Της Αγίας Μαρίας της Ψηλής

Για να καταλάβεις, ίσως πιάνοντας ένα θέμα για να κλάψεις που είσαι τόσο καιρό μες τις δουλειές χωρίς τις στάλες της ρητίνης, μπήκε μία φορά σ’ ένα μοναστήρι και μία καλόγρια την πέρασε για άντρα.
«Φύγε από δω! Είσαι άντρας που φόρεσες γυναικεία ρούχα! Φύγε απ’ το μοναστήρι!».
Κι αυτή η καημένη, τι έκανε;
Γύρισε την πλάτη της, έβαλε λίγο τα κλάματα και πήγε έξω.

Σύγχρονοι Άγιοι, την είδαν από κοντά, τη φιλοξένησαν, είπαν τα καλύτερα γι’ αυτήν και κάπως αισθάνθηκαν λιγότεροι απ’ αυτήν.

Της Αγίας Μαρίας της Ψηλής από την Κύπρο μεγάλωναν τα κόκκαλά της, αν μπορείς να το σκεφτείς αυτό, τρυπώντας από μέσα σα λόγχες τα ψαχνά της.
Έπασχε από γιγαντισμό. Είχε πάψει να πάσχει απ’ τον εξευτελισμό. Ήταν τόσα πολλά και συχνά τα βλέμματα πάνω της, όπως το να ζεις μες τη θάλασσα και να παραπονείσαι ότι έχει υγρασία. Πολύ βλέμμα πάνω στη Μαρία.
Ήταν αυτό. Ήταν πολύ ψηλή. Ένα θέαμα.
Κάθε θέαμα ή θέμα τελειώνει· αργά ή γρήγορα και πάει. Το μεγάλο θέμα που σήμερα αβάσταχτα παραπονείσαι είναι τ’ απόθεμα και τ’ υπερθέαμα.
Υποθέτει κανείς, τι εικόνα, τι υπερθέαμα που δε θα μπορείς ν’ αντικρίσεις, έχει φυλάξει ο Κύριος αιώνια γι’ αυτήν τη Μαρία.
Κ.γ.Π. /
https://kgpanagopoulos.blogspot.com/.../04/blog-post_10.html