Ο Χρυσομαλλίδης γεννήθηκε το 1872 στη Ηράκλεια της Ανατολικής Θράκης, την γνωστή στην αρχαιότητα, πόλη Πέρινθο. Πήγε αρχικά στο σχολείο της πατρίδας του και αργότερα από 1889 έως το 1892 φοίτησε στα ονομαστά Ζαρίφεια Διδασκαλεία της Φιλιππούπολης. Οι πιέσεις που ασκούσαν οι Βούλγαροι στον Ελληνισμό, γέννησαν από τότε στο νου του την ιδέα να γίνει μητροπολίτης και με το ποίμνιό του να πολεμήσει τους Βουλγάρους! Το όνειρό του αυτό, δεν υλοποιήθηκε γιατί δεν έγινε ποτέ μητροπολίτης, μπόρεσε όμως με πάθος να πολεμήσει εναντίον των Βουλγάρων.
Μετά τα Ζαρίφεια Διδασκαλεία, φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης από το 1982 έως το 1894. Εκείνη τη χρονιά όμως, ένας φοβερός σεισμός κατέστρεψε τη σχολή του και έτσι αναγκάσθηκε να δουλέψει ως δάσκαλος σε χωριό της περιοχής Χαλκηδόνας και να επανέλθει στη Θεολογική Σχολή, όταν αυτή επαναλειτούργησε στο νησί Πρώτη των Πριγκιποννήσων.
Το 1897, όταν ξέσπασε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος, μπήκε επικεφαλής 140 εθελοντών και κατέβηκε στην κυρίως Ελλάδα όπου κατατάχτηκαν όλοι μαζί στον Ελληνικό Στρατό. Έφυγαν με το ατμόπλοιο «Αλκυών» που είχε αγγλική σημαία. Πέρασαν και από το Σμύρνη, όπου μια γριούλα έφερε και του έδωσε κρυφά μια ελληνική σημαία, δώρο των Σμυρνιών για τους 50 συμπατριώτες τους, που έφευγαν και αυτοί για την Ελλάδα. Ο Χρυσομαλλίδης με τους εθελοντές του έλαβαν μέρος στη μάχη Δομοκού. Μετά από εκείνο τον πόλεμο με την άτυχη για την Ελλάδα έκβαση, γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τοποθετήθηκε ως ιεροκήρυκας στα Σεπόλια.
Όταν άρχισε ο Μακεδονικός Αγώνας (1904-1908) έφυγε για τη Μακεδονία όπου ανέλαβε ως ιερέας- οπλαρχηγός δράση εναντίον των Βουλγάρων, συνεργαζόμενος με τον μητροπολίτη της Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, τον Παύλο Μελά, τον Βάρδα (Γεώργιο Τσόντο), τους Μαζαράκηδες, τον Κατεχάκη, τον Κονδύλη, τον Βλαχάκη και άλλους. Συνετέλεσε στην εξουδετέρωση του κομιτατζή Κονστάντσοφ.
Το Βουλγαρικό κομιτάτο τον είχε επικηρύξει αντί 2.000 λιρών. Δεν απέφυγε όμως αν και ιερωμένος, τις εκτελέσεις αντιπάλων. Ο Χρυσομαλλίδης με το επιβλητικό ανάστημά του το καλυμμαύχι του με το λευκό σταυρό και τη γενειάδα του, ήταν μια μορφή δημοφιλής. Γι’ αυτό η μορφή του έμεινε σε πολλές φωτογραφίες, καρτ ποστάλ και λαϊκές λιθογραφίες.
Μια από τις πολύ γνωστές εικόνες του, τον παριστά λεβεντόκορμο με μαύρα γένεια και φυσεκλίκια να δέχεται από μια γυναίκα ένα βραχύκαννο τουφέκι.
Η εικόνα αναφέρει: «Ο Παπαδράκος, απερχόμενος εις Μακεδονίαν». Στην εικόνα υπάρχουν και δύο παιδάκια με εθνικές ενδυμασίες. Το αγοράκι, ήταν ο γιος του ο Θοδωρής.
Το 1912 στους Βαλκανικούς Πολέμους έφυγε και πολέμησε στη Μακεδονία, όπου μαζί με Κρήτες εθελοντές πήρε μέρος σε μάχες στις περιοχές Ιωαννίνων, Καστοριάς και Φλώρινας.
«Εν όρεσι Μπιζάνης, τη 20 Δεκεμβρίου 1912. Υπό βροχήν σφαιρών και οβίδων, μετέβην εις το δεξιόν κέρας του στρατού Μπιζάνης, πλησίον εις το 3ον τάγμα των ευζώνων.Τεμάχια οβίδων και βολίδων επλήγωσαν τινάς. Το καλυμμαύχι μου ολίγον εξέσθη εις την κορυφήν και αλλαχού εκτυπήθη, μία δε βολίς εχώθη και έμεινεν εις το υπόσαγμα του ίππου μου», γράφει ο Παπαδράκος στο ημερολόγιό του.
Δραστήριος πάντα, συνετέλεσε να χτισθεί ο ναός του Προφήτη Ηλία στο Παγκράτι. Έχτισε επίσης την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας στο Βύρωνα. Είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Οπλαρχηγών. Κατοικούσε στο Παγκράτι, στην οδό Βρυάξιδος 22 με ενοίκιο, εως ότου χτίσει το δικό του σπίτι στην οδό Νικοσθένους. Είχε τέσσερις κόρες τη Μαρία, τη Βικτωρία, τη Λευκοθέα και τη Σοφία (που πέθανε πολύ μικρή από φυματίωση) και ένα γιο το Θοδωρή. Σώζονται ως οικογενειακά κειμήλια, τα ενδιαφέροντα ημερολόγιά του. Πέθανε στις 24 Αυγούστου 1949 στην Αθήνα, αφήνοντας στην οικογένειά του, χειρόγραφα με τις αναμνήσεις του από τον Μακεδονικό Αγώνα.
Υ.Γ: Ευχαριστoύμε τη δισεγγονή του κ. Κατερίνα Βακαλοπούλου για την παρουσίαση των βιογραφικών στοιχείων του Παπαδράκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου