Πρόδρομος καί Ποιμένες

 Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 Κεντρικό πρόσωπο τῆς Βαπτίσεως τοῦ Ἰησοῦ ἦταν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. «Ζοῦσε στίς ἐρημιές, ὡς τήν ἡμέρα πού ἐμφανίσθηκε στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ»(Λκ. 1:80). Ποτέ δέν ἤπιε κρασί ἤ κάποιο ἄλλο οἰνοπνευματῶδες ποτό (Λκ. 1:15). 
Τό φαγητό του ἦταν ἄγριο μέλι, πού ἦταν ξυνό. 
Ἔτρωγε καί ζωϋφια (Λευ. 11:22), δηλαδή ἀκρίδες (Μτ. 3:4), πού ἦταν πικρές. 
Τίς ξήρανε στόν ἥλιο, τίς ἔκανε σκόνη, καί στή συνέχεια ἀνακάτευε τή σκόνη μέ τό ἄγριο μέλι, καί ἔτρωγε, καί αὐτό ἦταν τό καθημερινό του φαγητό. Δηλαδή, πικρό, ξυνό καί ἐλάχιστο! Σκεφθεῖτε τό «πάχος» του...! Εἶχε μόνο κόκκαλα καί δέρμα! Καί πάνω σ’ αὐτό τό σκελετωμένο του σῶμα, φοροῦσε ἔνδυμα φτιαγμένο ἀπό τρίχες καμήλου, πού ἦταν σκληρές σάν βελόνες...! Καί μόνο πού τόν ἔβλεπες, σοκαριζόσουν!

Πῆγε ἀντίθετα μέ τό φρόνημα τοῦ κόσμου. Στόν κόσμο ἀρέσει τό πολύ καί νόστιμο φαγητό. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔκανε τό ἀντίθετο. Στόν κόσμο ἀρέσουν τά μαλακά καί ἐπιβλητικά ἐνδύματα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔκανε καί ἐδῶ ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Στόν κόσμο ἀρέσουν τά ὡραῖα σπίτια, τά ὡραῖα σαλόνια καί τά σχετικά. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔκανε καί ἐδῶ ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.
Καί αὐτόν τόν κορυφαῖο ἀσκητή ἐπέλεξε ἡ Θεία Πρόνοια, ὥστε νά γίνει πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ, νά προετοιμάσει δηλαδή τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων νά ὑποδεχθοῦν τόν Χριστό ὡς Σωτῆρα.

Ἀλήθεια. Ἄν ἡ ζωή του δέν διέφερε σέ τίποτε ἀπό τήν ζωή τῶν κοσμικῶν, ἄν ἔμενε σέ μέγαρα, ἄν τρεφόταν μέ νόστιμα φαγητά, ἄν φοροῦσε μαλακά καί πολύτιμα ἐνδύματα, ἄν κυκλοφοροῦσε μέ σύγχρονες ἅμαξες, ποιός θά τόν ἔπαιρνε στά σοβαρά; Ποιός θά ἄκουγε τό κήρυγμά του γιά τόν Χριστό; Ὅμως, τώρα «ὁ βίος του ἄστραφτε σάν ἀστραπή, καί ὁ λόγος του ἠχοῦσε σάν βροντή».
« Μετανοεῖτε, ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μτ. 3:2), ἔλεγε στόν κόσμο, καί ὁ κόσμος ἔτρεχε κοντά του. Μπορεῖ νά μήν ἔκανε κανένα θαῦμα, ἀλλά αὐτή ἡ πρωτόγνωρη ἄσκησή του ἦταν ἀπό μόνη της ἕνα θαῦμα, γι’αὐτό καί αὐτός ὁ σκελετός ξεσήκωσε ὁλόκληρη τήν Παλαιστίνη! (Μτ.3:5-6).

Καλούμαστε καί ἐμεῖς, οἱ Ποιμένες νά γίνουμε πρόδρομοι τοῦ Χριστοῦ, νά προετοιμάσουμε τόν κόσμο, ὥστε νά δεχθεῖ τόν Χριστό ὡς σωτῆρα του. Καί γιά νά ἔχει καί ὁ δικός μας λόγος ἀπήχηση στίς ἀνθρώπινες «περίεργες» καρδιές, θά πρέπει νά ζοῦμε μιά ζωή διαφορετική ἀπό αὐτή πού ζεῖ ὁ κόσμος. Ὅταν δηλαδή δέν καταφρονοῦμε αὐτά πού γοητεύουν τούς κοσμικούς (φιληδονία, δόξα, χρῆμα, πλεονεξία κ.λ.π.), ὥστε νά τούς προκαλέσουμε τήν «περιέργεια», πῶς θά δώσουν προσοχή στά λόγια μας; Ὅταν δέν ζοῦμε μέ ἐγκράτεια, μέ ταπείνωση, μέ ἀφιλαργυρία, μέ ἀκτημοσύνη μέ ἀφάνεια, μέ ἀγάπη, μέ μακροθυμία καί ὅλα τά σχετικά, πῶς θά μᾶς πάρουν στά σοβαρά; Θά εἴμαστε, κατά τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, σάν τό χαλασμένο ἁλάτι, πού εἶναι πεταμένο στόν δρόμο (Μτ. 5:13), πού κανένας δέν τοῦ δίδει σημασία, οὔτε αὐτοί πού τό πατᾶνε...!
Ὁ Ζ. Σάρτρ ὁμολόγησε ἀπό μόνος του, πώς αὐτό πού τόν ὁδήγησε στήν ἀπιστία ἦταν οἱ χριστιανοί τοῦ περιβάλλοντός του...! Ζοῦσαν σάν νά μήν πίστευαν στόν Χριστό! Ἄς μήν ξεχνᾶμε τή σοφή μας παροιμία: «Παιδί παπᾶ, διαβόλου ἐγγόνι». Ἐννοώντας: Ὅταν τό παιδί βλέπει ἀπό κοντά τόν Ἱερέα, πατέρα του, «ἀντιπρόσωπο» τοῦ Χριστοῦ, νά ζεῖ μιά ζωή ἀντίθετη μέ τήν ἀποστολη του, τά κλωτσάει, καί γίνεται «διαβόλου ἐγγόνι». Ἄν λοιπόν θέλουμε ὡς Ποιμένες νά κερδίσουμε ἐν Χριστῷ τόν κόσμο καί νά τόν προσφέρουμε στόν Χριστό, μία εἶναι ἡ ὁδός: «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Μτ.5:16).

Καί ὅσο πιό διαφορετική, πιό ἀσκητική εἶναι ἡ ζωή μας, τόσο πιό μεγάλη ἀπήχηση θά ἔχει ὁ λόγος μας. «Ὁ ἀσκητισμός (λέει ὁ σύγχρονος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβις) εἶναι ἡ μόνη «ἀπασχόληση» τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκηση καί ζωή, γι’αὐτό μόνον μέ τήν ἄσκηση καί τή ζωήν κηρύττει καί πραγματοποιεῖ τήν ἀποστολήν της. 
 Γι’αὐτό θά πρέπει νά καλλιεργηθεῖ ὁ προσωπικός ἀσκητισμός· καί αὐτό θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα στό λαό. Ἡ ἐνορία πρέπει νά γίνει ἀσκητικό κέντρο. Ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία, ἡ ἐκκλησιαστική ζωή τῆς ἐνορίας, ἡ λειτουργική ζωή, αὐτά εἶναι τά κύρια μέσα τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἀναγεννοῦν τόν ἄνθρωπο» (Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος. Ἀθῆναι 1974. 3η. σελ. 61). «Καί ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω».

πηγή