῦται νά λειτουργεῖ πάλιν καί πολλάκις, γι'αὐτό καί ἡ ἐγκράτεια εἶναι γι'αὐτόν μικρᾶς διαρκείας, «ἐγκρατεύεσθαι τε μικρόν ἀφ' ἑσπέρας» κατά τό Τυπικό.
Τό σημαντικό εἶναι σ΄αὐτή τήν περίπτωση, πώς, ὅταν ὁ Ἱερέας ἐγκρατεύεται, οἱ δεήσεις του γιά τό λαό, κατά τή Θ. Λειτουργία, γίνονται πιό εὐπρόσδεκτες ἀπό τόν Θεό! «Ὅπως δυνηθῶσιν, ὅ παρά τοῦ Θεοῦ ἁπλῶς α­ἰ­τοῦσιν, ἐπιτυχεῖν». (ΙΓ΄ τῆς Πενθέκτης).

 Ἐπί πλέον: Τό τυπικό τῆς Ἐκκλησίας ὁρίζει γιά τόν Ἱερέα, πού πρόκειται νά λειτουργήσει, νά εἶναι πεντακάθαρος ἀπό κάθε ἐμπαθῆ λογισμό, «κα­ταλ­­­λα­γμένος εἶναι μετά πάντων καί μή ἔχειν τι κατά τινός, καί τήν καρδίαν δέ, ὅση δύναμις ἀπό πονηρῶν τηρῆσαι λογισμῶν». (Εὐχο­λόγιον τό Μέγα. Ἐκδ. Ἀστέ­ρος 1980, σελ. 34).

 Kαί ὅπως, λοιπόν, μέ τή σωματική ἐγκράτεια, καθαρότητα, οἱ δεήσεις του ὑπέρ τῶν πιστῶν, γίνονται πιό εὐπρόσδεκτες ἀπό τό Θεό, ἔτσι καί μέ τήν ψυχική του καθαρότητα: Οἱ δεήσεις ὑπέρ τῶν πιστῶν, γίνονται πιό εὐπρόσδεκτες ἀπό τό Θεό! Δηλαδή, μέ τόν ἀγώνα τοῦ Ἱερέα, δέν ὠφελεῖται μόνο ὁ Ἱερέας, ἀλλά καί οἱ πιστοί!

 «Γέροντα, ὅταν ἔχω πολλά ὀνόματα, βαριέμαι νά τά διαβάσω», εἶπε ἕνας παπᾶς στόν Ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, γιά νά λάβει τήν ἀπάντηση:

 «Μήπως, παιδί μου, δέν ἔπρεπε νά γίνεις Ἱερέας;!». 

Ἐννοώντας, ὅτι ὁ Ἱερέας θά πρέπει νά εἶναι πρόθυμος νά κάνει θυσίες γιά τό ποίμνιό του. Μήπως δέν εἶχε δίκιο; «Ὅσιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».

πηγή