Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 9 Οκτωβρίου 2016 (Η ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν, Λουκ. ζ’, 11-16
Κάποτε είπανε στο Γέροντα της Σκήτης ότι δυο χριστιανές απ’ την πόλη κατέληξαν πόρνες και ζούσαν των άλλων την κατακραυγή. Τότε, ο Γέροντας έκανε προσευχή κι ήλθε σε έκσταση. Είδε ότι κοινωνά τους πιστούς και πολλών τα πρόσωπα μπροστά στο Ποτήριο άλλαζαν, μεταμορφώνονταν σε φιγούρες αλλόκοτες! Άλλα έλαμπαν ενώ τα ρούχα τους χιονοφεγγόφωτα έλαμπαν εξίσου. Στην ουρά ήταν κι αυτές οι δύο γυναίκες. Όταν πλησίασαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, φωτίστηκε η μορφή τους με θαβώριο φως. Αμέσως ο Γέροντας σάστισε! Ρώτησε στην έκστασή του τον Κύριο αν ό, τι του είχανε γι’ αυτές μηνύσει ήταν αληθές: η απάντηση του Κυρίου ήταν καταφατική.
Μα, πρόσθεσε ο Δικαιοκρίτης, ότι ακόμα και μέσα απ’ την κόλαση που είχανε διαλέξει για τη ζωή τους, ακόμη και μέσα από ‘κει, ο ίδιος σε μετάνοια τις κάλεσε. Έπειτα δώσαν ό, τι είχαν στους φτωχούς κι από ταπείνωση δεν απαντούσαν στον περίγελο των επικριτών τους, που συνεχίστηκε παρότι άλλαξαν ζωή.
Ο Χριστός είναι πιό δυνατός απ’ τον θάνατο. Χωρίς Ανάσταση, η πίστη μας, μάταιη (Α’ Κορ. ιε’, 17). Κι ο Παύλος που τούτο μας λέει, ήταν αυτός που ανέβηκε μέχρι τον “τρίτο ουρανό” (Β’ Κορ. ιβ’ 1-6) βιώνοντας της Ανάστασης την δόξα: την έζησε την Ανάσταση, δεν μιλά θεωρητικά!
Ο Χριστός είναι πιο δυνατός απ’ τον θάνατο γιατί είν’ ίδιος Ανάσταση. Αυτός Ανάσταση, Αυτός και Ζωή. Κάθε σελίδα του Ευαγγελίου σ’ αυτήν την Ανάσταση μας καλεί.
Η χήρα της Ναΐν πίστεψε ότι Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Πίστεψε κι ας μην το κραύγασε. Αυτός που ανέστησε το παιδί της, είναι το Όντως Εφετόν, η πιο γλυκιά δηλαδή επιθυμία και προσδοκία, μόνος καρδιογνώστης. Αυτός ήξερε και την καρδιά των δυο εκείνων γυναικών και μεταμόρφωσε το πάθος τους σε αρετή, την εμμονή σ’ ελευθερία. Ο Χριστός για να μας σηκώσει απ’ τον θάνατο, θέλει να δει ότι αναγνωρίζουμε τι είν’ αυτό που με θάνατο μας δένει. Στον πλούσιο λέει “πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου κι ακολούθησέ με” (Ματθ. ιθ’, 21).
Ο νέος προτίμησε τα χρήματα, τον θάνατό του, ό, τι δηλαδή του στέρησε στο τέλος τον Χριστό. Ο νέος της Ναΐν μας λέει ότι ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις. Κι όπως δεν κοιτά ηλικίες, μπορεί ‘να ναι και πολύπτυχος: θάνατος δεν είναι μονάχα ο αναμενόμενος, η λήξη της ζωής, μα κι ό, τι μας στερεί την όντως Ζωή, σε τούτη ‘δω, ακόμα, που περνάμε.
Απ’ τον θάνατο που διαλέγαμε, μας ανασταίνει ο Χριστός. Είδαμε το που τέλος πάντων φταίμε: μα το κυριότερο; Το αναγνωρίσαμε. Λένε πολλοί χριστιανοί, ότι εξομολογούνται “στην εικόνα”. Πάντα, τα εύκολα προτιμάμε! Θέλει κότσια κανείς να πάει στο πετραχήλι του πνευματικού, μάθε και λίγο αδελφέ μου την ταπείνωση! Όπως οι γυναίκες εκείνες που έλαμπαν από φως: η αμαρτία τους έγιν’ ανάμνηση κι όταν κρίνονταν απ’ τους άλλους, ακόμη κι όταν η ζωή τους άλλαξε, δεν αντιδρούσαν: είχαν απ’ την αμαρτία αναστηθεί. Ήξεραν καλά από ταπείνωση… Αυτό είναι που θα πει απόλυτη ελευθερία.
Η νεκρική πομπή του νέου της Ναΐν είναι η ζωή μας, η δική μου κι η δική σου. Χήρα και μάνα μας, τα μέσα μας που ξέρουν την αλήθεια και θρηνούν για την στροφή μας στη θανή. Ας πιστέψουμε επιτέλους ότι ο Χριστός μας ανασταίνει, ας πιστέψουμε ότι Αυτός είναι η Ανάσταση, αλλιώς η πίστη μας στ’ αλήθεια μάταιη φαίνει. Μαζί μ’ αυτήν και το κήρυγμα κενό, χωρίς περιεχόμενο (Α’ Κορ. ιβ’, 14).
Ιάσων Ιερομ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου