Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας την Α’ προς Κορινθίους επιστολή, αναφέρεται στην παρουσία δίπλα του στην Έφεσο, από όπου συντάσσει την επιστολή, του Στεφανά, του Φορτουνάτου και του Αχαϊκού, οι οποίοι αναπλήρωσαν το υστέρημα της απουσίας των χριστιανών της Κορίνθου από τη ζωή του (Α’ Κορ. 16, 17). Με πατρικό τρόπο ο Απόστολος των Εθνών δείχνει την ανάγκη του καθενός ανθρώπου να μην είναι μόνος στο έργο που επιτελεί, να μπορεί να ανταλλάσσει απόψεις, να έχει συμπαραστάτες και φίλους και να μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες του.
Χρέος μας να βοηθούμε τους άλλους
Την ίδια στιγμή, καθώς η Εκκλησία μας επισημαίνει ότι μετά την εορτή του Σταυρού ξεκινά και πάλι έντονη η ιεραποστολική και πνευματική προσπάθεια του καθενός χριστιανού, αλλά και συνόλου του σώματος του Χριστού, γενιέται έντονο το ερώτημα κατά πόσον είμαστε έτοιμοι να αισθανθούμε το χρέος να βοηθήσουμε στο έργο της σωτηρίας του κόσμου, αλλά και των κοντινών μας ανθρώπων. Η πίστη ζητά να μην περιορίζουμε την πνευματική μας πορεία σε ένα ατομοκεντρικό πλαίσιο, αλλά να βγαίνουμε από τον εαυτό μας και να ανοιγόμαστε στους άλλους. Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία της αποστολής της Εκκλησίας. Να ανοίγεται στον κόσμο και να θεραπεύει κάθε ανθρώπινη ανάγκη, στο μέτρο του εφικτού, χωρίς να αποκλείει κανέναν από την μετοχή στη χαρά του τρόπου ζωής που βιώνει και διακηρύττει. Γι’ αυτό και ο Παύλος θα διακηρύξει ότι «πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α’ Κορ. 16, 13).
Η παγίδα του σύγχρονου πολιτισμού
Χρειαζόμαστε τους άλλους. Αυτός είναι ένας δρόμος τον οποίο ο πολιτισμός, αλλά και η ζωή, όπως και ο χαρακτήρας μας μάς κάνουν να τον λησμονούμε σήμερα. Η αίσθηση της προσωπικής αυτάρκειας ή του εγκλωβισμού στους στόχους μας ή η μέριμνα για την ατομική μας επιβίωση και χαρά αποτελούν μία από τις κορυφαίες εκφράσεις της αμαρτωλότητάς μας. Του εγωισμού μας. Της αίσθησης ότι μπορούμε μόνοι μας. Ότι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν που να μας πει τι χρειάζεται να κάνουμε, αλλά και ότι μπορούμε να χειριζόμαστε τους ανθρώπους προς προσωπική μας ικανοποίηση, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τις ανάγκες και τις δυσκολίες τους ή τις αδυναμίες τους. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο κόσμος δεν μπορεί να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μας. Αντίθετα, χωρίς προοπτική μοιράσματος και υπέρβασης της αυτάρκειας, όσα αγαθά κι αν έχουμε, χωρίς δηλαδή ταπείνωση, αγάπη, διάθεση προσφοράς, δεν μπορούμε να βιώσουμε το αληθινό μήνυμα του Ευαγγελίου και της ζωής της Εκκλησίας.
Η ανάγκη για πνευματικούς πατέρες
Ειδικότερα, στην πνευματική μας ζωή χρειαζόμαστε το πρόσωπο ή τα πρόσωπα εκείνα που θα μας βοηθήσουν να δούμε καλύτερα τις αμαρτίες και τις πτώσεις μας. Που θα μας βοηθήσουν να διακρίνουμε το θέλημα του Θεού. Που θα μας διδάξουν τι σημαίνει εμπιστοσύνη. Που θα μας καταδείξουν τι θέλει ο Χριστός από τη ζωή μας και πώς μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε. Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε πνευματικούς πατέρες, προς τους οποίους να στραφούμε για να αντλήσουμε ενθουσιασμό και δύναμη για την πνευματική μας πορεία. Αλλά και να μοιραστούμε ό,τι μας δυσκολεύει. Προϋπόθεση είναι να μην θριαμβεύει το εγωκεντρικό φρόνημα. Να έχουμε ταπείνωση. Και να κάνουμε ως προς τα πρόσωπα τις επιλογές που μας ταιριάζουν. Όταν όμως αυτές οι επιλογές γίνουν, χρειάζεται να μένουμε πιστοί, για να μπορούμε να δεχόμαστε την κάλυψη των υστερημάτων μας, αλλά και να αντιπροσφέρουμε με ευγνωμοσύνη ό,τι μας δίνεται.
Ας είναι η νέα ιεραποστολική χρονιά αφορμή και ευκαιρία να αναδιοργανωθούμε στις ενορίες μας με περισσότερο άνοιγμα ο ένας στον άλλο και αναπλήρωση από τον καθένα του υστερήματος του άλλου, όχι μόνο του υλικού. Ας ξαναδούμε τις ανθρώπινες σχέσεις με περισσότερη εμπιστοσύνη, ταπείνωση και αγάπη. Και ας μην διστάζουμε τουλάχιστον εμείς οι χριστιανοί να πορευόμαστε με αλληλεγγύη μεταξύ μας, κατανοώντας ο ένας τα συναισθήματα του άλλου και βλέποντας πώς αυτά μπορούν να συμβάλουν στο να έρθουμε πιο κοντά στον Χριστό μας. Ζητώντας την συνδρομή των πνευματικών μας πατέρων. Αλλά και παρέχοντας ο καθένας ό,τι μπορεί από τα χαρίσματα και την πρόοδό του στους άλλους. Καιρός λοιπόν να ξαναβρούμε το αληθινό χριστιανικό ήθος σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας ...22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024
Χρέος μας να βοηθούμε τους άλλους
Την ίδια στιγμή, καθώς η Εκκλησία μας επισημαίνει ότι μετά την εορτή του Σταυρού ξεκινά και πάλι έντονη η ιεραποστολική και πνευματική προσπάθεια του καθενός χριστιανού, αλλά και συνόλου του σώματος του Χριστού, γενιέται έντονο το ερώτημα κατά πόσον είμαστε έτοιμοι να αισθανθούμε το χρέος να βοηθήσουμε στο έργο της σωτηρίας του κόσμου, αλλά και των κοντινών μας ανθρώπων. Η πίστη ζητά να μην περιορίζουμε την πνευματική μας πορεία σε ένα ατομοκεντρικό πλαίσιο, αλλά να βγαίνουμε από τον εαυτό μας και να ανοιγόμαστε στους άλλους. Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία της αποστολής της Εκκλησίας. Να ανοίγεται στον κόσμο και να θεραπεύει κάθε ανθρώπινη ανάγκη, στο μέτρο του εφικτού, χωρίς να αποκλείει κανέναν από την μετοχή στη χαρά του τρόπου ζωής που βιώνει και διακηρύττει. Γι’ αυτό και ο Παύλος θα διακηρύξει ότι «πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α’ Κορ. 16, 13).
Η παγίδα του σύγχρονου πολιτισμού
Χρειαζόμαστε τους άλλους. Αυτός είναι ένας δρόμος τον οποίο ο πολιτισμός, αλλά και η ζωή, όπως και ο χαρακτήρας μας μάς κάνουν να τον λησμονούμε σήμερα. Η αίσθηση της προσωπικής αυτάρκειας ή του εγκλωβισμού στους στόχους μας ή η μέριμνα για την ατομική μας επιβίωση και χαρά αποτελούν μία από τις κορυφαίες εκφράσεις της αμαρτωλότητάς μας. Του εγωισμού μας. Της αίσθησης ότι μπορούμε μόνοι μας. Ότι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν που να μας πει τι χρειάζεται να κάνουμε, αλλά και ότι μπορούμε να χειριζόμαστε τους ανθρώπους προς προσωπική μας ικανοποίηση, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τις ανάγκες και τις δυσκολίες τους ή τις αδυναμίες τους. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο κόσμος δεν μπορεί να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μας. Αντίθετα, χωρίς προοπτική μοιράσματος και υπέρβασης της αυτάρκειας, όσα αγαθά κι αν έχουμε, χωρίς δηλαδή ταπείνωση, αγάπη, διάθεση προσφοράς, δεν μπορούμε να βιώσουμε το αληθινό μήνυμα του Ευαγγελίου και της ζωής της Εκκλησίας.
Η ανάγκη για πνευματικούς πατέρες
Ειδικότερα, στην πνευματική μας ζωή χρειαζόμαστε το πρόσωπο ή τα πρόσωπα εκείνα που θα μας βοηθήσουν να δούμε καλύτερα τις αμαρτίες και τις πτώσεις μας. Που θα μας βοηθήσουν να διακρίνουμε το θέλημα του Θεού. Που θα μας διδάξουν τι σημαίνει εμπιστοσύνη. Που θα μας καταδείξουν τι θέλει ο Χριστός από τη ζωή μας και πώς μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε. Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε πνευματικούς πατέρες, προς τους οποίους να στραφούμε για να αντλήσουμε ενθουσιασμό και δύναμη για την πνευματική μας πορεία. Αλλά και να μοιραστούμε ό,τι μας δυσκολεύει. Προϋπόθεση είναι να μην θριαμβεύει το εγωκεντρικό φρόνημα. Να έχουμε ταπείνωση. Και να κάνουμε ως προς τα πρόσωπα τις επιλογές που μας ταιριάζουν. Όταν όμως αυτές οι επιλογές γίνουν, χρειάζεται να μένουμε πιστοί, για να μπορούμε να δεχόμαστε την κάλυψη των υστερημάτων μας, αλλά και να αντιπροσφέρουμε με ευγνωμοσύνη ό,τι μας δίνεται.
Ας είναι η νέα ιεραποστολική χρονιά αφορμή και ευκαιρία να αναδιοργανωθούμε στις ενορίες μας με περισσότερο άνοιγμα ο ένας στον άλλο και αναπλήρωση από τον καθένα του υστερήματος του άλλου, όχι μόνο του υλικού. Ας ξαναδούμε τις ανθρώπινες σχέσεις με περισσότερη εμπιστοσύνη, ταπείνωση και αγάπη. Και ας μην διστάζουμε τουλάχιστον εμείς οι χριστιανοί να πορευόμαστε με αλληλεγγύη μεταξύ μας, κατανοώντας ο ένας τα συναισθήματα του άλλου και βλέποντας πώς αυτά μπορούν να συμβάλουν στο να έρθουμε πιο κοντά στον Χριστό μας. Ζητώντας την συνδρομή των πνευματικών μας πατέρων. Αλλά και παρέχοντας ο καθένας ό,τι μπορεί από τα χαρίσματα και την πρόοδό του στους άλλους. Καιρός λοιπόν να ξαναβρούμε το αληθινό χριστιανικό ήθος σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας ...22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου