HUMAN-GO! καλέ μου κύριε Πίκατσου,

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

 Η αναζήτησή σου έγινε μόδα και μανία μαθαίνω: Pocemon-Go το λένε... Δεν αδικώ τους πιτσιρικάδες που έχουν πέσει με τα μούτρα στο κυνήγι σου, λες και είσαι θησαυρός. Διαφωνώ, αλλά δεν τους αδικώ. Ολόγυρα η πραγματικότητα μοιάζει ψεύτικη, ώστε ακόμα και η καρτουνίστικη υπόστασή σου εκπέμπει τόση ελπίδα όση η αλήθεια δε μπορεί να εγγυηθεί.

  Είσαι χαριτωμένος, κύριε Πίκατσου, αυτό σου το αναγνωρίζω. Αν και τερατάκι τσέπης - Pocket monster- έχεις μια γλυκύτητα τόσο οικεία...πιότερο μοιάζεις με το εξωγήινο pet που όλοι θα θέλαμε να έχουμε... λίγο αυτό το τραύλισμα να διόρθωνες- "πίκα-πίκα- πίκα...πίκατσου" - και θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε πολύ καλύτερα οι δυο μας από ότι με πολλά ανθρωπόμορφα όντα ολόγυρά μου... Θαρρώ αυτή την παιδιάστικη ομορφιά αναζητούν οι πιτσιρικάδες και έχουν επιδοθεί σ' αυτό το ξέφρενο κυνήγι... 

  Ξέρεις κύριε Πίκατσου, δε θέλω να γίνω σαν τον πεθερό Πορτοκάλος (στην ταινία Γάμος αλα ελληνικά) που αναζητούσε ελληνικές ρίζες σε ότι περπατούσε, κολυμπούσε και πετούσε, αλλά αυτό πρέπει να σου το πω: ο πρώτος που επινόησε κυνήγι έμβιων και έλλογων όντων ήταν Έλληνας. Διογένη τον έλεγαν. Αυτός τριγυρνούσε στους δρόμους με ένα φανάρι, όπως οι σημερινοί κυνηγοί pocemon κρατούν τα κινητά, και αναζητούσε ένα απείρως πιο δυσεύρετο είδος χαριτωμένων "τεράτων": αναζητούσε ανθρώπους!!! 

  Αν ήταν γνωστή η αγγλοσαξονική γλώσσα, το παιχνίδι του Διογένη θα ονομαζόταν Human-GO! Αλλά τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας του, όσο και της δυσκολίας του, δεν έγινε ποτέ μόδα το κυνήγι του Διογένη κι έτσι δεν απέκτησε ποτέ όνομα. Κανένας άλλος, πλην του κυνικού φιλοσόφου, δεν παρασύρθηκε στη δύνη του, ίσως επειδή οι περισσότεροι, γνώριζαν - κρίνοντας εξ ιδίων- ότι η αναζήτηση ανθρώπων μοιάζει με κυνήγι χίμαιρας (wild- goose chase για όσους ομιλούν την αγγλοσαξονική) ... Έτσι έμεινε ολομόναχος ο Διογένης να κοιτάζει το φανάρι του, μήπως και εμφανιστεί μπροστά του ο θησαυρός που ονειρευόταν να βρει... μα εκείνος ο θησαυρός δεν βρέθηκε ποτέ... 

  Ίσως αυτό φοβούνται και οι πιτσιρικάδες σήμερα, που κοιτούν τις ζωές τους μέσα από την οθόνη, όπως ο Νάρκισσος που γνώρισε τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του μέσα από το καθρέφτισμα του νερού και επένδυσε στην ανάκλαση και όχι στην αλήθεια. Φοβούνται ότι αν αναζητήσουν ανθρώπους, η αναζήτηση θα αποδειχθεί μάταιη... και η ματαιότητα αυτή είναι που προκαλεί τον μεγαλύτερο πόνο... Γι' αυτό έγινες παρέα μας κύριε Πίκατσου: γιατί η ψεύτικη ομορφιά σου είναι τόσο δελεαστική, που κάνει την ασχήμια της αλήθειας ακόμα πιο αποκρουστική... γιατί το να σε βρούμε, είναι πιο εύκολο, πιο χαρούμενο, πιο αποτελεσματικό... τον πόνο φοβόμαστε, κύριε Πίκατσου, γι' αυτό σε βάλαμε στη ζωή μας, γι' αυτό έγινες κομμάτι της διασκέδασης μας, γι' αυτό σε χρειαζόμαστε για να κάνεις το χώρο όπου βρισκόμαστε, πιο χαριτωμένο, πιο ανέμελο, πιο ασυννέφιαστο, λιγότερο ζοφερό. 

  Να σου πω όμως κάτι κύριε Πίκατσου; Εγώ λέω πως είναι τίτλος τιμής να είσαι γραφικός, αν γραφικότητα είναι να πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι... λέω πως είχε δίκιο ο Διογένης που με το φανάρι του φώτιζε το δρόμο, μήπως και εμφανιστεί ένας στ' αλήθεια άνθρωπος... λέω πως τούτη η αναζήτηση αξίζει τον κόπο, ακόμα κι αν πονέσεις κάθε φορά που ματαίως αναζητάς. 

 Αξίζει γιατί στην αναζήτηση ανθρώπων ανακαλύπτεις την ανθρωπιά σου, στην ασχήμια που βλέπεις ολόγυρα καταλαβαίνεις αυτό που δε θέλεις να γίνεις ποτέ, στην απογοήτευσή σου ορκίζεσαι να μη γίνεις για κανέναν άλλον η πληγή που κάποιος έγινε για σένα...

 Ξέρεις τι λέω κύριε Πίκατσου; Πως ο Διογένης πέθανε πονεμένος αλλά σοφός και ελεύθερος, ενώ ο Νάρκισσος χάθηκε μέσα στο καθρέφτισμα, σκλαβωμένος και τελικά αδαής. Κι ακόμα, λέω πως κάλλιο να είμαι ένας γραφικός θλιμμένος κυνηγός ανθρώπων, παρά ένας μοδάτος, ανέμελος κυνηγός τεράτων... αν ο δικός μου θησαυρός είναι μάταιος, θα έχω γίνει στ' αλήθεια σοφή. Αν είναι έστω και λίγο αληθινός θα έχω γίνει στ' αλήθεια πλούσια... 

 Γι' αυτό, συγγνώμη που δε θα γοητευτώ από την ψεύτικη ομορφιά σου κύριε Πίκατσου, μα η αληθινή ασχήμια ενός ανθρώπου, έχει πολλά περισσότερα να με διδάξει... και η αληθινή ομορφιά του, αν υπάρξει, έχει πολλά περισσότερα να μου χαρίσει

facebook