... για τον μέγιστο των Προφητών,τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας...

Αυτές οι παραμονές των γιορτάδων… Η αβασταγιά , η άφραστη καρτερία του ξημερώματός τους …Και εκείνη η λαχτάρα να γίνουν τα πάντα όπως τότε ! Να μην αλλάξει τίποτα απ΄όλα όσα η μάνα μνήμη κουβαλά στο διάβα της , στο βραχύ μας πέρασμα, από τα πρόσκαιρα τούτου του κόσμου . Μέσα στου θέρους το πανηγύρι , η ψυχή ζητά να παύσει λίγο ο χρόνος , να γυρίσει στα περασμένα και στα λυτρωτικά αξέχαστα , τότε που οι άνθρωποι πίστευαν γιατί ζούσαν και ζούσαν γιατί πίστευαν…Να συναντηθούμε με τα ξυπόλυτα τους πόδια στο ξέγυμνο ανίσκιωτο ανηφόρι προς τα ψηλώματα του Αγιολιά .Δε βαστούν «ούτε βαλλάντιον , μη πήραν , μηδέ υποδήματα»,μόνο μοσχολίβανο και κερί καθάριο !

  

Μπροστά ο Παπάς με το μαθημένο γέρικο μουλάρι, φορτωμένο με τα πλεχτά καλαμένια κοφίνια . Να ακούς το χάλκινο κυπρί του να χτυπά ακανόνιστα σε κάθε δύσκολο βήμα του . Να αρβαλάνε ολοένα τα ασημωμένα αγιωτικά και τα κουδουνάκια του θυμιατού μέσα στις βαριές κόφες . Και συ ξοπίσω μ ένα σώμα κάθιδρο και μια πολύδιψη ψυχή , να θαρρείς πως αρχίνησε το εσπερινό θυμιάτισμα στων κεκραγαρίων το κατευθυνθήτω … Τάμα το ανέβασμα με του λιβανωτού το φόρτωμα στου Ταϋγέτου το ψήλωμα . Θαρρείς πως πάντοτε η κορυφή του αστραποβολά ! Μοιάζει τούτη η περίβλεπτη καντηλήθρα , με άσβηστο αειφανές αστέρι , σαν ολόχρονο Άγιο Φως , για τους Μανιάτες που γεννιούνται και τελεύουν στη σκιά του Πενταδάκτυλου, κάθε φορά που τον θωρούν όταν σκοτεινιάζει .

Μόλις πρωτοσουρουπώσει θα φουντώσει με λιβάνι η μεγάλη φωτιά της παραμονής , να αγγίξει με την πιο θαλερή της φλόγα τον ξάστερο θόλο , να ανάψει με την ευωδιαστή πυράδα της τους ταπεινούς βραδινούς του ήλιους . Τα δουλεμένα χέρια τους γιομίζουν από λιβανόσκονη σαν ολονυχτίς την συνδαυλίζουν . Σε κάθε ριξιά , αρωματισμένη ανάσα βαθιά και ένα Σταυροτύπωμα ανεξίτηλο και μια ιεροκρύφια ευχή και ένας αφουγκρασμός , μήπως φανεί τώρα ο Προφήτης προτού ξανααναληφθεί .

Στα σίγουρα θα ρθει κι από δω , απ την κορυφή της ξακουστής του πυραμίδας. Απ όλες τις ράχες και τα φαράγγια , τις πλαγιές , τα υψώματα , τα αγνάντια τα γλυκοφωτισμένα τούτη τη νύχτα της παραμονής , θα περάσει να ευλογήσει . Και σ όλους αυτούς που στάξανε δρωτάρια και κοπιάσανε οι σάρκες τους για να τον ανταμώσουν , θα υποσχεθεί κάποτε μεσιτεία για σωσμό . Και σ όσους μείναν στα ψηλώματά του και έγιναν φρουροί τους, θα υποσχεθεί στηριγμό και παράκληση .

Μετά το δι ευχών , το πρωί σαν ρημώσει και πάλι το πλάτωμα της αγιοκορφής του , ένα παιδί θα ψάξει να βρει μια τίκλα βαριά , σιμά στο καιροδαρμένο εκκλησάκι του , να βάλει από κάτω της χαρτί με μήνυμα , για τον μέγιστο των Προφητών , τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας , τον μύστη του όντως Θείου Φωτός:

Όσο κρατούν τα πόδια μου , 

Προφήτη Άγιέ μου Δεύτερε Πρόδρομε Κριτού , ένσαρκε Άγγελέ μου ,Λιβάνι θα φορτώνομαι και φως από μελίσσι ,
Να ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι !
Θα μοιάζει με αστράναμμα , ο αγέρας θα θυμιάζει ,
Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει !
Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη ,
σαν στου Αγιολιά την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως