Ιερεύς κατέλυσε Θείαν Κοινωνίαν μέ χλωρίνην

  Ὁ π. Ἐμμανουὴλ Κεντρωτᾶς, ἱερέας τῆς Μήλου τὴ δεκαετία τοῦ 80΄, διηγήθηκε στὸ βαπτιστήρι του, ἀργότερα ἱερέα τῆς βορείου Ἑλλάδας, τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ λειτουργικὸ γεγονός. Εἶχε πάει κάποτε νὰ λειτουργήσει σὲ ἕνα ἐξωκκλήσι τοῦ νησιοῦ. Πρὶν πάει ἔστειλε κάποιες γυναῖκες νὰ τὸ καθαρίσουν. Κατὰ λάθος ὅμως κάποια κυρία φεύγοντας ξέχασε τὸ μπουκάλι τῆς χλωρίνης στὴν προσκομιδή, ἐκεῖ ὅπου ἑτοιμάζονται τὰ Τίμια Δῶρα. Οἱ ἱερεῖς στὴ Θεία Κοινωνία ἐκτὸς ἀπὸ Ἄρτο καὶ Οἶνο χρησιμοποιοῦν συμβολικὰ καὶ λίγο νερό, ἐπειδὴ ὅταν λογχίσθηκε ἡ πλευρὰ τοῦ Κυρίου, κατὰ τὴ Σταύρωση, βγῆκε αἷμα καὶ ὕδωρ.

  Ὁ π. Ἐμμανουὴλ ὡς διαβητικὸς ποὺ ἦταν ἀραίωνε πολὺ τὸν Οἶνο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ρίξει πολὺ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ μπουκαλιοῦ τῆς χλωρίνης, νομίζοντας ὅτι περιεῖχε νερό. Μετὰ τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν καθὼς ἔριξε, ὡς εἴθισται, τὸ ζέον, δηλαδὴ τὸ βραστὸ νερό, μέσα στὴ Θεία Κοινωνία, ἡ χλωρίνη ἔβρασε μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο. Ὁ ἱερέας παραξενεύθηκε καὶ μυρίζοντας τὴ Θεία Κοινωνία κατάλαβε ὅτι εἶχε ρίξει χλωρίνη. Μύρισε καὶ τὸ μπουκάλι τῆς χλωρίνης καὶ ἐπιβεβαιώθηκε.

 Πῶς θὰ κοινωνοῦσε τώρα τὸν κόσμο; Ἐπιπλέον δὲν ἔπρεπε νὰ πεταχθεῖ ἡ Θεία Κοινωνία. Βγῆκε τότε στὴν Ὡραία Πύλη καὶ ἐνημέρωσε τοὺς πιστοὺς ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε σήμερα νὰ κοινωνήσει κανένα. Ὁ π. Ἐμμανουήλ, μετὰ τὴ λήξη τῆς Θείας Λειτουργίας, ἔμεινε μόνος μέσα στὸ ἱερὸ καὶ κατέλυσε ὅλη τὴ Θεία Κοινωνία ποὺ περιεῖχε χλωρίνη. Μετὰ πῆγε στὸ σπίτι του, χωρὶς νὰ ἀναφέρει τίποτα στὴν πρεσβυτέρα του, ξάπλωσε καὶ ἔβαλε μία λεκάνη δίπλα στὸ κρεβάτι του. Ξύπνησε χωρὶς νὰ ἔχει πάθει τίποτα καὶ μετὰ διηγήθηκε στὴν οἰκογένειά του τὸ θαυμαστὸ γεγονός.

 Ἕνα παρόμοιο γεγονὸς ἀναφέρεται καὶ στὴ βιογραφία τοῦ ἁγίου Νικολάου Πλανᾶ (1851-1932)[2]. Ἕνας φαρμακοποιὸς εἶχε παρασκευάσει ἕνα δυνατὸ φάρμακο, ἀπὸ κάποιο θεραπευτικὸ δηλητήριο, στὸν ἅγιο, γιὰ νὰ τὸν ἐνισχύσει σωματικὰ στὰ γεράματά του. Ἔπρεπε ὅμως νὰ τὸ πίνει σὲ πολὺ μικρὴ δόση κάθε πρωὶ ἀλλιῶς θὰ τὸν σκότωνε. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ γιὰ νὰ μὴ γίνει κανένα τραγικὸ λάθος τοῦ τὸ ἔδιναν οἱ συγγενεῖς του. Κάποιο πρωὶ ὅμως, ὁ ἅγιος, στὴ βιασύνη του γιὰ νὰ λειτουργήσει, πῆρε τὸ φάρμακο, ἀντὶ νὰ πάρει τὸ νᾶμα (οἶνο), γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία. Στὴν ἐκκλησία του λειτούργησε κανονικὰ χρησιμοποιώντας ἀνυποψίαστος τὸ δηλητήριο ἀντὶ γιὰ τὸν Οἶνο. Ὅπως ἦταν φυσικό, στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας κοινώνησε τοὺς πιστοὺς καὶ τὸ ὑπόλοιπο τὸ κατέλυσε ὁ ἴδιος, χωρὶς νὰ αἰσθανθεῖ οὔτε αὐτὸς οὔτε καὶ οἱ ὑπόλοιποι ποὺ κοινώνησαν καμία ἐνόχληση. Οἱ δικοί του ἄνθρωποι, ὅταν κατάλαβαν τὸ λάθος τοῦ ἁγίου, ἔτρεξαν ἀμέσως στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ἦταν ἤδη ἀργά, ἀφοῦ ἡ Θεία Λειτουργία εἶχε τελειώσει, ὁ κόσμος εἶχε φύγει καὶ ὁ ἴδιος εἶχε καταλύσει τὸ ὑπόλοιπο περιεχόμενο τῆς Θείας Κοινωνίας.

Χρῆστος Νικολόπουλος
Δρ. Θεολογίας – Βυζαντινολόγος

Σημειώσεις:

[1] Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ ἱερέα τῆς Ἱ.Μ. Ἰωαννίνων, στὸν ὁποῖο διηγήθηκε τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς ὁ ἴδιος ὁ ἀνάδοχος τοῦ π. Ἐμμανουὴλ Κεντρωτᾶ. [2] Δημήτρης Φερούσης, Ὁ παπακαλόγερος Νικόλας Πλανᾶς. Ὁ ἅγιος ποιμένας, Ἀθήνα 2012, σσ. 184-185.

https://orthodoxostypos.gr/αντιγραφή