Στα περίχωρα της Λαύρας της Αγίας Τριάδος, στο Ζαγκόρσκ της Μόσχας ζούσε κάποιος που έτρεφε βαθύ σεβασμό και πίστη στον ιδρυτή της όσιο Σέργιο. Ο μοναχογιός του έπασχε από μια ανίατη αρρώστια. Με την προσδοκία της θεραπείας ήρθε να τον παρακαλέσει φέρνοντας τον άρρωστο μαζί του. Όμως από την ταλαιπωρία του δρόμου το παιδί του πέθανε! Χάνοντας έτσι κάθε ελπίδα, ο πατέρας άρχισε να θρηνεί και να λέει στον όσιο:
– Αλλοίμονο σε μένα! Ήρθα εδώ με τη βεβαιότητα ότι θα με βοηθούσες, αλλά το μονάκριβο παιδί μου πέθανε στον δρόμο. Καλύτερα θα ήταν να μην ερχόμουν, γιατί έτσι δεν θα κλονιζόταν η πίστη μου σε σένα.
Με δάκρυα και στεναγμούς ο ταλαίπωρος πατέρας πήγε να φέρει το φέρετρο και τα σάβανα για την κηδεία. Ο άγιος τον λυπήθηκε πολύ και έπειτα από μια θερμή προσευχή ανέστησε το παιδί! Όταν ο συντετριμμένος από την θλίψη πατέρας ήρθε κουβαλώντας τα αναγκαία για την κηδεία, ο όσιος του λέει:
– Μην κουράζεσαι και μη στενάζεις άδικα. Το παιδί σου δεν πέθανε, αλλά ζει!
Ο πατέρας, που είχε διαπιστώσει τον θάνατο του γιου του, δεν μπορούσε να πιστέψει τα λόγια αυτά. Πλησιάζοντας όμως πείσθηκε για το θαύμα και έξαλλος από χαρά ευγνωμονούσε τον άγιο.
– Μην απατάσαι, του είπε εκείνος. Ίσως το πολύ κρύο να πάγωσε το παιδί και το νόμισες πεθαμένο, ενώ εδώ στο ζεστό κελλί θερμάνθηκε και συνήλθε.
Ο χωρικός δεν πίστεψε αυτή την εκδοχή. Συνέχισε να ομολογεί ότι ο όσιος ανέστησε με την προσευχή του το παιδί. Εκείνος τότε τον απείλησε:
– Εάν δεν σταματήσεις να διηγείσαι στους άλλους το περιστατικό αυτό, θα χάσεις τον γιο σου.
Ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι δοξάζοντας τον Θεό και τον δούλο του Σέργιο. Διηγήθηκε αργότερα το θαύμα σ’ ένα μαθητή του οσίου και αυτός το έκανε σε όλους γνωστό.
Ο όσιος Σέργιος του Ραντονέζ. εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός 1986, (Β΄εκδ.)
Από το βιβλίο: Χαρίσματα και χαρισματούχοι. Ανθολογία χαρισματικών εκδηλώσεων. Τόμος δεύτερος.Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, εκδ. 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου