Καὶ μὲ προφανῆ τὸν ρόλο καὶ ὅλων τῶν κακομοίρηδων, ποὺ (εἴτε ὡς ξεκάθαρα βαλτοὶ ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ σύστημα, εἴτε ὡς «χρήσιμοι ἠλίθιοι») ἐπιχειροῦν νὰ φιλτράρουν μέσα ἀπὸ ἕνα μυωπικὸ καὶ βλακωδῶς γελοῖο ψευτορθολογισμὸ τὰ ἄρρητα καὶ τὰ ὑπερκόσμια. Καὶ ποὺ φυσικά, γιὰ νὰ πετύχουν τὸν ἀποδομητικὸ στόχο τους, δὲν διστάζουν νὰ διαστρεβλώσουν καὶ τὴν ἴδια τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια. Γιατί ἀσφαλῶς ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ξεχνᾶμε ὅτι, πέραν τῆς πίστης, ποὺ δὲν μετριέται μέσα ἀπὸ «λογικὲς» ἀποδείξεις καὶ τεκμήρια, ἐδῶ ὑπάρχουν καὶ ξεκάθαρα ἱστορικὰ συμβάντα ποὺ φανερώνουν τὴν ἀλήθεια καὶ δίνουν ἀπάντηση στοὺς συκοφάντες καὶ τοὺς διαστροφείς.
Μεταξὺ τῶν πρωταγωνιστῶν σὲ αὐτὰ τὰ περιστατικά, ἐπιφανῆ θέση ἔχει ἕνας ἐμίρης, ποὺ ἀπαντᾶ μὲ παρρησία στὰ φληναφήματα τοῦ κάθε κακομοίρη. Ὁ λόγος γιὰ τὸν Ἅγιο Τοῦνομ, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη τιμοῦμε σήμερα (18 Ἀπριλίου). Σὰν σήμερα λοιπόν, πρὶν ἀπὸ 445 χρόνια, αὐτὸς ὁ μωαμεθανὸς ἀξιωματοῦχος πλημμυρίστηκε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστό, ἀμέσως μετὰ τὸ περίφημο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς ποὺ εἶχε γίνει τὸ Πάσχα τοῦ 1579 στὰ Ἱεροσόλυμα.
Ἡ ἱστορία, φαντάζομαι, ἀρκετὰ γνωστή: οἱ Ἀρμένιοι κατόρθωσαν ἐκείνη τὴ χρονιὰ νὰ δωροδοκήσουν τὸν Τοῦρκο διοικητὴ τῶν Ἁγίων Τόπων, γιὰ νὰ ἀπαγορεύσει στὸν Ἕλληνα Ὀρθόδοξο Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ΄ τὴν πρόσβαση μέσα στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως γιὰ τὴν τελετὴ τοῦ Ἁγίου Φωτός. Οἱ φρουροὶ ἔκλεισαν τὴν Πύλη καὶ ὁ Πατριάρχης μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς ἔμειναν ἔξω προσευχόμενοι. Παρὰ τὶς ἀπέλπιδες προσπάθειες ὅμως τοῦ αἱρετικοῦ Ἀρμενίου Πατριάρχη, τὸ Ἅγιο Φῶς δὲν ἔλαμψε στὸ Ἱερὸ Κουβούκλιο, ἀλλὰ ξεπήδησε διαπερνῶντας μία κολόνα, ἡ ὁποία μέχρι σήμερα φαίνεται σχισμένη καὶ μαυρισμένη, καὶ πρὸς μεγάλη κατάπληξη ἄναψαν τὰ κεριά, τὰ ὁποῖα κρατοῦσε στὰ χέρια του ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης. Στὴν συνέχεια ὁ Πατριάρχης ἔδωσε τὸ Ἅγιο Φῶς στοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι βρίσκονταν στὴν αὐλή, ἐνῷ ὁ Ἀρμένιος ἔφυγε ντροπιασμένος. Πληροφορούμενος τὸ θαῦμα ὁ Σουλτᾶνος, ἐξέδωσε φιρμάνι ἀναγνωρίζοντας ἐφεξῆς στὸν Ἑλληνορθόδοξο Πατριάρχη τὸ ἀποκλειστικὸ δικαίωμα στὴ λήψη τοῦ Ἁγίου Φωτός.
Αὐτόπτης μάρτυρας στὸ ἀξιοθαύμαστο αὐτὸ γεγονὸς ἦταν ὁ Ἄραβας ἐμίρης Τοῦνομ, ὁ ὁποῖος ἐκείνη τὴν στιγμὴ βρισκόταν στὴν Πύλη τοῦ Ναοῦ, εἶδε τὸ θαῦμα καὶ συγκλονίστηκε. Πίστεψε ἀμέσως στὸν Χριστὸ καὶ φώναξε «Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ πίστη, ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν», γεγονὸς ποὺ τὸν ὁδήγησε ἄμεσα στὸ μαρτύριο, καθὼς οἱ Τοῦρκοι, ἐξοργισμένοι ἀπὸ τὴν ἀλλαξοπιστία του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἔκαψαν ζωντανό.
Καὶ ὅπως διαβάσαμε σήμερα στὸ Συναξάρι του:
«Ὡς ληστὴν μνήσθητί μου, Χριστέ, κραυγάσαντα τὴν ἐνδεκάτην τὴν ὥραν καὶ εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ προσχωρήσαντα, Ἐμίρην Τούνομ ἄσμασι Μάρτυρα, ὥσπερ ἱερὸν ἐν τῇ ὥρα τῆς ἀφῆς τῶν λαμπάδων τῶν Ορθοδόξων ὑπὸ Φωτὸς τοῦ Ἁγίου, στεῤῥῶς ἀθλήσαντα τιμῶμεν».
«Φῶς ἅγιον, Τοῦνομ, φωτίσαν σὸν σκότος,
Πρὸς Φῶς εἴλκυσὲ σέ, Χριστόν, ἐν τῷ πόλῳ.
ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς Ἐμίρης».
Ἕνας Ἐμίρης πού, ὄχι ἀπλῶς μὲ λόγια ἀλλὰ μὲ τὸ ἴδιο του τὸ αἷμα, καί ἀπαντᾶ καὶ καταισχύνει τοὺς κακομοίρηδες...
Νεκτάριος Δαπέργολας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου