Αλλοιωμένη η γιορτή που κατάφερε ο πονηρός εχθρός μας να μετατρέψει σε κοσμικό πανηγύρι

Αλλοιωμένη η γιορτή που κατάφερε ο πονηρός εχθρός μας να μετατρέψει σε κοσμικό πανηγύρι και ευκαιρία για ικανοποίηση σωματικών παθών, αντί να την αφήσει να μεταμορφώνει τον κόσμο ως ένα αιώνιο δώρο του Θεού που καταργεί μια και καλή το σκοτάδι της άγνοιας, της λήθης, της θλίψης μέσα στις ψυχές.
Μέσω της αιρετικής Δύσης που έχει αποκλείσει τη Θεία Χάρη από τον κόσμο, προσπαθεί να δώσει κάτι ευχάριστο στη ζωή μας. Δίνοντας στη θεϊκή γιορτή ένα ευχάριστο κλίμα χωρίς ουσιαστική επίσκεψη του Θεού στη γη και μέσα μας, δε μας λέει κάτι καινούργιο. Μας ρίχνει πάλι στη γη αδύναμους μπροστά στο θάνατο.
Έτσι προβάλλει μόνο το συναίσθημα της γιορτής ως κάτι τάχα θετικό χωρίς να δίνει απάντηση στα βαθιά και αιώνια προβλήματα του ανθρώπου που πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο θάνατο. Τότε, άραγε, γιατί είναι γιορτή; Γιατί έχει θρησκευτικό το περιεχόμενο; Γιατί δεν προβάλλει έναν Χριστό που έδωσε το αίμα Του να μας ελευθερώσει;

Πληγωμένοι από το κενό της ζωής μας, από το σκοτάδι του ουρανού, από προβλήματα της ύπαρξης ζητάμε από το Θεό που μας έπλασε μια βοήθεια, μια συνάντηση μαζί Του ανάμεσα στα φωτάκια που αναβοσβήνουν γύρω μας και τα χαμόγελα που κρατάνε όσο μια συγκέντρωση παρέας που συναντιέται για να ξεχαστεί...

Το νόημα της γιορτής είναι ότι επιτέλους ο Θεός κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος! Είναι ασύλληπτο πως έγινε κάτι τέτοιο, αλλά μόνο αυτό θα μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα της ερημιάς και του θανάτου που ζούμε χωρίς άλλη ελπίδα στην πρόσκαιρη ζωή μας. Το παν λοιπόν είναι να βρούμε το νόημα της γιορτής.
Για να πλησιάσουμε την αληθινή γιορτή πρέπει καταρχήν να απομακρύνουμε το θόρυβο αυτό του κόσμου γύρω μας, που θέλει να σκεπάσει ύπουλα τη χαρά του ουρανού, την είδηση που θα αλλάξει τη ζωή μας κάνοντας το χατίρι του πονηρού που ασκεί κάθε μέσο, για να μη δούμε το βάθος της γιορτής αυτής, ως πρόκληση του ίδιου του Θεού.

Μοναδική τοιχογραφία του Καλού Ποιμένα βρέθηκε στην Νίκαια της Βιθυνίας

Ένας τάφος με περίτεχνες τοιχογραφίες, που απεικονίζει τον Χριστό ως τον Καλό Ποιμένα ανακαλύφθηκε στην αρχαία Νίκαια της Μικράς Ασίας. Αν και δεν βρέθηκαν αντικείμενα στο εσωτερικό του που να καθορίζουν την ημερομηνία κατασκευής του, το αρχιτεκτονικό του ύφος, συγκρίσιμο με άλλα τάφοι, υποδηλώνει ότι χρονολογείται στον 3ο αιώνα μ.Χ.

Ο τάφος βρέθηκε στη νεκρόπολη Hisartepe, ένα νεκροταφείο λίγο έξω από τα τείχη της αρχαίας πόλης, το οποίο ήταν σε χρήση από τον 2ο έως τον 5ο αιώνα μ.Χ. Είναι μία από τις μεγαλύτερες νεκροπόλεις της περιοχής και χρησιμοποιούνταν από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων, όπως αποδεικνύεται από τη μεγάλη ποικιλία τύπων τάφων, από κιβωτιόσχημους έως λίθινες σαρκοφάγους και κεραμοσκεπείς τάφους, που είναι μοναδικοί στην Νίκαια.

Αυτές οι ταφές χρησιμοποιούνταν όχι μόνο από τις ελίτ οικογένειες, αλλά και από ομάδες χαμηλότερου εισοδήματος, αποδεικνύοντας την κοινωνική πολυμορφία της Νίκαιας κατά τη ρωμαϊκή και την πρώιμη χριστιανική περίοδο[.....]

Η ανάρτηση στο anaskafi.blogspot

13/12/1943. Στα Καλάβρυτα σκότωναν οι Γερμανοί! Στο διπλανό βουνό σκότωνε ο ΕΛΑΣ!

Το 1943-44, η Κόκκινη Τρομοκρατία τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, δέν σταματοῦσε για τίποτε και ποτέ. Τίς ημέρες πού οἱ Γερμανοί δολοφονούσαν εκατοντάδες ανθρώπους, καί ἔκαιγαν τά χωριά τῆς Ἐπαρχίας Καλαβρύτων, ο ΕΛΑΣ αντι να πολεμήσει τους Γερμανούς και να προστατεύσει τον λαό, δολοφονούσε Έλληνες αμάχους!

Μιά μαρτυρία του Ἡρακλή Σκούντζου, αντάρτη του ΕΛΑΣ ἀπό τίς Δάφνες Αἰγίου:

«...Περνάω ἀπό τά Καλάβρυτα παραμονή (σ.σ. δηλαδή στίς 12 Δεκεμβρίου 1943) τοῦ Καψίματος, τῆς Καταστροφῆς. Διανυχτερεύω στά Σουδενά. Ἤμουνα μέ τή Χριστίνα τοῦ Πολίτη ἀπό τό Αἴγιο καί μέ μιά Καίτη –ὄχι ἀπό τό Αἴγιο. Αὐτές πήγαιναν γιά τό Ἀρχηγεῖο. Τό τάγμα τό δικό μας –τό «Αἰγιαλείας» τό λεγόμενο– εἶχε προωθηθεῖ στά Κλουκινοχώρια, στήν Περιστέρα.

Α! Τώρα θυμήθηκα καί τοῦτο: Στά Καλάβρυτα πού περάσαμε, συναντιόμαστε μέ μιά ὁμάδα κρατουμένων, δώδεκα ἤ δεκατρεῖς, καί τούς πήγαιναν τρεῖς τέσσερις [ἀντάρτες]. Ἀνεβαίνουμε στά Καλάβρυτα ἀπό πάνου, ἦταν ἕνα μαντρί καί μιά βρυσούλα. Ἐκεῖ σταματήσαμε στή βρύση.

Τούς παίρνουν ἐκείνους τούς πάνε πιό κάτου.
Μοῦ λέει ἡ Καίτη ἐμένα: -«Ἡρακλῆ, θά πᾶμε κάτου;»
-«Ὄχι», μοῦ κάνει νόημα ἡ Χριστίνα τοῦ Πολίτη, ἡ ὁποία βέβαια ἦταν σκληρή κομμουνίστρια.
Μοῦ κάνει νόημα λοιπόν: μήν πᾶς.
Περάσαν λίγα λεπτά, ἀκοῦμε κάτι ριπές.
-«Γι’αὐτό σοῦ εἶπα νά μήν πᾶς», μοῦ λέει ἡ Χριστίνα.
-«Τί ἔγινε;» τῆς λέω.
-«Τούς σκότωσαν», μοῦ λέει."

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΟΥΦΟ ! ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ, ΤΑ ΑΤΥΧΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ !!

«ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ Ο ΝΟΥΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ.»

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΤΑΚΙΚΟ
( Ε΄καί ΣΤ΄Δημοτικοῦ - Ἀνθολόγιο λογοτεχνικῶν κειμένων - άπό τήν ἑνότητα «θρησκευτική ζωή»)

Γράφει η Καλλιόπη Ταχτσόγλου

Ὁ ΤαΚιΚο ἦταν ἕνα Κινεζάκι μὲ χρυσαφένιο δέρμα καὶ σχιστὰ ὁλόμαυρα μάτια.Ὁ μόνος του μπελᾶς, ἦταν τὰ μαλλιά του.Ἴσια σὰν πρόκες,

δὲν στεκόντουσαν ποτὲ σὲ μιὰ μεριὰ καὶ ὅλο τὰ ἔβρεχε καὶ τὰ χτένιζε. Γιατὶ στὸν ΤαΚιΚο ἄρεσε πολὺ νὰ εἶναι περιποιημένος.

Ὀ ἀξιότιμος πατέρας του καὶ ἡ ἀξιαγάπητη μητέρα του ἕνα πρωΐ τοῦ ἀνήγγειλαν πὼς σύντομα θὰ ταξίδευαν στὴν Εὐρώπη.

Αύτὴ τὴν ἐποχἠ, τοῦ εἶπαν, γιορτάζουν μιὰ μεγάλη γιορτή. Τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Θὰ πᾶμε νὰ περάσουμε αύτὲς τὶς μέρες ἐκεῖ μὲ φίλους ποὺ εἶχαν τὴν εύγενικὴ διάθεση νὰ μᾶς καλέσουν.

Ὁ εύγενικὸς ΤαΚιΚο εὐχαρίστησε τοὺς γονεῖς του μὲ μιὰ βαθιὰ ὑπόκλιση. Μέσα του ὅμως ἔνιωθε πολὺ πολὺ λυπημένος. Δὲν ἤθελε νὰ ταξιδέψῃ στὴν Εὐρώπη.

Ὁ φίλος του Τε Κουὲν... καὶ ὁ Λὴ μὲ τὴν ἀδελφή του τὴν Τη Σουαίην ... καλύτερα νὰ ἔμενε μαζί τους στὴν Κίνα παρὰ νὰ ταξιδέψῃ στὴν Εὐρώπη γιὰ νὰ γιορτάσῃ τὰ γενέθλια ἑνὸς κυρίου , ποὺ στὸ κάτω κάτω οὔτε ποὺ τὸν γνώριζε.

Θυμᾶται ποὺ στὰ δικά του γενέθλια ὁ ἀξιὀτιμος πατέρας του ἔκανε δῶρο στὴν ἀξιολάτρευτη μητέρα του μιὰ πολύχρωμη βεντάλια...καὶ ὁ ΤαΚιΚο ἔνιωσε πολὺ εύτυχισμένος....

Οἱ μέρες κύλησαν γρήγορα.Οἱ φίλοι του προσπάθησαν νὰ κρύψουν τὴν στεναχώρια τους καὶ ὁ ΤαΚιΚο τὴν δική του.

Ἦρθε ἡ μέρα. Μουτρωμένος ἀνέβηκε στὸ ἀεροπλάνο....

Φτἀνοντας στὸ σπίτι τῶν φίλων τους, ὁ πατέρας τὸν σύστησε στὸ κύριο καὶ στὴν κυρία τοῦ σπιτιοῡ.Ὅμως κανέναν ἀπὸ τοὺς δύο δὲν ἔλεγαν Χριστό.

- Φαίνεται λείπει ἀπὸ τὸ σπίτι αὐτὴ τὴ στιγμή, σκέφτηκε ὁ ΤαΚιΚο.Ἴσως ἔρθει ἀργότερα.

 Πολλές φορές ο Χριστός, κατά τη διάρκεια της τρίχρονης δημόσιας δράσης Του, δέχθηκε αρνητικές επικρίσεις από τους άκρα θρησκευόμενους Ιουδαίους εκείνης της εποχής (ιερείς και Φαρισαίους).

 Όταν ο Χριστός κάποια Σάββατα συναντούσε στις συναγωγές αρρώστους (π. χ. τη συγκύπτουσα και τον χωλό), οι εχθροί Του παρατηρούσαν εάν θα τους θεραπεύσει, για να τον κατηγορήσουν ότι καταλύει τις διατάξεις του νόμου για το Σάββατο. Τότε τους ρώτησε ο Χριστός: επιτρέπεται το Σάββατο να κάνεις το καλό ή όχι; Αυτοί σιώπησαν, γιατί ήταν αυτονόητη η απάντηση. Ο Χριστός στη συνέχεια τους έλεγξε με τα εξής: "εσείς το Σάββατο ποτίζετε το διψασμένο βόδι σας ή ελευθερώνετε το ζώο σας που έπεσε σε λάκο με λάσπη, αυτός ο ασθενής δεν επιτρέπεται να θεραπευτεί το Σάββατο;"

 Όταν κάπου θεράπευσε έναν τυφλό θέτοντας στα μάτια του λίγη λάσπη φτιαγμένη με το σάλιο Του, οι εχθροί Του αντί να συγκινηθούν από το μεγάλο θαύμα, τον κατηγόρησαν ότι με τη λίγη λάσπη που έκανε δεν σεβάστηκε το Σάββατο.

«Η ελπίδα στην αιώνια ζωή καθιστά ανώδυνο το θάνατο εκείνου που βαδίζει προς αυτόν.

Άγιος Νεκτάριος

«Η ελπίδα στην αιώνια ζωή καθιστά ανώδυνο το θάνατο εκείνου που βαδίζει προς αυτόν.Αυτή και τον απογοητευμένο που καταρρέει παρηγορεί και τον ανδρείως μαχόμενο ενισχύει και αυτόν που έχει καταδικαστεί σε θάνατο, καταπραΰνει και εκείνον που ζει σε ελεεινή κατάσταση στηρίζει και τον αγωνιζόμενο για την αρετή, την αλήθεια, το δίκαιο, το καλό και το αγαθό, τον καθιστά ανυποχώρητο και ανίκητο.

Η ελπίδα είναι πρόοδος, ανάπτυξη και εξέλιξη.
Αν αποσύρεις την ελπίδα από τον κόσμο, ο κόσμος θα αφανιστεί.
Η ελπίδα είναι η αρχική δημιουργική δύναμη όλων των αγαθών.
Η ελπίδα καθοδηγεί τον σοφό και επιστήμονα στις έρευνές του και του δίνει δύναμη να αντέχει χίλιους κόπους και αγώνες.
Η ελπίδα επιβιβάζει τους ναυτικούς πάνω σε ξύλινη σχεδία για να πλεύσουν στη σκοτεινιασμένη θάλασσα.
Η ελπίδα παρακινεί τους πάντες στις κάθε είδους ενέργειες τους.
Η ελπίδα τρέφει και ζωογονεί.
Αυτή αναγεννά τον άνθρωπο που έχει διαφθαρεί από την αμαρτία και τον αναδεικνύει αληθινά ενάρετο και χρήσιμο άνθρωπο.
Μεγάλο πράγματι και θείο δώρο ελπίδα!»

Άγιοι που ἀπέφευγαν νά λαμβάνουν τό γάλα τῆς μητέρας τους Τετάρτη καί Παρασκευή

Ο εκ Ζελίου Λοκρίδος Όσιος Σεραφείμ,γνωστός ως μοναστής της Δομβούς Βοιωτίας γεννήθηκε τό 1527. 

Κατά τή βρεφική του ἡλικία, γράφουν οἱ βιογράφοι του, μολονότι δέν εἶχε κάν ἐπίγνωση τοῦ χρόνου καί τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδας, τηροῦσε τή νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς, ἀποφεύγοντας ὁλημερίς τό θηλασμό ἀπό τή μητέρα του, καί μονάχα ἐλάχιστα θήλαζε τό βράδυ ἐκείνων τῶν δύο ἡμερῶν. Ἦταν προφανές ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα, προγινώσκοντας τή μελλοντική πορεία του, καθοδηγοῦσε τό παιδί νά τιμᾶ τίς ἡμέρες τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου. Ἡ θεία τούτη ἐπενέργεια κατά τή βρεφική ἡλικία τοῦ Ἁγίου δέν εἶναι ἡ μοναδική στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία. 

Γιατί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί «οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδέ ἐκθελήματος σαρκός, οὐδέ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν» (Ἰω α´, 13).

 Καί ἄλλοι Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στή βρεφική τους ἡλικία ἀπέφευγαν νά λαμβάνουν τό γάλα τῆς μητέρας τους Τετάρτη καί Παρασκευή, ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Μόσχας, σύγχρονος τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Οὐστιάγκα (15ος αἰώνας), ὁ πατέρας Συμεών ὁ Θαυμαστορείτης (4ος αἰώνας), ὁ Ὅσιος Θεόφιλος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (19ος αἰώνας), ὁ γέροντας Ἀμφιλόχιος (20ός αἰώνας), ὁ Ἅγιος Ἰωακείμ τῆς Ἰθάκης κ. ἄ.

Το έργο των Μιχαήλ Αστραπά και Ευτυχίου στο σερβικό βασίλειο και στη Μακεδονία κατά την περίοδο ηγεμονίας του Στέφανου Ούρεση Β’ Μιλούτιν (1282-1321)

https://ikee.lib.auth.gr/record/356111/files/GRI-2024-43915.pdf

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΠΕΣΩΝ

Φρέσκο από τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικήτα στην Čučer-Σκόπια

Εργο των Μιχαήλ και Ευτυχίου Αστραπά(περίπου 1310)

ΙΟΥΛΙΟΣ 1530 – ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΣΣΑ, ΑΡΤΑ

Σε ένα διακριτικό σημείο του γυναικωνίτη, πάνω στο επίθημα ενός κιονόκρανου, σώζεται μια ταπεινή επιγραφή γραμμένη με μελάνι.
Λίγες λέξεις, αρκετές όμως για να φωτίσουν μια ολόκληρη σελίδα της ιστορίας της πόλης.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας Α΄ βρίσκεται στην Άρτα και τελεί αγιασμό μέσα στον ναό της Παρηγορήτισσας.
Από αυτή τη σύντομη μαρτυρία ξετυλίγεται η ιστορία της μονής ως γυναικείας, η παρακμή της και η υπαγωγή της στην Κάτω Παναγιά, στο πλαίσιο της πατριαρχικής μέριμνας του 16ου αιώνα.
Το πλήρες κείμενο, με την επιγραφή, τα ιστορικά συμφραζόμενα και τις πηγές, εδώ:

https://doxesdespotatou.com/o-patriarchis-ieremias-a.../

Στη φωτογραφία ανασύνθεση της Παρηγορήτισσας με βάση το σχέδιο του Louis-François Cassas, RE 4841.48 – View of a Greek church in Arta named “pariorztza”, ανατολική όψη της Παναγίας Παρηγορήτισσας, περ. 1780.
Το σχέδιο του Γάλλου περιηγητή αποτελεί μία από τις παλαιότερες εικαστικές αποτυπώσεις του μνημείου και προσφέρει πολύτιμο ιστορικό πλαίσιο για την επιγραφή του γυναικωνίτη, η οποία μαρτυρεί την παρουσία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία Α΄ στην Άρτα το 1530.

ΠΗΓΗ

12-12-1944.Όταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ πολεμούσε την Ελλάδα

Το σπίτι μας ήταν στην Κυψέλη, στην οδό Ωλένου 17, απέναντι από την Σχολή Ευελπίδων και η μάνα μου που βγήκε στο μπαλκόνι να δει τι συμβαίνει, την γλύτωσε παρά τρίχα αφού ένα βλήμα χτύπησε το κάγκελο του μπαλκονιού και εξωστρακίστηκε!!! Έτσι την γλύτωσε... Ήταν κανονική μάχη ενός πολέμου!

« 12 Δεκεμβρίου 1944: Όταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ πολεμούσε την… Ελλάδα »
Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με το παραμύθι των «αγωνιστών» που δήθεν έσωζαν την Ελλάδα ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσαν να τη βάλουν στο γύψο της δικής τους κομματικής εξουσίας. Κι αν τα Δεκεμβριανά έχουν γίνει πια κάτι σαν υποχρεωτικό μάθημα απολογητικής για όσους θέλουν να ξεπλύνουν το ΚΚΕ, η επίθεση του ΕΛΑΣ στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ) στις 9–12 Δεκεμβρίου 1944 αποκαλύπτει όλη την αλήθεια χωρίς περιθώρια «παρεξήγησης».

Αν απαρνηθώ το Χριστό θα μείνω στη Σμύρνη, μα αυτό δεν γίνεται. Δεν απαρνιέμαι το Χριστό!

  Στην εικόνα η όρθια γυναίκα είναι η προγιαγιά μου η Ευγενία, πέθανε το 2007.

 Όταν έφυγαν από τη Σμύρνη ήταν 11 ετών. Η φωτογραφία είναι στα μέσα της δεκαετίας του 30, όταν προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν. 

Η γυναίκα που κάθεται κάτω είναι η προπρογιαγιά μου η Φωτεινή, η ηρωίδα αυτή την ημέρα της καταστροφής έχασε τον άντρα της(έμαθαν αργότερα ότι ένας τσέτης τον σκότωσε σε ένα πηγάδι κοντά στη περιοχή του Αγ. Γεωργίου του Κρομμυδόκαστρου) και έμεινε με τρεις κόρες και ένα γιο. Ήρθε στη Χίο, δούλευε στα κάρβουνα με τους άντρες, να ταΐσει τα μωρά της και τα μεγάλωσε. Τα έκανε άξιους ανθρώπους.

Την μέρα της καταστροφής η φίλη της Αϊσέ της είπε να την ντύσουν Τουρκάλα και εκείνη και τα μωρά και τον άντρα της και να μείνουν, για ένα διάστημα θα τους φυγάδευαν σε ένα χωριό. Η απάντηση ήταν ότι αν απαρνηθώ το Χριστό θα μείνω στη Σμύρνη, μα αυτό δεν γίνεται. Δεν απαρνιέμαι το Χριστό! Έχει ο Θεός ! Και ναι είχε ο Θεός έφτασε στη Χίο και εκείνη και τα μωρά. Ο Βαγγελιώς της δε τα κατάφερε.

Όταν έφυγε από τη Σμύρνη πήρε την εικόνα του Αγ. Γεωργίου, άλλωστε ήταν "γείτονάς" της, αφού έμεναν κοντά στον Άγιο Γεώργιο στα Γυαλιάδικα, μια αμιγώς ελληνική συνοικία.

Ο Σταυρός του Αγίου Ευμενίου του νέου Όλη η ιστορία από τον π.Ιερόθεο

                       

Ό μοναχός Ιερόθεος ό άνθρωπος πού έχει στήν κατοχή του τό σταυρό τού Αγίου Ευμένιου πού τού τόν έδωσε ό Άγιος Ευμένιος πρίν κοιμηθεί .
Ό Πατέρας Ιερόθεος είναι στήν Ιερα Μονή Απανωσήφη καί ή ενορία του είναι στό χωριό δίπλα από τήν Μονή στό Μεταξοχώρι.

Ο θυρεός του Αυτοκρατορικού Οίκου της Ρωσσίας

Επάνω από τη δυτική πύλη του Ιερού Προσκυνήματος του Αγίου Σπυρίδωνα, η οποία οδηγεί στην οικία των κτητόρων και στον γυναικωνίτη, βρίσκεται ο θυρεός του Αυτοκρατορικού Οίκου της Ρωσσίας. 

 Το εραλδικό αυτό κειμήλιο θυμίζει με την παρουσία του την προστασία, της οποίας έτυχε ο Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα από τον Αυτοκράτορα Πασών των Ρωσσιών.

 Απεικονίζει σε χρυσό φόντο έναν μαύρο αυτοκρατορικά εστεμμένο με το στέμμα της Ρωσσικής Αυτοκρατορίας (μαζί με την ταινία του Αυτοκρατορικού Τάγματους του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου) δικέφαλο αετό το κάθε κεφάλι του οποίου φέρει επίσης από ένα αυτοκρατορικό στέμμα, στο κέντρο του στήθους του επικάθεται ο θυρεός της Μόσχας (Μεγάλο Δουκάτο της Μοσχοβίας) που αναπαριστά έφιππο τον προστάτη της Άγιο Γεώργιο το Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρο να σκοτώνει τον δράκο, ο εσωτερικός θυρεός πλαισιωμένος από το περιδέραιο του Αυτοκρατορικού Τάγματος του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου.

 Τα φτερά του αετού κοσμούν οι θυρεοί του Μεγάλου Δουκάτου του Βλαντίμιρ, του Μεγάλου Δουκάτου του Κίεβο, του Βασιλείου (Χανάτου) του Αστραχάν, του Βασιλείου (Χανάτου) της Σιβηρίας, του Βασιλείου (Χανάτου) του Καζάν και του Μεγάλου Δουκάτου (Δημοκρατίας) του Νόβγκοροντ (seen anticlockwise), ενώ ο αετός κρατάει ένα χρυσό σκήπτρο και μία χρυσή σφαίρα -σύμβολα της Αυτοκρατορικής εξουσίας.

πηγή

Λίγα λεπτά αργότερα μια σφαίρα τρυπάει το παράθυρο....και καρφώνεται στην εικόνα πάνω απο το κρεβατι.

 Δεκέμβριος 1941.Οι Γερμανοί έχουν μπει στα Μέγαρα. Στην περιοχή Έξω Βρύση που βρίσκεται το σπίτι της γιαγιάς Μαρίας και Ανδρέα Ζέρβα, γίνεται συμπλοκή. Ο παππούς Ανδρέας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου στα Ελληνοαλβανικά σύνορα και πολεμαει. Έξω από το σπίτι ακούγονται πυροβολισμοί. 

"Πέστε κάτω"λέει ο γέρο Καραβάς, ο γεροντότερος της οικογενειας, ο προπάππους Γεώργιος Ζέρβας.. 

Λίγα λεπτά αργότερα μια σφαίρα τρυπάει το παράθυρο, χτυπάει το καντήλι και μετά καρφώνεται στην εικόνα πάνω απο το κρεβατι. Είναι η εικόνα του Αγίου Ελευθερίου. Η γιαγιά Μαρία και ο παππούς Ανδρέας έδωσαν ευχή και κατάρα στην οικογένεια να κρατήσουν σαν κόρη οφθαλμού το κειμήλιο που το θεωρούσαν σημαδιακό!

Πηγή: Νίκος Νικόλιζας.

Ἂν ὁ μεγάλος μας ἔρωτας ἦταν ὁ Θεός, τίποτε δέν θά ἐμπόδιζε,νά Τόν ἔχουμε πάντα στό κέντρο τῆς καρδιᾶς καί τοῦ μυαλοῦ

Ἐντύπωση προκαλεῖ ὅτι μᾶς προσκαλεῖ σὲ μέγα δεῖπνο ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐμεῖς προσπαθοῦμε πάσῃ θυσία νὰ τὸ ἀποφύγουμε. Ἐκεῖνος μᾶς ὑπόσχεται χαρὰ καὶ καλοπέραση, ἐμεῖς, κολλημένα στὰ δικά μας, προτιμᾶμε τὴ μιζέρια μας. Καὶ οἱ δικαιολογίες μας; Πραγματικὰ γιὰ κλάματα. Προφασιζόμαστε δουλειές, φροντίδες καὶ διάφορα (Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ).

 Ἀνάμεσα στὶς «σημαντικές» αἰτίες ποὺ προβάλλουμε γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν ἀποχή μας ἀπὸ τὸ πλούσιο καὶ πανευφρόσυνο τραπέζι τοῦ Θεοῦ, εἶναι καὶ τὸ «γυναῖκα ἔγημα». Ἡ οἰκογένεια. Οἱ μέριμνες γιὰ τὴ συντήρηση καὶ τὴν προκοπή της δὲν μᾶς ἀφήνουν περιθώριο γιὰ ἐνασχόληση μὲ τὸν Θεό.

Ἡ οἰκογένεια ὅμως μᾶς δόθηκε γιὰ καλό. Ἔπλασε ὁ Θεὸς τὴν Εὔα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τὴν ἔφερε μπροστά του γιὰ νὰ τὸν βοηθάει στὸν μεγάλο σκοπό του, ὄχι νὰ τὸν ἐμποδίζει. Νὰ τὸν συντροφεύει στὴ μεγάλη του προσπάθεια γιὰ τὴ θέωση. Τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς δύο νὰ κάνουν παιδιὰ καὶ νὰ τὰ χαίρονται. Νὰ τὰ ἔχουν συνοδοὺς στὴν πορεία τους πρὸς τὸν ἔσχατο προορισμό τους, νὰ φτάσουν ὅλοι μαζὶ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Πῶς γίνεται τώρα ἐμεῖς νὰ τὰ βλέπουμε ὅλα ἀντίστροφα; Νὰ θεωροῦμε κατάρα τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ; Καὶ τὴν οἰκογένεια ἐμπόδιο στὸ κάλεσμά του νὰ τὸν συναντήσουμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο, νὰ βρεθοῦμε σὲ μιὰ σχέση ἄμεσης κοινωνίας καὶ ἀληθινῆς ἀγάπης μαζί του; Θέτουμε ἀμέσως δυὸ εὐλογημένες πραγματικότητες, τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν Θεό, σὲ ἄμεση ἀντίθεση, σὲ σχέση ἀποκλεισμοῦ μεταξύ τους. Κάποιο λάθος γίνεται σίγουρα ἀπ’ τὴν πλευρά μας.

Ενώ είμαστε κλητοί,δεν γινόμαστε εκλεκτοί....Κυριακή ΙΑ Λουκά

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός-Δύο ερωτήματα που ζητούν απάντηση

Κυριακή ΙΑ Λουκά: Πρόσκληση στο Μεγάλο Δείπνο

«Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Λουκ. 14, 24 και Ματθ. 22, 14)
«Γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί». 

Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα δυσκολευόμασταν να ομολογήσουμε ότι θα μας άρεσε η πρόσκληση από κάποιον επιφανή, με δύναμη στην κοινωνία, σε ένα δείπνο. Θα κολακευόμασταν, θα αισθανόμασταν ότι το πρόσωπό μας έχει αξία, διότι για να μας καλέσουν, σημαίνει ότι θεωρούμαστε σημαντικοί. Θα το σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά να μην πηγαίναμε σε ένα τέτοιο δείπνο. Μάλλον θα θεωρούσαμε ως απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας να δείξουμε ποιοι είμαστε μία τέτοια άρνηση.

 Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου μάς δείχνει ότι για τον Θεό είμαστε μοναδικής αξίας. Είμαστε, άλλωστε, οι πλασμένοι κατ’ εικόνα Του. Είμαστε τα παιδιά Του και ο Πατέρας θέλει, ακόμα κι αν αυτά έχουν μεγαλώσει και ζούνε την ελευθερία τους, να τα συναντήσει. Η πόρτα του σπιτιού Του είναι ανοιχτή. Δεν φέρεται σε αυτά ως ο κύριος προς τους υπηρέτες, αλλά ως ισότιμα πρόσωπα, τα οποία ταιριάζει να είναι καθισμένα μαζί Του στο ίδιο τραπέζι, για να μοιραστούν όχι μόνο την υλική τροφή, αλλά την κοινωνία της αγάπης. 

«Ἡ Σιωπηλή Θυσία καί ἡ Φρουρὰ τῶν Ἁγίων»

Ἡ Κέρκυρα, τὸ νησὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, στέκει ἀκόμη μέσα στοὺς αἰῶνες, σὰν πλοῖο ἀρχαῖο, ἡ Ἀπείδαλος Ναῦς — ἐκείνη ἡ θαυμαστὴ ναῦς ποὺ ἀνέφερε ὁ Ὅμηρος, χωρὶς πηδάλιο, μὰ ὁδηγούμενη ἀπὸ Θεία πρόνοια.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχή τῆς Κέρκυρας·πλοῖο δίχως τιμόνι ἀνθρώπινο, μὰ μὲ ὁδηγό τή Χάρη.
Κι ἂν κρατᾶ ἀκόμη τὸ νησί, εἶναι γιατί τὸ κυβερνοῦν ὄχι οἱ ἄρχοντες τῶν καιρῶν,
μὰ οἱ Ἅγιοι ποὺ ἐπέλεξαν νὰ κατοικήσουν σ’ αὐτὸ τὸ πέτρινο καράβι τῆς πίστης.
Στὸν μεγαλοπρεπῆ ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὅπου ἀναπαύεται ὁ ὐπέρμαχος τῆς συνόδου τῆς πρώτης, ὁλοζώντανο τὸ ἄφθαρτο σκήνωμά του,
ἡ Κέρκυρα ἀνασαίνει ἀκόμη.

Ὁ Ἅγιος, ποὺ θεράπευσε κάποτε τὸν υἱὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου,
ζεῖ μαζί μας ἀπὸ τὸ ἔτος 1456· καὶ κάθε χρόνο, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, περπατᾶ ἀόρατος στὰ σοκάκια τῆς πόλης, εὐλογεῖ τὰ σπίτια, φυλάει τὰ κύματα, γιατρεύει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὶς ψυχές τους.

Λίγο πιὸ κάτω , στὸν Μητροπολιτικὸ ναό, ἀναπαύεται καὶ ἡ Ἁγία Αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, ἐκείνη ποὺ ἐδικαίωσε τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ στήριξε τὴν Πίστη ὅταν
ὁ κόσμος την ἀρνιόταν.

«Ο Χριστός ενήργει εν τω αγίω Σπυρίδωνι»

 Ο άγιος Σπυρίδων έχει την προσωνυμία θαυματουργός. Είναι τόσα πολλά τα θαύματα που έκανε και συνεχίζει να κάνει – διότι βεβαίως οι άγιοί μας είναι ζωντανοί ως μέλη Χριστού ανήκοντας στη θριαμβεύουσα λεγόμενη Εκκλησία απ’ όπου μας παρακολουθούν και μετέχουν στη ζωή μας – ώστε και η απλή καταγραφή τους θα πήγαινε σε μεγάλη έκταση. 

Εντελώς ενδεικτικά: θεράπευσε τον ίδιο τον βασιλιά Κωνστάντιο που έπασχε από βαριά ασθένεια· μετέβαλε ένα φίδι σε χρυσάφι προκειμένου να βοηθήσει μια φτωχή γυναίκα, κι αργότερα το επανέφερε στην κανονική του κατάσταση· προσευχήθηκε σε περίοδο ανομβρίας και έβρεξε αμέσως, ενώ σταμάτησε από την άλλη τη μακρά περίοδο βροχών που είχε αρχίσει να δημιουργεί κινδύνους· κατέστρεψε σχέδιο πονηρών εμπόρων σίτου, οι οποίοι πήγαν να δημιουργήσουν τεχνητή κρίση για να πλουτίσουν εις βάρος του απλού λαού· μίλησε με την κεκοιμημένη κόρη του, η οποία πέθανε αιφνιδίως και δεν πρόλαβε να πει σε ποιο σημείο κρατούσε θησαυρό που της είχε εμπιστευθεί κάποια γυναίκα κ.ά.π.

Το ερώτημα βεβαίως είναι σαφές: τι ήταν εκείνο που καθιστούσε τόσο θαυματουργό τον μεγάλο αυτόν άγιο; Ποια «ιδιαιτερότητα» ενδεχομένως είχε που γινόταν δίοδος τέτοιων θαυμαστών καταστάσεων; 

Η απάντηση είναι απλή και μονολεκτική, ενώ εξαγγέλλεται ποικιλοτρόπως και από την υμνολογία της Εκκλησίας μας.

Μέσα του ενεργούσε ο ίδιος ο Κύριος. «Ο Χριστός ενήργει εν αυτώ». 

Που θα πει: οτιδήποτε θαυμαστό προσφέρει στον κόσμο ένας άγιος, στην πραγματικότητα είναι προσφορά του ίδιου του Θεού, ο Οποίος βρίσκει την καθαρή καρδιά ενός πιστού Του - δηλαδή την καρδιά τη γεμάτη αγάπη στον συνάνθρωπο - για να λειτουργεί ως το χέρι Του και ως «βοηθός» Του. Ο Θεός μας χαίρεται να προσφέρεται στον άνθρωπο κυρίως μέσω των ανθρώπων. Κι ένας τέτοιος άνθρωπος του Θεού, ευλογία κυριολεκτικά για όλον τον κόσμο σε όλες τις εποχές, είναι ο αγαπημένος άγιος Σπυρίδων.

Ο Άγιος Σώστης στην λεωφόρο Συγγρού το 1902

Ο Άγιος Σώστης στην λεωφόρο Συγγρού το 1902, πανταχόθεν ελεύθερος, μέσα στην ερημιά.
Αφορμή για την ανέγερση του Ναού στάθηκε η απόπειρα δολοφονίας, στις 14 Φεβρουαρίου του 1898 του βασιλέως Γεωργίου του Α΄ και της κόρης του Μαρίας, στη θέση «Ανάλατος» όπως λεγόταν τότε η περιοχή. Και επειδή από την απόπειρα δολοφονίας σώθηκαν, ο Ναός ονομάστηκε, Σώστης, Άγιος Σώστης.

πηγή

Το θαύμα του παραλυτικού όπως το κατάγραψε ο Σπυρίδων Τρικούπης.

Επ΄ ευκαιρία της εορτής του πολιούχου του Μεσολογγίου Αγίου Σπυρίδωνος.
Το θαύμα του παραλυτικού όπως το κατάγραψε ο Σπυρίδων Τρικούπης.

Τον 17ο αιώνα, αλλά άγνωστο ποιού ακριβώς χρόνου, πάντως την παραμονή του Αγίου Στεφάνου, πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου ένα θαύμα, που ονομάστηκε «το θαύμα του παραλυτικού».

Επρόκειτο για το παιδί ενός αγνού πατέρα ο οποίος βλέποντάς το να μην μπορεί να περπατήσει το πήγε στην εκκλησία του πολιούχου της πόλης μέσα στην οποία παρέμεινε προσευχόμενος, μαζί με την οικογένειά του, ολόκληρη τη νύχτα.
Ξημερώνοντας του Αγίου Στεφάνου διαπιστώθηκε ότι το παιδί είχε θεραπευθεί και περπατούσε.
Το γεγονός αυτό ο Σπυρίδων Τρικούπης, με βάση τις μνήμες των γερόντων που το διηγούνταν, το κατέγραψε ως χειρόγραφο ποίημα το οποίο στη συνέχεια μελοποιήθηκε και έγινε ιερή ακολουθία.

Το 1907 οι επίτροποι του Αγίου Σπυρίδωνος εξέδωσαν την ακολουθία αυτή σε βιβλίο, αναγράφοντας ως ημερομηνία το έτος 1800.

Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ο χρόνος είναι εσφαλμένος διότι το 1800 ο Τρικούπης ήταν ακόμη παιδί, σημασία έχει ότι το σπουδαίο αυτό κείμενο που συνέγραψε ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδος, διασώθηκε και ανατυπωμένο με επιμέλεια του λόγιου Μεσολογγίτη δικηγόρου Ανδρέα Θ. Κίτσου – Μυλωνά (1938-2004) περιλαμβάνεται μεταξύ των σπάνιων βιβλίων της Αρχειακής μας Βιβλιοθήκης.

πηγή

Άστρο της Κύπρου και λύχνε φωτοφόρε της Εκκλησίας!

Άστρο της Κύπρου και λύχνε φωτοφόρε της Εκκλησίας!
Άγιε Σπυρίδων, υπέρμαχε της Πίστεως,
ήσουν σαν παιδί απλός, αθώος σαν παιδί!
Ώ Σπυρίδων, φωτοφόρε λύχνε της Εκκλησίας,
στρατιώτη του Χριστού,πρέσβευε υπέρ ημών!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

(12 Δεκεμβρίου • μνήμη Αγίου Σπυρίδωνος του Θαυματουργού)

πηγή

Αν δεν ανακαλέσει θα μείνει εφ'όρου ζωής φυλακισμένος!

Ο Enoch Burke, ένας δάσκαλος στην Ιρλανδία, καταδικάστηκε σε φυλακή επειδή αρνείται να αποκαλέσει τα κορίτσια 'αγόρια' και τα αγόρια 'κορίτσια' (κάποια από αυτά που το απαιτούν δηλαδή). Οδηγήθηκε, μάλιστα, στο δικαστήριο αλυσοδεμένος λες και ήταν κάποιος βαρύς εγκληματίας που θα δραπέτευε με την πρώτη ευκαιρία. Είναι ολοφάνερο πως πρόκειται για εκφοβιστική των πολιτών πρακτική των κυβερνητικών της χώρας.

Και η καταδικαστική απόφαση δεν βγήκε με δικαιολογία την άρνηση του να δεχθεί, ο Burke, ότι είναι λογικό να καλεί κορίτσια ως 'αγόρια' και αγόρια ως 'κορίτσια' αλλά... με την δικαιολογία ότι αγνοεί τον νόμο. Τον νόμο που λέει ότι πρέπει να δεχόμαστε να αποκαλούμε κάποιο άτομο κατά πως θέλει αυτό. Αν είναι γυναίκα και θέλει να την αποκαλούμε 'άντρα' θα πρέπει να υποτασσόμαστε στην επιθυμία της (όπως και το αντίστροφο).

Καταδικάστηκε δηλαδή όχι επειδή πιστεύει, ο ίδιος προσωπικά, ότι είναι παράλογο να αποκαλείς, πχ, ένα κορίτσι 'αγόρι' επειδή σου το ζητάει αλλά επειδή την συμμόρφωση με την θέληση του κοριτσιού (στο προκείμενο παράδειγμα) την επιβάλλει ο νόμος της χώρας.

1675-Η Παναγία του Ποτσάεβ αποκρούει έναν στρατό 50.000 Τουρκοτατάρων!

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Ποτσάεβ ...[ΕΔΩ]

Στις 2 Αυγούστου 1675, ένας στρατός πενήντα χιλιάδων Τουρκοτατάρων με επικεφαλής τον Χαν Νουρεντίν πλησίασε το Μοναστήρι του Ποτσάεβ. Οι κάτοικοι των γειτονικών οικισμών συνέρρευσαν στο μοναστήρι, το οποίο τότε περιβαλλόταν μόνο από ένα πρόχειρο ξύλινο περίφραγμα. 

Το μοναστήρι του Ποτσάεβ

Όλοι όσοι μπορούσαν να φέρουν όπλα, τόσο μοναχοί όσο και λαϊκοί, σηκώθηκαν για να υπερασπιστούν το μοναστήρι.

Πόσο αλλοιώνει την προσωπικότητά μας η φιλαργυρία;

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Η φιλαργυρία είναι προσκύνηση των ειδώλων, θυγατέρα της απιστίας, προφασίστρια νόσων, μάντης γηρατειών, υποβολεύς ανομβρίας, προμηνυτής λιμών.

Φιλάργυρος είναι εκείνος που καταφρονεί τις ευαγγελικές εντολές και της παραβαίνει ενσυνείδητα.
Οποίος απέκτησε αγάπη διεσκόρπισε χρήματα. Όποιος όμως ισχυρίζεται πως συμβιβάζει στη ζωή του και τα δύο, αυτοαπατήθηκε.
Όποιος ενίκησε το πάθος αυτό, έπαψε να έχει μέριμνες. Όποιος είναι δεμένος μαζί του, ποτέ δεν θα κάνει καθαρά προσευχή.

Αρχή της φιλαργυρίας, η πρόφαση της ελεημοσύνης. Τέλος δε αυτής, το μίσος προς τους πτωχούς. Έως ότου κάποιος συγκεντρώσει τα χρήματα, κάνει ελεημοσύνες. Όταν όμως τα συγκεντρώσει, σφίγγουν τα χέρια του.

Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος

 Με έναν καρκίνο ούτε «ομολογίες» θα μας ένοιαζαν, ούτε θα πασχίζαμε να πείσουμε ότι είμαστε ορθοδοξότεροι από τους ορθόδοξους.
 Όταν ο θάνατος όχι απλά σου κτυπά την πόρτα αλλά την ανοίγει με ορμή τότε σταματάς να ασχολείσαι με μικρότητες, με τις ζωές των άλλων, με ψευτοευλάβειες, με γκρίνιες και εγωισμούς.
 Μόνο η μετάνοια και η προσευχή θα είχε θέση στην ζωή μας. Μόνο η δίψα για συγχώρεση θα υπήρχε μέσα μας.
Θέλει όμως μαγκιά να αποκτήσεις μετάνοια και προσευχή όταν είσαι καλά.
Τότε θα σιωπούσαμε,τώρα κακαρίζουμε.
Τότε θα συμφιλιωνόμασταν,τώρα διαβάλουμε και χωριζόμαστε...
Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος...

Αρχιμανδρίτης Paulos Papadopoulos

Τρία μνημεία, τρεις εποχές της Πόλης

Τρία μνημεία, τρεις εποχές της Πόλης, σε μία πανέμορφη λήψη: ο Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας στο Σταυροδρόμι, ο πύργος του Γαλατά και το τζαμί του σουλτάνου Σουλεϊμάν!

ΠΗΓΗ

«Κάθε άνθρωπος ας είναι γρήγορος ν’ ακούσει και αργός να μιλήσει...»

"...Μια καλή λέξη, τον άλλοτε ακάθαρτο εκείνο ληστή, τον έκανε καθαρό και άγιο και τον έβαλε στον Παράδεισο. και μια λέξη ανάρμοστη έφραξε στον Μωυσή τη γη της επαγγελίας.

 Να μην νομίσουμε, λοιπόν, μικρή αρρώστια τη φλυαρία· γιατί οι φιλοκατήγοροι και φλύαροι αποκλείουν τον εαυτό τους από τη βασιλεία των Ουρανών. Ο άνθρωπος πού έχει κακή γλώσσα, κι αν ακόμη προκόψει στην εδώ ζωή, όμως εκεί δε θα προκόψει, αλλά θα σκοντάψει και θα τον συλλάβουν ως θήραμά τους οι κακές τιμωρίες και θα τον καταστρέψουν. 

Σωστά έλεγε κάποιος σοφός, ότι είναι καλύτερο να πέσεις από ψηλά στο έδαφος, παρά από γλώσσα. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε τον Απόστολο Ιάκωβο, που γράφει: «Κάθε άνθρωπος ας είναι γρήγορος ν’ ακούσει και αργός να μιλήσει...».

Όσιος Ιωάννης Καρπάθιος

Αγία Άννα Τραπεζούντας

Απ` όλους τους ναούς της Τραπεζούντας, πιο πολύ η Αγία Άννα με συγκινεί.
Αυτός ο μικρός ναός που δεν έγινε τζαμί, που στέκεται έτσι βουβός και στριμωγμένος μέσα σε νεώτερα οικήματα, που φαντάζει μυστηριώδης σε όσους έχουν σταθεί μπροστά στις κλειστές του πόρτες.
Ε, αυτό το μυστήριο είναι που μαγνητίζει. Να στέκεσαι μέσα στο ημίφως και να νιώθεις κάτω από τα πόδια σου, στους τάφους της κρύπτης, ιερείς, αξιωματούχους, δευτέριους, πρωτοβουλάριους, πρωτέκτητους. Δέος…

Η Αγία Άννα πρέπει να χτίστηκε στη θέση παλαιότερου κτίσματος, εκ βάθρων, γιατί η κατασκευή της φαίνεται ενιαία. Στο εσωτερικό της μάλιστα, βλέπουμε ιωνικά κιονόκρανα που χρησιμοποιήθηκαν στην ανακατασκευή της, από το παλαιότερο κτίσμα.
Από την ανάγλυφη επιγραφή που υπάρχει πάνω από τη νότια θύρα (με έναν ένοπλο μαχητή και έναν άγγελο), μαθαίνουμε ότι η ανακαίνιση του ναού, έγινε στα χρόνια του Πρωτοσπαθάριου Αλεξίου και αναφέρονται οι αυτοκράτορες Βασίλειος ο Α`, Λέων ο Στ` και Αλέξανδρος. Και οι τρεις της Μακεδονικής Δυναστείας. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι σώζεται και η χρονολόγηση: «ςτργ», δηλαδή 6.393 από κτίσεως κόσμου, δηλαδή το 884/5 μΧ.

Σήμερα, πάνω από τη νότια θύρα, βλέπουμε και τέσσερις πλάκες με ανάγλυφους σταυρούς, αλλά αυτή είναι προσθήκη μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού σε δύο φωτογραφίες του 1893 και του 1910, δεν υπάρχουν. Προφανώς προήλθαν από τη λεηλασία των τάφων της κρύπτης, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών και ως «περίσσευμα» είπαν να το χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν, για να «εμπλουτίσουν» την εξωτερική εικόνα του ναού.

Ο εορτασμός της Αγίας Άννης στη Μικρά Ασία

Στα μέρη της Ιωνίας στη Σμύρνη, στη Φώκαια, στα Βουρλά και στα μικρά παράλια χωριά η 9η Δεκεμβρίου, η γιορτή της Αγίας Άννης, δεν ήταν μεγάλη πανήγυρη. Ήταν όμως μια ημέρα βαθιάς ευλάβειας, μια γιορτή της μάνας, του παιδιού και του σπιτικού. Από νωρίς το πρωί οι καμπάνες χτυπούσαν ήρεμα, κι οι γυναίκες, τυλιγμένες με τα ζεστά μαντήλια τους, κατέβαιναν στους ναούς και τα μικρά εξωκλήσια για τη λειτουργία. Στην εικόνα της Αγίας Άννης με τη μικρή Παναγία στην αγκαλιά, άναβαν κερί και άφηναν ταπεινά τάματα, υφαντά, μαντήλια, μικρά παιδικά ρουχαλάκια, σιτάρι ή μια πρέζα αλάτι δεμένη προσεκτικά σε κόκκινο ύφασμα. Όλα σημάδια πίστης, προσδοκίας και ευχή για γονιμότητα, υγεία και καλοσύνη στο σπιτικό.

Στη Σμύρνη, οι γυναίκες από τις συνοικίες του Κορδελιού και της Προκυμαίας μαζεύονταν μετά τη λειτουργία στα σπίτια για καφέ, λουκούμια και σεκέρια, μιλώντας χαμηλόφωνα για τα τζιέρια τους , τις έγνοιες και τις χαρές της ζωής. Στη Φώκαια, πάλι, ο κόσμος ανέβαινε στα μικρά εξωκλήσια στα υψώματα· εκεί, μετά την προσευχή, μοιράζονταν σύκα, σταφίδες και βραστό σιτάρι — το «φαγητό της ευλογίας», όπως το έλεγαν.

Νά κατακεραυνώνουμε τά πάθη μας καί ὄχι νά τά δικαιολογούμε

Μοῦ ἔλεγε ἕνας Πνευματικός πολύ καλός:
- Τούς κόβω ὅταν μοῦ λένε τίς ἱστορίες τους καί ὄχι τίς ἁμαρτίες τους...
Δέν πᾶμε στόν Πνευματικό νά ποῦμε τήν ἱστορία τῆς ζωῆς μας ἤ τό πῶς ἔγινε τό τάδε περιστατικό. Αὐτό φέρνει μιά ψυχολογική ἀνακούφιση, ἀλλά δέν εἶναι ἡ θεραπεία αὐτό.

Στόν Πνευματικό θά πεῖς τίς ἁμαρτίες σου, ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, καί θά πεῖς κάποια χαρακτηριστικά συμβάντα γιά νά δώσεις στόν Πνευματικό τήν εἰκόνα σου νά καταλάβει τί συμβαίνει στήν ψυχή σου. Συνεπῶς δέν χρειάζονται πολλά λόγια.
Λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος: "μέ πέντε λόγια δίνω εἰκόνα στόν Πνευματικό". 

Καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐξομολογεῖτο, ἀλλά δέν ἔλεγε ἀτέλειωτες ἱστορίες. Πόσο θέλει νά πεῖς δέκα ἁμαρτίες; Δύο λεπτά. Ἀντε νά πεῖς καί μία εἰκόνα στό κάθε χαρακτηριστικό.. Πέντε λεπτά! Ὄχι μισή ὥρα καί μία ὥρα.