Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών...
Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας...
Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα:
μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο...
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση,
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων
που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν...
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω,
γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δεν θα μας θυμηθεί...
Τ. Λειβαδίτης
1 σχόλιο:
Οι στίχοι αυτοί
μοιάζουν με σιδηροτροχιές
που πάνω τους όλοι αργά ή γρήγορα,
κι άλλοι στο "τώρα"
θα τσουλήσουν - τσουλάνε
προς μιαν απολογία,
πριν την μεγάλη την επί του φοβερού βήματος!
Δημοσίευση σχολίου