Κύριε Ιησού Χριστέ, Ανάστησε!

Ποιος σήμερα καταλαβαίνει; ποιος ακούει;

-Ακούει ο Θεός, νιώθει Εκείνος, μωρή Σαλογραία!Και μας ενισχύει!

Μας κρατάει το κεφάλι έξω από τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας του βίου,

της θάλασσας  που λυσσάει για τον καταποντισμό μας!

-Ναι το πιστεύω.

Έχει βιώσει  η ψυχή  μου, απίστευτα σκηνικά...

Ωστόσο... θα ήθελα  απόψε να σου  αναφέρω μια φαινομενικά ασήμαντη εμπειρία,γνωστών μου, αγωνιζομένων  εν Θεώ, ανθρώπων..

Πατέρας πιστός, προσεύχεται εμπόνως  για τα παιδιά του. 

Ειδικά μια μέρα πριν κάμποσους μήνες, (του 2014)πηγαίνοντας σε συγκεκριμένο τόπο (χωριό), έλεγε φωναχτά σ’ όλη τη διαδρομή

καθώς οδηγούσε στην Εθνική οδό, τ' αυτοκίνητο:

-Κύριε Ιησού Χριστέ , Ανάστησε   τον ... και τον ....(τα ονόματα των δυο γιών του).

-Κύριε Ιησού Χριστέ, Ανάστησε!

Ίσα που δεν έκλαιγε... 

Μεγαλόφωνα  επαναλάμβανε επί ώρες... μέσα στο αμάξι (στον πηγαιμό- στον ερχομό- απ' το συγκεκριμένο τόπο)τα λόγια τούτα.

-Κύριε Ιησού Χριστέ... Ανάστησε!

Και η βαθιά του καρδιά γονάτιζε...Τα μάτια βούρκωναν...Ο Χριστός μόνος  και η ύπαρξή του μόνη...

-Κύριε Ιησού Χριστέ, τα παιδιά...όλου του κόσμου, και τελευταία τα δικά μου...

Ανάστησε....!Ανάστησε....!Ανάστησε....!

Αντηχούσε ο καημός στα βάθη του είναι του

ξεχυνόταν έξω στον αέρα...ανέβαινε καβαλάρης  στις πλάτες γαλάζιων πουλιών

πετούσε μαζί τους, στα ουράνια.

-Ο Χριστός, η ύπαρξή  του κι η πίκρα του....

-Τα  τέκνα   απόντα "εις χώραν μακράν".

Συντετριμμένη, εκτενής  η ικεσία του πατρός.

-Τι βοάς προς με;  ρώτησε κάποτε  ο Λόγος...

Ο  ίδιος,επιστρέφοντας απ’ το  ταξίδι δεν είπε κάτι στην καλή του  γυναίκα

για τις κραυγές, για την πληγωμένη επίκλησή  του προς τον Κύριο της Δόξης.

Δυο μέρες αργότερα, η μητέρα πήρε τηλέφωνο τον ένα της γιο.

-Α! γειά ρε μάνα! χάρηκε  ανέμελα εκείνος.Τι νέα;  τι κάνετε;  όλα καλά;

-Καλά αγόρι μου, καλά, απάντησε αυτή.Εσύ; πώς πάς ;

-Μια χαρά  και γω, δουλειές, τρεχάλες, ξέρεις. Είδα κι ένα όνειρο  απόψε. 

- Μπα! Τι όνειρο; Για πες! ενδιαφέρθηκε  εκείνη.

-Να...είδα  τον  πατέρα μας,  στον τάδε τόπο...

(εκεί ακριβώς  που πήγαινε ο πατέρας, δυο μέρες πριν)

  ....εκεί, μάνα,  στην   εκκλησία

γινόταν τάχα  μια θεία λειτουργία, κάτι σαν πανηγύρι,  

ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος που λειτουργιόταν

και πίσω από την εκκλησία βρισκόταν μια αποθήκη.

Κρυμμένος μέσ' στην αποθήκη,ο πατέρας μου.

-Τι λες!

και τι έκανε κρυμμένος  μέσ' στην αποθήκη, ο πατέρας σου, γιε μου;

( ρώτησε περισσότερο από απλή περιέργεια.θρέμμα  της εποχής του ορθολογισμού, η μητέρα εκείνη...είχε μάθει να μη δίνει ποτέ της σημασία στα όνειρα. 

Τα θεωρούσε γενικώς, του υποσυνειδήτου μπερδεμένα, παραπλανητικά νέφη).

-Να σου πω, βρε μάνα. 

Ήταν, στο όνειρο, σε μια  αποθήκη δίπλα στο ναό, κρυμμένος, ο πατέρας

και έφτιαχνε, άκου να δεις τώρα,κατασκεύαζε, λέει,  κρυμμένος στην αποθήκη 

μια μηχανή που...Ανάσταινε Νεκρούς!

 -Παράξενο όνειρο, παράξενο!

Λίγες κουβέντες ακόμη για τ' άλλα, τα καθημερινά,κι  έκλεισαν το τηλέφωνο.

Αργότερα η μητέρα ανάμεσα στα νέα της μέρας ανέφερε στον άνδρα της

και  τ' όνειρο του παλληκαριού τους.

Άκουσε ο  σύντροφος  σιωπηλός.

Μετά, της μίλησε  για την προ δύο ημερών,κατά τη διάρκεια του ταξιδιού,

επώδυνη, μοναχική προσευχή του:

"Κύριε Ιησού Χριστέ...Ανάστησε...! Ανάστησε...! Ανάστησε... !"

Δάκρυσαν.

Γι αυτό σου λέω, λατρεμένο...Να μην αποκάμνουμε...Να επιμένουμε στον αγαθό μας, ελάχιστο,καθημερινό αγώνα, «έκαστος εφ’ω ετάχθη»...επειδή...εν τέλει...

Όλα ανταποδίδονται.Και όλα καταγράφονται. Και όλα (εισ)ακούονται, εν Αγίω Πνεύματι.

Και κάθε  σαρκωμένη  προσευχή  για τους άλλους 

Κάθε δέηση που  επικαλείται  το υπέρ πάν Όνομα,

του Αναστημένου  Κύριου Ιησού Χριστού,  
εν Πίστει, Ελπίδι και Αγάπη αγγίζει   από μακριά τις καρδιές των κοιμισμένων ανθρώπων

και σαν το απαλό Φως της αυγής 

προσπαθεί τρυφερά

...απ’ το βαθύ ύπνο της Νεκρής  ζωής...

 να τις Ανα-στήσει! 

 Ευανθία η Σαλογραία