Ο Ιησούς δίνει το παρών στον παράλυτο, στον τυφλό, στον λεπρό,επειδή οι άνθρωποι αυτοί δεν ξόφλησαν στα μάτια Tου,έχουν ψυχή

Ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα για έναν τυφλό που εκλιπαρούσε για έλεος. Φώναζε δυνατά, πόνεσε ο λαιμός του να φωνάζει «Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με», χωρίς όμως να λέει τι έλεος θέλει. Ήξεραν, βέβαια, όλοι ότι ήταν τυφλός, γι’ αυτό τον έκαναν στην άκρη, όσο όμως τον έσπρωχναν τόσο περισσότερο φώναζε. Ο Ιησούς Χριστός κάνει τόπο, έρχεται μπροστά του και τον ρωτά: «Tί σοι θέλεις ποιήσω;».

 Η σωτηρία είναι το ευλογημένο αγαθό, η δουλειά η ατελείωτη. Ο μισθός από την εργασία τούτη είναι αδαπάνητος· δεν τελειώνει ποτέ. Ποιος λέει ότι ως χριστιανοί δεν έχουμε εργασία; Δεν είναι ότι δεν έχουμε, απλώς ξεχάσαμε ότι ο Θεός θέλει να εργαζόμαστε πνευματικά[...]. Τούτη την εργασία κρατούσε και ο τυφλός της σημερινής περικοπής, ο οποίος, όπως ακούσαμε, χάλασε τον
κόσμο με τις φωνές του. Εκλιπαρούσε τον Ιησού για βοήθεια και δεν σταματούσε να φωνάζει: «Υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Το ότι Τον προσφωνεί έτσι κάτι δείχνει.

 Αμέσως ο Ιησούς Χριστός ανταποκρίνεται, διότι γνωρίζει ότι κάτι άλλο θέλει να πει ο ζητιάνος, κάτι άλλο θέλει να δηλώσει ο φτωχός, κάτι άλλο θέλει να εκφράσει ο τυφλός. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν τον φωνάζει «Ἰησοῦ Ναζαρηνέ», αλλά «Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ». Το «υἱέ Δαυΐδ» σημαίνει την αποδοχή των μεσσιανικών προφητειών.
Αναγνωρίζει ο τυφλός ότι μπροστά του έχει τον Μεσσία, αναγνωρίζει ότι μπροστά του έχει τον Θεό. Παρόλο που οι άλλοι τον εμποδίζουν και δεν τον θέλουν, διότι, κατά την αντίληψή τους, είναι ξοφλημένος, ο Ιησούς Χριστός του κάνει τόπο και του δίνει προσοχή, γιατί γι’ Αυτόν δεν ξόφλησε.

 Αυτός είναι ο λόγος που δίνει το παρών στον παράλυτο, στον τυφλό, στον λεπρό και σε τόσους άλλους ασθενείς. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ξόφλησαν στα μάτια του Ιησού, γιατί έχουν ψυχή. Ναι, το σώμα τους σακατεύτηκε, αλλά ποιος μας λέει ότι το δικό μας σώμα θα μείνει παντοτινά εύρωστο και υγιέστατο; Αφού και το
δικό μας σώμα θα αρρωστήσει, τι μας περιμένει όλους; Ο σωματικός θάνατος.
Ο Ιησούς Χριστός βλέποντας τον ταλαιπωρημένο τυφλό τον ρωτά: 

«Τί σοι θέλεις ποιήσω;». Του δίνει έτσι την ευκαιρία να εκφραστεί, διότι το θέμα του αγιασμού, της σωτηρίας και του φωτισμού είναι προαιρετικό, κατά το ποιος θέλει, κι όχι υποχρεωτικό.

  Ο τυφλός με ταπείνωση απαντά: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». 

«Ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», του αποκρίνεται ο Ιησούς. 

Ο τυφλός προσφωνεί τον Ιησού «Κύριο», άρα Τον αναγνωρίζει ως Κύριό του, ο δε Ιησούς απαντά: «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Γιατί είπε «ἡ πίστις σου»; Διότι ο τυφλός έκρυβε κάτι άλλο μέσα του· έκρυβε κάποιο μαργαριταράκι. Αυτή είναι η δουλειά μας, αυτή είναι η εργασία που έχουμε σαν χριστιανοί· να βρούμε αυτό το πολύτιμο μαργαριταράκι. Πώς το βρίσκουμε; Σαν μας έρθουν τα δύσκολα, σαν μας έρθει η κρίση και ταπεινωθούμε.

 Τι είναι η ταπείνωση; Να, αυτό που έκανε ο τυφλός, την ώρα που φώναζε: «Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». 

Ταπεινωνόμαστε κι εμείς και κάνουμε την προσευχή μας. Όταν μιλούμε για ταπείνωση, ο κόσμος χτυπάει ξύλο. Δεν θέλει ν’ ακούσει ούτε για θάνατο ούτε για ταπείνωση, κι όμως η ταπείνωση είναι η αλήθεια της πίστεώς μας. 

Τι είναι ταπείνωση; Ταπείνωση είναι η εσωτερική εργασία που μας καλεί ο Θεός Λόγος να κάνουμε. Είναι εντολή, όπως και η εργασία.

 Τι είναι ταπείνωση; Ταπείνωση είναι αυτό που αναφέρει ο προφητικός ψαλμός: «ἐταπεινώθην, καί ἔσωσέν με ὁ Κύριος», αυτό δηλαδή που ελκύει τη Χάρη του Θεού –άρα και τη σωτηρία– επάνω μας. 

Τι άλλο είναι ταπείνωση και πώς θα ταπεινωθούμε; Ταπείνωση είναι η σωστή, η υγιής αντίληψη που πρέπει να έχουμε για τον εαυτό μας, τον πλησίον και την ανθρωπότητα.

Παπαμιχαήλ Σιριβιανός, «Λόγος ελπίδας και ζωής», τόμ. Α', σ. 58, 59, 60, 61.