Πόσο ὡραία γίνεται ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ὁ Χριστός βασιλεύῃ στίς ψυχές των;

 

...Ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθεὶς Κύριος μᾶς ἀπεκάλυψε, ὅτι ὁ Θεός μας δὲν εἶναι ὁ ψυχρὸς θεὸς τῶν φιλοσόφων οὔτε ὁ ἀπρόσιτος θεὸς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», δηλαδὴ «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ. α´ 23).Ἔτσι καὶ τώρα μέσα στὸ σκότος ποὺ μᾶς περιβάλλει μποροῦμε νὰ δοῦμε Φῶς, νὰ ἐλπίσουμε, νὰ χαροῦμε.

   Ὁ Ἐμμανουὴλ εἶναι μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς παρηγορῇ, ὅτι ἔχουμε ὄχι μόνο παντοδύναμο ἀλλὰ καὶ φιλόστοργο Πατέρα, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ μόνους καὶ ἀβοηθήτους στὶς δυσκολίες μας. Ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς μὲ πίστι καὶ ταπείνωσι νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθειά Του. Ἔχουμε ἄλλωστε ἀποδείξεις ὅτι ὁ παντοδύναμος Κύριος πολλὲς φορὲς ἔσωσε τὸ Γένος μας ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ καὶ τὴν καταστροφή. Βέβαια γιὰ κάθε ἐπέμβασι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ἀπαιτεῖται καὶ ἡ δική μας μετάνοια.

   Πῶς θὰ ὑγιάνῃ ἡ κοινωνία μας, ὅταν ἐμεῖς, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, θεοποιοῦμε τὸν ἑαυτό μας, καλλιεργοῦμε ἕνα πολιτισμὸ φιλαυτίας, ποὺ εἶναι ἀδιέξοδος;

Καταφρονοῦμε τὶς σωτήριες καὶ φιλάνθρωπες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, διώχνουμε τὸν Ἐμμανουὴλ ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ζωή, καὶ μένουμε ἔρημοι καὶ ἀπελπισμένοι στὸν ταλαίπωρο κόσμο μας.

   Ὁ Ἐμμανουὴλ ἦλθε, θέλει νὰ εἶναι μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐμπνέῃ τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη, τὴν φιλανθρωπία, τὴν δικαιοσύνη, τὴν εἰρήνη. Πρέπει ὅμως καὶ ἐμεῖς νὰ Τὸν θέλουμε, νὰ Τὸν ζητοῦμε, νὰ μὴ Τὸν διώχνουμε ἀπὸ κοντά μας μὲ τὴν ἀπιστία μας καὶ τὸν ἐγωϊσμὸ μας.

  Πόσο ὡραία γίνεται ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ὁ Χριστὸς βασιλεύῃ στὶς ψυχές των; Ὅπου καὶ ὅσες φορὲς ὁ Χριστὸς ἔγινε δεκτὸς μὲ ἀγάπη καὶ πίστη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἐκεῖ ἐξανθρωπίσθηκε ἡ ζωή των καὶ τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα βρῆκαν τὸ νόημα καὶ τὸν σκοπὸ των. 

Παράδειγμα, ἡ πρώτη χριστιανικὴ κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων μὲ τὴν θαυμαστὴ κοινοκτημοσύνη τῶν Χριστιανῶν, ἡ κοινοτικὴ ὀργάνωσις τῶν ἑλληνορθοδόξων ἐνοριῶν ἐπὶ Τουρκοκρατίας, τὰ Ὀρθόδοξα κοινόβια, ὅπου κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο ὅλοι ζοῦν γιὰ τὸν ἕνα καὶ ὁ ἕνας γιὰ ὅλους: «εἷς οἱ πολλοί, καὶ ὁ εἷς οὐ μόνος, ἀλλ᾽ ἐν πλείοσι» (Ἀσκητικαὶ Διατάξεις).Βέβαια καὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς δὲν ἔλλειψαν κάποιες παραφωνίες καὶ παραστρατήματα. Ἡ γενικὴ ὅμως κατεύθυνσις ἦταν σωστή. Τὸ ἅλας βοηθοῦσε νὰ μὴ σαπίσῃ ἡ κοινωνία. Γιατί «ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» (Ματθ. ε´ 13).

  Ὁ ἑλληνορθόδοξος λαός μας, παρὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας καὶ τὶς προσπάθειες ποὺ καταβάλλονται συστηματικὰ νὰ χωρισθῇ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἔχει ἀκόμη ῥίζες χριστιανικές...

  Δὲν θέλουμε νὰ γίνουμε ἀριθμοὶ-νούμερα, νὰ παραδώσουμε τὸ πρόσωπό μας στὸν ἠλεκτρονικὸ ὁλοκληρωτισμό. Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος. Ἐμεῖς θὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου μας;

  Μαζὶ μὲ τὸν Ἰονέσκου –στὸ γνωστὸ ἔργο του «Ῥινόκεροι»– κραυγάζουμε καὶ ἐμεῖς: «Δὲν δεχόμαστε νὰ γίνουμε ῥινόκεροι (ἀριθμοὶ). Θὰ μείνουμε ἄνθρωποι»...

τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

πηγή