Με αφορμή την περίπτωση του Αλέξανδρου Βέλιου η δημόσια ΕΡΤ είχε πρόσφατα την δυνατότητα να παρουσιάσει την επίσπευση του προσωπικού θανάτου ως δικαιωματική επιλογή ενός «ελευθέρου ανθρώπου». «Γνήσιο τέκνο του διαφωτισμού» χαρακτήρισε τον Βέλιο ο σκηνοθέτης της ταινίας «Η τελευταία απόφαση». Ο Αλ. Βέλιος ήταν ένας ήπιος χαρακτήρας, ένας μορφωμένος άνθρωπος, γνώστης της δυτικής διανόησης. Όμως η δυτική διανόηση έχει χαράξει έναν οντολογικό δρόμο ξεχωριστό από την ανατολή, ήδη από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.
Η οικειοθελής επίσπευση του θανάτου χαρακτηρίζεται «ευθανασία» και η νομιμοποίηση της ιδέας της προωθείται καλλωπισμένη ως «αξιοπρέπεια στον θάνατο». Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα καίρια νοήματα της ζωής παραλλάσσονται, ή αλλοιώνονται (πρόσωπο ή άτομο; ελευθερία από το σώμα ή ελευθερία από το πνεύμα;…). Ο χριστιανικός δρόμος είναι οικειοθελής και όχι καταναγκαστικός. Ο πρώτος που σέβεται την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου είναι ο Θεός. Η δυτική κουλτούρα όμως στην οποία ανήκει και η Ελλάδα, σέβεται το δικαίωμα στην ελεύθερη (πλήρη και ισότιμη) ενημέρωση; Ας δούμε τι έλεγε γι’ αυτόν τον θάνατο ο ορθόδοξος διαφωτισμός και συγκεκριμένα ο Ευγένιος Βούλγαρις (1716-1806). Είναι η «ευθανασία» του Βούλγαρι ίδια με την ευθανασία (αυτοκτονία / ευκτονία) που πρόβαλε (και θα προβάλλει) η ΕΡΤ ή μήπως η τελευταία χαρακτηρίζεται «δυσθανασία» από τον Ευγένιο Βούλγαρη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου