Γράφει η Μάρω Σιδέρη
27 ετών ήταν ο Δημήτρης το Σεπτέμβρη του '55. Παιδί από την Πρίγκιπο, παιδί της Πόλης, παιδί του "Κόκκινου Κάστρου" είχε αγαπήσει τα γράμματα και την Ελλάδα της Πόλης, γιατί τα σπούδασε εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά τους: στη Μεγάλη του Γένους Σχολή.
Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει εκτός από Δάσκαλος; Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει εκτός απ' αυτό που είχε διδαχθεί, πως αν ο Δάσκαλος χαρίσει την ψυχή του, τότε ο κόσμος μπορεί να γίνει τάξη και οι αντίπαλοι να γίνουν συμμαθητές; Κι όμως ο Σεπτέμβρης του '55, δεν τον βρήκε να δίνει την ψυχή του ως Δάσκαλος, μα τον βρήκε στη Σμύρνη, σε μια σχολή εφέδρων Αξιωματικών, ντυμένο τη στολή του πολέμου.
Μέσα σ' αυτή την ταραγμένη χρονιά, ντυμένος αυτή την ταραγμένη στολή, ο Δημήτρης πήρε το τελευταίο του εφόδιο πριν αρχίσει να διδάσκει:
Σαν άρχισαν τα γεγονότα του μίσους στην Πόλη, ο Δημήτρης ξαφνικά απέκτησε μια σκιά να τον ακολουθεί παντού. Ο φίλος του ο Süleyman άφησε για λίγο τη δική του ζωή κι έγινε αόρατο κόμμάτι της ζωής του Δημήτρη, για να τον προστατέψει από το μίσος, για να μην αφήσει κανέναν να του κάνει κακό, όπως θυμόταν πάντα ο Δημήτρης, όπως με αγάπη διηγιόταν χρόνια αργότερα: «Όπου κι αν πήγαινα ερχόταν από πίσω μου, ακόμα και κρυφά. Φοβόταν μήπως με πειράξουν επειδή είμαι Ρωμιός, μήπως πουν κάτι εναντίον μου. Ό,τι κι αν έκανα ένοιωθα ότι είναι κάπου κοντά και με παρακολουθεί».
Αυτή τη φιλία πιο δυνατή από εγωισμούς, και φανατισμούς και πολιτικές, την τίμησε και ο Δημήτρης σ' όλη του τη ζωή. Την τίμησε κάνοντάς την μέρος της ύλης που δίδαξε αργότερα, την έκανε σύνθημα και ιδεολογία του: «Ό,τι και να συμβαίνει στις κυβερνήσεις οι απλοί πολίτες δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα!» φώναζε σε ομιλίες και σε συνεντεύξεις. Με όσα του χάρισε αυτή η φιλία, έγινε ο Δημήτρης σύμβολο της Ελλάδας στην Πόλη, της Ελλάδας που προσφέρει γνώση και ήθος, της Ελλάδα που σέβεται, αλλά δε γονατίζει, που συνυπάρχει και από τη συνύπαρξη ξεχωρίζει... Έγινε Δάσκαλος ο Δημήτρης και στη Διδασκαλία έδωσε την ψυχή του κι έκανε την Πόλη μια τάξη και τους αντίπαλους τους έκανε συμμαθητές και πια Έλληνες και Τούρκοι δεν τον φώναζαν με το όνομά του μα με αυτή την ιδιότητα που την είχε κάνει "είναι" του: η Πόλη απ' άκρη σ' άκρη τον φώναζε Δάσκαλο...
κι ως Δάσκαλο τους σήμερα τον αποχαιρετούν... κι όσοι διδάχθηκαν απ' αυτόν έχουν την τιμή να λένε πως δάσκαλός τους υπήρξε η Ψυχή των Γραμμάτων της Πόλης, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος... μα εκτός από την τιμή έχουν και την ευθύνη να μεταφέρουν τη μνήμη και το πνεύμα του και στις επόμενες γενιές...
Διαβάστε και ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου