Δέκα χρόνια ἀπό την κοίμηση τοῦ σύγχρονου ἱεραποστόλου Εὐσεβίου Βίττη

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

  Γιὰ τὰ πνευματικὰ ἀναστήματα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας μόνον ἐξ ἴσου ἅγια ἀναστήματα μποροῦν τὰ ὁμιλοῦν. Ἔτσι, γιὰ τὸν σύγχρονο Ἅγιο Ἱεραπόστολο τῆς Σουηδίας, τὸν μακαριστὸ Γέροντα Εὐσέβιο Βίττη(+4 Νοεμβρίου 2009), ποιός ἄλλος θὰ μποροῦσε νὰ γράψει, παρὰ ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Χαλκίδος, Νικόλαος Σελέντης; Αὐτὸς στὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο, μὲ τὴν ζεστὴ φωνὴ τῆς προσευχητικῆς καρδιᾶς του γράφει πηγαῖα καὶ αὐθόρμητα, γιὰ τὸν τότε λαϊκό, νεαρὸ φοιτητή, Στέργιο: «Κύριε, φύλαξε τὸν Στέργιό μας!… Ὁ Στέργιος· Ἡ μεγάλη αὐτὴ ψυχὴ ποὺ γεννήθηκε γιὰ νὰ ἁγιάσει!..»

  Ἡ οἰκοδομὴ τῆς ἀρετῆς τοῦ πλησίον ἦταν τὸ πρωταρχικὸ μέλημα τοῦ Γέροντος Εὐσεβίου. Μήπως αὐτὴ δὲν εἶναι καὶ ἡ γενικὴ ἔννοια τῆς ἱεραποστολῆς; Ὁ Γέροντας δὲν περιοριζόταν μόνο στὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὸ κήρυγμα αὐτὸ τὸ συνόδευε σὲ ὅλη του τὴν ζωή, σὲ κάθε τόπο δράσεώς του, ἀπὸ πράξεις ἀγάπης, ἀφοῦ «πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β´ 20). Αὐτὴ ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη, ἡ ἐνεργὸς ἀγάπη, στηριζόμενη στὴν ζῶσά του πίστη καὶ τὴν βεβαία του ἐλπίδα γιὰ ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας στὸν κόσμο καὶ δόξα τοῦ ὀνόματος τοῦ γλυκυτάτου μας Ἰησοῦ, διήνθιζε καὶ ὀμόρφαινε τὴν ζωὴ του. Μὲ ζέση σιγοτραγουδοῦσε τὸ ἐμβατήριο τῶν κατηχητικῶν μας χρόνων:
Ὅλα γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ,νάτο τὸ μέγαλο σύνθημά μας,ὅλα γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ,ἀπ’τὰ πρῶτα χρόνια ὡς τὰ στερνά μας.

Ὁ Γέροντας σώζει ψυχὴν ἐκ θανάτου.
   Ὁ Γέροντας Εὐσέβιος πάντοτε «ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι» (Ἰακ. α´ 19), ἔσπευδε νὰ βοηθήσει ὅλους τοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας καὶ κυρίως αὐτοὺς ποὺ τὸ ρεῦμα τῆς ἁμαρτίας θὰ τοὺς παρέσυσε στὸν ἀπέραντο ὠκεανὸ τῆς ψυχικῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Δὲν τὸ ἔπραττε ἀπὸ ἱερατικὴ ὑποχρέωση· τὸ ἔνοιωθε ὡς καθῆκον πρὸς μία ψυχὴ «ὑπὲρ ἧς Χριστὸς ἀπέθανε» (῾Ρωμ. ε´ 9), ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος μικρὸς ἢ μεγάλος, πλούσιος ἢ πτωχός, ἰσχυρὸς ἢ ἀδύναμος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μας κατὰ τὸν Ἀλεξανδρέα Κλήμη, ὁ ὁποῖος λέγει: «Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον, τὸν Θεόν σου». Ἄλλωστε ὡς μελετητὴς τῆς Ἁγίας Γραφῆς βαθυνούστατος ὁ Γέροντας γνώριζε ὅτι «ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰακ. ε´ 20).
  Μιὰ ἑλληνοκυπρία βασανισμένη, διαζευγμένη μὲ ἕνα παιδί, βρέθηκε στὴν Σουηδία. Ἀλληλογραφοῦσε μὲ κάποιο συμπατριώτη της πού, ὅμως, δὲν τὸν γνώριζε προσωπικά. Αὐτὸς τὴν ἔφερε στὴν χώρα αὐτὴ τοῦ βορρᾶ ὑποσχόμενος ὅτι θὰ τὴν παντρευθεῖ. Ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ καὶ συναντήθηκε μαζί του διαπίστωσε ὅτι ἐκεῖνος εἶχε τὴν διπλάσια
ἀπὸ αὐτὴν ἡλικία καὶ ὅτι οἱ προθέσεις του γι’ αὐτὴν δὲν ἦσαν ἁγνές. Ἠθελε νὰ ἀνοίξει οἶκο ἀνοχῆς, γιὰ νὰ κερδίσει χρήματα, καὶ δὲν τὸν ἔμελλε οὔτε ὁ γάμος οὔτε ἡ ἀπώλεια τῶν ψυχῶν τῶν ἁμαρτανόντων. Τὴν καλοδέχθηκε καὶ μὲ ὄμορφο, ἀλλὰ δόλιο τρόπο ποὺ ἔκρυβε δηλητήριο, τὴν παρώτρυνε πρὸς τὴν ἁμαρτία.
  Ξένη καὶ ἔρημη ἡ ταλαίπωρη ψυχὴ δὲν εὕρισκε κάπου νὰ ἀκουμπήσει. Ἔνοιωθε ἀδύναμη καὶ μόνη στὸν παγωμένο βορρᾶ. Ἔσφιγγε στὴν ἀγκαλιά της τὸ μικρὸ βλαστάρι της, τὴν μόνη ἐπὶ γῆς παρηγοριά της καί, εὐτυχῶς, ἔστρεφε τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ ζητώντας τὴν ἐξ ὕψους βοήθεια.
  Στὴν ἀπελπισία της κατέφυγε στὸν ἱερέα τῆς ἑλληνικῆς παροικίας. Αὐτὸς τὴν κατεύθυνε στὸν Γέροντα Εὐσέβιο πού, ὅμως, βρισκόταν, τριακόσια χιλιόμετρα μακριά. Τοῦ ἔγραψε μία ἐπιστολὴ διεκτραγωδώντας τὴν κατάστασή της. Καὶ αὐτὸς δὲν ἔμεινε ἀδρανής. Δὲν παρέμεινε μόνο στὴν προσευχή, ἀλλὰ ἔστειλε ἀμέσως χρήματα, γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ γυναίκα ἀπὸ τὸν μαστροπὸ καὶ διεφθαρμένο ἐκεῖνον ἄνθρωπο, καὶ σὲ λίγες ἡμέρες κατέβηκε στὴ Στοκχόλμη νὰ τὴν συναντήσει. Πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐκεῖ πνευματικά του παιδιὰ ὁ Γέροντας ἐπιστράτευσε γιὰ τὴν ἐξεύρεση τῶν ἀναγκαίων πρὸς κάλυψη τῶν ἀναγκῶν καὶ τὴν ἄμεση ἀρωγή της. Τὴν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸν ἐπίβουλο ἄνθρωπο τῆς ψυχῆς της, τὴν σπούδασε καὶ τὴν ὁδήγησε σὲ ἔντιμο γάμο καὶ δημιουργία μιᾶς εὐλογημένης οἰκογένειας. Πῶς αὐτὴ νὰ μὴν ἦταν εὐγνώμων στὸν σωτήρα της, τὸν Γέροντα ποὺ μεριμνοῦσε γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα; Ἂς εἶναι αὐτὸ μικρὸ μνημόσυνο στὴν ἀγαπητική του καρδιά.

πηγή