ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

«Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου;» – Αντων Τσέχωφ.



Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα ‘χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου… Λοιπόν…
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα…
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες… Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ…
- Δύο μήνες και πέντε μέρες…
- Δύο μήνες ακριβώς… Το ‘χω σημειώσει… Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές… δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές…
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές… μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα… Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα… Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες… Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό… Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν… Χμ! σαράντα ένα ρούβλια… Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του… Βγάζουμε δύο ρούβλια… Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει… Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του… Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια… Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να ‘χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι’ αυτό σε πληρώνουμε… Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια…
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το ‘χω σημειώσει!
- Καλά…
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε…
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία… τρία, τρία… ένα και ένα… Πάρ’ τα…
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, ανόητη, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου ‘διναν τίποτα!…
- Δε σου ‘διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ’ αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.
* Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα
μτφρ. Κ. Σιμόπουλος, Θεμέλιο/πηγή

5 σχόλια:

π.Γεώργιος-Προσκυνητής είπε...

Εμένα πάντως αυτό το διήγημα μου θυμίζει τις συναντήσεις της κυβέρνησης με το ΔΝΤ

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Συγκλονιστικό αφήγημα.
Στον κόσμο αυτό δεν μπορεί να ζήσει βέβαια ένα τέτοιο πρόσωπο (ή μάλλον μπορεί να ζήσει με πίκρα, με τη βοήθεια του Θεού), αλλά στον ουρανό θα ζήσει κάλλιστα και μάλιστα αιώνια...
Κι όταν φτάσει με τη χάρη του Χριστού σε κάποια απάθεια, κι εδώ στη γη θα χαίρεται να αδικείται.
Μακάρι να φτάναμε στο μικρό δαχτυλάκι τέτοιων "αφελών", που ευτυχώς υπάρχουν γύρω μας, αλλά δεν τους βλέπουμε, κι ούτε θέλουμε να τους δούμε.
Μακάρι να φωνάζαμε μόνο για το δίκιο των άλλων κι όχι για το δικό μας - ενώ κατά κανόνα γίνεται το ανάποδο...
Όσο για τις συναντήσεις της κυβέρνησης με το ΔΝΤ, εκεί συμφωνώ με τον π. Γεώργιο... Ή μάλλον κι εδώ έχει μια διαφορά: η καλή δασκάλα φέρθηκε έτσι από αγαθότητα ψυχής, συστολή και δειλία, οι πολιτικοί μας, καθώς φαίνεται, φέρονται έτσι επειδή είναι προδότες και μίσθαρνα των παγκόσμιων κεφαλαιοκρατών... Ο Θεός να μας ελεήσει, αν και δε βλέπω να το αξίζουμε κι αυτό...
Ευχαριστώ...

π.Γεώργιος-Προσκυνητής είπε...

Συνήθως θεωρούμε αδυναμία τέτοια συμπεριφορά και το δυστύχημα είναι ότι πολύ γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους διδάσκοντας τους ότι πρέπει πάση θυσία να ποδοπατήσουν τους άλλους.Διαβάζεις ολόκληρα άρθρα στα περιοδικά για γονείς όπου το συμπέρασμα είναι ότι η ντροπαλότητα,η συστολή είναι αδυναμία Αυτό το βλέπεις κυρίως στη συμπεριφορά των παιδιών στο σχολείο και αργότερα στην κοινωνία όπου οι πιο πολύ αδιαφορούν πλήρως για το αν ενοχλούν τον διπλανό τους σε ποικίλες εκφάνσεις της ζωής.Για να φτάσει κάποιος να τα υπομένει όλα θα πρέπει να έχει φτάσει σε ψηλές πνευματικές καταστάσεις.

Θα πρέπει να μιλήσουμε όμως με θάρρος όταν βλέπουμε κάποια αδικία εις βάρος των άλλων.Πιστεύω ότι εδώ ταιριαζει ο μακαρισμός ''μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης''.
Οι πολιτικοί φροντίζουν για τα δικά τους ''κεκτημένα΄΄και δείχνουν κτηνώδη αδιαφορία προς το λαό σκύβωντας το κεφάλι στο ΔΝΤ με δουλοπρέπεια

Χρήστος Δημάρης είπε...

Οι Χριστιανοί, όσο είναι μαζί με τον Χριστό, δεν πρέπει να φοβούνται κανέναν άνθρωπο. Και την γνώμη τους πρέπει να λένε και στην αδικία πρέπει να αντιδρούν. Η δασκάλα του διηγήματος μόνο παράδειγμα προς μίμηση δεν είναι!!!

π.Γεώργιος-Προσκυνητής είπε...

Εγώ πάντως δεν είπα ότι συμφωνώ.Είπα ότι έχει χαθεί πια η συστολή.Δε σέβονται τον διπλανό τους.Εγώ τόνισα την παράμετρο που πολύ όμορφα αναλύεθ το παρακάτω άρθρο.
http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2011/06/blog-post_12.html