"Γιε μου, όταν ήμουν ακόμα νέα, ζητούσα επίμονα κάτι απ'τον Θεό. Το ζητούσα για δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Ναι, δώδεκα! Όμως, Εκείνος ήξερε ότι δεν ήταν για το καλό μου.
Έτσι, δεν μου το'δωσε! Και μετά από δώδεκα χρόνια κατάλαβα το γιατί".
Το διανοείσαι;
Πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια για να το αντιληφθεί... Δώδεκα χρόνια καθημερινής, έμπονης, καρδιακής προσευχής... Μοιάζει απίστευτο!
Και συνέχισε η γιαγιά λέγοντας:
"Το θέλημα και το σχέδιο του Θεού ας ζητάμε να γίνεται στις ζωές μας.
Εγώ πλέον δε ζητάω.Μονάχα Τον παρακαλώ να γίνεται το θέλημά Του και να μου δίνει τη δύναμη να το αντέχω.Αυτός είναι ο πιο ασφαλής δρόμος, γιε μου''.
Γιατί το ξέρω, το ξέρω ότι μ'αγαπάει..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου