Όταν ο κλόουν παύει να είναι ο κλόουν..!

 Ας υποθέσουμε πως ο δημοφιλέστερος καλλιτέχνης ενός τσίρκου είναι ένας συγκεκριμένος κλόουν. Το κοινό είναι ξετρελαμένο μαζί του, τον επευφημεί, τον ακολουθεί και τον καταχειροκροτά. Κανείς δεν είναι σαν κι αυτόν. Κανείς δεν κάνει το κοινό να ξεκαρδίζεται τόσο στα γέλια. Δικαιούται ποτέ αυτός ο κλόουν να περιμένει πως αν εμφανιστεί οπουδήποτε χωρίς τη στολή του, τα υπερμεγέθη στρογγυλεμένα του παπούτσια, τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά και την αστεία στρογγυλή του μύτη ότι οι οπαδοί του θα τον αναγνωρίσουν και θα γελάσουν ακόμα και με τα ίδια αστεία που έκανε πριν;
  Μπορεί να ελπίσει ότι θα συνεχίσουν να τον ακολουθούν και να τον πιστεύουν, όταν ο ίδιος έχει αρνηθεί τον ρόλο του, έχει πετάξει τη στολή του και έπαψε να εμφανίζεται πλέον στο τσίρκο, αλλά τριγυρνά στις πλατείες και τα πάρκα με το κουστουμάκι του; Δεν είναι βέβαια ο κλόουν που ξέραμε, κι αφού δεν είναι, πώς θέλει να έχει ακόμα το κοινό του και την αναγνώριση που αυτό κάποτε του χάριζε; Θα τον περάσουν για τρελό και στην καλύτερη περίπτωση θα τον προσπεράσουν.

 Κάθε άνθρωπος, όπως και ο κλόουν μας, έχει κάθε δικαίωμα να αλλάξει ζωή, ιδιότητα και επάγγελμα, αν έτσι νομίζει. Αν όμως στη ζωή που αφήνει πίσω του τον εμπιστεύτηκε ένα πλήθος ανθρώπων, όχι μόνο δεν μπορεί να περιμένει πως το πλήθος θα συνεχίσει να τον ακολουθεί, αλλά αν δεν αποχωρήσει σιωπηλά, μάλλον του οφείλει καταρχάς ένα συγνώμη που δεν κατάφερε να είναι μαζί του συνεπής στις υποσχέσεις του μέχρι το τέλος. Η παροιμία το λέει καθαρά: δεν μπορείς να έχεις και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.

Συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν. Κάθε άνθρωπος που επιτυχαίνει, πράγμα που φαίνεται μόνο αφότου πεθάνει, έχει μια διαδρομή με ξεχωριστά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δύσκολα ομαδοποιούνται.

Συνταγές αποτυχίας όμως υπάρχουν και τα χαρακτηριστικά της ομοαδοποιούνται σχετικά εύκολα γιατί διακρίνονται σε όλους τους αποτυχημένους. Η ασυνέπεια, είναι ένα. Η ελαφρότητα, άλλο. Η υπεροψία, ένα τρίτο. Η ευκολία, η βιασύνη, ο διδακτισμός, τα συναισθηματικά τσιτάτα, η αυτοπροβολή και πάει λέγοντας...

 Και όταν μιλώ για επιτυχία εννοώ το να παραμείνεις ως το τέλος της ζωής σου τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου και τον δρόμο που διάλεξες που καμιά αναγνώριση από τους άλλους, κανένα εμπόδιο, καμιά στροφή του δρόμου και κανένα αδιέξοδο, να μην καταφέρει να σε οδηγήσει στο να προδώσεις τον εαυτό σου, τον δρόμο του και όσους σε ακολούθησαν. Αυτοί που έφτασαν στο τέλος του δρόμου και στην κορυφή του βουνού ήταν οι ήρωες και οι άγιοι και γι’ αυτό και τους τιμούμε, τους μνημονεύουμε και τους επικαλούμαστε.

Σαν πολύ δεν επαινέσαμε, δεν θαυμάσαμε και δεν κανακέψαμε τα πάθη μας;
Καμιά φορά, όταν κουρασμένοι αποκάμουμε στη μέση του δρόμου, μπορούμε πολύ απλά να ομολογήσουμε, αδέρφια τα σκατώσαμε...

ΠΗΓΗ