Χαρακτηριστικός διάλογος του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου και του π. Γερβασίου

 Η συνεργασία του Χρυσάνθου με τον πατέρα Γερβάσιο δεν υπήρξε ούτε εύκολη ούτε απρόσκοπτη. Δύο άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα και διαφορετικό πνευματικό ανάστημα δεν μπορούσαν να συμπλέουν.

Από τη μία ο πολύς Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος, με Θεολογική Ακαδημαϊκή και Εθνική αναγνώτιση και από την άλλη ο πατήρ Γερβάσιος ένας απλούς μοναχός. Αλλά μόναχος ενάρετος και συνεπής.

Σε μια από τις δύσκολες στιγμές της συνεργασίας τους, εκάλεσε στο σπίτι του, στην οδό Σουμελά, ο Αρχιεπίσκοπος τον πρωτοσύγκελό του για να του παραπονεθεί:
- Διατί είσθε τόσον απόλυτος, τόσον ασυμβίβαστος ώστε να δημιουργούνται τοιαύτα αντιθέσεις. Ξέρετε ότι ολίγη ευκαμψία, είναι παράγων αρμονίας. Ο Παρθενών θαυμάζεται δια την τελειότητά του και την αρμονίαν του διότι οι κίονές του δεν είναι ολόισιοι. Είναι ολίγον κυρτοί. Διατί υμείς τόσον αλύγιστος;

- Βλέπετε, εγώ Μακαριώτατε, του απάντησε ο πατήρ Γερβάσιος με την μωραΐτικη ετοιμότητά του, έχω δώσει τους μοναχικούς όρκους μου κάτω από το θόλο Βυζαντινού ναού. Του Ναού της Μονής Κερνίτσης, που οι κολώνες είναι ολόισιες…

    Χαμογέλασε ο σοφός Ιεράρχης και τον αγκάλιασε. Και στην διαθήκη του, του άφησε εις ανάμησιν έναν επιστήθιο σταυρό με τον συμβολισμό του «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…».

Από το βιβλίο «και ιδού ζώμεν»

Του Κωνσταντίνου Κούρκουλα/ΠΗΓΗ