Στα παιδικά μας παιχνίδια το ιερό ήταν η αλάνα. Είτε ήταν μπακότερμα είτε ένας αγώνας βόλεϊ, πάντα το γήπεδο ήταν μια αλάνα που το σπουδαίο ήταν το παιχνίδι και όχι ο τρόπος του.
Το σημαντικό ήταν η συνάντηση και όχι το περιτύλιγμα μιας αισθητικής υλικής συμπεριφοράς στοιχείων που βοηθούν το άθλημα αλλά δεν είναι άθλημα.
Άθλημα στις αλάνες ήταν η σχέση και η συνάντηση και όχι το αποτέλεσμα και οι επιδόσεις του. Άθλημα ήταν να γνωρίσουμε τον άλλον και ας ήταν το πρόσχημα μια αθλητική συνάντηση. Άθλημα ήταν οι σχέσεις που μας μάθαιναν πώς να ζητάς, πώς να δίνεις, πώς να δέχεσαι, πώς να απορρίπτεις, πώς να κερδίζεις, πώς να χάνεις, πώς να είσαι, πώς να αγαπάς.
Σχέσεις που αποκάλυπταν συναισθήματα πότε άγαρμπα και πότε ευγενικά μα ποτέ καλυμμένα και σιωπηλά. Μια καινούργια χρονιά έκανε τα πρώτα της χρονικά βήματα.
Δεν συναντιόμαστε πια ούτε στο παιχνίδι, ούτε στην πλατιά, ούτε στην εκκλησία. Δεν παίζουμε πια και ας προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή την σχέση ή την μνήμη μέσα από τις οθόνες. Είναι μοναχικές οι πρωτοχρονιές και ας έχουν πολλούς θορύβους. Και δεν φταίει που μεγαλώσαμε. Η μοναξιά δεν έχει ηλικία μόνο τον ίδιο πόνο.
Παρατάχθηκε η ομάδα, το βλέπεις. Βλέπεις τη χαρά στο βλέμμα και την λαχτάρα της συνάντησης. Το ολοκληρωτικό δόσιμο στην χαρά του άλλου. Αυτό είναι μνήμη…πρωτοχρονιάτικα…
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου