Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2024
Και όταν λέμε ότι ομολογούμε τον Χριστόν, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι ομολογούμε την Ορθοδοξία.
Τι είναι η Ορθοδοξία; Ο ορθόδοξος τρόπος αναφοράς εις το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Η ορθόδοξος ερμηνεία του θεανθρωπίνου προσώπου του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι Ορθοδοξία.
Σημαίνει λοιπόν ομολογία της ανθρωπίνης και της θείας φύσεως του Ιησού Χριστού· με ό,τι μας αποκαλύπτεται στο θεανθρώπινο πρόσωπό Του μέσα στον λόγο του Θεού, μέσα στην Αγία Γραφή. Και η ομολογία προϋποθέτει κάποια γνώση, βεβαίως, του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Αν δεν έχουμε αυτήν την γνώση, τι θα ομολογήσουμε; Τι θα δείξουμε;
Όταν ερωτήθηκε εκείνος ο τυφλός, που τον θεράπευσε ο Κύριος, αν πιστεύει εις τον Χριστόν, που ο Κύριος του το είπε αυτό, εκείνος είπε:
«Ποιος είναι;».
«Εγώ είμαι», λέει ο Κύριος, «Αυτός που σου άνοιξα τα μάτια».
Κι εκείνος είπε: «Πιστεύω Κύριε. Πιστεύω.» και προσεκύνησε αυτόν.
Τον προσεκύνησε τον Κύριο. Την ίδια στιγμή γίνεται ομολογητής του Χριστού.
« Κύριε, έλα όσο τό δυνατόν νωρίτερα»…
Ό Χριστιανισμός δέν είπε ακόμη τήν τελευταία λέξη. Μέσα από εμάς θά διαδοθεί τό όνομα τού Χριστού.
Μέσα από εμάς θά γίνει καί τό τελευταίο φοβερό δικαστήριο. Εμείς θά κρίνουμε όχι μόνο τόν κόσμο, αλλά καί τά πεσμένα πνεύματα τών αιτίων κάθε κακού. Πότε; Όταν ό Κύριος γεμίσει τή βασιλεία Του μέ νέες ψυχές στή θέση τών ξεπεσμένων πνευμάτων, όπως είναι μέ σαφήνεια γραμμένο στούς Ψαλμούς τού Δαυίδ...
Κατά τή διάρκεια τών φοβερών γεγονότων,ό Κύριος θά κρύψει τούς πιστούς Του καί παρά τίς φοβερές διώξεις, θά τελείται κρυφά ή Θεία Λειτουργία καί ή μόνη προσευχή τότε θά είναι:
« Κύριε, έλα όσο τό δυνατόν νωρίτερα»…
Ό Κύριος δέν θά καθυστερήσει. Θά έρθει καί θά μεταφέρει τή γήινη αγωνιζόμενη Εκκλησία καί θά τήν ενώσει μέ τήν ουράνια θριαμβεύουσα καί ή βασιλεία δέν θά έχει τέλος...
Μακαριστός Γέροντας Στέφανος ό Σέρβος
Ημέρα ποὺ θὰ περάση καὶ δὲν ἔνοιωσες τὸν Χριστόν μας...
Όσιος Ιερώνυμος της Σιμωνόπετρας
Νὰ παρακαλῆς μὲ δάκρυα, ὅπως ἡ Μαρία Μαγδαληνὴ καὶ νὰ λέγης:
Χριστέ μου, μὴ μὲ ἐγκαταλείψης!Χριστέ μου μὴ μὲ ἀφήσης μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μὴ πάρης τὴν ψυχήν μου ἄν δὲν γίνω ὅλος Σου!
Βυζαντινή εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου(11ος αιώνας)
Βυζαντινή εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου(11ος αιώνας) 18Χ15 cm.
Sanctuary Basilica of Our Lady of Montallegro (Genoa)
Το άφθαρτο σκήνωμα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας...
Το άφθαρτο σκήνωμα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας φυλάσσεται στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Φαναρίου Κωνσταντινουπόλεως.
Φυλάσσεται σε μία αργυρή λάρνακα στο παρεκκλήσιο της Παμμακαρίστου του Πατριαρχικού Ναού, επάνω σε μια μαρμάρινη βάση δίπλα στα σκηνώματα των αγίων Σολομονής και Θεοφάνους, της πρώτης συζύγου του Αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ´ του Σοφού.
Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024
...''έτρεχεν'' εις τον όπισθεν της Αγίας Τραπέζης επί ξύλου κρεμάμενον Σωτήρα...
Τας ιεράς και συγκινητικάς εκείνας στιγμάς ουδέποτε ελησμόνησα, ούτε θα λησμονήσω. Αι ολίγαι εκείναι στιγμαί ήσαν δι' εμέ μία διδασκαλία σπουδαιοτάτη, ψυχωφελεστάτη και ανωτέρα από όσας ήκουσα και εδιδάχθην από πολλούς διδασκάλους, καθηγητάς, θεολόγους, σοφολογιωτάτους και κήρυκας του Θείου λόγου.
Από τας βραχυτάτας εκείνας στιγμάς εγνώρισα και κατενόησα την ολόψυχον, την ολοκάρδιον, την ολόθερμον και τελείαν αγάπην, ην είχεν ο πνευματικός μου πατήρ προς τον Γλυκύτατόν μας Ιησούν Χριστόν, την Πηγήν της αγάπης, τον διά την άπειρον Αυτού αγάπην προς ημάς τους ανθρώπους τον επονείδιστον Σταυρικόν θάνατον υπομείναντα. Αυτή αύτη η αγάπη του Αγίου πατρός ημών Νεκταρίου τον ήνωσεν με τον Θεόν, καθώς λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος: ''Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ''(Α' Ἰωάννου 4,16).
Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος
(Από το βιβλίο του Αρχιμ. Τύχωνος Ανδρέου: Πώς εγνώρισα τον Άγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως)
Ο νεαρός ξυλοκόπος!
Την πρώτη μέρα μάλιστα του χάρισαν ένα ολοκαίνουργιο τσεκούρι, του υπέδειξαν την περιοχή του δάσους που θα πάει να κόψει σημειωμένα από το Δασαρχείο δέντρα και του ευχήθηκαν να προκόψει στο νέο του επάγγελμα.
Ο νεαρός ξυλοκόπος, πολύ ενθουσιασμένος, έφυγε για να κόψει δέντρα.
Σε μία μόνο μέρα έκοψε δεκαοχτώ δέντρα!
“Τα συγχαρητήριά μου” του είπε ο γηραιότερος των ξυλοκόπων, ο παππούς ο Νίκος.
“Συνέχισε έτσι.”
Ενθαρρυμένος από τα λόγια του έμπειρου άνδρα, ο Μιχάλης αποφάσισε να βελτιωθεί την επόμενη μέρα. Έτσι, το βράδυ εκείνο πλάγιασε νωρίς.
Το επόμενο πρωί σηκώθηκε πρώτος απ’ όλους και πήγε στο δάσος.
Παρ’ όλη την προσπάθειά του δεν κατάφερε να κόψει πάνω από δεκαπέντε δέντρα.
«Μάλλον είμαι κουρασμένος», σκέφτηκε.
Και αποφάσισε να πέσει για ύπνο με τη δύση του ήλιου.
π. Σάββας Αχιλλέως και η μετάνοια της αστρολόγου
Στο περιοδικό “Ρομάντζο” κάποτε διαφημιζόταν μιά αστρολόγος ξακουστή στον Πειραιά. Για να έχει επιτυχία έδωσε όρκο στον αρχηγό της κολάσεως να μην κάνει στον σταυρό της, να μην εκκλησιάζεται και να μουτζώνει όταν συναντά ιερέα.
Ο μακρόθυμος Κύριος επέτρεψε να σκοντάψει ο ηλικιωμένος πατέρας της και να σπάσει το χέρι του. Αυτή μόλις το έμαθε, ασυναίσθητα έκανε τον σταυρό της κι επικαλέστηκε την Παναγία.
Εκείνη τη στιγμή ξεράθηκε το χέρι της κι άρχισε να τραυλίζει. Ο “αρχηγός” δεν μπόρεσε να της προσφέρει τίποτα – ο δικός της αρχηγός. Οι φυσιοθεραπείες δεν απέδωσαν κι όπως της είχαν πει οι γιατροί θα έμενε ανάπηρο το χέρι της.
Εκείνη τη στιγμή ξεράθηκε το χέρι της κι άρχισε να τραυλίζει. Ο “αρχηγός” δεν μπόρεσε να της προσφέρει τίποτα – ο δικός της αρχηγός. Οι φυσιοθεραπείες δεν απέδωσαν κι όπως της είχαν πει οι γιατροί θα έμενε ανάπηρο το χέρι της.
Κάποτε διαβάζοντας ένα δημοσίευμα εφημερίδας για τον Άγ. Γεώργιο Καρέα, ότι γίνονται θαύματα, ήρθε στον π. Σάββα, ο οποίος, αφού την εξομολόγησε, την προέτρεψε να φέρει τα εργαλεία της μαγείας προκειμένου να τα καταστρέψουμε και με τις πρεσβείες της Παναγίας και του Αγ. Γεωργίου να γινόταν καλά.
Συντήρηση» η μοναδική πνευματική επανάσταση, που προβλημάτισε και προβληματίζει όλα τα μεγάλα πνεύματα της ιστορίας ;;;
Είναι, φίλοι αναγνώστες, να μην απορεί κανείς, για τον όγκο της προκατάληψης ή της άγνοιας, που υπάρχει στις μέρες μας; Να υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν σοβαρά πως ο Χριστιανισμός είναι αντιπροοδευτικός ή έστω μια απλή συντήρηση; «Συντήρηση» η μοναδική πνευματική επανάσταση, που προβλημάτισε και προβληματίζει όλα τα μεγάλα πνεύματα της ιστορίας και συγκλόνισε με την εμφάνισή της όλον τον τότε κόσμο, Ιουδαίους και Εθνικούς; Τουλάχιστον δεν έχουν το μυαλό να εξετάσουν τα πράγματα, πριν αερολογίσουν; Ή έστω να είναι επιφυλακτικοί στις επιπόλαιες κρίσεις τους;
Μιλάμε για πρόοδο, για άνοιγμα, για κατακτήσεις. Και χωρίς να εξετάσει κανείς τα επιτεύγματα είκοσι και πλέον αιώνων, μια ματιά μόνον στην πρώτη εμφάνιση του χριστιανισμού, αρκεί να πείσει και τον πιο απαιτητικό ή και κακόπιστο ερευνητή.Εχθρός της προόδου ο Χριστιανισμός, που πήρε από τις ψαρόβαρκες και τα δίχτυα, από τα τελωνεία και την ασημότητα δώδεκα φτωχούς ψαράδες και τους ανέδειξε πνευματικούς και ηθικούς ανακαινιστές της ανθρωπότητας;
Στείρα συντήρηση αυτός που πήρε ένα διώκτη, τον Παύλο, προσκολλημένο στη στενότητα του Ιουδαϊκού γράμματος, για να του διευρύνει την σκέψη και να τον αναδείξει σε αληθινή μεγαλοφυία, να του ανοίξει νέους πνευματικούς ορίζοντες και να τον μεταβάλει σε πρωτοφανή εστία ηθικής ακτινοβολίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Ο φανατικός «ζηλωτής» των πατρικών παραδόσεων, που γίνεται Απόστολος των Εθνών, το πιο ευρύ πνεύμα, ο πρώτος επαναστάτης κατά των φυλετικών διακρίσεων και φλογερός κήρυκας της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ήταν ποτέ δυνατόν, αυτός ο πνευματικός αναμορφωτής, από τη στιγμή που γνώρισε το Χριστό και την αλήθεια Του, να είναι εχθρός της προόδου; Σε όλη την πολυτάραχη ζωή του θα βαδίζει συνεχώς μπροστά, χωρίς να γνωρίζει σταμάτημα. Αυτός θα κάνει παγκόσμιο σύνθημα την αγωνιστική αλήθεια, την ειλικρίνεια, την τιμιότητα, την πρόοδο. Σήμα του η αδιάκοπη προσπάθεια, που δε υπερηφανεύεται με τις επιτυχίες του παρελθόντος, αλλά διαρκώς ανοίγεται και επιδιώκει την τελείωση:
Ιστορικοί και θαυματουργοί σταυροί στο Ρέθυμνο
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Η γιορτή αυτή τιμά δυο γεγονότα: την πρώτη ύψωση του Τιμίου Σταυρού (δηλαδή του σταυρού, στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός), από την αγία Ελένη, στα Ιεροσόλυμα, όταν τον βρήκε μετά από ανασκαφές στον 4ο αιώνα μ.Χ., και τη δεύτερη ύψωση, από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο, τον 7ο αιώνα μ.Χ., πάλι στα Ιεροσόλυμα, όταν τον πήρε πίσω από τους Πέρσες, που τον είχα πάρει με επιδρομή τους.
Ο σταυρός αυτός δεν υπάρχει ολόκληρος σήμερα, γιατί έχει κοπεί και το ξύλο του (το «τίμιο ξύλο») έχει μοιραστεί ήδη από τα βυζαντινά χρόνια σε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια σε όλο το χριστιανικό κόσμο.
Θαυματουργοί σταυροί στο Ρέθυμνο
Στον τόπο μας υπάρχουν σταυροί με τίμιο ξύλο, όπως και θαυματουργοί σταυροί γενικότερα. Μερικοί από αυτούς είναι:
Α) Ο σταυρός της Στεφάναινας (Κατίνας Βασιλάκη), που φυλάσσεται στο γνωστό εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού (στο λόφο πάνω από το νοσοκομείο της πόλης μας), όπου κάθε χρόνο το πρώτο μισό του Σεπτέμβρη γίνονται κάθε πρωί και βράδυ λειτουργίες, παρακλήσεις και εσπερινοί (ανάλογα με την ώρα) και όπου την παραμονή και ανήμερα του Τιμίου Σταυρού (13 και 14 Σεπτέμβρη) όλη η πόλη έρχεται να προσκυνήσει (αν δεν έχεις πάει, πήγαινε). Ο σταυρός αυτός έχει κάνει πάρα πολλά θαύματα, αλλά έχει χρησιμοποιηθεί και σε πολλούς εξορκισμούς, με κυριότερο τον τρομερό εξορκισμό στα Κεραμιά Χανίων τη δεκαετία του 1930 (μαζική και τρομερή περίπτωση δαιμονισμού, γνωστή στους παλαιότερους), όπου η Στεφάναινα συμμετείχε μαζί με τον τότε επίσκοπο Χανίων Αγαθάγγελο. Η περίπτωση αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η τελική απάντηση σε όποιον νομίζει ότι ο δαιμονισμός «δεν υπάρχει» αλλά είναι απλώς ψυχική ασθένεια…
Η Στεφάναινα έχτισε αυτό το εκκλησάκι μετά από σειρά θαυμάτων και δώρισε το σταυρό στην Εκκλησία του Ρεθύμνου (τον είχε βρει, όταν ήταν μικρή, σε κάποιο χωράφι στο χωριό της και λέγανε πως πετάχτηκε εκεί με την ανατίναξη του Αρκαδίου). Υπάρχει ολόκληρο βιβλίο για την ιστορία του λόφου και τα θαύματα του Τιμίου Σταυρού. Αναζητήστε το στη βιβλιοθήκη της πόλης μας ή σε σπίτια χριστιανών της παλιάς γενιάς.
Β) Ο σταυρός της Χατζίνας (Στυλιανής Τζαγκαράκη, και κατόπιν μοναχής Φιλοθέης), μητέρας του παπά Σταύρου Τζαγκαράκη. Είναι ο γνωστός θαυματουργός σταυρός, με τον οποίο ευλογεί τους χριστιανούς ο π. Σταύρος. Το πρώτο του θαύμα ήταν η ανάσταση του ίδιου του π. Σταύρου, που σε μικρή ηλικία σκοτώθηκε πέφτοντας από μεγάλο ύψος (πιστοποιήθηκε ο θάνατός του από γιατρό). Λόγω του θαύματος ονομάστηκε Σταύρος.
Ιερά Μονή Άγιου Νικόλαου Καλτεζών
Ἡ Μονή βρίσκεται κτισμένη στά νότια τοῦ Νομοῦ Ἀρκαδίας, σέ μικρό ὀροπέδιο καί σέ θέση μεγάλης στρατιωτικῆς σημασίας. Ἱδρύθηκε περί τά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα καί ἀπό τό 1920 λειτουργεῖ ὡς γυναικεία Μονή ὑπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας. Σήμερα, ἐγκαταβιοῦν στή Μονή τέσσερις μοναχές.
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ – ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Ἡ ἵδρυση τῆς Μονῆς περιβάλλεται μέ λαϊκές ἀφηγήσεις τῶν περιοίκων, πού τήν ἀνάγουν σέ θαυματουργό ἐκδήλωση τοῦ τιμώμενου ἁγίου Νικολάου γιά τήν ἀποκάλυψη τῆς εἰκόνας του. Οἱ ἀφηγήσεις γιά τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς δέν συμπίπτουν ἀπολύτως, οὔτε ὡς πρός τό βασικό τους περιεχόμενο, οὔτε ὡς πρός τή μορφή τῆς διατυπώσεως, γιατί εἶναι λαϊκές, θρησκευτικές καί λόγιες. Ἡ πλέον δημοφιλής ἐκδοχή εἶναι τοῦ Ἠλία Λυρώνη.
Η Παναγία της Ευρέσεως της Μονής Καλτεζών. Την βρήκε ο Κτίτωρ της Μονής μετά από εντολή του Αγίου Νικολάου."
Στην εικόνα δεσπόζει η μορφή της Παναγίας, του Αγίου Νικολάου, των Αγίων Γεωργίου και Δημητρίου ( και ενός ακόμη που δεν μπορώ να αναγνώσω την επιγραφή) ενώ υπάρχουν παραστάσεις από το Μυστικό Δείπνο, την προδοσία, τα πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση, την Αποκαθήλωση, την Ταφή και την Ανάσταση.
Στην εικόνα δεσπόζει η μορφή της Παναγίας, του Αγίου Νικολάου, των Αγίων Γεωργίου και Δημητρίου ( και ενός ακόμη που δεν μπορώ να αναγνώσω την επιγραφή) ενώ υπάρχουν παραστάσεις από το Μυστικό Δείπνο, την προδοσία, τα πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση, την Αποκαθήλωση, την Ταφή και την Ανάσταση.
Ὁ Λυρώνης ἀκολούθησε τήν ὑπόδειξη τοῦ Ἁγίου, ἐπέστρεψε στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του καί μέ τή βοήθεια τῶν συγχωριανῶν του, τό 1696, βρῆκε μετά ἀπό ἀνασκαφή τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικολάου καί τήν παρέλαβε μαζί του στή Σμύρνη γιά νά ἱδρύσει Ναό. Ἀλλά ὁ Ἅγιος ἀντέδρασε καί σταμάτησε τόν πλοῦ γιά τήν Σμύρνη. Ἔτσι, ἐπέστρεψε ὁ Λυρώνης στίς Καλτεζές, ἄρχισε ἔρανο καί ἵδρυσε τή Μονή, τῆς ὁποίας ἔγινε ὁ πρῶτος Ἡγούμενος.
Στήν ἀρχή ἔκτισε ἕνα Κελλί γιά νά διαμένει καί ἕνα μικρό Ναΰδιο «γιά νά καίει ἀκοίμητο καντήλι ἐμπρός στήν ἅγια εἰκόνα», στήν «Εὕρεση», ὅπως λέγεται, καί ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Ἀνανίας. Ἔζησε ὁσιακό βίο καί ἐργάστηκε μέ ζῆλο καί αὐτοθυσία, γι’ αὐτό καί ἡ τοπική παράδοση τόν μνημονεύει μέ τό ὄνομα «Ἁγιοπατέρας». Κτήτωρ καί Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηριοῦ ὁ Λυρώνης γνώρισε καί δεύτερο θαῦμα τοῦ προστάτη του. Παραπονέθηκε στόν Ἅγιο, γιατί ὁ Τοῦρκος ἀγάς ἀτιμώρητος λεηλατοῦσε τή Μονή. Τότε ὁ Ἅγιος τόν καθήλωσε ἐπί τόπου, ἕως ὅτου ὁ Τοῦρκος ἀγάς ἀποζημίωσε τή Μονή, προσφέροντας διάφορα δῶρα καί λάδι γιά τό καντήλι τοῦ ἁγίου Νικολάου, ἐνῶ πάντα ὅταν τόν ρωτοῦσαν βεβαίωνε τό θαῦμα. Ἔτσι, οἱ Τοῦρκοι ἀπέφευγαν νά πλησιάσουν τό Μοναστήρι.
Σύμφωνα μέ ἄλλη ἐκδοχή, ἡ θεμελίωση τῆς Μονῆς ἀνάγεται στήν συγκεκριμένη ἡμερομηνία: 22 Ἀπριλίου 1719 ἀπό δύο ἐρημίτες, τόν Ἄνθιμο καί τόν Καλλίνικο, οἱ ὁποῖοι ἔκτισαν κοντά στήν καλύβα τους Ναό καί Κελλιά, ἀλλά ἡ προσπάθειά τους αὐτή ἀπαίτησε ὁλόκληρη 40ετία καί τήν συνδρομή τῶν γύρω χριστιανῶν καί ὁρισμένων ὀθωμανῶν.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ – ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Ἡ Μονή Καλτεζῶν, βρισκόμενη στό νοτιότερο ἄκρο τῆς ἐπαρχίας Μαντινείας, ἄρχισε νά κτίζεται τό 1719 ἀπό τούς Ἱερομόναχους ἐρημίτες Ἄνθιμο καί Καλλίνικο. Ἡ χρονολογία 1719 βρίσκεται κοντά στό ἔτος ἐπανεγκαταστάσεως τῶν Τούρκων μετά τήν ἐκδίωξη τῶν Ἐνετῶν (Β΄ Ἐνετοκρατία 1687-1715) καί μετά τήν ἀναστάτωση τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς μεταβολῆς. Δέν ἀποκλείεται νά τοποθετηθεῖ στό ἔτος αὐτό ἡ ἵδρυση ἤ πιθανότερα ἡ ἀνακαίνιση παλαιότερης Μονῆς, πού ὑπέστη καταστροφές.
Τό 1720 ἀρχίζει νά κτίζεται ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί γύρω του Κελλιά. Μέσα σέ σαράντα χρόνια οἱ μοναχοί ἔγιναν εἴκοσι καί τό Μοναστήρι ἀπέκτησε περιουσία μέ τά ἀφιερώματα τῶν πιστῶν. Βέβαιο εἶναι, ὅπως προκύπτει καί ἀπό μερικές ἐπιγραφές ἐντοιχισμένες στά κτίσματα τῆς Μονῆς Καλτεζῶν, ὅτι τό κτίσιμο πραγματοποιήθηκε μέσα στόν 18ο αἰώνα καί ὁλοκληρώθηκε τό 1795, πιθανόν πάνω σε ἐρείπια ἄλλου ἀρχαιότερου Ναοῦ ἤ Καθολικοῦ Μονῆς.
Ἀπό τό 1795 καί μέχρι τόν ἐρχομό τοῦ Ἰμπραήμ στήν Πελοπόννησο τό Μοναστήρι βρισκόταν σέ πολύ καλή οἰκονομική κατάσταση καί μάλιστα διέθετε καί ὑδραγωγεῖο.
Ἡ Μονή ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό φημισμένα Μοναστήρια τῆς Μαντινείας, καθώς ἐκεῖ συντελέστηκε ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα ἱστορικά γεγονότα τοῦ Εἰκοσιένα: ἡ Πρώτη Συνέλευση καί ἡ σύσταση τῆς Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, τόν Μάη τοῦ 1821. Μέ πρόεδρο τόν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, 37 Πρόκριτοι, πληρεξούσιοι – ἀντιπρόσωποι τῶν ἐπαρχιῶν, ὕστερα ἀπό συνεδριάσεις λίγων ἡμερῶν, συγκρότησαν τήν Πελοποννησιακή Γερουσία, ἐκλέγοντας ἕξι Ἐπιτρόπους: τόν Πετρόμπεη, τόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Θεοδώρητο, τόν Σ. Χαραλάμπη, τόν Θ. Κανακάρη, τόν Ἀναγνώστη Δεληγιάννη καί τόν Ν. Πονηρόπουλο, μέ γραμματέα τόν Ρήγα Παλαμήδη. Ἡ ἑξαμελής αὐτή Ἐπιτροπή γινόταν ἔτσι ὁ πυρήνας ἑνός πρώτου Κυβερνητικοῦ Ὀργανισμοῦ, ἀναλαμβάνοντας τήν εὐθύνη τῆς πολεμικῆς ὀργάνωσης τῆς χώρας καί τόν ἐφοδιασμό της. Στίς 26 Μάη 1821 ὑπέγραψαν τό πρῶτο πρωτόκολλο, ὁρίζοντας ὡς ἑπόμενη ἕδρα τή Στεμνίτσα. Καί τήν 1η Ἰουνίου ὑπέγραψαν, πάλι στίς Καλτεζές, τήν πρώτη ἐγκύκλιο, πού ἔστειλαν στούς Προεστούς καί σέ ὅλα τά σημαίνοντα πρόσωπα τοῦ Μοριᾶ.
Δυό χρόνια πρίν, τόν Μάη τοῦ 1819, στήν ἴδια τή Μονή Καλτεζῶν εἶχε προηγηθεῖ ἡ πρώτη οὐσιαστικά συνέλευση τῶν Προεστῶν καί τῶν Ὁπλαρχηγῶν, μέ στόχο τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς Τούρκους. Ἡ Συνέλευση αὐτή, πού διαλύθηκε χωρίς νά λάβει ἀποφάσεις συνῆλθε σέ ἕνα μικρό μυστικό Κελλί στή ΝΔ πτέρυγα τοῦ Μοναστηριοῦ, μέ διαστάσεις 3.00 x 5.00 μ., τό ὁποῖο ἀργότερα μετετράπη στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Κάρπου.
Τό 1825 ἡ Μονή πυρπολεῖται καί πολιορκεῖται ἀπό τόν Ἰμπραήμ. Ὅλα τά βόρεια Κελλιά της κάηκαν, ἐνῶ καταστράφηκαν καί τά ἔγγραφα καί οἱ τίτλοι της. Τά χρόνια πού ἀκολούθησαν ὕστερα ἀπό τήν ἀπελευθέρωση, τήν ὁδήγησαν σέ οἰκονομική κατάπτωση καί ἀφάνεια. Ὡστόσο, ἡ Μονή Καλτεζῶν ὑπῆρξε καταφύγιο τοῦ γύρω πληθυσμοῦ ὅλα τά χρόνια τοῦ Ἀγώνα. Ἡ ὑπόγεια μυστική της διάβαση, πού ἔχει ἔξοδο στή νοτιοδυτική πλευρά τῆς Μονῆς καί διατηρεῖται ἕως καί σήμερα, εἶχε σώσει πολλούς καταδιωγμένους.
Στίς 20 Ἰανουαρίου τοῦ 1838 κηρύσσεται μέ Βασιλικό Διαταγμα «ἱστορικόν μνημεῖον», ἐνῶ στίς 25 Φεβρουαρίου τοῦ 1846, μέ ἄλλο Βασιλικό Διάταγμα, διαλύεται ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης Μοναχῶν καί ἑνώνεται ὡς Μετόχι μέ τή Μονή Τσιπιανῶν (Γοργοεπηκόου). Τό 1921 ἡ Μονή ἀπαλλάσσεται ἀπό τούς δεσμούς ἐξάρτησής της ἀπό τήν Τσιπιανῶν, ἀναγνωρίζεται ὡς γυναικεία κοινοβιακή καί αὐτοδιοίκητη καί ἀρχίζει ἡ ἀναδιοργάνωσή της.
Τότε γιόρτασε καί ἐπισήμως τήν ἑκατονταετηρίδα ἀπό τό 1821 καί τήν Α΄ Πελοποννησιακή Συνέλευση, ὁπότε καί μετετράπη ὁ χῶρος τῆς Συνελεύσεως σέ Ναό πρός τιμήν τοῦ ἀποστόλου Κάρπου, πού γιορτάζει τήν 26η Μαΐου, ἡμερομηνία κατά τήν ὁποία ἔγινε ἡ ὁρκομωσία τῆς Συνελεύσεως.
Τό 1921, ὁπότε καί ἐπανιδρύθηκε, ἄρχισε καί ἡ ἐκτεταμένη ἀνοικοδόμηση τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἀπό τό 1925 ὡς τό 1932 στή Μονή λειτούργησε Ἐπαγγελματική Σχολή Θηλέων, μέ πρωτοβουλία τῆς τότε Ἡγουμένης Εὐφημίας Βαρουξάκη, τήν ὁποία διαδέχθηκε ἡ Ἀγάπη Ἀναγνωστοπούλου. Ἡ ἀνακαίνιση τῶν παλαιῶν καί ἡ προσθήκη ἄλλων ἀπαραίτητων κτισμάτων συνεχίσθηκαν καί στά ἑπόμενα χρόνια.
Στήν ἀρχή ἔκτισε ἕνα Κελλί γιά νά διαμένει καί ἕνα μικρό Ναΰδιο «γιά νά καίει ἀκοίμητο καντήλι ἐμπρός στήν ἅγια εἰκόνα», στήν «Εὕρεση», ὅπως λέγεται, καί ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Ἀνανίας. Ἔζησε ὁσιακό βίο καί ἐργάστηκε μέ ζῆλο καί αὐτοθυσία, γι’ αὐτό καί ἡ τοπική παράδοση τόν μνημονεύει μέ τό ὄνομα «Ἁγιοπατέρας». Κτήτωρ καί Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηριοῦ ὁ Λυρώνης γνώρισε καί δεύτερο θαῦμα τοῦ προστάτη του. Παραπονέθηκε στόν Ἅγιο, γιατί ὁ Τοῦρκος ἀγάς ἀτιμώρητος λεηλατοῦσε τή Μονή. Τότε ὁ Ἅγιος τόν καθήλωσε ἐπί τόπου, ἕως ὅτου ὁ Τοῦρκος ἀγάς ἀποζημίωσε τή Μονή, προσφέροντας διάφορα δῶρα καί λάδι γιά τό καντήλι τοῦ ἁγίου Νικολάου, ἐνῶ πάντα ὅταν τόν ρωτοῦσαν βεβαίωνε τό θαῦμα. Ἔτσι, οἱ Τοῦρκοι ἀπέφευγαν νά πλησιάσουν τό Μοναστήρι.
Σύμφωνα μέ ἄλλη ἐκδοχή, ἡ θεμελίωση τῆς Μονῆς ἀνάγεται στήν συγκεκριμένη ἡμερομηνία: 22 Ἀπριλίου 1719 ἀπό δύο ἐρημίτες, τόν Ἄνθιμο καί τόν Καλλίνικο, οἱ ὁποῖοι ἔκτισαν κοντά στήν καλύβα τους Ναό καί Κελλιά, ἀλλά ἡ προσπάθειά τους αὐτή ἀπαίτησε ὁλόκληρη 40ετία καί τήν συνδρομή τῶν γύρω χριστιανῶν καί ὁρισμένων ὀθωμανῶν.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ – ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Ἡ Μονή Καλτεζῶν, βρισκόμενη στό νοτιότερο ἄκρο τῆς ἐπαρχίας Μαντινείας, ἄρχισε νά κτίζεται τό 1719 ἀπό τούς Ἱερομόναχους ἐρημίτες Ἄνθιμο καί Καλλίνικο. Ἡ χρονολογία 1719 βρίσκεται κοντά στό ἔτος ἐπανεγκαταστάσεως τῶν Τούρκων μετά τήν ἐκδίωξη τῶν Ἐνετῶν (Β΄ Ἐνετοκρατία 1687-1715) καί μετά τήν ἀναστάτωση τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς μεταβολῆς. Δέν ἀποκλείεται νά τοποθετηθεῖ στό ἔτος αὐτό ἡ ἵδρυση ἤ πιθανότερα ἡ ἀνακαίνιση παλαιότερης Μονῆς, πού ὑπέστη καταστροφές.
Τό 1720 ἀρχίζει νά κτίζεται ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί γύρω του Κελλιά. Μέσα σέ σαράντα χρόνια οἱ μοναχοί ἔγιναν εἴκοσι καί τό Μοναστήρι ἀπέκτησε περιουσία μέ τά ἀφιερώματα τῶν πιστῶν. Βέβαιο εἶναι, ὅπως προκύπτει καί ἀπό μερικές ἐπιγραφές ἐντοιχισμένες στά κτίσματα τῆς Μονῆς Καλτεζῶν, ὅτι τό κτίσιμο πραγματοποιήθηκε μέσα στόν 18ο αἰώνα καί ὁλοκληρώθηκε τό 1795, πιθανόν πάνω σε ἐρείπια ἄλλου ἀρχαιότερου Ναοῦ ἤ Καθολικοῦ Μονῆς.
Ἀπό τό 1795 καί μέχρι τόν ἐρχομό τοῦ Ἰμπραήμ στήν Πελοπόννησο τό Μοναστήρι βρισκόταν σέ πολύ καλή οἰκονομική κατάσταση καί μάλιστα διέθετε καί ὑδραγωγεῖο.
Ἡ Μονή ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό φημισμένα Μοναστήρια τῆς Μαντινείας, καθώς ἐκεῖ συντελέστηκε ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα ἱστορικά γεγονότα τοῦ Εἰκοσιένα: ἡ Πρώτη Συνέλευση καί ἡ σύσταση τῆς Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, τόν Μάη τοῦ 1821. Μέ πρόεδρο τόν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, 37 Πρόκριτοι, πληρεξούσιοι – ἀντιπρόσωποι τῶν ἐπαρχιῶν, ὕστερα ἀπό συνεδριάσεις λίγων ἡμερῶν, συγκρότησαν τήν Πελοποννησιακή Γερουσία, ἐκλέγοντας ἕξι Ἐπιτρόπους: τόν Πετρόμπεη, τόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Θεοδώρητο, τόν Σ. Χαραλάμπη, τόν Θ. Κανακάρη, τόν Ἀναγνώστη Δεληγιάννη καί τόν Ν. Πονηρόπουλο, μέ γραμματέα τόν Ρήγα Παλαμήδη. Ἡ ἑξαμελής αὐτή Ἐπιτροπή γινόταν ἔτσι ὁ πυρήνας ἑνός πρώτου Κυβερνητικοῦ Ὀργανισμοῦ, ἀναλαμβάνοντας τήν εὐθύνη τῆς πολεμικῆς ὀργάνωσης τῆς χώρας καί τόν ἐφοδιασμό της. Στίς 26 Μάη 1821 ὑπέγραψαν τό πρῶτο πρωτόκολλο, ὁρίζοντας ὡς ἑπόμενη ἕδρα τή Στεμνίτσα. Καί τήν 1η Ἰουνίου ὑπέγραψαν, πάλι στίς Καλτεζές, τήν πρώτη ἐγκύκλιο, πού ἔστειλαν στούς Προεστούς καί σέ ὅλα τά σημαίνοντα πρόσωπα τοῦ Μοριᾶ.
Δυό χρόνια πρίν, τόν Μάη τοῦ 1819, στήν ἴδια τή Μονή Καλτεζῶν εἶχε προηγηθεῖ ἡ πρώτη οὐσιαστικά συνέλευση τῶν Προεστῶν καί τῶν Ὁπλαρχηγῶν, μέ στόχο τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς Τούρκους. Ἡ Συνέλευση αὐτή, πού διαλύθηκε χωρίς νά λάβει ἀποφάσεις συνῆλθε σέ ἕνα μικρό μυστικό Κελλί στή ΝΔ πτέρυγα τοῦ Μοναστηριοῦ, μέ διαστάσεις 3.00 x 5.00 μ., τό ὁποῖο ἀργότερα μετετράπη στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Κάρπου.
Τό 1825 ἡ Μονή πυρπολεῖται καί πολιορκεῖται ἀπό τόν Ἰμπραήμ. Ὅλα τά βόρεια Κελλιά της κάηκαν, ἐνῶ καταστράφηκαν καί τά ἔγγραφα καί οἱ τίτλοι της. Τά χρόνια πού ἀκολούθησαν ὕστερα ἀπό τήν ἀπελευθέρωση, τήν ὁδήγησαν σέ οἰκονομική κατάπτωση καί ἀφάνεια. Ὡστόσο, ἡ Μονή Καλτεζῶν ὑπῆρξε καταφύγιο τοῦ γύρω πληθυσμοῦ ὅλα τά χρόνια τοῦ Ἀγώνα. Ἡ ὑπόγεια μυστική της διάβαση, πού ἔχει ἔξοδο στή νοτιοδυτική πλευρά τῆς Μονῆς καί διατηρεῖται ἕως καί σήμερα, εἶχε σώσει πολλούς καταδιωγμένους.
Στίς 20 Ἰανουαρίου τοῦ 1838 κηρύσσεται μέ Βασιλικό Διαταγμα «ἱστορικόν μνημεῖον», ἐνῶ στίς 25 Φεβρουαρίου τοῦ 1846, μέ ἄλλο Βασιλικό Διάταγμα, διαλύεται ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης Μοναχῶν καί ἑνώνεται ὡς Μετόχι μέ τή Μονή Τσιπιανῶν (Γοργοεπηκόου). Τό 1921 ἡ Μονή ἀπαλλάσσεται ἀπό τούς δεσμούς ἐξάρτησής της ἀπό τήν Τσιπιανῶν, ἀναγνωρίζεται ὡς γυναικεία κοινοβιακή καί αὐτοδιοίκητη καί ἀρχίζει ἡ ἀναδιοργάνωσή της.
Τότε γιόρτασε καί ἐπισήμως τήν ἑκατονταετηρίδα ἀπό τό 1821 καί τήν Α΄ Πελοποννησιακή Συνέλευση, ὁπότε καί μετετράπη ὁ χῶρος τῆς Συνελεύσεως σέ Ναό πρός τιμήν τοῦ ἀποστόλου Κάρπου, πού γιορτάζει τήν 26η Μαΐου, ἡμερομηνία κατά τήν ὁποία ἔγινε ἡ ὁρκομωσία τῆς Συνελεύσεως.
Τό 1921, ὁπότε καί ἐπανιδρύθηκε, ἄρχισε καί ἡ ἐκτεταμένη ἀνοικοδόμηση τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἀπό τό 1925 ὡς τό 1932 στή Μονή λειτούργησε Ἐπαγγελματική Σχολή Θηλέων, μέ πρωτοβουλία τῆς τότε Ἡγουμένης Εὐφημίας Βαρουξάκη, τήν ὁποία διαδέχθηκε ἡ Ἀγάπη Ἀναγνωστοπούλου. Ἡ ἀνακαίνιση τῶν παλαιῶν καί ἡ προσθήκη ἄλλων ἀπαραίτητων κτισμάτων συνεχίσθηκαν καί στά ἑπόμενα χρόνια.
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024
Η ιερή δύναμη που εκπέμπει ο Σταυρός έχει αποτυπωθεί σε κάθε έκφανση του χριστιανικού κόσμου.
Ο Καλός Ποιμήν με τον Σταυρό.
Ο άγιος Λαυρέντιος, που σπεύδει στο μαρτύριό του κρατώντας τον Σταυρό.
Σε όλο το μεγαλειώδες, αλλά μικρού μεγέθους και σφιχτοδεμένο μνημείο, ένα από τα κορυφαία μνημεία της Χριστιανοσύνης, κυριαρχεί ο Σταυρός. Ευχές για τη σημερινή ημέρα!
Τα παιδιά μας μπροστά στο Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου
Από τους λόγους του Αγ.Παΐσιου , μεταφέρουμε ένα ανάλογο απόσπασμα:
«-Γέροντα, κάποια παιδιά με ρώτησαν γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά.
-Τα παιδιά να μην τα αφήνετε να σκαλώνουν σε κάτι τέτοια, γιατί τα ενδιαφέροντά τους θα στρέφονται συνέχεια εκεί και δεν πηγαίνουν σε κάτι βαθύτερο.Πέστε τους μόνον ότι το κόκκινο αυγό , όπως είναι στρογγυλό, συμβολίζει τη γη που βάφτηκε με το Αίμα του Χριστού και λυτρώθηκε όλος ο κόσμος από την αμαρτία.»
(Λόγοι Γ. Παΐσιου, τόμος ΣΤ, σ.203)
Επομένως, σε «κάτι βαθύτερο» συνιστά ο Γέροντας να οδηγούν οι γονείς τη σκέψη των παιδιών. Να μην μένουν σε πράγματα χωρίς ουσία, αλλά αναλόγως με την ηλικία τους, να προχωρεί η σκέψη τους στο πραγματικό νόημα των γεγονότων.
Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα, σχετικό με τα παραπάνω, διάβασα στο βιβλίο της Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ: (Συνομιλίες με παιδιά, σ. 47-50)
Επομένως, σε «κάτι βαθύτερο» συνιστά ο Γέροντας να οδηγούν οι γονείς τη σκέψη των παιδιών. Να μην μένουν σε πράγματα χωρίς ουσία, αλλά αναλόγως με την ηλικία τους, να προχωρεί η σκέψη τους στο πραγματικό νόημα των γεγονότων.
Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα, σχετικό με τα παραπάνω, διάβασα στο βιβλίο της Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ: (Συνομιλίες με παιδιά, σ. 47-50)
“Mερικοί Χριστιανοί γονείς αποφεύγουν να προβάλλουν το Σταυρό του Χριστού στα παιδιά, μην τυχόν προκαλέσουν υπερβολικό τρόμο, απέχθεια και προβληματισμό.
-Όταν ο Χριστός ήταν πάνω στο σταυρό, αιμορραγούσε; με ρώτησε ένα κορίτσι τεσσάρων ετών. Η καλύτερη λύση ήταν να της δείξω την τοιχογραφία στην τραπεζαρία τη Μονής και να αφήσω την εικόνα να μιλήσει στο παιδί με τον δικό της σωστό τρόπο. Οι ορθόδοξες εικόνες της Σταύρωσης δείχνουν πραγματικό πόνο, αλλά όχι τόσο τραγικά που να μας τσακίζει. Είναι ειλικρινείς αλλά ήρεμες, όπως η Ευαγγελική αφήγηση. Ο Χριστός δεν είναι τραγικό θύμα. Υποφέρει περισσότερο από κάθε άνθρωπο, αλλά με τη θέλησή Του και με αγάπη, για να νικήσει το κακό.
-Κοίταξε, της είπα δείχνοντας την εικόνα. Μπορείς να δεις τον Ιησού, τις τρύπες που έβαλαν τα καρφιά, καθώς και το αίμα. Αλλά δεν βλέπεις πολλά φρικιαστικά αίματα, γιατί τότε θα στεναχωριόμασταν πάρα πολύ. Δεν θα θυμόμασταν ότι Αυτός άφησε να Τον σταυρώσουν, επειδή αγαπάει όλους τους ανθρώπους. Βλέπεις ότι είναι ήρεμος. Και έπειτα θυμόμαστε τι συνέβη στη συνέχεια. Κοίταξε εδώ( την εικόνα της Ανάστασης). Τρεις μέρες μετά το θάνατό Του, γιορτάζουμε την Ανάστασή Του. Και είμαστε χαρούμενοι και ευχαριστούμε τον Χριστό, επειδή πόνεσε και πέθανε, για να μπορέσει να τους αναστήσει όλους (δείχνοντας τον Αδάμ και τη Εύα) μαζί Του.
Φάνηκε καθησυχασμένη και έτρεξε στον πατέρα της για να του πει: -Εντάξει, μπαμπά, η αδελφή μου είπε ότι ο Ιησούς αιμορραγούσε, αλλά Του το σκουπίσαμε το αίμα.
Το κάρφωμα του Χριστού στον σταυρό την είχε στεναχωρήσει , όμως είχε καταλάβει από τις εικόνες ότι η πίστη μας σε ό,τι ο Χριστός έκανε, εκπληρώνει το σκοπό του θανάτου Του. Πραγματικά,«σκουπίζουμε το αίμα Του» όταν δεχόμαστε το δώρο της Λύτρωσής Του και Του δίνουμε χαρά επιστρέφοντας σε Αυτόν.»
Τα παιδιά αγαπούν βαθεία, με την αθώα τους ψυχή τον Κύριο και ανησυχούν για το Πάθος Του. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, η Σταύρωση συνδέεται πάντα με το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης, εξηγεί η Αδελφή Μαγδαληνή.
Ας τελειώσουμε με την συχνή ερώτηση των παιδιών: -Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Η απάντηση, για την Α. Μαγδαληνή, είναι: Α. Γιατί οι άνθρωποι παρανόησαν την Βασιλεία Του και Τον φθονούσαν. Β.Ο Ίδιος διάλεξε το θάνατο, για να μας σώσει
-Όταν ο Χριστός ήταν πάνω στο σταυρό, αιμορραγούσε; με ρώτησε ένα κορίτσι τεσσάρων ετών. Η καλύτερη λύση ήταν να της δείξω την τοιχογραφία στην τραπεζαρία τη Μονής και να αφήσω την εικόνα να μιλήσει στο παιδί με τον δικό της σωστό τρόπο. Οι ορθόδοξες εικόνες της Σταύρωσης δείχνουν πραγματικό πόνο, αλλά όχι τόσο τραγικά που να μας τσακίζει. Είναι ειλικρινείς αλλά ήρεμες, όπως η Ευαγγελική αφήγηση. Ο Χριστός δεν είναι τραγικό θύμα. Υποφέρει περισσότερο από κάθε άνθρωπο, αλλά με τη θέλησή Του και με αγάπη, για να νικήσει το κακό.
-Κοίταξε, της είπα δείχνοντας την εικόνα. Μπορείς να δεις τον Ιησού, τις τρύπες που έβαλαν τα καρφιά, καθώς και το αίμα. Αλλά δεν βλέπεις πολλά φρικιαστικά αίματα, γιατί τότε θα στεναχωριόμασταν πάρα πολύ. Δεν θα θυμόμασταν ότι Αυτός άφησε να Τον σταυρώσουν, επειδή αγαπάει όλους τους ανθρώπους. Βλέπεις ότι είναι ήρεμος. Και έπειτα θυμόμαστε τι συνέβη στη συνέχεια. Κοίταξε εδώ( την εικόνα της Ανάστασης). Τρεις μέρες μετά το θάνατό Του, γιορτάζουμε την Ανάστασή Του. Και είμαστε χαρούμενοι και ευχαριστούμε τον Χριστό, επειδή πόνεσε και πέθανε, για να μπορέσει να τους αναστήσει όλους (δείχνοντας τον Αδάμ και τη Εύα) μαζί Του.
Φάνηκε καθησυχασμένη και έτρεξε στον πατέρα της για να του πει: -Εντάξει, μπαμπά, η αδελφή μου είπε ότι ο Ιησούς αιμορραγούσε, αλλά Του το σκουπίσαμε το αίμα.
Το κάρφωμα του Χριστού στον σταυρό την είχε στεναχωρήσει , όμως είχε καταλάβει από τις εικόνες ότι η πίστη μας σε ό,τι ο Χριστός έκανε, εκπληρώνει το σκοπό του θανάτου Του. Πραγματικά,«σκουπίζουμε το αίμα Του» όταν δεχόμαστε το δώρο της Λύτρωσής Του και Του δίνουμε χαρά επιστρέφοντας σε Αυτόν.»
Τα παιδιά αγαπούν βαθεία, με την αθώα τους ψυχή τον Κύριο και ανησυχούν για το Πάθος Του. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, η Σταύρωση συνδέεται πάντα με το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης, εξηγεί η Αδελφή Μαγδαληνή.
Ας τελειώσουμε με την συχνή ερώτηση των παιδιών: -Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Η απάντηση, για την Α. Μαγδαληνή, είναι: Α. Γιατί οι άνθρωποι παρανόησαν την Βασιλεία Του και Τον φθονούσαν. Β.Ο Ίδιος διάλεξε το θάνατο, για να μας σώσει
https://www.vimaorthodoxias.gr/
Mέρος του Ιερού Σχοινου με το οποίο έδεσαν τον Χριστό!
Οταν τον ανοιξαν πριν μερικα χρόνια για συντήρηση διαπιστώθηκε με έκπληξη το μήκος του Αγίου Κανναβου! Μέσα στο Σταυρό υπάρχουν δύο τεμάχια συνολικού μήκους 170 cm.
Ο Αγιος Κανναβος είναι βαμμένος με το αίμα του Χριστού μας κατά μαρτυρία του Νεόφυτου Ροδινού και άλλων.
Ο Αγιος Κανναβος είναι βαμμένος με το αίμα του Χριστού μας κατά μαρτυρία του Νεόφυτου Ροδινού και άλλων.
ΝΙΚΑΣ ΤΟΙΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣΙ ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ~ Μυρίζει βασιλικό καί Ἀνάσταση ~
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καὶ ὑψώνει μαζί του τὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, ἦτο πεσμένη κάτω.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καὶ ταπεινώνει τὴν αὐθάδη ἔπαρση τῶν δαιμόνων.
Ὑψοῦται ὁ Σταυρός, καὶ ἡ ἐναντία δύναμις τοῦ Πονηροῦ ὑποχωρεῖ καὶ ταπεινοῦται. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καὶ συναθροίζεται τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός καὶ αἱ πόλεις ἑορτάζουν πανηγυρικῶς· οἱ δέ λαοί προσφέρουν χαρούμενοι τάς ἀναιμάκτους θυσίας εἰς τόν Θεόν, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Ἀνδρέας.
Ὁ Σταυρὸς ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐκαρφώθη τὸ ἄμωμο σῶμα τοῦ ἐν τῇ γῇ Καταβάντος ἔρχεται νὰ ἐπαληθεύσει τὴν ὑπεροχικὴ Νίκη τῆς Ζωῆς ἐπὶ τοῦ Θανάτου, ἡ ὁποία ἵσταται διὰ τῆς ἥττας, τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀπολύτου κάμψεως τοῦ παθογόνου ἐγώ. Ἀπὸ φρικῶδες ὄργανο τῆς ὀδύνης καὶ τῆς καταδίκης ὁ Σταυρὸς καθαγιάζεται, εὐλογεῖται καὶ γίνεται τὸ τρόπαιο τοῦ Θριάμβου, τὸ ἀκατάλυτο σύμβολο τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀφθαρσίας. Ἀνίκητη ἀσπίς, καύχημα τῶν πιστῶν καὶ σκῆπτρο τῆς αἰωνίου ζωῆς.
«και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου»
Ξεχνούμε ότι εμείς, η Ορθόδοξη Εκκλησία, είμαστε η κληρονομία του Κυρίου. Εμείς είμαστε ο λαός του Θεού, που όχι μόνο μάς γνωρίζει ο καλός ποιμένας μας, αλλά και τον γνωρίζομε, και τον ανα-γνωρίζομε.
Δεν σκεφτόμαστε ότι ο Κύριος, με τον Τίμιο Σταυρό του, μάς καθιστά κληρονόμους της δικής του περιουσίας, που μάς την χαρίζει σαν προίκα, από την ημέρα που βαπτιζόμαστε και γινόμαστε μέλη του παναγίου σώματός του.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ότι αυτόν τον πλούτο, αυτήν την προίκα, αυτήν την σπουδαία κληρονομία, οφείλουμε να την εμπιστευτούμε σέ όσους θα έρθουν μετά από εμάς, μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Τί κρίμα να μην καταλαβαίνουμε τον πλούτο μας, να μήν γνωρίζουμε την περιουσία που χάρισε ο Χριστός στους πατέρες μας και οι πατέρες μας την κληροδότησαν σέ εμάς, να μην απολαμβάνουμε την δροσιά και την εὐλογία που μας χαρίζει το ευσκιόφυλλο δέντρο, που είναι ο Σταυρός του Χριστού;
Τί κρίμα που δεν κατανοούμε την ευθύνη που έχομε, σαν γνήσια μέλη της Εκκλησίας; Τί κρίμα, ενώ είμαστε ζάπλουτοι και πάμπλουτοι, να ζούμε σαν φτωχοί και κακομοίρηδες;
Ψηφιδωτό στον τρούλλο, Ροτόντα, Θεσσαλονίκη(5ος αιώνας)
Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2024
Κοντάκιον Ρωμανού του Μελωδού «Εἰς τήν σταύρωσιν». Ένα χριστολογικό ποίημα.
Βασιλείου Τουλουμτσή
υπ. διδάκτορος Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ
Χαρακτηριστική περίπτωση εκκλησιοποίησης της τέχνης αποτελεί αναμφισβήτητα ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο οποίος αξιοποιεί την ποίηση ως γόνιμο εργαλείο και ασίγητο στόμα της Εκκλησίας. Ως εκκλησιαστικός ποιητής χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό και συγγραφικό του τάλαντο μπολιασμένο στη εν γένει λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, θέλοντας να προβάλλει με ιδιαίτερο τρόπο τη δογματική διδασκαλία της, απαντώντας παράλληλα σε συγκεκριμένες αποκλίσεις των ημερών του, που αφορούν την πίστη της Εκκλησίας.
Ένα εξαίσιο δείγμα αποτελεί το κοντάκιο που συνέγραψε «εἰς τήν Σταύρωσιν».
Το χαρακτηριστικό γνώρισμά του είναι ότι σε μορφή «θεατρικού δράματος» προσωποποιεί τον διάβολο, τον θάνατο και όλους όσους συνέπραξαν στην παράδοση και σταύρωση του Ιησού, ενώ διαμέσου των μεταξύ τους γενομένων διαλόγων, επιδιώκει να διατρανώσει, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, το βαθύτερο περιεχόμενο της χριστολογίας, το πραγματικό δηλαδή της ένωσης των δύο φύσεων στην Υπόσταση του Λόγου καθώς επίσης και τις συνέπειες αυτής της ένωσης ως προς τη σωτηρία του ανθρώπου.
Βλέποντας λοιπόν ο διάβολος το «ἀνεῳγμένον ἰατρεῖον» του Χριστού να έχει γεμίσει ολόκληρο τον κόσμο με θαύματα, σκορπώντας δωρεάν θεραπεία, οδύρεται και αναφωνεί «τί ποιήσω τῷ υἱῷ τῆς Μαρίας; κτείνει με ὁ Βηθλεεμίτης, ὁ πανταχοῦ τά πάντα πληρῶν».
Το χαρακτηριστικό γνώρισμά του είναι ότι σε μορφή «θεατρικού δράματος» προσωποποιεί τον διάβολο, τον θάνατο και όλους όσους συνέπραξαν στην παράδοση και σταύρωση του Ιησού, ενώ διαμέσου των μεταξύ τους γενομένων διαλόγων, επιδιώκει να διατρανώσει, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, το βαθύτερο περιεχόμενο της χριστολογίας, το πραγματικό δηλαδή της ένωσης των δύο φύσεων στην Υπόσταση του Λόγου καθώς επίσης και τις συνέπειες αυτής της ένωσης ως προς τη σωτηρία του ανθρώπου.
Βλέποντας λοιπόν ο διάβολος το «ἀνεῳγμένον ἰατρεῖον» του Χριστού να έχει γεμίσει ολόκληρο τον κόσμο με θαύματα, σκορπώντας δωρεάν θεραπεία, οδύρεται και αναφωνεί «τί ποιήσω τῷ υἱῷ τῆς Μαρίας; κτείνει με ὁ Βηθλεεμίτης, ὁ πανταχοῦ τά πάντα πληρῶν».
Απευθύνεται τότε στους φίλους του, τους οποίους αποκαλεί «φίλους τῆς ζάλης καί ἐχθρούς τῆς γαλήνης» και ζητάει τη συμβουλή τους για το τι να πράξει, αφού ο ίδιος βρίσκεται σε πανικό («ἠμαυρώθη μου ὁ νοῦς») και δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει.
Τη στιγμή εκείνη τους ακούει να του δίνουν θάρρος, λέγοντάς του: Βελίαρ, μή δειλιάζεις, «θάρσησον, κραταίωσον τάς φρένας σου· τῶν πρώτων σου καμάτων μνημόνευε· τά ἐν παραδείσῳ ἀνακαίνισον».
Τον συμβουλεύουν δηλαδή, όπως παλαιότερα, μέσω της απάτης και του ψεύδους ενήργησε στον Παράδεισο με τους πρωτόπλαστους, κατά παρόμοιο τρόπο να ενεργήσει και τώρα. Άλλωστε έχει τόσους φίλους και δεν δικαιολογείται να κλαίει σαν να έχει μείνει μόνος. «Ἱερεῖς καί γραμματεῖς, Ἰούδας καί Καϊάφας, […] Ἡρώδης σου φίλος διάπυρος» και ο Πιλάτος πιστός υπηρέτης.
Ακούγοντας όλα αυτά ο διάβολος αναθάρρησε και είπε: «Εὐφράνθην, ὦ φίλοι, ὅτι τοῖς ἐμοῖς με ἐστηρίξατε». Θα τρέξω λοιπόν προς τους Ιουδαίους ώστε να αναφωνήσουν το «σταυρωθήτω».
Χαῖρε, τό τῶν Ἀγγέλων γαληνόμορφον θαῦμα·
Χαῖρε, τό τῶν Ἀγγέλων γαληνόμορφον θαῦμα·
χαῖρε, τό τῶν δαιμόνων πολυστένακτον τραῦμα
Χαῖρε, τῆς Βασιλείας κατ’ ἐχθρῶν συμμαχία·
χαῖρε, τῆς πολιτείας κραταιά προστασία
Χαῖρε, Ξύλον μακάριον.
Το ξύλο και η αξίνα(Ύψωση του Τιμίου Σταυρού)
«Ο Ιορδάνης ποταμός την αξίνα, που δέχτηκε στα βάθη του, τη επανέφερε θαυματουργικά με το ξύλο που έριξε ο προφήτης Ελισσαίος, προεικονίζοντας έτσι τον Σταυρό και το Βάπτισμα, που εξάλειψαν την πλάνη των ειδωλολατρών» (μετάφραση Ανθούσης Μοναχής)
Γεμάτη είναι η υμνογραφία της εορτής της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού από προτυπώσεις του ξύλου της ζωής στην Παλαιά Διαθήκη.
Μια από τις λιγότερο γνωστές είναι αυτή που περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Βασιλειών Δ’». Οι υιοί κάποιων προφητών πήγαν μαζί με τον προφήτη Ελισσαίο, τον μαθητή και διάδοχο του προφήτη Ηλία, στον Ιορδάνη ποταμό, για να κόψουν ξύλα για κάποιες καλύβες που θα κατασκεύαζαν. Ενώ όμως έκοβαν τα ξύλα, η σιδερένια αξίνα από το τσεκούρι ενός βγήκε από το ξύλο και έπεσε στον ποταμό, με αποτέλεσμα να βουλιάξει. Τότε ο προφήτης Ελισσαίος έκοψε ένα ξύλο και το έριξε στον Ιορδάνη ποταμό. Το ελαφρύ ξύλο που κανονικά θα έπρεπε να επιπλέει, πήγε στον βυθό του ποταμού, βρήκε την σιδερένια αξίνα, ενώθηκε μαζί της σαν να μεσολάβησε ανθρώπινο χέρι και ανέβηκε ως ένα νέο τσεκούρι στην επιφάνεια του Ιορδάνη.
Το όλο θαυμαστό γεγονός προτυπώνει τον Τίμιο Σταυρό.
Η αξίνα που κόβει, προεικονίζει τον αφανισμό της πλάνης των ειδώλων που θα έφερνε ο λόγος του Χριστού και της πίστης, το ξύλο που έριξε ο Ελισσαίος στον ποταμό προεικονίζει τον Τίμιο Σταυρό, καθώς επάνω του ο Χριστός σταυρώνεται και σώζει τον άνθρωπο, και ο Ιορδάνης ποταμός προεικονίζει το άγιο Βάπτισμα, διά του οποίου οι άνθρωποι εντασσόμαστε στην Εκκλησία, ακολουθούμε το Ευαγγέλιο, τον λόγο και το παράδειγμα ζωής του Χριστού και των αγίων μας, και κάθε στιγμή είμαστε έτοιμοι να δώσουμε λόγο παντί τω αιτούντι περί της εν ημίν ελπίδος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων ἐν Γιασένοβατς τῆς Σερβίας (1941-1945)
13 Σεπτεμβρίου-Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων ἐν Γιασένοβατς τῆς Σερβίας (1941-1945)
Διαβάστε ΕΔΩ γιά τά ΤΡΟΜΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ του Παπισμού (ΚΑΙ!) στήν γειτονική Σερβία.Εγκλήματα που ΟΥΤΕ γράφονται, ΟΥΤΕ λέγονται στην Ελλάδα σχεδόν πουθενά.Ο καρδινάλιος Βίκτωρ Αλόϊς Στέπινατς, μέ τίς οδηγίες του Πάπα Πίου του 12ου, "εκκαθάρισε" περίπου 800.000 Σέρβους μέ τήν βοήθεια των απάνθρωπων φιλοναζί Κροατών 'Ουστάσι' του δικτάτορος Άντε Πάβελιτς!
Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Σερβίας (1941-1945)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐσοδείαν τὸν κόσμον ἀφθάρτως τρέφουσαν, νεομαρτύρων Σερβίας τῶν ἐπ᾿ ἐσχάτου καιροῦ, ἀνθρωπότης, εὐλαβῶς ἀξιοποίησον· ὅτι τὸν ἄρτον τῆς ζωῆς ἑτοιμάζει ὁ Ἀμνὸς ἐν φούρνῳ τοῦ μαρτυρίου· μεταλάβωμεν τούτου πάντες, ἵνα σωθῶμεν ἐκ λιμοῦ φοβεροῦ.
Kέδροις ο Mάρτυς προσδεθείς Στράτων δύω...
13 Σεπτεμβρίου-Άγιος Στράτων
Kέδροις ο Mάρτυς προσδεθείς Στράτων δύω ,
Eίς ην το σώμα, δείκνυται μέρη δύω .
Ο Άγιος Στράτων έζησε στην Βιθυνία , στα χρόνια του τυράννου Λικινίου το 315 .
Συνελήφθη από τον εκεί Άρχοντα και βασανίστηκε,έδεσαν τα χέρια Του από τα κλαδιά δύο κέδρων ,που λύγισαν μέχρι το έδαφος, μετά τα έλυσαν με αποτέλεσμα ο Άγιος Στράτων να διαμελιστεί στα δύο.
Άγιος Κορνήλιος ο εκατόνταρχος και ο Άγγελος Κυρίου
Άγιος Κορνήλιος ο εκατόνταρχος
Κάποιο απόγευμα παρουσιάστηκε στον Κορνήλιο ένας άγγελος και του είπε:
– Κορνήλιε!
– Ορίστε, Κύριε! απάντησε ο Κορνήλιος φοβισμένα.
– Ο Θεός βλέπει τις ελεημοσύνες σου κι άκουσε τις προσευχές σου. Στη γειτονική πόλη, την Ιόππη, στο σπίτι του βυρσοδέψη Σίμωνα που είναι κοντά στη θάλασσα, φιλοξενείται ο Σίμων Πέτρος. Στείλε τους ανθρώπους σου και κάλεσέ τον εδώ στο σπίτι σου.
6_KorniliosΑμέσως ο άγγελος χάθηκε. Την ίδια στιγμή ο εκατόνταρχος Κορνήλιος φώναξε δύο υπηρέτες κι έναν στρατιώτη του και τους έστειλε, όπως του είχε πει ο άγγελος, να προσκαλέσουν τον Πέτρο.
Ενώ οι απεσταλμένοι του Κορνηλίου προχωρούσαν προς την Ιόππη, ο Πέτρος που φιλοξενούνταν στο σπίτι του Σίμωνα, ανέβηκε στο πάνω μέρος του σπιτιού, για να προσευχηθεί. Πλησίαζε μεσημέρι, αισθανόταν πεινασμένος και ήδη οι νοικοκυραίοι ετοιμάζανε το μεσημεριανό φαγητό.
Κάποια στιγμή παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια του ένα περίεργο όραμα: άνοιξε ο ουρανός και κατέβηκε κάτι, σαν μεγάλο σεντόνι, δεμένο από τις τέσσερις γωνίες, και μέσα σ΄ αυτό είδε ο Πέτρος όλα τα ζώα της γης, τετράποδα και ερπετά και θηρία και μια φωνή από τον ουρανό του είπε:
– Πέτρε, πάρε απ΄ αυτά, σφάξε και φάε όποια θέλεις.
– Κύριε, όχι! Ποτέ μου δεν έφαγα ακάθαρτο ζώο, είπε ο Πέτρος, καθότι η εβραϊκή θρησκεία απαγορεύει την κατανάλωση «ακάθαρτων ζώων».
Κι η φωνή απ΄ τον ουρανό του απάντησε:
– Ό,τι και όσα έπλασε ο Θεός είναι καθαρά και μη τα σιχαίνεσαι.
Τρεις φορές επαναλήφθηκε αυτή η συνομιλία και το σεντόνι με τα ζώα ξανανέβηκε στον ουρανό.
Υπογεννητικότητα...
Συγκινητικές στιγμές χθες το πρωί στο ακριτικό Αργύρι, ένα μικρό χωριουδάκι στο “τριεθνές” των Αγράφων, χωμένο μέσα στα βουνά, στα σύνορα των νομών Καρδίτσης, Άρτης και Ευρυτανίας.
+Tω αυτώ μηνί IΓ΄, μνήμη των εγκαινίων του θείου Nαού της Aγίας Xριστού του Θεού ημών Aναστάσεως.
Καί στά σημερινά μας λειτουργικά βιβλία τήν ἰδία ἡμέρα ἀναγράφεται ἡ «μνήμη τῶν ἐγκαινίων τῆς ἁγίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἀναστάσεως» καί ἡ Ἀκολουθία τῆς ἡμέρας ἀναφέρεται στά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ ἐκείνου.
Ἡ ἑορτή διαρκοῦσε ὀκτώ ἡμέρες. Τήν δευτέρα ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, τήν 14 Σεπτεμβρίου, κατά τήν μαρτυρίαν ἀρμενικοῦ λειτουργικοῦ κειμένου τοῦ Ε’ αἰῶνος, ἐγίνετο σύναξις εἰς τόν Γολγοθᾶ «καί ἔδειχναν τόν τίμιο Σταυρό σ᾽ ὅλο τό ἐκκλησίασμα»
Ὁ τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἦταν τό σεβασμιώτερο κειμήλιο τοῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί ἦταν ἑπόμενο εἰδική πανήγυρις νά καθιερωθῇ γι᾽ αὐτόν ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς συρροῆς τοῦ λαοῦ γιά τόν ἑορτασμό τῶν ἐγκαινίων».
Ὁ Σταυρός αὐτός, πού ὕψωνε τόσον πανηγυρικά ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἦτο ὁ ἀληθής Σταυρός, πού ἀνεῦρεν ἡ Ἁγία Ἑλένη, ἡ μητέρα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου.
Αἱ νῖκαι τοῦ αὐτοράτορος Ἡρακλείου (610-641) κατά τῶν Περσῶν, ἡ ἁρπαγή ὑπ᾽ αὐτῶν τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί ἡ ἐπανάκτησίς του ὑπό εὐσεβοῦς Στρατηλάτου ἔδωκαν νέαν αἴγλην εἰς τήν ἑορτήν τοῦ Σταυροῦ. Ὁ ζωοποιός Σταυρός ὑψώθη καί πάλιν εἰς τά Ἱεροσόλυμα (τόν Μάρτιον τοῦ 630). Δικαιολογημένως ψάλλει ἔκτοτε ἡ Ἐκκλησία μας:
Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2024
Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη, όσο και τα ψεύτικα λουλούδια.
Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη, όσο και τα ψεύτικα λουλούδια.
Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων.
Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας.
Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας
Τότε θα είναι που ο Χριστός θα αφαιρέσει από την μνήμη των σεσωσμένων την μνήμη των κολασμένων...
Τότε όλοι οι άνθρωποι θα βλέπονται μεταξύ τους και άλλοι θα είναι εκ δεξιών και άλλοι θα είναι εκ αριστερών. Και θα βλέπουν πολλοί άνθρωποι τους συγγενείς τους να είναι εκ αριστερών...
Τότε όπως λένε οι Προφήτες, θα καθίσει μετά Δόξης στον θρόνο του ο Χριστός και ποταμός πύρινος θα ρέει από τον θρόνο του Κυρίου.
Και οι πονηροί άγγελοι-δαίμονες θα σπρώχνουν τους εξ αριστερών ανθρώπους στον πύρινο αυτόν ποταμό, ο οποίος θα τους παίρνει και θα τους βυθίζει κάτω στον βυθό της κολάσεως.
Οι δίκαιοι, οι εκ δεξιών άνθρωποι, βλέποντας όλα αυτά, θα τρομάξουν και θα αναφωνήσουν παρακλητικά προς το Χριστό να μην γίνει η καταδίκη αυτή. Α
λλά ο Χριστός θα τους πει, ότι δεν συμφέρει να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά θα είναι και άδικο.
Τότε θα είναι που ο Χριστός θα αφαιρέσει από την μνήμη των σεσωσμένων τη μνήμη των κολασμένων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)